Twee weken Nederland

Vandaag zijn we weer in Bamako aangekomen...om morgennacht voor zo'n 2 weken naar Nederland te vliegen. Met als doel: het pakken van een container voor ons werk etc.

Onze Malinese vrienden in Koutiala grappen al of ze ons in 2008 meer zullen zien. Bantu is voor de zekerheid al dikke vrienden met onze buren / collega's geworden ;-)

Maar goed, Nederland dus. We hebben al meerdere tips gekregen als het gaat om het verdragen van de kou. Geen van allen hebben we overigens toegepast ;-) Mij lijkt het persoonlijk wel wat om eens een keer niet te zweten. En uiteraard hebben we altijd de open haard en het verwarmde waterbed in Zuidland nog.

Even serieus...De belangrijkste spullen voor de container - batterijen en solarpanelen voor projecten - zijn inmiddels al in Zuidland gearriveerd. Ook over een container kunnen we maandag al direct praten c.q. beschikken. Met het pakken kunnen we dan de kou verdrijven en ons alsnog in het zweet werken.

Naast het bezoeken van familie en het ophalen van (container)spullen zullen we proberen niet teveel (Nederland door) te reizen. Twee weken zijn tenslotte zo voorbij en ons doel is vooral de container dicht te krijgen en de papieren te versturen.

Uiteraard vinden we het wel leuk om mensen te zien ;-) Dus neem vooral contact op om te kijken of een bezoekje boerderij tot de mogelijkheden behoord...

Een hartelijke groet nu nog vanuit Mali, binnenkort vanaf Nederlandse bodem!

Fotoblog nieuw huis

Onze woonkamer


Onze woonkamer (2)


Onze keuken, bedankt Derk!!


Moussa, onze helper in huis


Onze werkkamer...

Onverwachte wending

Dit keer een weblog vanuit Conakry, de hoofdstad van Guinee. Mijn stoel staat gericht op de oceaan, nadat we net een duik (fris kon ik het niet noemen ;-) in het zwembad hebben genomen.

Deze onverwachte wending (dit bezoek was niet echt gepland) kwam op, nadat het werk in N'Zao sneller klaar was dan gepland. En vanwege het verlangen van Anco om een radiostation in Conakry te bezoeken waarmee hij al enige tijd e-mail contact heeft over de technische set-up van het hele gebeuren.

Deze radio is opgezet door een CAMA zendelinge en heeft het afgelopen jaar – dat het open is - al bijzonder veel gepresteerd. Tot voor kort had men het niet voor mogelijk geacht om überhaupt een radiostation te bezitten. Radio “Familia” is echter wel aan bepaalde regels gebonden, opgelegd vanuit de overheid.

Niet verkeerd overigens, omdat het ook helpt aanbieders van programma's te 'shiften'. Eén van de regels is bijvoorbeeld dat de programma's niet ten (on)gunste van bepaalde regilies mogen zijn. Het radiostation haalt haar uitkomsten (met name) uit reclames en het uitzenden van persoonlijke berichten.

Het bezoek aan Conakry is een welkome afwisseling, het is altijd weer leuk om nieuwe steden te bezoeken. Ook geeft het Ewien de gelegenheid wat van het radiowerk te filmen, wat weer als 'promotiemateriaal' kan worden gebruikt.

We merken wel dat Guinee itt Mali nog een langere weg heeft te gaan als het gaat om infrastructuur, opbouw van de stad e.d. Toch glimlachen de mensen – inclusief de militairen - weer meer dan het begin van dit jaar, toen Guinee verstrikt raakte in opstanden en aanhoudende stakingen.

Morgen zullen er metingen worden verricht op het radiostation, zodat de toekomstige energie opzet van radio Familia in kaart kan worden gebracht. De in december te vullen container zal ook materialen gaan bevatten voor het genoemde radiostation.

Dinsdag staat de terugreis naar Mali alweer gepland, zodat we woensdag wat zaken in Bamako kunnen regelen. Alvorens donderdag af te reizen naar Koutiala en te zien hoe onze Bantu zich heeft gedragen. Een grote verrassing blijft het hoe hij op ons reageert, in een nog wat onbekende omgeving. We hebben hem tenslotte wel erg snel aan zijn eigen lot overgelaten ;-)

Brr, koud hé

Het is fris in N’Zao en dat geeft ons extra energie. We worden nu spontaan wakker voordat de ‘wekker’ afgaat ;-) Kun je zien wat 10 graden verschil met je lichaam en geest kan doen.

Het gaat goed met het werk, een en ander verloopt soepel. Anco heeft meerdere huizen van internet voorzien en een extra set zonnepanelen zijn op het dak geplaatst. Het lijkt baat te hebben, al laat de zon zich in Guinee geen hele dagen zien.

Een door Ewien gemaakte videoclip over Hope Clinic en zonne energie (8 min) moet de kijkers wat bewuster maken van de zon als energiebron. Het leven en werken op zonne energie vraagt een bepaalde verandering van denken. Je kunt niet zomaar alle apparaten aansluiten die je met elektriciteit – zonder na te denken – dagelijks gebruikt.

Verder zijn er altijd computerproblemen (hard – en software)... Het vochtige klimaat van Guinee is soms net zo schadelijk als het droge, stoffige klimaat in Mali.

Het team is erg veranderd sinds ons laatste bezoek in juni jl. Zowel in omvang als in samenstelling. In de komende maanden moeten er nog heel wat huizen uit de grond worden getild, om de komende echtparen te kunnen huizen. N’Zao wordt al een echte blanke kolonie ;-)

Voor ons is het altijd weer makkelijk inpassen, als we een bezoek brengen aan Hope. Er is altijd een vaste kern aan mensen die bekend zijn. Op die manier kunnen we de draad weer makkelijk oppakken.

De andere, (nieuwe) teamleden leren we dit keer (beter) kennen onder het genot van een maaltijd. Heerlijk, lekker aan de slag en qua maaltijden geen zorgen!

Het leven in het Guesthouse is druk, maar gezellig. Je hebt als je wilt in ieder geval altijd wel aanspraak. Ook zijn er op dit moment twee Nederlanders die we kennen van een Hope bezoek twee jaar geleden. Zij komen eens per (2) jaar naar de kliniek om hand- en spandiensten te verlenen.

Dit keer bouwen ze warm waterketels van “scratch”. Een hele uitdaging hier in Afrika, waar je vaak het juiste materiaal en handige tools mist. Ook Anco vindt een en ander interessant om als kennis mee te nemen naar Mali. Herinner je je nog wat er gezegd werd over alleen maar koud water (tot nu toe) in de vorige weblog? ;-)

Ook hier hebben we alleen koud water. Om die reden stellen we onze douche maar even uit tot de namiddag, vroege avond. Bij de eerste waterdruppels komt dan nog de gedachte “brr, koud hé” in ons op.

Back at Hope

Vandaag is onze eerste, echte dag in Hope Clinic, Guinee. De reis voorafgaand niet meegerekend. De reis bracht dit keer een flink Afrikaans gehalte met zich mee ;-)

In Koutiala hebben we als gekken gewerkt om de dozen en spullen zoveel mogelijk uitgepakt te krijgen. Het is gelukt tot op zekere hoogte, maar het was hard aanpoten. Bantu kreeg net de kans om enigszins gewend te raken, toen we de auto alweer pakte en op reis gingen. Maar…zoals geschreven in de vorige weblog, heeft hij iemand die goed voor hem zorgt.

De reis naar Guinee was, op sommige punten, een echte uitdaging. We waren al vermoeid voordat we vertrokken, dus dat werkte ook niet altijd mee. Gelukkig konden we de humor van bepaalde situaties blijven inzien, waardoor we altijd weer – zei het later – op de plaats van bestemming aankwamen.

Bamako uitrijdend ontdekte Anco dat hij bepaalde, belangrijke onderdelen niet had gekocht. Hij was het simpelweg gewoon vergeten!

Het eerste deel van de reis was meer dan OK als het gaat om de weg. Onze eerste bestemming was Kissidougou, de plaats waar taalvrienden van ons wonen. De laatste 100 km naar Kissidougou waren echter slechter dan slecht (zie foto’s). Waardoor we flink achterliepen op schema. In Afrika rijdt je niet graag in het donker, tenzij het echt moet.

Zo’n 30 kilometer voor ons eindpunt blokkeerde een truck (zie foto) onze weg. Er was geen mogelijkheid om eromheen of onderdoor (zoals de motorrijders deden) te gaan. Afwachten dus en mee aanwijzingen geven als het ging om het vinden van een mogelijke oplossing.

De oplossing (kraan van de wagen rijden, een weg banen en de kraan de wagen laten trekken waarop hij stond) deed soms eng aan. Meerdere keren dacht ik echt dat de kraan eraf zou vallen en dan waren we echt ver van huis. Al met al, met veel trekken en duwen, kreeg de machinist het voor elkaar. Na een ruim halfuur – best goed achteraf – konden we onze weg vervolgen.

Nog geen 5 kilometer voor Kissidougou (het was inmiddels donker), kwamen we jongens tegen die heftig naar ons zwaaiden. Geen idee hebbend wat hun bedoeling was. De brug in Kissidougou bleek buiten werking te zijn. Het was zo donker, dat we het niet eerder hadden opgemerkt.

De gemaakte omleiding was al niet veel beter…na enkele minuten hoorden we een raar geluid. Alsof we een lekke band hadden. Uitstappend, bleek dit ook het geval te zijn. Het “leuke” van Afrika is, dat mensen die langskomen je gewoon een handje helpen.

Een jongen op motor stapte af, liet zijn lichten schijnen op de lekke band, pakte het gereedschap om de band te verwisselen en toog – samen met Anco – aan het werk. Nadat de klus geklaard was (nog geen 15 minuten) gaf hij ons een hand, vertelde zijn naam, en stapte weer op zijn motor. Later kwamen we hem weer tegen en wees hij ons de (goede) weg.

Met een “tot morgen” namen we afscheid. Niet dat we hem de volgende morgen zouden zien, maar je zegt nu eenmaal geen “Au revoir” in Kissidougou ;-)

Wagen volgeladen

Het is echt waar, afgelopen vrijdag zijn we officieel naar Koutiala verhuisd. En hoe? (zie foto). Het was nog een hele puzzelklus voor Anco om zoveel mogelijk in de auto en de aanhangwagen te krijgen. Maar het is gelukt!

Met ruim 60 km / uur ;-) hebben we onze bestemming Koutiala bereikt. Geen douanepost heeft ons aangehouden om dingen “te controleren”. Bantu heeft geen kik gelaten, keek alleen zo nu en dan angstig als we moesten uitstappen om een lekke band te vervangen. Hij was wel degelijk bang dat we hem op dit nieuwe avontuur alleen zouden laten.

Na 8 uur rijden (we vertrokken om 5 uur in de ochtend), kwamen we aan bij ons nieuwe huis. En konden we het gedane werk – na ons vertrek – bewonderen. Het zag er allemaal mooi uit, alhoewel nog niet af. In een van de volgende blogs volgen foto’s.

Bantu was de eerste dag flink zenuwachtig en loopt ons en iedereen overal achterna. Het was ook wel verwarrend omdat we in het ene huis dozen uitpakten, in een ander (guest)huis sliepen en weer ergens anders aten. Hij heeft dan ook bij menig huis voor de deur gezeten of wel een kijkje binnen genomen.

De kinderen hier zijn dol op hem en hij laat zich flink verwennen. Eén van de kinderen neemt de zorg voor het eten op haar, wanneer wij op reis zijn. Ze is helemaal dierenfreak, dus dat komt goed. Volgende week mag ze een en ander al in de praktijk brengen. Dan staat er een reis van twee weken naar de Hope Clinic, Guinee gepland.

Deze laatste weken van het jaar worden druk. Na Guinee brengen we een bezoek aan ….. jawel Nederland! Met als doel: het vullen van een nieuwe (werk)container. We zien er erg naar uit, maar weten ook dat het een drukke tijd gaat worden die we optimaal zullen moeten benutten. Mochten jullie ons willen zien? Dan zal dit tussen de bedrijven door moeten en zoveel mogelijk op de boerderij.

Dit bezoek geeft ons ook de gelegenheid om familie te bezoeken. Speciaal onze schoonzus en familie die sinds mei heel wat hebben meegemaakt. En Ewien’s vader die in december zijn laatste werkdag heeft. Ook hebben we de kleinste aanwinst van Ewien’s zus nog niet mogen bewonderen. Het wordt dus ook sociaal gezien een reis met mooie momenten.

Nog even terug naar de realiteit van deze dag. Vannacht hopen we in het huis te kunnen slapen, afhankelijk van het opzetten van het waterbed (altijd erg lekker koel in Mali ;-). Ewien protesteert nog enigszins omdat de douche alleen koud water bevat. In deze koeler wordende tijd niet altijd een pretje!

Bepaalde werkzaamheden zullen blijven liggen tot we terug uit Guinee zijn. Denk hierbij aan: het laten maken c.q. van kasten, het mugvrij maken van het huis, het afbouwen van de keuken. Toch wordt op dit moment aan de basisbehoeften voldoen: er is water, we kunnen koken en slapen. Wat wil je nog meer?

Verhuizing vindt plaats!

Even geduld aub, momenteel zijn we aan het verhuizen! ;-)

Bekijk ondertussen even de trailer van de eerste gezondheidsvideo en vertel ons wat je ervan vindt!!

Tot in Koutiala...