In Mali wonen staat ook gelijk aan het hebben van (bijzondere) ontmoetingen. Het leven vindt voornamelijk buiten plaats, waar alle tijd en plaats is om mensen te ontmoeten. We willen jullie een aantal leuke/bijzondere ontmoetingen van de afgelopen week niet onthouden.
Zo ontmoette ik (Ewien) enkele dagen geleden een taxichauffeur die dezelfde Malinese naam (Diarra) draagt als Anco. Namen, en dan met name dezelfde achternamen, vormen altijd een aanknopingspunt tot gesprek. Hij moedigde me dan ook aan zijn naam en telefoonnummer op te schrijven, voor als we een volgende keer met de taxi wilden. En ja hoor, nog diezelfde dag belden we hem op om een taxi voor de volgende dag te 'reserveren'. Zat ik opeens met 2 Diarra's in 1 auto ;-)
Een andere bijzondere ontmoeting vond plaats toen we samen zaten te wachten op de 'autoverkoper' die maar niet kwam. Het is overigens heel gewoon in Mali om niet op tijd te komen. Zo had een schilderijverkoper ons aan de poort (van onze compound) gezegd zaterdagochtend langs te komen. Wanneer kwam hij weer langs? Juist zaterdag rond half 6 in de avond! Het begrip tijd plaatst men nu eenmaal in een heel andere context. Terug naar onze autoverkoper.
Het grappige (of niet) in dit geval was, dat onze Malinese verkoper samenwoonde met een Canadese. Wel iemand van de tijd dus. In de tijd dat zij met hem heen en weer belde over hoe laat hij nu (eindelijk) kwam, leerde we haar wat beter kennen. Zo nu en dan wat ongemakkelijk, omdat beide partijen zich in een situatie bevonden die we zelf niet hadden uitgekozen. Zo kwamen we heel wat te weten over de vriendin van de autoverkoper, maar hebben we de man in kwestie die dag niet meer gezien ;-)
Anco vroeg aan iemand waar hij koud water kon kopen. De man pakte zijn brommer en Anco moest mee achterop. Anco sputterde wat tegen dat hij wel kon lopen en of op de brommer stappen niet te duur was, maar dat was geen probleem. Sterker nog, niet “mijn probleem”. Later bleek dat water vragen zeer cultureel beladen is, en dat 'geen Malinees' je dat mag weigeren. Deze man wilde ons echt gaan voorzien van water; ook al kostte hem dat een brommer ritje.
En zo zijn er nog veel meer ontmoetingen te beschrijven. We komen er steeds vaker achter dat Mali een bijzonder land is om in te wonen. We voelen ons dan ook meer dan bevoorrecht om hiervan deel uit te mogen maken en een kleine bijdrage te mogen leveren.
29 november 2004
25 november 2004
Afrikaanse zaken
Vandaag zijn we naar de 'copyshop' geweest op de hoek, om Bambara-readers te laten kopiëren die niet meer worden bijgemaakt. Maar die wel erg goed zijn voor onze taalstudie.
Op deze wijze proberen we de Afrikaanse kleinhandelaren zo veel mogelijk van dienst te zijn, door niet de dingen altijd zelf te willen doen / uitzoeken, maar het ook gewoon uit handen te geven. Na enige onderhandelingen over de prijs, is in West-Afrika onderdeel van de zakenrelatie, kunnen we onze kopieën maandag ophalen.
Zo hebben we sinds kort ook een christelijke naaier gevonden. Kleren laten maken in Mali is namelijk veel praktischer en goedkoper dan deze in de winkel te kopen. Op deze wijze heb je altijd kleren naar je eigen smaak, al moet je vaak wel met wat voorbeelden op de proppen komen. Er zijn maar weinig kleermakers (vaak mannen overigens) die zelf modellen ontwerpen.
Vanavond start er een (jeugd)evangelisatie-actie, georganiseerd door de CMA-kerk waar we kerken. Op het voetbalveld vlak achter de betreffende kerk worden dan van allerlei activiteiten georganiseerd, met als doel aan de praat te raken met de jongeren. We gaan ook een kijkje nemen en zullen hierover wellicht later meer berichten.
Bij ons achter zit het ministerie van jeugd- en sport van Mali, wat zich onder andere uit in een groot basketbal/voetbalveld. Veel jongeren zijn hier met name in de ochtend (= het koel) en in de avond (= het weer koel) te vinden. Het leek me wel een idee om daar eens en sportief bezig te zijn en onderwijl wat Bambara-woorden op te pikken. Nu alleen nog de moed om dit voornemen in de praktijk te brengen ;-)
Op deze wijze proberen we de Afrikaanse kleinhandelaren zo veel mogelijk van dienst te zijn, door niet de dingen altijd zelf te willen doen / uitzoeken, maar het ook gewoon uit handen te geven. Na enige onderhandelingen over de prijs, is in West-Afrika onderdeel van de zakenrelatie, kunnen we onze kopieën maandag ophalen.
Zo hebben we sinds kort ook een christelijke naaier gevonden. Kleren laten maken in Mali is namelijk veel praktischer en goedkoper dan deze in de winkel te kopen. Op deze wijze heb je altijd kleren naar je eigen smaak, al moet je vaak wel met wat voorbeelden op de proppen komen. Er zijn maar weinig kleermakers (vaak mannen overigens) die zelf modellen ontwerpen.
Vanavond start er een (jeugd)evangelisatie-actie, georganiseerd door de CMA-kerk waar we kerken. Op het voetbalveld vlak achter de betreffende kerk worden dan van allerlei activiteiten georganiseerd, met als doel aan de praat te raken met de jongeren. We gaan ook een kijkje nemen en zullen hierover wellicht later meer berichten.
Bij ons achter zit het ministerie van jeugd- en sport van Mali, wat zich onder andere uit in een groot basketbal/voetbalveld. Veel jongeren zijn hier met name in de ochtend (= het koel) en in de avond (= het weer koel) te vinden. Het leek me wel een idee om daar eens en sportief bezig te zijn en onderwijl wat Bambara-woorden op te pikken. Nu alleen nog de moed om dit voornemen in de praktijk te brengen ;-)
23 november 2004
Even bijbloggen
Het is alweer een tijd geleden dat we onze weblog hebben gevuld. Vanaf deze week zullen we ons leven beteren en proberen terug te gaan naar zo'n 3 weblogs per week.
Wat is er gebeurd sinds onze laatste weblog? Nou, we zijn in ieder geval op reis geweest en dat was geweldig. Zie hiervoor ons korte reisverslag en de fotogalerij op onze website (www.avonturiers.nl). Toen wij op reis waren zijn onze verschepingsspullen aangekomen in Bamako. En dat is meer dan goed nieuws. Op dit moment probeert Job, onze Malinese agent op kantoor, onze spullen van de douane los te peuteren. We hadden hiervan al in het bezit kunnen zijn, maar dan hadden we flink wat moeten betalen. Zo gaat dat nu eenmaal hier in West-Afrika. We hebben dan ook besloten nog even geduld te hebben, waardoor de te betalen prijs met rasse schreden zal dalen. Soms lijkt het net de effectenbeurs, alleen anders ;-)
Uiteraard gaan we gewoon door met de taalstudie en dat is een hele kluif. Al merken we dat we stap voor stap vooruitgaan en dat is goed om in gedachte te houden. Anco is uitgenodigd om bij onze leraar, zijn vrouw en 12 kinderen op de thee te komen. Een goede en gezellige Bambara-oefening.
Als we onze spullen hebben hopen we (voorlopig) te verhuizen naar een kleiner huis op dezelfde compound als waar we nu wonen. In januari komen de échte bewoners van 'ons huis' weer terug en moeten we sowieso verhuizen. Hoe lang we hier blijven wonen hangt echt af van ons toekomstig werk. Dit wordt stukje bij beetje duidelijker en we hopen in december een gesprek te hebben met o.a. de mediacoördinator van de CAMA en ook met AGEMPEM, een overkoepelende organisatie van alle Evangelische kerken in Bamako (Mali). Dus daarover meer in een volgende weblog/nieuwsbrief.
Hartelijke groet vanuit een koeler wordend Mali (de nachten pakken we er zo nu en dan onze slaapzak bij ;-)
Wat is er gebeurd sinds onze laatste weblog? Nou, we zijn in ieder geval op reis geweest en dat was geweldig. Zie hiervoor ons korte reisverslag en de fotogalerij op onze website (www.avonturiers.nl). Toen wij op reis waren zijn onze verschepingsspullen aangekomen in Bamako. En dat is meer dan goed nieuws. Op dit moment probeert Job, onze Malinese agent op kantoor, onze spullen van de douane los te peuteren. We hadden hiervan al in het bezit kunnen zijn, maar dan hadden we flink wat moeten betalen. Zo gaat dat nu eenmaal hier in West-Afrika. We hebben dan ook besloten nog even geduld te hebben, waardoor de te betalen prijs met rasse schreden zal dalen. Soms lijkt het net de effectenbeurs, alleen anders ;-)
Uiteraard gaan we gewoon door met de taalstudie en dat is een hele kluif. Al merken we dat we stap voor stap vooruitgaan en dat is goed om in gedachte te houden. Anco is uitgenodigd om bij onze leraar, zijn vrouw en 12 kinderen op de thee te komen. Een goede en gezellige Bambara-oefening.
Als we onze spullen hebben hopen we (voorlopig) te verhuizen naar een kleiner huis op dezelfde compound als waar we nu wonen. In januari komen de échte bewoners van 'ons huis' weer terug en moeten we sowieso verhuizen. Hoe lang we hier blijven wonen hangt echt af van ons toekomstig werk. Dit wordt stukje bij beetje duidelijker en we hopen in december een gesprek te hebben met o.a. de mediacoördinator van de CAMA en ook met AGEMPEM, een overkoepelende organisatie van alle Evangelische kerken in Bamako (Mali). Dus daarover meer in een volgende weblog/nieuwsbrief.
Hartelijke groet vanuit een koeler wordend Mali (de nachten pakken we er zo nu en dan onze slaapzak bij ;-)
12 november 2004
Gesprek directeur en korte reis
Afgelopen week heeft onze nieuwe directeur, Ab Goldberg, Mali aangedaan. We mochten hem op deze wijze, zowel als team als persoonlijk, beter leren kennen. Ab is geen onbekende op het zendingsveld, hij en zijn vrouw Gerda hebben 15 jaar in Ivoorkust gewerkt. Hierdoor kan hij in zowel de positieve als minder positieve kanten van het zendingsleven meedenken – en voelen, en dat is wel prettig.
Ook hebben we het gehad over visie, en het beeld dat we hebben als het gaat om ons (toekomstig) werk. Momenteel is dit nog niet heel duidelijk omlijnt, anders dan dat ons werk zal inhouden: de technische ondersteuning van projecten gedragen door de Malinese kerk. Om hier een goed beeld van te krijgen, gaan we de tijd nemen om te praten met sleutelfiguren binnen de kerken, aanverwante organisaties, etc. Ondertussen gaan we uiteraard vrolijk verder met onze taalstudie Bambara.
Vanaf morgen zullen we 5 dagen op reis zijn, met onze collega Carina en twee vriendinnen uit Nederland. We zullen Mali in deze dagen wat meer vanuit toeristisch oogpunt gaan aanschouwen. Onze fotocamera ligt dan ook al klaar. We zullen met z'n 5-en richting het Dogon gebied trekken, wat bekend staat om zijn traditionele bouw en leef- en omgangsvormen. Hier zullen we een gids in de arm nemen om hier een dag of 2 rond te kunnen trekken.
Daarnaast zullen we Djenné aandoen, de voor Malinezen (bijna) 'heilige' stad. Anco en ik hebben net een boek gelezen (getiteld 'Het zandkasteel'), waarin Djenné wordt beschreven. Het boek vertelt het verhaal van een Nederlander, Ton van der Lee, die zijn succesvolle filmbedrijf opgeeft om zijn droom, het bouwen van een traditioneel huis in Djenné, te verwezenlijken. Centraal staat de vraag: jaag ik hiermee een illusie na of is dit nu daadwerkelijk datgene wat ik altijd al wilde? Grappig feit om te weten is, dat Van der Lee nog steeds in Djenné woont en inmiddels meerdere boeken heeft gepubliceerd.
Nou, we zullen met eigen ogen gaan bekijken of het door hem geschetste beeld van Djenné met de werkelijkheid overeenkomt ;-) Tot over een dag of 5...
Ook hebben we het gehad over visie, en het beeld dat we hebben als het gaat om ons (toekomstig) werk. Momenteel is dit nog niet heel duidelijk omlijnt, anders dan dat ons werk zal inhouden: de technische ondersteuning van projecten gedragen door de Malinese kerk. Om hier een goed beeld van te krijgen, gaan we de tijd nemen om te praten met sleutelfiguren binnen de kerken, aanverwante organisaties, etc. Ondertussen gaan we uiteraard vrolijk verder met onze taalstudie Bambara.
Vanaf morgen zullen we 5 dagen op reis zijn, met onze collega Carina en twee vriendinnen uit Nederland. We zullen Mali in deze dagen wat meer vanuit toeristisch oogpunt gaan aanschouwen. Onze fotocamera ligt dan ook al klaar. We zullen met z'n 5-en richting het Dogon gebied trekken, wat bekend staat om zijn traditionele bouw en leef- en omgangsvormen. Hier zullen we een gids in de arm nemen om hier een dag of 2 rond te kunnen trekken.
Daarnaast zullen we Djenné aandoen, de voor Malinezen (bijna) 'heilige' stad. Anco en ik hebben net een boek gelezen (getiteld 'Het zandkasteel'), waarin Djenné wordt beschreven. Het boek vertelt het verhaal van een Nederlander, Ton van der Lee, die zijn succesvolle filmbedrijf opgeeft om zijn droom, het bouwen van een traditioneel huis in Djenné, te verwezenlijken. Centraal staat de vraag: jaag ik hiermee een illusie na of is dit nu daadwerkelijk datgene wat ik altijd al wilde? Grappig feit om te weten is, dat Van der Lee nog steeds in Djenné woont en inmiddels meerdere boeken heeft gepubliceerd.
Nou, we zullen met eigen ogen gaan bekijken of het door hem geschetste beeld van Djenné met de werkelijkheid overeenkomt ;-) Tot over een dag of 5...
09 november 2004
Onverwachte gasten
Zaterdagavond stonden we verbaasd te kijken toen er opeens 2 oud-collega’s van Ewien (gemeente Wassenaar) onverwachts op de stoep stonden ;-) Hans & Monique zullen de komende maand door Mali trekken en wilden ons verrassen. Nou, verrast waren we zeker. Ewien had wel gehoord van een andere oud-collega dat ze in november naar Mali kwamen, maar hoe en wanneer dat wist ze niet.
En laten ze dan, tot onze stomme verbazing, opeens via de achterdeur naar binnen komen lopen. Ze hadden op Malinese wijze de weg naar ons huis gevonden. Ze hadden een taxi aangehouden en gevraagd of hij “Mission Protestante CMA” wist…Ja hoor, dat wist hij wel. Let op: een Afrikaan zal niet snel (lees nooit) zeggen dat hij het niet weet. En vervolgens zette hij hen af bij de Katholieke Missie. Op de vraag of Anco & Ewien er waren, verschenen er grote vraagtekens boven het hoofd van de persoon aldaar, dat is logisch.
Weer de taxi in en dan toch naar de Protestante Missie, en ja hoor, dat ging goed. Anco & Ewien? Ja hoor, die kenden ze wel (gelukkig ;-), dan moest je naar een compound gaan dicht bij Radio Espoir. Na enkele tijd door de stad te hebben gereden, bereikten ze (enigszins opgelucht) ons huis. En gezellig dat wij het vonden om lekker Nederlands bij te kletsen & een maaltijd met elkaar te nuttigen (alhoewel, Monique voelde zich niet zo lekker, en dutte wat weg). Te horen hoe het hen ‘en Nederland’ verging. En om natuurlijk te horen hoe het er op Ewien’s oude werkplek aan toe gaat momenteel.
Onverwachte gasten van heel andere aard in Mali waren de sprinkhanen. Ook oud-collega Hans informeerde in hoeverre zij Mali hadden aangedaan. Bronnen melden dat Mauritanië het hardst getroffen is van West-Afrika. In Mali is met name het midden getroffen, de gebieden rond de rivier. De schade is momenteel nog niet goed zichtbaar, omdat de sprinkhanen eitjes hebben achtergelaten in de grond. Bij de volgende oogst (volgend jaar) zal hierop direct actie moeten ondernomen, wil Mali geen aanzienlijke schade oplopen als gevolg van de plaag. Maar of iedereen, met name de regering, hiervan doordrongen is??
En laten ze dan, tot onze stomme verbazing, opeens via de achterdeur naar binnen komen lopen. Ze hadden op Malinese wijze de weg naar ons huis gevonden. Ze hadden een taxi aangehouden en gevraagd of hij “Mission Protestante CMA” wist…Ja hoor, dat wist hij wel. Let op: een Afrikaan zal niet snel (lees nooit) zeggen dat hij het niet weet. En vervolgens zette hij hen af bij de Katholieke Missie. Op de vraag of Anco & Ewien er waren, verschenen er grote vraagtekens boven het hoofd van de persoon aldaar, dat is logisch.
Weer de taxi in en dan toch naar de Protestante Missie, en ja hoor, dat ging goed. Anco & Ewien? Ja hoor, die kenden ze wel (gelukkig ;-), dan moest je naar een compound gaan dicht bij Radio Espoir. Na enkele tijd door de stad te hebben gereden, bereikten ze (enigszins opgelucht) ons huis. En gezellig dat wij het vonden om lekker Nederlands bij te kletsen & een maaltijd met elkaar te nuttigen (alhoewel, Monique voelde zich niet zo lekker, en dutte wat weg). Te horen hoe het hen ‘en Nederland’ verging. En om natuurlijk te horen hoe het er op Ewien’s oude werkplek aan toe gaat momenteel.
Onverwachte gasten van heel andere aard in Mali waren de sprinkhanen. Ook oud-collega Hans informeerde in hoeverre zij Mali hadden aangedaan. Bronnen melden dat Mauritanië het hardst getroffen is van West-Afrika. In Mali is met name het midden getroffen, de gebieden rond de rivier. De schade is momenteel nog niet goed zichtbaar, omdat de sprinkhanen eitjes hebben achtergelaten in de grond. Bij de volgende oogst (volgend jaar) zal hierop direct actie moeten ondernomen, wil Mali geen aanzienlijke schade oplopen als gevolg van de plaag. Maar of iedereen, met name de regering, hiervan doordrongen is??
06 november 2004
Terug in Bamako
We hebben een goede gebedsconferentie achter de rug, waarin we collega’s (beter) hebben mogen leren kennen. En we veel voor en met elkaar hebben mogen bidden. Er was een sprekersechtpaar uit Amerika, die het bijbelboek Hooglied besprak. Hij had dit boek de laatste 2 jaar met zijn zoons bestudeerd en kwam met bijzondere en goedgeplaatste toepassingen voor ons team op dit moment. Het was ook een tijd waarin teambuilding in de breedste zin van het woord plaatsvond.
Het is best bijzonder om een gebedsconferentie te hebben, in een land waar het overgrote deel de Islam aanhangt. De Ramadan loopt alweer een beetje op zijn einde (gelukkig) en dat zal wat rust in het land geven. Tegen het vallen van de avond struikel je over de Malinezen die zich naar huis haasten om een potje te kunnen bereiden. Da’s ook niet gek, als je een hele dag bij meer dan 30 graden niet heb mogen eten en drinken.
Zaterdag is bij ons ook “boodschappendag”, al is het in Mali niet zo dat je het met 1 keer per week afkan. De Malinezen zelf kopen bijvoorbeeld daghoeveelheden in. Om deze reden zie je ook in heel Mali kleine kioskjes, die van alles en nog wat in kleinverpakking verkopen.
Vanochtend gingen we naar de markt voor groenten en fruit. Normaliter kost een kilo aardappelen hier zo’n 300 CFA (zo’n 46 eurocent), momenteel betalen we 500 (zo’n 77 eurocent). En dat, merkte Anco verontwaardigd op, terwijl de prijs in Nederland veel lager ligt, zeker thuis op de boerderij. Paul, onze huiswerker, zal dus ook geen aardappels eten, simpelweg te duur. Het seizoen is voorbij. Aardappels worden niet lang bewaard in de hitte. Overigens zijn groenten wel het hele jaar door op de markt verkrijgbaar, als men de veldjes waarop een en ander verbouwd wordt maar blijft beregenen.
Verbaasd en geschokt waren we toen we hoorden van de moord op Theo van Gogh, o.a. columnist van de Metrokrant. Tot ons verdriet lazen we in latere berichten dat de dader een moslim is uit de extremistische hoek. Deze gruwelijke daad zet de ‘(Nederlandse)moslim’ weer een slecht daglicht.
Het is best bijzonder om een gebedsconferentie te hebben, in een land waar het overgrote deel de Islam aanhangt. De Ramadan loopt alweer een beetje op zijn einde (gelukkig) en dat zal wat rust in het land geven. Tegen het vallen van de avond struikel je over de Malinezen die zich naar huis haasten om een potje te kunnen bereiden. Da’s ook niet gek, als je een hele dag bij meer dan 30 graden niet heb mogen eten en drinken.
Zaterdag is bij ons ook “boodschappendag”, al is het in Mali niet zo dat je het met 1 keer per week afkan. De Malinezen zelf kopen bijvoorbeeld daghoeveelheden in. Om deze reden zie je ook in heel Mali kleine kioskjes, die van alles en nog wat in kleinverpakking verkopen.
Vanochtend gingen we naar de markt voor groenten en fruit. Normaliter kost een kilo aardappelen hier zo’n 300 CFA (zo’n 46 eurocent), momenteel betalen we 500 (zo’n 77 eurocent). En dat, merkte Anco verontwaardigd op, terwijl de prijs in Nederland veel lager ligt, zeker thuis op de boerderij. Paul, onze huiswerker, zal dus ook geen aardappels eten, simpelweg te duur. Het seizoen is voorbij. Aardappels worden niet lang bewaard in de hitte. Overigens zijn groenten wel het hele jaar door op de markt verkrijgbaar, als men de veldjes waarop een en ander verbouwd wordt maar blijft beregenen.
Verbaasd en geschokt waren we toen we hoorden van de moord op Theo van Gogh, o.a. columnist van de Metrokrant. Tot ons verdriet lazen we in latere berichten dat de dader een moslim is uit de extremistische hoek. Deze gruwelijke daad zet de ‘(Nederlandse)moslim’ weer een slecht daglicht.
01 november 2004
Taalstudie en meer
In onze laatste weblog (28 oktober) ging het over het leren van nieuwe dingen, in dit geval koekjes bakken en pizza's. Er valt voor ons veel te leren in Mali de eerste tijd. Dat is soms leuk (koekjes), maar soms ook een opgave, vermoeiend (taalstudie). Het 'normale' leven in Mali neemt hierdoor ook veel meer tijd in beslag dan in Nederland.
Twee keer per week krijgen we les van Segou Kamara, vader van maar liefst 12 kinderen. Hij geeft ons niet alleen les in Bambara, maar hij leert ons ook veel over de Malinese cultuur en gewoonten/gebruiken. En dat maakt een les levendig en toegespitst op de praktijk. Segou is een goed opgeleide man, die ook les geeft in Engels en Frans. Hij zegt zelf humanist te zijn en zowel de Islam als het Christendom niet het ware geloof te vinden. Dat geeft vaak aanleiding tot interessante discussies tijdens de les.
De Ramadan, waaraan Segou wèl meedoet, is bijvoorbeeld een goed discussieonderwerp op dit moment. Het is vandaag de 18e dag van de Ramadan, voor veel moslims een (fysiek) erg zware maand én dure maand. Het is geen pretje om overdag niets te mogen eten en drinken (zelfs geen water). Hij vertelde ons dan ook dat er elk jaar moslims zijn die deze vastenmaand met de dood moeten bekopen. Tijdens zulke gesprekken kunnen wij iets vertellen over wat de bijbel zegt over vasten en waarom we als christenen hiervoor niet aan een bepaalde maand of tijdsduur gebonden zijn. Op deze wijze is er openheid om meer over elkaars geloof én gebruiken daarbinnen te weten te komen én te leren.
Dinsdag 02 november zullen we als CAMA-team afreizen naar Koutiala voor een 3-daagse gebedsconferentie. Deze conferentie wordt één keer per jaar gehouden én dient om elkaar als team beter te leren kennen én voor elkaar én het werk te kunnen bidden. Erg belangrijk dus voor ons als team én voor het werk dat we (gaan) doen in Mali.
De rest van de week zullen er dan ook geen berichtjes verschijnen op onze weblog. Simpelweg omdat de internetverbindingen in Koutiala slechter zijn dan in Bamako én omdat het goed is om ons deze week op het doel van de conferentie te richten = elkaar ontmoeten én gebed.
Twee keer per week krijgen we les van Segou Kamara, vader van maar liefst 12 kinderen. Hij geeft ons niet alleen les in Bambara, maar hij leert ons ook veel over de Malinese cultuur en gewoonten/gebruiken. En dat maakt een les levendig en toegespitst op de praktijk. Segou is een goed opgeleide man, die ook les geeft in Engels en Frans. Hij zegt zelf humanist te zijn en zowel de Islam als het Christendom niet het ware geloof te vinden. Dat geeft vaak aanleiding tot interessante discussies tijdens de les.
De Ramadan, waaraan Segou wèl meedoet, is bijvoorbeeld een goed discussieonderwerp op dit moment. Het is vandaag de 18e dag van de Ramadan, voor veel moslims een (fysiek) erg zware maand én dure maand. Het is geen pretje om overdag niets te mogen eten en drinken (zelfs geen water). Hij vertelde ons dan ook dat er elk jaar moslims zijn die deze vastenmaand met de dood moeten bekopen. Tijdens zulke gesprekken kunnen wij iets vertellen over wat de bijbel zegt over vasten en waarom we als christenen hiervoor niet aan een bepaalde maand of tijdsduur gebonden zijn. Op deze wijze is er openheid om meer over elkaars geloof én gebruiken daarbinnen te weten te komen én te leren.
Dinsdag 02 november zullen we als CAMA-team afreizen naar Koutiala voor een 3-daagse gebedsconferentie. Deze conferentie wordt één keer per jaar gehouden én dient om elkaar als team beter te leren kennen én voor elkaar én het werk te kunnen bidden. Erg belangrijk dus voor ons als team én voor het werk dat we (gaan) doen in Mali.
De rest van de week zullen er dan ook geen berichtjes verschijnen op onze weblog. Simpelweg omdat de internetverbindingen in Koutiala slechter zijn dan in Bamako én omdat het goed is om ons deze week op het doel van de conferentie te richten = elkaar ontmoeten én gebed.
Abonneren op:
Posts (Atom)