Frustraties Chinese kabels

Beste allemaal, een weblog geschreven door Anco.... De eerste tot op heden. Ehh ja normaal gesproken ben ik niet zo schrijverig en lezerig. Maar goed vandaag dan toch omdat ik weer eens zo een dag heb waarbij ik dacht dat 'velen' in Nederland niet weten hoe gecompliceerd of frustrerend een dag in een onderontwikkeld land als Mali kan zijn. Dit keer maar eens van me af schrijven i.p.v. Ewien er mee lastigvallen....

Vandaag zou ik 'even' een netwerkverbinding opzetten op een school voor alle zendingskids van de verschillende zendingsorganisaties in Bamako. De computerbeheerder van de school had al het een en ander voorbereid. Mijn taak zou bestaan uit het connecteren aan internet vanaf ons huis via een draadloze verbinding van 1,1 km naar de school.
Met al mijn ervaring in netwerken van de afgelopen 12 jaar zou dit een routineklusje moeten zijn van een ochtendje werk.

Wel, het is nu avond en het werkt nog steeds niet.... grrrrr... Het relatief eenvoudigst was de draadloze verbinding, 1,1 km valt in de categorie 'erg makkelijk, succes verzekerd'. Maar goed om de radiomodem aan het gebouw te hangen moet je wel pluggen en schroefjes hebben. Dit is altijd moeilijk, want er bestaat in Bamako niet zo iets geweldigs als een Gamma met ruim assortiment. Je moet zoeken in kleine shopjes langs de weg en als ik dan toevallig wat goeds vind dan koop ik er, indien mogelijk, direct 100 bij wijze van spreken, want de volgende keer zijn ze er hoogst waarschijnlijk niet meer.

Al met al radiomodem op het dak van de school opgehangen en verbinding getest: omstreeks 11:30 werkende. Vervolgens moest er een netwerkkabel van het dak naar het computerlokaal op de begane grond. Ongeveer 35m kabel, dat moet prima kunnen. De maximale lengte in Nederland is zo'n 100 meter. We moesten boren door drie dikke betonnen muren, geen goede ladder aanwezig, slechte oude boormachine en boren die ook niet geweldig boren, temperatuur rond 32 graden. ....

Drie uur later kabel geïnstalleerd, connectors aangebracht en testen maar.... Niets geen verbinding???????? Helaas weer zo'n Chinese kabel. Afgelopen jaar heb ik al zoveel problemen gehad met kabels meer dan 30 meter. Bizar, in Nederland heb ik vele kabels in KPN centrales gelegd met lengtes tot 100 meter. Nu gebruikt KPN ook wel heel dure kabels die je zelfs in computerwinkels in Nederland niet kunt kopen.... Maar goed, ik heb ook veel ervaring met normale Nederlandse kwaliteit en heb prima verbindingen aangelegd. Lengtes tot wel 70 meter zijn prima te doen met die kabels.

Goede kabels zijn helaas niet te koop in Bamako. Er is zeer veel Chinese troep op de markt hier. Mijn Malinese vriend Madany zou vanavond weer een andere verkoper aan de deur krijgen die beweert betere kabels te verkopen. We zullen zien.

Wees niet bang dat ik nu accuut naar huis wil, maar soms vraag je je af wat ik aan het doen ben en waarom? Nou laat ik maar zeggen wordt vervolgd, want deze weblog wordt al veel te lang en ik wilde nog veel meer vertellen, waaronder de hoopvolle zaken. Misschien morgen meer.

Weer thuis!!

Ja, een logisch vervolg op onze laatste weblog (klaar voor vertrek) is....jullie raden het al: weer thuis! Rond 11 uur reden we, na twee weken Burkina Faso, Bamako weer binnen. Altijd weer een beetje vreemd, na zo'n reis (aan alle vakantie/goede tijd weg komt een eind zullen we maar zeggen ;-) Maar, een groter geworden Bantu die ons vrolijk begroette was het meer dan waard...

We hebben een hele goede, rustige reis/tijd gehad bij onze collega's en vele interessante mensen ontmoet. We hebben bijvoorbeeld het radiowerk in Bobo voor een deel mogen zien, een (gezondheids)project Accedes waar ook een Nederlandse collega van ons werkt. En ga zo maar door. Het was elke keer weer grappig op welke originele manier we met Nederlanders in contact kwamen, zowel in Bobo als Ouagadougou (de hoofdstad).

In Ouagadougou bij onze collega's uit Mali, Shawn en Becky, werden we hartelijk ontvangen en in hun huis opgenomen. Zo werd ik meegenomen op theevisite, een babyshower (kennen we dat in Nederland?), een bijbelstudie brunch en ga zo maar door. Aan uitnodigingen geen gebrek. Ook mochten we een stukje van het werk zien dat Shawn en Becky de afgelopen drie maanden hebben gedaan.

Zo hebben we Kerstfeest gevierd met 600 (!) geadopteerde wezen, straatkinderen en familie. Een geweldige ervaring, qua organisatie zo nu en dan op Afrikaanse wijze uitgevoerd. Maar wat een feest voor hen, de zaal dreunde er zo nu en dan van. Kerstdag zelf hebben we op Amerikaanse wijze mogen vieren, met stocking en al. Onze Engelse vocabulaire is weer uitgebreid met een speciaal soort woorden, allemaal betrekkend hebben op X-mas.

Een bezoek aan een jongerencentrum in Burkina was goed om ideeën op te doen. We werden er hartelijk rondgeleid en van informatie voorzien. Daarnaast was er dit keer ook volop tijd voor ontspanning en een kijkje binnen het gezinsleven van Shawn en Becky. Becky verwacht hun tweede kindje in mei dit jaar en zal wellicht de eerste patiënte zijn in het al eerder genoemde Koutiala Hospital.

Zij schreef ons gisteren een e-mail en vertelde dat Ella, hun tweejarige dochtertje de dag van ons vertrek alsmaar de logeerkamer binnenliep om ons te zoeken. Toen we wegreden dacht ze dat ze meemocht en had haar reiskleren en nieuwe poppentas al klaar. Het is voor haar nog even wachten: eind januari gaan ze weer terug naar Mali.

De dag voor Kerst bezochten we de dierentuin van de president van Burkina Faso. Hij heeft een groot stuk land, waarop hij allerlei dieren houdt, zoals: nijlpaarden, een tijger, apen, struisvogels, olifanten, hyena's, buffels, zebra's....Aardig 'impressing', helemaal als je het vergelijkt met de dierentuin in Bamako. De dieren zagen er verzorgd uit, met uitzondering van de apen die in een veel te klein hok werden gestationeerd.

Bij het filmen van de tijger (die dreigend op aai-afstand langs het hek liep) werd Anco besprongen. Gelukkig zat er een hek tussen ;-) Tijdens onze tocht te voet door het reservaat werden we achtervolgd door een struisvogel, in de goede zin van het woord. Hij (of zij?) vond het gezellig om een eindje met ons op te lopen.

Onze indruk van Burkina Faso is goed. De hoofdstad is veel wijdser opgezet en schoner dan Bamako. Ook mochten we er in aanraking komen met een Nederlands stel dat tv-werk doet. Daar hebben we evangelisatiemateriaal kunnen kopen voor jongeren en mochten we met hen over hun werk in gesprek gaan. Erg interessant!

Nou, dat was onze reis wel zo'n beetje in een notendop. Of notedop? Heb het nieuwe Groene Boekje al op mijn verlanglijstje staan voor in Nederland volgend jaar, want de twijfels worden groter en GROTER. Voor jullie allen: een heel goed en koud begin van het nieuwe jaar toegewenst!! Steek voor ons ook wat vuurwerk af. Wij gaan dit jaar voor de verandering kamperen aan de Niger met bijna ons hele team. Hoop dat de krokodillen thuis blijven ;-)

Klaar voor vertrek?!

Bijna, bijna....nog niet helemaal klaar voor vertrek, maar dat is 'normaal' in huize Van Bergeijk. We houden alletwee niet van inpakken, dus dat gebeurd altijd op het laatste moment. Ook moet Carina's website vandaag nog online. Dus we moeten nog even doorwerken ;-) Maar dan ga je ook weg met een gerust hart.

Maar wat gaan we eigenlijk precies doen? We gaan twee collega's in Burkina Faso opzoeken met de Kerst. Een stukje vakantie, een beetje werk. We gaan bijvoorbeeld op de heenweg de media-coördinator van West-Afrika opzoeken in Bobo (ligt op de route). Om de koppen even bij elkaar te steken als het gaat om media en de toekomst.

Verder gaan we naar een heus wildpark (met games heeft men ons verteld), dit ter ontspanning!! Ook gaan we Kerst vieren, erg speciaal, met ruim 600 mensen. De collega's in Burkina werken tijdelijk met straatkinderen en wezen en daarvoor is een groots Kerstfeest op touw gezet. Wel bijzonder en spannend allemaal. Ben erg benieuwd. Mijn hart gaat nu al sneller kloppen, als ik weer denk aan het werk dat ik gedaan heb in het verleden onder straatkinderen/mensen.

Ook staat een bezoek aan het jeugdcentrum van Piet (erg beroemd in Burkina) op het programma. Om ideeën op te doen voor de toekomst. Het idee leeft meer en meer om een cyber/jeugdcentrum mee te helpen opzetten in Mali/Bamako. We zullen zien hoe de wegen leiden.

Rest me alleen nog te zeggen (ik schaam me diep dat dat nog niet is gebeurd sinds de laatste Weblog), dat de lessen in de gevangenis van start zijn gegaan!!!!! We hebben maandag jl. 8 schriften en pennen gegeven. Ben geen jeugdwerker, maar voor de zekerheid waren de schriften en pennen allemaal gelijk. Kan er ook niet om gevochten worden, mochten ze dat doen op die leeftijd ;-)

Onze leraar is erg geduldig geweest en blijft enthousiast. Wij hopen op onze laatste dag (vandaag dus) voor vertrek een kijkje te gaan nemen. Het is belangrijk voor de 'jongens' om zo nu en dan onze neus te laten zien. En bovendien zijn we ook wel nieuwsgierig hoe zo'n les eraan toegaat. Onverwachts bezoek dus!

Voor jullie allen: Gezegende Kerstdagen en een heel goed 2006!! Ongelooflijk, hoe hard de tijd gaat. We hopen velen in het nieuwe jaar te mogen begroeten. Ons verlof is nog steeds gepland in: april, mei en juni van het nieuwe jaar.

Wielen!!

Wielen?! Ja, wielen. We hebben geleerd in de tijd dat we in Mali zijn, dat zendelingen onderling je vragen of je 'al wielen hebt of niet'? Ofwel: of je al in het bezit bent van een auto of niet?

Nou, maandag (dag laatste weblog) waren we dit niet, maar vandaag gaat het – als alles goed gaat – toch echt gebeuren. Zeg nooit dat het helemaal zeker is, de ervaring leert dat je daar in Mali nogal eens van terug moet komen ;-) Vandaar met enige reserve delen wij hierbij mede dat we: een auto hebben!! Voor de mannen onder ons: een Toyota Landcruiser oud model (aldus Anco) uit begin '90'er jaren, diesel.

Kleur? (belangrijke vraag voor de vrouwen onder ons ;-) Geen idee! Het is raar maar waar, ikzelf heb de auto tot op heden nog niet gezien. Anco is momenteel de laatste zaken aan het regelen (op naam zetten, betalen = ook belangrijk ;-), etc). Het duurt even, maar dan heb je ook wat.

Anco's Malinese vriend kwam spontaan met deze auto-optie op de proppen. De prijs lag enigszins boven ons budget, maar we beseften allen dat dit een kans was die we niet een tweede keer zouden krijgen. Dus toch gedaan, we zien gewoon als een investering. Nu alleen nog het geld bij elkaar zien te krijgen ;-)

Het laatste nieuws als het gaat om de jongensgevangenis Bolle Mineur: we hebben inmiddels een lijst met 8 namen van jongens die met de computercursus van start willen gaan. De computerzaal is echter nog leeg (computers, tafels, stoelen en ramen!!) zijn weggehaald door de directie. De ramen zouden niet goed genoeg zijn – de computers mochten eens gestolen worden – en moesten spontaan/accuut ter reparatie.

In Mali duurt dat allemaal wat langer (geduld is een schone zaak) en kan er van alles tussendoor komen. Ook weet je in de gevangenis niet altijd of de ramen nu daadwerkelijk de reden zijn, of dat er een achterliggende reden/gedachte is dat men doet wat men doet. Snappie? Malinezen zijn niet zo rechtstreeks als de gemiddelde Nederlander, en dat maakt de situatie soms knap ingewikkeld.

Maar goed, we gaan gewoon door! In 2005 hopen we toch echt met de eerste computerles van start te zijn gegaan. Joel, de leraar, bevestigde vandaag nog eens dat les 1 is voorbereid, en dat hij vanmiddag (volgens de afspraak die er nu ligt) kan beginnen. We zijn benieuwd en hopen en bidden van harte dat dit zo is. Maar een stemmetje achterin mijn hoofd blijft zeggen:”Het is vrijdag vandaag, men gaat naar de moskee om te bidden”. Dat zou best weer eens zo'n situatie kunnen zijn, die er zomaar even tussenkomt ;-)

Sinterklaasontbijt...

Ja, ja ook in Mali is Sinterklaas dit jaar weer langsgekomen. Hij is ons niet vergeten dit keer en heeft ons op een heerlijk Sinterklaasontbijtje getracteerd. Het ontbijt bestond uit: lekkere broodjes, afgewisseld met pepernoten, chocolademunten en een eitje. Wat een combinatie als ik het zo eens allemaal opschrijf ;-) Maar wel lekker!!

We hadden ons op uitnodiging naar Annemiek, de Nederlandse juf, begeven. Gewapend met cadeautjes voor haar zoontje Robin van 1,5 / 2 jaar. Ook hadden we voor de gelegenheid Bantu, onze pup, meegenomen. Om met haar 'Malinese straathond', zoals ze liefdevol genoemd wordt ;-) te spelen.

Haar hond draagt de naam Boefje en dat past ook echt wel bij het karakter. Bantu moest zo nu en dan flink van zich afbijten (letterlijk en figuurlijk), omdat Boefje haar van alle kanten besprong. Uit enthousiasme kan ze dan geen minuut stil zitten en komt alle energie vrij. Bantu daarentegen is een echte labrador, dat gaat er allemaal wat langzamer en beheerster aan toe.

We lieten Bantu later even binnen bij ons slapen en toen trok Robin aan neus en oor. Maar we geloven dat hij dit veel beter vond dan zo'n wilde hond boven op zijn nek. Geef mij dan maar Robin, zag je hem bijna denken.

Annemiek heeft dit jaar ook weer voor de Nederlandse en Frans-Belgische kids een Sinterklaasfeest georganiseerd. Ikzelf was daarbij zwarte Piet vorig jaar, maar heb het nu aan anderen overgelaten. Roulatie is meer dan goed, elk jaar dezelfde pieten wordt (misschien) ook wat saai !!

Wij staan nu op het punt om naar een auto te gaan kijken van Nederlanders die ik ken vanwege het schrijven voor Afrikanieuws.nl. Zij hebben een rondreis door West-Afrika gedaan en willen nu de auto die ze hebben verkopen. Ondertussen zijn we weer terug en is de auto gezien en gereden. Anco is er nog niet zeker van of dit 'de auto' voor ons is en wil er een nachtje over slapen.

Het was overigens wel leuk om met de Nederlanders te kletsen. Het is altijd weer bijzonder hoe je een leuk en geanimeerd gesprek kunt voeren, zonder de mensen ooit vooraf gezien te hebben. Dit hebben we al meerdere keren ervaren tijdens ons verblijf in Mali. Je hebt altijd als eerste troef het Nederlandschap gemeenschappelijk en dan ben je al een heel eind!!

Discriminatie ?!

Heb voor vandaag een ' lastig' onderwerp uitgekozen...omdat het me echt dwars heeft gezeten de laatste dagen. Het brengt mijn beeld over het tolerante Mali ook aan het schudden. Wel maf eigenlijk, want in dat hele beeld van hier zie ik ook elementen van Nederland terug. Van buitenaf lijkt het zo tolerant, maar als insider krijg je steeds meer zicht op de keerzijde van deze (schijn)tolerantie?!

Ik moet me wat meer verklaren denk ik, want anders spreek ik in raadselen ;-) Het betreft twee situaties die zich de afgelopen dagen hebben voorgedaan in onze omgeving. Twee situaties waarin de christen-moslim relatie op scherp werd gesteld.

In de ene situatie gaat het om het 'samenleven' op één compound. In de andere over het sterven en begraven van een christenvrouw. De situatie over het samenleven trof me diep, omdat het Aya betrof, onze vriendin en huiswerker. Het ging eigenlijk, zo van een afstand bezien, over iets kleins, maar er waren dieperliggende wortels. Het verschil dat ze als christen maakte op een moslimcompound. Het feit dat zij zich niet gedroeg zoals zij dat deden, anders durfde te zijn. Zich niet conformeerde aan de groep.

Een lastig gegeven overigens, in een samenleving waar de groep alles is. Niet altijd begrijpelijk ook, voor ons die in een individuele samenleving zijn opgegroeid. Het situatie twee waarop ik wat dieper wil ingaan. Zo nu dan
'verbazen' Anco en ik ons over het feit wat er mogelijk is op christelijk vlak/werk in een 'moslimland' als Mali. Let op, de aanhalingstekens staan er niet voor niets, omdat veel Malinezen veel meer moslim zijn in naam, verweven met een grote brok animisme.

Maar goed, terug naar de kern. Collega Carina komt in haar werk veel nare kanten van het leven tegen: prostitutie, aids, dood. Nu betrof situatie twee een ex-prostituee die tot geloof was gekomen en (letterlijk) uit haar oude leven was gestapt. Haar oude leven had toch zo haar sporen achtergelaten en enige dagen geleden stierf zij, de christenen om haar heen bedankende voor wat zij hadden gedaan.

Omdat zij geen familie had namen Carina en Aya het verzorgen van de begrafenis op zich. Daarin werd het verschil tussen christen en moslim pijnlijk duidelijk. Zo wilden de moslims haar, als christenvrouw, niet wassen. Ook het maken van de 'kleding', het vervoer van het mortuarium naar de begraafplaats en het delven van het graf werd standaard niet voor haar gedaan. Waarom? Verschil in religie! In dat alles kunnen we heel duidelijk verschil maken als christenen, door ook deze dingen te doen. Niet omdat het makkelijke dingen zijn om te doen, maar omdat we van haar/hem houden.

Geloof en handelen gaan in een land als Mali hand in hand. Veel moslims komen tot geloof door middel van visioenen. Maar het is ook vaak de zich anders opstellende / handelende christen die bij hen nieuwsgierigheid opwekt. En zichtbaar wordt dat, meer dan je soms zou willen, in een samenleving waar relaties de sleutel vormen.

Gevraagd: nieuwe mindset !

De tijd vliegt, 'k zag dat het alweer 5 dagen geleden is dat de laatste weblog uitkwam. Maar goed, een voorbijvliegende tijd is beter dan het uitzitten van onze tijd, zullen we maar zeggen ;-) Maar goed, een nieuwe dag / week, een nieuw onderwerp. En wel een 'nieuwe mindset'....Hmm, wat zal dat gaan brengen?

Ik heb het al wel eens vaker (terloops) genoemd. Wij, westerlingen, hebben vaak zo'n andere gedachtengang dan de West-Afrikanen. Het is bijna alsof je te maken hebt met twee uitersten, die elkaar niet altijd begrijpen. Wij plannen vooruit, de Afrikanen (over het algemeen) leven bij de dag. Wij proberen dingen 'direct' met elkaar uit te praten (ook niet altijd, laten we eerlijk zijn), Afrikanen maken dingen duidelijk via een (lange) omweg. Wij zitten met onze neus in de boeken om ons nieuwe vaardigheden eigen te maken, bij de Afrikanen gaat het mond op mond, generatie op generatie.

Waarmee ik overig absoluut niet beweer dat het één beter is dan het ander. Maar 'ruis' (mooi commuicatiewoord) geeft het op z'n tijd wel. Neem nu het project in de jongensgevangenis Bolle Mineur. Wij hadden echt gehoopt vandaag aan de slag te gaan met onze 4 eerste leerlingen. Maar om enige redenen is dat niet het geval. Krijgen we de precieze toedracht luid en duidelijk gecommuniceerd? Nee niet echt, want dat is cultureel gezien niet de manier waarop je het doet. Via via worden dingen duidelijk en dan vaak nog niet helemaal. Frusterend zo nu en dan, moeten we toegeven, voor ons nuchtere Nederlanders.

Stel je ook bijvoorbeeld de volgende situatie voor. Ewien zit in de tuin met 3 jonge Malinese meiden, die haar zo nu en dan opzoeken. Water (cultuur gezien correct) is geserveerd, het gesprek kan beginnen (zouden wij zeggen)! Een doodse stilte volgt, zo nu en dan afgewisseld met (zenuwachtig) gegiechel van hun kant. Ewien probeert bijna krampachtig het gesprek op gang te krijgen én te houden en vuurt allerlei vragen op hen af. Cultureel gezien juist? Hmm, ben ik nog niet helemaal uit, want het gevolg is dat hun gelach luider en zenuwachtiger wordt.

Sja, wat doe je dan? Hen vragen waarom ze zo lachen, dacht de Westersdenkende Ewien. Gewoon om alle dingen duidelijk te krijgen en er van te leren. Mis, het werd stiller, en stiller, en stiller....Drie meiden staren in het niets, Ewien weet zich slecht een houding te geven. En toch komen ze iedere keer terug ;-)

Wat maakt dit duidelijk? In ieder geval dat de dingen niet altijd zijn zoals ze lijken. Een Malinees kan lachen, omdat ze lol hebben, zenuwachtig zijn, zich 'embarrased' voelen en ga zo maar door. Daarnaast zullen ze nooit echt in je gezicht zeggen wat er mis is of wat ze precies van je willen (als het gaat om de gevangenis). Het is een soort onderhandeling die plaatsvindt, je weet wanneer je begint niet precies waarop je uitkomt. Lastig vaak, maar ook een uitdaging. Om onszelf als het ware uit ons cultureel denkpatroon los te maken en ons te proberen te plaatsen in die van het land waarin we wonen en werken.

Een uitdaging zoals gezegd, gepaard met vallen en opstaan. Je klein voelen/onervaren, relativeren en toch weer doorgaan. En vooral, kunnen we na een jaar Mali zeggen, blijven lachen! Om jezelf en om de ander/elkaar! Malinese vrienden als raadgevers zijn daarbij onontbeerlijk.

Bijzondere dagen

Het was vroeg vandaag, vroeger dan normaal toen ik uit bed stapte ;-) Om welke reden dan wel, hoor ik jullie denken...Wel, we hebben er een kleine bij, ofwel twee tijdelijk dan. Twee jonge puppy's die zich gedragen als twee kleine baby's, voor zover we dat kunnen inschatten zonder ooit ouders geweest te zijn.

Het is wel erg leuk hoor, twee van die kleine waggelende lab's de hele tijd achter je aan. Ze volgen je werkelijk tot in de verste uithoeken van huis en compound. Maar zo nu en dan moet er ook gewerkt worden. Ons volgende project thuis zal zijn, je raadt het wellicht al, een speelweide. Waar je ze in kunt zetten, zonder elke minuut op ze te hoeven letten.

Klinkt alsof ik het zonder liefde zeg, maar dat is niet zo! We hebben ook alle kinderen van de compound er direct bij, omdat ze, aldus de ouders, nu nauwelijks meer thuis zijn. En ja, da's soms ook gewoon lastig, om een klein kind te vertellen dat de puppy's ook rust nodig hebben. Dat ze, omdat ze zo klein zijn, nog veel moeten slapen. Ja, vertel dat maar eens, terwijl twee grote bruine kinder- en puppyogen je vol verwondering aankijken. Uhhhhhhhhhhhh....(gloeps)

Goede oefening dus, twee jonge hondjes (vanaf morgen één). Vandaag was niet alleen een bijzondere dag, omdat we er een nieuw familielid bij hebben gekregen, hij luistert overigens naar de naam Bantu (= mensenvriend). Vandaag zijn we ook officieel ons werk (= computerproject) in de jeugdgevangenis Bolle Mineur gestart. Dit luidde we in door middel van een 'dedication service'. Excuses voor de Engelse termen door alle Weblogs heen, zo nu en dan kunnen we niet meer in het Nederlands denken. Engels, Frans en Bambara dingen naar de eerste plaats in onze hersenen.

[Vervolg] We komen net thuis van de 'dedication' (opening) van het computerproject in de jongensgevangenis. Het was gaaf om het enthousiasme van, met name, de jongeren te zien. Ook de directeurszoon en 'aanhang' waren aanwezig. Carina opende met twee liederen in Bambara, die ook de jongens goed konden meezingen. En meezingen en klappen deden ze. Overigens wel bijzonder in een (Moslim) cultuur waar zingen niet gewoon is. Daarna sprak de directeurszoon van de gevangenis een kort woordje, gevolgd door Joel Bubna, onze directeur.

Samen bidden en zingen en daarna: de officiële opening van de computerzaal. Een opening in Afrika is geen opening als er geen lintje wordt doorgeknipt en een cakje gegeten (hebben we ons laten vertellen). Anatole (medewerker in de gevangenis) knipte dan ook een heus 'oranje' lint door. Vervolgens gaf Anco nog een kortje demonstratie hoe je de muis goed onder de knie kan krijgen. Jawel, door middel van een spelletje op de computer ;-) Joel sloot af met gebed en de officiële opening was een feit. Joel, onze computerleraar (erg verwarrend die namen) hoopt volgende week van start te gaan.

We hopen met het project de jongens computervaardigheden bij te brengen. Zodat ze een betere kans hebben op de arbeidsmarkt, zodra ze de jeugdgevangenis verlaten. Maar, zoals Joel Bubna ook in zijn 'speech' zei, bovenal willen we de boodschap 'achter' de computer aan hen duidelijk maken. Dat God ook van hen, gevangenen, houdt en naar hen omkijkt.

Europa wonderland!?

Vrijdag werd ik er weer mee geconfronteerd: de gemiddelde Afrikaan (jong en oud) denkt dat Europa een droomland (nou ja land...) is. Dat de Nederlanders geen zorgen kennen, er geen sprake is van probleemwijken, etcetera.

De nieuwe Nederlandse juf in Bamako vertelde me dat haar Franse leraar verbaasd stond dat ook Nederland moeilijk opvoedbare jongeren kent. Tijdens haar lessen praten ze namelijk over allerlei culturele verschillen tussen een land als Mali en Nederland. In Mali laten sommige ouders hun kind namelijk in de 'gevangenis' plaatsen als ze onhandelbaar zijn. Wij discussiërden er later over, dat het opvoeden van je eigen kinderen toch taak nr. 1 van de ouders is.

In de namiddag bezocht ik mijn Malinese (tiener)vriendinnen bij hun op de compound. Dat geeft zo nu en dan grappige situaties en op deze wijze word ik qua cultuur ook ondergedompeld. Ik zie bij hen meer een stukje van hun achtergrond, opvoeding etc (ze zijn tenslotte in hun eigen omgeving), dan dat ze mij bezoeken aan huis.

Tijdens deze bezoeken neem ik Bambara-literatuur mee en is zij, als het ware, mijn leraar. Het maffe is dat ik vaak beter kan lezen (Bambara is een fonetische taal), zonder er een woord van te begrijpen. Haar leeskwaliteiten zijn wat minder, maar zij begrijpt het weer beter. Grappig stel vormen we zo ;-)

Maar goed, onder de 'lessen' speelt zich van alles af op de compound. Je hebt een vrij uitzicht op de straat en er wordt van links en rechts begroet. Dan komen er weer kinderen voorbij die ze kent en die roept om hen een opdracht te geven. Eén situatie blijft me bij en dat is deze.

Een meisje komt voorbij met een schaal kinderkleren op haar hoofd. Ze roepen haar naar binnen, op de compound. Ze laten haar plaatsnemen op een kruk en met meerdere vrouwen gaan we door de schaal heen, om te zien of er iets moois voor 'Baby' (meisje van ongeveer een jaar) tussenzit. Ondertussen onderhandelen ze over de prijs.

Eén setje vinden ze wel mooi (broek met bijbehorend t-shirtje) en de prijs blijkt 1.250 CFA te zijn (ongeveer 2 euro). Een hoop geld voor de gemiddelde Malinees. Mijn vriendin maakt dan ook de opmerking (in het Frans) dat dat in Europa veel goedkoper is, want Europa is nu eenmaal goedkoper dan Mali. Hoe dat erin geslopen is weet ik niet....Ik antwoord dan ook vriendelijk, maar resoluut, dat dat geheel niet het geval is.

Europa is niet goedkoper dan Mali, ik zou zo snel niet weten op welk gebied. Het pakje wat ze wilden kopen kost in Europa toch al snel 5 – 7 euro. Nou, je had hun gezichten moeten zien. Een en al ongeloof. Dat kon toch niet, want elke Malinees die naar Europa (vooral Frankrijk) vertrekt, komt niet meer terug. Ze moeten het daar wel goed hebben en gelukkig zijn. Niets is vaak minder waar. We hebben een aantal Afrikanen ontmoet in Parijs, tijdens onze Franse studie. Ze zaten opeengepakt in een flatje en zagen er alles behalve gelukkig uit! Maar ja, teruggaan is ook bijna niet mogelijk, want dat betekent gezichtsverlies. Hoezo een dilemma??!!

Dankdienst voetbalstadium Bamako

Zondag deed zich een bijzondere dienst voor, in het voetbalstadium Modibo Keita stadium in Bamako. Zo'n, naar schatting, 7.000 christenen en niet-christenen kwamen bijeen om te danken voor de regen en het gewas. Het was een machtig gezicht/gebeuren om op deze manier bij elkaar te mogen zijn.

Voor deze gelegenheid hadden Anco's vriend Madany zijn bus (Sotrama) aan ons uitgeleend. Op die manier konden we tot 20 mensen uit de buurt met ons meenemen. Dit groene busje dient normaalgesproken als openbaar vervoer in en rond Bamako. Het heeft ook de naam van zijn internetbedrijf Teliman op de zijkant. Helaas vergat ik in alle opwinding een foto te maken, dat terwijl ik mijn toestel gewoon in mijn tas had.

Maar goed, we reden dus naar het huis van enige (moslim)vriendinnen in de buurt en die vonden het wel een hele happening om in zo'n 'afgehuurde' bus te zitten. Ook het stadium is voor hen een speciale plek, omdat ze daar niet wekelijks een bezoek aan brengen.

Toen wij hen uitnodigden de dag ervoor en we vertelden dat we ze met dit busje zouden komen ophalen werden ze helemaal enthousiast en zeiden: Ja, ik, ik ga mee. Enige minuten later wilden ze dan toch wel weten waar we eigenlijk heen zouden gaan ;-)

De dienst stond in het teken van eenheid (van kerken), en dank voor regen en gewas. Ook werd er speciaal gebeden voor de aanhoudende situatie in Ivoorkust. Het publiek leefde helemaal op, ook onze vriendinnen, toen het koor een speciaal lied en dans opvoerde. Dit bleek qua cultuur dicht bij hun beleving te liggen. De twee uur durende dienst was goed en vreugdevol. Met name van het samen zingen in zo'n grote groep gaat veel kracht uit.

De spreker was voor ons niet altijd goed te verstaan (hij sprak Frans) vanwege zijn snelheid en de kwaliteit van geluid, de vertaler (in Bambara) was echter goed te volgen. En daar gaat het tenslotte voor de grootste groep Bambarasprekenden om.

Op de terugweg namen we meer mensen mee dan de groep waarmee we kwamen...Bij het einde van de rit kregen de meiden er zo'n schik in dat ze, net als een 'echte' Sotrama, de plaats van bestemming naar allerlei mensen van de weg riepen. Tot hilariteit van hen, maar wellicht schrik van onze chauffeur ;-) Hij zag de Sotrama al helemaal gevuld raken met drommen mensen. Voor hen is een dagje Sotrama rijden zoiets als een dagje met de SRV-wagen mee in Nederland. Dat is denk ik de beste vergelijking. Bestaat deze overigens nog??

Werk achter tralies

Dit keer een weblog over 'gevangeniswerk'. Dit naar aanleiding van o.a. een doop van 7 gevangenen die plaats had vandaag in Mali (Kati om precies te zijn).

Collega Carina vertelde dat er eigenlijk acht mannen gedoopt zouden worden, maar 1 trok zich terug. Hij vond zichzelf nog niet klaar om ' zo'n grote stap' te zetten. In alle eerlijkheid en oprechtheid. Bijzonder vind ik het wel, een doopdienst in de gevangenis. Voor deze gelegeheid was een doopfont van plastic gemaakt. Ik heb het zelf niet gezien, maar dat vertelde Carina. De dag voor de doop waren zij en Aya er nog op uitgetrokken om extra korte broeken te kopen. Veel gevangenen hebben geen extra stel, terwijl dat bij een doop (met name) wel nodig is.

Deze dienst was ook bijzonder, omdat het al twee keer was uitgesteld. Door een wisseling van de wacht, als het gaat om de directeur, moesten dingen 'anders' geregeld worden. Is overigens toch wel lastig hoor, dingen geregeld krijgen met (Moslim) Malinezen....

Zo hadden we al een tijd geleden willen starten met het werk in de jongensgevangenis, hier in Bamako. Maar door allerlei getouwtrek zijn we nog steeds niet begonnen. We hebben inmiddels geleerd (culturele les) dat Malinezen (moslims) je soms gewoon zeggen wat je wilt horen, om confrontatie (als je nee zegt) te vermijden.

In ons geval bleef de directeur dus zeggen dat hij 'morgen' echt de computerzaal gereed zal maken en hebben, zodat wij aan de slag konden. In werkelijkheid bedoelde hij (kwamen we laat achter ;-) dat de zaal tot onze beschikking stond, als we deze zelf computerklaar maakten. Wij, met ons Westers denkpatroon, vonden echter dat ook zij, als gevangenis, een bijdrage moesten leveren in hetgeen we gingen opzetten. Zij, op hun beurt, zeiden nooit om een project als dit te hebben gevraagd. Wat overigens niet wil zeggen dat ze er niet blij mee zijn, maar wij zijn de iniators en dat geeft ook een bepaalde verantwoordelijkheid als het gaat om het bovenstaande.

Jullie lezen het al, we bevinden ons nog steeds in onze culturele leerfase ;-) Maar we hebben het voorrecht Malinezen om ons heen te hebben, die ons vriendelijk uitleggen hoe een en ander in elkaar steekt. Onze schemata (ofwel: denkpatronen/kaders) zijn zo anders dan die van de Malinezen. En oh, wat zijn we ons er vaak niet van bewust.

Maar goed, vrijdag en zaterdag deze week gaan we dan, DV, zelf de zaal helemaal gereed maken. We nemen onze eigen werkers, verf en schoonmaakmiddelen mee. En hopen dan maandag met Joel, onze computerleraar, van start te kunnen gaan. Bidden jullie met ons mee??

Nagenietend

Het is zondag vandaag en ik zit heerlijk in onze luie stoel deze weblog te tikken. Gisteren is er een officieel einde gekomen aan de gebedsconferentie die we met al onze collega's hadden. Het was een goede tijd met elkaar, waarin serieuze dingen, met fun werden afgewisseld. Enige (leuke) 'hoogtepunten' van deze dagen....

Op de eerste 'echte' dag werd al een complot gesmeed om onze (kersverse) directeur met kleren en al in het zwembad te gooien. Jullie moeten daarbij wel bedenken dat onze directeur geen kleintje is ;-) Maar wel met een hart van goud!! Maar goed, hij kwam als laatste aan bij het zwembad, in het gezelschap van zijn vrouw en drie kinderen. Hij droeg een bril, een baseball cap en sportschoenen. Ook had hij een droog, extra t-shirt en een frisbee in zijn hand. Vriendelijk ontnamen we hem deze spullen en vervolgens klusterden een aantal mannelijke collega's zich om hem heen. Op dat moment kreeg hij argwaan wat hem te wachten stond. Toen hij te water ging, ontpopte zich een luid gejuich. Zijn wraak zou zoet zijn, aldus onze directeur, maar tot nu toe is het er nog niet van gekomen.

Jullie kunnen je wellicht voorstellen dat de teamspirit er vanaf dag 1 inzat, na deze gebeurtenis. Een nieuw element ook in de conferentie dit jaar was DRAMA. Het was als het ware een test om te zien hoe dit binnen ons team van 35 volwassenen zou vallen. 'Onder leiding van' Ewien (ze werd plagend de regisseur genoemd) werd een groep van 9 'acteurs' gevormd (twee mannen en zes vrouwen), exclusief de kinderen die vol passie meespeelden. Het thema van de conferentie dit jaar was “Dream again”, ons dramaspel speelden zich dan ook af rondom de dromen van Jozef. Het is moeilijk te omschrijven hoe 'het spel' tot stand kwam, maar het was in ieders ogen een 'succes'. Het was een genot om met elkaar te spelen en daarin de elementen van de Bijbel als uitgangspunt te nemen. Wellicht is een nieuw dramateam geboren...

Naast leuke momenten, had deze conferentie uiteraard ook een serieus karakter. Het waren vooral dagen waarin we elkaar en elkaars werk beter konden leren kennen. En hiervoor in groepjes konden bidden en elkaar bemoedigen. Toch was er in deze serieuze zaken ook tijd voor een lach. Zo fluisterde een 'oudere' collega ons in het oor om een geintje uit te halen met het 'mediastel' woonachtig in Koutiala. Ten behoeve van deze conferentie was er namelijk een boekje uitgebracht, waarin iedere collega en/of stel een aantal persoonlijke en werkgerelateerde dank- en gebedspunten had laten opnemen. Ook hadden we dit jaar gevraagd om een leuke, spontane foto. Ter ondersteuning van de tekst.

Het betreffende stel had een foto opgestuurd, die 'anders' was dan anderen. Joel, onze directeur, bracht het als eerste ter sprake. Op de foto stonden hij en zij tegenover elkaar en speelden hun handen een belangrijke rol. Zij had haar hand op zijn borst, hij zijn hand op haar schouder. Het gaf zo'n extra (soms lachwekkende) dimensie dat Joel de aandacht erop vestigde. Wat bleek nu, de man van dit stel vond het zo'n leuke foto en hij had hem opgestuurd zonder dat zij er iets vanaf wist. De vrouw op haar beurt vond het net een verlovingsfoto (en dan niet in de positieve zin van het woord ;-). Maar goed, terug naar de collega. Hij vroeg ons dus om deze foto uit te vergroten en te projecteren aan het begin van de avond.

En dat deden we. Voordat we gingen zingen (met behulp van de projector) kwam, zonder dat iemand het wist, DE foto op met een gedachtenwolkje erin waarin ze zeiden (I do love you so). Een gelach barstte los in het publiek, en het duurde even voor het stel doorhad waarover het ging. Ze stond op en kwam dreigend onze kant op. Maar hilarisch was het wel en ze konden er gelukkig zelf ook om lachen.

We hadden dus (nogmaals) een erg goede tijd met elkaar, waarin we als team echt de gelegenheid hadden om op een goede manier samen te zijn. We zien uit naar de dingen die de toekomst ons , als team, mag brengen. Be blessed!

Feest in Bamako

Het is nog maar enige dagen terug dat ik een Weblog heb geschreven...De komende dagen (vandaag t/m zaterdag) hebben we echter met onze collega's onze jaarlijkse 'gebedsconferentie', zodat er weinig tijd zal zijn om Weblogs te schrijven ;-) Nu kan ik er nog even tijd voor nemen, in alle rust.

Meer rust overigens dan normaal, omdat de Malinezen zich klaarmaken voor HET feest, ter viering van het einde van de Ramandan. Het is opmerkelijk stil op straat, er rijden maar weinig auto's. Ook de moskees laten hun gebruikelijke roep niet horen. Elke (toegewijde) Moslim gaat vandaag toch wel naar de moskee. Buiten lopend is het alsof iedereen zijn adem inhoudt tot de avond, en dan, zegt men, barst het feest los.

Christen of Moslim, het wordt door allen gevierd. Vond ik overigens wel een raar verschijnsel in het begin, dat christenen ook 'vrij namen/wilden' op de dagen van een Moslims feest. En dat zijn er overigens nog al wat het hele jaar door. Deed ons stiekum een beetje denken aan de Fransen ;-)

De afgelopen dagen heb ik een intensieve cursus gevolgd met de naam "Bible storytelling", en dan in chronologische volgorde. Het was een interessante cursus, waarin we niet alleen ingingen op de Bijbel en haar verhalen, maar ook op de zo GROTE verschillen tussen de Westerse, literaire cultuur en de Niet-Westerse, orale cultuur. In het Westen hebben we op het orale vlak veel verloren. In een relationele samenleving als de Malinese zijn verhalen belangrijk, waardoor je elkaars cultuur en gewoonten leert kennen.

Gisteren heb ik gezien hoeveel verschil het maakt als je Bambara (probeert te) spreekt (spreken). Het lukte me, tot mijn eigen genoegen, om de prijs flink naar beneden te halen als ik een taxi nam. Nee, uiteraard heb ik hen geen rib uit het lijf geonderhandeld, maar toch, onderhandelen is een onderdeel van de cultuur in Mali. Je moet het doen, wil je in de ogen van Malinezen 'waardig' worden geacht.

Er is ook triest niews te vermelden: onze kip legt GEEN eieren meer sinds een week. Waarom? Don't know. De leefomstandigheden lijken niet anders, het is zelfs wat kouder aan het worden de laatste tijd. Ik praatte net even met de buren en zij vroegen of de kip misschien ziek is, niet goed uit zijn ogen kijkt?? Again, I don't know, ben helaas geen kippenexpert. Maar het ziet ernaar uit dat er iets niet goed is. Tips op dit vlak zijn uiteraard weer welkom!!

Nou, ik ga nog even aan het werk (als een van de weinige lijkt het ;-), om de dingen af te krijgen voor de conferentie start. Een goede week allen en tot de volgende keer.

Krabbels uit Bamako

Hier zit ik dan, enigszins bruiner en ook verbrand, achter de computer. Niet wetend eigenlijk waar deze weblog toe zou leiden...Vandaar de titel krabbels uit Bamako...

Dat bruine, verbrande komt vanwege het feit dat ik met een vriendin vanmiddag in het zwembad heb gelegen. Ja, ik geef het toe, ook zendelingen liggen wel eens lui in het zwembad ;-) Het speciale van deze keer was, dat de betreffende vriendin er eentje is uit onze Franse studietijd. In Parijs trok ik al veel met haar op en lieten we Anco zo nu en dan achter met zijn computer, terwijl wij de culturele kanten van Parijs gingen ontdekken. Na de studie is haar vertrek naar Mali met een jaar uitgesteld. Eind September kwam ze richting Mali, al woont ze zo'n 9 uur rijden van Bamako vandaan.

Het was goed om bij te praten, lekker van de zon en het water te genieten en je even niet te wanen in ' de grote, drukke maar vooral tegenstrijdige stad Bamako'. Toch ontkom je er niet aan om na te denken over hoe dubbel het is dat wij met z'n 2-en in een zwembad laggen, terwijl er mensen ' buiten' zijn die niet zeker zijn van hun eten elke dag. Daarnaast eet het overgrote deel buiten niet, omdat ze nog aan het vasten zijn. Donderdag vindt HET feest plaats, ter afsluiting van de Ramadan.

Dan zal het er in het verkeer weer een stuk vriendelijker en rustiger aan toe gaan. De ongelukken die we de afgelopen maand hebben gezien zijn niet mis. Iedereen is tijdens het vasten toch wat sneller op z'n tenen getrapt en vallen daarbij makkelijker achter het stuur in slaap of letten minder op hun medeweggebruikers.

We hebben vandaag wel beiden het bewijs gezien van de functionaliteit van het leren van de lokale taal. In het eerste geval troffen we een Peul-taxichauffeur die met mijn vriendin in gesprek raakte, waardoor we voor een goede prijs naar onze plaats van bestemming werden gebracht. Het draait in Mali toch altijd weer om relaties. En op de terugweg troffen we een wat geirriteerde taxichauffeur aan, waarbij zijn gezicht helemaal opklaarde toen hij hoorde dat ik een 'Dembele' was. We bleken broer en zus te zijn (zo noemt men dat hier ;-) en we konden niets meer fout doen.

Hij legde me ook uit dat hij moe was van een dag vasten (het was tegen 6 uur 's avonds), en wellicht om die reden niet zo aanspreekbaar was. Het is ook een drukte van jewelste door de week tegen deze tijd, omdat iedereen (m.n. tijdens Ramadan) het eerste thuis lijkt te willen zijn.

Misschien vraagt een oplettende lezer zich af waar Anco in dit verhaal voorkomt. Nergens, want hij is momenteel voor een paar dagen in Koutiala, om de internetverbinding weer op gang te helpen. Dinsdag is hij weer terug en begint onze jaarlijke gebedsconferentie van onze missie.

De bezem erdoorheen halen

Hier in Mali kunnen we over het algemeen het Nederlandse nieuws goed volgen. Zo nu en dan kijken we zelfs het Journaal via internet. Het Nederlandse nieuws blijft ons zo nu en dan verbazen, helemaal wellicht ook omdat je het, wonend in een totaal ander land dan Nederland, in een heel ander daglicht plaatst. Neem nu onderstaand (samengevat) bericht, te lezen op de nieuwssite nu.nl.

Wijn: opleiding tot heks fiscaal aftrekbaar
Wie een opleiding tot heks volgt, kan de kosten aftrekken voor de belasting. Voorwaarde is dat de opleiding leidt tot een betere financieel-economische positie van de betrokkene of dat de scholing nodig is voor het op peilen houden van diens vakkennis.

Dit gold bijvoorbeeld voor een vrouw, die optreedt als actrice bij festiviteiten en bedrijfstrainingen. Ze wilde haar activiteiten uitbreiden door workshops te geven over de Middeleeuwen en hekserij. Daarom volgde zij de heksenopleiding, die volgens Wijn voor een belangrijk deel was gewijd aan alternatieve geneeswijzen, wichelen en dergelijke. Naar het oordeel van de Belastinginspectie kon zij zich met de opleiding "een belangrijk grotere vakkennis verwerven dan zij al bezat en zodoende haar vakbekwaamheid uitbreiden".

De opleiding tot heks is overigens niet erkend door het ministerie van Onderwijs. Ook zijn er geen vacatures bij het CWI voorhanden voor dit beroep. Wel bestaan die voor actrices en artiesten, voegt Wijn er aan toe.

Bij het lezen van dit bericht, zakte mijn mond langzaam open. Het feit dat hekserij razend populair geworden is, ook onder de jongeren wist ik wel. Maar dat je nu geld kan terugvragen én krijgen bij de belasting???!!!! Dat menen we toch met z'n allen niet serieus. In mijn Wassenaarse tijd, als Webcoördinator, ben ik al eens in de pen geklommen met een jeugdsite bezoeker die een link wilde hebben naar haar heksensite vanaf de Wassenaarse gemeentesite. En dan praten we over een meisje van 10 jaar, die serieus bezig was met hekserij en alles wat daarbij kwam kijken.

Het raakt me keer op keer hoe 'makkelijk' de samenleving deze dingen accepteert en hoeveel interesse hiervoor ook aanwezig is. Verbazend is het niet, omdat we toch in het New Age tijdperk leven. Maar toch bekruipt me het gevoel dat mensen niet meer voldoende inzien en nadenken over de consequenties die met een stap als deze samengaat. Hekserij is in mijn ogen niet om mee te spotten en zeker al niet om mee te spelen.

Vertaal ik het naar Mali dan zijn 'toverdokters' aan de orde van de dag. Ben je bang voor je examen? Breng dan een bezoek en koop een 'ingestraalde' pen, zodat je er zeker van bent dat je je examen gaat halen. Nieuw kind in de familie? Je kunt maar beter even langsgaan bij de toverdokter om te zien of het kind een goede tijding meebrengt. Zo niet, dan krijg je allerlei opdrachten om een en ander weer in de juiste banen te leiden.

In dit alles, klein of grootschalig, zijn Malinezen bijzonder gedisciplineerd. Ook in bijvoorbeeld de Ramandan nu. Ook al is het gemiddeld 35 graden de hele dag door, toch weigert een goede Moslim om ook maar een druppel water te drinken. Je mond spoelen kan nog net, maar daar blijft het tot zonsondergang bij.

Ik weet niet zo goed wat ik met deze weblog wil zeggen, maar één ding weet ik wel. Weet goed welke wegen je inslaat in het leven, en welke consequenties hiermee gepaard gaan. Zo hoorde ik gisteren dat een 16-jarig meisje bijna haar baby verloor, omdat Moslims nu eenmaal een vrouw die op het punt staat te bevallen 'tijdens de Ramadan' niet mogen benaderen, laat staan aanraken. Hoe ver willen we gaan?

Breek de dag, tik een eitje

In de twee weken dat we in Guinee zijn geweest is een en ander veranderd. Een opmerkelijk feit is, dat één van de kippen tijdens onze afwezigheid is gaan leggen. Jullie herinneren jullie vast dit vraagstuk nog wel, velen hebben tips aangedragen om onze kippen aan de leg te krijgen. Nou, we kunnen melden dat dat voor één kip succesvol is gebleken ;-) Hartelijk dank voor het meedenken.

Ik grapte al tegen Anco dat het mes op zijn keel van Aya of mijn onder druk zetten iedere morgen haar de das om had gedaan. En ze besloot te gaan leggen toen wij niet in de buurt waren... Maakt eigenlijk allemaal ook niet zoveel uit, als ze maar leggen. Aya maakte zich al zorgen, omdat ze alleen maar geld kosten vanwege het eten en er niets voor terug deden. Zij dreigde dan ook met kippensoep.

Misschien is het nu de start van het legseizoen in Mali (oktober) i.p.v. de start van de lente in Nederland en is een en ander gewoon vrij logisch verklaarbaar. De kippen zijn tenslotte toch half Nederlands – half Malinees. Wellicht zijn ze hierdoor enigszins in de war gebracht.

Maar goed, terug naar het dagelijks leven. We zijn deze week weer in een echte Bambaraklas ingedeeld, samen met andere nieuwe collega's. Voor Anco is dit een verademing, omdat hij graag dingen meerdere keren hoort en ze dan beter kan onthouden ;-) Ik weet nog niet zo goed wat ik ervan vindt en ga (zoals het er nu uitziet) liever verder met onze huidige tutor aan huis. We zullen zien hoe een en ander gaat uitpakken. Het is in ieder geval goed voor de nieuwe collega's om in een klas (beetje zelfde idee als in Frankrijk) de taal van het land te leren.

Verder heb ik geloof ik nog zo veel te melden, omdat zo'n eerste week terug snel 'opgaat' aan dingen weer aan de gang krijgen, lopende projecten bekijken en zien wat de volgende stap in een en ander is. Wel heb ik weer kennis mogen maken met het chaotische Bamako. Ik moet zeggen dat ik dat in Guinee, in het kleine dorpje N'Zao totaal niet had gemist ;-)

Woensdag nam ik de taxi en het viel me al op dat de jonge chauffeur erbij zat alsof hij niet kon rijden. Voorover gebogen over het stuur ontweek hij alle hoofdwegen (waar de politie staat) en belandde uiteindelijk nog in de armen van een agent. Het is ook niet de beste tijd voor chauffeurs, vanwege Ramadan. Agenten vangen dan graag wat extra geld. Maar goed, hij dus zijn papieren laten zien, nog niets aan de hand zou je denken, maar....de agent vond dat hij mee moest lopen.

Vervolgens zie je Malinezen dan vaak met hun armen zwaaien, smeken om minder te hoeven te betalen, etc. Het is niet altijd duidelijk of de agent ze pakt op een echt feit of gewoon zijn zakken wil vullen. Maar goed, ik verloor mijn chauffeur uit het oog en zat 10 minuten rustig (nou ja redelijk ;-) op hem te wachten. Toen vond ik het welletjes, legde wat geld neer en nam een andere taxi naar de stad. Bij het later navragen aan een Malinese vriend bleek dit cultureel OK te zijn. Om de chauffeur met een lege auto te laten zitten ;-)

Ja zuster, Nee zuster

Geschreven op vrijdag 14 oktober 2005, gepost op zondag 16 oktober 2005 vanuit Bamako!!

Het is de laatste avond voor ons in Guinee (N'Zao). Al zou ik dit niet te stellig moeten zeggen, want dat zeiden we gisteren ook ;-) Er was en is veel werk te doen in en om de Hope Clinic. Om die reden zijn we een dagje langer gebleven. We nemen jullie kort mee op een reis die we niet snel zullen vergeten...

Dat begon al met de reis ernaar toe. Als echte avonturiers dachten we dit (weer) makkelijk met de auto te kunnen doen. Laten we daarbij even vergeten zijn dat de regentijd in Guinee nog niet afgelopen was....(of eigenlijk nooit ophoudt als je het vergelijkt met Mali ;-) De heenreis verliep ongeveer zo: wat moeilijkheden bij de grens (Anco had geen rijbewijs bij hem), een lekke band (de 'opkrikker' was niet hoog genoeg, dus dan maar een dik boek eronder) en 20 kilometer voor Kissidougou (1e eindpunt) stuck in de mud. Onze reis leek zo nu en dan meer op een fragment uit de film “The Gods must be crazy” ;-) En we voelden ons op zulke momenten een 'meer ervaren zendeling', door niet direct in paniek te raken, zodra er zich moeilijkheden voordoen. Maar goed, uit deze ongemakken kwam toch nog iets leuks voort. Door onze lekke band moesten we een dagje extra doorbrengen in Kissidougou, bij onze taalvrienden.

Zo kwamen we een dag later aan in N'Zao, onze eindbestemming voor twee weken. Bij de ingang werden we al hartelijk ontvangen en konden we als we zin hadden direct een kijkje nemen bij de kliniek. Toch eerst maar even een beetje installeren, voor we in de werkkleren gaan.

Anco heeft in deze twee weken letterlijk het zweet uit zijn lichaam gewerkt. De hele kliniek werkt op zonne-energie, in totaal moesten 16 draai-panelen opgezet worden. Hier kwam heel wat reken-, klim-, zaag- en laswerk bij kijken. Maar het resultaat mag er zijn. Ook heeft hij in deze twee weken zijn tanden (niet letterlijk natuurlijk) gezet in het opstellen van een X-ray machine. Hij was aan het einde van deze twee weken 'bijna' klaar voor gebruik. Als extra projectje heeft Anco zonne-panelen toegevoegd op het dak van Saskia (Nederlandse dokter), zodat haar batterijen het energieverbruik beter konden trekken. Ze was er heel gelukkig mee, verzekerde ze ons ;-)

Ikzelf heb in de twee weken mijn verfkunsten weer ruim kunnen ophalen. Er lagen stapels nako's klaar om geverfd te worden voor de opening van de kliniek. Ook mocht zij de laatste twee dagen als 'vliegende keep' optreden tijdens twee operaties. (Vandaar de titel Ja zuster, Nee zuster, snappie?) Eén operatie hield een skindraft in, de andere de amputatie van een vinger. Tot mijn eigen en Anco's verbazing was ik bloedbestendig en vond ik het zelfs nog leuk en interessant ook om dit eens mee te maken. Mochten jullie meer over deze ervaring willen horen, dan moet je maar eens aan de bel trekken. Er deden zich komische momenten voor.

Tussen alle bedrijven door was er voldoende tijd om samen met Saskia en Jon & Anja bi j te kletsen, een filmpje te kijken, te lezen, etc. Anco vond het wel stoer om samen met de buurjongens een slang uit de boom te slaan. 'Want...slangen moeten nu eenmaal dood, ook als ze 'niet gevaarlijk' zijn', aldus één van hen. Ikzelf stak mijn tijd 's avonds in het systematiseren van Saskia's boekenkast. Je moet wat doen om mensen beter te leren kennen ;-)

Naast goede momenten kenden we allen ook momenten van frustratie. Helemaal toen een 1,5 jarig kindje van de buren aan diarree overleed. In Afrika is namelijk het zien van een dokter (nu helemaal dichtbij) vaak niet de eerste keus, maar juist de laatste. Je loopt eerst alle traditionele opties na. Met als gevolg het 'onnodig' sterven van nog zo'n jong meisje. En dan te bedenken dat we elke dag naar het werk haar huis passeerden.

Culturele aspecten zitten wat dat betreft diepgeworteld in het leven van ieder mens. Tradities en gewoonten nemen dan de plaats in van door ons zo 'geliefde' ratio, waardoor er zich (ook weer in onze ogen) onaanvaardbare situaties voordoen. Maar goed, wat weten wij er nu eigenlijk van?

Op naar Guinee (2)

We zijn ons aan het klaarmaken om voor de tweede keer naar Guinee te gaan. In mei dit jaar hebben we daar de Hope Clinic, CAMA-project, bezocht om op allerlei gebied mee te helpen.

We zijn dan ook gevraagd om terug te komen en technische ondersteuning te bieden, nu het ziekenhuis in november haar deuren hoopt open te doen.

De komende twee weken (we hopen half oktober weer in Bamako te zijn) zullen we dan ook minder bereikbaar zijn. Het is vrij duur in Guinee om je e-mail te checken, onze telefoon heeft geen bereik. Even de mailtjes en berichten opsparen dus, tot we weer terug zijn op onze eigen plek.

We hebben er in ieder geval erg veel zin in. Tot ziens!

Anco & Ewien

Een jaar in Mali, lang leve Mali!

We zijn alweer een jaar in Mali (tijd vliegt niet?). Nu we de toeristenfase ruim voorbij zijn, leek het me wel aardig om een 'ode aan Mali' te schrijven. Bij deze dan...alhoewel in deze ode zowel de goede als minder leuke kanten aan de orde kunnen komen ;-). Tsja, realistisch moeten we wel blijven natuurlijk!!

Maar goed, het feit dat de tijd vliegt zegt ook wel iets over hoe we ons momenteel thuis voelen in Mali! We leren meer en meer mensen kennen van allerlei aard en dat maakt het leven interessant. Niet altijd natuurlijk, want plannen maken in Afrika verloopt nu eenmaal anders dan in Nederland. Relatie is alles, zonder dat aspect kom je nergens. Goed uitgangspunt overigens, maar het kan ook te ver door worden gevoerd.

Een collega van ons gaf me enkele dagen geleden een goed advies, toen ik mijn armen in de lucht gooide en zei: “Plannen doe ik niet meer, het loopt toch elke dag anders!”. Nee, zei hij wijs, je moet blijven plannen, maar niet gefrustreerd raken als de plannen niet lopen zoals jij het wilt. Tsja, daar valt je mond van open, van zoveel wijsheid ;-) Maar ik ben wel zover dat ik het met een volmondig Ja beaam.

Anco op zijn beurt heeft gelukkig deze tik niet: gestructureerd leven en werken, te ver vooruit plannen...Dat houdt ons keer op keer weer in evenwicht. Nu we alle seizoenen in Mali een keer hebben doorlopen, is de regentijd bij hem toch geen favoriet. Europese en Amerikaanse fabrikanten maken nu eenmaal geen apparatuur voor buiten, dat goed tegen een hoos- en stortbui kan. Kapotte apparatuur en volgelopen radiomodems waren de laatste tijd bij hem 'ergernis nummer 1'. Bij dat aspect hebben we bij onze voorbereiding niet echt stilgestaan ;-)

Maar door alles heen, voelen we ons steeds sterker in onze Malinese schoenen staan. De taalbarrière wordt langzaamaan kleiner, ons vertrouwen ook daarin groeit. De laatste maanden, vanaf augustus, voelen we ons ook gezegend met een nieuwe veld directeur. Na een jaar zonder 'echte' leider in Mali te zijn geweest, kan ik zeggen dat dat een verademing is. Hierdoor kunnen we ook als team meer uit de verf komen.

Enige zaken die al eerder zijn genoemd en waar het moeilijk is om aan te wennen, zijn bijvoorbeeld: het vele vuil op de straat, de kreupelen/zieken/bedelaars op straat, de keer op keer weer tetterende moskeeën, de armoede om ons heen en daarbij de aanhoudende corruptie in sommige bevolkingslagen/beroepsgroepen. Het houdt ons klein om te zien hoeveel slechter de mensen het hebben waaronder we werken. Tegelijkertijd blijft het de uitdaging om te blijven zien hoe je adequaat op deze dingen kunt inspelen, zonder erdoor verlamd te raken.

We hebben naar ons gevoel veel meegemaakt in ons eerste jaar: goede en minder goede dingen. Toch voelen we ons gesterkt en sluiten we ons aan bij wat een Amerikaanse leider ons in augustus zei: “Het tweede jaar kan dan alleen maar beter worden en dat wens ik jullie toe.” Ook wij wensen jullie, familie en vrienden in NL, dat toe! Al besef ik goed dat het officiële Nieuwe jaar (2006) nog niet is aangebroken. ;-)

p.s. De eerste twee weken zullen we minder online te vinden zijn, vanwege een werkreis naar Guinee.

Nogmaals vrouwen (2)

Tot mijn schrik zag ik dat het alweer 10 dagen geleden is dat de laatste weblog is gepost. Time flies!! En dan te bedenken dat ik de laatste keer weer omringd was door vrouwen. Negentig in totaal dit keer, nu voorzien van een blanke huid ;-)

Eén keer per jaar vliegt er namelijk een vrouwenteam over uit (voornamelijk) Amerika om ons, zendelingvrouwen, te 'pamperen' zoals ze dat zo mooi noemen. Pamperen in zowel geestelijke als lichamelijke zin. Pamperen staat dan voor het Nederlandse 'in de watten leggen'.

Het is elke keer weer geweldig om te zien wat er gebeurd zodra je 90 vrouwen op één plaats samenbrengt. Mannen in deze getale heb ik nog geen drie dagen zien samenkomen op de wijze dat vrouwen dat doen / kunnen. Het vrouwenteam dit jaar kwam uit Texas en één van de mede-organisatoren heet Rita. Dat was wel een vreemde gewaarwording om in Bamako te zijn, ver van je familie, terwijl orkaan Rita Texas aandoet. Eensgezind is er dan ook tijdens deze dagen voor de vrouwen en hun familie ver weg (net als voor ons) te bidden.

De rode draad door de hele conferentie heen was 'boundless'. Wij mensen hebben er een handje van om alle dingen in ons leven, op welk gebied dan ook, zelf in de hand te nemen, te controleren. We springen niet zo graag 'out of the box', want dat brengt verandering met zich mee. Bovendien: wat zal mijn buurvrouw daar wel niet van denken. Ook in de zendelingenwereld is dit fenomeen niet onbekend. Wij blijven tenslotte ook mensen van vlees en bloed, en zijn niet heiliger op dat vlak dan anderen. We streven er wel naar, maar falen vaak genoeg.

Ook in het aanbidden van God, het inrichten van je leven moet je voor de volle 100% kunnen geven, zonder je daarbij te laten limiteren door mensen om je heen, omstandigheden of angst voor verandering. Onze visie / zicht wordt zo vaak vertroebeld door de dingen die wij bestempelen als belangrijk (= gelimiteerd). Zonder daarbij onze ogen gericht te houden op de Schepper van hemel en aarde (= ongelimiteerd).

De conferentie was heel verfrissend en het is ieder jaar weer goed om (nieuwe) contacten op te doen. Het is ook altijd weer een uitdaging om de dingen die je hebt geleerd vast te houden en om te zetten naar de praktijk. Naast sessies was er ook tijd voor een frisse duik, het laten beschilderen van je teennagels (momenteel een hit in Amerika), je haar laten knippen, zelf sieraden / kaarten maken, het krijgen van een massage etc. Ik heb met bewondering gekeken naar de omtovering van teennagels in bijvoorbeeld een aquarium (Nemo), meloenen, bloemenvelden, tijgervellen, etc. Dat was ware kunst!!

De sfeer was ontspannen en vol verwachting. Zo'n 13 verschillende landen waren vertegenwoordigd tijdens deze dagen om elkaar beter te leren kennen, ervaringen te delen. Het was een geslaagde, maar (wat mij betreft) te korte conferentie ;-) Maar het was goed om weer naar huis te gaan en wat tijd te spenderen met Anco. Hij was namelijk de week ervoor ook in zijn eentje geweest, toen de conferentie in Koutiala aan de gang was (Aaaaaaaaaaaaaaahhhhhhhhhhhhhh, hoor ik jullie nu denken).

Volgende week trekken we er weer samen op uit. Dit keer weer naar Guinée. Om daar een technisch handje te helpen met het klaarmaken van het ziekenhuis (apparatuur, zonne-installaties etc). De deuren van de Hope Clinic hopen namelijk half november officieel open te gaan!!

Overal vrouwen

Deze week bevindt ik me op een andere plaats binnen Mali, namelijk Koutiala. De plek waar Anco en ik regelmatig naar afreizen om over de website te praten, een goede internetverbinding aan te leggen etc. Dit keer ben ik echter niet voor 'zaken' in Koutiala, maar voor een internationale vrouwenconferentie. En dat zonder Anco ;-)

Het is een unieke ervaring om te zien hoe vele Afrikaanse vrouwen (zo'n 1.200 in totaal) zich verzamelen en tijdens een kamp als dit de tijd van hun leven lijken te hebben. Even weg van huis, hun man en soms ook de kinderen ;-) Het roept herinneringen op van de schoolkampen die we hadden in onze tienertijd.

Vandaag, donderdag, was ook voor ons, Toubabous (=blanken), een goede dag. Tim Albright, zendeling in Burkina Faso, verzorgde namelijk de lezingen. Met als gevolg een aantal lezingen in zowel Frans en Bambara, waar de anderen alleen in het Bambara worden gehouden. Ook het onderwerp van de lezingen was interessant, namelijk 'je eigen mentaliteit' ten opzichte van armoede in een land als Mali. Ofwel: hoe stel je je op als het gaat om de armoede die heerst in je land?

Zie je het als onoverkomelijk? Treur je alleen over de dingen die je NIET hebt in plaats van de dingen die je WEL hebt? Zie je het als de situatie waarin God je heeft geplaatst? De lezing was ook interessant omdat er zowel theoriëen als oplossingen werden gegeven. Met name op gezondheidsgebied kan veel goeds worden bereikt met het doorvoeren van kleine veranderingen. Denk hierbij bijvoorbeeld aan de plastic beker water die aan zo'n 10-15 man wordt doorgegeven, afgezien van een (kleine) ziekte die hij of zij met zich meedraagt. En dus tegelijkertijd aan heel wat anderen overdraagt.

Zelf schrok ik wel van het gegeven dat doodsoorzaak nummer 3 in arme Afrikaanse landen is, het inademen van de rook die vrijkomt bij het koken IN huis. Met name de kinderen leiden hier dubbel en dwars onder.

In alles ging het, aldus de spreker, om 'hoe je je opstelt' in de situatie waarin je verkeert. Ben je God dankbaar en ben je Hem dankbaar voor het weinige dat je hebt? Neem daarin de verantwoordelijkheid voor datgene wat je hebt, onafhankelijk van de waarde. Op die manier verlies je geen hoop en kun je, door niet bij de pakken neer te gaan zitten, op een creatieve manier je familie, de gemeenschap en uiteindelijk Mali helpen. Laat de armoede waarin je leeft je niet blink maken voor de capaciteiten / talenten die God je gegeven heeft.

Haat - liefde verhouding

Haat – liefde verhouding? Met Anco? Met elkaar? Nee hoor, valt mee ;-) Don't worry. Maar met wie of wat dan wel zou je zeggen? Nou, de Malinese politie (misschien wat breder genomen autoriteiten) natuurlijk!

Je moet geloof ik echt in een land als Mali wonen wil je 'helemaal' begrijpen hoe een en ander in elkaar steekt. Maar goed, we willen het toch ook zo goed mogelijk proberen uit te leggen. En daar zijn praktijkvoorbeelden een ware hulp bij. Komt ie, vers van de pers. Gisterenavond- en nacht heeft dit plaatsgevonden.

Sinds een paar dagen rijden we een geleende auto (witte Mercedes, sta er versteld van hoe populair deze auto onder de Malinezen is) van Anco's Malinese vriend Madany. Het is grappig hoe we dit met humor kunnen bekijken: een Malinese vriend die een tweede auto aan ons uitleent! (vatten jullie 'm)...Maar goed, geleende auto dus.

Voeg daaraan toe een onbekende buurt waarin we rijden en een (pik)donkere straat. Straatverlichting zoals in het Westen is hier niet aan de orde van de dag. Maar goed, wij rijden de betreffende buurt in na een gezellig avondje bij vrienden. Ik merk nog op tegen Anco: weet je de weg wel in deze buurt? Tegelijkertijd merken we op: hey, er rijdt geen enkele auto in de richting die we nu gaan. Hmm, vreemd! Voor we hier goed en wel over na kunnen denken, staat er al een 'agent' (dachten we toen) aan Anco's autoraam te kloppen.

Papieren meneer! Dat klinkt nog niet zo heel slecht, denken we nu nog. Anco verontschuldigd zich (altijd goed) ten overstaan van de politie en bedankt hem voor het inzicht dat de agent hem in de verkeerssituatie geeft. Vol bewondering beluister ik (nog eens) hoe vriendelijk / beleefd Anco hierbij blijft. Maar goed, na wat Malinese begroetingen en grappen, moeten we toch echt mee naar zijn kantoor. Het is nog een jonge 'agent' (dachten we nog steeds) en op kantoor (goed zichtbaar voor iedereen) moeten deze zaken worden afgehandeld. Niet op de donkere straat, het loopt namelijk inmiddels tegen twaalven.

Het blijkt wel dat we er met praten en een berisping dit keer niet vanaf komen. Ik besluit dan ook de auto uit te stappen en de eigenaar (vriend Madany) op te bellen om na te gaan wat we het beste kunnen doen in een situatie als deze. Nee, daar is de jonge Malinees niet van gediend. Hij ordonneert me zelfs mijn telefoon af te staan. Ja, daag denk ik in stilte, telefoneren op straat is nog steeds niet tegen de wet. En raad van een betrouwbare Malinees kunnen we nu wel gebruiken. Madany neemt de situatie serieus, praat met de agent, maar besluit toch om zelf naar de plaats van bestemming te komen.

Inmiddels voel ik me een beetje schuldig, ook vanwege het late uur van de dag. Maar goed, Anco is inmiddels met de agent mee, Madany parkeert zijn auto achter die van ons (zijn tweede auto..), geeft me een hand door het openstaande raam, alvorens richting kantoor te lopen. Ik blijf achter in de auto, met twee Malinese bodyguards naast mijn deur. Die zijn opeens wel erruggh vriendelijk, te vriendelijk besluit ik na een bepaalde tijd. De een wilde al met mijn eerste dochter trouwen (brr, moet er niet aan denken ;-)

Na het lijkt wel uren wachten komen Madany en Anco samen uit het betreffende kantoortje. Anco schudt vol bewondering zijn hoofd, hij heeft uiteindelijk niets hoeven te betalen. En dat is opmerkelijk als je met de politie in aanraking komt! Op de terugweg, we volgen Madany dit keer – wel zo veilig- Uiteindelijk vraagt Anco Madany wat hij nu precies heeft gezegd.

Madany antwoordt ons dat hij eerst heeft genoemd dat je moet weten (zoals de Malinezen) dat je de betreffende straat niet in mag, anders is het namelijk bijna niet te zien. Daarnaast had hij ons zijn auto gratis uitgeleend en daar mocht je dan geen profijt uit halen (door onze onervarenheid als verkeersdeelnemers). Als klap op de vuurpijl noemde hij ook dat de persoon in kwestie (die ons had aangehouden) er is om de orde te bewaken, niet om in te grijpen in het verkeer. Hij bleek zich dus met zaken te moeien waarmee hij zich niet mocht bezighouden. Dat moet je ook maar weten, want (met name in het donker) lijken ze allemaal op elkaar! Maar blij waren we wel toen we ons om half 1 op ons bed lieten neerploffen.

Creatief lesgeven

Vandaag hebben we weer een les Bambara gehad. Althans, Anco is tijdens mijn schrijven nog steeds bezig. Twee keer per week krijgen we een leraar aan huis en geeft hij ons één dag apart les in grammatica. De andere dag hebben we samen een vragenuurtje.

Zo nu en dan is de les een ware kwelling... Je weet wat je wilt zeggen, maar hebt de woorden niet. Je hoort ze vervolgens en denkt: sja, is dat alles? Klinkt wel logisch ja! Kortom: je voelt je weer net een kind. Laten we dit nu ook al in Frankrijk doorgemaakt hebben, sprake van een déjà vu?? ;-)

Maar goed, afgelopen vrijdag hadden we wel een erg bijzondere les. We installeerden ons buiten, met een Barada (Malinese theeset) erbij. Het beloofde een praktische les te worden, waarin we zouden leren 'hoe thee te maken op de Malinese manier?'. En dat kunnen ze, de Malinezen, thee maken. Het lijkt vaak wel of ze dit alleen maar de hele dag door doen.

Aya had een set meegebracht en Abdoullai, onze leraar, ging het ons eerst voordoen. Normaliter, bestaat een theesessie uit drie rondes. De eerste ronde, zegt men in het algemeen, is het minst lekker (= minst zoet). De tweede wordt al lekkerder (= zoeter) en de laatste is het helemaal. Als je van suiker en mint toevoeging in je thee houdt ;-) En dat doen de Malinezen..hoe meer suiker hoe beter. Ze leven, starten een dag, vaak alleen met thee.

Maar goed, daar zaten we dus met z'n vieren (zoon van Aya was toeschouwer) onder de boom in de tuin. Moet zo nu en dan wel een grappig gezicht geweest zijn. De werkers die zo nu en dan iets kwamen halen, bleven staan en lachten. Iets wat veel gedaan wordt als een blanke Bambara spreekt. Niet zozeer om je uit te lachen, maar omdat het nu eenmaal 'gek' is dat een blanke hun taal spreekt. Of althans probeert te spreken.

Zo nu en dan brak er bij ons ook wel een lachbui uit. Helemaal ook omdat de theegewoonten zo anders zijn dan die van ons. Wij, als simpele Nederlanders, doen water in de waterkoker, hangen er een theezakje in, doen er suiker bij als we willen, roeren en klaar is Klara! Maar nee, dat vinden Malinezen helemaal niets. Voor theedrinken neem je de tijd, ook om het te maken. Je gebruikt meerdere potten en glazen om de thee heen en weer te gieten.

En je doet dit nog van zo'n afstand, dat er schuim op de thee komt ook. Want thee zonder schuim willen maar weinig Malinezen drinken. De tweede ronde was ik aan de beurt om de thee te maken, 'onder begeleiding' van Anco. Hij moest mij instrueren en ik voerde het uit. En onze leraar zat breedlachend toe te kijken. Al met al, voor allen een lollige, leerzame en praktische les. Moeten we vaker doen, houdt de leergeest hoog!!

Lang leve Nederland!

Er zijn van die dagen, ja ook in Mali, dat je het liefst even wegkruipt onder een paar wollen dekens. Althans, dekens, lakens is wellicht beter nu met de hitte van de dag. Maar goed, het idee is duidelijk denk ik ;-)

Laat dat idee nu al ruim 2 dagen door me heen gaan, heb het overigens ook al in praktijk gebracht. Heb je net een intensieve week achter de rug met collega's, een conferentie, buitenshuis eten. En dat terwijl je net dacht: heerlijk, hoef een paar dagen niet voor onszelf te koken...Kom je thuis, denk je he he, heerlijk dit voelt vertrouwd. En ja hoor, voel je je vervolgens zo beroerd dat je wereld bestaat uit naar de wc gaan, NIET eten (vanwege de lucht die niet te verdragen is), slapen (want moe ben je wel, maar waarvan?), etc.

Je man voelt zich wel OK en krijgt de kans om naar Koutiala te gaan om wat dingen te bekijken. Tuurlijk wil je dat hij gaat, uitgelezen kans om mee heen en terug mee te kunnen rijden, maar stiekem toch ook weer niet. Komt je dit bekend voor? Vast wel ;-) Heeft iedereen wel eens, van die dagen.

Maar toch moet ik mezelf eerlijk bekennen, en jullie met mij, dat ik dan meer dan anders terug verlang naar een retourtje Nederland. Het land waar alles zoveel makkelijker lijkt te gaan, helemaal nu dat zicht vertroebeld raakt als je bijna een jaar in Afrika woont. Ja, eerlijkheidshalve moet dat ook gezegd worden.

Maar ook deze dagen / momenten zetten je aan het denken. Ik ben een heuse denker, voor degene die dit nog niet wisten ;-) Wij, of ik in dit geval, verlangen terug bij ziekte naar het 'betere', wat dat ook mogen zijn. Maar onze Malinese vrienden / kennissen, waar verlangen zij naar op zo'n moment? Iets beters kennen ze over het algemeen niet, al weten ze terdege dat een tijd van ziekte 'slechter' is.

Keer op keer moet ik dan ook weer bekennen dat dat Nederlandse er toch wel nog erg in zit. In Nederland sta je tenslotte ook niet stil bij het feit dat je een dag weer gezond bent doorgekomen. Nou, hier in Mali leren we dat wel van de Malinezen om ons heen. Gezondheid is geen dagelijks goed en daar ben je dus zuinig (maar zeker ook dankbaar) op.

De regentijd die nu is aangebroken brengt ook veel ziekte met zich mee. Zoals ook gezegd in onze laatste nieuwsbrief trekt de regen nu eenmaal ook meer, andere muggen aan. Bij ons in de garagepoort (¾ afgesloten ruimte) hoef je niet meer zonder muggenspray naar buiten te gaan. Voor je het weet heb je zo een paar beten. Gemene beter, groter dan voorheen. Vandaar mijn titel voor deze ietwat minder zonnige dagen: Lang leve Nederland!

p.s.
Spreek je me van het weekend weer, dan is de situatie alweer anders, zeker weten ;-)

Terug van weggeweest

Sommige van jullie zullen onze weblogs gemist hebben de afgelopen week, anderen zullen het niet gemerkt hebben dat er een gat in het schrijven van weblogs zat...Vandaag, zaterdag, zijn we teruggekeerd van een 4-daagse conferentie in Bamako.

Hmm, geen reden zou je zeggen om ons niet van weblogs te voorzien. Jawel, toch wel, omdat we voor deze conferentie op een plaats waren waar het lastig was om ons te connecteren met internet. Daarbij kwam ook nog dat gedurende deze tijd onze 'internetlijn' thuis niet werkend was. De kabel tussen Bamako en Dakar, die ons normaliter van internet voorziet, was onderbroken.

Maar goed, genoeg hierover. De conferentie was georganiseerd door onze regionale leiders, om met ons, het team, te praten over de 'gezondheid' van ons veld. Iets waarover we als zendingswerkers wel eens (opzettelijk) vergeten te praten, door alle drukte in het werk, de aanpassing aan een nieuw land en een nieuwe cultuur, etc.

De komst van een nieuwe veldleider en zijn gezin, begin augustus, leek een geschikt moment om hiervoor tijd in te ruimen. Deze dagen hebben we hen dan ook beter mogen leren kennen en was er openheid om zowel goede als minder goede dingen te bespreken. Ook werd de gelegenheid geboden om met IM, de regionale leiders, te praten over het beleid dat door hen is en wordt uitgestippeld. Over de manier waarop zij tot bepaalde keuzes (zijn ge)komen.

Zo'n kleine week is intensief en ook confronterend. Er werd van elk teamlid gevraagd om eerlijk, ECHT, te zijn en je hart bloot te leggen. Ook als er minder leuke, pijnlijke dingen waren die met elkaar besproken moesten worden. Om op deze wijze als team vooruit te kunnen komen en met vertrouwen de toekomst tegemoet te zien.

Het was voor ons een verfrissende week, waarop we zowel serieuze als fun dingen als team mochten doen. De eerste avond werd bijvoorbeeld geopend met een heus potje Nederlands sjoelen. Wij Nederlanders moesten al lachen wanneer onze Amerikaanse collega's het woord probeerden uit te spreken ;-) Ook mochten we ervaren dat er in de loop der week meer begrip ontstond voor elkaar en voor elkaars wensen en behoeften.

Je hebt elkaar als team hard nodig in een land als Mali. Of eigenlijk in elk land 'anders' dan je thuisland. Ieders gaven en talenten komen zoveel beter tot uiting als je er voor elkaar bent, zowel in werk als privé. En we ons gesteund mogen weten door een capabele leider, die het beste in ieders teamlid naar boven wil halen. Dit alles onder leiding van Hem die een plan heeft met een ieder van ons en elk teamlid geplaatst heeft in de plaats en positie waar hij/zij nu verkeert.

Kip ik heb je

Niet letterlijk bedoeld in dit geval, maar het leek me een goede titel om in ieder geval de aandacht te trekken ;-) De weblog van vandaag gaat over bepaalde Afrikaanse denkwijzen, die zo nu en dan (tot vaak) haaks staan op die van ons. Eerder hebben we onze naaier al genoemd, die er voor ons een nogal onlogische denkwijze op nahield.

Maar goed, kippen dus. Zoals jullie weten hebben we er 3: 2 hennen en 1 haan. Soms, de laatste tijd zelfs vaker, loop je met een slaperig hoofd de buitenlucht in en sta je opeens oog in oog met....jawel een kip. Om precies te zijn altijd dezelfde kip. Misschien zelfs een avontuurlijke kip?? Je moet dan eerst de kip vangen en weer terug zetten voor je verder kan met de orde (welke orde ;-) van de dag. Maar dat terzijde.

Nu hebben we deze kippen al een aantal maanden en zijn ze, aldus kenners, 'legklaar' (of hoe noem je dat?). Afrikaanse kenners, zoals Aya, horen het aan de manier waarop ze kakelen. Andere, Nederlandse kenners, kijken gewoon naar hun leeftijd en groei. Maar goed, beide partijen zijn het hierin eens, dat het leggen van eieren kan beginnen.

Elke morgen kijken we dus vol verwachting of er een ei (liefst meer) ligt, maar tot op heden is dat nog niet het geval. De haan groeit en groeit, en is niet voor niets haantje de voorste. De kippen groeien ook, maar in iets mindere mate. Afrikanen zeggen dan ook op het nog niet leggen, zet de kip een mes op zijn keel. Niet al te letterlijk natuurlijk, maar een mes komt er wel bij te pas. Men laat de kip dan een mes zien en 'dreigt' deze de keel door te snijden als zij niet snel met eieren komt. En dit is een serieuze gelegenheid, even voor alle duidelijkheid.

Nederlandse, nuchtere kenners constateren dat de kippen 'ook' nog geen eieren leggen, omdat er geen goede broedplaats is gemaakt. Een aarde pot (niet ideaal) wordt vervolgens met een soort hooi bedekt en 'men' besluit er een gekocht ei in te leggen om hen wellicht op een idee te brengen. Is weer eens wat anders dan een mes op je keel ;-)

Laat nu de verwarring groot zijn als Aya het water 's ochtends verschoond van de kippen en een ei ziet. Vol vreugde wordt haar mes-theorie bevestigd, terwijl wij proberen uit te leggen waar dit specifieke ei vandaan komt. Nee hoor, het mes heeft geholpen!

Al met al houdt het eieren leggen ons bezig en houden we er, ieder vanuit zijn eigen opvoeding en culturele achtergrond, andere ideeën op na. Dus kippenkenners: als je een goed idee hebt, deel het dan. Dan kunnen we deze eens naast elkaar leggen...

Dagelijkse harde praktijk

In Mali worden we dagelijks met mensen geconfronteerd die in nood verkeren. Het is altijd weer moeilijk om op zo'n moment een weloverwogen keuze te maken iemand wel of niet te helpen.

Zo heeft onze sticker 'Mission Protestante CMA' op onze geleende auto zowel voor- als nadelen. In Mali kun je makkelijk over 'spirituele zaken' praten, dat is voor hen aan de orde van de dag. Het spirituele en het dagelijks leven lopen als het ware door elkaar heen, het loopt in elkaar over. Dit heeft dan bijvoorbeeld tot gevolg dat ze even een praatje komen maken en vertellen dat zij ook gelovig zijn.

Moeilijker wordt het echter als je dagelijks mensen op je pad tegenkomt die een bepaalde nood aan je bekend komen maken. En vinden dat je hen 'in naam van God' moet helpen. Maar ja, we kunnen nu eenmaal niet iedereen in Bamako/Mali helpen. Zou mooi zijn, want dan zouden we het ook direct doen ;-)

Het is dan ook zaak om per situatie te bekijken wat je wel of niet kan doen en dat is niet altijd even makkelijk. Zo kwamen we een man tegen bij het huis van onze nieuwe directeur, die ons om geld voor medicijnen vroeg. Duidelijke vraag zou je zeggen, al zijn er ook mensen die zodra ze de medicijnen ontvangen het weer inwisselen bij de apotheek voor geld. Maar goed, in zijn geval konden we zien dat hij pijn leed, en dat hij duidelijk (zoals hij zelf ook aangaf) echt een operatie had ondergaan enkele dagen geleden.

Normaliter zou hij dan eerst bij zijn familie terecht moeten kunnen voor geld en dat vroegen we hem dan ook. Hij antwoordde geen familie te hebben. Moeilijk te begrijpen, maar we konden alleen afgaan op zijn woord in dit geval. In deze situatie besloten we dan ook met hem naar de apotheek te gaan, de medicijnen te kopen en hem af te zetten bij een kleine kliniek voor behandeling.

Het blijft hierin toch dagelijks zoeken naar een balans. En om wijsheid en het kunnen doorgronden van bepaalde mensen met hun verhalen. Want er zijn echt mensen die kunnen liegen alsof het gedrukt staat (ook daar hebben we na 11 maanden Mali voldoende ervaring mee, helaas ;-) Toch willen we ons hart door enkele slechte ervaringen niet laten verharden.