Groeten uit Senegal

Kerst vieren we dit jaar in Senegal (West-Afrika)...


Hele goede Kerstdagen en een spetterend begin van het nieuwe jaar!

Warme groeten,
Anco & Ewien

Kerstplannen

Langzaamaan beginnen de Kerstgevoelens enigszins op te borrelen. Het blijft moeilijk, dat Kerstgevoel, wanneer het nog steeds ruim 35 graden overdag is ;)

Ook de Malinezen maken zich op voor Kerst anno 2009. Met name de kerken zijn dan druk met allerlei voorbereidingen: toneelstukjes, eten en vooral een kerst-outfit.

Het is ieder jaar traditie om een kerst-outfit te laten maken met speciaal voor deze gelegenheid "ontworpen" stoffen. Deze stof wordt door de christelijke vrouwengroep gemaakt en komt vaak ten goede aan een goed, missionair doel. Ook de Malineze kerk heeft een handvol zendingswerkers in Mali onder haar hoede.

Senegal
Dit jaar zullen we Kerst (we vliegen de 23e) in Senegal vieren. Oude (Mali) vrienden van ons zijn hier zo'n 2 jaar geleden naar toe verhuisd en ze hadden ons al meerdere keren gevraagd hen te bezoeken.

Waarom ook niet dachten we dit jaar? Het lijkt ons een heerlijke plek om lekker bij te komen, vooral te slapen aldus Anco en langs de zee te banjeren. Las in mijn Lonely Planet dat het rond deze tijd wel koud is, rond de 24 graden overdag. Toch maar sokken, sjaal en lange mouwen mee als bagage ;)

In deze laatste tijd van het jaar (en onze week vakantie ;) wil ik weer de fotoblog oppakken. Ik zal met regelmaat een foto (van alledag) plaatsen met een kort verhaal erbij.
Ons bezoek aan de Hippo's heeft plaatsgevonden zoals je ziet ;) Het was erg boeiend, al waren nog niet alle Hippo's terug op stek. We hebben een en ander geleerd als het gaat om hun gedrag.

Hippo's zijn sociale beesten in het water, maar solitair er buiten. Ieder zijn eigen stek. Ook houden ze er in het water van om grond onder hun voeten te hebben. Ze zwemmen wel, maar kortere tijd en altijd in ondiepe wateren.

We konden niet al te dichtbij komen, omdat met name Hippo's met jongen wat agressiever van aard kunnen zijn. Daarbij kun je ook te dichtbij komen, waardoor je foto-moment verkeken is. Ze keren je dan gewoon hun "achterwerk" toe ;)

Genoeg over Hippo´s, nog even terug naar de Kerstdagen.

We wensen een ieder alvast via deze weg "Gezegende Kerstdagen" toe en een heel goed begin van 2010!

Bidt dat we vooral in deze dagen een Licht in Koutiala mogen zijn, op praktische wijze in het leven van alledag, voor de mensen om ons heen.

Burkina trip

We bevinden ons alweer drie dagen in Burkina Faso, het is goed om terug te zijn. De laatste keer dat we voet in Ouaga (hoofdstad) zetten, was alweer in 2006. Wat een veranderingen sindsdien, je kunt zien dat Ouaga ver voor op Bamako ligt.

Dit keer is ons hoofdproject de watervoorziening en minimale verlichting voor een project "Dorcas house¨. Een opvangplek voor jonge meiden (15-22 jaar) die tijdelijk meer begeleiding nodig hebben, of helemaal geen plek hebben om naar toe te gaan.

Momenteel heeft het huis een eerste jaar achter de rug, met een groep van 15 meiden. Vijf zullen er volgend jaar terug keren om het eerste jaar nog een keer "over te doen"...

De meiden vinden alle extra aandacht en mensen geweldig en doen bij allerlei zaken extra hun best. Zo ook in de dienst vanochtend, waar ze de dakpannen (bij wijze van spreken, want die hebben we niet in Burkina ;-) van het dak leken te willen dansen. Het was een genot om te zien.

De meiden leren niet alleen lezen en schrijven, maar ook skills als naaien, zeep maken en stoffen verven. Ook wordt een tuintje bijgehouden met verschillende groenten om het vitaminegehalte op peil te houden.

Vanaf dag 1 had het project mijn hart en ook Anco geniet zichtbaar van de plek en de technische snufjes die in basisbehoeften als bijvoorbeeld water voorzien. De waterpomp werkt nu op zonne energie, waardoor het hele dorp kon uitlopen om naar genoegen water te halen. Vol verbazing was men over het feit dat dit water nu niet meer handmatig gepompt hoeft te worden, maar zo uit de slang rolt. Hoe dat toch mogelijk is ?!

Het weerzien in Ouaga met het CAMA team is goed. Drie jaar geleden waren we hier ook in December en maakten we (evenals dit jaar) de Kerstparty mee. Het voelt goed om te weten dat we automatisch "included" zijn.

Morgen (maandag) zullen we het werk hier afronden en langzaam weer "afzakken" naar Mali. In Bobo (op zo'n vier uur afstand van Koutiala) zullen we nog een dagje werken aan computers op scholen. Ook hopen we dit keer bij de Hippo's langs te gaan.

De plek waar zich Hippo's bevinden schijnt erg bijzonder te zijn. Je gaat met een boot het water op om ze te spotten. Meerdere keren zijn we er al voorbij gereden, dus ik vond het dit keer de hoogste tijd om hen met een bezoek te vereren. Gewapend met mijn fototoestel uiteraard. Wordt vervolgd! ;)

Overal schapen

Heb deze vrijdag genoten van het straatbeeld, minder van de drukte ... ;-) Iedereen maakt zich op voor het Tabaski (schaap) feest. Het was echt een drukte van jewelste!

Ben voor de zekerheid maar op de fiets door de stad gegaan, met de auto is er geen komen aan. Ik hoor terwijl ik deze Weblog schrijf ook wat rotjes buiten afgaan. Lijkt wel of het Nieuwe Jaar al in Mali is aangebroken. Dat iedereen feest viert met familie (uit Bamako) is wel duidelijk.

Heb mijn vriendin even kort opgezocht, het betekent veel voor Malinezen als je tijdens de feestdagen even je gezicht laat zien. Vol trots liet ze me ook haar nieuwe werkplek (naaiatelier) zien. De baas liet me thee brengen en binnen no time ben je in gesprek. Kom je uit Nederland? Dat is toch het land van de melk en de vele koeien? Ja, lach ik, en de fietsen en de kaas. Je verveelt een Malinees niet snel, men vertelt altijd lachend hetzelfde grapje.

Tijdens deze dagen krijg je ook een beetje een Kerstgevoel. Mannen en vrouwen dragen hun mooiste kleding, op elke hoek van de straat komt er wel een schaap voorbij. Het mooiste plaatje van vandaag vond ik wel de jongen met de ezelskar met een koe achterop. En de koe maar protesteren...


Al een paar keer eerder had ik een koe vastgebonden op een kar gezien, maar iedere keer had ik of mijn fototoestel niet bij me of was ik te laat met het nemen van de foto. Nu zag ik dan ook mijn kans.

Op mijn mountainbike pakte ik mijn fototoestel uit mijn tas. Om vervolgens de hoes tussen mijn tanden te nemen en met één hand achterstevoren op de fiets onderstaande foto te nemen. En dat tot twee keer toe ... De jongen dacht echt dat ik toch wel een beetje gek deed om hem met koe en al op de foto te nemen.

En toen kwam ik ook nog eens naast hem fietsen om hem de foto te laten zien... Je zag hem denken ...

Thanksgiving
Vandaag hebben we ook met onze (Amerikaanse) collega's Thanksgiving gevierd. Lekker eten, spelletjes, American football, een film en kampvuur staan dan traditioneel op het programma.

Toen ik op mijn fiets door de stad reed had ik ook echt een dankbaar gevoel! Voor het leven in Mali, de vrienden om ons heen, een over het algemeen goede gezondheid, ons team en de mogelijkheid om Gods werk te mogen doen op een unieke plek, en een uniek tijdstip.

We wensen jullie allen vanuit Mali een goede tijd toe, ter voorbereidig op de feestdagen!

Nogmaals Nederlands bezoek

Afgelopen week hadden we wederom Nederlands bezoek...Dit keer kwam onze directeur naar Mali om polshoogte te nemen bij alle CAMA zendingswerkers. Hij was voor het laatst in Mali in 2007, als spreker van onze jaarlijkse veldconferentie.

Tijdens zijn bezoek hebben we verschillende gesprekken gehad met hem, onze (nieuwe) veldleider en het leiderschapsteam. Het was een goede tijd waarin beide partijen elkaar beter zijn begrijpen. Ook was het goed voor onze directeur om ons aan het werk te zien - in onze eigen omgeving - en inzicht te krijgen in de (vele) verschillende dingen die Anco met name onderneemt.

Ook kwam onze container vrij in de nacht dat hij voet op Malinese bodem zette. Het uitladen van de container om alle drukte heen, nam dan ook nog wel wat energie in beslag. Het was erg grappig om te zien hoe met name het uitrijden van trekker en auto heel wat publiek op de been kreeg. Met een applaus van de douane beambten als beloning. Dat brak even de spanning, omdat douaniers nu eenmaal ook wel eens lastig kunnen doen ;-)

De naam van het ziekenhuis in Koutiala staat goed bekend en dat scheelt in alle onderhandelingen. Ze weten dat we hier niet voor onszelf zijn, maar om hun land - Mali - vooruit te helpen. Bij elke container is er wel weer een onverwachts voordeel. Cadeautje van Boven noemen we het vaak gekscherend. Binnen een dag was ook de container verkocht. Weer een zorg minder!

Tentoonstelling
Ik heb met name het zakelijke ook met het aangename afgewisseld. In de dagen dat we Bamako aandeden was er namelijk een internationale foto tentoonstelling. Daar liep ik zowel als onze directeur warm voor.

Het was heerlijk om daar wat tijd door te brengen en ook inhoudelijk van gedachten te wisselen over de foto's die een ereplekje hadden gekregen. Het waren overigens alleen Afrikanen die hun werk tentoonstelde en dat maakte het extra leuk. Je kijkt toch allemaal met andere ogen naar de dingen om je heen.

Bijzonder vond ik het, dat een en ander mooi opgezet was en de toegang tot de tentoonstelling geheel gratis was. Op die manier kunnen niet alleen "de rijkeren" van kunst en cultuur genieten.

Inmiddels zijn we een week verder en is onze directeur weer richting Bamako vertrokken. Vanavond vliegt hij terug naar Nederland.

En wij...we kunnen het soms amper geloven hoe snel de tijd hier vliegt en hoeveel dingen we nog graag goed willen afronden voor ons verlof. We hebben met z'n allen dan ook gezegd dat we niet aan een bepaalde datum van terugvliegen vast zitten. T.z.t kijken we liever of wat extra tijd een goede afronding van werk(projecten) kan opleveren.

World Vision video

Video avontuur

Wauw, wat vliegt de tijd zeg! Ongelooflijk...Praat men in Nederland ook al over de Kerst? Sinterklaas kennen ze hier niet, dus die wordt overgeslagen. Ik weet in ieder geval dat we gebakken zitten, met twee zakken kruidnoten in de container.

Genoeg gekheid hierover. De container is alweer ruim een week in Bamako, maar bij de douane. Alle spullen muv de auto en de trekker is "goedgekeurd". Afwachten dus op de juiste papieren, van een bureau dat niet al te snel werkt!

We hebben echt een aantal drukke, maar goede weken achter de rug. Anco heeft de klus op de meisjesschool Baramba (aanleggen van internet + computerlokaal) - die hij begonnen was met Victor - geklaard. Het grappige is dat je er nu wel kunt e-mailen, maar niet bellen. Tenzij je hoog in de antenne klimt. Het idee is dan ook om de Oranje (telefoonaanbieder) een plekje in diezelfde toren aan te bieden...Slim of slim ;-)

Ikzelf kreeg een eerste video-opdracht voor de Malinese tv. World Vision benaderde me om een korte spot te maken over een "nieuw landbouwproduct" om de granen tijdens de opslag vrij van een bepaalde insect te houden.

De set was met één woord "crazy", maar het was ontzettend leuk en leerzaam. Al ging het wel op z'n Malinees. Waar ik op tijd wilde beginnen vanwege het (zon)licht, hanteerden de anderen het Malinese protocol. Overal groeten - tot in het extreme toe - en vooral de tijd nemen ...

Zo nu en dan trok ik (letterlijk) de haren uit mijn hoofd. Toch was het erg leuk om dit (een keer) mee te maken en het leggen van de contacten is voor de verkoop voor het uiteindelijke product erg goed.

De coördinator van het project was onder de indruk van de uitvoering van het project. Hij vertelde ons (Anco was die dag mijn helper ;-) dat we het project op gestructureerde en professionele wijze tegemoet traden. Vandaag is het eindproduct naar tevredenheid afgeleverd.

Indien Amerika ook accoord is - daar zitten de geldschieters - wordt de spot de komend drie maanden twee keer per week uitgezonden. Ik ben erg benieuwd naar reacties. Ben tegelijkertijd ook blij dat het project goed is afgerond. Ik had zo nu en dan echt de zenuwen en was niet altijd even zeker van mezelf. Leerpunt dat is zeker ;-)

Dit weekend - vanaf morgen - laat ik Anco alleen om met een stel collega's naar de jaarlijkse vrouwenconferentie te gaan. Ik heb er dit jaar lang over getwijfeld of ik wel zou gaan. Helemaal omdat het soms conferentie na conferentie lijkt te zijn. Toch is de timing nu goed en kan ik na een week hard werken lekker bijkomen, zowel lichamelijk als geestelijk.

De jongste helpers op de filmset ;-)

Terug van weggeweest

De afgelopen week hebben we onze jaarlijkse veldconferentie gehad in Teriya Bugu, een groene oase zo'n 1,5 uur rijden van Koutiala. We hadden deze plek nog niet "tijdens het regenseizoen" bezocht en waren verbaasd over de hoogte en hoeveelheid water (zie foto).


Tijdens deze week was er tijd voor spel, ontspanning, maar vooral ook geestelijke opbouw en het naar elkaars verhalen luisteren. Het was de eerste keer met onze nieuwe directeur en dat beviel prima ;-) Hij is een goede luisteraar en herder, die de juiste prioriteiten weet te leggen.

Velddominee
Raar woord eigenlijk als ik er zo naar kijk...Sinds ruim een jaar hebben we een vaste "field pastor", die op conferenties als deze komt om het geestelijke aspect in te vullen.

Zijn boodschappen waren echt een schot in de roos, hij wist ons allen te verbazen met de onderwerpen die hij aansneed. Precies wat we - of persoonlijk of als groep - nodig hadden op dit moment.

Ik zal niet alles wat hij zei herhalen, maar enkele aspecten die me aanspraken geef ik graag door:

Agitator
Denk hierbij bijvoorbeeld aan David en koning Saul. Iedereen heeft "agitators" in zijn leven, mensen die op de een of andere manier alle stoppen op tilt laten slaan. Emoties als boosheid en angst nemen een loopje met je, zodra de "agitator" zijn gezicht weer eens laat zien. Het interessante aan dit is dat we deze mensen nodig hebben om te groeien. Ze triggeren je hart, het diepste van je ziel. Ze zetten je aan tot nadenken, waarom je reageert zoals je reageert.

Vergeving
Een aspect waarover in de christelijke wereld veel wordt gepraat, maar wat niet vaak ten volle ten uitvoer wordt gebracht. De bijbel praat over het "van harte" vergeven (Mt 18:35)... en dat is vaak een probleem.

Vergeving is vaak niet eerlijk, we willen dat de ander (op de een of andere wijze) betaald voor zijn / haar fouten (manupilatie). En daar gaat het mis. Op die wijze blijft er een onzichtbare draad lopen, waardoor je niet loskomt van de ander. (Van harte) vergeven in bijbelse zin houdt in: de aanklacht totaal vernietigen. Niet vergeten overigens - je hebt het nu eenmaal ondervonden - maar het niet meer tegen de ander gebruiken.

Hope in ministry / life
Ter afsluiting vijf principes die toepasbaar zijn op "ministry", maar net zo goed op je eigen leven als christen.

1. Look at the Kingdom, NOT only your ministry.
2. Look at Christ, NOT at the circumstances.
3. Look at successes, NOT just problems.
4. Look at reality, NOT only exceptions.
5. Look at your calling, NOT only comfort.

Ziet er naar uit dat ik toch enigszins heb "gepreekt" in deze weblog. Het sprak ons allen aan, dus wellicht kan u/jij er ook wat mee op dit moment...

We hebben verder een hele goede tijd gehad als team. Zowel de diepte in als tijdens een competitief spel. We kwamen allen terug met hoop in ons hart: voor onszelf, ons werk, maar vooral voor de toekomst!

Een huis vol visite

Visite, visite, een huis vol visite...althans een huiskamer vol dan, omdat onze visite op een geimproviseerd bed (lees: matras) in de huiskamer slaapt ;-) Wat hij overigens geen probleem vindt, ik hoor jullie al denken...

De afgelopen 9 dagen (er rest er nog één) hebben we met een gezamenlijke vriend uit Nederland mogen optrekken. Een erg leuke ervaring, waar we - en vele anderen - veel profijt van hebben (gehad).

De eerste dagen zijn we in Bamako gebleven om de stad te zien, boodschappen te doen en een technische school - door een Nederlander opgezet- te bezoeken. Van de school waren we overigens erg onder de indruk. We hopen in de toekomst evt. een partner daarnaar toe te sturen om bijvoorbeeld een computercursus te volgen.

Terug in Koutiala heeft onze vriend zich letterlijk in het zweet gewerkt. Oktober is een hete, kleffe maand, voordat de koele bries van November, December, Januari Mali aandoet.

Er zijn verschillende klussen geklaard, van het repareren en klaarmaken van computers tot het aanleggen van fiber optics op de Bethel bijbelschool.

De klapper van het bezoek zal vandaag moeten plaatsvinden. De afgelopen dagen hebben Anco en Victor een hoge antenne (ongeveer 24 meter) in elkaar gelast om de meisjesschool in Baramba (zo'n 20 kilometer buiten Koutiala) van internet te kunnen voorzien. De link zal van de bijbelschool naar de meisjesschool gaan lopen. De uitdaging is om boven de hoge bomen uit te komen, zodat het signaal op de school voldoende sterk zal zijn.

Een net aangekomen werkteam gaat ons vanmiddag vergezellen, omdat het niet niks is om zo'n hoge antenne goed van de grond te krijgen. Gisteren zijn al heel wat voorbereidingen op de meisjesschool getroffen. Een paar bomen zijn gesnoeid, drie ankerpunten zijn gegraven en met cement volgegooid. Om als een goed, stevig fundament voor de antenne te dienen.

Onze trouwe hulp in huis heeft ons gisteren bij hem thuis laten komen om op geheel Malinese wijze te eten. Niet alleen het recept was van hier, maar ook de wijze waarop we het nuttigden. Je hebt een grote schaal voor je met rijst en saus en ieder mag zijn vingers op zijn eigen stukje eten erin dippen. Erg lekker, al blijft het wennen om je hand als lepel te gebruiken ;-)

We mochten de avonden ook vaak een frisse duik nemen. We zijn gezegend met een geschonken zwembad in de achtertuin. Al met al hebben we veel kunnen doen, en was het bovendien Nederlands gezellig!

Wie volgt? ;-) De maanden December en Januari zijn de koelste van het jaar!

Computers achter tralies: update

Tijdens een bezoek aan Bamako - ophalen Nederlands bezoek - besloten we ook een kijkje te nemen in de jonge jongens gevangenis. Bij het computerproject achter tralies!

Dit project is opgestart in 2005 en draait - sinds onze verhuizing naar Koutiala - zonder onze hulp in praktische zin. Wij zijn nog wel verantwoordelijk voor het zoeken van fondsen om de leraar te betalen. Hij geeft drie tot vier keer per week basis computerles aan een groep gevangenen in de leeftijd van 15 tot 22 jaar. We hopen dat het project ook financieel onafhankelijk is tegen de tijd dat we met verlof gaan volgend jaar april.


Het was alweer een tijd geleden dat we ons gezicht in de gevangenis hadden laten zien. De nieuwe leraar hadden we zelfs nog niet persoonlijk ontmoet. We kenden hem alleen van e-mails en berichten via via.

De leraar is een natuurkunde student met hart voor werk onder ontspoorde jongeren. Hij vertelde rustig en enthousiast over het contact met de jongens en zijn manier van lesgeven. Ook had hij nieuw cursusmateriaal "ontwikkeld". In de praktijk zag het er ook allemaal goed uit en was er een open (mentor) relatie tussen hem en de jongens, die toch niet voor niets in de gevangenis terecht komen.

Ook de directeur was zeer over het project (en de leraar) te spreken. Normaliter vroeg hij allerlei dingen en wilde meer, meer, meer...Dit keer kwam dat allemaal niet ter sprake en was hij vol lof. Geen kwaad woord kwam er over zijn lippen.

Van hart tot hart
Gesprekken als deze maken dan ook ons hart blij. Het computerproject ligt ons al jaren aan het hart. De nieuwe leraar heeft zelfs op de momenten dat er geen fondsen aanwezig waren zijn klassen doorgezet. "Want", vertelde hij, "het is belangrijk voor deze jongens dat ze iemand hebben die om hen geeft, die met hen praat en waarbij ze dingen kwijt kunnen die ze niet aan anderen (lees: gevangenis medewerkers, ouders) kwijt kunnen". Hier gaat het ons in eerste instantie ook om. Al is het uiteraard meegenomen dat ze ook nog eens leren omgaan met computers, met wellicht een betere kans op de (krappe) arbeidsmarkt.


Deze jongens hebben vaak niets, maar vooral niemand die naar hen omkijkt. Verschillende jongens zie je meerdere keren terug. Het rechterlijke systeem is wel zo gewijzigd de laatste jaren dat de wat zwaardere jongens alleen nog in deze gevangenis terecht komen. Voor het stelen van een mobieltje kom je niet meer in de gevangenis, aldus de directeur. Terwijl dat voorheen wel het geval was.

Er zit dan ook een kleinere groep vast die ook sneller berecht wordt. Dit zorgt voor wisselingen van leerlingen binnen de duur van de "cursus".

Aanbevolen
We bevelen dit project dan ook van harte bij jullie aan! De maandelijkse kosten om het project te draaien liggen op de 100 euro. Momenteel hebben we weer wat fondsen geworven, maar niet op langdurige basis.

Mocht jij / u interesse hebben in dit project, neem dan een kijkje op onze website en besluit vandaag nog om een (vaste) bijdrage te geven aan het project "computers achter tralies"...
Bij voorbaat dank!

Dogon trip in beeld

Als beloofd nog wat foto's (kleine selectie) en een kort filmpje (volgt, lijkt niet te willen uploaden) van ons avontuur naar de Dogon.

Meer foto's zijn terug te vinden in ons Picasa Webalbum...

Avonturen in de Dogon

Gisteren zijn we teruggekomen van een lang weekend Dogon! Onverwachts wel te verstaan ;-) We werden als gids gevraagd om mee te gaan, door drie Nederlandse meiden.

Lang over deze vraag hoefden we niet na te denken. De inpakweken in Nederland hadden ons niet echt vakantie / rust verschaft. Op deze manier konden we dus én zelf "vakantie" vieren én deze meiden van dienst zijn.

De tocht werd een tocht om niet snel meer te vergeten. Zowel voor ons als de lokale bevolking! (Foto's volgen later)...Enkele hoogtepunten van de trip!

Laat ik beginnen met te zeggen dat we nog niet eerder het Dogongebied zo groen hebben gezien. Het is bijzonder te zien wat voldoende regen met een droog en dor land als Mali doet!

Waterval
Als gevolg van de vele regen kwamen we dan ook op onze eerste tocht langs een grote waterval. Reden om even verkoeling te zoeken. Anco heeft er zelfs even heerlijk (alhoewel) onder gestaan. Een gedenksteen is meegegaan in onze rugzakken ;-)

Door bergen en dalen
Bestond dag 1 nog voor een groot deel uit reizen (met de auto), dag 2 moesten we er toch echt aan geloven. Je moet je voorstellen dat de dorpjes die je bezoekt vaak hoog in de bergen liggen, waardoor je je soms meer berggeit dan mens voelt. De spierpijn na deze dag was dan ook niet mis. En de gids? Geen greintje pijn en hij liep nog wel op slippers!!

Hoogtepunt van dag 2 was wel het bidden voor de dorpsgek. We kwamen op een gegeven moment langs een dorpje waar een man geketend in de hete zon lag. Even schoot het beeld van de Barmhartige Samaritaan door ons hoofd. We konden hem dan ook niet zo laten liggen. Na overleg met de gids, baden we voor hem en gaven hem water. Hijzelf mijmerde dank jullie wel, evenals de dorpsgenoten.

Waterspelen
Alle nachten sliepen we op de daken van de dogon huisjes, met uitzondering van één nacht. Toen goot het zo, dat we uit voorzorg binnen werden neergelegd. Met alle gevolgen van dien.

Onze tocht liep letterlijk in het water, omdat onze Toyota (4x4!) in de modder wegzakte. Al gauw liep het hele dorp uit en vormden zich een groepje bereidwillige Afrikanen - van erg jong tot oud. Op de knieën in de modder om de banden uit te graven, wat stenen, hout en brute kracht bracht onze auto uiteindelijk na ruim 1,5 uur weer op het droge.

In de tussentijd zaten we echter niet stil. De meiden besloten met de kids wat waterspelen te doen. Lummelen, Jan Huige in de ton en onder luid gejuich kinderen heen en weer slingeren, om vervolgens in het water te gooien. Prachtig vonden ze het allemaal, inclusief de ouderen die langs de kant stonden. Op den duur waren we zelf ook kleddernat. En onze kleren, die droogden wel weer in de zon...

Het grootste avontuur
Door de regenval konden we niet op de geplande dag weer uit het Dogongebied vertrekken. De smalle rivier van de dag ervoor was in no time drie keer zo breed geworden. En enkele keren diep...Tijd voor bezinning.

We besloten om nog enkele uren op de plek te blijven waar we waren. In de hoop dat het waterpeil laag genoeg zou zakken om doorgang te bieden voor de auto. Aan het einde van de middag was het dan zo ver. Al zou het er nog om spannen of de auto niet vol zou lopen.

Alle bagage op de achterbank (ligt een stuk hoger), waardevolle spullen in het voorvakje en iedereen uit de auto behalve Anco als bestuurder. Hij had ook nog wat omstanders opgetrommeld die de auto wel een stuk op weg wilden duwen.

Dit bleek achteraf niet onnodig te zijn geweest. De auto "dook" op een gegeven moment in het water, waarna hij weer als het ware bovenkwam. De motorkap stond letterlijk onder water, maar binnenin was niets nat geworden. Onder luid geklap + gejuich kwam Anco aan de overkant aan.

De vier vrouwen bleven achter op de kant, om vervolgens in wikkelrok over te zwemmen ;-) Je had de gezichten van de bevolking moeten zien! Vol verbazing ook dat we konden zwemmen...Eén van de mannen stelde voor ons voor 1,5 euro op de nek naar de overkant te dragen. Maar deze zwemtocht lieten we ons niet ontglippen.

Na een sportieve "jel" gingen we te water. Een groepje mannen - dezelfde van de auto - vergezelden ons gratis...We waanden ons even enkele strandwachten in de serie Baywatch ... Geweldig was het, een ervaring om niet te vergeten!

Uniek
Deze tocht was dan ook uniek in zijn soort. Niet alleen vanwege de avonturen, maar ook vanwege de gezelligheid afgewisseld met serieuze gesprekken binnen de groep. En de gids? "Die zei dat de dorpelingen ons niet snel zouden vergeten. We waren een zeldzame groep, waar ook hij veel van leerde!"

Laatste en eerste dagen

De laatste dagen in Nederland waren een waar gekkenhuis. De container is opgehaald de dag dat we naar Schiphol vertrokken.

Wat foto's van het container pakken en één - waar wij op het dak van de container zitten - waarop te zien is hoe groot de container nu eigenlijk daadwerkelijk was. Het is echt een werk om een container zonder teveel lucht te versturen...




Allen die een bijdrage hebben geleverd - fysiek of materieel - nogmaals bedankt! Ik - Ewien - ben blij dat we voorlopig geen container(s) hoeven te versturen ;-)

De eerste dagen in Mali zitten erop. Zodra we voet op Malinees vliegveld zette, kwam de bekende Mali-geur ons tegemoet. Het voelde echt weer als thuis komen, ondanks de hitte die omhoog kroop langs onze (spijker)broek.

Onze koffers kwamen netjes allemaal aan. Op Schiphol hadden we ze tot de laatste pond volgepakt met voetballen die we hadden meegekregen. Zelfs onze handbagage moest eraan geloven. Achteraf gezien niet zo handig als je weinig overstaptijd hebt op Parijs, maar wel je laptop en alles uit je (handbagage)tas moet kunnen halen!

Hoe blij de gemiddelde Malinees is met een voetbal, zie je op de foto's hieronder. Maakt niet uit hoe oud men is, voetbal is dé sport in Mali. Bedankt Marjolein voor het regelen van deze ballen!


We houden ons dit weekend nog een beetje rustig, omdat de omschakeling niet geheel automatisch gaat. Ons lichaam moet echt weer wennen aan Malinese temperaturen, eten en alles wat daarbij komt.

Crazy containers!

Lagen we er in het weekend met de website uit, vanaf begin deze week werkt alles weer naar behoren! We zijn van provider veranderd, omdat dat heel wat in de kosten scheelde. Onze nieuwe provider laat zendingsorganisaties / personen voor een prikkie hun website hosten. Dus voor weinig geld krijgen we meer...En wie wil dat niet? ;)

Mocht je denken: waarom reageren ze niet op de door mij verstuurde e-mail van het weekend? Wellicht is het dan slim om de e-mail nogmaals te versturen. Hij kan wel eens "lost" zijn in cyber space als gevolg van de internationale verhuizing.

Wederom wegen de laatste loodjes ook dit keer weer het zwaarst. Met recht noem ik deze twee containers "crazy containers". Heeft er overigens ook mee te maken dat ze van mij per direct dicht mogen, de zee op ;-)

Grappig hoe achteraf het werk altijd meer is dan je voorheen had bedacht. Dat is ook het geval met de containers. Daarbij kwam ook dat we dit keer in de vakantietijd kwamen vullen. Geen gunstige tijd om snel zaken te doen met organisaties.

Al met al zit het er bijna weer op en gaan er goedgevulde containers richting Afrika! Indien je / jullie daaraan een bijdrage hebben gedaan: namens de Afrikanen heel hartelijk bedankt!

Mocht je in deze laatste dagen nog een handje mee willen helpen? Check dat dan even met ons en geef ons een belletje / mailtje. Vele handen maken uiteindelijk licht werk.

We hebben genoten van ons verblijf in Nederland, maar zijn tevens weer klaar om terug naar Mali te gaan. De tijd vliegt wat dat betreft en er is nog voldoende te doen voor ons officiële verlof in 2010!

Hartelijk dank voor jullie vriendschap, gebeden en attenties! Het wordt zeer gewaardeerd!

Container vorderingen

"En vordert het met de container(s)?" Een veelgestelde vraag de laatste week...Eén waarop we van harte Ja! kunnen zeggen. Al is er nog wel heel wat werk te verzetten in korte tijd.

We merken dat het toch echt vakantietijd is - ook voor bedrijven - waardoor alles wat minder snel op gang kwam dan we van tevoren verwachtten. We willen zo gauw meer dan mogelijk is in korte tijd...Wat dat betreft zijn we nog niet helemaal verAfrikaniseert ;-)

De afgelopen weken hebben we ook vruchtbare bezoeken aan bedrijven gebracht. Hardstikke zinvol, maar het kost wel (veel) tijd.

De Guinee-container begint aardig vol te raken. Gisteren kwam er een heel pakket aan batterijen + zuur bij.

De Mali-container is GROOT, ik ben persoonlijk erg blij dat er een auto van een collega van ons ingaat. Anders zou ik slapeloze nachten krijgen over het vullen ervan ;-) Toen hij net op het erf stond konden we onze lol op met de echo die dit "hol" produceerde.

Vandaag de dag is toch ook deze container voor 1/4 deel gevuld. Met de gebrachte batterijen en zonnepanelen en auto zijn we al een heel eind op weg. En de spullen blijven komen...

Tussendoor komen we ook nog toe aan vermaak. Vorige week besloten we naar een subtropisch zwembad te gaan met twee van onze nichtjes. Bij een tante hadden ze verteld "nee hoor, ome Anco en tante Ewien gaan 'altijd' een dagje met ons weg", daar rekenden ze als het ware al helemaal op ;-)

Dit keer was het uitje voor hun beider verjaardag. En vorig jaar hadden we een poging gedaan hetzelfde zwembad te betreden, maar toen was het dicht als gevolg van werkzaamheden. Nieuwe poging dus! En dit keer pakte het beter uit.

Het grappige was echter - even terugdenkend aan mijn vorige weblog - dat ome Anco met name in het turks stoombad rondhing. Terwijl tante Ewien zich veelvuldig in het bubbelbad liet zakken. Onze nichtjes zagen ons echter liever buiten van de glijbaan gaan. Maar ja, twee Afrikanen van een glijbaan die uitkomt in ijskoud water?! Geen rechtopstaande arm-haar die daar aan dacht ;-)

Alhoewel ik er twee keer af ben gegaan - voor nichtjes "sake" - begon Anco al te klappertanden als hij maar door de plastic deur naar het buitenbad liep ;-) Zoveel jaren in de Tropen doet toch wel iets met je lichaam...

p.s.
We kunnen zeker nog extra handen gebruiken bij het vullen van de container(s)!! Neem even contact met ons op als je hier interesse in hebt.

Dubbel leven

Heb me altijd al afgevraagd wat het is om een dubbel leven te leiden...En dat doen we eigenlijk nu - zo voelt het althans - één in Nederland en één in Mali.

Heb vandaag wat meer heimwee dan normaal, naar de simpele dingen van het leven in Mali ;-) De warmte van het land, de mensen...Een duik in het zwembad zou niet verkeerd zijn. Hier ligt mijn zwempak toch maar in m'n koffer, omdat het brr veel te koud is om een frisse duik te nemen.

Grappig hoe het kan zijn als je in Mali bent, dat je naar Nederland verlangt, en vice versa als je eenmaal voet op Nederlandse bodem hebt gezet. Onbestemd gevoel vaak, appels met peren vergelijken.

Ik betrap me er op dat ik in Duitsland vraag of we het water kunnen drinken (in Mali drinken we altijd gefilterd water). Op de Betteld (camping) bewaarde ik lege flesjes, omdat ik die normaliter in Mali aan kinderen geef. Die zijn er helemaal gek mee!

Ik kan in Nederland ook niet ergens willekeurig langs de weg stoppen om een kleine behoefte te doen. Althans dat kan wel, maar dan heet het opeens wild plassen, krijg je nog een boete voor ook ;-)

Of het raampje even open draaien omdat je eten "over" hebt. Er is altijd wel iemand langs de weg die je gelukkig met een half ijsje, een half flesje cola, een koekje of een banaan blij kan maken.

Gek he, hoe anders een maatschappij in elkaar kan zitten. Niet dat de Malinezen ons soms niet raar vinden, maar ja, dan ben je die blanke, waarbij ze gemakkelijker dingen door de vingers zien.
Ja, ik heb duidelijk heimwee dit weekend ;-)

Toch is het heerlijk om op adem te komen - alleen het Nederlandse weer is al een zegen...Te communiceren zonder taalbarrière...Bij het eten niet te denken: is het vertrouwd of niet (qua hygiene)? ...etc.

We mochten deze week ook veel zegeningen ontvangen als het gaat om goederen voor het werk. Je hoort ons dan ook absoluut niet klagen.

Inmiddels druppelen de spullen voor de (Mali) container mondjesmaat binnen, de container loopt langzaam vol. Blijf ons vooral bellen en/of mailen als u / jij denkt iets te hebben wat zinvol voor (ons werk in) Mali kan zijn.

Lekker Hollands

We zijn inmiddels alweer bijna twee weken in Nederland en dus weer aardig gewend ;-) Lekker Hollands eten, gewoon lekker Hollands meepraten over het (slechte) weer, lekker Hollands schelden wanneer je weer eens aansluit in een lange file, etc...

Lekker Hollands kamperen (nou ja, in een caravan dan) staat bij Ewien op het programma deze week. Net als vorig jaar een weekje er tussen uit, een naar de spreker gekozen programma. Het bevalt goed, al zou de zon wat meer mogen schijnen ;-)

Anco klust er op de boerderij vrolijk op los en houdt zich bezig met de meer serieuze kant van ons bezoek aan Nederland. De eerste weken waren weken waarin vruchtbare gesprekken hebben plaatsgevonden. Bedrijven – in de zonne energie – vonden onze projecten meer dan interessant. En wilde daarbij niet alleen de prijs laten zakken, maar ook hun nek wat verder uitsteken. Ik was met name blij voor Anco. Zijn hart gaat daar toch altijd weer wat sneller van kloppen.

Ewien neemt niet alleen maar vakantie – wees niet bang ;-), maar is ook haar volgend video project aan het uitwerken. Leuke bijkomstigheid daarbij is dat ze volgende week een dagje mee gaat lopen met een cameraman die dezelfde videocamera als het Maliveld op de kop heeft getikt. Het belooft niet alleen een gezellige, maar vooral leerzame dag te worden!

De afgelopen weken kregen we meerdere keren de vraag wat er nu zoal in die twee containers gaat. De container voor Guinee wordt eigenlijk zo'n beetje gevuld met zaken voor het ziekenhuis. Anco vult hem, maar houdt zich wat afzijdig van wat er zoal in zou moeten komen.

De container van Mali kan – zoals voorheen – worden “afgevuld” met computers, muziekinstrumenten, kantoormaterialen en alles wat we denken dat handig kan zijn in Mali.

Mocht u / jij iets hebben wat u / ji j weg wilt doen, denkend dat kan wellicht handig zijn voor Mali...Bel of schrijf ons dan en we zullen eerlijk zeggen of we denken er iets aan te hebben.

Bij voorbaat dank, een hartelijke groet vanaf de Betteld!

Brrr Holland

Het is alweer bijna een week geleden dat we voet op Nederlandse bodem zette. De tijd vliegt!

De eerste week was een week van: lekker eten (erg belangrijk ;-), veel regen, acclimatiseren, en weerzien.

De oude Peugeot - waarin we altijd mochten rijden tijdens een verlof - bleek het toch af te hebben laten weten. Geen wielen dachten we...maar Anco dacht daarover anders.

Hij trok de stoute schoenen aan en ging een praatje houden met de christelijke garagehouder, waar de familie al jaren komt. Of we voor deze zes weken in Nederland geen oude auto mochten lenen / huren. Tot onze verbazing - meer dan vreugde die kwam later pas - reageerde hij hierop positief.

Sinds een dag of twee rijden we dan ook onze eigen, geleende auto. En wat voor één. In ieder geval één die op slot kan, grapten we al ;-) En waarin we - indien nodig - met meer dan twee personen de weg op kunnen. Wat wil je nog meer?

Dankbaarheid loopt dan ook als rode draad door onze eerste week in NL heen. Een eigen plekje, een goede auto en weerzien met familie en vrienden.

Morgen trekken we er alweer op uit, om een presentatie te geven bij SMA, een Duits bedrijf dat inverteurs produceert. Anco is hier vorig jaar op cursus geweest en men heeft hem gevraagd nog eens een praatje te komen houden.

Ze bieden de inverteurs - bestemd voor het ziekenhuis in Guinée - al voor een meer dan schappelijke prijs aan. Maar wellicht willen ze er ook nog een "charity" project van maken, wat dan eventueel nog de nodige sponsoring op kan leveren voor het ziekenhuis.

Voor deze twee dagen Duitsland hebben we ook weer erg makkelijk - via een kerk - een slaapplek kunnen bemachtigen. Ook de omgeving is prachtig, dus een lange wandeling zit er ook nog wel in.

Land in oorlog?!

Nog twee dagen en dan stappen we in de auto richting Bamako. We gaan wat vroeger die kant op, omdat een arts zaterdagavond op het vliegtuig moet worden gezet. Voor ons wel lekker, want dan kunnen we nog even de laatste zaken in Bamako regelen en genieten van onze oude gemeente!

Vorige week kregen we een telefoontje uit Nederland, van een NCRV Netwerk medewerker. Hij wilde graag een mening hebben over een onderwerp dat men gaat (inmiddels heeft) behandelen. Mali komt de laatste tijd vooral negatief in het nieuws. Gaat het goed, dan hoor je de naam vaak niet vallen in de media.

Hij wilde namelijk weten - gezien de dood van een Brit vorige maand in het Noorden van Mali - of wij - als gewone burger - iets van de aanhoudende onrusten merken. Op deze vraag kon ik volmondig nee antwoorden, omdat we nu eenmaal 800 kilometer van Timboektoe af wonen. Meer dan een colonne op de weg zo nu en dan, maken we de onrust niet mee.

Hij kreeg echter verschillende signalen door. Mensen in de hoofdstad zien hun land als een "land in oorlog". Al hebben wij daar een ander beeld bij. Toch gaan mijn ogen wel meer en meer open voor oorlog, maar dan in de geestelijke zin van het woord.

Afgelopen maand werd ook een vader in een van de gesloten buurlanden van Mali gedood. Hij gaf daar computerlessen en getuigde - indien mogelijk - van zijn geloof. Dat heeft hem het leven gekost, hij laat een vrouw en vier kinderen achter.

Met onze verse boekenclub - een club van 6 vrouwen - hebben we het boek "Waking the dead", John Elderedge gelezen. Een boek wat naadloos op geestelijke oorlog aansluit. Iets waarvoor we de ogen niet meer kunnen sluiten, waar we ook zijn.

Zijn hoofdpunten in het boek zijn: niets is zoals het lijkt, we zijn verwikkeld in een (geestelijke) oorlog en je hebt een belangrijke rol te spelen in het geheel. Het boek was overigens hoopgevend, voor het geval je daaraan twijfelt wanneer je zijn hoofdpunten leest ;-)

Toch gebeuren er ook heel goede dingen in het leven van alledag. Zo hoorden we gisteren dat een patientje en haar broertje tot geloof zijn gekomen in het ziekenhuis. Tijdens hun korte verblijf hadden ze duidelijk verschil gezien en na haar beslissing loopt het meisje rond met een grote glimlach op haar gezicht.

Empowerment

We zijn terug op stek na een korte, intensieve, maar goede reis naar Bamako. Het was vooral leuk om bepaalde mensen te bezoeken na lange tijd. Zo ook onze oud-buren in Sogoniko (onze buurt in Bamako voor drie jaar) ... Grappig hoe Bantu's pup daar nu de regels bepaald.

Voordat we vertrokken vond er een vrouwenbijeenkomst plaats in de grote kerk in Koutiala. Mijn vriendin en ik projecteerde daar de nieuwste gezondheidsvideo "Dumuni ni sin" op de witte muur (zie foto). Een groep van 45 kerkvrouwen bekeek de 15 minuten durende film aandachtig.


Het was zo stil toen ik rondliep om wat foto's te schieten, dat ik me een beetje zorgen maakte. Normaal gesproken wordt er toch wel tussendoor gelachen, bijvoorbeeld om de vrouwen die ze herkennen. Nu vertrok bijna niemand een spier, al bleven ze wel allemaal aandachtig naar het scherm kijken.

Opgelucht haald ik adem toen in de laatste seconden er toch gelach in de zaal klonk. Pff, gered! Mijn vriendin stamelde wat woorden van dank, toen een invloedrijke, oudere vrouw in de groep opstond. Ze gebaarde dat ze graag wilde dat we de microfoon op het geluidsapparatuur aansloten. Ze had een boodschap voor de groep.

De tranen schoten ons in de ogen toen we haar boodschap hoorde. Allereerst prees ze het gedane werk in naam van God. Tegen de vrouwen zei ze (vrij vertaald): Zie hier wat we kunnen "presteren" als we als christenen samenwerken. De weg ligt voor ons open, met een video als deze kunnen we de samenleving in, onze buurten om op een creatieve manier van Jezus te getuigen"... Ze zag uit naar meer videoproducties als deze en ze moedigde de vrouwen aan indien ze gevraagd werden, hun medewerking te verlenen.

We voelden ons dan ook enorm gezegend door deze boodschap / reactie. Het gaat niet om wat wij - als blanken, zendingswerkers - kunnen neerzetten, maar om de samenwerking en effectiviteit in Malinese ogen van datgeen wat we doen.

Het videowerk is dan ook allereerst bedoeld om interkerkelijk de vrouwen / leden te laten samenwerken. Dit is in het verleden niet altijd zo geweest en als het gebeurde, ging er wel eens iets mis. Toch komt er meer en meer begrip dat de krachten gebundeld moeten worden, willen we als christenen een stem krijgen in een voornamelijk Islamitisch land. Het videowerk kan daarbij een laagdrempelige ingang vormen.

Momenteel wordt een volgende productie voorbereid. Dit keer (en daar ben ik heel erg blij mee) doet een andere denominatie mee, die vorige keer niet stond te trappelen om kennis en vaardigheden te delen. Ik ben dan ook heel benieuwd hoe deze productie in de praktijk gaat uitpakken!

Aftellen

Nog drie weken voordat we voet op Nederlandse bodem zetten. Op de kalender zijn we nu toch wel aan het aftellen. Een welkome "break" op een koeler plekje op deze aardbol.

Alhoewel, zo slecht is het de laatste dagen niet. Vandaag heeft het wel drie uur achter elkaar geregend. Teken dat de regentijd echt van start is gegaan.

Anco heeft de afgelopen week hard gewerkt om de trekker weer aan de praat te krijgen. Hij vertoont wat slijtage / mankementen, juist nu hij goed gebruikt kan worden. Nu de regens komen worden ook vele akkers druk bewerkt. Skype is toch een handig communicatie middel wat dat betreft. Anco's vader kijkt zo mee - via foto's etc - en voorziet van advies. Handig!

Voordat we naar Nederland komen om containers vullen willen we in Mali een en ander goed achterlaten. Anco is daarnaast druk met de voorbereiding / bestellingen van de containers. Ewien hoopt een groot deel van het script voor een volgende video af te hebben. Op die manier kan ze in Nederland werken aan de "juiste shots", waardoor het project gewoon door kan gaan.

De video over babyvoeding is goed verkocht. Dinsdag gaan we de video nog in de grote kerk in het dorp vertonen, aan de christelijke vrouwengroep. Vorige week wilden we dit al doen, maar toen hadden we niet op zo'n grote opkomst gerekend. Om nu met 45 (i.p.v 8) vrouwen om een klein laptop scherm te gaan zitten, dat is ook niets. We bliezen dan ook de bijeenkomst af en willen het deze dinsdag, wat grootser, overdoen.

De Ivoriaanse dominee, die altijd meehielp bij het schieten van de video's - heeft aangegeven te willen stoppen. Dat was wel even slikken, omdat je er dan opeens voor je gevoel alleen voorstaat. Een goede vriendin vroeg echter wat voor iemand ik zocht en toen ik een en ander opnoemde zei ze pardoes: "O, maar dan weet ik wel iemand! Die voldoet aan vrijwel al je eisen..." Zo gezegd, zo gedaan. In de middag werd ik aan deze en gene voorgesteld. Het ziet er naar uit dat het een goede match is en een gebedsverhoring van beide kanten.

Regentijd is niet alleen gunstig voor de Malinese gezinnen. Gisteren kregen we al direct een aanvraag voor wat extra geld, omdat alle kinderen ziek waren. Met de regen verschijnen ook de muggen weer op het toneel en zal de malaria drastisch toenemen.

Malaria is en blijft nog steeds doodsoorzaak nr. 1. Met name onder de zwakkere groepen, zoals jonge kinderen, oude en zieke (lees: zwangere) vrouwen en mannen. Verschillende organisaties delen bij tijd en wijlen gratis muskieten netten uit, maar lang niet iedereen wil of kan (niet in het bezit) hieronder slapen.

Wijzelf slapen overigens altijd onder een net. Voelt toch nog vaak als echt kamperen ;-) Hierdoor ben je - zegt men - voor 80% tegen beten van muskieten beschermd. Niet mis vinden wij en de moeite waard om hierdoor wat warmer te slapen.

Jarig in Mali

Laat ik als eerste, edele daad deze blog eens vernieuwen op mijn verjaardag ;-) Zag tot mijn schrik (alhoewel....) dat de laatste alweer van een tijd geleden stamt.

Gezien mijn verjaardag vandaag leek het me wel toepasselijk om het onderwerp Jarig in Mali aan te halen. Niet zozeer of ik me jarig voel in Mali - niet zo erg, maar wellicht niet anders dan in NL - maar hoe de gemiddelde Malinees zijn verjaardag viert.

Niet eigenlijk om eerlijk te zijn! Ik heb het er nog eens uitgebreid met Moussa over gehad waarom niet. Ik wist wel dat velen de exacte dag dat ze geboren zijn niet weten. Kun je je het voorstellen? Daarnaast is het geen traditie om je verjaardag te vieren in Mali.

Dat is voor mij niet genoeg. Waarom is het geen traditie? Geld - althans het hebben van geen geld - komt dan toch ook weer om de hoek kijken. Maar niet alleen. Gemiddeld haalt 1 op de 4 kids maar hun 5e verjaardag. Dat is niet mis! Voor je 5e heb je als gezin dus nog niet zo heel veel te vieren, omdat het kind nog erg kwetsbaar is voor allerlei ziekten waaraan hij of zij uiteindelijk kan overlijden.


Niet zo'n blij bericht (en dat op mijn verjaardag ;-), maar wel de naakte waarheid! Een vriendin van mij vindt dat ieder kind eens een verjaardag moet hebben gevierd. Om die reden organiseerde ze een prinsessen verjaardag voor een Afrikaans meisje uit haar team.

Een waar feest was het voor haar en hen die waren uitgenodigd. Zoiets hadden ze nog nooit meegemaakt: een mooie roze taart, spelletjes op het binnenplein, sieraden maken, het hield niet op. En dacht ik nog enigszins cynisch dat een prinsessen thema wellicht niet zou aanslaan in een land als Mali...Helemaal mis natuurlijk! Want ieder meisje diep in haar hart wil wat zijn? Juist ja, een prinses!

Jullie vragen je nu natuurlijk (nieuwsgierig) af hoe ik mijn verjaardag ga vieren? Vanmiddag wat boekclub leden (wordt binnenkort opgestart) / vriendinnen uitgenodigd. Middagje in het zwembad en daarna kleine hapjes (allemaal vanaf "scratch" bereid) en hopelijk spelletjes.

Een warme groet vanuit Mali!

p.s. Deze weblog schreef ik vanuit mijn bed, dus uitslapen doe ik ook op mijn verjaardag ;-)

Lekker op de trekker

Anco voelde zich de koning te rijk op de trekker. Alsof hij even 'terug-gebeamed- was naar de boerderij in Zuidland...Althans, de Malinezen draaiden hun hoofden op straat om, toen ze "een blanke" met een trekker door de stad zagen rijden! Zoiets zien ze tenslotte niet elke dag ;-)

Iedere werker bij ons op de compound komt ook even de mooie trekker bewonderen. Een trekker is toch wel van onschatbare waarde in een land als Mali. Wil je je land bewerken hiermee, dan kun je een trekker een dag huren voor (slechts) 15.000 CFA. Omgerekend ongeveer 30 dollar.

Op de foto's zie je Anco aan het werk op de bijbelschool Bethel. Het grote terrein daar is kaal en dor. Toch wordt er ieder jaar in ieder geval mais gepland. Ieder heeft zo zijn eigen stukje(s) grond om te bewerken en voedsel op te bouwen. In de nabije toekomst hopen we hen verder te kunnen helpen naar een "groener Bethel". Een plek waar ze meer en meer in de eigen voedselvoorziening kunnen voorzien.

Het plan is om twee Malinezen het trekker rijden onder de knie te laten krijgen. Anco zal hen dan voordoen hoe en wat. Op die manier zou het geweldig zijn als een groepje christenen uiteindelijk de trekker kan kopen (voldoende geld bij elkaar krijgen is een probleem!), en zichzelf kan laten inhuren voor het werk op het land.

Het is goed om de trekker te laten test rijden en dingen uit te proberen. Om die reden heeft Anco zaterdag een paar stukjes land omgeploegd. Dat niet alleen Anco het leuk vond, blijkt wel uit de foto's.

De kinderen sprongen om de trekker heen, om de vers-omgeploegde aarde aan hun voeten te voelen. Meerdere keren kregen ze te horen uit de weg te gaan van een van de Bethel leraren. Dat hielp dan even en dan doken ze weer op een andere plek op!

Onschatbare waarde

We hebben een heerlijke tijd gehad in Bobo, Burkina Faso. Een lang weekend weg en je komt bijna herboren terug ;-) Het is er een stuk koeler, ze hebben er echte supermarkten en er is van alles te koop. Bij Bobo vergeleken is Koutiala maar een onderontwikkeld dorpje...

Naast verkoeling en de "nodige luxe" hebben we ook een aantal scholen bezocht. De kerk / CAMA in Burkina maakt er werk van om verschillende christelijke, lagere scholen op te zetten. Niet onbelangrijk in een land waar het analfabetisme nog steeds schrikbarend hoog is. De christenen staan bekend als goede lesgevers, in navolging van de Katholieken. Aan leerlingen dus geen gebrek!

Een miljonair die Mali, Burkina met regelmaat bezoekt, ziet ook het nut van goed onderwijs in. Hij had ons gevraagd eens een kijkje te nemen op de scholen en te zien hoe we de energievoorziening op beter peil kunnen krijgen. Voor het einde van het jaar zullen we Burkina een langer bezoek brengen, om het besproken werk ten uitvoer te brengen.

Op een van de scholen, de bijbelschool in Poundou, kwamen we een pc van onschatbare waarde tegen. Het ging om een computer uit 1994, met een 128 MB harde schijf en Windows 3.1 erop. Kun je je het je voorstellen? Echt uit het stenen computer tijdperk! Er draaide ook nog een programma op dat Anco kende - dr. Watson - maar wat mij meer als paardemiddel in de oren klonk ;-)

De school heeft haar spullen goed onderhouden, om die reden ging deze pc zo lang mee. Nu had hij toch eindelijk zijn laatste adem uitgeblazen en was de vraag of wij de belangrijke administratieve documenten eraf konden halen. Een superoude computer ging dus mee terug naar Mali.

Spullen komen dus wel degelijk goed tot hun recht. Zolang de ontvangers het nut van schoonmaken en houden maar voldoende inzien. Ook de solarinstallatie op de school was oud, maar in redelijk goede staat. Ze kunnen hun batterijen vier tot vijf jaar draaiende houden, waar anderen hun batterij binnen een jaar om zeep helpen.

Vanaf onze komst naar Mali zien we het belang van onderwijs, kennis in. Om die reden draaien we - waar mogelijk - alleen projecten waar ook kennis kan worden overgedragen. Dat is toch echt de toekomst van het land. Dat en innovatie, durf om traditionele manieren te herevalueren en waar nodig achter te laten.

Foto's aftrap

Als beloofd nog enkele foto's van de aftrap "Dumuni ni sin" ....

Gemaakt door onze YWAM vriendin die met ons mee was.

Aftrap 'Dumuni ni sin'

Woensdag 06 mei stond in het teken van de "premiere van Dumuni ni sin", de 15-minuten lange (in Malinese ogen korte ;-) video over het belang van goed voedsel bij kleine kinderen. Voor deze happening vertrokken Anco, een vriendin en ik naar de meisjes bijbelschool in Baramba, een dorpje zo'n 19 kilometer buiten Koutiala.

In Baramba wordt deze week een kamp voor CMA kerk vrouwen gehouden. Een week van vrouwen onder elkaar (alhoewel, de mannen komen nog steeds om de studies te geven), bijbelstudies, elkaar ontmoeten en even weg van de alledaagse beslommeringen. Een week waarnaar de vrouwen elk jaar uitzien.

Op welk moment precies we de korte video konden gaan tonen, was tot het laatste moment niet bekend. We gingen mee in het Malinese ritme. Eerst uitgebreid kennis maken, over het kampterrein lopen, zelfgemaakte stoffen bekijken, met de hand "to" eten, naar een animatie luisteren, nog meer praten...

Inmiddels was het al 8 uur in de avond (pikkedonker) en werd het wel tijd om het scherm en de geluidsinstallatie op te gaan zetten. Dit hadden we heel slim uitbesteed (aan juist ja, de enkele man die er was ;-), maar ook wijzelf hebben toch maar een handje meegeholpen. We wilden tenslotte wel graag weer die avond naar huis!

Enigszins zwetend stond ik dan eindelijk voor de groep. Gelukkig niet alleen, omdat mijn vriendin meer gewend is voor grote groepen te praten. Het is ook erg Malinees om iemand anders je te laten introduceren, etc. Kwam dat even goed uit ;-)

Maar goed, groep kerkvrouwen die een rol spelen naar voren gehaald. Goed om hen op deze manier in het zonnetje te zetten. Na onze introductie en een kort praatje, was het dan aan de film! Het was doodstil, terwijl we verwacht hadden dat er flink gelachen werd. Zodra men een bekende op groot scherm zien, werkt dit namelijk altijd op de lachspieren.

Maar niets was minder waar, gespannen keek de groep 15 minuten naar het scherm. Nadat de aftiteling verscheen was het weer mijn beurt om naar voren te komen. We wilden de vrouwen aanmoedigen tot feedback, overtuigen dat men als groep veel kan bereiken.

De feedback kwam, geheel in Malinese stijl ;-) Grappig hoe je je hier altijd weer over kunt verbazen. De leiders onder de vrouwen stonden op en gaven hun getuigenis over hoe het maken van de "serinafanma" (pap) - groot onderdeel van de video - het leven van hun kinderen had gered. Dat het echt werkt en dat de vrouwen er niet licht over moeten denken. Dat ze de film niet af moeten doen als "die korte video die de blanke vrouw is komen tonen".

Ik was geroerd door de reacties van de vrouwen, over hun ernst ten aanzien van het onderwerp. Ook 'medische vragen' kwamen naar ons toe. Was ik blij dat mijn vriendin jaren in de dorpen was geweest om medische kennis over te dragen. Verbazend was het wel weer hoe letterlijk de Malinees iets neemt. Vrouwen uit de dorpen vroegen hoe men de pap kon maken als niet alle ingredienten aanwezig waren? In een volgende video is het goed om te noemen dat dit 1 van de vele opties / recepten was. Dat je ook deze pap kunt maken als je niet over alle ingredienten beschikt!

We hebben alledrie genoten van het bezoek aan Baramba. Het was toch wel de ideale aftrap om Dumuni ni sin te tonen. De doelgroep was volop aanwezig en gaf ook nog de nodige feedback, input voor de toekomst.

p.s. Foto's volgen ...

Heter dan heet

Hadden we al verteld dat het heet is in Mali. Niet warm, echt heet...Tot de regens, hopelijk begin juni, zal dit niet veranderen. Ook de Malinezen klagen steen en been!

Anco vertelde net hoe verbazend hij het vindt dat de Malinezen dag in dag uit toch nog zwaar, lichamelijk werk verrichten in het huidige klimaat. Hij hielp zelf een dagje buiten mee en zweette zijn hele t-shirt + broek nat...Erg veel drinken is dan de enige remedie.

Bij nu had ik gehoopt te kunnen zeggen dat het videoproject is afgerond, maar ik ervaar wat "output problemen". Mijn project wil niet in de juiste format uit mijn nieuwe programma komen zeg maar. Dat is echt even balen, maar met tijd komen we er vast uit.

Het hele videoproject is wel een uitdaging geweest, van begin tot eind. Nieuw team, nieuwe camera en nieuw programma. Het zal goed voelen als het klaar en verspreid is ;-) Ik heb er echter enorm veel van geleerd en heb ook geleerd dat er nog veel te leren valt (haha).

Volgend weekend hopen we een lang weekend naar Bobo (Burkina Faso) te gaan. Even wat ontspanning (zwembad bij een hotel) combineren met het bezoeken van een project. Ook kennen we hier wat gezinnen die we graag even opzoeken.

Dat de hitte geen peuleschil is blijkt altijd uit de ziekte- en sterfte cijfers tijdens de maanden april, mei en juni. Deze gaan drastisch omhoog. Als nu je weerstand laag / lager is en je krijgt wat, dan is een stuk moeilijker om er boven op te komen. Bidt dan ook voor de Malinezen in deze hete tijd. Ze hebben geen airco die ze even aan kunnen zetten om af te koelen.

Korte werk video

Om ons werk wat meer in beeld te brengen, zullen we wat frequenter korte werk video's publiceren. Dit keer over onze radiotrip naar Katiena...



Met fondsen uit Amerika kan Anco op eenvoudige wijze de energievoorziening van verschillende radiostations verbeteren. Radio blijft toch het communicatiemiddel in Mali. Vrijwel iedereen heeft toegang tot een radio!

Wil je ook doneren aan dit onderdeel van ons werk. Kies dan onder "Projecten" op onze website voor het doel "Mali in the air"... Bij voorbaat hartelijk dank!

Op en top Mali

Op en top Mali zijn de geplaatste foto's, helemaal als je door de dorpen trekt. Spooky niet? Net of je weer voet op de maan gezet hebt...Zo kwam het op mij over althans ;-)

Anco, een collega en ik trokken erop uit om verschillende radiostations te bezoeken. Vanuit Amerika is er geld vrijgemaakt om deze radio's (indien nodig) van nieuwe batterijen, solar controllers of evt. een zonne paneel te voorzien.

Radio is en blijft toch het medium om ook de afgelegen dorpen te bereiken. Er is vrijwel niemand in Mali die geen beschikking heeft over een radio. Een groot bereik dus voor dit (oeroude) medium!

Het leven in het dorp is zo anders dan we gewend zijn. Men heeft vaak geen electriciteit, water moet elke dag geput worden en televisie kijken doe je met elkaar. Als er al een tv is!

Radio luisteren is dan ook vaste prik. Op die manier blijf je op de hoogte van het wel en wee van je eigen dorp en de dorpen er omheen. Een leuk verzetje, op een toch wel eentonige invulling van de dag(en). En nog nuttig ook! Toch moet er ook hard gewerkt worden om brood (in dit geval rijst of millet) op de plank te krijgen.

Iets voor jou, zo'n eenvoudig leven in het dorp?

Lastige (geld)vragen

Kinderen en het "niet naar school gaan" van velen, gaat ons aan het hart. Helaas kunnen we niet iedereen naar school helpen, daar hebben we niet de fondsen voor.

Zo kregen we gisteren een telefoontje van onze oude kokkin in Bamako. Volgend schooljaar gaan twee van haar kinderen naar het lycee en daar moet flink voor betaald worden. De directeur van de school was al bij haar langs geweest. Of wij haar niet konden helpen om geld te lenen, zodat ze voor de 5e mei de rekening kon betalen?

Simpele vraag lijkt het, maar niet in deze Malinese cultuur. Ze vertelde ons dat ze het volgende maand terug zou betalen. Op welke wijze? Elke maand leggen veel Malinezen 10.000CFA (zo'n 15 euro) in een pot, samen met anderen. Op deze wijze ben je als het ware aan het sparen - als het in die pot zit kunnen familieleden er niet naar vragen - en krijg je (als alles goed gaat) eens per jaar je 10.000CFA en al het andere ingelegde geld van de anderen...

Ik zeg niet voor niets "als het goed gaat"...Heel vaak gaat het namelijk niet goed en betalen de leden niet meer zodra zij hun geld binnen hebben. Gevolg? De laatsten na deze persoon ontvangen minder of soms zelfs niets meer. Dan kan jij eerlijk elke maand je 10.000 hebben ingelegd, maar heb je op het laatst alsnog het nakijken naar je geld.

We hebben onze kokkin dan ook gezegd dat we haar graag een gift willen geven, maar niet willen lenen. We hebben (helaas) al teveel voorbeelden gezien en ondervonden waarbij het niet gaat zoals de lener beschreven had, om welke reden dan ook.

Lastig verhaal blijft het wel, want je wilt graag helpen. Toch moeten ook de Malinezen begrijpen dat de geldboom bij de blanken ook niet oneindige geldbedragen produceert. Hierbij liften we helaas mee op de expats die goed geld verdienen en heel luxe leven. Een blanke, maakt niet uit voor welke organisatie hij of zij werkt - heeft dan ook in Malinese begrippen altijd geld. Zeggen ze van niet, dan houden ze iets/het achter.

Terug naar de foto's...Beide genomen in Guinee. De hangjeugd van Guinee staat afgedrukt op de eerste foto. Ze vonden zichzelf erg cool en wilden in eerste instantie alleen voor geld op de foto. Ook iets waar je als blanke elke keer tegen strijdt ;-) Toen ik had uitgelegd dit niet te doen, gingen twee om en uiteindelijk ook de derde. Anco en ik 'dromen' nog van een klein printertje die je aan de camera kan aansluiten, zodat je ze ook per direct een foto van henzelf kunnen geven.

De tweede foto is een meisje dat aan het werk is. Op mijn vraag of ze naar school gaat, schudde ze haar hoofd ontkennend. Meisjes zijn nu eenmaal nodig voor het werk- binnens of buitenshuis - en zullen veel minder snel dan jongens naar school worden gestuurd! Al met al vormde ze een kleurrijk plaatje...

Bezoek gemeente Bamako

Afgelopen weekend kon ik onverwachts mee naar Bamako. Altijd doen, dacht ik, aangezien onze auto nog steeds niet gerepareerd is. Voor wie het gemist hebben: de versnellingspak is naar "zijn Grootje" en deze moet worden vervangen. Erg lang en duur proces ;-)

Maar goed, Bamako dus. Wat zou dat toch met dit lam hiernaast te maken hebben? Komt'ie....

Tijdens dit weekend kon ik - na 1,5 jaar - eindelijk weer een bezoek aan onze gemeente brengen. Het was een waar feest om terug te zijn. Het was goed om oude bekenden te zien. Maar ook om te zien dat - na het vertrek van onze vroegere dominee en vriend - de gemeente nog steeds op rolletjes loopt.

We vielen met onze neus in de boter en kregen alvast een pre-Paas boodschap te horen. Vandaar het lam...

Geweldige foto vind ik het overigens ook, omdat de pasgeboren lammeren hier zo wit en vlekkeloos schoon zijn. Dat in schrille tegenstelling met de rest van Mali, waar de straten vol plastic en afval liggen ;-)

De dienst zondag duurde maar liefst 3 uur, maar niemand scheen het in de gaten te hebben. De "preek" was goed opgebouwd (niet altijd vanzelfsprekend in Mali) en de vreugde van Pasen sprong eruit.

Ook werd gesproken over het Lam dat voor onze (niet zijn eigen) zonden is geslacht. En hoe onze houding moet zijn in het lijden voor Hem, als navolging daarvan. Een boodschap die dagelijks tot leven komt als we om ons heen kijken in Mali.

Fototrip N'Torosso

Op zaterdag maakte ik een (foto)trip naar N'Torosso, een van de
meisjes bijbelscholen in Mali. Om heel eerlijk te zijn had ik er niet zo heel veel zin in (gewoon moe van het vele reizen en het filmen in de felle zon), maar het werd een prachtige dag.

Collega's wilden dit bezoek afleggen, omdat ze er taalstudie een jaar geleden hadden gedaan. En sindsdien niet meer terug waren
geweest. Het bezoek was dus bedoeld om wat cadeau's te brengen en er gewoon te zijn, met de mensen te praten en te zitten. Tijd voor elkaar nemen is erg belangrijk in Mali!

Ik ging 'alleen' mee om foto's / video te maken van het hele gebeuren. De meegebrachte cadeau's waren namelijk gedoneerd door een kerk die graag foto's wilden zien van de 'echte overdracht'.

De bijbelschool is echt een mooie plek om te zijn, alle faciliteiten zagen er goed verzorgd uit, ondanks dat er niet genoeg water is (een extra put is nodig) en men geen electriciteit heeft. De blijde sfeer viel me echter op en weer werd ik er bij stilgezet dat Malinese christenen over het algemeen blijheid kennen in (materiele) armoede.

Ook was ik blij verrast door het aantal studenten (en vrouwen) dat studeert op de school. Het is niet eenvoudig in deze tijd om de roeping van dominee te hebben, omdat het een onderbetaalde baan is (soms werken dominees maanden zonder salaris) en de vrouwen over het algemeen niet staan te popelen om een dominee te trouwen.

Dan het verhaal achter de foto's. Op de eerste worden de spullen verdeeld en staat de hele groep geduldig te wachten tot een en ander hen wordt aangereikt. Op de tweede foto lopen we met kinderen naar de klaslokalen. Zoals je ziet heeft iedereen wel een kind of twee aan de hand. Ikzelf had ook twee kinderen aan de arm, omdat ik ondertussen ook nog probeerde foto's te maken ;-)

Op de laatste foto zie je de slaapplekken van de studenten. Geen luxe, maar toch blijheid vanwege het feit dat ze op deze door God gekozen plek mogen zijn. Bidt voor deze studenten, die een belangrijke, maar zware taak te wachten staat. In een land waar zo'n 95% Moslim / animist is, moet je van goede huize komen om je taak als dominee met blijheid en doorzettingsvermogen te ondernemen.

Filmen: een groot avontuur

Het filmen van de tweede gezondheidsvideo de afgelopen dagen was een groot avontuur.

Allereerst dacht ik een rustige markt om te filmen uitgekozen te hebben: niets was minder waar.
Binnen 'no time' stond er een publiek van zo'n 75 mannen, vrouwen en kinderen. En denk maar niet dat ze zich stil hielden als we dit vroegen. Hoe vaak zei je nu een film crew vlak bij je eigen huis. Het nieuws bleek zich als een lopend vuurtje te verspreiden...

Na een half uur werden ook de spelers langzaamaan "boos, ongeduldig" en stelde voor om naar een nieuwe locatie te gaan. Zo gezegd, zo gedaan. Alles weer inpakken, iedereen mee en naar een nieuwe locatie. Wat nu om 3 uur filmen? Het was inmiddels alweer half vijf. Flexibeliteit Ewien, zei ik tegen mezelf, flexibiliteit!

De tweede locatie was een stuk beter qua bijgeluiden die niet in de film thuis hoorden. Al was het inmiddels de tijd dat mensen op huis aangingen vanaf de markt. Sja, wie gaat er dan ook filmen op een marktdag? Juist ja, weer een wijze les geleerd.

Tussen alle weggeluiden door kregen we de eerste scene toch goed gefilmd. Af en toe brak er gelach uit binnen de groep omdat er jongetjes voorbij kwamen op een ezelskar, die knoerdhard riepen: Blanke, geef me geld / een bal / of iets dergelijks. Dat is voor ons dagelijkse praktijk, al kwam het nu even erg slecht uit als je probeert een verhaal op te nemen.

De groep bleef tot het laatst echter gemotiveerd, niemand klaagde, niemand mopperde. Ze hadden al eerder tegen me gezegd, dat ze niet hadden bedacht dat het maken van een film zo "ingewikkeld" kon zijn. Alles in stukjes knippen, een zin meer dan twee keer overnieuw, iemand die op de achtergrond door het beeld loopt, etc.

Dag twee ging al een stuk soepeler, iedereen wist inmiddels wat er kwam. Maar ook hier kregen we met wat kleine problemen te maken. Hoe krijgen we een huilend kind? Hmm, geef haar in de armen van een blanke, mij dus. Dat werkte helaas niet! De vreemde man naast onze video set dan? Nee, ook dat werkte niet. Kunnen we haar niet even knijpen vroeg ik me af? Op die vraag begon iedereen hard te lachen. Niet dus, ook geen optie!

De foto's zijn gemaakt tijdens de scene in het ziekenhuis. Zoals je ziet is onze jongste speler in zijn element. Hij wist zich goed te profileren. En bovendien kreeg hij ook nog pap toe, wat wil je nu nog meer?

Met 'enige trots' mag ik dan ook wel zeggen dat - toen het eenmaal draaide - het filmen vrij goed en soepel ging. Iedereen had / kreeg er plezier in en als groep hadden we vooraf aan groepsvorming gedaan. Neem dan wat koud drinken en een zelfgemaakte cake mee en je bent helemaal binnen ;-)

Nu nog het editen, ook dat wordt een groot avontuur! Ik voel het, al kan ik nu nog niet precies aangeven welke beren er zich op deze weg zullen bevinden...Maar dat geeft niets, dat geeft ook uiteindelijk de kick. Niet te gauw opgeven en blijven vertrouwen dat we dit niet voor onszelf doen!

p.s. Zeker weten dat ik deze twee dagen wat kilo's aan vocht ben kwijtgeraakt! ;-)

Koranschool

Onderweg van Mali naar Guinee kwamen we veel verschillende mensen tegen. Zo ook een Koranklasje langs de kant van de weg...

Het op de foto zetten van deze kids was nog niet zo makkelijk, omdat ze spontaan allerlei "rare capriolen" uit gingen halen in plaats van de klassefoto die ik graag wilde.

Helemaal hilarisch werd het toen we met een zak lolly's op de proppen kwamen. Kreeg ze dan nog maar eens aan het leren ;-)

In principe worden de kinderen door de ouders aan een Koranleraar gegeven, en worden daarmee apart gezet voor een heilige missie / taak. Om aan voldoende eten te komen zwerven ze - na de klassen - al bedelend op straat. Erg rooskleurig is hun leven dan ook vaak niet ...

Vrouwen hebben recht...

Dat (jonge) vrouwen recht op leven hebben, is in Nederland niet meer dan normaal?! Toch is het niet zo vanzelfsprekend als het lijkt.

Bij het nemen van deze foto dacht ik aan de vrouwen als motor van de (Malinese) maatschappij. Vrouwen zijn harde werkers, zowel buitenshuis als binnen het gezin.

Hun leven is zwaar en niet zonder gevaar. Gisteren nog werd er een bloedende vrouw achter op de motor het ziekenhuisterrein opgereden. Als het ziekenhuis hier in Koutiala er niet geweest was, zou ze wellicht zijn doodgebloed. En helaas is zij niet de enige, de kans dat een vrouw voor, tijdens of na de bevalling overlijdt (door bloedingen) is 1 op 10!

Boos word ik dan ook als er gewacht moet worden met een operatie. Waarom? Omdat manlief zijn akkoord moet geven en hij dit keer (eens) niet de rijder van de motor was....

Het is altijd bijzonder om te zien hoe blijmoedig de meeste vrouwen zijn. Daarin zit hun kracht!
Het is dan ook een 'eer' om video's met en voor deze groep te maken. Om o.a. meer begrip te kweken voor de positie van de vrouw...

Op de thee bij papa

In een nieuwsbrief van onze provider las ik over het 'fenomeen' fotoblog. Niet dat ik er voorheen niet over had gelezen, maar dit keer raakte het een bepaalde snaar... ;-) De komende weken zullen we veel op pad (o.a. naar Guinee) zijn en dan leek het me wel leuk zo nu en dan een foto te plaatsen, met het achterliggende verhaal erbij.

Laat me beginnen met mijn ontmoeting met Papa (opa in de Malinese cultuur)


Ik kwam papa tegen op mijn wekelijkse zondagse wandeling van een uur. Lekker burgerlijk, maar heerlijk om even uit te waaien, je gedachten te verzetten en te luisteren naar muziek.

Zoals je op de foto kunt zien is papa aardig 'bij de tijd' ;-) Hij viel me met name op door zijn paarse outfit gecombineerd met zijn rose brommer. Om die reden besloot ik 'm aan te houden en een praatje met hem te maken.

Niets vreemds overigens in Mali, je wordt elke dag begroet door vreemden en regelmatig bevraagd. Papa vond het dan ook wel grappig dat een blanke dit keer een praatje wilde houden in zijn moedertaal.

Of ik een foto van hem mocht nemen? Tuurlijk, geen probleem. Achteraf verscheen er een grote glimlach op zijn gezicht toen ik hem liet zien hoe hij op de foto stond.

Kort daarna wees hij me uitgebreid zijn huis aan, waarnaar toe hij op weg was. Of ik niet met hem mee wilde gaan om een kopje thee te drinken? Beleefd hield ik dit af en vertelde hem dat ik mijn wekelijkse wandeling aan het maken was. Misschien een volgende keer?

In Mali zeg je niet direct nee, maar maak je vaak een opmerking als "vandaag niet", "wellicht een volgende keer" om de ander niet te 'beledigen'.

Nu is het natuurlijk afwachten tot ik papa op zondag weer een keer tegenkom. Kijken wat ik dan te zeggen heb en of zijn uitnodiging nog steeds staat!

Nieuwe kijk

Elke woensdagochtend woon ik een communicatieles bij op de bijbelschool Bethel. Daar geniet ik enorm van. En bovendien leer ik veel over Mali, de mensen en de cultuur. Wat wil je nog meer?

Vanochtend ging het over het krijgen van een 'nieuwe kijk' op dingen. Niet alleen op het leven, maar ook op de dingen die je vrijwel automatisch (door cultuur aangeleerd) doet. En hoe moeilijk het eigenlijk is om bepaalde zaken los te laten, van een afstand te bekijken en te heroverwegen of die manier nog wel de juiste is.

Klinkt wellicht vaag, dus laat ik een voorbeeld noemen. Of eigenlijk twee. Een van onze collega's kwam naar Mali met o.a. het verlangen om voetbal - de nationale sport in Mali - als evangelisatiemiddel in te zetten. Heel schokkend overigens voor menig Malinese dominee / christen...Puur omdat het het onbekend was als middel en ... onbekend maakt nu eenmaal (vaak) onbemind.

Vol enthousiasme vertelde de leraar echter hoe deze nieuw kijk op voetbalevangelisatie ook zijn leven heeft verrijkt. Hoe hij - ondanks zijn ups en downs - is gaan nadenken over de traditonele manier van evangeliseren. Je gaat naar een dorp, verzameld alle mensen onder een boom, preekt Jezus, en verlaat het dorp weer. Even heel zwart-wit neergezet overigens, de werkelijkheid is genuanceerder.

Terwijl hij meerdere voorbeelden vertelde, dwaalde mijn gedachten wat af naar gisteren. In de grote kerk had ik een ontmoeting met de (video)vrouwen en merkte dat ook het videowerk een heel nieuwe manier / kijk op evangeliseren is. Die overigens niet zonder slag of stoot wordt aangenomen ;-)

Gisteren kreeg ik echt het idee dat de vrouwen het bijltje bij het videowerk gingen neerleggen, zoveel 'vuurwerk' werd er afgestoken ;-) Terwijl ik rustig hun vragen en zorgen beantwoorden, dacht ik bij mezelf .... hmmm, waar zal dit toe leiden? Dit bleek echter hun (culturele) manier van discussieren te zijn.

Je gaat een uur flink tekeer, geeft je mening over alles tot in detail, en vervolgens stemmen ze ermee in dat het allemaal goed gaat komen. Pff, dacht toch even - gezien de emoties en gebarentaal die hoog opliepen - dat onze wegen zich na deze middag weer zouden scheiden...Maar niets was minder waar. De Malinese vrouw heeft thuis nu eenmaal weinig te zeggen, en dat komt duidelijk tot uiting wanneer de vrouwen onder elkaar zijn!

Nu ik het over het videowerk heb, schiet me iets te binnen...Het werken met de oude zendingscamera werd zo 'stressvol', dat we de koppen bij elkaar hebben gestoken om met een oplossing te komen. Het nam echt een stukje plezier uit het werk weg.

Momenteel zijn we 'virtueel' (de camera is nog niet in onze handen) de trotse eigenaar van een Sony EX1 (zie foto)! Dit is echt een camera die de komende jaren goed kan werken in het warme en stoffige klimaat (geen bewegende, slijtbare delen meer).

De benodigde fondsen zijn voor 75% binnen...Mocht je hart uitgaan naar dit werk en je wilt een eenmalige bijdrage doen?! Heel graag!! Neem dan even contact met ons op. Bvd!

Living beyond yourself

De titel van onze nieuwe bijbelstudie met vrouwen van verschillende pluimage / zendingsorganisaties...Een aansprekende, maar enigszins 'enge' titel, waarmee de verwachtingen hoog worden ingezet.

Na onze studie gisterenavond dacht ik na over datgene wat er was gezegd. We hebben een groep vrouwen die allemaal in 'hetzelfde zendings-schuitje' zitten en hierdoor eerlijk naar elkaar zijn over de goede en minder goede dingen van het zendingsleven. Op die manier kun je elkaar tenslotte ook tot steun zijn.

Voor Anco & mij is het leven in Mali soms inderdaad 'living beyond yourself'...Maar des te meer juist ook voor de christenen in Mali. Hoeveel tegenstand zij vaak niet krijgen van familie - levensbelangrijk in de Malinese cultuur - wanneer zij besluiten om Jezus na te volgen. En toch is het meer dan de moeite waard.

Ikzelf moest nadenken over hoe ik in de video ministry sta...Hoe vaak ik me wel niet achter de oren heb gekrabt de laatste weken, wanneer ik dacht dat dit echt te hoog voor me gegrepen was. Dat iemand anders het maar moest doen, omdat ik me niet geschikt achtte voor de taak.

Toch zie ik de laatste tijd doorbraken die er niet zouden zijn geweest als we niet door hadden gezet. Soms is het zo aantrekkelijk op te geven, omdat onze plannen nu eenmaal niet zo uitpakken als we ons hadden voorgesteld. Hoe verrassend in een zo andere (Malinese) cultuur?
;-)

Ik voel me weer aangespoord om niet bij de pakken neer te gaan zitten, maar Gods weg te zoeken in alles wat we doen. Living beyond yourself is werkelijk over dingen doen die je niet uit eigen kracht zou kunnen en willen doen. En dan laat je je door de ongemakken in het dagelijks leven wat minder van de kaart brengen. En krijg je weer een duidelijker zicht op de dingen die echt van belang zijn!

Middeleeuwse praktijken

Het bezoek van gisteren bezorgde me afgelopen nacht bijzonder fantasierijke dromen ;-) En dan ben ik nog niet eens een vrouw die besneden is en/of wordt. Wat moet dat alle jonge meisjes die dat wel te wachten staan wel niet voor dromen achteraf geven.

Achteraf? Ja, achteraf ... want de meisjes zelf weten vaak niet wat hen te wachten staat. Van jongs af aan is hen gezegd dat besnijdenis noodzakelijk is om een man te trouwen. Maar wat het precies inhoudt? Daarover houdt iedereen - inclusief de moeder - zijn mond.

Hoe verder het bezoek aan een vriendin gisteren vorderde, hoe meer gezichtsuitdrukkingen verrieden hoe 'de ondervragers (bezoekers)' zich van binnen voelden. Helemaal een aanwezige moeder kon niet geloven wat ze hoorde.

Het is ook verschrikkelijk als je weet dat veel meisjes voor het leven getekend zijn, mochten ze het al overleven. Veel babies - je kunt ook op jonge leeftijd worden besneden - lopen infecties op waar ze vaak genoeg aan overlijden. Ditzelfde geldt voor meisjes op oudere leeftijd (zie foto).


De vrouw die het daadwerkelijke besnijden onder haar hoede neemt is niet medisch geschoold, of erger nog: helemaal niet geschoold. De meisjes worden in grote groepen besneden, waarvoor dan maar 1 scheermesje wordt gebruikt. Niets steriliseren van tevoren of schoonmaken tussendoor, gewoon doorgaan. Kun je je het voorstellen? Hoezo overdracht van allerlei (dodelijke) ziekten?

In Mali is besnijdenis door de regering afgekeurd, het is dus in principe illegaal. Niemand houdt zich hier echter aan en waar besnijdenissen in het verleden in de ziekenhuizen werd uitgevoerd (is vrij goed, hygienisch), gebeurd het nu in het geniep, ergens in een achterhuis.

Mali kent ook een "dag tegen vrouwenbesnijdenis', maar ook dat is een facade vertelt mijn vriendin. Er wordt een stofje gedrukt - erg populair in Mali voor speciale dagen -, dat wordt op de tv getoond en dat is het. Niets geen voorlichting, of acties tegen het geheel. Behalve langs de wegen overigens...daar staat hier en daar onderstaand bord (foto)...


Om die reden is zij ook zo gekant tegen besnijdenis en geeft ze voorlichting hierover waar mogelijk. Daarnaast is ze medisch geschoold en kan ze ook de consequenties voor een 'simpele daad' als deze uitleggen. Toch is er nog een lange weg te gaan.

In de 15,20 jaar dat ze werkzaam is onder Malineze vrouwen ziet ze langzamerhand een kentering. De jeugd van vandaag denkt beter over een en ander na. Toch blijven het de oude(re) vrouwen die vast willen blijven houden aan deze eeuwenoude traditie. Die hoek vormt dan ook het grootste gevaar.

Een van de bezoekers wil graag een educatieve video maken over dit heikele onderwerp. Besnijdenis komt meer en meer uit de taboe hoek, waardoor de tijd rijp lijkt om een en ander op selectieve plaatsen - zoals het ziekenhuis - te tonen. Toch is het op tv krijgen van een onderwerp als dit nog niet zo makkelijk. Iedere keer als dit gebeurd, is er toch weer veel tegenstand.