Boer-tie of boer-tie nie?

Huh, over wie gaat dit nu weer...? Ja, over Anco natuurlijk .... Nu hij op de boerderij woont voor drie maanden, maken vrienden zo nu en dan een 'boerenopmerking' ;-) Nou, ik kan zeggen dat een boerende Anco wel meevalt. Hij sleutelt in zijn vrije tijd graag aan zijn boot.

Vandaag voelden we ons echter solidair met de boeren, ook al regende het dat het goot. De jaarlijkse Trekkertrek werd in een nabijgelegen dorp gehouden, dus daar gingen we dus wel even heen. Al was het alleen maar om broer en boer Marc te zien rijden (LOL).

Gisterenavond, tijdens een familie foto-samenzijn – werd er nog een beetje lacherig over gedaan. Of de Trekkertrek dit jaar nu wel of niet kon doorgaan. Het bleef maar aanhouden die regen, vandaar. Nou, we kunnen persoonlijk beamen dat het koud was (zelfs met 3 of meer kledinglagen aan), nat (Anco had zijn laarzen aan), maar goed!

Marc zette zijn beste wiel voor en werd – boven zijn eigen verwachting dit keer – eerste in zijn gewichtsklasse. Ze hadden namelijk de ochtend proefgedraaid en toen kwam hij naar eigen zeggen “echt niet ver”. Medewerker op het bedrijf, Geert, kwam helaas niet meer aan de beurt. De baan was zo verregend, dat de laatste wedstrijden werden afgelast.

Mochten jullie nu niet weten wat een Trekkertrek is, niet getreurd. Hieronder volgt een korte omschrijving. Voordat ik Anco en familie leerde kennen had ik er ook nog nooit van gehoord. Krijg je als je opgegroeid bent in een stad ;-)

Trekkertrek is afkomstig uit Amerika. Daar werden in de jaren ‘50 op het platteland wedstrijden georganiseerd tussen farmers onderling. Bij het ontginnen van het land waar zoveel puin in zat, werden grote keien als voorloper van de huidige sleepwagen gebruikt.

De farmers daagden elkaar uit een zo groot mogelijke steen weg te trekken.

Later is men een grote ijzeren plaat gaan gebruiken. Tijdens de trek moesten er om de zoveel meter telkens meer mensen op de plaat komen om zodoende het gewicht in verhouding tot de afstand te verhogen. In Nederland is de Trekkertrek sport begin jaren ‘70 gestart.

Nu wordt de Trekkertrek sport in heel Europa fanatiek bedreven.

Jullie lezen het, tussen de bedrijven door, genieten we ook van oer-Hollandse dagen. En ja, die regen?! Die nemen we dan op de koop toe.

Gedenkwaardige dag!

Vandaag is een gedenkwaardige dag, omdat het ziekenhuis in Koutiala haar deuren officieel opent!! Het is geweldig hoe snel een en ander de laatste dagen is gegaan. Niemand had durven hopen dat vandaag het ziekenhuis 'al' geopend zal zijn. Een korte terugblik...

Gisteren hadden we in onze gemeente een "getuigenissendienst". Een dienst waarin een ieder de vrijheid kreeg om te vertellen wat God voor hem/haar had gedaan. Ook Anco ging naar voren om te getuigen dat God in Mali aan het werk is.

Zo'n 1,5 week geleden vertelde ik in een weblog dat een collega-verpleegster in het donker in een groot gat was gefietst. Met als gevolg een geperforeerde lever. Wonder boven wonder kwam ze er helemaal bovenop, al moet ze het nu - qua werk - even wat rustiger aan doen. Zij schreef later aan familie en vrienden dat ze God's hand had gevoeld gedurende deze moeilijke en spannende tijd.

Toch hielden de spannende tijden voor het ziekenhuis (en personeel) niet op. De energiemaatschappij in Mali bleef dwarsbomen als het ging om de noodzakelijke aansluiting in het ziekenhuis. Er werd niet geleverd, en daarbij absurd hoge prijzen gevraagd. Vorige week ontvingen we een e-mail om mee te bidden en te vasten, omdat de maatschappij had gezegd dat het nog wel zo'n 6 weken (minimaal) zou duren.

Gisteren mochten we dan ook getuigen van God's hand in de hele situatie. Zonder dat iemand het had verwacht, kwam de maatschappij over de brug en kan het ziekenhuis - met stroom - vandaag haar deuren officieel openen. Neem ook eens een kijkje op de website: http://www.koutialahospital.org/home.php

Ook voor ons kwam er goed nieuws. We waren al weken bezig om zonnepanelen, noodzakelijk voor de stroomvoorziening van het radiostation in Koutiala, in een zeecontainer te krijgen vanuit Amerika. Maar we beschikten niet over voldoende financiële middelen, op het moment dat de container het land verliet. Ook was het nog maar de vraag of evt. de helft van deze panelen nog op tijd zou zijn om mee te varen...

Laat nu de container een week later zijn uitgevaren, MET onze 8 panelen erin. God is goed! Dit betekent dat we - na terugkomst in Mali - in ieder geval al aan de slag kunnen met het aantal panelen dat nu is verscheept. We blijven voor de rest van het aantal naar financiële middelen zoeken!!

Ordening der gedachte

De titel van deze weblog doet me even nadenken. Is het nu gedachte of gedachten? Krijg je ervan als je naar het journaal kijkt waarin makers van de groene en nu ook de witte spelling elkaar om de oren slaan ;-) Heeft er toch diep op ingehakt, merk ik. En dan te bedenken dat je als woonachtige in het buitenland in mijn ogen sowieso een (steeds groter wordende) achterstand opbouwt.

Maar goed, ordening der gedachte dus...dat merken we de laatste weken meer en meer. We mochten de afgelopen maand keer op keer delen waarmee we bezig waren de afgelopen 1,5 jaar. Positief is dat, zo'n interactie met familie, vrienden, sponsors. Verrassende, maar vooral interessante vragen duiken dan zo nu en dan onverwachts op. Met als doel: het tot nadenken aanzetten.

Gisteren mochten we dan ook voor het eerst weer om de tafel schuiven met onze Nederlandse CAMA-directeur. Altijd leuk, gezellig, maar ook goed. Hij kent de ins en outs van het zendingsveld, maar ook de eisen en verwachtingen vanuit de organisatie die ons 1,5 jaar geleden heeft uitgezonden. Hij stelt ons ook vragen ter bescherming, om tot ons recht / doel te komen en gefocused te blijven.

Pasgeleden schreef hij een Memo waarin de rol van een zendingswerker werd uitgewerkt. Het is, in een ver land, soms lastig om niet opgeslokt te worden door de dagelijkse gang van zaken. Je bezig te houden met de wensen van een ieder waarmee je in directe relatie staat. Het team op het veld, de lokale bevolking, de lokale gemeente, je eigen gemeente in Nederland, je familie, vrienden, en ga zo maar door. Zijn uitgangspunt was dan ook – zoals voor een ieder, ook hier in Nederland – je doelen goed te stellen, jezelf te beschermen tegen een burn-out.

Om die reden ervoeren we het gesprek gisteren dan ook als meer dan positief. Hij is onze directeur en wil het beste uit ons halen. Daarbij moeten dingen echter helder zijn, en moeten wij nadenken en bidden over het doel dat God met ons heeft. Zodat we naar een periode op het veld ook heel duidelijk voor onszelf kunnen uitmaken of we tot ons doel zijn gekomen en waar nog aan kan worden gewerkt.

Aan ons dan ook als huiswerk voor een volgend gesprek: het opnieuw vaststellen van onze doelen. In gesprek met God, met elkaar. En weet je wat nu zo goed is? Ook u, jij zet ons aan tot denken. En dat is echt top! Keer op keer weer ervaren we dat mensen die achter ons staan, veel om ons geven, de juiste vragen durven te stellen. Om ons te scherpen en stukje bij beetje een duidelijker beeld te krijgen wat ons te doen staat de komende tijd.

We gaan door met praten en bezoeken en komen bij jullie terug zodra het plaatje voor ons helder is! Geniet van de dag en van elkaar! Relaties zijn belangrijker dan wat dan ook, dat is wat we met name in Mali mochten leren.

Onverwachtse verwennerijen

Om heel kort op de vorige weblog terug te komen. Het gaat goed met onze collega die een fietsongeluk (het bleek later geen motor te zijn) heeft gehad. Ze moest nog wel bedrust houden, maar kwam er goed vanaf. Ze bleek met haar fiets in een groot gat in de weg naar het ziekenhuis (hoe ironisch ;-) gevallen te zijn, nadat ze bij een andere collega had gekeken die net bevallen was. De eerste bevalling van het ziekenhuis overigens !!

Vandaag tik ik deze weblog op de zolder van de boerderij. Ik merk dat ik – met het raam open en mijn slippers aan – toch weer koude voeten krijg. Ons lichaam is wel degelijk aan de tropische temperaturen gaan wennen de afgelopen 1,5 jaar. Maar goed, onverwachtse verwennerijen dus.

Gisteren gingen we goede vrienden opzoeken en toen werden we zomaar verrast met een dagje / nachtje in een Landal park. Nu wisten we wel dat er onverwachtse dingen konden gebeuren als we hen een bezoek brengen (onze bergschoenen lagen al in onze achterbak), maar dit was een complete verrassing. Een aangename wel te verstaan!

Nu zeg ik daar uiteraard niet mee dat iedereen dit moet doen, wil je ons verwennen ;-) De afgelopen weken zijn we bij familie en vrienden op bezoek geweest en daar werden we iedere keer wel verwend. Door bijvoorbeeld lekker eten dat op tafel werd gezet, met de gedachte: dat zou je in Mali wel niet gegeten of gekregen hebben. Daar genieten we dan ook extra van! Al zeggen Anco en ik ook weer iedere keer op de terugweg in de auto: dat was weer erg leuk en gezellig. We gaan echt bemoedigd weg!

Het weerzien van een ieder doet ons dan ook goed. Het dagelijkse leven in Nederland is zoveel makkelijker op bepaalde vlakken. Als we dit vertellen, is dat ook wel raar. Want Mali is toch zoveel relaxter zou je denken qua samenleving?! Ja, aan de ene kant wel, omdat relaties veel belangrijker zijn dan hier. In Afrika ben je als het ware nooit eenzaam.

Maar het dagelijkse leven is een stuk ingewikkelder, omdat je niet zomaar even de auto pakt om op één plek de benodigde spullen voor je werk te halen. Of de Aldi binnenstapt om voor een week je boodschappen te doen. Anco ziet met name het verschil in al het gereedschap dat hier (en dan met name op de boerderij) beschikbaar is.

Moeilijkere en makkelijkere kanten dus van het leven hier in Nederland of in Mali. Twee totaal verschillende levens overigens ook, die moeilijk met elkaar te vergelijken zijn. Maar één ding weten we zeker: in Mali is er op technisch gebied nog heel wat werk te doen. Op dit vlak valt er nog een kloof te dichten. Genoeg redenen dus om terug te gaan!

Berichten vanuit Mali

De afgelopen dagen stonden in het teken van berichten vanuit Mali. Goede berichten van werkers die ons op het hart drukken dat het hen en hun werk goed gaat. Minder goede ook, over een jonge collega die een ernstig motorongeluk heeft gehad. Bij het lezen van al deze berichten gaat ons hart uit naar Mali, maar voelen we ons “ver weg”.

Dat ver-weg-gevoel hebben we ook al in meerdere gesprekken bij vrienden thuis genoemd. Gevoelsmatig is het namelijk moeilijk om een land als NL en Mali te koppelen. Het was de eerste weken in NL dan ook net alsof we in de foute film waren gestapt. Overigens denk ik ook dat als we weer terug naar Mali gaan, hetzelfde effect zal optreden.

Maar goed, berichten uit Mali dus. Van bijvoorbeeld Paul, onze trouwe internetpartner. We hebben al eerder over hem geschreven. Hij veranderde van een “nooit naar school gaande, enigszins onzekere man” in een “zelfverzekerde, rechtop lopende jonge man”. We hebben hem in de 1,5 jaar dat we hem meemaakten letterlijk een stukje zien groeien ;-)

Voor ons vertrek hebben we ons Linux-internetcafé verhuisd en hem, als medewerker hiervan, dus ook. Best spannend voor hem: een nieuwe stek, een nieuwe “baas” boven hem en wij op verlof naar NL. We waren dan ook blij om te lezen dat het hem en zijn familie goed ging. Ook maakten we uit zijn mail op dat het werk hem goed af ging.

En dan ontvang je naast deze goede berichten ook het bericht van een motorongeluk. Bij het horen van dit woord alleen al, gaan er alarmbellen rinkelen. Het doet ons terugdenken aan de maand (in juni 2005) dat Anco met open wonden verplicht in zijn stoel zat. We refereren er altijd naar als “niet de beste tijd van ons huwelijk en onze tijd in Mali”. Daarbij hebben we gezien dat je erg kwetsbaar bent in het Malinees verkeer, het is alsof je zes paar ogen moet hebben.

Enige achtergrond bij dit feit is denk ik gewenst. De betreffende collega is een Amerikaanse verpleegster, Betsy, werkzaam in het vrouwen- en kinderziekenhuis in Koutiala. Een geweldig project, dat al lang haar deuren had willen openen, maar veel tegenstand ondervond en ondervindt.

Ze strijden al maanden om de aangevraagde stadselectriciteit te verkrijgen. Overigens, voor in onze ogen onmenselijke prijzen....Het team in Koutiala schreef in een e-mail dat “voor hun gevoel alles was gedaan dat in hun (menselijke) vermogen ligt”. Zij riepen dan ook het team op om de komende dagen te bidden en te vasten, om wijsheid te zoeken bij God. Niet dat dat niet was gedaan in de periode ervoor, maar om écht stil te staan en niet door te rennen...

Deze e-mail, met als afzender Betsy, rolde onze inbox binnen rond 5 uur Malinese tijd. Rond 9 uur die avond ontvingen we een e-mail van onze directeur dat Betsy een ernstig motorongeluk had gehad en met interne bloedingen in het (Koutiala) ziekenhuis lag. Bij het lezen van beide e-mails werd het even stil om me heen. Het was alsof – zoals onze directeur het later ook omschreef – de boodschap werd afgegeven door God's vijand dat het ziekenhuis, wat hem betreft, niet open mag gaan.

Vandaag, een dag later, ligt Betsy nog steeds in het ziekenhuis, maar is haar toestand stabiel. Dokter en collega Dan wil haar 24 uur in het ziekenhuis houden, indien een operatie nodig mocht zijn vanwege haar interne bloedingen. Wij kunnen vanuit NL 'alleen' biddend om haar en de rest van het team heen staan. We voelen ons in zo'n situatie pas echt “erg ver weg”. Maar vertrouwen erop dat God ook deze situatie zal gebruiken tot eer van Zijn naam.

Vrijheid = feest in NL

Las zojuist op de website van Nu.nl dat er door heel Nederland feest wordt gevierd ter ere van Bevrijdingsdag. “Niet alleen de bevrijding van de Duitse en Japanse bezetters in 1945 wordt gevierd, maar ook de vrijheid in het algemeen.” Vrijheid is een groot goed, niet alleen in NL, maar over de hele wereld.

Het berichtje zette me – onverwachts – stil bij het feit dat veel landen in West-Afrika (en daarbuiten) geen échte vrijheid kennen. Sommige buurtlanden rondom Mali zijn in oorlog, anderen hebben te kampen met grote droogte, of een corrupte President.

Mali kent vrede, al voeren de mensen de strijd van alledag. De strijd van overleven...niet alleen in financiële zin, maar ook in lichamelijke zin (ziekte zoals malaria, aids).

Tijdens het bezoeken van vrienden en familie laten we ook een fotopresentatie zien. Dit levert vaak verrassende vragen op. Op een avond kregen we de vraag of de overheid veel doet in Mali ter preventie van bijvoorbeeld malaria (ziekte en doodsoorzaak nr. 1). Na hierover even nagedacht te hebben, moesten we bekennen dat dat (in onze beleving) niet zo is. Muren laten bijvoorbeeld wel grote schilderingen (bij ons billboards ;-) zien, om mensen te stimuleren een muskiettennet te kopen.

Mocht je ziek worden van malaria, dan is een behandeling voor ons (zo'n 2 euro voor een test, en zeg 10/15 euro voor de behandeling als je er op tijd bij bent) wel te betalen. Maar voor de gemiddelde Malinees is dit niet op te brengen. Las laatst weer ergens dat in Mali het overgrote deel leeft onder de armoedegrens van 1 à 2 euro/dag.

Maar wat heeft dat nu met feesten, vrijheid te maken zou je denken? We hebben de afgelopen periode in Mali geleerd om niet alles vanzelfsprekend te vinden. Om blij te zijn met wat je hebt en niet alles te willen. Want Malinezen kennen absoluut een tevredenheid met zichzelf, ze zullen (zeg maar) niet snel een zelfcomplex hebben. Simpelweg ook denk ik omdat je nu eenmaal niets mee opschiet om bij de pakken neer te zitten. Je moet toch verder.

En dat is toch wel iets wat we in Nederland meer en meer dreigen te verliezen. Een stukje tevredenheid met onszelf, elkaar en de situatie waarin we ons bevinden. Het valt me extra op – na terugkeer uit Mali – hoe woorden als “meer, beter, sneller” gebezigd worden vandaag de dag. Een stukje tevredenheid valt bij mij dus ook onder 'vrijheid in het algemeen'. Je als een vis in het water voelen. En zin hebben in alledag!

Allen een goed bevrijdingsfeest toegewenst!

p.s.
Ben gisteren ziek geweest ('t kwam er aan beide kanten uit)... Daarom wellicht een meer filosofische invulling van deze weblog ;-)