Maliwood

De rust is enigszins teruggekeerd, na het intensieve filmen de afgelopen dagen. Heb gemerkt dat het meer van me vroeg (geestelijk en lichamelijk) dan ik vooraf had kunnen bedenken. Je bent toch intensief bezig in een andere taal, buiten in de zon en het werk achter de schermen (zie foto). Toch vond ik de samenwerking – als eerder gezegd – met de ‘cast’ een geweldige ervaring. Nu het editen van de film nog ;-)

Dat men in Mali niet alles kan doen en zeggen zagen we de afgelopen week in het nieuws. Meerdere journalisten en een leraar zijn door de rechter berecht, wegens het beledigen van de president. De leraar had zijn leerlingen opdracht gegeven een essay te schrijven over een fictieve president en zijn maitresse.

Hier achterkomend werd de betreffende man berecht tot 2 maanden celstraf. De journalist die erover schreef kreeg (ik meen) 12 dagen cel. Protesterende journalisten die het verhaal overnamen, kwamen er met een scherpe waarschuwing af.

Dit zette ons even stil bij het feit dat we in een tolerant land mogen leven, maar dat niet alles geoorloofd is. Een educatieve video over taboe-ziekten in Afrika is dan ook ‘verboden gebied’. Een aan het ziekenhuis verbonden advocaat heeft een ieder strikt verboden hierover ook maar te schrijven, of cijfers te noemen / naar buiten te brengen.

Momenteel bevinden we ons nog steeds in Koutiala, wegens het werk van Anco dat moet worden afgerond. Hij is een internetantenne aan het lassen, om een collega-organisatie 2 weken van internet te voorzien. Voor hen vindt namelijk een belangrijke conferentie plaats, met gasten van buiten.

Persoonlijk vinden we het niet zo erg om buiten Bamako te zijn, omdat vandaag en morgen een nationale staking is uitgeroepen. De overheidsambtenaren willen aan de nieuwe regering laten zien dat ze macht hebben en niet zomaar met alles in zullen stemmen. Om dit te bekrachtigen leggen ze hun werk neer.

Daarnaast kent Bamako (als groeiende hoofdstad) meer en meer electriciteitsproblemen. De verschillende buurten kennen dan ook dagdelen waarop er geen stroom is. Iets wat nog niet eerder is voorgekomen in de tijd dat we in Bamako wonen. Het tekort aan regenwater tot nu toe is hier de oorzaak van. De stuwdam die electriciteit moet opwekken werkt hierdoor niet op volle kracht. Gevolg: tijdelijke energie-opheffingen.

Donderdag hopen we beiden weer richting Bamako te gaan, om daar nog een paar dagen van huis en haard te genieten. Zondag doen we een ander land aan, Gambia, al ontpoppen we ons dan als toeristen. We hopen van zon, zee en strand te genieten tijdens een vakantie van twee weken.

O ja, de naam van deze weblog? In het kader van onze opstartende filmactiviteiten hebben we in een gekke bui een naam gekozen: Maliwood productions. Of we dit daadwerkelijk gaan gebruiken in de toekomst staat nog niet vast, maar het verzintraject was al plezierig om door te lopen ;-)

Filmcast

We merken dat we de laatste tijd veel gereisd hebben...Ik was al moe toen we in Koutiala aankwamen, terwijl het filmen (een van de redenen voor onze reis) nog niet begonnen was ;-) Nu we aardig op weg zijn met onze diarree scenes krijg ik echter weer energie. Het is gaaf om te zien hoe een ieder z’n bijdrage levert. Een kijkje achter de schermen...

We zijn vrijdag met het filmen van start gegaan. Het is soms lastig om de juiste filmtijden te plannen, daarbij rekening houdend met werkschema’s, het weer (zon is erg fel in Mali ;-) en de beperkte tijd die we zelf hebben om in Koutiala zijn. De filmcrew is echter meer dan gemotiveerd en elk filmdeel hebben we meer dan voldoende publiek. Het lijkt alsof de hele buurt waar we filmen op zo’n moment is opgetrommeld.

De kinderen vinden het met name geweldig. Ze willen dan ook graag hun eigen bijdrage leveren. We moesten meer dan eens kinderen van de ‘set’ wegsturen, omdat de microfoon die we gebruiken geluidsgevoelig is. Sja, en een (klein) kind zeggen stil te zijn en niet te lachen tijdens het filmen, da’s lastig. Bij de volwassenen moesten we daarbij al erg ons best doen ;-)

De gezondheidsvideoclip die we opnemen gaat over twee (jonge) vriendinnen, waarvan een een kleine baby heeft. De baby heeft echter erg veel last van diarree, waarbij ze een zoektocht begint naar de oorzaak en oplossingen hiervan. Tijdens haar zoektocht doet ze allerlei ‘genezingsbronnen’ aan, om er uiteindelijk achter te komen dat hygiene de sleutel is. En dat terwijl haar huis en ‘compound’ totaal niet hygienisch is....

In het verhaal bezoekt ze ook het (Koutiala) ziekenhuis, om daar een lezing over diarree bij te wonen. In deze scene wordt ook het woord van God m.b.t. hygiene in het verhaal verwerkt. Op een manier dat het publiek (Moslim en christen) ermee in kan stemmen.

Het is lastig te omschrijven hoe een en ander vorm krijgt. Sommige dingen moet je zien om te ‘ervaren’ hoe een en ander is. Het is voor mij een geweldige eerste filmervaring, waarbij ik vooraf niet had ‘durven hopen’ op zoveel medewerking van mensen buiten de filmcrew. Het lijkt alsof meer mensen dan ik dacht de waarde van een gezondheidsvideo inzien. En dat is stimulerend!

Ook de samenwerking met de Malinese dominee – gekozen door de nationale kerk – gaat goed. De eerste dag was het even zoeken naar ieders rol, maar we raken nu echt op elkaar ingewerkt. We hebben hem tot ‘geluidsdirector’ gebombardeerd, terwijl ik meer over de ‘images’ ga. Op deze manier gebruiken we ieders talenenten. Hij is veel beter in Bambara (de taal van de film), terwijl ik meer geneigd ben om op details te letten en eventuele zaken die niet dreigen te kloppen in het verhaal.

Wordt vervolgd....

Koud Guinee

Het is lekker om weer terug in Bamako te zijn. Warmer dan Guinee, maar echt thuis ;-) Het is toch altijd weer even aanpassen om uit koffers te leven, bij anderen te vertoeven, niet in je eigen bed te slapen. Hoe graag we ook ‘op reis’ zijn. Oost, West, thuis best !

Onze tijd in Guinee was intensief, maar goed. Het was geweldig om de Hope Clinic weer open te zien, met een vernieuwd team en vernieuwde krachten. Ons laatste bezoek dateert alweer van zo’n 1,5 jaar geleden. Toendertijd ging de kliniek dicht wegens personele omstandigheden / tekorten.

Anco was in z’n sas om het toendertijd gebouwde zonnearsenaal uit te breiden met nog eens een set van 12 zonnepanelen. Twee van de over de weg vervoerde panelen kwam gebroken uit de verpakking. En dat terwijl zonnepanelen de bijnaam het ‘goud van Afrika’ draagt. Laten we zeggen dat de wegen in Guinee voor verbetering in aanmerking komen. De terugreis (10 uur over een onverharde, slechte weg) was meer dan ongeriefelijk ;-)

Naast de energieuitbreiding heeft hij ook aan een internetconnectie gewerkt. Een goed begin is hiermee gemaakt, maar hij zal wellicht in oktober dit jaar nog een keer teruggaan om het systeem uit te breiden. Tegen die tijd zullen er meer middelen beschikbaar moeten zijn.

Ikzelf heb me de afgelopen week toegelegd op het verzamelen van videomateriaal voor een korte documentaire over de kliniek, het oplossen van allerhand (computer)problemen en het voorbereiden voor de “grande finale” deze week in Koutiala als het gaat om een videostart.

Dit filmen in Guinee gaf me de gelegenheid om overal even mijn neus om de hoek te steken. Het was een druk komen en gaan van allerlei vakbekwame mensen. Zo waren er bijvoorbeeld een arts en lab-technicus overgekomen vanuit Amerika om (lokale) medewerkers te trainen. Daarnaast was er iemand uit Alaska die zich op de (electriciteits)bedrading van het ziekenhuis stortte.

De diversiteit kende geen grenzen.. Met open mond keken we toe hoe twee families met grote snelheid een keuken ‘tevoorschijn toverden’ uit een paar planken hout. En zo hield het maar niet op.

Met een glimlach keek ik zo nu en dan rond in de kliniek om me te verwonderen over de talenten en gaven die God een ieder van ons geeft. En hoe je met verschillende nationaliteiten een hart / visie kunt hebben voor een kliniek als Hope Clinic.

Tijdens deze trip waren Anco en ik 6 jaar (alweer ;-) getrouwd. Zodra dit bekend werd bij de Amerikanen stond er ‘s avonds (we waren uit eten geweest) een taart op ons te wachten, compleet met roos en kaarslicht. Zo’n ‘romantische insteek’ hadden we in 6 jaar nog niet gehad....al was het alleen maar omdat we beiden niet zo romantisch ingesteld zijn ;-)

Een goede afsluiting voor deze weblog vind ik wel de slogan van de Hope Clinic (zie foto): “Nous traitons, mais Jésus guérit!”(Wij behandelen, maar Jezus geneest). Warme groeten vanuit Mali...

Terug en weer weg...

We zijn vanmiddag teruggekeerd uit Koutiala en zijn alweer aan het pakken om morgen naar Guinee te gaan. Het is langgeleden dat we hier zijn geweest (Hope Clinic), dus we zien er erg naar uit. Het is wel een lange reis ernaar toe en daar zien we uiteraard wat minder naar uit na een paar intensieve dagen in Koutiala ;-)

In Guinee zullen we wat minder bereikbaar zijn qua internet, omdat we echt de bush in gaan. We zullen aan het netgeopende ziekenhuis technische ondersteuning gaan bieden en Anco hoopt er - indien nodig - wat zonnepanelen toe te voegen aan het bestaande systeem.

Ikzelf ga dit keer meer mee voor ondersteuning van mijn man ;-) Moet ook gebeuren...Een reis van ruim 1,5 dag kun je namelijk niet in je eentje ondernemen. Ik neem mijn videocamera mee en zal me gaan voorbereiden voor de filmopnamen in Koutiala die kort na onze Guinee reis van start gaan.

Een warme groet uit het langzaam kouder wordende Mali,

Anco & Ewien

Sociale controle

Grappig hoe sommige dingen werken hier in Mali, Bamako...Morgen ben ik namelijk jarig (jawel, 33 jaar)...en om dit duidelijk te maken aan mijn geliefde man begon ik vorige week al te zeggen dat ik dus morgen jarig ben ;-) Met als doel: het kopen van cadeaus hier in Bamako of elders. Niet een al te makkelijke opgave overigens.

Bleek hij nu zaterdag uitgezocht te hebben om deze taak te volbrengen, mij zeggend dat hij naar onze kerk ging om een klusje te klaren. Het grappige is dat op deze dag de electriciteit de hele tijd al instabiel was: aan, uit, aan, uit etc. Waardoor een jeugdmiddag in onze kerk enkele uren in duigen viel en ik hier jongeren aan de poort had om te vragen of Anco een oplossing had.

Om een lang verhaal kort te maken...Eén van de jongeren belde mij om te vragen waar Anco was. Hmm, hoe bedoel je waar Anco is? Hij is net 10 minuten geleden naar de kerk gereden etc, etc. Ja, ja gesnapt zeg maar, bij het stiekum cadeaus kopen van zijn bijna jarige vrouw ;-) Hoezo sociale controle (in de positieve zin van het woord)?

Later die middag kwam Anco dan ook thuis (grumbel, grumbel) en zei dat hij nog niet eens een uurtje ongezien iets alleen kon doen. Die avond kreeg ik al een cadeau, terwijl ik nog niet eens jarig was. Heel praktisch en handig: een patatsnijder. ‘k Geloof dat de onderliggende boodschap duidelijk was...laten we vanavond patat bakken en dat hebben we dan ook gedaan.

Vanochtend heb ik (voor wat mij betreft) mijn laatste Bambara examen afgelegd. Ik haalde 85 van de 102 punten. Niet de beste score die ik wilde, maar goed genoeg. Tijdens een test – ‘t moeten de zenuwen zijn – maak ik, achteraf gezien, altijd domme fouten. Maar goed, niemand is perfect toch?

Morgen gaan we voor een paar dagen naar Koutiala. De 6e juni vindt er een belangrijke bespreking plaats op de bijbelschool Bethel. Worldvision is namelijk geïnteresseerd in het op te zetten energieproject aldaar en komt met delegatie kijken en praten. Spannend wel!

Ikzelf ga nog voorbereidingen treffen voor onze eerste video-opnames (gepland zo rond) eind juni 2007. Dit keer gaat een Malinese dominee mee om locaties, ‘acteurs’ etc te bekijken / bespreken. In de hoop dat het drukke werkschema van het ziekenhuis een en ander toelaat.

Na onze terugkomst in Bamako zal Anco, DV, naar Guinee (de Hope clinic) afreizen om technische ondersteuning te verlenen. Het was de bedoeling dat ik ook mee zou gaan, maar zie hiervan af wegens andere prioriteiten in Mali. Naar alle waarschijnlijkheid reist nu een collega mee, omdat de reis te lang is om alleen af te leggen. Ook wil hij dit ziekenhuis graag een keer zien.