23 december 2008

Paar dagen Bamako

Werk en fun lossen elkaar af, de paar dagen dat we in Bamako zijn. Gelijk ook een goede tijd om nieuwe collega's - inmiddels niet zo nieuw meer - te leren kennen. En (oude) vrienden te zien, net op tijd voor de Kerstdagen.

En Kerst leeft, ook hier in Mali ;-) Hoeveel keer we al ontkennend hebben moeten antwoorden op de vraag of we naar Bamako zijn gekomen om Kerst te vieren?! Niet dus, helaas zou ik bijna zeggen. Morgenochtend is het plan om weer af te reizen naar Koutiala, vergezeld van een 3-persoons team (komen vanavond binnen).

Gisterenavond werden we 'opgeschrikt' door een harde klap op de deur waar we slapen. Hmm, vreemd dachten we nog, maar schonken er verder weinig aandacht aan. Het was inmiddels al middernacht en welke gek klopt op dat uur van de dag nog op de deuren ;-)

Keken wij even raar op toen we de volgende ochtend uitvonden dat het onze oude, beste vrienden waren die naar Senegal zijn verhuisd. Andere collega's - die we eerder die avond zagen - hadden ons niets verteld. Maar hadden wel subtiel gevraagd of we de sleutel voor laatkomende mensen aan de bewaker van de zending wilden geven...Hmm, hoogstwaarschijnlijk toch een complot theorie.

Onze vrienden op hun beurt wisten niet of Anco alleen in Bamako was en of hij wel daadwerkelijk in de kamer waarop ze klopten sliep. Het zekere voor het onzekere genomen besloten ze niet de deur open te doen en hem (ons dus in werkelijkheid) te bespringen. Pff, gelukkig, want dat hadden we denk ik maar half overleefd ;-)

Ikzelf geniet van de kerstmarkten - om de laatste cadeautjes te kopen - afstruinen met mijn Noorse vriendin en een keer lekker uit eten gaan. Vanmiddag nog wat boodschappen doen - ook voor collega's - , is part of the deal als je naar Bamako gaat (zucht ;-)

En zo komen de Kerstdagen met rappe schreden dichterbij. Hoop dat een ieder die dit leest meer gereed is voor de Kerst dan wij op dit moment. Het wordt een lange reis morgen - eerst van Bamako naar Koutiala - en dan pakken om naar onze Nederlandse vrienden rond Sikasso te gaan om Kerstavond te vieren...

17 december 2008

Reislustig

De laatste weken in het oude jaar zullen we veel op reis zijn. Zaterdag zullen we afreizen naar Bamako om een team dat rond de Kerstdagen komt op te halen. Deze trip geeft ons ook de gelegenheid om weer met vrienden in Bamako in contact te komen.

Anco zal een paar dagen bij zijn solarproject in Bamako doorbrengen, terwijl Ewien aan het kerst-shoppen hoopt te gaan. Niet dat we veel nodig hebben, maar we moeten leren meer planmatig te shoppen nu we in Koutiala wonen. In Bamako pakte je snel genoeg de auto om in de supermarkt te gaan halen wat je vergat mee te nemen de eerste keer. Dat is er nu niet bij....

Zoals eerder genoemd hopen we de Kerstdagen door te brengen in Kura, een klein dorpje zo'n 1,5 uur bij ons vandaan. Daar woont een ander Nederlands stel waar we regelmatig mee optrekken. Of zij komen een weekendje uitblazen in Koutiala - voor hen luxe - of wij gaan een weekendje naar hen toe - terug naar de basics ;-)

Gisteren werden er al twee vetgemeste kippen - een bijzonder verschijnsel hier in Koutiala - bij ons aan de deur gebracht. De borst is er afgehaald om voor speciale gelegenheden - Kerst dus - te bewaren.

Na de kerstdagen zijn we een paar dagen in Koutiala, waarna we optrekken naar de plek waar we jaarlijks met het team kamperen. De jongens bij ons vinden het leuk om dit een keer mee te maken en wijzelf vinden het altijd belangrijk om er bij te zijn. Dit is toch de ideale gelegenheid om ontspannen met elkaar te praten en leden van het team te zien die we normaal niet zien.

Dit jaar is het helemaal speciaal, omdat onze oude veldvrienden - nu woonachtig in Senegal - langskomen. Het zal enigszins raar zijn om ze weer te zien, maar ook geweldig om weer met hen te praten!

Voor een van de jongens bij ons zit het avontuur in Mali er dan alweer op. Hij zal met Anco naar Bamako gaan om vervolgens vanuit daar naar huis te vliegen. De twee maanden dat hij hier was zijn wat ons allemaal betreft dan ook omgevlogen.

In deze wat hectische tijd proberen we vooral ook even stil te staan en na te denken over wat Kerst nu echt voor ons betekent. Dat we dit jaar rond de Kerst in een onbekende omgeving zijn draagt hier alleen maar toe bij. Daarnaast kunnen we het dit keer ' in het Nederlands' vieren. Heerlijk om eens niet naar woorden te hoeven zoeken (hoop ik althans ;-)

Vanuit Mali gezegende Kerstdagen toegewenst en alvast een knallend 2009!

p.s.
Hier hebben we voor het eerst een (nep)kerstboom opgezet. Onze nieuwe collega en ik hebben erg veel lol gehad bij het opzetten (geen idee hoe dit te doen).... Nu zit ik zo nu en dan ernaar te kijken en denk ik: waarom zetten we ook alweer een boom(pje) op?

10 december 2008

Familie Berggeit





Het weekend in de Dogon was in een paar woorden: droog, rotsachtig, lippen verbrandend, erg leuk, vermoeiend, 's nachts koud, spierpijn gevend, heerlijk eten, koud drankje op z'n tijd, vol discussies - zinvol of niet zinvol ;-) ...

Hierboven enkele foto's, de rest is te zien in ons Picasa foto-album.

04 december 2008

Hoera de container!






Na lang wachten, kwam gisteren eindelijk ... de container aan. Een foto-impressie...

02 december 2008

Overal spierpijn

Ewien is dit weekend op de sportieve tour geweest en daar betaald ze nu een prijs voor ... Al twee dagen heeft ze meer dan spierpijn. Ook op plekken waar ze het dacht niet te kunnen krijgen ;-)

De zondagen wordt er in de middag door collega's gevoetbald. Om lekker te socializen, maar ook om in beweging te zijn. En dat valt niet mee, in een warm en stoffig land als Mali.

Het gaat hierbij niet om het winnen, de kinderen spelen ook mee, maar toch...Je wilt als vrouw niet al te erg uit de toom te vallen en zet dus je beste beentje voor.

Nou dat blijkt wel. In mijn vroege jaren heb ik op het voetbalveld gestaan, dus helemaal onbekend is het niet. Toch bleken mijn voetbal spieren vaster te zitten dan ik aanvankelijk dacht. Ik liet me echter niet kennen en bleek - zoals sommige vrouwen - niet bang te zijn voor de bal ;-)

Al met al was het leuk om weer te spelen...de spierpijn nemen we dan maar op de koop toe. Ik grapte in huis (met twee jonge jongens) dat ik nu een week tijd had om bij te komen, voor ik weer het veld op ga.

Onze collega heeft een voetbal ministry in Mali en dat werkt echt heel goed. De laatste weken neemt hij een moslim-voetbal-vriend mee naar de kerk, die hij tijdens het voetballen heeft leren kennen.

Hij - inmiddels bijna 40 - en onze collega / gyneacoloog waren snel en kwamen met echt goed voetenwerk. Meerdere keren kwam ik tegenover een van hen te staan en dat gaf grappige momenten. Mijn collega nam namelijk aan dat ik bang was voor een stootje, maar ik was alleen maar gefocused op de bal ;-) en... hoe ik mijn logge, minder snelle lichaam in de strijd kon gooien.

Komend weekend kan ik nog even bijkomen, omdat we dan een weekend naar het Dogongebied trekken. Dit is "bergachtig" Mali, waar de vrouwen letterlijk uren klimmen om water te halen voor de dag. Het is een heel ander stukje Mali, waar mensen vrijwel niets bezitten en van heel weinig leven. Een unieke ervaring!

Of ik daar minder spierpijn van krijg is overigens nog maar de vraag. Omdat het 1,5 dag lopen en klimmen wordt...We zullen zien hoe vergelijkbaar het een met het ander is.

26 november 2008

Afrikaanse communicatie

Vanochtend nam ik plaats in de les communicatie op de bijbelschool Bethel. Om Jorien - ze leert Frans - te vergezellen, maar ook puur uit nieuwsgierigheid. Wat zou een Afrikaanse les communicatie precies inhouden? En hoe anders zou het onderwerp evt. benaderd worden?

Ik werd niet teleurgesteld, het niveau was hoog, de lesstof interessant, de studenten klaar voor discussie. Het begin van de les was cultureel gekleurd, we zongen een lied meerdere keren. Om vervolgens een uur te praten over communicatie in bijbelse termen.

God werd hier geschetst als de bron van communicatie. Als Malinese kerken is communicatie super belangrijk, omdat we een boodschap door te geven hebben die 'afwijkt' van de algemene normen en waarden in Mali. Inhoud en wijze van overdracht zijn dan ook van wezenlijk belang, wil de boodschap bij de ontvanger goed terecht komen. Zonder begrip, geen resultaat en/of verandering.

De lesstof werd heel praktisch gehouden, met voorbeelden van alledag. Het leuke hieraan vond ik dat deze voorbeelden hier in Mali van alledag zijn, maar niet in NL. Op die wijze pak ik toch altijd weer iets mee van de cultuur.

Ook de Amerikaanse president Obama bleef deze les niet onbesproken. Inclusief de rol die zijn vrouw speelde en speelt in Obama's presentatie. Ook de media bleven hierbij niet onbesproken. Presentatie lijkt in Amerika - helemaal rondom de verkiezingen - alles te zijn...Maar hoe zit het met de inhoud?

De leraar stak zijn mening niet onder stoelen of banken als het ging om de Afrikaanse manier van campagne voeren. Deze is toch vaak uit de tijd, aldus hem. We zouden meer moeten durven, nadenken over de wijze waarop we iets doen. De nieuwe media dringen ook door in Mali (lees: Afrika) en daar moeten ook Malinezen in mee durven gaan.

Enigszins verbaasd was ik toen ook de verschillen in opvoeden tussen Afrika en 'het Westen' ter sprake kwamen. Afrika / Mali kwam er niet al te goed vanaf. Hier worden kinderen vanaf 6 maanden vaak als kleine volwassenen behandeld. Ze moeten gewoon meedoen en 'alles' begrijpen. Hij wees erop dat dat simpelweg niet reëel is. We moeten kinderen op eigen wijze onderwijzen, op hun niveau.

Dat was toch wel een heel directe manier van communiceren, die ik hier niet altijd gewend ben ;-)

Foto boven: Afrikanen op weg naar het Witte Huis, hun broeder Obama ;-)

21 november 2008

De haas en het schildpad!

Jullie kennen vast wel een verhaal over de haas en het schildpad. De haas die snel was, maar minder slim. Met als tegenhanger het langzame schildpad met o zoveel meer wijsheid in zich ;-) Drie keer raden wie ik vertegenwoordig in deze versie? Juist ja, de haas.

Waar ik snel wil met het filmen van de tweede gezondheidsvideo, gaan de Malinezen – al gelang hun cultuur, een stuk langzamer. En ik vind al dat ik al zo goed mijn best doe om minder hard willen, zuchtend omkijkend naar mijn eigen (snelle) cultuur.

Als het aan mij lag had ik het tweede script al op film vastgelegd, maar zonder medewerking van Malinezen is dat toch echt onmogelijk ;-) Volgens de Malinese cultuur schuif je jezelf niet naar voren voor een rol en zeg je al helemaal niet hardop dat je goed in iets bent. Er mocht eens trots in doorklinken!

Op zich een goede houding, al is het binnen onze eigen cultuur niet erg om te weten (en te zeggen) waar je goed in bent. Waar mijn videopartner en ik al lang doorhadden dat de vrouwen die voor ons zaten meer dan geschikt waren om een rol te vertolken, hielden zij wat terug. Of ze er tot begin december over na mochten denken….

Begin december? Pff, hoe krijgen we het dan ooit voor Kerstmis gefilmd, schoot er door mijn hoofd. Maar goed, je wilt ook iemand niet overhaasten, daarnaast wil je een groep die echt voor het filmen – ook in de toekomst – gaat. En binnen dat plaatje leken de drie vrouwen prima te passen. Gelukkig zagen zij zelf ook in dat ik graag wat sneller een antwoord van hen wilde hebben. Nu staat de afspraak dat ik hen volgende week bel. Ben heel benieuwd!!

Mochten zij niet willen, dan gaat de zoektocht naar vrouwen gewoon door. Niet dat ik onderwijl niet doorzoek, maar je wilt eigenlijk ook op het laatst een niet al te grote groep hebben. Krijg je weer een hele zoektocht naar het aanwijzen van de juiste spelers, zonder dat iemand zich gepasseerd voelt. Net zo iets als met blote voeten over hete kolen lopen, zonder dat je blaren krijgt. Helemaal in een cultuur waarbij men zelden rechtstreeks zal zeggen wat men van iets (of iemand ;-) vindt.

Het grappige is dat ik in NL – binnen mijn laatste baan – ook al voor de troepen dreigde uit te lopen. Het zit er schijnbaar toch een beetje in. Mijn videopartner en ik grapte op de terugweg in de auto dat God wel een God met humor is. Om hazen te plaatsen in een land waar de gemiddelde snelheid die van een schildpad vaak niet eens haalt ;-) Welke les was dit ook alweer?

Geduld?

12 november 2008

Vriendin teruggevonden

Het zal je in NL niet zo snel overkomen, maar hier in Mali is 'niets' te gek...Ewien was voor een tijdje haar vriendin kwijt, ze bleek niet meer te werken waar ze voor het verlof werkte...en zo raakte zij haar kwijt (sort of).

De tam tam onder de Afrikanen blijkt maar weer te werken, want nadat ze op zoek was geweest op de oude werkplek gisteren, kwam de vriendin aan de deur. De nieuwe baas - die haar overigens niet kende - had toch een tam tam in werking gesteld. Ze wist me te vertellen dat ik naar haar op zoek was en om die reden stond ze nu bij me op de stoep. Makkelijk niet?

Zo werkt het vaak ook op de markt, vraag één persoon wat je nodig hebt en velen zullen voor je rennen. Hoe het geldtechnisch allemaal in elkaar steekt is niet altijd duidelijk, iedereen is dan familie van elkaar en 'geeft/leent' elkaar (wissel)geld. Hmm...

Jonge gasten
Sinds het begin van deze maand hebben we maar liefst 2 nieuwe, jonge gasten erbij. Overgevlogen uit Amerika. Ze helpen ons met allerlei houtklussen en nemen vooral Anco veel werk uit handen.

Het is grappig om te zien hoe ze zich meer en meer thuisvoelen. Gingen ze eerst niet in onze Lazy Boy (luie stoel) zitten, nu springen ze er na een zware werkdag van een afstand in ;-) Ook worden de gesprekken intenser en dieper, waardoor we hen beter leren kennen. Een internationaal potje "Pictionary" - je weet wel dat tekenspel - gaf hilarische momenten. Wij Nederlanders kenden vaak genoeg de te tekenen Engelse woorden niet.

Ze zijn 18 en 19 jaar en de een is 6 maanden van huis (waarvan 3 in Mali), de ander 2. Een hele onderneming voor hen, ze slapen 'heel basic' op de bijbelschool. Anco kon het niet laten hier zondag in de kerk een grapje over te maken.

De zus van onze schoonzus hadden we namelijk ook deze slaapplek aangeboden, maar ze hield het daar één nacht uit. Veel meer dan een bed, een tafel en een geïmproviseerde douche heb je niet tot je beschikking. Rondom staan wel huizen van de bijbelschoolleraren, maar toch zit je vrij op je zelf, afgelegen. Voor haar alleen geen goede stek. Voor de twee jongens echter wel voor een tijdje.

Anco stelde de jongens in de kerk voor en grapte dat zij - itt bovengenoemde - niet bang waren om in het huisje te slapen. De directeur van de school, ook aanwezig in de kerk, lachte daarop een beetje te hard. Humor (lees: zelfspot) houdt nog altijd de Malinezen op de been.

Een van de leraren achteraf had er meer begrip voor. Hij vertelde dat het heel anders is om twee jongens daar te laten logeren ipv één meisje. Toch zal het zolang zij in Mali is een onderling grapje blijven. In de goede zin van het woord.

04 november 2008

Bike for Mali

Anco maakt het deze dagen weer veel beter. Hij loopt op, doet zijn werk weer en krijgt meer en meer energie. Daar zijn we beiden erg dankbaar voor!

Zo'n 'ziekteperiode' is toch altijd weer even lastig, maar geeft ook weer ruimte om je blik en gedachten te richten op de belangrijke dingen in het leven (zonder dit al te zwaar te maken). We noemen het dan ook altijd liefkozend een leermoment ;-) Onze vitamine C voor de komende windermaanden in Mali zullen dan ook zijn: meer rust- fun momenten, tijd voor elkaar....

Gisteren kwam een dominee - die gek van racefietsen is - vanuit Bamako in Koutiala aan. Hij had in de zomer Amerika doorkruist om geld in te zamelen voor het vrouwen- en kinderziekenhuis in Koutiala. In totaal heeft hij hiermee zo'n $ 60.000 opgehaald.

Zo'n 10 kilometer buiten kilometer liet de trapas van de fiets het afweten en schoten we - geladen met twee mountainbikes en gereedschap - hem te hulp. Uiteindelijk heeft hij de rit afgereden op de mountainbike .... van Anco! Was het toch goed dat we deze mee naar Mali hadden genomen ;-)

Het was echt geweldig om te zien hoe vele Malinezen aan het begin van de stad op hun fiets stapten om Bruce (de fietsende dominee) te vergezellen. Een professionele fotograaf en ik met videocamera reden enige afstand voor hen in een pick-up. Ook de politie hielp een handje door al toeterend voor Anco te rijden om ruimte te maken voor het peleton (goed gespeld?).

Bij het ziekenhuis werd Bruce warm onthaald en volgde er een Malinese ceremonie. Veel mensen, harde muziek en een heleboel mensen die iets zeggen. Ook kreeg hij onderweg een Malinese naam (= belangrijke Malinese gewoonte).

Veelgehoorde uitspraken van de Malinezen gingen over zijn leeftijd (ouder dan men dacht om zo'n stuk te fietsen ;-). Wijzelf wilden wel eens weten wat er in de dorpen rondom Koutiala werd verteld. Het verhaal is vast mooier geworden naarmate je meerdere kilometers verder gaat.

Grappig vonden we het ook wel dat de Malinezen zich op Anco's fiets stonden te vergapen. Zo van: Wow, met deze fiets helemaal vanuit Amerika komen fietsen ;-)

29 oktober 2008

WAWA

WAWA? Ja WAWA, ofwel West-Africa Wins Again...Dit zeggen we vaak bij gebeurtenissen die je (bijna alleen maar) in Afrika overkomen en waar je de humor van in wilt blijven zien. En dat hadden we wel nodig de afgelopen week. Want het was me het weekje wel ;-)

We hadden een goede eerste week in Mali. Anco trakteerde me op een nachtje in een hotel, toen het vliegtuig landde. Lekker even relaxen, zwemmen en weer wennen aan het Afrikaanse klimaat, de mensen en alles wat daarbij komt.

Anco was ook erg enthousiast over zijn reis naar Guinee. Er zijn goede dingen gaande. Het programma Nederland helpt! heeft veel benodigd geld voor het ziekenhuis in Guinee opgebracht. Daarnaast geeft het natuurlijk altijd positieve, free publicity.

Ook de eerste dagen in Koutiala waren positief. Het was goed om iedereen weer te zien, ook hadden we een stagiaire uit Bamako meegenomen. Hij zou Anco helpen bij het werk op Bethel. Het is zoveel beter en leuker om met meerdere mensen samen aan een project te werken. Dat geeft extra handen, maar vooral ook extra energie.

Vorige week woensdag ging het echter minder met Anco's gezondheid. En sindsdien was hij behoorlijk ziek. De eerste gedachte is dan toch altijd malaria, maar een kuur hiertegen leverde niet het gewenste resultaat.

Meerdere malaria testen leverden ook een negatieve uitslag op. We dachten dan ook dat hij wellicht toch iets in Guinee had opgelopen. Guinee is wat onherbergzamer dan Mali, wat meer "bush" in plaats van woestijn.

Wat Anco nu precies heeft opgelopen is tot op de dag van vandaag niet 100% zeker. De laatste gedachte is "dengue fever", een ziekte overgeleverd door (ook) muggen. Anders dan malaria is hier echter geen medicijn tegen, je moet het gewoon uitzieken.

Ziek op bed liggen ruim een week is geen leuke ervaring in Afrika. In Nederland uiteraard ook niet, maar hier speelt de hitte en alles ook nog een rol.

Vandaag gaat het stukken beter en hebben we zelfs samen een film zitten kijken. Het toegediende vocht kan stopgezet worden en nu komt het erop aan om zelf aan te sterken. Het zal nog wel even duren voor Anco zijn krachten weer terug heeft, maar we zijn hoopvol. We mogen ook in deze tijd weten dat er Iemand over ons waakt.

Een hartelijke groet vanuit Mali!

19 oktober 2008

Weg rekstok!

Hoog tijd om mijn vliegtuig/veld ervaringen aan een weblog toe te vertrouwen. Wat een hectisch avontuur! Blij dat ik de volgende keer weer vergezeld wordt van mijn man...Met z'n tweeën kun je nu eenmaal meer hebben dan alleen ;-)

Het begon al op de weg naar het vliegveld. Twaalf km file en dat 'midden op de dag'. Zo vroeg hadden Anco's moeder en ik onze caravan niet verlaten, omdat we de kans op file klein achtte. Hoe anders is de praktijk vaak ;-)

Op het vliegveld kwamen we dus niet echt ruim op tijd aan, dat geeft al enige onderhuidse stress. Boarding pass even met de computer uitprinten, handig zo'n machine. Niet dus, de doorboeking vanuit Parijs naar Bamako stokte door een technische fout. Grr...

Eenmaal bij de balie zou alles goed komen dacht ik nog. Niet dus, daar begonnen de problemen pas echt. Op de boerderij had ik netjes mijn koffers gewogen, iets meer dan de vereiste 23 kilo, moet kunnen toch? Niet dus, aldus de grondstewardess. Of ik er even iets uit wilde halen en de koffers herwegen. Ik had zeker wel 1,5 kilo per koffer teveel. Maar mevrouw, ik ga naar Afrika, kunt u een en ander niet één keer door de vingers zien? Nee, dat zou 100 euro extra kosten. Vijftig euro per koffer met teveel kiloos. Pff, wat zijn ze streng!

Met een rood hoofd de rij maar weer uit en een en ander uit de koffer halen. Jammer van de kilo kaas voor Anco, inclusief zijn rekstok voor de zere schouderpartij. Ook de bijbel eruit en in de handbagage. Ja hoor, netjes onder de 23 kilo.

Weer terug naar de balie, andere vrouw dit keer. Je weet nooit wat er nog mis kan gaan en dan wil ik wat meer meevoeling krijgen dan bij de eerste vrouw. Koffers dit keer OK, limiet voor handbagage is 10 kilo.

De kaas kon me inmiddels gestolen worden. Ik had mijn handen al vol aan mijn handbagage zonder die kaas ;-) Rekstok dan toch maar mee, niet erbij nadenkend dat ijzer natuurlijk nooit door de douane komt. Inmiddels is het hoogtijd om door de douane te gaan, geen tijd meer voor een kopje koffie (helaas).

En ja hoor, op de band wordt mijn laptoptas er afgehaald. Of de eigenaar van de laptoptas met uittekende rekstok zich even wil melden. Ik kan praten wat ik wil, maar de rekstok mag niet mee. Ook willen ze hem niet terugsturen naar de boerderij. Terplekke wordt ie in de vuilnisbak gegooid. Grr, maar ja de boarding time is al ruim aan de gang. Me erover heen zetten dan maar.

Uiteindelijk stond het vliegtuig er nog en kon ik gewoon mee. Ik was blij dat ik even kon bijkomen voordat het op Parijs weer hectisch zou worden. Helemaal omdat ik opnieuw een boarding pass moest gaan vragen. De vrouw op Schiphol zei dat ik die bij het verlaten van het vliegtuig van een collega op Parijs kreeg...Ja, ja, dat vond ik al te mooi om waar te zijn.

Gelukkig zag en hoorde ik op Parijs – na kilometers te hebben gelopen – 'bekende' Afrikaanse gezichten met bijbehorende klanken. Dat gaf de burger weer moed!

De verdere reis is goed verlopen, ik had zelfs Nederlands gezelschap naast me en dat was leuk. Op Bamako stond Anco me op te wachten en verraste me met een rit naar een hotel. Heerlijk was het om terug te zijn in Bamako! En de in NL opgelopen verkoudheid was binnen een dag weg ;-) Afrikaanse temperaturen zijn toch nog ergens goed voor.

11 oktober 2008

Mooier afscheid kan niet?!

Wat is nu een mooier afscheid van 'regelgevend' NL dan een bon voor 5 km te hard rijden ? ;-) Grapje, van dat afscheid dan, niet van de bon (helaas)...

Nog een paar dagen NL te gaan, en dan vlieg ook ik naar Mali. Elke dag neem ik me voor om mijn koffers te pakken, maar dan stel ik het toch weer uit. Het is een beetje dubbel...Je hart verlangt weer naar je man, het Afrikaanse weer, de mensen...maar toch heeft NL ook 'heel wat'.

Vandaag trek ik er nog een dagje op uit om in België cultuur te snuiven. De hele week was overigens één verwennerij. Woensdag naar de schoonheidsspecialiste, voor het eerst van mijn leven. Ik wist niet wat me overkwam ;-)

Doe je schoenen maar even uit...Schoenen? Ik kwam toch voor mijn gezicht? Of ik ook even mijn bovenlijf wilde ontkleden, hmm. Dekbedje over je heen? Of toch een fleece dekentje? Wat een keuzes allemaal. Ook is 1,5 uur stilliggen in een (tandarts)stoel niet iets waar ik gelijk aan kon wennen. Maar als je de knop omzet, komt alles goed. Ik had het idee dat mijn gezicht zo hard glom toen ik weg ging, dat iedereen het op straat op zou merken!

Donderdag nog even naar de kapper, altijd goed! En dan nu naar België, Antwerpen wel te verstaan. Met een vriendin die houdt van dezelfde dingen en waarbij autorijden geen probleem is. Heerlijk!

Dat zijn dus die dubbele gevoelens, de vele mogelijkheden die NL toch biedt. In Mali moet je dat op een andere manier zoeken, meer moeite doen om je vrije tijd écht leuk te maken!

Maar we gaan ervoor.... want Afrika heeft zo haar charmes. Mijn voornemen is om de positieve dingen / momenten uit te vergroten, waardoor de ellende als het ware kleiner wordt. Dichtbij jezelf blijven en genieten van de mooie dingen.

28 september 2008

Nat hoofdkussen

Een vraag die ik meerdere keren kreeg sinds Anco's vertrek inspireerde me tot de titel van deze Weblog ;-) De vraag of ik Anco miste kwam in verschillende vormen. Van "Is je kussen al nat van de tranen?" tot "Je zit nu toch niet achter de geraniums?"....

Sja, wat zal ik zeggen. Om eerlijk te zijn is het enigszins vreemd dat hij in Mali is en ik hier. Laten we dat voorop stellen. Het was ook niet onze eerste keus om het zo te doen, maar het leek ons beiden wel de beste.

Inmiddels is Anco alweer op onze stek in Koutiala en heeft hij verschillende mensen / collega's blij gemaakt met zijn komst. Ze zaten toch wel met smart op bepaalde expertise te wachten. Ook Bantu was uiteraard meer dan blij om Anco weer te zien. Anco zei dat hij wel naar de auto bleef kijken wanneer ik nu eindelijk eens naar buiten kwam.

Vorige keren rende hij ons letterlijk ondersteboven, zo blij was hij. Ik vind zelf altijd dat we toch heel veel van honden kunnen leren. Trouw, onvoorwaardelijke liefde... Ik heb in Zuidland Jobbe - de boerderijhond - met regelmaat op bezoek. Eerst wachtte hij geduldig tot ik zei dat hij binnen mocht komen, nu springt hij gewoon onverwachts voor mijn neus.

Dinsdag vertrekt Anco naar Guinée, normaliter zou ik met hem mee gaan. De Hope Clinic heeft - zoals meerdere keren gezegd - een bijzonder plekje in ons hart. Een ziekenhuis in the middle of nowhere, waar mensen van heinde en verre naar toe komen. Een plek waar bijzondere dingen gebeuren en men met liefde voor de vele mensen, kinderen zorgt.

Als je meer wilt weten over het reilen en zeilen van deze kliniek, surf dan naar de website van de EO en bekijk de afleveringen die 'Nederland Helpt' van deze bijzondere plek hebben gemaakt.

Vanochtend in de kerk was er wel een moment van gemis. Het is toch vreemd om alleen in de kerkbanken te zitten. Vandaag reed ik niet naar onze 'vaste gemeente' in Den Haag, ik was al blij om Spijkenisse te halen door de dikke mist. Ik kon letterlijk geen hand voor ogen zien, en miste toch wel een daadkrachtige persoon als mijn man naast me ;-) En natuurlijk de gezelligheid, de momenten van overleg...

Een inmiddels opgeklaarde groet vanuit Zuidland!

16 september 2008

Nog even Nederland

We zeggen het vaak genoeg tegen elkaar: de tijd vliegt. Helemaal wanneer je beiden je ticket vast hebt staan en je dus weet wanneer het einde van ons verlof echt nadert ;-)

Nog even dit, nog even dat...en zo vliegen de dagen om. De container is klaar en wordt deze week opgehaald. Een pak van ons hart, al moeten we leren de tocht van de container naar Mali los te laten. Hebben we al eens genoemd dat er geregeld containers letterlijk van de trein afvallen van het smalle spoor tussen Dakar en Bamako?

Toch leren we keer op keer dat het goed komt, hoe dan ook. Ik bedenk me weleens hoe engelen zo'n container (wellicht) omringen. Een mooi beeld, dat rust geeft.

Anco vliegt maandag uit ;-) Dat zal even wennen zijn. Ikzelf blijf nog 4 weken in Nederland. We weten beiden dat het de juiste beslissing is, maar het voelt raar. Alleen vliegen is ook niet echt favoriet, maar het is niet anders.

Er zijn me al heel wat slaapzolders aangeboden, dus ik zal niet vereenzamen. De beslissing hoe ik precies mijn laatste weken in Nederland in ga delen schuif ik voor me uit. Eerst Anco maar op het vliegtuig en dan zie ik wel weer verder.

Qua gezondheid gaat het echt steeds beter met me, daar ben ik dankbaar voor. In Mali zal het de kunst zijn om rustiger in mijn werk / leven te blijven en het ritme van de afgelopen tijd vast te houden. Gek eigenlijk hoe 'diep' je moet gaan soms, om tot het juiste evenwicht te komen.

Toch kijken we met dankbaarheid terug op de afgelopen maanden. Het was goed om in Nederland te zijn. We kunnen niet genoeg benadrukken hoe belangrijk vriendschappen, bemoedigingen, gebeden, kaartjes etc voor ons - maar ook voor een zendingswerk ver weg - kunnen zijn.

Houdt contact, ook als u / jij niet direct een antwoord van ons terugkrijgt.

Een hartelijke groet vanuit Zuidland!

07 september 2008

Stoomtrein naar...

We tellen de dagen af van ons verlof...Gemengde gevoelens geeft dat, wederom afscheid nemen. Dat doe je als zendingswerker soms meer dan je lief is ;-)

Afgelopen weekend hadden we een gemeente-weekend in Zeeland. Dat was echt relaxed, gezellig en goed! Het weer - altijd weer een geliefd onderwerp - was niet altijd super, maar iedereen genoot zichtbaar.

Anco voelde zich de koning te rijk toen we met de stoomtrein naar Goes reden. Een kluitje mannen stond elke keer weer te kijken hoe een en ander technisch in elkaar stak. Ook was de gps - wandeltocht leuk voor zowel jong als oud. Menigeen liep zonder verder over de rest van de groep na te denken...juist ja zijn gps achterna ;-)

Uiteraard mocht ook zingen aan het kampvuur, met knakworst en chocomelk niet ontbreken. Al moet ik zeggen dat ik tijdens deze activiteit niet meer zo helder (van de slaap begrijp me goed) uit mijn ogen keek. Zo'n weekend is toch altijd weer intensief, ook vanwege de contacten die je legt met daaruit voortvloeiende gesprekken.

Toch ervoeren Anco en ik het als goed om dit nog "even" mee te maken voor ons vertrek naar Mali. Het trekt de banden weer even aan en je neemt meer de tijd om met elkaar te praten.

De container is inmiddels al een heel eind gevuld. Vriend DJ en Anco hebben eind vorige week echt staan puzzelen en meten om de grootste zaken - zoals trekker, zaaimachine, koelkast voor collega-zendelinge etc - van een goede plaats te voorzien. Als alles volgens plan gaat zullen de deuren woensdag in het slot vallen.

O ja, nog even voor de duidelijkheid. Anco zal ma 22 sept. weer richting Mali vertrekken. Ikzelf stel het vertrek nog een paar weekjes uit. Mijn vliegticket is dan ook nog niet geboekt...

Een regenachtige groet vanuit Zuidland!

26 augustus 2008

Home sweet home

Pff, het is alweer 15 dagen geleden dat de laatste Blog is gepost...wat hebben we al die tijd gedaan? In ieder geval niet stilgezeten... ;-) Een korte update.

Ewien is net terug van ruim een week camping. Zij heeft het fenomeen christelijke camping - voorheen nog onbekend voor haar - besnuffeld. En ik moet zeggen: het is minder erg dan ik dacht ;-) Nee hoor, grapje. Het was een hele goede ervaring, aanrader als je ook op zoek bent naar rust, ontspanning maar ook geestelijke opbouw. Waar ze geweest is? De Betteld in Zelhem, in de verre Achterhoek...

Anco bleef dan ook alleen in Zuidland achter, aahhh....nou ja alleen. Hij heeft de caravan in korte tijd omgebouwd tot een werkhok en at - omdat het makkelijk en gezellig is - zoveel mogelijk bij ?? Juist, zijn ouders (grapje Anco ;-). Ook op de boerderij was het rustiger, omdat broer en schoonzus ook op vakantie waren.

Daarnaast is het pakken van de container nu in volle gang. De trekker - uit de jaren '60 - staat inmiddels ingebouwd, samen met spullen voor een toekomstige collega en printers en andere hardware. Enige tijd terug had een vriend van ons namelijk zo'n 90 stuk laser printers opgesnord. Allen voor Mali en geheel gratis...

Van het weekend trekt Anco naar Groningen om de laatste hand te leggen aan zijn motor (voor Mali). Even de motor pakken voor korte afstanden in Mali is toch altijd handig. Helemaal als je ook een vrouw hebt die mobiel wil zijn. Een brommertje voor Ewien zit er nog niet in, want dat is toch wel levensgevaarlijk...Helemaal als je nog nooit op een gemotoriseerd voertuig - anders dan een auto - hebt gereden ;-) Stadsmeisje hoor ik meerderen denken...

Het is ongelooflijk hoe snel de tijd in NL voorbij vliegt. We merken beiden dat de laatste weken in NL zijn ingegaan. Je komt altijd tijd tekort en toch is er ook weer het verlangen om terug te keren. Ook vanuit Mali komt de roep tot terugkeer. Altijd weer heel dubbel, want je leeft toch in twee werelden...

Mocht je zin en tijd hebben de komende twee weken om Anco een handje te helpen? Altijd welkom, neem vooral contact met ons op. Ook als je denkt spullen te hebben voor Mali, mail of bel ons gerust!

Een hartelijke groet vanuit Zuidland!

11 augustus 2008

Container komt eraan...

Vandaag zag ik een zin die me aanzette een nieuwe blog te plaatsen. Anco en ik moesten er erg om lachen...Kom t'ie... Cyber ethos:" Ik ontvang SPAM dus ik besta!"

Nou, en SPAM krijgen we hier in Nederland. Niet te geloven soms. Als ik dan een paar dagen mijn e-mail niet check - gebeurd steeds vaker overigens ;-) vliegt de SPAM je om de oren. Echt ergerlijk.

Maar goed, het is goed om ook tegen zulke ergernissen met een lach aan te kijken. Deze weblog schrijf ik vanuit een nieuwe stek. De caravan / keet is af en momenteel mogen we hier dankbaar gebruik van maken. Het uitzicht is echt bijzonder!

Eind deze week gaat Ewien een ruime week naar de camping, terwijl Anco de eerste hand legt aan het vullen van een werkcontainer. Via via konden we weer een wat oudere, maar nog goede container op de kop tikken. Het plan is dat deze van de week (ruim begrip) afgeleverd wordt.

En dan kan het vullen van start gaan, iedere keer toch een hele klus. Het verzamelen van de spullen neemt niet alleen veel tijd in beslag, maar ook het testen en daarna inpassen in de container. Het is altijd weer de kunst om alle ruimte goed te benutten.

Mocht je dit lezen en je vingers gaan al jeuken (in de goede zin van het woord) bij het lezen hiervan, en je hebt tijd over... Neem dan even contact op met Anco en dan ben je van harte welkom. Klussen / indelen van een container is toch altijd leuker met z'n twee.

Een hartelijke groet vanuit Zuidland!

31 juli 2008

Bezoek aan dr. D

Tijd voor een nieuwe weblog zou ik zo denken. Schrijven van een weblog was voorheen onderdeel van de week, nu komt het vaak tussen de bedrijven door. Minder weblogs dus en niet meer zo gestructureerd als voorheen. Maar dat hadden jullie wellicht al opgemerkt ;-)

Het leven in NL geeft soms aanleiding tot grappige gebeurtenissen. Zie je toch hoe je NL ontwend op bepaalde vlakken, als je alweer zo’n 5 jaar Nederlander-af bent. Alhoewel, een zendingswerker in Roemenië en ik waren het meer dan eens, als het gaat om het feit of je je nog Nederlands voelt na zo’n tijd? Tuurlijk, helemaal als het Nederlands elftal het veld weer betreed.

Maar goed, vandaag ben ik bij de KNO arts langs geweest om mijn oren te laten testen. Enkele weken geleden had dr. D ze uitgezogen, nu was het tijd voor een test. Wat slechter horen betreft heb ik mijn kop (of zou ik zeggen oren? ;-) jaren lang in het zand gestoken. Vond mijn hoorstoornis – als die er al is – niet zo erg, soms lekker rustig!

Tijdens een verlof dan toch maar weer eens een test doen, meten is tenslotte nog altijd weten. Het vorige bezoek aan dr. D gaf al hilarische momenten. Ik mocht optreden als zijn assistente (houdt u even mijn stofzuigertje vast?) en vanaf het eerste moment had hij het over een operatie. Operatie? Wat voor operatie? De spanning steeg, dat begrijpen jullie wel.

Vanaf dag 1 hadden dr. D en ik dus een soort spraakverwarring, die ik wel OK vond, want een en ander deed me aan Malinese praktijken denken (helemaal niet verkeerd). Daarnaast gun ik dr. D deze goede baan wel, die wellicht toch Irakees of Egyptenaar of iets in die contreien is. Spreekt nog wel wat gebrekkig Nederlands, maar verder is hij OK.

Vandaag kon hij de uitslagen van de gehoortest niet op zijn computer vinden. Hij wilde gaan bellen, maar wist niet naar welk nummer. Zoals hij vorige keer al zei was hij bij zijn vorige baan een assistente gewend ;-) Uiteindelijk toch gevonden en wat bleek? Mijn oren zijn lang niet zo slecht, over een jaartje nog maar eens testen, maar verder alles goed, aldus dr. D. Pak van mijn hart, ik vond zelf ook dat ik na dat schoonmaken “opeens” veel beter leek te horen ;-)

Voor de terugweg moest ik nog even een strippenkaart kopen. De man achter de balie zegt doodleuk: “ik heb alleen nog maar blauwe, geen roze!” Hmm, roze er staat me vaag iets bij, wat het verschil ook alweer was. Toch maar even navragen. “De roze is voor studenten, de blauwe gewoon”….Ik grinnik inwendig en denk bij mezelf: zie ik er toch nog niet zo slecht uit voor mijn 34 jaar!

12 juli 2008

Kippenhuishok

Er is niet zoveel nieuws te melden vanuit Zuidland. We zijn druk met klussen aan wat genoemd wordt het "kippenhokhuis" ... Een houten 'caravan' van ongeveer 70 m2 (foto volgt). Wanneer deze plek woonwaardig is, mogen we er de laatste tijd van ons verlof gebruik van maken.

Klussen neemt altijd meer tijd in beslag dan je denkt. Gelukkig komen er zo nu en dan vrienden langs die actief meehelpen. Hoe meer handen, hoe sneller het werk. En des te gezelliger het is ;-)

Binnen afzienbare tijd verschijnt onze juli nieuwsbrief!

Tot mails en ziens in Zuidland...

24 juni 2008

Stoute schoenen

Ons verlof in NL verloopt goed, al stond Ewien wel even met tranen in haar ogen toen "haar jongens" ;-) het veld moesten ruimen voor Rusland. Tjonge, wat was dat een teleurstelling! Ze kan er soms nog niet over uit...

Zondag mochten we een spreekbeurt - de eerste in de rij - houden in CAMA Mijdrecht over ons leven in Mali de afgelopen twee jaar. Het was echt een geweldige ochtend en we werden enthousiast ontvangen. Vandaag ontvingen we een e-mail wanneer ons volgend verlof is, omdat ze ons dan weer willen inplannen. Daar wordt je gewoon warm van.

Aan alle kanten voelen we ons gezegend, helemaal nu in een tijd dat het lichamelijk en emotioneel wat zwaarder is. Achter de boerderij in Zuidland is een MEGA caravan geplaatst, die we momenteel met z'n allen aan het opknappen zijn. Met o.a. als doel dat wij er tijdelijk in mogen wonen.

Ook als het gaat om werk (en Mali) krijgen we - zoals we ze vaak noemen - cadeautjes. Anco's bezoek aan de CCC kerk in Ohama, USA (zie een paar weken geleden) legt Mali geen windeieren. Echt gaaf om te zien hoe mensen enthousiast raken voor het land en de mensen.

Ewien trok vandaag de stoute schoenen aan en schreef een e-mail naar "Videoguys.com" om maar liefst 90% korting (normaal gesproken niet te betalen, $2950,-) te vragen voor een videoprogramma wat zij graag in Mali zou willen gebruiken. Laat ze nu net een mailtje hebben gekregen dat de hoogste baas het accordeert vanwege het werk dat ermee wordt gedaan in Mali.

Wat is God dan groot! Want deze cadeautjes staan voor ons niet op zichzelf. Er is wel degelijk iemand die over onze schouder meekijkt en ons een knipoog meegeeft ;-)

En zo kunnen we nog wel even doorgaan als ik er goed voor ga zitten. Uiteraard lijken dit met name "materiële" zegeningen, maar ze werken zo hard door. De caravan zal bijvoorbeeld meehelpen aan lichamelijk en dus ook geestelijk herstel. Daarnaast kunnen bepaalde (gespaarde) video fondsen nu op een andere manier worden ingezet.

Ik werd er zo enthousiast van dat ik deze Weblog gewoon "even" moest schrijven. Veel zegen voor een ieder van jullie deze week...

09 juni 2008

Twee thuizen

We zijn alweer 3+ weken in Nederland, de tijd gaat snel. Naast medische onderzoeken, een bestuursvergadering en andere regeldingetjes bouwen we nu even rust en enige regelmaat in.

Genieten staat bovenaan het lijstje van onze maanden verlof ;-) Afgelopen weekend trokken we er dan ook even met de zelfgemaakte boot op uit, ter ere van Ewien’s verjaardag. Ondanks het ‘minder goede weer’ hebben we genoten.

Met regelmaat komt de vraag ‘waar is jullie thuis nu?’ voorbij. Maar dat is toch een vraag die niet zo 1,2,3 te beantwoorden is. Het is ook alsof je appels met peren vergelijkt. Wat we in Nederland doen (als het ware), doen we over het algemeen niet in Mali en andersom. Heel andere invulling van thuis zeg maar.

Twee dagen geleden kregen we een e-mailtje van een goede vriend van ons. Tijdens onze afwezigheid is hun gezin uitgebreid met een jongetje. Dat voelt dan wel vreemd, om niet even op kraamvisite te kunnen. E-mail heeft wat dat betreft ook zijn goede en slechte kanten. Echt loskomen van NL in Mali of Mali in NL lukt niet zo makkelijk.

Twee thuizen dus, daar houden we het maar op ;-) Maar wel twee heel andere werelden. Al weet ik één ding zeker. Men zal trachten de voetbalwedstrijd NL-Italië vanavond te kunnen bekijken. Want voetbal in combinatie met NL, daar zijn Afrikanen gek op.

Schreven we in onze vorige weblog dat we voor jullie, als sponsor, graag nog iets wilden bedenken tijdens dit verlof. Ideeën over deze invulling daarvan, laat het ons weten! We zijn benieuwd of u / jij behoefte hebt aan contact en zo ja, op welke wijze…

Zou bijvoorbeeld een themadag / bijeenkomst naar regio ingedeeld jou / u aanspreken?

23 mei 2008

Nederland o Nederland

We treffen het maar weer…Konden we tijdens ons verlof in 2006 het WK voetbal volgen, nu vallen we met onze neus in het EK. Niet dat het Anco iets doet, maar Ewien wil nog wel eens een wedstrijd volgen.

Maar goed, we zijn dus in Nederland aangeland. Het land van kaas, melk, fietsen, kanalen, molens en klompen, aldus onze Amerikaanse collega’s. Voor ons het land waar we vrienden en familie treffen en waar we eens in de twee jaar tot rust mogen komen.

Niet meer overschakelen van Frans, naar Engels met een paar woorden Bambara er tussendoor. Gewoon ongezouten Hollands praten. Dat bevalt ons wel ;-)

In een vorige weblog schreven we al dat we het dit verlof (ivm 2006) (heel) wat rustiger aan gaan doen. We zijn beiden moe(ier) dan twee jaar geleden – we worden oud ;-) en Ewien kampt nog met de nasleep van oververmoeidheid slash overwerktheid. Tijd om even op de rem te gaan staan dus.

Toch willen we graag nog wat doen voor hen die ons (financieel) ondersteunen. Wat het precies gaat worden is nog niet bekend, daarover binnenkort meer…Uiteraard heeft u – als sponsor – al een kort cd-tje over ons werk op de deurmat ontvangen…Zo niet? Even bellen of mailen aub.

Al met al willen we een ieder die ons ondersteund – op welke wijze dan ook – nogmaals hartelijk danken. De afgelopen veldtermijn hebben we echt de vruchten mogen plukken van de contacten die de eerste twee jaar tot stand zijn gekomen.

Door alle perioden – goede of minder goede – hebben we ons gedragen gevoelen. Zowel door onze aardse als hemelse familie ;-)

Mocht u / jij ons in Zuidland willen opzoeken? Bel of mail dan eerst even, en dan zeggen wij (hollands) eerlijk of we daarvoor de nodige energie op dat moment hebben.

07 mei 2008

Giga jetlag

Greetings vanuit de States, Kansas. De staat waar je elke dag voor een verrassing komt te staan wat voor weer je aantreft ;-) In Mali maakten we wel eens grapjes over het weer. Wat voor weer zal het vandaag worden: warm, heet of erg heet?

In Mali reageerden Amerikaanse collega’s soms hoogst verbaasd als we vertelden naar Kansas af te reizen. Kansas? Maar dat is plat, daar is niets te doen. Heerlijk toch? Goede plek om familie te ontmoeten en uit te rusten voordat we naar NL gaan.

Wat we tot nu toe hebben gedaan? Veel geslapen, geshopt (we blijven tenslotte “zunige” Nederlanders en Amerika is goedkoop vanwege de lage dollar ;-), gewandeld, bezoekjes aan de hot tub en bijgegeten. Het is goed om hier te zijn.

Anco heeft daarnaast een weekendje geskied (brrr) met broer Jaap. We grappen er soms over dat het weekendje skiën hen meer dan een week herstel vereist ;-) Maar plezier hebben ze eraan beleefd.

Afgelopen weekend is Anco naar de Christ Community Church in Nebraska geweest om over ons werk en met name de projecten op de bijbelschool Bethel te vertellen. Hij kijkt hier met veel plezier op terug. Goede contacten zijn gelegd.

Met ons bezoek aan de States maken we ook kennis met nieuwe “fenomenen”: zoals de titel al zegt een giga jetlag (inmiddels over), tornado watch (het tornado seizoen is aangebroken), shopping malls (hoe groter hoe beter in Amerika), maar vooral positieve, hardwerkende Amerikaanse christenen.

Ons verlof in NL zal met name gericht zijn op: rust, herstel en ontstressing. Ook zullen we ons gaan voorbereiden op een volgend twee jaar termijn in Mali. We hopen ook nogmaals een container met materialen voor diverse producten te verschepen.

We zijn dan ook weer op zoek naar vele computers, minimaal pentium3. Ook oudere laptops zijn van harte welkom. Muziek instrumenten als dwarsfluit en gitaren, viool, elektrische piano’s zijn allen welkom.

Natte groeten vanuit Kansas!

12 april 2008

Aftellen begonnen...

Onze laatste dagen in Mali zijn aangebroken...Het is nog even doorbijten als het gaat om de hitte. Ook Malinezen beamen dat het warm is ;-)

We proberen nog zoveel mogelijk netjes af te ronden en hopen dinsdag naar Bamako te rijden. Woensdag staat dan de vliegreis naar Kansas gepland.

Meer volgt later...

29 maart 2008

Guinee en meer...

Het project op de bijbelschool Bethel gaat goed door, het gat voor de container is gegraven. Ook heeft Anco extra zonnepanelen toegevoegd. De leraren en anderen zijn erg blij met dit alles en zien uit naar toekomstige ontwikkelingen.

Gisteren, vrijdag, hadden we eigenlijk willen vertrekken naar Guinee, althans Anco. Om daar nog wat werk te verrichten voordat we verlof zouden gaan. Ikzelf had het moeilijk om te beslissen wat nu beter voor me (ons) was: meegaan op reis of in Koutiala blijven.

De nacht voor de te maken beslissing had ik onrustig geslapen, maar wist ik wel dat het beter zou zijn om in Koutiala te blijven. Een reis naar Guinee (Hope Clinic én Conakry) én daarna de States zou te druk zijn. Toch vond ik het ook lastig om te bedenken dat Anco dan alleen op zo’n lange reis zou gaan.

Al met al werd de beslissing uit handen genomen, omdat we een telefoontje ontvingen dat uitstel van de reis beter zou zijn. Maandag a.s. heeft men weer stakingen aangekondigd, waardoor het in Guinee weer (erg) onrustig kan worden. Reden voor de directeur van Hope Clinic om de reis af te raden.

Dit antwoord kwam precies op het moment dat we mijn beslissing bespraken. Geen moment te vroeg of laat dus ;-) We zien dit echt als God’s interventie en daar zijn we dankbaar voor.

Het geeft Anco ook mogelijkheden om (kleinere) projecten hier in Koutiala nog de nodige aandacht te geven. Al met al pakt deze beslissing dan ook goed voor ons uit.

Warme groeten vanuit Mali!

18 maart 2008

Voortgang Bethel (foto)


Na ruim 3 weken zijn de mannen op 3 meter diepte gekomen...Het gat zal 3,5 meter diep moeten worden. Het is hard werken in de hete, Malinese zon.

Kun je je voorstellen om met schop het zand 3 meter de hoogte in te werpen? Dat is Mali ;-)

12 maart 2008

Laatste loodjes

Onze energie daalt evenredig met de stijgende temperatuur hier in Mali ;-) Met recht kunnen we onderstrepen: de laatste loodjes wegen dit keer zwaar … Onze Malinese vrienden begrijpen dit echter volkomen, ook zij hebben last van de toenemende hitte.

De eerdere genoemde 15 dagen om een gat ter grootte van een container te graven op Bethel zijn nagenoeg om. Het resultaat? Een 2 meter diep gat in plaats van de genoemde 3,5 (zie foto’s op Picasa ;-) Tot op de dag van vandaag blijven de gravers echter positief…

Het niet op tijd afkrijgen van dit werk doorkruist Anco’s plannen. Hij heeft dan ook besloten zijn lat voor Bethel wat lager te leggen en de extra batterijen toe te voegen op de plek waar ze nu ook staan. Om ze vervolgens later schoon en koel naar de container te verplaatsen.

Het grapje is er al dat sommige leraren ook de container zullen betrekken. Het vooruitzicht op koelte trekt hen wel en dan kunnen ze tenslotte goed het apparatuur bewaken (ja, ja ;-)

Als genoemd hebben we het filmproject uitgesteld. Ik had nog te weinig energie om het project goed te trekken, waardoor het resultaat wellicht niet zou worden wat we ervan hopen. Ook kreeg ik dit keer niet zo makkelijk acteurs mee ivm werkdrukte. Reden te meer om een stapje terug te doen en het geheel voor te leggen aan onze nieuwe administratieve directeur van het ziekenhuis.

Hij gaat nu een video-team proberen samen te stellen, waarin alle disciplines zijn vertegenwoordigd. Opdat een en ander in de toekomst wat soepeler qua organisatie ‘kan’ gaan lopen. Ik zeg met nadruk kan, omdat Afrikanen qua besluitvorming de Fransen evenaren ;-) Het besluitvormingsproces vertraagt nogal eens de te ondernemen acties. We zullen zien, het is in Gods hand.

We zijn wel stiekem een beetje aan het aftellen. Niet in dagen zoals onze collega’s + gezin, maar in weken. Het ziet er echt naar uit dat we eerst richting Kansas (Amerika) gaan…Begin deze week hebben we naar vliegtickets gekeken. Je ziet het, we zijn Afrikaans georganiseerd ;-)

Jullie gebed wordt meer dan gewaardeerd in deze laatste loodjes. Bidt specifiek voor energie, een opgeruimd humeur en acceptatie wanneer niet alles gaat zoals het gaat.

Warme groeten vanuit Mali!

04 maart 2008

Bethel on solar (vervolg)

Het graven op Bethel (zie vorige blog) is nog in volle gang. De gravers zweten letterlijk peentjes. Het wordt de vraag of ze in 15 dagen een gat gegraven hebben om de 20 foot container in te doen...we zijn benieuwd.

Het filmproject is uitgesteld a.g.v meerdere zaken...Het is momenteel zo druk in het ziekenhuis dat het lastig is om tijd vrij te maken. We zullen zien wat nog haalbaar is te zijner tijd. We hebben in de 3 jaar Mali al vaker gezien dat onze planning niet altijd de Afrikaanse is ;-)

Zie ook een nieuw album speciaal voor het project van de bijbelschool Bethel: http://picasaweb.google.nl/avonturiers/BethelOnSolar

Het blijft met de dag warmer worden, met wat minder productiviteit als gevolg. Blijf ons vooral opdragen in gebed, het verschil is merkbaar!

Warme groeten uit Mali!


24 februari 2008

Zonnig & groen Bethel

De komende maand wordt een volle, maar interessante maand. In maart gaat Anco écht van start met het Bethel solar bijbelschool project. Hij wil de hele bijbelschool van zonne-energie voorzien en daarbij is de droom om in 2008/2009 Bethel van een droog, dor gebied om te “toveren” in een groene oase.

Zendingswerkers en leraren / dominees op Bethel zijn razend enthousiast over dit project. Er wordt al druk gepraat over verschillende mogelijkheden en deze om te zetten in de praktijk.

Morgen (maandag) treedt een groep Dogon mensen aan (staan bekend om hun graafkunsten ;-) om met het zware graafwerk te beginnen. Anco wil onze aangekomen 20 ft container “begraven”, om zo de enorme batterijen nodig voor de zonnepanelen koel te houden en stofvrij. Geen eenvoudige klus als de temperaturen overdag alweer oplopen tot zo’n 35 graden.

Deze groep mannen komen speciaal uit hun dorp om deze klus te klaren. Ze willen het in 15 dagen tijd gaan doen. Anco zal het graven overzien, ikzelf wil van dit project een foto-album bijhouden. Op deze wijze kunnen jullie en anderen ook zien hoe een en ander vordert.

Zoals het eruit ziet gaat het filmen ook in maart van start. Het script is klaar en vertaald, de verschillende scènes overdacht. Volgende week hoop ik mijn crew bij elkaar te zoeken en hen een kleine twee weken de tijd te geven om de teksten uit hun hoofd te leren.

Het échte filmen zal niet meer dan twee ochtenden voor 10 uur (vanwege de zonnestand) en een namiddag in beslag nemen. Maar ja, de montage moet ook nog worden gedaan voordat we naar Nederland komen. Dit keer hebben we echter het script vooraf beter uitgewerkt, dus dat moet in ons voordeel gaan werken ;-)

Zoals een ieder wel merkt die de Weblogs bijhoudt, is onze frequentie wat naar beneden gegaan. Of dit in de toekomst weer gaat oplopen, we zullen zien. De afgelopen twee maanden heb ik (Ewien) nog steeds niet zoveel tijd achter de computer doorgebracht, puur omdat mijn lichaam dan gaat protesteren.

Een warmer wordende groet vanuit Mali!

11 februari 2008

Woef, schrik

Bijzondere titel voor een weblog niet? We hebben geloof ik nog niet geschreven hoe Bantu hier in Koutiala went. Of anders gezegd: de Afrikanen aan Bantu ;-)

Met Moussa, onze hulp in huis, heeft hij geen problemen. Hij is tenslotte degene die hem dagelijks voert .... Ook de werkers op de compound raken meer en meer aan hem gewend.

Je moet alleen niet onverwachts het huis proberen in te komen, want dan laat Bantu van zich horen. De ene Afrikaan is standaard bang voor hem (hij is zo groot), terwijl er ook zijn die hem in hun hart hebben gesloten.

Mijn (naai)vriendin kwam een keer op bezoek, en voor de zekerheid laat ik hem dan in "het achterhuis", omdat niet iedereen standaard van honden houdt. Hij zit dan zielig naar binnen te gluren met van die ogen van "wat doe je me nou"?

Mijn Afrikaanse vriendin zag 'm en zei waarom ik hem niet los in huis liet. Ik proberen uit te leggen dat onze hond niet standaard vriendelijk is tegen vreemde mensen in huis. Hij moet bijvoorbeeld eerst zien (handen schudden met ons) dat het goed is. Iets met z'n verleden denken we .... opvoeding. Ja, ja, ook bij honden gaat dat op!

Maar goed, op verzoek toch losgelaten. Zij er direct op af ... oef. Je zag me even denken. Het ging goed tot ze in het Bambara zei: Hij lacht tegen me! Hmm, versta ik dit goed? Lachen, Bantu? Wat bleek nu, hij liet z'n tanden zien, een teken dat ze te snel van start ging.

Toch maar weer even naar achteren gedaan op dat moment. Ook vanochtend liet hij twee fruitdames schrikken. Ze gingen al helemaal laag zitten toen ze hem uit het huis zagen komen...En de werkers maar lachen. Echt een beetje zielig.

Dachten ze veilig te zijn buiten de poort, komt Bantu om de hoek kijken en zegt alsnog "woef"! Schrik van hun leven. Maar lief is ie wel hoor....

03 februari 2008

Ja, ja Mali ...

Een kort berichtje om een ieder te laten weten dat het goed met ons gaat hier in Mali. Het is een aardige tijd geleden dat we een bijdrage op de weblog hebben geplaatst.

Ook zijn we niet heel erg actief geweest met e-mailen deze eerste maand van het nieuwe jaar. Het was voor ons - met name Ewien - een periode van rust die ingebouwd diende te worden, na de drukke tijd de laatste maanden in 2007. Daarnaast hebben we ook de tijd genomen om ons echt te settlen in ons nieuwe huis.

De eerste nieuwsbrief van het jaar is in de maak, die mogen jullie allen dan ook binnen korte tijd van ons verwachten.

Een warme groet vanuit Koutiala, Mali,

Anco & Ewien

16 januari 2008

Warm water


Hoi allemaal, ditmaal een blog van Anco. We zijn inmiddels weer in Koutiala en maken ons huis meer en meer een goede woning.

Er was nog geen warm water in dit gebouw wat een kantoortje was, dus i.p.v. simpelweg een boiler ophangen dacht ik dat het maar eens tijd werd om het direkt goed aan te pakken door een zonneboiler te bouwen. Eerste paar dagen van januari heb ik dus een zonneboiler gebouwd.

Ik had wat ideeen op gedaan in Guinee waar twee nederlanders een aantal van deze zonneboilers hadden gebouwd voor het ziekenhuis en personeel. Vers met ideeen en energie ben ik dus ook maar eens aan de slag gegaan en koos voor het systeem waarbij alles onder normale leidingdruk werkt en zonder elektrische pomp voor circulatie.

Allereerst heb ik een houten bak gemaakt met een spiraal van koper die continue ongeveer 15 graden stijgt. Dit zorgt ervoor dat warm water vanzelf omhoog stroomt naar de boiler en koud water uit de boiler de zonnecollector in zakt. Gelukkig had ik de beschikking over een koper buiger, anders zijn de scherpe bochten niet te maken. Mening afrikaan en amerikaan stond erbij te kijken met een vraagteken of dit wel ging werken... gelukkig is kopermateriaal redelijk verkrijgbaar in Koutiala bij een lokale loodgieter die zijn opleiding in Abidjan had gedaan.

Hij had nog wel wat liggen, maar de laatste 10 jaar had hij volgens hem nauwelijks iets van kopermaterialen verkocht. Afrikanen gebruiken alleen gegalvaniseerd staal of plastic voor hun watervoorzieningen.... Veel goedkoper... Maar vooral het plastic werkt slechts enkele jaren daarna barst het vanwege de zon.
In de houten bak heb ik een plat geslagen metalen golfplaat gelegd, koper erop gedaan en alles zwart geverfd.

Vervolgens lag er nog een kleine boiler en die heb ik een extra ingang voor heet water uit de zonnecollector gegeven. Dit was wel het moeilijkste gedeelte want het was lastig om het lekvrij te krijgen zodra er ongeveer 1,5 bar waterdruk op staat. Uiteindelijk prima gelukt en op deze manier heb ik een boiler die eventueel ook nog elektrisch is aan te schakelen indien veel mensen willen douchen. Uiteraard geen elektriciteit aangesloten, eerst maar eens kijken hoe de zon het doet.

Prachtig, al direkt de eerste dag hadden we zulk warm water dat we de koude kraan ook moesten opendraaien om te kunnen douchen. Het water uit de zonnecollector zonder glasplaat bereikt nu al 65 graden. Het mengt zich met het koude water in de boiler en die komt tot ongeveer 45 graden elke dag.

Toch moet het nog warmer... de boiler is een lokaal gekochte van chinese makelij en verliest vrij snel zijn warmte. 's ochtends is het water nog maar 25 graden. Prima om te douchen, maar goed niet overtuigend genoeg om een warme douche te noemen. Deze week hoop ik nog een glasplaat te vinden waarmee de temperatuur flink zal gaan stijgen omdat de zonnecollector dan efficienter wordt. De zonnecollector is slechts 1 bij 1,3 meter en verwarmt zo'n 50 liter water nu.

Volgende projecten zullen iets groter uitgevoerd moeten worden voor bushklinieken en het ziekenhuis in koutiala. Iedereen zit maar badwater te warmen op een vuurtje en hout is al zo schaars. Wij zijn blij met ons gratis warm water dat minder dan € 70,- heeft gekost en minstens € 40,- per maand scheelt in energiekosten voor de boiler.

De zon is een zegen in Mali die nog maar weinig zo wordt gezien.

02 januari 2008

Nieuwjaarspinsels

Allereerst allen een gezegend nieuwjaar toegewenst! Het is bijna niet te geloven dat het alweer 2008 is. Wij hebben dit jaar het oude jaar rustig uitgeluid, met een tafeltje voor twee voorzien van romantische waxinelichtjes ;-) Ook al hebben we dit jaar zelf geen vuurwerk afgestoken, de Malinezen leken dubbel hun best te doen…

Na vier weken Nederland was het goed om thuis te komen in Mali. De Nederlandse vrieskou was met name Ewien niet in haar koude kleren gaan zitten (of hoe was de Nederlandse uitdrukking ook alweer?). Kun je toch zien wat warmte en zon met lichaam en geest doet.

Waarmee we uiteraard niet zeggen dat ons verblijf in NL niet goed was…Het was meer dan goed om zoveel steun en spullen te mogen ontvangen voor ons werk in Mali. En ook om warm ontvangen te worden door familie, vrienden en anderen…Onze hartelijke dank daarvoor!

De laatste week – rond Kerst – waren onverwachts en ‘anders dan anders’…We besloten om samen rust te nemen en de Kerstdagen door te brengen in een bungalowpark in Voorthuizen. We zijn de eerste Kerstdag wel in Ede naar de kerk geweest, maar verder dan dat was ons devies: rust, warmte en genieten.

We merkten en merken alletwee dat we het laatste half jaar in 2007 onszelf een beetje voorbij zijn gelopen. Vanaf augustus was het rennen, vliegen, opstaan en weer doorgaan. We hebben ons dan ook voorgenomen het in 2008 wat rustiger aan te doen, wat meer balans te brengen tussen werk en privé.

We kregen nog wel wat knipogen van Boven mee voor en rondom ons vertrek. Daarvan willen we jullie enkele niet onthouden…

Tijdens ons verblijf in het bungalowpark ontmoetten we interessante mensen die wellicht iets kunnen betekenen voor ons werk. Op de dag van ons vertrek kwam er 15 minuten voor tijd nog een belangrijk pakketje binnen. Anco vertelde de bezorger letterlijk dat hij een Godsgeschenk was ;-)

De reis naar Mali was lang, maar verliep buitengewoon soepel. Onze vier koffers vol met (werk)spullen kwamen zonder problemen door de douane op het vliegveld. Iets wat vaker niet dan wel voorkomt ;-)

Tijdens Kerst 2007 werden ruim 400 Malinezen gedoopt, waaronder een risicovrouw waaronder onze collega Carina werkt. Wat een vreugde!

Kleinere, wellicht meer materialistisch van aard. Koutiala kent sinds enkele dagen een heuse “geldautomaat”!! En wat nog wonderlijker is: hij doet het ook echt en spuugt geld uit ;-)

Onze container is onderweg en hier in Bamako wordt er al met de nodige papieren aan de slag gegaan. De directeur van het ziekenhuis draagt er persoonlijk zorg voor – dat geeft ons heel wat zorg en spanning minder.

En dan nog een grappig voorval op Nieuwjaarsdag. We gingen wat collega’s langs om te begroeten en bij één van hen troffen we de leraren van de bijbelschool Bethel aan. Een groep geweldige mannen, vol van vreugde en wijsheid. Ze zongen spontaan “Happy New Year” voor ons allen met een big smile op hun gezicht. Het nieuwe jaar in Mali begon voor ons goed!