Kerst in Kin(shasa)

Vrijdag togen we voor de laatste maal naar Kin(shasa), de hoofdstad van Congo. Na een lange, enigszins roekeloze taxirit kwamen we op tijd aan om een internationale Kerstavondviering mee te maken. Toch leuk om dit mee te vieren in 'ander Afrika'.

De eerste Kerstdag stond in het teken van een gezamenlijke maaltijd bij een Nederlandse vriendin in Kin. Eerst lekker uitslapen en bijkomen van onze laatste hectische dagen in Boma. Niet alles liep volgens plan, maar dat past nu eenmaal bij Afrika :) Bedrijven die hun afspraken niet nakomen, werk dat veel trager voortkabbelt dan gepland, etc. Heel frusterend wanneer je bedacht had dat (letterlijke) verlichting van de Theologische Faculteit met Kerst een praktisch 'Kerstcadeau' (Feest van het Licht) kon zijn.

Terug naar de Eerste Kerstdag. Lekker rustige dag met allerlei mensen over de vloer. Lopend buffet, potje voetballen op het balkon met één van de Congolese kids, over de schouder van de kids meekijken naar een animatiefilm. Relaxed!

De Tweede Kerstdag stond in het teken van een bezoek aan het Bonobo reservaat. Een mooie plek in druk Kinshasa waar je lekker kunt wandelen en genieten van de natuur. Ook de Bonobo's deden hun best ons te vermaken (zie foto). Ze staan erom bekend dat ze speels zijn, intelligent en onderling geen ruzie maken (make peace no war).

Morgen nog een kort dagje stad om wat laatste zaken te regelen en op zoek naar een taxi om dinsdag naar het vliegveld te gaan. Het verkeer is altijd weer een uitdaging in een overvolle stad als Kinshasa. Men raadde ons zaterdag al aan om écht op tijd op pad te gaan, omdat je uren in de file kunt staan als je op het verkeerde moment van huis vertrekt. Waar hebben we dat meer gehoord / meegemaakt? :)

Al met al was onze tijd in Congo uniek, uitdagend en in meerdere zin confronterend. We kijken nu met andere ogen naar een land als Mali. Hoe verschillend kan het leven in een ander deel van Afrika zijn.

Ik zie er nog niet naar uit om het kleffe weer voor de koude snijdende wind in te ruilen, maar tegen de tijd dat we op Brussel landen zal het wel weer goed zijn. Maak er iets moois van in de laatste week van het jaar 2010. Tot binnenkort allemaal!

Ik bel, dus ik besta!

Tijdens onze (extra) lange taxi rit van Boma naar Kinshasa was deze titel al in mijn hoofd opgekomen. Hoe dit verder vorm te geven, wist ik toen nog niet :)

Bellen in Congo lijkt wel een eerste levensbehoefte. Overal zie je mensen bellen : in de taxi, op de straat, bij de kassa van de supermarkt etc. Het gaat zelfs zo ver dat tijdens de les de leraren ook gewoon hun biepende mobiel oppakken. Een telefoongesprek gaat letterlijk voor alles.

Dat de telefoonmaatschappij(en) rijk worden in Congo staat buiten kijf. Maar hoe de over het algemeen arme bevolking zoveel unités (belminuten) kan aanschaffen, is ons tot op heden nog een raadsel. Want bellen is duur in Congo. Veel gesprekken lijken zich ook vaak op te lossen in het niets, de miscommunicatie als gevolg van ruis (lees : een overbelast netwerk) is enorm.

Niet alleen over de telefoon komt deze miscommunicatie regelmatig tot stand, ook in het dagelijkse leven. De administrateur verwoordde het als volgt : 'Bij ons – Congolezen – staat wat we zeggen vaak mijlenver af van wat we doen'. Want praten kan de gemiddelde Congolees wel. Maar lukt het hem ook daadwerkelijk om deze woorden om te zetten in daden ?

We hebben tijdens onze weken in Congo wel heel duidelijk gezien (en ervaren) dat het ondernemingsklimaat in Congo niet bepaald stimulerend werkt. Kom je eens met een nieuw en iniatiefrijk idee / bedrijf, dan wordt het je binnen de korste keren onmogelijk gemaakt om daar in door te breken. Belasting hier, belasting daar. In 'no time' wordt een (ongewilde) zaak tot stilstand gebracht.

Met name de grote groep jeugd raakt hier ontmoedigd door. Tijdens een gesprek met onze buurjongen in een caféetje, kwamen die frustraties nog eens duidelijk boven. De gemiddelde (jonge) Congolees wil dan ook of naar Europa, of doorstuderen (een vriendin noemt het bijna een ziekte). Nog een studie erbij, en nog één. In de hoop dat één van die diploma's garantie biedt op een betaalde baan. Terwijl het algemeen niveau van de studies toch ver onder de maat is.

Het gaat me vaak echt aan het hart wanneer we weer een teleurgestelde jongere (op straat) tegenkomen. Echt praktisch verder helpen kunnen we hen vaak niet, anders dan hen te bemoedigen en van enige raad bij te staan. Uiteindelijk zal er toch een ommekeer moeten plaatsvinden van binnenuit. Zullen de mensen er voor moeten kiezen om het algemeen belang voor het eigen winstbejag te laten gaan. Want het is en blijft lastig een land (verder) te helpen dat niet echt geholpen wil worden !

Toch proberen we ons ook te richten op de positieve dingen. De mensen op strategische plekken die wel degelijk met een kritisch oog naar de samenleving durven te kijken. Die meer dan klaar zijn voor een frisse wind. Die ons verder helpen op de meest onverwachte momenten.

Bierfabriek schiet te hulp

We zijn onze laatste weken in Congo ingegaan. Gezien de weersberichten vanuit Nederland, zal ons systeem aan het einde van deze maand een flinke schok krijgen :) Brr, wat is het koud bij jullie zeg! En dan lopen we hier puffend en zwetend rond. Want anders dan in Mali is de luchtvochtigheid hier over het algemeen hoog.

Ons eerste weekend in Congo kwamen we in contact met een aantal Nederlanders. Eén daarvan bleek 'onze buur-buurman' in Boma te zijn. Hij is verantwoordelijk voor het reilen en zeilen van de Bralima, de bierfabriek bij ons onderaan de heuvel. Je moet begrijpen dat er heel wat bier wordt gedronken in Congo, er is dus (soms helaas) wel degelijk een markt voor ...

Na dit eerste contact werd het op een gegeven ogenblik een goede gewoonte om eens per week bij onze mede-Nederlander op bezoek te gaan. Om niet alleen van het gezelschap, maar ook van de airco en een verfrissing te genieten. Waar wij met de school vaak vrijwel weinig tot geen spanning hadden, had de fabriek dit wel. Zij zijn tenslotte hiervan afhankelijk om de fabriek draaiende te houden.

Tijdens één van deze avonden kwam de nood voor een eigen trafo op tafel. Wellicht had Bralima wat we zochten, werd gezegd. Of we niet eens konden komen kijken. Zo gezegd, zo gedaan en het bleek precies te zijn wat we zochten.

Om een lang verhaal kort te maken...Vrijdag kwam de directrice van de Bralima langs met een brief die ons vertelde dat de trafo aan de school geschonken word. Wie had hier op durven hopen? We hebben het toch al gauw over een geschenk van rond de 10.000 dollar!

Begin volgende week wordt de trafo op het schoolterrein gebracht en zal men een kleine ceremonie houden om 'de deal' te beklinken. Fotootje erbij en dan kan het echte werk beginnen. Momenteel wordt er al het nodige graafwerk verricht door vier jonge mannen.

Het ziet er dus naar uit dat de trafo voor ons vertrek wordt geïnstalleerd. Als alles meezit zelfs al in de komende twee weken. Een (uitbundig) feest staat op de planning wanneer een en ander daadwerkelijk is gerealiseerd. Dat wil ook wel na al die jaren van slechte spanning :)

De directrice van Bralima was vrijdag oprecht geschokt. Dat een school met ruim 60 leerlingen (+ gezinnen) toch zo lang 'in het donker' kan zitten. Zij had zich al zorgen gemaakt en gevraagd of ze daar - als Bralima - niets aan konden doen. Geweldig hoe een en ander op deze manier in elkaar zal gaan passen!

In dit geval kwam God letterlijk niet te laat :) We houden jullie graag van de vorderingen op de hoogte!

Mama's en de papa's

Laten we starten met een foto van de Inga dam (vorige blog). Zie je Anco staan op de trap? Niet? Geen zorgen, er is niets mis met je ogen...hij valt nu eenmaal bijna weg tegen de grootste dam :)

Nu we onze vijfde week in Congo in zijn gegaan, beginnen we dieper over bepaalde zaken na te denken. In zowel positieve als minder positieve zin :)

Eén ding is zeker: Congo - als natie - heeft nog een lange weg te gaan. Terwijl ik dit tik hoor ik gezang op de achtergrond. Op dat vlak heeft Congo meerdere streepjes voor op Mali. De gemiddelde Congolees heeft een zangstem van hoog niveau. Met het daarbij behorende ritme :)

Qua economie en ontwikkeling daarentegen ligt Mali ver voor op Congo, hoe bizar dat soms ook klinkt. Mali behoort tenslotte ook tot de 10 armste landen van de wereld. De oorlog en jaren schrikbewind hebben veel stuk gemaakt, waardoor de wederopbouw maar niet op gang wil komen. Men blijft steken op het zogenaamde overlevingsniveau.

Zolang zaken op hoger niveau ook niet beter worden geregeld, zullen er weinig 'Westerse bedrijven' geld in de maatschappij willen pompen. Terwijl dat juist een impuls zou geven aan de economie en dus ook werkgelegenheid.

Bijna elke Congolees zou ook het liefst naar het buitenland willen, om of te studeren of te werken. Maar zo gemakkelijk is dat niet. Ook wonen er aardig wat Congoleze intellectuelen in het buitenland. Maar over terugkeren denken ze niet na, zolang er geen orde op zaken wordt gesteld.

En zo is de cirkel eigenlijk weer rond. Het stemt de gemiddelde Congolees treurig. Men heeft weinig zicht op verandering de komende (min) 10 jaar. Tenzij de verkiezingen volgend jaar een totale ommekeer brengen. Men hoopt en bidt hierop!

En dan de mama's en de papa's...Het trof me ineens dat ik het enigszins bijzonder - of moet ik zeggen bizar? - vind dat in een maatschappij waar zoveel wantrouwen en achterdocht is, men gewend is elkaar mama of papa [vul je naam maar in] te noemen.

Voor ons wel gunstig, kunnen we die dimensie ook eens aan onze naam toevoegen :) Maar toch! Het beeld van een mama of papa zou toch een heel andere sfeer moeten oproepen over het algemeen. Of wellicht denk ik teveel door en is het simpelweg de positie die je in de maatschappij bekleed. Wie zal het zeggen?

p.s.
Mijn oog viel op de Blog-titel "God komt nooit te laat"... Daar houd ik me aan vast, ook voor Congo.

Energie(k)

We zijn inmiddels drie weken in Congo van de negen. Een dag loopt niet altijd als gepland. 'Dat is Congo', men leeft hier vanuit impulsen, een vaste structuur kent men vrijwel niet. Vergeleken bij Congo is het leven in Mali vrij gestructureerd :)

Zo zijn we bijvoorbeeld al een hele week bezig om een vergunning te krijgen voor ons bezoek aan de Inga dam (mogelijk) dit weekend. De Inga dam I en II voorzien Congo Kinshasa en Brazzaville, Zuid-Afrika van spanning / electriciteit. Ook zijn er grootse plannen met een uitbreiding van de dam met Inga III en Grand Inga. Genoeg potentie, al draait de dam nog lang niet op volle toeren (30% van de capaciteit is in gebruik) door ernstig gebrek aan onderhoud.

Het lijkt ons dus wel wat om dit grootste energiemonster eens met eigen ogen te bekijken. Zo gezegd, maar niet zo gedaan :) Om dit te kunnen hebben we permissie nodig van de baas van de nationale energiemaatschappij en de immigratiepolitie. Een simpel velletje papier met namen, handtekening en een stempel. Vrij reizen en bezichtigen is er dus niet bij !

Dat je de benodigde papieren hiervoor niet zomaar rondkrijgt, werd ons van de week wel duidelijk. Dan was chef a – die de papieren moest ondertekenen – er niet, de volgende dag chef b. Om moe van te worden. Je zou denken dat de vice-chef bij afwezigheid zijn krabbel wel mag zetten, maar ook dat is hier niet het geval !

Hierarchische structuren lopen dan ook als een rode draad door de Congolese maatschappij. Tot het niveau dat het de hele samenleving lam kan leggen. En of het ons op tijd gaat lukken om de papieren voor morgen rond te krijgen, dat is nog maar de vraag. Zo niet, dan accepteert men dat ook gelaten onder het mom van 'zo gaat dat nu eenmaal bij ons in Congo'.

We hebben dan ook met enige regelmaat gesprekken over het reilen en zeilen van de Congolese maatschappij. Want een ieder voelt toch wel de frustratie dat er zoveel voor handen is in Congo, maar het niet tot zijn volle recht / potentie komt. Men komt nauwelijks vooruit. Niet onbegrijpelijk in een samenleving waar niet gewerkt wordt volgens een bepaalde structuur. Of waar bepaalde structuren de vooruitgang juist belemmeren in plaats van stimuleren.

Al met al blijft het moeilijk grijpbare materie. Helemaal in een cultuur waar patronen, gewoonten en gedachten zo anders worden ingevuld dan bij ons. Rest ons niets dan de 'discussie' levend te houden en in de massa mee te gaan...zij het soms wel enigszins uit de pas :)

I could only imagine...

Deze zin - weliswaar in een heel andere context gezongen - blijft in mijn hoofd rondzingen. Zo voelt het over het algemeen om in Congo te zijn. Anco en ik hadden vooraf geen idee in welk avontuur we ons precies begaven...

Het is bijna onbegonnen werk om Congo niet met Mali te vergelijken, het land dat we de laatste jaren beter hebben leren kennen. De verschillen worden zichtbaar in de (kleine) dingen van het dagelijks leven, maar vooral ook in de wijze waarop men hier in het leven staat.

Vooraf hadden we ons al afgevraagd wat 30 jaar schrikbewind en oorlog met de bevolking zou doen. Nu komen we daar beetje bij beetje achter. Men lacht hier zichtbaar minder en is veel meer op zichzelf. Het (soms tot in den treure) bij elkaar langsgaan in Mali kent men hier vrijwel niet. Men vertrouwt elkaar ook eigenlijk niet echt. Je bent altijd op je hoede en dat lees je ook in elkaars blik. Anco bestempelde de ogen als 'priemend', klaar om te exploderen.

Toch zijn er ook veel goede, positieve contacten, van dag tot dag. De kok van 70 die graag een praatje maakt en eigenlijk een wandelend geschiedenisboek is. De technische man, die graag met ons op pad gaat om dingen bij te leren. Of gewoon het contact op straat, omdat je de mensen met respect behandeld en probeert een glimlach op hun gezicht te toveren.

Op sommige momenten vind ik het lastig om me niet te focussen op de 'artistieke kant' van dit land / leven. Er komen zoveel mooie fotomomenten voorbij. Maar vrij fotograferen is er niet echt bij. Men schaamt zich voor de staat waarin het land verkeert. En de uitzichtloosheid van hun eigen situatie. Begrijpelijk...

Het leven – ons leven – op de grond van de bijbelschool is primitief, eenvoudig. De school ligt op een heuvel buiten de stad. Waterdruk is er nauwelijks, waardoor stromend water niet aanwezig is. Ook is de spanning laag (gemiddeld 90 – 140 V) – we zitten als school aan het einde van de lijn – waardoor na half zeven het actieve leven toch echt zo'n beetje ophoudt te bestaan. Ook de koelkast is niet meer. Hij is al drie keer gesneuveld.

Het kwik van de thermometer in Congo ligt gemiddeld lager dan in Mali. Maar...de luchtvochtigheid in Congo is daarentegen hoog. Het voelt dan ook klam aan en je kleren kleven voor je gevoel de hele dag aan je lijf. Niet echt fijn, maar na een week raken we er al enigszins aan gewend.

Ondanks dit alles is het goed om hier te zijn. En hopen en bidden we dat we een klein stukje aan de opbouw van een beter leven hier (op de bijbelschool) mogen bijdragen. Wat Congo vooral nodig heeft is hoop op een betere toekomst. Vertrouwen in God en in elkaar.

God komt nooit te laat!

Ons laatste weekend in Nederland zijn we naar een "Vrij Zijn" weekend geweest op de Betteld in de Achterhoek. Anco ging dit keer voor het eerst mee. Op de uitleg aan zijn nichtje wat zo'n weekend inhoudt, antwoordde hij: dansen, zingen, feest, opgebouwd worden en goede vrienden...Ga er maar vanuit dat hij het naar zijn zin heeft gehad :)

Dat geestelijk 'opgebouwd worden' leek ons een goed iets voordat we aan een nieuw avontuur in Congo beginnen. Eén van de spreekbeurten wil ik er graag even uit lichten, omdat deze me enorm aansprak. Het had als titel "God komt nooit te laat", door Wilkin van de Kamp.

Aan de hand van het verhaal van Lazarus werd uitgelegd dat - ook al denken wij dat God te laat kwam - dit niet het geval was. God is God en Zijn tijd is vaak niet de onze.

Een lied met als titel "Four days late", gezongen door Karen Peck & New River geeft heel duidelijk weer wat de kern van zijn boodschap was:

The news came to Jesus please come fast.
Lazarus is sick and without Your help he will not last.
Mary and Martha watched their brother die
They waited for Jesus- He didn't come.
They wondered why.
The death watch was over; buried four days.
Somebody said He'll soon be here
The Lord's on His way.
Martha ran to Him and then she cried
'Lord if You had been here- You could have healed him. He'd still be alive.
But You're four days late; and all hope is gone.
Lord we don't understand why You've waited so long.'
But His way is God's way.
It's not yours or mine
But isn't it great when He's four days late- He's still on time!
Jesus said, 'Martha, show Me the grave.'
But she said, 'Lord You don't understand- he's been there four days!''
The grave stone was rolled back.
Then Jesus cried, 'Lazarus! Come forth!'
Then somebody said, 'He's ALIVE! He's ALIVE!'
Right know you may be fighting a battle of fear
You've cried to the Lord 'I need You now!' But He has not appeared.
My friend don't be discouraged
Cause He's still the same.
He'll be right here and He'll roll back your stone and He'll call out your name!
When He's four days late and all hope is gone
Lord we don't understand why You've waited so long.
But His way is God's way it's not yours or mine
But isn't it great when He's four days late- He's still on time!
Oh my God it's great when He's four days late- He's still on time!!!

Je kunt ook het lied beluisteren, dat is de moeite waard! Karen Peck heeft een enorme stem - in de goede zin van het woord :) - al moet je wellicht wel even door de Amerikaanse aanblik prikken...

Opdat dit een bemoediging mag zijn voor deze week, waar je ook bent en hoe je je ook voelt. Ons heeft het in ieder geval bemoedigd voor onze komende reis naar Congo!

Congo voor de deur

Het colbertje voor Congo is aangeschaft (zie vorige blog), al ging de aankoop niet van harte :) Ben benieuwd of het colbertje ook nog wordt gedragen na onze 2,5 maand Congo. Maar dat zien we dan wel weer...

Onze volgende reis komt nu echt in de zicht, nog een week en dan stappen we in Brussel op het vliegtuig. Ons visum is nog niet binnen, dus dat wordt even spannend. Maar het vertrouwen is er dat ook dat deel goed komt!

Morgen reizen we af naar de Betteld in Zelhelm om te genieten van een weekend "Vrij zijn". Wilkin van de Kamp, Martin Koornstra en Willem Ouweneel geven twee dagen bijbels onderwijs met als thema "Een koninkrijk vol geloof, hoop, liefde en kracht" (lees meer).

We zien dit weekend echt als een soort "geestelijke boost" voor ons vertrek naar Congo. Een land waar we niet bekend mee zijn en dat maakt het toch wel spannend! Niet eng spannend overigens, maar nieuw spannend als je begrijpt wat ik bedoel...

Gewapend met wat kaas en andere Nederlandse lekkernijen zullen we aan de reis beginnen. In Congo zullen we allereerst bij een Nederlands echtpaar intrekken op de bijbelschool compound, de plek waar we onderzoek zullen doen naar de mogelijkheid tot goed licht, electriciteit en internet.

Het zal weer even wennen zijn om Nederland voor Afrika in te ruilen, maar het wordt hier toch langzamerhand te koud voor ons aangepaste lichaam. Qua temperatuur zitten we dus sowieso goed :) Ook hebben we op de valreep nog een documentaire van 440 minuten aangeschaft om ons klaar te stomen voor het onverwachte: het verschil in cultuur.

Voor vertrek zullen we nog een nieuwsbrief uitbrengen met daarin de ervaringen van Joel en een goede vriend van ons op-ge-pend (zal geen goed Nederlands woord zijn denk ik, maar het bevalt me wel...).

Voor nu alvast een heel goed weekend toegewenst! Mochten we u / jullie niet meer zien, dan ook alvast gezegende Kerstdagen en een heel goed Nieuwjaar! :) Tot in 2011!

p.s.

Bid met ons voor een goede en snelle aanpassing aan het Congolese leven. Dat we flexibel genoeg mogen zijn om de dingen te nemen zoals ze komen en we hard kunnen lachen om de fouten die er zeker worden gemaakt! Door ons dan hé! :)

En toen waren er nog maar 2...

Het is aardig stil in huis, sinds Joel weer terug naar Mali is. Je raakt gauw gewend aan een huishouden van drie, al is het ook wel weer lekker om "op jezelf" te zijn ... :)

De afgelopen drie weken zijn aardig intensief geweest. We hopen er nog (ongeveer) drie wat rustigere weken tegenover te zetten, voordat we richting Congo vertrekken op 21 oktober. Maar of dat gaat lukken? .....

Voordat Joel vertrok is het EO-team van 'Door de wereld' nog een dag op de boerderij komen filmen. En dat was voor hem - maar zeker ook voor ons - een hoogtepunt van zijn verblijf. We waren wel zenuwachtig (alhoewel bij Anco weet ik dat zo net niet :), maar al gauw zat de sfeer er goed in. Het was een leuke en ook leerzame dag, die we niet gauw zullen vergeten.

Toen we Joel zaterdag naar het vliegveld brachten, grapten we al dat hij beroemd is geworden tijdens zijn korte verblijf in Nederland. Wie had dat gedacht? Hij zeker niet!

Compleet met (o.a.) ruim 60 afgedrukte foto's in een oer-Hollands mapje, klompen, stroopwafels en kaas begon hij de terugtocht naar Mali. Zijn hoofd vol onuitwisbare herinneringen. We zijn heel benieuwd welke weg God met Joel inslaat na de ervaringen die hij in Holland heeft opgedaan.

Zondagochtend belde hij op dat hij veilig in Mali was aangekomen. Later vertelde hij ook dat hij zijn diploma zal krijgen. Een pak van zijn hart, omdat een goed examen in Mali niet altijd een tastbaar diploma oplevert. Dat had hem wel wat zorgen gegeven tijdens zijn verblijf hier. Hij vertelde dat sommige leerlingen een goed gemaakt examen "kopen", waardoor de echte maker zonder examen komt te zitten.

Onze laatste twee weken (en nog wat) in Nederland zullen in het teken staan van de voorbereidingen op Congo. Ons visum is aangevraagd, maar nog niet gehonoreerd. Vandaag zijn we al op "colbertjes-jacht" geweest voor Anco. Congolezen zijn wat formeler van aard dan de Malinezen en het advies was dan ook om een colbertje mee te brengen. Tot enigszins vermaak van Ewien, die in Congo als vrouw juist meer broeken mag gaan dragen ipv de (Malinese) rok.

De jacht op een hip, niet te dik colbertje is dan ook vandaag officieel van start gegaan. We hebben nog geen exemplaar kunnen bemachtigen, maar we kwamen erg dichtbij. De komende weken zal alles zeker op zijn pootjes terecht komen...

Uitstapjes als nooit tevoren

Wat doe je als je een Malinees Nederland wil laten leren kennen? Juist ja, dan maak je uitstapjes. Op die manier komen we weer op plekken waar we (letterlijk) al menig jaren niet meer zijn geweest. Of zelfs nog niet eerder zijn geweest :)

Voor een uitstapje met onze vriend hoef je niet ver te gaan, want hij kijkt nog steeds overal zijn ogen uit. Toch hebben we bijvoorbeeld de zeehondencrêche in Pieterburen bezocht, toen we in het Noorden waren. Dat vond hij toch wel ergens bizar, een opvang voor zieke zeehonden. In Mali wordt elk dier gezien als potentieel eetbaar...
Een mooi moment ontstond toen Leni 't Hart - de oprichtster - even bij ons kwam staan en Joel vroeg waar hij vandaan kwam. Zij bleek een goed woordje Frans te spreken en ook een centrum te hebben in Senegal (tevens West-Afrika) en Iran. Ze toonde oprechte interesse in hem en vond het prachtig dat hij drie weken "stage" loopt in Nederland.

Grappig was ook J's reactie bij een bezoek aan mijn tante. Op het moment dat hij haar kat zag, zei hij prompt dat zo'n kat in Mali goed vlees zou zijn :) Z'n ogen werden nog wat groter toen hij een speciaal kattenluikje zag én een speeltje! Naar onze hond Bantu wordt ook wel eens met een verlekkerde blik gekeken :)

Samen met ons neefje brachten we zaterdag een bezoek aan Sea Life op Scheveningen. Weer een plek waar hij dingen zag die hij of nog nooit tevoren had gezien of kende van een plaatje. Ik weet ook niet wie er meer genoten - Anco en Joel - of ons neefje van zeven jaar. Nieuwe dingen hebben we zeker allemaal die dag onder ogen gekregen.Het meest genoot J. van zijn wandeltocht door de watertunnel (foto boven) ... Zoiets had hij niet vooraf kunnen bedenken. Hij slaakt ook iedere keer nog een Malinese kreet als we bijvoorbeeld door een tunnel met de auto rijden.

Eenmaal buiten Sea Life stuitten we op het vliegerfestival. Bijzonder om zoveel vliegers bij elkaar te zien, inclusief de vliegende koe - al staat deze niet op de foto.Allen een goede en plezierige week toegewenst. Geniet van de dingen om je heen!

Kijken met nieuwe ogen

De afgelopen dagen bekijken we Nederland met nieuwe ogen. Sinds zaterdag hebben we een Malinese vriend bij ons "op bezoek" voor 3 weken. Onze cultuurschok (in Mali) is niets vergeleken bij wat hij voor zijn kiezen krijgt hier in Nederland...

Het begon al toen we hem van Schiphol afhaalden. De politie pikte 'm uit de rij (ondanks een visum dat helemaal in orde was), onder andere omdat hij geen geld op zak had. We kregen dan ook een telefoontje toen we onderweg waren naar Schiphol. Men wilde zijn verhaal checken en ons even zien, voordat ze 'm "los wilden laten":)

En wat dacht je van een deur die automatisch open gaat? Voor ons een normaal verschijnsel, voor hem helemaal nieuw.

We vroegen hem enkele opvallende zaken te beschrijven tot nu toe:

1. De goedwerkende stoplichten in Nederland, ook als het gaat om detectie etc. In Mali zijn alle stoplichten niet zo goed op elkaar afgesteld en werken ze 9 van de 10 keer niet zoals het hoort.
2. Hij heeft met verbazing aangehoord hoe we onder de rivieren doorrijden (tunnel) en erover heen (brug).
3. In de kerk zondag viel hem op dat de gebeden in Nederland zo geordend verlopen. Een ieder spreekt na elkaar. In Mali bidt men tegelijkertijd en wacht men over het algemeen niet op elkaar. Was voor ons ook wennen in het begin :)
4. Gisteren trok hij een dagje met Anco en broers op rondom de boerderij. Wederom verbaasde hij zich over de ver-ontwikkelde technologie die zich in Nederland (lees: op de boerderij) bevind. Dat een trekker automatisch kan rijden en dan ook nog op gps, dat is voor hem ondenkbaar. Anco vertelde vanochtend ook dat hij klaar stond om uit de trekker te springen als hij vond dat deze maar iets te dicht bij de sloot kwam :)
5. Ook merkt hij op dat alle menselijke acties - zoals het rijden op de weg - door computers worden gecontroleerd. Hoe blij zijn wij hier soms mee als het gaat om snelheidscontroles etc :)
6. Dat een paard een wei voor zichzelf krijgt, ook dat is nieuw. In Mali hebben dieren geen rechten en lopen ze kris kras door alles heen. Dat het paard hier een grote plek krijgt, goed eigen voer en er alleen is tot vermaak van de kinderen, daar krabt hij zich nog even voor achter zijn oren.
7. De Big Tasty die hij kreeg was niet alleen te groot om helemaal op te eten, maar ook te mooi. We hebben nog de helft in de koelkast liggen :)

En zo kunnen we nog een hele tijd doorgaan, omdat hij zich elke dag wel weer over iets nieuws verbaasd.

Het rondlopen op de IBC (video/tv beurs in Amsterdam) afgelopen maandag was ook geweldig om mee te maken. Zelfs de verkopers in net pak moesten soms lachen om de geluiden die onze vriend maakte. Bij het opzetten van een 3D bril bijvoorbeeld. Hij viel nog net niet achterover vanwege het effect, maar het scheelde weinig :)

We zullen hem nog met meer specifieke dingen / activiteiten van Nederland kennis laten maken. Zo is hij zaterdag uitgenodigd om te gaan indoor skiën. Sneeuw heeft hij nog niet eerder gezien, laat staan dat hij in een hal is waar de temperatuur onder nul is. Ben benieuwd hoe bibberend hij de helling afgaat...en of er veel van skiën komt, omdat we de neiging hebben met z'n allen dubbel te liggen :)

Wordt vervolgd! Zo ook het avontuur van Anco en zijn vrienden in Mali...

Nu ik nog even naar de titel kijk schiet me een beeld te binnen. Wanneer we met andere geestelijke ogen leren kijken, zien we de wereld vaak ook heel anders dan voorheen. We worden opmerkzamer en zien de dingen als nooit tevoren, intenser. Zo zal onze vriend zich ook enigszins voelen nu hij op Nederlandse bodem rondloopt.

Haal de muren neer!

Luisterde vandaag naar een boodschap met als titel: "De tijd van de liefde is voor u gekomen", van Wilkin van de Kamp.

Wat er voor me uitsprong is dit en dat wil ik van de week ook meenemen "ter overdenking":

"Angst bouwt muren (wie deed of doet dat niet in zijn leven?), maar HOOP bouwt bruggen!"

"EN de liefde haalt muren neer!"

Opdat we elkaar allemaal met (volmaakte / onzelfzuchtige) liefde tegemoet treden deze week!

Belevenissen

Een week zonder Anco...hoe zou ik deze invullen en "beleven" dacht ik vooraf. Nu terugblikkend ging het me eigenlijk best af, al blijft 'koken voor één persoon' een hele uitdaging :) Enkele belevenissen op een rij...

[Nederland] Anco en twee vrienden vertrokken vorige week donderdag richting Mali om de bijbelschool Bethel weer op gang te helpen voordat het nieuwe schooljaar van start gaat. Het avontuur begon - wat mij betreft - op Schiphol waar drie jonge mannen verwoed met de koffers en weegschaal in de weer gingen om alle benodigde bagage binnen het maximale aantal kilo's bagage probeerde te houden. Was een komisch gezicht en ik vertrok met het teveel aan bagage weer richting Zuidland.

[Mali] Na een extra dag op Casablanca kwamen Anco & co en alle bagage veilig op het vliegveld van Bamako aan. Anco schreef: "We zijn goed aangekomen. Heerlijk met alle bagage zonder problemen en zonder betalen... Halleluja!"

[Nederland] Na een drukke vrijdag waarop ik weer op mocht trekken met de EO filmploeg viel het weekend zonder Anco even zwaar. Toch genoten van een avondje uit op het Spijkenisse Festival en een latere 'kerkgang' op zondag in Hellevoetsluis. Lekker uitslapen dus en beetje teuten...

[Mali] Vanuit Mali kwamen de berichten dat ze het als 'mannen onder elkaar' goed hadden en dat er het eerste weekend ook tijd vrij was gemaakt om bijvoorbeeld de watervallen te bezoeken. Helemaal in de regentijd is deze plek de moeite waard om te bezichtigen.

Onze hond Bantu was 'dun en happy', aldus Anco. Hij had het sinds ons vertrek en later ook de buren toch wel zwaar gehad.

De bliksem bleek de bijbelschool materialen toch harder getroffen te hebben dan vooraf gedacht. Anco denkt dan ook niet alles te kunnen 'repareren', maar het wel zó te maken dat ze vooruit kunnen tot volgend jaar. Verder was hij bemoedigd door een bezoek aan een bevriende, Malinese dominee die visie heeft voor Koutiala en omgeving.

Ben benieuwd naar allerlei fotomateriaal en de bijbehorende verhalen die het Mali avontuur beter tot zijn recht zullen doen laten komen. Wordt vervolgd dus!

[Nederland] Heb zelf eindelijk de stoute schoenen aangetrokken en ben van de week begonnen met ... een fotografiecursus. Stond al jaren op mijn verlanglijstje, maar nam er telkens niet de tijd voor. Met onze stijl van leven is het ook niet makkelijk om zulke zaken in te passen.

Gisterenavond was dan ook de aftrap in het Zuiderpark Den Haag. Voelde weer veilig en vertrouwd, daar hebben we tenslotte voor vertrek naar Mali jarenlang dichtbij gewoond :) Mijn vriendin en ik vonden we het wel spannend zo'n eerste ontmoeting!

Al gauw ebde de spanning weg, mede omdat we tenslotte allemaal in hetzelfde schuitje zaten én de sfeer binnen de groep gewoon open en prettig was. Bij het voorstelrondje (niet helemaal mijn ding!) werd er een en ander over ons leven in Mali gevraagd. Lastig om in een paar woorden te omvatten.

Na een avond gezelligheid en theorie gingen we weer weg met een technische en creatieve uitdaging (in zijn bewoording: opdracht :) Aan ons allen de schone taak om vast te leggen WAT het leven waard maakt om te leven. Wie dacht dat een fotografiecursus geen diepgang kent, heeft het mis :) Ben heel benieuwd naar de creativiteit van mijn mede-cursisten en hoe ik een en ander in beelden ga omzetten...Want daar ben ik nog niet helemaal uit :)

p.s Mijn haarlengte is tijdens Anco's afwezigheid ook minstens gehalveerd - voor wie dit een interessant gegeven vindt - :)

Ontmoetings-BBQ

De eerste ontmoetingsactiviteit is een feit. Afgelopen zaterdag vond de ontmoetings-BBQ plaats in Zuidland. De zaterdagochtend begon met een heel aantal wolken, maar ja jullie weten het hé ... achter de wolken schijnt ? Precies, de zon!

Rond een uur of 5 druppelden de eerste gasten binnen en bestormden de eerste kinderen de trampoline. Dat hoef je ze geen tweede keer te zeggen...Hup, t-shirt uit en springen tot je er bij neervalt. Geweldig om te zien hoe goed de kinderen het naar hun zin hebben op de boerderij. Wat wil je ook, met zoveel ruimte :)

Anco had zo zijn eigen ontmoetingsritueel, achter de BBQ. Hij stond - vaak omringd door enkele mannen - geanimeerd te praten. Waarover ze het precies hadden kon ik niet altijd opmaken, maar naar hun zin leken ze het wel te hebben. Het was ook een tijd waar "oude contacten" weer werden aangehaald.

De avond ervoor liepen we nog een goede beamer "tegen het lijf" en daarmee hebben we na de BBQ een presentatie van Gods werk in Mali gehouden. Ook de kinderen deden actief mee - ondanks vermoeidheid - en stelden leuke vragen.

Ons nichtje had het er vandaag nog over. Sommige dingen hadden wel indruk gemaakt, vertelde ze. Ze zag de voordelen van het leven in Mali wel in. School moest wel makkelijker zijn, als de bliksem regelmatig op de school kon inslaan. Dat betekende toch op z'n minst dat de school een paar dagen dicht zou zijn! Ja, een kinderbrein werkt op volle toeren ... :)

De gestelde vragen (tijdens en na een presentatie) zijn voor ons ook waardevol, omdat het ons de kans geeft dieper op bepaalde zaken in te gaan. Daarnaast zouden we de dag erna in een "nieuwe" gemeente spreken. Geen tijd voor zenuwen dus.

In de genoemde gemeente was de zondag helemaal rond het thema "zending" ingekleed. Jonge mensen gaven getuigenissen van wat God had gedaan in hun leven. Naast ons, sprak ook het echtpaar dat we binnenkort in Congo gaan bezoeken. Anco grapte dan ook dat we "in zijn voorprogramma" stonden.

Na de dienst was óók daar tijd om elkaar te ontmoeten en door te praten over de zending. Moe, maar voldaan keerden we rond half drie huiswaarts.

Op zaterdag 18 september zullen we een ontmoetings-ontbijt houden op de boerderij. Een ieder nog van harte welkom! Maar voor die tijd gaat Anco eerst voor een dag of 10 naar Mali. Vergezeld van twee vrienden hoopt hij daar de bijbelschool Bethel weer startklaar te maken, voor de aanvang van het nieuwe schooljaar.

Video avontuur

Afgelopen weekend had ik het "privilege" om een dagje met de EO en camera / geluidsman op te trekken. Het was echt een dag om niet snel te vergeten...

Ik mocht niet alleen de oren van ieders hoofd vragen, maar ook kon ik met eigen ogen zien hoe een bepaald programma in de praktijk tot stand komt. En dat alles in een heel gemoedelijke sfeer.

Voor een nieuw programma "Geloof, Hoop en een hele hoop Liefde" (te zien vanaf oktober 2010) reisden we - in alle vroegte - af naar Nijkerk, waar de Landelijke Stoomgemaal dag werd gehouden. Een echte mannenwereld met zo nu en dan een excentrieke vrouw :) Zet een groep mannen met machientjes (en stoom) bij elkaar en je krijgt een heel bijzonder tafereel :)

De regisseuse van de EO wilde geen opnames hebben van alle attracties op de Stoomgemaaldag, omdat het anders een Ontdek-je-plekje karakter zou krijgen. Probeer dat maar eens aan het verstand te peuteren van stoom-liefhebbers, die helemaal opgaan in hun hobby...Dan is tenslotte alles de moeite waard om vast te leggen!

Naast de opnames op locatie zijn we ook naar het huis - en naaste omgeving - geweest van de "hoofdpersoon". Hij verzorgt namelijk zijn vrouw en dat moest ook naar voren komen.

Het was echt grappig om te zien hoe "men" reageert als er een cameraploeg op straat gaat filmen. De ene voorbijganger knoopt een praatje aan in de hoop ook op tape te komen, terwijl de ander echt verontwaardigd kan reageren omdat er toevallig een ploeg voor zijn of haar voeten loopt.

Ook het filmen in de plaatselijke supermarkt gaf een enkeling enige stress. En dat op een drukke dag als zaterdag! De crew bleef echter de rust zelve en het was goed om te zien hoe men reageerde op onverwachte veranderingen, van welke aard dan ook. Goed leerpunt ook, om altijd je hoofd koel te houden. En vriendelijkheid met een goede dosis humor ten alle tijde doet wonderen ... :)

Mijn eigen handyman

Had deze foto op mijn Face Book pagina gezet om een beetje de draak met Anco te steken...De reacties deden me besluiten 'm toch ook maar op onze Blog te plaatsen :)

Vond het overigens wel jammer dat Anco's werkbril zwart is in plaats van bijvoorbeeld knal-roze. Dat had het effect helemaal af gemaakt...

Nee, alle gekheid op een stokje. Anco's derde liefde is toch wel zijn zelfgemaakte boot. En daar gaat menig (klus)uurtje inzitten. Bepaalde dingen gaan niet vanzelf, maar alles wordt gezien als "een uitdaging" in plaats van een probleem. En bij ons loopt werk nu eenmaal door in hobby en andersom.

Dus (bij)leren doe je ook nog eens ter plekke. En dat is vaak weer bruikbaar op "het veld", in Mali of elders...

Van al dat klussen wordt je wel handig...en dat zit in de familie. Anco's vader klust ook van harte regelmatig mee. En de kinderen? Die springen elke dag om ome Anco heen, of de boot nu "eindelijk" weer gaat varen?

De in de vorige Blog genoemde (eerste) presentatie is goed verlopen. Het is altijd weer gaaf over God's werk in Mali te mogen spreken. Tegelijkertijd is het altijd weer even "spannend" om te zien / horen of een en ander aanspreekt. Gelukkig kunnen we dat met een gerust hart uit handen geven :)

Een volgende presentatie zullen we geven op de eerste ontmoetingsdag hier in Zuidland. We zien ernaar uit - ook om een ieder te ontmoeten!

Tot ziens in Zuidland!

Van Batavus tot transportfiets

Je kunt er maar druk mee zijn zag ik de Bergeijk Boys vandaag denken. Met de ombouw van mijn degelijke Batavus fiets tot een heuse (aldus vriendin) transportfiets.

Neefje Harm (7) deelde mee in de pret door me te vragen of ik vandaag "sleutel-les" kreeg. Toen ik daarop bevestigend antwoordde en hem vroeg of hij dat ook wilde, zei hij prompt: "Nee hoor, ik kan al sleutelen!" Sja, van je neefje moet je het hebben :)

Tijdens een dagje Amsterdam zag ik dat zo'n melkkistje voorop - of achterop - je fiets het laatste jaar (?) gemeengoed geworden is. Dat zou ik ook wel willen - dacht ik - van mijn mandje op mijn Batavus fiets had ik toch vanaf dag 1 niet echt gehouden. Bovendien kon je in zo'n kistje "veul meer" boodschappen kwijt, handig! Zo gezegd, zo gedaan: de aankoop dan ...

Na enkele weken besloot ik toch maar eens "sleutel en schroef" in de hand te nemen en mijn fiets tot transportfiets om te dopen. Na een uurtje sleutelen - en (m)enig hulp van buitenaf - is dit het resultaat (zie foto)!


Het fietst nog een beetje onwennig, omdat het net lijkt alsof je mandje rechtdoor gaat, terwijl jij toch echt een bocht maakt. Zal bij een ritje naar het dorp eens goed om me heen kijken, maar ik denk toch echt dat ik de primeur in Zuidland heb! Komt goed uit, want jezelf onderscheiden is iets moois, als je bedenkt dat God ieder mens uniek geschapen heeft :)

Goede tijden

Ha, ha wie had ik tuk met deze titel? Enkelen onder jullie dachten wellicht aan de soap serie, die nog steeds draait? Of niet meer? Zou het niet kunnen zeggen, maar dat doet er ook niet toe.

Het leek me goed om even een update te geven van onze tijd in Nederland. Allereerst kunnen we zeggen dat we het (nog steeds) erg goed maken. Het is de laatste dagen wat kouder, waardoor we wat langer onder de warme douche staan en we ons met meerdere lagen kleding bedekken. Maar verder..."It is well with our soul"...

We mochten al meerdere familieleden, vrienden bezoeken. Een enkeling zelfs op hun vakantiebestemming, wat wil je nog meer? Na zulke bezoeken komen we altijd weer opgebouwd terug. Het is goed om van hart tot hart te mogen praten over de dingen die invulling geven aan je leven.

Ook het bezoeken van bedrijven gaat - vanwege de zomervakantie - gestaag door. Anco is vandaag naar Almere afgereisd om te praten over wat er nog precies nodig is om de bijbelschool Bethel weer op de rails te krijgen. Ik zie uit naar wat hij te vertellen heeft als hij weer thuis komt. Ook dit bedrijf heeft het nieuws over de blikseminslag met interesse gevolgd.

Sinds twee weken reis ik zo nu en dan af naar Hilversum om te leren van een documentaire maakster bij de EO. Het is geweldig hoeveel ik van haar (al) mag leren en hoeveel andere interessante (video) mensen er op mijn pad komen. Gisteren schoof ik aan bij de eindmontage van een nieuw programma. Mijn ogen stuiterden bij het volgen van de vliegensvlugge handelingen die de editor maakte, maar iets opgestoken heb ik. Dat is zeker :)

De eerste aanmeldingen voor de ontmoetingsdagen druppelen binnen. Het belooft een goede tijd te worden. Ook zullen we zondag voor het eerst een gemeente bezoeken, waar we zullen vertellen over Gods werk in Mali e.o. Het is een gemeente die ons elke twee jaar vraagt terug te komen en dat is leuk, want dat schept een band. Het is altijd weer een kunst om te weten hoeveel voor te bereiden... of hoeveel juist niet :)

Nieuw leven

Zondagnacht mochten we ons weer een nichtje rijker tellen. Anco's broer Rens en schoonzus Carola kregen er een dochter bij, genaamd Lize.

Carola zelf vertelde dat de bevalling echt wonderbaarlijk was verlopen. Voor hen die de achtergrond van onze schoonzus niet kennen, Carola heeft zo'n drie jaar geleden een hersenbloeding gehad toen zij uitgerekend was van haar (toen) jongste.

Om deze reden was deze bevalling extra spannend en is zij in het ziekenhuis bevallen. Alles is prima verlopen en daar ziet zij (en wij) duidelijk Gods hand in.

Prietpraat

Gesprek tussen Anco en Harm (neefje):

Anco: "Niet hangen vandaag Harm, het is te warm om te kroelen. Dat doen we weer als het wat kouder is...
Harm: "Ja maar ome Anco, als het winter (lees: koud) is zijn jullie er nooit!

Andere dag, ander gesprek met een ander neefje:

Ewien: "Goede morgen!" (om 11 uur op een regenachtige dag)
Neefje: stilte....
Ewien: "Of is het geen goede morgen?"
Neefje (na enige sec): "Nee, natuurlijk niet want ik moet helemaal in mijn eentje al mijn grote speelgoed opruimen omdat het anders nat wordt"...

Grappig hoe kinderen soms een vertaalslag maken, waar wij volwassenen het omkijken bij hebben... :) Heb overigens wel een handje geholpen hoor met het opruimen van de spullen!

Ik loop op straat

Ik loop op straat.
Er zit een diep gat in de stoep.
Ik val erin.
Ik ben verloren...hopeloos.
Het is mijn schuld niet.
Het duurt een eeuwigheid
voor ik eruit ben.

Ik loop in dezelfde straat.
Er zit een diep gat in de stoep.
Ik doe net of ik het niet zie.
Ik val er weer in.
Ik kan niet geloven dat ik
weer op dezelfde plaats ben.
Maar het is mijn schuld niet.
Het duurt nog heel lang voor ik eruit ben.

Ik loop in dezelfde straat.
Er zit een diep gat in de stoep.
Ik zie dat het er is.
Ik val er alweer in...
Het is een gewoonte.
Mijn ogen zijn open.
Ik weet waar ik ben.
Het is mijn schuld.
Ik klim er onmiddellijk uit.

Ik loop in dezelfde straat.
Er zit een diep gat in de stoep.
Ik loop er omheen.

Ik loop in een andere straat.

Portia Nelson (Autobiography in five short chapters)

La fête de Brielle (fotoblog)

Ja, ja "Het feest van Brielle" (de titel vertaald). Daar kunnen we natuurlijk niet wegblijven, althans ik :) Anco werd op sleeptouw meegenomen, maar genoot er (achteraf) ook wel van...

In Brielle werd de stad - vanwege de Tour de France - tot Franse vestigingsstad omgetoverd. Zo kon je een rondritje maken op de kermis als "in de oude dagen", werd het plein om de kerk omgetoverd tot Montmartre en werden er culinaire festiviteiten georganiseerd.

Met camera in de hand ging ik dan ook graag sfeer proeven. Spontaan besloot ik een artistiek uitziende Moskouse schilderes van een persoonlijke foto-sessie te voorzien :) Dat vond ze prima (altijd leuk) en als dank heb ik haar er een paar toegestuurd.

p.s op het 3-luik v.l.n.r: de oude ijskar en twee keer de schilderes in actie

Heb jij een JA gezicht?

Zoals "beloofd" nog een dieper kijkje in de keuken van het eerste "Vrij Zijn"weekend. Excuses voor hen die vinden dat ik er te erg over door draaf, maar ik kan nu eenmaal niets anders denken dan: iedereen heeft baat bij gebrachte boodschappen :)

Bovenstaande vraag (in mijn geval: Heb IK een ja-gezicht?) heeft me enorm aan het denken gezet tijdens en na het weekend. Helemaal als het gaat om mijn eerste reactie op een vraag die iemand me stelt. Is mijn eerste reflex dan "Moeilijk, nee" of kijk ik meer naar de mogelijkheden die in het verlengde liggen van de vraag. Het zogenoemde NEE-gezicht is altijd kritisch, gesloten, hij / zij durft geen risico's te nemen en heeft moeite om te ontvangen.

Het zal ons niet verbazen dat Jezus een JA-gezicht had. Hij zei tegen iedereen JA, behalve tegen de huichelaars. Wat je doet bepaalt (overigens) niet je status, maar wat Jezus heeft gedaan voor jou! Na een bevlogen boodschap van Wilkin v/d Kamp kon ik niets anders wensen dan dat mensen om mij heen ook als eerste een "JA-gezicht" bij mij zullen zien :)

Wilkin van de Kamp, Martin Koornstra en Willem Ouweneel (Nieuwe-neel zoals hij zichzelf plagend noemde) gaven om de beurt boodschappen mee om ons te prikkelen, om na te denken over de positie die we (als christenen) innemen in de maatschappij. Ik kan ze hier niet allemaal volledig uitwerken, maar ik zal een aantal prikkelende uitspraken noemen die me bijgeblijven zijn tijdens en na het weekend:

1. Durf jij als enige uit (de boot) te stappen, wanneer anderen, omstandigheden je ontmoedigen dit te doen?
2. Soms moet je God niet vertellen hoe GROOT je probleem is, maar het probleem hoe GROOT God is. Durf te gaan staan op Gods beloften waar de bijbel vol van staat.
3. Laten we blij zijn om elk wonder, hoe klein ook. We verwachten vaak grote dingen van God, waardoor we de wonderen onder ons neus over het hoofd zien.
4. God kan Zijn ogen niet van je af houden! Hij doorziet al je gedachten, gevoelens en weet wat je nodig hebt op elk moment.
5. Het gaat er niet om hoeveel boeken je geschreven hebt (in Ouweneel's geval :), maar om de hoeveelheid licht van Jezus die je hebt laten zien!
6. (Uitspraak Afrikaanse voorganger): "Alles is geoorloofd, behalve zondigen!"
7. "Dus wanneer de Zoon u vrij zal maken, zult u werkelijk vrij zijn..." (Joh 8: 36). We waren allemaal slaaf van de zonde (slaaf van je werk, slaaf van goedkeuring van anderen, ...) toen we God niet kende, maar nu zijn we vrij. Een slaaf heeft geen vrijheid, geen perspectief. Hij kent geen échte vreugde. Creativiteit wordt uitgebannen. "Laat u dan niet opnieuw een slavenjuk opleggen!"
8. Christelijke vrijheid is slavernij aan Christus!
9. Winnen door te verliezen (Bergrede)! De kern van het Evangelie is geven (Joh. 3:16). Loslaten is terug verdienen. Investeren in het kleine, levert GROTE resultaten op.
10. "Heb God lief en doe wat je wilt" - Augustinus. Let op wat christelijke vrijheid inhoudt: Je mag alles, maar je wilt niet alles (meer)...

Zomaar een greep uit de dingen die geleerd werden tijdens het weekend. Mijn excuses als sommige uitspraken niet helemaal tot hun recht komen, omdat het het beste begrepen wordt in zijn geheel.

Laat dat dan ook direct een aanmoediging zijn om de kans te grijpen een (volgend) weekend van "Geboren om Vrij te zijn" mee te maken. Het zal alles behalve saai zijn, maar laat ik u / jou voor één ding waarschuwen. Je wordt aan het denken gezet en u / jij zult dingen binnen uw / jouw leven met andere ogen gaan bekijken! :)

Om over na te denken!

Samen met een vriendin heb ik vorig weekend het eerste "Vrij Zijn" weekend mogen meemaken. Het was een waar feest. Als je ooit in de gelegenheid komt om dit (gratis) weekend (of Geboren om vrij te zijn) te bezoeken, aarzel niet :)

Later meer over het weekend...Hieronder alvast een voorproefje:

Let op je gedachten!

Let op je gedachten,
want je gedachten
worden je woorden.

Let op je woorden,
want je woorden
worden je daden.

Let op je daden,
want je daden
worden je gewoontes.

Let op je gewoontes,
want je gewoontes
vormen je karakter.

Let op je karakter,
want je karakter
bepaalt je bestemming!

"Want zoals een mens denkt, zo is hij."
(Spreuken 23:7)

Bethel: Natuur eist haar tol

Dear all,

Praise God nobody got hit, though it hurts a lot what happened last Thursday. I was traveling back from Munich from the inter solar trade fair when I got an email. As I'm not in Mali now, I got the news via Daouda Zonou a prof working at Bethel. I will try to explain what happened from what I learned so far by email.

Thursday morning the worst case scenario happened at Bethel radio station. A direct lightning strike hit the radio tower, and transferred into the 220 volt grid. In the radio station a distribution switch scattered in pieces. About 100 meters further under the water tower the automatic timer scattered in pieces with such force that the distribution panel blew open. Another 80 meters further on at the central inverter places and batteries, two big expensive Victron inverters fried. Another 80 meters further away maybe two solar grid connected inverters are defect. As the grid is not working at the moment they cannot tell if these sunny boy inverters are fried too.

This news hit us very hard. Ewien and I were traveling back from Munich to Holland and we were at least for about an hour very silent driving back in the car. Questions go through your head like is it worthwhile the work at Bethel, is it ever gonna be sustainable? How much chance that this would happen again in future? Why does God allow such loss to happen. What should I have done earlier. Especially when it comes to protection. We only have a huge copper ground grid as protection, and the radio tower is grounded several times, but I know there exist more protection. But I have no experience with that as we have relatively not much lightning in Holland, at least nothing compared to Mali. Painful, painful, very inconvenient for Bethel, the radio not reaching their thousands of people. So painful. Luckily one circuit for the student buildings on another Victron inverter was still working. Only the radio being part of the main electrical system, took out the main system. Commercial value loss about $7000 without probably upcoming shipping costs..... Painful, how will we deal with this?

An hour later my optimism started to come back. I grew up on a farm and the idea hit me that we were used to loose and gain from nature a lot all the time. When there was no rain enough we had to irrigate that is about €1000 per day loss to save your harvest. When doing your work, expensive machines break and need expensive repairs..... So I grew up with these kind of difficulties which were just part of business and you learned to just deal with them and continue working with a positive spirit and rest in Gods grace for what you do gain out of nature.

But Bethel is not easily looked at like a business.. Do we need to look more at it like a business? Well for me at least it helps to concentrate less on the losses and look more at the potential gain. Gain not so much in finances, but in saved lives. Bethel is a place where teachers are teaching students become teachers. These teachers go out and teach many people. The impact in society is huge. For the radio station too. Do we need to repair the radio station? Yes I absolutely believe so, they reach thousands of people with their daily teaching and fun programs that make life joyful.

Sustainability! There is no wisdom in simply replacing the broken inverters and breakers. That is taking your chances on statistics how easily we would be hit by direct lightning again. Yes it did work last two years, but we cannot take the chances again with this experience in our head. We got a warning from nature this time without human casualty. Especially working in the radio station during rainy storms is really dangerous.

Last Thursday at the Inter Solar trade fair in Munich I visited for several hours three different vendors of anti lightning materials and over voltage protection. I got inspired with their knowledge and experience and made a follow up appointment for next week in Holland where one of the suppliers had an office too. You get the picture? while I was trying to get knowledge about lightning protection, it actually already happened that morning at bethel..... Wasn't I afraid earlier and willing to put in more protection? I looked into more protection in a shop in Bamako, but the seller did not know how to choose what size and amount and points where to add this protection. And the protection were expensive pieces like $500 per piece, so I decided to wait with this extra protection till I would know how to do it right and find the money needed for these materials.

Bethel school is not yet enough like a business where there is extra income to deal with losses. We are working on this. Land has been bought to grow crops. A garden is put in action to provide food for humans and animals. The chicken farm will generate income in the future. In the future Bethel needs to grow financially to place where there is budget to replace over voltage protectors and lightning arrestors. These devices are made to go defect when lightning hits so to spare the expensive inverters. At the moment Bethel school is in expanding and modernizing and there is simply no money left to deal with losses. During next week I will contact several business contacts to see what we need to replace, install and what the prices will be. Of course there is no warranty against over voltage due to lightning! When nature hits, than equipment warranty is out of the question. Though I hope we will find a lot of generosity to overcome last week losses.

Friday Douda sent me another email with further investigation. The one working Victron is now powering the water pump manually to provide water for the people living out there. One of the sunny boys for solar feed in is working and one is dead. Two big Victron quatro 5000 have several fried parts and do not start up anymore. The total loss seems three inverters, automatic timer for water pump and a distribution box in the radio station.

Very much depending on hardware repair costs I now estimate that including extra lightning protection and shipment we will need to raise about $7000-$10.000 to get this school and radio station working again. If you feel called to help us financially out than there are several ways. Gifts in the U.S. can go to C&MA in Colorado springs with label "Bethel solar energy project Mali". Gifts can also be sent directly to C&MA Holland, please contact me for details. Not done yet, but I will try to let Ewien put more information on our website how to donate to the project.

Thank you so much for you prayers and encouragement,

Anco van Bergeijk

Lekker Hollands

Lekker Hollands weer niet? Geweldig hoe we ook gewoon weer mee kunnen praten over het weer. In Mali is niets zo ONveranderlijk als het weer, de zon is er vrijwel altijd, met uitzondering van een maand of drie regenseizoen. Dan is hij er soms, maar meestal niet :)

Ik merk dat ik in deze Weblog niet zoveel kan schrijven, omdat de volgende nieuwsbrief in de maak is. Letterlijk ook eigenlijk "in de maak", omdat hij een nieuw jasje krijgt. We zijn benieuwd naar jullie reacties...We hopen dat hij halverwege juni in de digitale postbus valt!

Hmm, waar zou ik het dan eens over hebben? Over het weer zijn we in een minuut of wat uitgepraat deze dagen. Al moeten we toegeven dat dit echt geweldig is na de regendagen waarin we terugkwamen in Nederland. Het feit ook dat het zo lang licht blijft 's avonds is echt een verademing.

In Mali komt de zon tussen 6 en half 7 in de ochtend op en is hij om dezelfde tijd 's avonds ook weer verdwenen. Korte dagen maak je daar dus. Even buiten nagenieten van de dag is er dan niet bij. Genieten dus hier!

Wat zijn zoal onze plannen de komende week? Maandagnacht zijn we uitgenodigd door de EO radio in het programma "De nacht op 1"...Spannend wel, maar ook heel leuk. Moet eigenlijk eerlijk bekennen dat ik nog nooit naar het programma geluisterd heb! We zullen zeker proberen hier een link van te bemachtigen, zodat jullie niet op hoeven te blijven om hiernaar te luisteren :)

Dinsdag zullen we richting Ede gaan, omdat we volgende week een uitnodiging hebben gekregen om naar een "Solar beurs" in München te gaan. Een Duits bedrijf waarmee Anco regelmatig contact heeft, heeft kaartjes per post opgestuurd. Ben erg benieuwd, alleen al naar München - een stad waar ik nog niet eerder geweest ben.

Bij terugkomst gaat Ewien samen met een goede vriendin naar een weekend "Vrij zijn" op de Betteld. In hun laatste nieuwsbrief las ik dat er maar liefst 800 aanmeldingen zijn!! Het beloofd een weekend te worden vol humor, uitdagend bijbelonderwijs en leuke verrassingen. Het leven van een christen hoeft niet saai te zijn, sterker nog, niets avontuurlijker dan het leven van een christen! Ben errughh benieuwd :)

De zondag zullen we aan een jeugddienst in Ede "deelnemen". Deze zal heel speciaal zijn, maar helaas kan ik er nog niets over zeggen...Wordt vervolgd dus!

Nog even een "quote van Wilkin van der Kamp" over het komende WK voetbal in Zuid-Afrika...

De FIFA heeft juju (toverdoktoren) ontdekt, maar is niet in staat om de vele occulte mannen en vrouwen rondom de Afrikaanse voetbalteams te weren. Het is niet ondenkbaar dat de komende weken enkele witchdoctors straks met goedkeuring van de FIFA op de bank zitten. Het WK 2010 moet volgens de FIFA immers een authentiek Afrikaans feestje worden. Met toverdokters en al.

Wij als Westerlingen zijn vaak toch onbekend met genoemde krachten. Toch hebben ook wij er in Mali volop mee te maken. Deze krachten en machten van de duisternis zijn realiteit. Ik sluit me dan ook aan bij Wilkin om tijdens de wedstrijden voor de christelijke spelers (hij noemt bijv. Kuijt en Kaka) op de bres te gaan. Opdat zij de "kerk op hun werk" mogen uitdragen.

Ter afsluiting een praktisch voetbalvoorbeeld [Wilkin van der Kamp]:

Veel Afrikaanse voetballers zeggen baat te hebben bij magie. Bij blessures maken zij gebruik van de ‘traditionele dokter’. De toverdokter spalkt bv. een gebroken been met het bot van een leeuw met de bedoeling dat het been van de voetballer net zo sterk zal worden als dat van het dier. Een groot aantal Afrikaanse voetballer hoopt dankzij het aanroepen van bovennatuurlijke krachten beter te kunnen spelen. In Kameroen maken enkele nationale teams gebruik van poeders, die ze in de handpalmen van de tegenstanders smeren tijdens de officiële ‘begroeting’. De opponenten staan dan als vaatdoeken op het veld.

Naadloze aansluiting, of toch niet?

Het is zover, we hebben weer voet op Nederlandse bodem gezet. Het voelt wat onwennig, maar ze staan er...en ja, de tijd, die heeft duidelijk in Nederland niet stilgestaan. Toch wel (gevoelsmatig) in tegenstelling tot Mali :)

Inmiddels hebben we er een paar dagen Kreta (Griekenland) opzitten en dat was goed voor ons moreel. Beetje uitrusten, genieten van de natuur, soms in de zon liggen...Laat het nu net vaak zo hard waaien dat je er verkouden van wordt. Niks lekker aan het strand liggen bruinen, brr veel te koud.

We hebben ons zeggen en schrijven 1,5 keer in het koude water gewaagd. Verder hebben we met een gehuurd scootertje en auto het eiland verkend. Vooral het persoonlijke contact met de bevolking kleurde vaak onze dag. Het (economische) leven in Griekenland is momenteel niet rooskleurig, veel kleine zelfstandigen kunnen net hun hoofd boven water houden. Of net niet, gezien de vele leegstaande pandjes.

Dat het aangename ook kon worden gecombineerd met een "werkbezoek" bleek uit ons bezoek aan de 'Lasitti hoogvlakte' (zie foto). Anco heeft hier naar hartelust staan filmen en fotograferen. Want zo'n windmolen die water pompt, dat zou perfect werken in Mali :)
Onder het genot van een Grieks kopje koffie en gedroogde druiven in honing maakten we kennis met een boertje en zijn gezin. Vrouwlief kende nog wel een handvol woorden Engels en wij...wij spraken zeker 3 woorden Grieks :) Maar met handen en voeten kom je toch een heel eind. En tijd voor een gesprek is er altijd in Griekenland, net als in Mali. Goede tussenstop dus, voordat we richting Nederland gaan!

En nu Nederland...Een hele uitdaging voor de Afrikaanse chaoot. Waar alles volgens het boekje gaat en tijd (vaak) geld is. Laten we zeggen dat de re-integratie tot nu toe niet vlekkeloos liep :)
Om maar een klein voorbeeld te noemen. Je zou je pincode maar vergeten zijn (is tenslotte een jaar niet gebruikt), terwijl je aan de kassa staat te betalen. Denk je 'm eindelijk te weten, doet je pinpas het niet meer. Waarschijnlijk beschadigd door magnetische stralen.

In een jaar tijd kan veel veranderen, vooral het verschil in straatleven valt op. Zowel Mali als Griekenland kennen een buitenleven. Je huis? Dat is puur functioneel, daar kom je slapen of schuil je wanneer het regent. Ook eten koken doe je buiten, waar "de keuken" zich bevindt. In Nederland heeft elke straatganger een doel, waar je recht op af lijkt te gaan.

Vooral het contact met de Afrikaanse kids op straat is een gemis. Kinderen zijn gemeengoed en dat merk je vooral ook op straat. Even (oog)contact, even een lolletje. Corrigeren / opvoeden op straat is ook geen probleem, het wordt als het ware van je verwacht. Ook al ben je een vreemde!

De keuzes (bijvoorbeeld in de supermarkt) overrompelen soms, vooral als deze snel gemaakt moeten worden. Gun me even de tijd wil je? Bedankt! Het zal wel goed komen - met de tijd - denk ik...We zullen zien, ik houd jullie op de hoogte :)

Bye bye Burkina

Vorig weekend bevonden we ons in Bobo (Burkina Faso) en omstreken. Om daar de laatste klussen af te ronden voor vertrek. Het werd een weekend om niet snel te vergeten. Met onverwachte dingen (hoe kan het ook anders?) en onverwacht bezoek. Een korte compilatie van de werkreis.

Op donderdag vertrokken we met 4 personen: onszelf en twee Afrikaanse collega's. De één is een jonge gast die sinds enkele maanden bij Anco stage loopt. De ander een technicus die meer over solar (het doel van onze reis) wilde leren. So far, so good...

Bij de grens werd het ons al even moeilijk gemaakt, omdat we aardig wat waardevolle spullen zichtbaar in en op de auto hadden liggen. Na enige tijd praten liet de douane ons toch door. "We werken tenslotte ook voor hun kinderen, de toekomst van de land". Die doet het over het algemeen goed... :)

Via de grens snel doorrijden naar Dedougou, een lagere school. Daar een lange, dikke, zware, koperen kabel van het dak gehaald en netjes opgeborgen. Deze dient om een verbinding te leggen tussen de energiebron en een computerlokaal met 30 pc's op 180 meter afstand. Een klus die we niet meer zelf gaan klaren, maar die de leraren daar dienen op te pakken.

Pondou avonturen
Diezelfde avond nog in het donker richting de bijbelschool in Pondou. Geen pretje, rijden in het donker. Dat doen we dan ook alleen maar als het echt niet anders kan. Het is zo donker dat je geen hand voor ogen ziet. Voeg daar de ezelskarren en fietsers zonder licht aan toe en de tegenliggers die alleen stand "verblindend licht" kennen en het plaatje is compleet.

In Pondou een rusteloze nacht gehad. Het was binnen veel te warm en buiten werden we door de wind en regen geplaagd. Zeggen en schrijven misschien 3 à 4 uur geslapen die nacht. Niet genoeg voor slaapliefhebbers van het eerste uur.

Volgende dag (vrijdag) vroeg uit de veren - Anco althans - om het werk zoveel mogelijk af te ronden. Op Pondou's grote terrein werden in mum van tijd 12 batterijen + 6 zonnepanelen geinstalleerd. De controllers lieten op zich wachten, omdat we die in de haast in Koutiala hadden laten liggen. Een vriend van ons (de onverwachte bezoeker) zou die per bus naar Bobo komen brengen. Dan zouden we het werk maandag af komen maken. So far, nog steeds so good :)

Werk voor die dag afgerond, terwijl ik de kinderen bezighield. Was overigens niet veel meer voor nodig dan een fotocamera (zie foto) :)

Vol goede moed naar het busstation om onze vriend op te halen. Nog niet wetende wat er boven ons hoofd hing. De vriend was netjes aangekomen, maar zonder... inverters. De mobiele brigade had de bus onderste boven gekeerd en de inverters ingenomen. Ondanks een pleidooi van onze vriend en buschauffeur geloofde ze niet dat hij (als Afrikaan) in het bezit kon zijn van zulke dure apparaten. Achterlaten dus en hij verder.

Hij had ons geprobeerd te bellen, maar wij zaten in de brousse, geen bereik. Vriend in de auto en op naar de mobiele brigade post zo'n 50 km buiten Bobo, helaas weer in het donker! Daar aangekomen praatten we voor dovemansoren. De "baas" aldaar bedroog ons waar we zelf bij stonden. Hij dacht er ook niet aan om de hoogste baas te bellen op dit tijdstip (het was inmiddels een uur of 8)... die werkte alleen op kantooruren en was net terug van een reis. Bovendien, de doos was al naar de grenspost, wat niet waar bleek te zijn omdat onze vriend hem kon aanwijzen.

Even later stopt er een busje die alle dozen inlaadt. Wacht even, dacht Anco, daar gaan we achteraan. Anders weet je nooit in wiens handen het pakket beland. Wij dus met z'n alleen weer de auto in en achter het busje aan, naar de "echte post" zo'n 20 km verderop. Iedereen werd er stil van, ook door moeheid en gebrek aan een fatsoenlijke avondmaaltijd :)

Ook bij de volgende post konden we praten als Brugman, maar kregen we de doos niet mee. Officieel was het pakket nu van de douane en moesten wij maar bewijzen dat het apparatuur echt van ons was. Ze hadden daar tenslotte een heel magazijn vol met spullen die zogenaamd "gedoneerd" waren. Van dat argument raakte hij niet onder indruk. Wel nam hij de moeite zijn chef even op te bellen. Maar nee, morgen terugkomen met de originele bon, dan wilde hij wel verder praten. Maar een belofte wilde ze geen van allen doen.

In het donker dus weer terug naar Bobo en daar nog even snel een broodje hamburger verorberd. Het was inmiddels al half 12! Uitgeput in bed!

Jacht op doos
Inmiddels hadden we vrijdagavond per e-mail een scan van de originele bon ontvangen. Dat zou de douane uiteindelijk moeten overtuigen, hoopten we :) Eerst een ochtend werken op de Maranatha school. Daar hebben de mannen fyber optics neergelegd en een voltage regelaar geïnstalleerd voor de hele school. Ook hier hebben ze een goed werkend computerlokaal.

De regelaar was hard nodig, omdat de spanning kan variëren tussen de 170 en 260 Volt. Zo erg, dat zelfs de lampen er van springen!

Na de klus snel een lunch en met z'n allen weer op weg naar de douane. Dit keer namen we al onze spullen mee, omdat de kans erin zat dat we onze inverters niet meer terug zagen. Als dat de uitkomst was, zouden we doorgaan naar Mali. Het had dan geen zin om terug te keren naar Pondou.

Terwijl Anco met de chef praatte, keken wij van een afstand in de auto toe. Het gesprek in de auto ging over heel andere zaken (slangen, spinnen en ander ongedierte) dan erbuiten. Het was toch wel een beetje een ontlading van de opgebouwde spanning de afgelopen dagen. Ook maakte ik opmerkingen als "ze gaan samen naar binnen, maar de doos staat nog buiten"; "Anco ondertekent iets" etc, waaruit onze Afrikaanse vrienden dan weer dingen kunnen opmaken. Al met al, na ongeveer een half uur, kwam Anco met doos en al onze kant op. Zonder te betalen!! Opeens brak er weer een zonnetje uit op de achterbank. Een pak van ieders hart.

De ontlading
Eenmaal terug in Bobo reden we eerst naar een supermarkt...eerst maar eens fatsoenlijk boodschappen voor de overige dagen doen. Nu we de doos hadden, zouden we de zondag vrij nemen en maandag het werk op Pondou afmaken.

De avond gingen we uit eten bij de Katholieken om de 'overwinning' te vieren. Dat beloofde een gezellige avond te worden. Des te meer omdat één van de jongens nog nooit voet in een "sjiek restaurant" had gezet. Tot hilariteit van ons allen bestelde hij uiteindelijk een sorbet als zijn hoofdmaaltijd :)

Ook Anco's helper zette de toon van de avond. Hij at letterlijk alles van iedereen op. Zo'n kans kreeg hij tenslotte niet snel weer.

Op maandag konden we eindelijk het werk afmaken en kregen de controllers hun plaats. Ook twee inverters werden geinstalleerd, om enkele computers van goede spanning te voorzien.
Met een blij en vol hart gingen we weer terug naar Koutiala. De reis had ons allen duidelijk dichter bij elkaar gebracht :)

Blijf dromen!

Groeten vanuit Bamako! We zijn "onverwachts" een paar dagen extra in de hoofdstad, mede als gevolg van de uitbarsting van de vulkaan in IJsland. Ook de vluchten naar Europa vanuit Mali zijn hierdoor geannuleerd, waardoor bezoekers daar de "dupe" van worden...

De tijd gaat nu snel, de laatste weken hebben hun intrede gedaan. Na Bamako zullen we nog één keer naar Burkina Faso afreizen, om het werk op de scholen af te maken.

De gezondheidsvideo is inmiddels helemaal klaar en verspreid. Er komen positieve reacties op. Momenteel zijn we al aan het "dromen" over een ander medium dan de DVD om video's op te verspreiden. De DVD doet het toch niet goed in een warm en stoffig klimaat als Mali :) We zullen dan ook gaan onderzoeken of we de volgende video in een formaat kunnen maken dat verspreiding via mobiele telefoons mogelijk maakt. Dat zal de te verspreiden boodschap ten goede komen. Tips voor de uitwerking zijn altijd welkom!

Ook het ministerie van gezondheid is momenteel een campagne begonnen, waarbij ze levensbelangrijke (letterlijk) informatie verspreiden via de mobiele netwerken. Eén van de boodschappen - voedt je kind tot 6 maanden met niets anders dan moedermelk, dus geen water! - kwam ook voor in de video over babyvoeding. Schot in de roos!

Anco blijft ook doordromen over tuinenwerk op de bijbelschool Bethel. Een grote kerk in Amerika - we hebben deze twee jaar geleden ook bezocht - komt hierin naast hem staan en gaat een en ander investeren om de droom werkelijkheid te maken. Het lijkt de juiste tijd nu, omdat ook de Malinese leraren en leerlingen nu actief meedenken en meedoen. Nu ze iets van de visie geproefd hebben, worden ze enthousiast!

Ook zijn we in contact met een jonge Malinees, die op het conservatorium in Bamako zit. Hij is erg getalenteerd en zoekt een mogelijkheid om christelijke muziek(video's) grootschalig te verspreiden. Het is voor een Malinese musicus niet makkelijk om ook van zijn gave te leven. Veel bekende zangers / musici trekken weg om hun heil te zoeken in Frankrijk en elders. En vaak met succes!

Toen ik gisteren met hem chatte en hem de onderstaande muziekvideo liet zien werd het even stil aan de andere kant. Hij vertelde me dat dit precies is waar hij over zat te mijmeren. Ook was hij al een en ander aan het uitwerken op papier - voordat hij de video onder ogen kreeg. We hebben hem aangemoedigd groot te (blijven) denken en zijn droom te volgen. Waar mogelijk proberen wij hem dan te helpen en wie weet....dansen we over een jaar door de Malinese straten :)

After Paas party!

Zeker weten dat ik nu menig aandacht heb :) Koutiala staat de week na Pasen in het teken van een evangelisatie campagne... Eén die de gemoederen doet beroeren.

De campagne wordt getrokken door de MEIE kerk, een charismatische kerk met evangelisatie hoog in het vaandel. Soms ook een beetje een vreemde eend in de bijt te midden van de traditionele(re) kerken in Koutiala.

Toch worden voor deze campagne de krachten samengebonden en gaan verschillende sprekers voor. De ochtenden en de avonden worden goed bezocht, gemiddeld komen er (minimaal) 3.000 mensen naar het nieuwe voetbalstadium. Sommige bezoekers lopen gemiddeld een uur, alvorens op de plaats van bestemming te komen.

De ochtenden worden gevuld met christelijk (basis) onderwijs, als voeding voor de nieuwe chirstenen. De avonden wordt er zongen, gesproken en is er plaats voor gebedsgenezing.

Vele Malinezen geven hun hart aan God, velen genezen. Soms gaat dit met veel gebaren en een flink volume gepaard. Een rolstoeler loopt, een blinde wordt ziende, een vrouw geneest van een nare ontsteking op haar hand...Er vindt een kleine opwekking plaats, met name ook in de harten van de Malinese christenen.

Onze huishulp en zijn vrienden gaan iedere avond naar het stadium. Ze komen bemoedigd en gesterkt terug, ook de onderlinge band tussen alle verschillende kerken krijgt hierdoor een boost!

Het is goed om het evenement door hun ogen te (blijven) bekijken. Wij westerlingen neigen zo vaak de minder goede kanten van een zaak te zien. Gedachten als: "tuurlijk komen grote getalen in een dorp waar niets is te doen" drijven dan toch gemakkelijk boven.

Ik werd zelf ook enthousiast door gesprekken met Malinese vrienden. Uit verschillende hoeken hoor ik hetzelfde (positieve) geluid. God is aan het werk en daar kan geen mens een stok tussen krijgen :)

p.s.
Ik ben zelf ook een avond sfeer gaan proeven. Het is echter allemaal in Bambara wat het niet makkelijk maakt alles tot in de puntjes te volgen...

Omgekeerde cultuurschok

Dat je niet voorgoed naar je thuisland terug hoeft te keren voor een (omgekeerde) cultuurschok blijkt maar weer. Kwam dit boek - Malinese mangopit - tegen op internet en besloot een exemplaar aan te schaffen. We kunnen alle hulp gebruiken om te trachten de kloof tussen Mali en Nederland te dichten ;)

[Over het boek]
‘Een hartverwarmend verslag van een ontmoeting tussen mensen uit verschillende culturen. Zij dachten elkaar te kennen, maar ontdekten allebei telkens iets nieuws’
Jan Pronk, oud-minister van Ontwikkelingssamenwerking

Dat het vaak maar weer lastig is om het Mali-leven goed onder woorden te brengen, merken we iedere keer als we (terug) in Nederland zijn. Wat voor ons "gewoon" geworden is in de loop der jaren, kan soms schokkend zijn voor de ontvangende partij.

We hebben ook gemerkt dat het leven in een arm land je soms wat merkwaardige humor kan aanleren. Zie het toch altijd weer als een soort overlevingsmechanisme. Je zou niet kunnen "(over)leven" als je hersenen alle trieste voorvallen tot in de puntjes zouden uitwerken.

[Nog 5 te gaan]
We zijn langzamerhand toch wel stiekem aan het aftellen. Wat wil je, wanneer de gemiddelde dagtemperatuur rond de 45 graden (in de schaduw) ligt. Voordat we voet op Nederlandse bodem zetten, piepen we er nog een weekje tussen uit. Even acclimatiseren, even tot rust komen. Waar de reis naar toe zal gaan vertellen we achteraf OK?

Maar voordat het zover is...ronden we nog de laatste zaken af hier in Mali. De nieuwe gezondheidsvideo is goed ontvangen, er is een record aantal gezondheidsvideo's verkocht. Dat ziet Ewien toch wel als een knipoog van boven. De opbrengst wordt elke keer weer gebruikt om een nieuwe productie te kunnen maken.

In het kader van de toekomst hebben we ook een theatergroep bezocht, waar we meer mee hopen samen te werken. Er lag nog wat puin, wat eerst opgeruimd diende te worden. Het was geweldig om te zien wat een goed gesprek van hart tot hart voor de samenwerking kan betekenen!!

[Komende weken]
Anco heeft nog heel wat technische klussen te klaren. Nu men merkt dat we voor langere tijd Mali verlaten, heeft bijna iedereen wel een vraag. Moeten toch prioriteiten gaan stellen in deze laatste weken. Niet alles kan aangepakt worden in de korte tijd die rest.

Dit weekend vieren we Pasen met het team. Eén van de dochters van teamleden wordt gedoopt, een bijzondere gebeurtenis. Ook vindt er een grootschalige evangelisatiecampagne plaats in het stadium van Koutiala. We zijn benieuwd wat het Hogere Doel hiervan zal zijn.

Volgend weekend vindt onze jaarlijkse gebedsconferentie plaats. Dit keer letterlijk bij ons naast de deur, op het terrein waar we wonen. Goed getimed, al moeten we altijd wel even de knop omzetten om ons hoofd hiervoor vrij te maken.


[Begrijpen we het? Wilkin van de Kamp, Geboren om vrij te zijn]
Begrijpen we waarom het zo belangrijk is dat God David liet profeteren dat de benen van Jezus niet verbrijzeld zouden worden? ‘Hij behoedt al zijn beenderen,niet één daarvan wordt gebroken.’ (Psalm 34:21)

Het initiatief van Jezus’ sterven en zijn opstanding lag bij God en niet bij mensen! Noch de Joden, noch de Romeinen hebben het leven van Jezus genomen. Het was God die Jezus de macht had gegeven om voor ons te sterven én om voor ons weer uit de dood op te staan. Jezus is niet door een moordaanslag om het leven gebracht. Het sterven én de opstanding van Jezus was geen mensenwerk, maar Gods werk! Een ieder die dit gelooft zal de opstandingskracht - die Jezus deed opstaan uit de dood - in zijn eigen leven ontvangen en het wonder van het kruis ervaren.

Ook voor u, voor jou! Hier in Mali, in Nederland of waar dan ook! Voor jullie allen een heel goed Paasfeest toegewenst. Tot heel binnenkort in Nederland!

p.s. Voor hen die interesse hebben in het boek "Malinese mangopit"

Vreugde alom!

Gisteren kreeg ik te lezen dat Aisha's vader tot geloof is gekomen...Overbodig te zeggen dat er vreugde alom was in het Koutiala ziekenhuis...Maar niet alleen daar, ook in het Huis hierboven!

Nog zes te gaan!

Zes weken wel te verstaan...en niet dat we aan het aftellen zijn overigens ;) De tijd vliegt en de dagen worden warmer en warmer. Het is nu gemiddeld 40-45 graden in de zon. We maken elke dag dan ook wel even tijd om een frisse duik te nemen.

De video over zwangere vrouwen "titel: Dank God, ik ben zwanger!" is zo goed als af. Nog een DVD-cover maken en dan kan de DVD de verkoop in. Dit project was van begin tot eind een uitdaging, maar ik heb er (met plezier) veel van geleerd.

De titel is ook bedoeld om de Malinese vrouwen uit de dagen. Te vaak nog wordt een zwangerschap namelijk als "ziekte" gezien. Je moet bedenken dat het gemiddelde aantal kinderen in Mali rond de 7.4 ligt. We willen dan ook met deze film benadrukken dat kinderen een geschenk van God zijn. Dat het een eer is om voor zo'n kostbaar leven te mogen zorgen.

Samen met een vriendin hebben we nagedacht over de toekomst van het videowerk en zij heeft wat dat betreft "wilde plannen"...Tot nu toe heb ik de wat "veilige" onderwerpen gekozen om een video van te maken. Op die manier kon ik het videowerk onder de knie krijgen en dienden we ook een grote vrouwelijke doelgroep, die nog te weinig weten over algehele gezondheid.

Onderwerpen die zij graag verfilmd zou zien zijn bijvoorbeeld: vrouwenbesnijdenis, en de kinderen die door familie worden "apart gezet" (lees: weggegeven) aan de Koranschool. Onderwerpen die diep doorwerken in de Malinese maatschappij. Onderwerpen waar vaak niet openlijk over gesproken wordt.

We zullen zien (en bidden) wat de toekomst wat dat betreft te brengen heeft. Eerst maar eens op verlof naar Nederland, waar we meer de tijd zullen hebben om onze tijd te evalueren en vooruit te blikken op de toekomst.

Ik hoop in die tijd ook meer te leren van een persoonlijke videocoach. Zij wil me graag de kneepjes van het maken van documentaires bij gaan brengen. Ik zie ernaar uit, want die kennis zal in de toekomst goed bruikbaar zijn.

Lekker op de trekker!
Anco is gisteren teruggekomen van een lange reis (zo'n 18 uur) trekker rijden. Hij en enkele Malinezen hebben deze van Bamako naar Koutiala gereden: een waar avontuur! De trekker is inmiddels verkocht aan een groep christenen die meer en meer tuinen willen gaan bewerken.

Helemaal tijdens het hete seizoen (mrt - juni) zullen er meer en meer voedseltekorten zijn. De laatste oogst dateert alweer van oktober en de voedselreserves raken langzamerhand op. Ook op de bijbelschool Bethel hebben we vandaag een zak rijst gebracht, omdat gezinnen niet genoeg te eten hebben.

Des te belangrijker is dan ook het tuinen (groen) project op de bijbelschool waar Anco momenteel druk mee is. Dat zal in de toekomst meer zelfverbouwd voedsel moeten opleveren. Waardoor de leerlingen en gezinnen gezond kunnen eten en met gevulde magen in de klas kunnen zitten, het hele jaar rond.

Rennende Aisha (vervolg)

Vanochtend kreeg ik een onverwachte "treat" (weet zo snel geen Nederlands woord hiervoor ;) Ik mocht een fotograaf assisteren in het schieten van videobeelden met zijn super-de-luxe fotocamera. Het was echt met één woord geweldig! Wat voor mogelijkheden je niet hebt wanneer je over goed materiaal beschikt!

Ik heb overigens niets te klagen hoor op dat vlak, maar het water liep me toch even in de mond...
Deze jonge man is momenteel in Koutiala met een groep mannen van verschillende kerken. Deze mannen hebben visie voor Mali en komen kijken, maar ook luisteren, naar wat we hier zoal doen.

Aan de fotograaf / cineast de vraag om zoveel mogelijk zaken op de rol te zetten. En dat hebben we vanochtend gedaan! Wauw, zoals ik al zei: ik ben onder de indruk!!


Tijdens onze zoektocht naar mooie plaatjes kwamen we ook Aisha weer tegen (zie de blog van 21 febr. jl)...Haar vader en zusje zaten te wachten op het zien van een dokter. Aisha en haar zusje zaten alletwee met een grote, gele lollie in de hand.

We probeerden haar aan het lachen te maken tijdens de opname, maar een lach kon er niet direct van af. Toen we het eindelijk een beetje voor elkaar kregen, leek het meer op een grijns dan een spontane lach. Naar het ziekenhuis gaan met papa is duidelijk serieuze business voor Aisha.

Het was geweldig om te zien hoe goed ze vooruit is gegaan in de laatste weken. Haar brandwonden waren duidelijk aan het genezen en ze ging zelfs een potje rennen richting de camera. Alleen als papa meedeed, niet met de enge dokter naast haar. En dan te bedenken dat ze ook een tijd kende waarin ze niet meer kon lopen vanwege haar wonden.

De interactie tussen vader en dochter is ook bijzonder. Het gebeurd niet vaak dat een vader zo begaan is met de gezondheid van zijn kind. Hij laat Aisha - elke keer dat ze naar het ziekenhuis moet - iemand uitkiezen (van de vier broers en zussen) die haar mag vergezellen die dag. Het was een genot om te zien hoe pa en dochter opfleuren wanneer ze in elkaars buurt zijn.

The funny look

Vanochtend vroeg ik Moussa - onze interieurverzorger slash kok - om weer eens iets geks te doen. Op zulke momenten zou ik wel een gedachtenwolkje boven zijn hoofd willen zien ;)

Bij het bekijken van de originele "video footage" (bestaat er hier een goed Nederlands woord voor?) vond ik dat twee theedrinkende mannen niet genoeg geluid maakten. Hier in Mali mag je namelijk slurpen terwijl je thee drinkt. Het schuim van de thee zet je hiertoe aan aldus de Malinezen. Klinkt goed niet? Het land waar je mag slurpen slash boeren, zonder dat het onbeschaafd is.

Mijn vraag aan hem was dus om een zogenaamd foley effect op te nemen. In films worden bepaalde geluiden - zoals het dichtslaan van een deur, voetstappen in een steeg, etc - namelijk ook apart opgenomen om het effect te versterken. Een man genaamd Foley (1950) werd bekend om zijn geavanceerde sound technieken in die tijd.

Zo gezegd, zo gedaan. Hij al grijnzend (funny look) naar buiten om voor de camera thee te slurpen. Al gauw kwamen zijn vrienden / collega's langs en gaven ook een funny look. Zo erg zelfs dat Moussa het maar even uit ging leggen.

Laat er nu een collega zoveel geluid maken dat we moesten wachten tot hij de trap op was gelopen, de sleutel in het slot had gedaan en de deur geopend...Ik zag hem denken: op wie wachten jullie nou? Laat mijn externe mic nu gevoelig zijn voor deze ongewenste bijgeluiden...

Zomaar een willekeurig moment op een maandagochtend in Mali...

Ontmoet Aisha

Door het filmen kwam ik weer wat meer in aanraking met het "dagelijkse leven" in het ziekenhuis (www.koutialahospital.org). Terwijl ik heen en weer liep om mijn mensen op de hoogte te stellen van programma's, filmdagen etc. kwam ik langs 3-jarige Aisha (zie foto).


Haar vader tikte me op de schouder en zei dat ik een foto van haar kon nemen. Vrij bijzonder, omdat ik niet eens mijn toestel startklaar in mijn handen had. Hij zat weggeborgen in mijn tas. Waarom hij me vroeg een foto te nemen die dag weet ik tot op de dag van vandaag niet...

Haar verhaal is uitzonderlijk. De 3-jarige Aisha is namelijk enkele tijd geleden in een pot met hete olie gevallen. Als ik me dit probeer voor te stellen lopen de rillingen letterlijk over mijn rug.

Zoals jullie kunnen zien is haar lichaam - inclusief haar gezicht - met allerlei doeken bedekt. Dit om haar wonden te bedekken die over haar hele lichaam lopen. Haar vader liet me na afloop enkele wonden zien.

Aisha is in goede handen bij onze medische collega's, zij zullen hun uiterste best doen om Aisha letterlijk op de lappen. Toch zal ze voor haar leven getekend blijven. Hoe meer ik hierover nadacht toen ik haar zag, hoe verdrietiger ik werd. En toch lijkt ze zich heel groot te houden, zoals ook te zien is op de foto.

En zo is het met veel vrouwen en kinderen in Koutiala, in Mali. Hun leven is zoveel malen gecompliceerder dan het onze. Ze gaan dagelijks de strijd met ziektes, slechte levensomstandigheden en overleven aan.

Toen ik Aisha zag wist ik weer heel duidelijk WAAROM ik gezondheidsvideo's voor vrouwen en kinderen wilden maken. Niet omdat dat haar ongeluk had kunnen voorkomen. Maar omdat zij het waard zijn gezien, erkend en geholpen te worden. Helemaal in een maatschappij waar het uiteindelijk draait om de man. Waar vrouwen en kinderen - als het erop aankomt - aan het kortste eind trekken.

Mijn hart begint weer sneller te kloppen als ik dit schrijf. Ik ben God dan ook bijzonder dankbaar voor het vrouwen- en kinder ziekenhuis in Koutiala. Het is geen makkelijke taak voor mijn collega medici, maar God geeft nu eenmaal vaak een taak die menselijk gezien boven ons kunnen ligt. Opdat hij ons de kracht en het doorzettingsvermogen kan geven.

p.s
(zie blog van 26 Januari 2010) Ben toch op een dag in de berg kleding gedoken. Twee leuke t-shirts - in redelijke staat - voor nog geen euro. Wie doet dat me na? ;)

Fun filmdagen...

Een ieder heel hartelijk dank voor het bidden voor het videowerk. De filmdagen afgelopen weekend waren met één woord geweldig. We hebben nog nooit zo gelachen op de set ;)

Alle specifieke gebedspunten (goede samenwerking / sfeer, goed weer en stroom) werden stuk voor stuk bewaarheid. Met een enkele stroomstoring tussendoor dan ...

Het geheim zat hem vooral in de professionele acteurs (ze willen naar A'dam komen om christelijke producties te maken ;), de band onderling, het samen optrekken / eten, mijn videohelper die helemaal enthousiast is over wat ze leert en de leeftijd die nagenoeg bij iedereen gelijk was.

Het werkteam hier op de compound grapte voordurend dat ze een handtekening wilde voordat de hoofdrolspelers vertrokken...en dat werd door de dames gewaardeerd. Voor vertrek werd iedereen op de foto gezet en zei de ene kant "tot de volgende keer" in gebrekkig Frans en de andere kant in gebrekkig Engels.

Terugkijkend - de dames zijn inmiddels weer richting huis vertrokken - is het videoteam "close" geworden in zeer korte tijd. Via FaceBook en andere wegen zullen we dan ook contact houden.

De twee hoofdrolspelers maken deel uit van een theatergroep in Kadiolo. In maart zullen we hen daar gaan opzoeken om o.a. ook te kijken of we in de toekomst iets voor hen kunnen (terug) doen.

Vooraf zeiden verschillende vrienden hier in Mali dat er wel iets heel goeds uit deze video zou moeten komen, omdat we zoveel tegenstand ervoeren. Daar zei ik altijd maar twijfelachtig ja op, omdat ik het nog niet zo wist. Eerst doormaken dan geloven zeg maar.

Toch moet ik bekennen dat ik het achteraf wel zo zie. Nog nooit hebben we zoveel moeite moeten doen om een productie überhaupt door te laten gaan. We zien dan ook Gods hand in het hele verloop ervan en we kijken uit naar wat deze productie in Mali kan gaan betekenen.

Binnenkort meer over de montage, nu ga ik eerst genieten van een paar dagen Bamako / rust. De filmdagen waren zeer intensief, omdat ik tevens als taxi voor deze periode was aangesteld ;)

Anco is overigens nog steeds in Guinee en maakt het goed. Hij is daar aan het werk in de Hope Clinic. Volgende week hoopt hij terug in Mali te zijn, met zijn vriend Dan uit Alaska.