We hebben het al eerder genoemd in onze oktober-nieuwsbrief: creativiteit in Mali is op vele vlakken gewenst. Zo ook als het gaat om bakken & braden. Ewien krijgt sinds kort “les” in koekjes, bananenbrood bakken, pizza maken, etc. Wie had dat ooit gedacht? Zij zelf in ieder geval niet ;-)
In Mali is het moeilijk om aan gevarieerde broodproducten te komen, men eet hier over het algemeen (als men al brood eet) gewoon baguette. Bruin brood is wel te koop, maar helemaal aan het andere eind van de stad. Iets wat je niet dagelijks doet.
Er is ook een keur aan koekjes te koop, maar daar moet je wel flink voor in de buidel tasten. Wat doe je dan als echte Hollandse zendeling? Je koopt of de meest goedkope koekjes (niet altijd even lekker) of je gaat in de leer bij een ervaren Canadese zendelinge (Brenda). Voor dat laatste heeft Ewien dus gekozen, al is het alleen al omdat Anco de zelfgebakken koekjes van Brenda wel erg lekker vindt.
Op deze wijze combineer je een stukje gezelligheid en elkaar beter leren kennen, met een praktische bezigheid, in dit geval koekjes bakken. Mooi geregeld, niet?
We waren al enige tijd op zoek naar een goed vervoermiddel, maar konden tot voor kort niet slagen. In Bamako is het zoeken van een 'goede, niet al te dure' auto niet de makkelijkste opgave. Soms sla je stijl achterover als je hoort wat ze durven te vragen voor een in onze ogen zeer oude auto.
Maar goed, gisteren is het dan toch gebeurd: Anco heeft een Honda Transalpe 600 aangeschaft, voor de kenners onder ons (zie foto). Hij had deze al een tijdje op het oog, maar de eigenaar wilde al die tijd niet in prijs omlaag. Uiteindelijk is Anco toch gezwicht en hebben we sinds gisteren een heus vervoermiddel.
Het was gisteren dan ook de dag van de koopoverdracht en dat gaat toch wel ietsje anders dan in Nederland. De koper, verkoper en getuige (in de persoon van Ewien dit keer) gaan naar de plaatselijke burgemeester om de koopoverdracht te regelen. Bamako kent er meer dan één vanwege de grootte van de stad.
Je komt binnen in een overvol kamertje met allerlei mensen, die komen voor een zogenaamde 'legalisatie van handtekening(en)'. Dit is nodig om de koop te formaliseren. De 'ambtenaar' zit aan een bureau, zonder computer (even voor de duidelijkheid), met een stapel papieren links van hem, waar al jaren niet naar is gekeken. Alle handelingen worden vastgelegd in 'het boek', wat als het vol is in de kast (= archief) wordt 'geworpen'. Maar goed, we moeten dit doen, wil de koop rechtsgeldig zijn.
De ambtenaar vraagt hoe het gaat, wil de paspoorten van koper en verkoper zien, zet een paar stempels op de koopakte (allemaal erg Frans), geeft weer een hand en zwaait ons vriendelijk uit. Voordat hij dat doet wil hij graag 500 franc (= nog geen euro) ontvangen voor de handelingen die hij heeft verricht. We vroegen ons nieuwsgierig af wat het zou kosten om ons huis te verkopen ;-) Die we overigens niet hebben hoor, voor alle duidelijkheid...
Zo voelde het wel eens, een overweldiging aan vrouwen. Maar ik moet ook eerlijk zijn: ik ben in de week dat de groep vrouwen er was verfrist, verkwikt, opgebouwd en tot nieuwe inzichten gekomen. Zowel de vrouwen als missionarissen hebben in deze week veel van elkaar kunnen leren, vriendschappen kunnen opbouwen, relaties kunnen leggen. Echt goed!
Er is veel gedaan, veel gezegd tijdens deze week en het zou te ver gaan om hier in z'n totaliteit op in te gaan. Eén onderdeel van de week was het zogenaamde “Prayer path”. Dit hield in dat je je in een labyrint bevond, met verschillende stations. Bij elk station werd je stilgezet bij bepaalde (unieke) aspecten in je leven en bij de Grootheid van Gods werk daarin. Eén van deze overdenkingen wil ik jullie niet onthouden:
Life is a gift of God
Feel your fingertips
Look at the pattern of them
Each is unique – YOU are unique
YOU are all made on God's image
YOU are loved bij the Creator
who is proud of YOU, the created one
Show me the YOU that God sees...
In deze week mochten we vele giften ontvangen, zowel in geestelijke als materiële zin. Een voor veel vrouwen bijzondere gift was een armband gemaakt door de groep vrouwen toen ze nog in Amerika waren. Deze armband bevat vier verschillende kleuren stenen, met ieder een aparte betekenis:
Groen: God has been Near from the Start
"In the beginning God created the heavens and the earth” Genesis 1:1
Black: God is near in the Dark
"Even in the darkness light dawns for the upright” Psalm 112: 4a
Red: God is near in the Heart
"And I will ask the Father, and He will give you another Counselor to be with you forever, the Spirit of truth...” John 14: 16 – 18
Yellow: God will be near Forevermore
"And I heard a loud voice from the throne saying, 'Now the dwelling of God is with men, and He will live with them. They will be His people, and God Himself will be with them and be their God...” Rev. 21: 3-5
Maandag, dinsdag en vandaag hebben we, als CAMA-vrouwen in Mali, een kleine vrouwenconferentie gehad. Althans, ik zou er maandag bij zijn, maar toen lagen zowel Anco als ik ziek op bed. We hadden schijnbaar iets opgelopen (who knows where) en voelden ons in de nacht van zondag op maandag erg beroerd. Met de nadruk op erg. En ja hoor, eerst wierp ik alles eruit, een tijdje later Anco. Verplicht bed houden dus op maandag, niet leuk, maar wel even goed. En daarbij, we waren het er alle twee over eens : als je dan toch ziek moest zijn, dan maar 'gezellig' samen.
Dinsdag en vandaag ben ik weer vol goede moed op pad gegaan. Anco voelde zich ook al een heel stuk beter, maar deed het nog even rustig aan. Tijdens deze dagen stond het CAMA-werk in Mali centraal en konden alle vrouwen (zo'n 8 in totaal) hun verhaal kwijt als het ging om: hoe ze in Mali terecht waren gekomen en wat hun (toekomstig) werk inhoudt. De conferentie werd georganiseerd door de 'Salem ladies' uit Amerika die elk jaar naar een zendingsveld trekken om zendingswerk in de praktijk te beluisteren en te bekijken/beleven. Om op deze wijze meer bij de mensen en het werk betrokken te zijn en gericht voor hen te kunnen bidden.
Daarnaast werden we als vrouwen echt in de watten gelegd: er werd lekker voor ons gekookt, mijn haar is geknipt (erg kort aldus Anco ;-), ze namen allerlei kleine presentjes mee, etc. Het waren echt dagen waarin we als CAMA-team ook de gelegenheid kregen om nader tot elkaar te komen. Door elkaar getuigenissen te horen, door de tijd nemen met elkaar te praten, en om bijvoorbeeld gezellig spelletjes te doen.
Deze 'small retreat' ging vooraf aan een 'big retreat', dat morgen van start gaat. De donderdag, vrijdag en zaterdag zal een groep van zo'n 75 vrouwen uit Bamako en omstreken zich verzamelen. Dit zullen niet alleen vrouwen van CAMA zijn, maar ook van andere zendingsorganisaties. Ben benieuwd hoe dit gaat uitpakken, jullie horen later meer...
De afgelopen dagen zijn we ondergedompeld in oriëntatie sessies. Hierin kwamen onderwerpen naar voren, zoals de cultuur in Mali, de rol van de kerk, de rol van de CAMA en natuurlijk niet te vergeten de missionaris zelf. Deze dagen brachten we door met 2 andere nieuwe echtparen op het veld. Op deze wijze kregen we ook de gelegenheid elkaar als ‘nieuwelingen’ wat beter te leren kennen.
Volgende week wordt een echte vrouwenweek voor Ewien. Ieder jaar komt er een vrouwenteam over uit de USA om ons, missionarisvrouwen, in de watten te leggen. En dat kan op vele manieren is ons verteld. Ze brengen niet alleen een boodschap (in woordelijke zin) over, maar zullen ook, als je dit wilt uiteraard, je make-up doen, je haar knippen, lekker voor je koken, etc. Het is zelfs zo dat de vrouwen speciaal op bepaalde ‘taken’ worden geselecteerd. Ewien is benieuwd hoe ze deze ‘vrouwen’ dingen zal vinden ;-) Uiteraard kan daar pas achteraf een gedegen uitspraak over worden gedaan.
De afgelopen weken zijn we ook op zoek geweest naar een geschikte auto voor Bamako, maar dat viel niet mee. Vaak worden er veel te hoge prijzen gevraagd voor oude, niet in goede staat verkerende auto’s. Het is dus niet een aankoop die je zomaar eventjes doet. Terwijl een auto in een stad als Bamako, met zo’n 297 m2 aan oppervlakte hemelsbreed, op z’n zachtst gezegd wel handig is. Ook een eigen huisje laat nog even op zich wachten. Zodra we meer succes hiermee hebben, horen jullie van ons.
Een hartelijke groet vanuit het altijd weer zonnige Bamako ;-)
[Een wat verlaat bericht, vanwege internetstoringen ;-)]
Vandaag (dinsdag 12 okt) ontvingen we ons eerste pakketje uit Nederland: bijzonder leuk. Het pakketje had er ongeveer 2 weken over gedaan om van Nederland naar Mali af te reizen*. In het doosje bevonden zich ook 2 beschuiten en een zakje blauwe en roze muisjes. Hiermee mochten we alsnog vieren dat we er een nieuw neefje bij hebben: Jonathan. Zoon van Marc & Janneke van Bergeijk.
Drop mocht natuurlijk niet ontbreken in de doos. En we hebben Job, onze Malinese agent op kantoor, er direct van laten proeven. En ja hoor, het smaakte goed, was zijn mening. Zelfs nadat we hem hadden uitgelegd dat niet-Nederlanders de smaak van drop nogal eens 'bijzonder' vinden. Anco vertelde dat hij een Koreaanse studenten een keer drop had gegeven en die vonden het naar medicijnen smaken. Tsja, meningen verschillen nu eenmaal.
Ook briefpost uit Nederland komt goed aan, hartstikke leuk om dat te ontvangen. Op deze manier blijven we toch verbonden met de mensen die ons dierbaar zijn. We mochten vandaag ook voor het eerst Nederlands bezoek ontvangen: een echtpaar uit Zoetermeer. Ze zijn in Mali ter oriëntatie.
Hier in Mali is alles goed, momenteel is het gemiddeld 33 graden in huis. We mochten vanochtend van onze 3e Bambara-les genieten. Het blijft lastig om met een Westers denkpatroon 'een Oosterse' taal aan te leren. Bij het leren van Frans hadden we nog wel een referentiekader met bijvoorbeeld het Engels, maar dat is nu helemaal niet het geval. Onze leraar is echter een optimist en zei vanochtend nog dat we over 2 maanden 'goed' Bambara zullen praten. De tijd zal het leren.
*
Een pakketje naar Mali komt het beste aan wanneer: deze goed dichtgetaped zit; er op de buitenkant staat geschreven wat het pakketje inhoudt; er een e-mailtje wordt verstuurd met de datum van verzending.
Vandaag zijn we naar een bijzondere Malinese kerkdienst geweest. De drie kinderen van Paul, onze 'huishulp', werden opgedragen* en hij had ons, via zijn broer die Frans spreekt, voor de dienst uitgenodigd. Even voor 9 uur (de diensten beginnen hier wat vroeger dan in Nederland) waren we present, maar Paul hadden we nog niet gezien. 'Zijn we wel in de juiste kerk?' schoot het even door ons heen.
Wat bleek nu even later? We zagen Paul opkomen met het koor, vol overtuiging zingend en dansend. Op deze manier zagen we hem eens van een heel andere kant dan tijdens zijn werk. Voordat zijn kinderen werden opgedragen vond er van alles plaats. Het koor zette haar beste beentje voor als het gaat om zang en dans, de jongeren brachten liederen in het Frans ten gehore...
Daarna was het de beurt aan Paul & zijn vrouw en kinderen. Ze kwamen naar voren, beantwoordden een aantal vragen en ontvingen de zegen van de 'pasteurs'. Daarna werden andere 'pasteurs' naar voren gevraagd om hen een zegen toe te zingen. Het was echt een vrolijk ingerichte dienst. We staan er altijd versteld van hoe ritmisch de Malinezen zijn, zonder hiervoor al te veel moeite hoeven te doen.
Na de dienst ging het feest door, een select gezelschap blijft dan achter om met elkaar te eten. Het eten koken gaat echter niet als bij ons, even het gas aansteken en koken maar. De preparatie in Mali duurt vele malen langer. Wij werden dan ook uitgenodigd om mee in de schaduw te komen zitten om te praten en thee te drinken. Dat hebben we ongeveer 3 uur volgehouden!
Daarna vonden we het tijd (toch wel een westers begrip) om 'de weg te vragen'. In Mali geef je hiermee aan dat je het tijd vindt om naar huis te gaan. Malinezen zullen je dan, over het algemeen, niet direct de route geven en dan ben je 'verplicht' nog even te blijven. Na ons tweede bakje thee kregen we uiteindelijk 'groen licht', en deed de groep waarmee we waren opgetrokken ons uitgeleide.
*
Veel (CAMA)-kerken dragen kinderen op, om ze vervolgens op latere leeftijd (wanneer ze aangeven dit zelf te willen) te laten dopen (=volwassendoop).
Veel dingen in Mali gaan net even anders als in NL. Zo ga je niet even naar een winkelcentrum om nieuwe kleren te kopen. Nee, je gaat naar de markt, zoekt wat stofjes uit en laat voor zo`n 5 euro een jurk en een rok maken. Een broek kan ook natuurlijk, maar dan moet er wel iets langs overheen, omdat de heupen en knieën van een vrouw het meest aantrekkelijk zijn. Vanaf de dag dat we in Mali zijn aangekomen, draag ik (Ewien) dan ook vrijwel geen broeken meer....
Vanochtend hebben we voor het eerst in het geheel opnieuw geverfde zwembad op onze compound gezwommen: heerlijk verkoelend! Is een heerlijk begin van de dag, gaan we vaker doen (zolang het nog kan).
Een nieuwe taal leren is ook een dagelijks onderdeel van onze dag. Het gaat langzaam, maar we hebben veel mensen om ons heen die ons een mondje willen helpen. Een Malinees begint over het algemeen te lachen als hij een blanke Bambara hoort spreken. Ze verbazen zich erover dat je het probeert en zijn direct enthousiast.
Vanaf vandaag kunt u ongeveer drie-wekelijks onze avonturen in Mali volgen via deze Weblog. Momenteel verkeert deze Weblog nog een beetje in een testfase. We hopen later, als onze spullen geariveerd zijn in Mali, dit alles van een leukere omlijsting te voorzien.
Tot gauw,
Anco & Ewien
