Nat pak

Het is alweer bijna een week geleden sinds de laatste Weblog. In de tussentijd ben ik, Ewien, naar een vrouwenconferentie geweest en bevindt Anco zich met Elio in Koutiala. Onze container met spullen is helaas nog niet gearriveerd, maar Anco vond dat hij 'voor nu' meer in Koutiala kon betekenen dan hier in Bamako.

Het thema van deze vrouwenconferentie was: Spreuken 3: 5 en 6. “Vertrouw met heel je hart op de Here en verwacht het niet van je eigen verstand. Laat God delen in alles wat je doet, dan kan Hij je levensweg bepalen...” Een bijbeltekst waar je als vrouwen, wonend in Mali, je mee kan vereenzelvigen. Hoe verleidelijk is het om met ons menselijk verstand de situatie in Mali te bestempelen als: arm, zonder toekomst.

Het team dit jaar was weer totaal anders dan vorig jaar, al vond ik dit jaar de lezingen meer aanspreken, inspireren. Dit wellicht ook als gevolg dat twee van de vijf vrouwen in Afrika hadden gewoond en gewerkt. Nieuw voor mij was de verantwoordelijkheid voor de technische zaken (beamer, powerpoint, geluid), zonder een man meekijkend op de achtergrond ;-) Mijn vertrouwen groeide met de dag. Het was dan ook op meerdere punten jammer dat de conferentie maar 2,5 dag besloeg.

Eén ding zal me echter wel bijblijven. Lori, een single zendelinge (niet CAMA), en ik waren elkaar al dagen aan het 'teasen', op welke manier dan ook. Zij trok gekke bekken naar me, ik gooide een slok water in haar nek. Met als gevolg dat ik de waarschuwing kreeg mogelijk door haar in het zwembad te worden gegooid. Het hotel waar we de conferentie hielden, beschikt ook over een mooi zwembad.

Tot mijn verrassing was het niet Lori die me met kleren al in het zwembad gooide, maar het vrouwenteam, op het moment dat we “silly shots” aan het maken waren in de zwembadtuin, achter het hotel. Twee vrouwen hielden me omhoog in een soort armstoel, toen één van hen opperde me in het zwembad te gooien. Niet wetend dat ze dat echt zouden doen, lachte ik hen uit en schonk er verder niet al teveel aandacht aan.

Raar keek ik op, enkele minuten later, toen ik echt (nogmaals met kleren aan) boven het water bungelde. Aangemoedigd door wat vrouwen, waaronder mijn Noorse vriendin, die ter ontspanning nadobberden in het water. En ja hoor, na het afdoen van sieraden, werd ik echt te water gelaten. Ik had graag de gezichten willen filmen van de Malinezen in het hotel die raar opkeken toen ik druipend door de hotelgang liep ;-)

En Lori, die al lachend door mij werd omhelst tot ze er zelf nat van werd. Wat een bedanking voor het harde werk dat ik voor hen had gedaan, voegde ze er lachend aan toe. Even kwam de gedachte op om ook haar alsnog in het zwembad te gooien. Maar ja, zij had wel erg veel sieraden en alles om. Misschien volgend jaar? Al riskeren we dat het tegen die tijd alweer vergeten is.

Al met al was het een goede, ontspannende tijd, waarin we veel hebben mogen leren. Maar ook de nodige doses humor mee mochten krijgen. En ik? Ik werd op de foto gezet, toen ik verslaafd als ik ben, een cola in het hotel kocht tijdens het eten voor maar liefst 1.500 CFA (ruim 2 euro)....Voor dit geld kun je op straat 1/3 krat (24/3 = 8 flesjes) kopen. Al moet ik eerlijk toegeven dat mijn mond ook even openviel toen hij de rekening kwam presenteren!

Dag bezoek!

Vannacht hebben we ons bezoek, Anco's zus en vriendin, naar het vliegveld gebracht. Wel raar, om na 2,5 week iemand weer terug te zien gaan naar het land waar we zelf oorspronkelijk vandaan komen ;-)

Het was een leuke, afwisselende tijd waarin ze zelf ook op pad zijn gegaan. Ze gaven zelf aan een goed beeld te hebben gekregen van het land, de cultuur / gewoonten en mensen. Ook gaat ons leven en werken op deze manier meer spreken. Het is toch altijd moeilijk om bepaalde dingen zo over te laten komen dat de culturele kloven worden overschreden.

Toch voelen we ons niet alleen nu, zonder bezoek ;-) Sinds een week hebben we namelijk Elio bij ons, een domineeszoon uit Burkina Faso. We hebben in eerdere weblogs al wel eens over hem gepraat. Hij is naar Mali gekomen om een maand – voordat zijn school weer start – 'stage' te lopen bij Anco. Het is een pientere, leuke jongen, één van de beste die we tot nu toe zijn tegengekomen als het gaat om computers en informatique.

Het plan is dat Anco en hij deze week naar Koutiala trekken samen. Om werk te verrichten op de bijbelschool Bethel. Ze zullen niet al het geplande werk kunnen doen, omdat de benodigde spullen hiervoor in twee containers zitten. Eén van het ziekenhuis, waarvan de container van de trein is gevallen. En één van ons, waarin maar geen schot lijkt te komen als het gaat om het vrijgeven bij de douane.

Ikzelf heb al gekscherend gezegd dat het wellicht weer een kerstcadeau gaat worden, net als twee jaar geleden. Niet dat ik dit hoop uiteraard, maar het woord container is me de laatste tijd tot boven het hoofd gestegen. Heb al getracht het een andere benaming te geven – houten kist, C, dat ding -, maar dat helpt me niet het uit de achterkant van mijn hoofd te halen ;-)

Maar goed, deze week brengt weer voldoende afleiding. Anco gaat op pad naar Koutiala en ik ben vanaf donderdag op een vrouwenconferentie te vinden. Deze vindt jaarlijks plaats en wordt georganiseerd door een Amerikaanse groep kerkvrouwen. Zij komen dan naar Bamako om alle (zendeling)vrouwen te “pamperen” zoals ze dat zo mooi noemen.

Dit houdt in: zingen, spreken, maar ook ontspanning. De voorgaande jaren kwamen er vrouwen mee die nagels deden, haren knipten etc. Ik moet eerlijk bekennen dat ik de eerste keer, in 2004, sceptisch stond tegen het hele fenomeen. Maar inmiddels heb ik de contacten die je opdoet tijdens zo'n conferentie leren waarderen.

Dit keer zal ik de conferentie doorlopen als de “technische vrouw”. Ik zal alleen zonder Anco van start moeten gaan, omdat hij de voorgaande jaren altijd zijn vrouwen mannelijk hielp het geluidssysteem op te zetten. We zullen zien !!

Soms zit het mee ...

en soms tegen. De laatste paar dagen zijn niet makkelijk voor ons geweest. Na onze terugkomst uit Dogon is er heel wat gebeurd in onze “mission”. Zo hebben we afgelopen zaterdag nacht onze nieuwe Nederlandse collega's weer op het vliegtuig naar Nederland gezet. Zes weken eerder hadden we hen ook van hetzelfde vliegveld gehaald.

Hierover verder niet in detail tredend, één van hen lijdt aan een depressie die in Mali – tot ieders verdriet – sterker werd in plaats van afnam. De verantwoordelijkheden voor het opbouwen van een nieuw bestaan, het werk dat er lag en de verwachtingen van een ieder versterkten dit alles. Met verdriet in ons hart lieten we hen gaan, in de korte tijd dat we hen beter hebben leren kennen, 'klikte het' tussen hen en ons, zoals we het allen omschreven.

De avond / nacht erop, zondagnacht, brachten we Robin en Annemiek (een Nederlandse vriendin) naar de kliniek, omdat Robin aanhoudende koorts hield. Dezelfde kliniek overigens waar Anco in 2003 werd binnengereden ;-) Inmiddels is de juiste diagnose gesteld en is Robin – tot opluchting van allen – aan de beterende hand.

Afgelopen maandag kregen we te horen dat het vrijkomen van onze container (die we overigens deelden met de eerder genoemde nieuwe Nederlanders) minder snel verloopt dan verwacht en gehoopt. De douane blijft maar allerlei (nieuwe) papieren vragen. Het is nu een soort machtspelletje en het helpt hierbij niet dat veel douanepersoneel recent gewisseld is. De zorgvuldig opgebouwde relaties zijn hierdoor als sneeuw voor de zon verdwenen.

In de middag kwam onze Bolle Mineur computerleraar langs, om te vertellen dat hij weer geen lijst met nieuwe namen (van leerlingen) had ontvangen. Ook daar vond een recente wisseling van personeel plaats, waardoor de directeur (niet bijzonder gek op christenen) flink tegenwerkt. Gisteren, dinsdag, kwam Joel weer langs om te zeggen dat de lijst er is, maar nog niet overhandigt. DV mag hij vandaag weer van start gaan. Dit keer prijkt ook de naam van de directeur zelf op de lijst ;-) Bidt voor fijngevoeligheid en doorzettingsvermogen voor Joel.

Als klapper (;-) ontvingen we een e-mail van onze veldleider dat een echtpaar, nu in Amerika, niet terug zal keren naar Mali. Een gerechtvaardigde, maar moeilijke beslissing , o.a. genomen a.g.v. het eerder genoemde SFR enkele weken geleden. Een beslissing die bij ons team hard aankomt, maar uiteraard vooral bij het betreffende echtpaar en hun kinderen.

Deze Weblog is niet bedoeld om medelijden op te wekken ;-), maar om een realistisch beeld te geven van onze week. Het is, zoals in ieders leven, niet altijd rozegeuren en maneschijn op het zendingsveld. Maar we mogen erop vertrouwen (heb ik vanochtend ook net gelezen ;-) dat God alles doet meewerken ten goede, voor hen die Hem liefhebben.

Veel zegen toegewenst voor een ieder deze week!

Winderig Dogon

Na de aankomst van zus Arianne en vriendin Marlies hebben we nog niets van hen laten horen via de weblog. Bij deze. Momenteel zijn Anco & ik teruggekeerd naar Bamako, terwijl zij hun reis samen voortzetten. Gisteren zijn ze met de boot vanuit Mopti vertrokken naar Timboektoe. Als de reis goed verloopt, komen ze hier morgen rond de middag aan.

Voordat we hen in Sevare (stadje vlakbij Mopti) achterlieten, zijn we gezamenlijk op reis geweest. Allereerst hebben we hen meegenomen naar Koutiala, om het ziekenhuis en de bijbelschool te bezoeken. Ook mochten ze kennis maken met onze collega's aldaar, die ons allen hartelijk ontvingen.

De bijbelschool had inmiddels bezoek gehad van een Frans team, dat hen voorzag van zonne energie en alles dat ervoor nodig is. Anco ging (positief) 'uit z'n dak' toen hij al het materiaal zag dat ze inmiddels hadden geïnstalleerd. Het was echt beter dan hij had durven dromen. De bijbelschool Bethel in Koutiala had voorheen gemiddeld drie uur stroom via een dieselgenerator, die meer dan de helft van hun maandelijkse schoolbudget opslurpte. Een hele vooruitgang dus!

Na Koutiala zijn we doorgetrokken naar één van de meest bijzondere plekjes van Mali: het Dogongebied. Een stukje geschiedenis: In de 11e eeuw verjaagden de Dogon de pygmeeën uit dit gebied om zich er zelf te vestigen. Op het onherbergzame rotsplateau was tot de komst van de Dogon nauwelijks vruchtbare grond te vinden. Zij brachten er daarom manden met vruchtbare aarde naartoe, zodat ze gewassen konden gaan verbouwen. We wandelen met een gids door de dorpjes van uit leem opgetrokken huisjes en maken kennis met het animistische geloof. Dat voor de Dogon alles een ziel heeft, komt tot uiting in het prachtige houtsnijwerk, van bijvoorbeeld de deuren van de graanschuren of de maskers die ze voor hun rituelen gebruiken.

In de ongeveer dertig dorpen vindt iedere vijfde dag de belangrijkste gebeurtenis van de vijfdaagse week plaats: de markt! De koopwaar wordt zo aantrekkelijk mogelijk op de grond uitgestald, maar de meeste tijd gaat op aan het roddelen over de omringende dorpen. Bijna geen enkel dorp heeft elektriciteit of stromend water. Het is dan ook enigszins behelpen tijdens onze overnachting in de Dogondorpen. Maar wanneer de zon ondergaat en je je slaapplaats buiten op het dak opzoekt, doet de aanblik van de overweldigende sterrenhemel het gebrek aan comfort gauw vergeten.

Niets is minder waar. Een bezoek aan het Dogongebied is meer dan bijzonder, iedere keer weer. Het slapen op het dak was dit keer van iets minder comfort. Het dak was smal, waardoor je angsten kon ontwikkelen er 's nachts af te kunnen vallen ;-) Daarnaast stak de wind enorm op en hadden wij, Anco en ik, het warm onder Arianne's slaapzak. Maar zij, Arianne en Marlies, het koud in hun lakenzak.

De koude en korte nacht(rust) was al snel vergeten toen we verder trokken langs de verschillende dorpjes. Al kolanoten, pennen en snoepjes uitdelend, maakten we onze doorgang door de dorpjes. Ook een ritje op een koeiewagen maakte onderdeel uit van het geheel. Dit keer troffen we het enorm met onze gids. Hij was opgegroeid in het gebied en wist ons dus veel te vertellen. En verhalen vertellen kunnen ze, de bewoners van de Dogon!

Toch typisch hoe anders je kunt leven. Zij hebben niet veel meer dan een lemen huisjes, wat kleren, kookgerei, een hond, haan en wat beesten. Hun vermaak bestaat uit: feesten / dansen en verhalen vertellen rondom het vuur. En toch lijken zij zoveel gelukkiger?! Of zou het dan toch bedrog zijn? En verlangt een ieder naar vooruitgang? Een mysterie dat me bezighield tijdens onze tocht, maar waarop ik nog geen duidelijk antwoord heb mogen ontvangen...

Bekijk onze fotogalerij voor meer foto's van onze Dogontrip!!

Nieuw werk

Nee hoor, we zijn nog steeds zendelingen in Mali. Voor hen die bij de titel van deze Weblog dachten dat we van baan veranderd zijn ;-) Wel is er voor Ewien een 'ander' aspect bijgekomen, bij het werk dat ze vooral achter de computer deed. Vanavond mocht ik weer met collega Carina mee naar de Ghana bar. Een bar waar ze Engelstalige 'ladies' opzoekt om met hen over God, hun werk en hun leven te praten.

Er zijn alweer 6 maanden verstreken, sinds de laatste keer dat ik hier met Carina was. Net voordat we op verlof kwamen naar Nederland, als ik me goed herinner. Er zijn andere gezichten bijgekomen sindsdien, maar de plek en het werk zijn niets veranderd. Het is nog steeds zo donker, dat je moeite moet doen om te zien wie je tegenover je hebt.

Mooie namen kwamen er weer voorbij: Joy, Tina, Karen, Irene....met even mooie gezichten en speciale dames. Iedere vrouw heeft zo weer haar eigen karakter, haar eigen droom. De één houdt van haar werk, de ander zou 'indien God een wonder uitwerkt' vanavond nog ermee willen stoppen. Vaak bedoelen zij met zo'n wonder een andere goede baan, waarmee ze net zoveel geld verdienen (of meer) als ze nu doen. Weer anderen hebben een oprecht verlangen om terug te gaan naar hun geboorteland, zoals Nigeria, Ghana of Togo.

Het is bijzonder hoe Carina het verhaal van David en Batseba zo weet te vertellen, dat het de dames aanspreekt. Dat ze er wat mee kunnen in hun leven, op dit moment. Het is een verhaal over het voor God verbergen van je zonden, over het slapen met iemand anders dan je eigen man / vrouw. Een verhaal ook van hoop, van terugkering tot God.

Het doet me veel om deze vrouwen zo te zien, in een kringetje om Carina die met een kleine zaklamp haar bijbel leest. Ook lachen we met z'n allen als we horen welke vragen de vrouwen elkaar onderling stellen. Al wijst Carina altijd serieus op de mogelijkheid om uit dit werk, uit dit leven te stappen. Helemaal nu ze een inloopcentrum runt, samen met andere christenvrouwen, waar de vrouwen in de namiddag terecht kunnen voor een praatje, een film of gebed.

Het zeepproject – enkele maanden geleden gestart – is een andere mogelijkheid om geld te verdienen. Binnenkort zal er een andere groep vrouwen van start gaan, inclusief Engelssprekende Nigerianen, als ze zich aandienen. Een goed alternatief dus, voor de vrouwen die écht uit de prostitutie willen stappen.

Bij de laatste twee dames komt ook naar voren dat de Ramandan voor hen een stille tijd is. De moslims die oprecht vasten, zie je tijdens deze maand niet in de Ghana bar. Wanneer we vragen wat voor hen te bidden, kijken Carina en ik elkaar aan, als één van hen om wijsheid vraagt. Een goed gebedspunt haken we in. Wijsheid in de te nemen stappen, wijsheid tijdens deze maand van de Ramandan. Wellicht dé maand om de zonde, in dit geval prostitutie, voorgoed de rug toe te keren. Om een vol, nieuwe start te maken, samen met God.

Container in Bamako ;-)

Was de container in de vorige weblog “bijna” in Bamako, inmiddels weten we dat hij 'echt' in Bamako is gearriveerd. We hebben hem (of haar ;-) nog niet met onze eigen ogen gezien, maar we mogen erop vertrouwen dat hij echt bij de douane staat.

Nu is het wachten op de papieren om de container vrij te krijgen. Onze vorige container heeft aardig lang bij de douane gestaan, dus we hopen van harte dat het dit keer minder tijd en geld in beslag gaat nemen. Vertrouwen daarin hebben we wel, omdat het in onze ogen anders, beter, geregeld is dan de vorige keer.

In onze Malinese kerk hebben we een christen gevonden die van beroep “transiteur” is. Hij houdt zich dagelijks bezig met het papierwerk en de bedragen daaromheen die nodig zijn om een container Mali in te voeren. Ook komen onze spullen nu op naam van CPAM (NGO voor het ziekenhuis in Koutiala) binnen, omdat er spullen in zitten die nodig zijn voor het werk in Koutiala.

Voordat de container op ons erf verschijnt, krijgen we bezoek uit Nederland. Arianne, Anco's zus, en vriendin Marlies komen vrijdagnacht aan in Mali. We zijn erg benieuwd hoe zij Mali zullen ervaren en meerdere collega's hebben al suggesties gedaan om de twee weken dat zij hier zullen zijn te vullen.

Het is voor ons alweer even geleden dat we bezoek in Mali hebben gehad. Marc & Janneke zochten ons op in januari 2005. Nederlands bezoek is dan ook meer dan welkom ;-) Het vergt wel even een aanpassing binnen ons huis. De logeer/werk kamer is sinds 2005 meer werk, dan logeer geworden. Tijd om een en ander op te ruimen en in te richten voor het komende bezoek.

Anco moppert wel eens dat het allemaal 'slechter' is geworden nadat ik ook mijn intrek heb genomen in de werkkamer. Kort na onze terugkomst in Mali. Voorheen werkte ik vooral in de woonkamer, een warmere (geen airco), maar vooral ook 'meer afleidende' omgeving. Nu kan ik als het ware de werkdeur achter me dichttrekken en genieten van een boek, film of spelletje in de avond. De visuele verleiding om altijd bezig te zijn met werk is minder groot.

Voorlopig blijven we in Bamako, naast wellicht toeristische attracties met Arianne en Marlies. De tweede week van november staat er weer een reis gepland, dit keer naar Guinee (de Hope Clinic). We zullen dan, samen met een groepje Amerikanen, werken aan het 'technisch klaarmaken' van de kliniek.