Meerdere Bolle jongens vrij

In onze nieuwsbrief van februari 2006 zijn we dieper ingegaan op een project dat we momenteel draaien in de jonge jongensgevangenis Bolle Mineur. Het doet ons deugd te mogen vertellen dat drie van de acht studenten recent vrijgelaten zijn, maar nog wel drie keer per week terugkomen naar de gevangenis om de computerlessen te volgen!!

Ze bleken zo gemotiveerd te zijn, dat ze ook nu nog graag door willen werken en de cursus goed willen afronden. Zowel voor de Malinese computerleraar als voor ons is dat wel een opsteker. Op deze wijze zien we ook toekomst in het opgezette project.

Een andere positieve kant van het project bleek naar voren te komen, toen de vrijgelaten jongens ook naar een contactadres vroegen. Ze wilden graag in contact blijven met de mensen (christenen) die hen hadden opgevangen tijdens hun detentie. We zijn dan ook druk aan het praten en zoeken naar een “follow-up”. De christelijke jeugd van Bamako zou, in onze ogen, hieraan hun steentje bij moeten dragen. Wordt vervolgd!!

Daarnaast kwamen we vorige week in aanraking met een aardig “door de Malinese jeugd” opgezet project. Een zogenaamd: internetweekend. Huh, een internetweekend?? Is toch helemaal niet nodig? zou je zeggen vanuit onze Nederlandse gedachtengang. Maar nee, hier in Mali is dat dus wel nodig.

Gezien het feit dat veel jongeren niet beschikken over de juiste computervaardigheden, laat staan een eigen computer, is een internetweekend goed uitgedacht!! Op zo'n weekend, heb ik me laten vertellen, nemen christelijke en niet-christelijke jongeren andere jongeren aan de hand en introduceren hen in the internetwereld.

Ze leren dan basisvaardigheden zoals: e-mailen, internetten, zoeken via zoekmachines, etc. Op een speelse wijze, op verschillende plaatsen in het land, wordt meerdere keren per jaar zo'n weekend georganiseerd. Toch een leuk voorbeeld van 'hoe een andere vorm' lokale projecten in Mali kunnen aannemen.

In Nederland, grapte Anco en ik onderling, zouden we niet denken aan een jeugdweekend internet. Daar zouden we het meer moeten zoeken in een sportweekend, survivalen of zo, om de jeugd juist achter de computer vandaan te krijgen ;-) Overigens niet vreemd, dat in een land / cultuur zo anders dan Nederland ook andere uitingsvormen ontstaan. We kunnen nu eenmaal geen appels met peren vergelijken!! Maar ons spreekt het wel aan – zo'n internetweekend – ook in het verlengde van ons werkterrein.

Ciao, ga nog even wat computeren ;-)

Brandende onderwerpen jeugd

Deze week heeft een vriendin van ons – oprichster van een kerk niet ver bij ons vandaan – een jeugdweek georganiseerd. Een periode waarin elke avond video's worden getoond met brandende onderwerpen voor de jeugd, afgewisseld met een panel/publieksdiscussie. Het was interessant om te zien in hoeverre dit bij de doelgroep aansloeg.

De onderwerpen deze week waren en zijn bijvoorbeeld: de jeugd en aids, drugs, werkeloosheid, seksualiteit, keuze van partner, etc. Alledaagse problemen waarmee met name de (Malinese) jeugd in aanraking komt. Het interessante aan de opzet van de avonden was de aanwezigheid van een Moslim/Christelijk panel ter aanvoering van de discussie.

Ondanks dat het aantal personen per avond niet groot was en het geluid niet optimaal, is een video/discussie avond toch een goede methode om de jeugd aan te spreken. Tijdens de discussies werd ook “toepasselijk” thee geserveerd. Thee drinken en praten zijn toch activiteiten waarmee elke Malinees zich een groot deel van de dag bezighoudt.

Vanavond was de discussie rond het brandende onderwerp “drugs en werkeloosheid”. Dat gaf voldoende stof tot praten. Twee meiden in het publiek voerden de discussie aan door stellig te beweren dat ze 'rokende mensen' verfoeiden. Hun woordkeuze was dan ook niet altijd even gelukkig. Toch stookte het het vuur van de discussie wat op en werd het publiek ook meegetrokken in de discussie.

Dat de besproken onderwerpen onder het publiek leefden, werd gedurende de avond wel duidelijk. De getoonde christelijke video's gaven niet alleen Bijbelse antwoorden, maar gingen ook met name in op de praktische aanpak van een probleem. Ook ging men per aflevering het veld in, een organisatie opzoekend die oplossingen bood voor bijvoorbeeld het drugs- en / of aidsprobleem.

Ikzelf werd deze avond beziggehouden met een Malinees halfverlamd jongetje van vier. Twee avonden geleden wilde hij nog niets van me weten, vanwege mijn blanke huidskleur. Komend vanuit een heel klein Malinees dorp, deed hem zelfs bij het zien van een video met blanken wegkruipen achter de (zwarte) mensen die hij goed kent en vertrouwd.

Na twee lolly's en twee avonden sussen en naar hem knipogen, gebeurde er vanavond toch wel een klein wonder. Hij lachte naar me, en nog uitbundig ook! En ja hoor, hij kwam zelfs op schoot gekropen, ik had hem niet eens een lolly voorgehouden ;-)

We hebben er dus weer een kleine vriend bij. Onze vriendin doet veel voor hem en zijn familie. Dat is in onze ogen ook de manier om in de Malinese samenleving te staan. Goede vriendschappen met Malinezen aangaan en ze soms (ook door middel van deze video-avonden) van hele simpele, praktische adviezen voorzien. Het panel vandaag noemde ook het gebrek aan algemene kennis en vaardigheden onder een groot deel van de bevolking.

Open discussie-avonden als deze - met de generatie van morgen – zijn daarbij kleine stapjes in de goede richting. Ik heb er in ieder geval van genoten!!

Computers in trek

Het lesgeven in HTML gaat goed, steeds leren de studenten een stukje meer. Het gaat wel langzaam als je het met bijvoorbeeld Nederland vergelijkt. Daar ga je drie volle dagen op cursus, betaal je > 1.000 euro en wordt je de wijde wereld in gestuurd. Om vervolgens het geleerde in praktijk te brengen.

Als eerder gezegd zou dat in een land als Mali niet werken. Simpelweg omdat men vaak zelf de middelen niet heeft om het geleerde in de praktijk te brengen. Is het in Nederland de normaalste zaak van de wereld dat computerles wordt gegeven op school, hier niet! Althans niet op de Malinese scholen. Gaat een leerling in Nederland thuis het internet op om informatie te zoeken voor een spreekbeurt, ook dat gebeurd hier zelden tot niet.

Tijdens de verschillende cursussen die we geven, HTML en Linux, zien we ook het tekort aan computervaardigheden. Er is dan ook voldoende vraag naar bijvoorbeeld een typecursus of een cursus “Bureautique (Word, Excel, Powerpoint)”, zoals momenteel in de gevangenis draait.

Vandaag na de kerkdienst kregen we ook de vraag van een medebroeder. Hij liep stage momenteel, maar ontdekte hierbij dat het ontbreken van computerskills hem in de weg zat. Of wij hem niet aan wat vaardigheden konden helpen.

Nou, wij niet. Maar wel onze computerleraar in de gevangenis. We hebben vorige week de mogelijkheid besproken dat hij ook groepen van max. 20 man computerlessen gaat geven. In het verleden heeft hij dit voor de MAF (Mission Aviaton Fellowship) gedaan, die inmiddels grotendeels uit Bamako vertrokken is.

De geplande cursus zal de hele maand maart in beslag nemen. Malinezen worden dan elke ochtend – maandag tot en met vrijdag – verwacht, waarbij het startpunt echt bij 0 zal liggen. De eerste lessen leer je bijvoorbeeld wat een computer is, waarvoor een scherm, toetsenbord of muis dient. Langzaamaan worden de lessen tidjens zo'n maand opgebouwd.

Inmiddels heeft Anco's Malinese vriend Madany – eigenaar van een cybercafé – een onderwijszaaltje aan zijn cyber gebouwd. Omdat de concurrentie onderling – als het gaat om cyber's – toch wel steeds groter wordt. Je moet inmiddels echt wel iets extra's te bieden hebben dan 'alleen' een snelle internetverbinding.

We vertrouwen er dan ook op dat het een win-win situatie zal worden van beide kanten. Onze leraar kan zo meer verdienen, terwijl Madany een nieuwe aanwas van klanten / meer bekendheid krijgt. Het voordeel van deze locatie is o.a. dat alle computers geheel met Franse software worden uitgerust en dat we de eigenaar goed kennen ;-)

Omdat wij het grootste deel aan computers zullen leveren (uitlenen), wordt des plek als leslocatie voor ons in de toekomst ook interessant.

Pijn op Valentijn

De titel spreekt wellicht tot de verbeelding...., maar ik denk dat het 'anders ligt' dan je verwacht ;-) Allereerst Valentijn: jawel, ook in de straten van Mali (het 6 na armste land in de hele wereld!!) zie je reclames voor deze – volgens velen – commerciële liefdesdag. 'k Moet zeggen dat ik hierover wel verbaasd was.

De pijn in de titel slaat op spierpijn. Niet alleen in mijn spieren overigens, maar over mijn hele lichaam. Anco gniffelt altijd wat als ik het er 'weer' over heb. Hij vindt namelijk dat ik het mezelf heb aangedaan, dus geen medelijden. En heb ik het mezelf aangedaan? Jazeker, zondag ging ik en vele anderen met mij de jaarlijkse 20 km HHH lopen. De HHH staat voor een soort wandelclub die elke zaterdag de mooie plekken buiten Bamako verkend.

Twintig kilometer dacht ik? Puh, op mijn sloffen. Uiteindelijk heb ik de (van mijn zus gekregen) Tefa's genomen, was blij dat ik mijn sloffen in Nederland had gelaten ;-) Maar goed, 20 kilometer wandelen dus. Laten we nu niet zo heel veel van tevoren hebben getraind, ja dan weet je het wel. Maar mooi was het dit keer wel de tocht. Een afwisselende wandeling, door de velden, door kleine dorpjes, etc.

Maar een beetje spierpijn heb ik dus nog wel. En blaren, ondanks mijn Tefa's. Daarnaast liep ik in een groep van 3 dames die niet gelijke lengte benen hadden als ik. Heb dus meer de marathon gelopen dan de 20 km HHH.

En ja, Valentijn...Wij genieten er fijn van mee. We gaan dit keer uit eten. Veel meer dan uit eten en naar een slecht hoorbare film is er in Bamako niet bij. Is toch wel heel anders dan de mogelijkheden in ons oude vertrouwde Den Haag. Maar je hoort ons niet klagen. Al levend tussen de Malinese bevolking, valt het me keer op keer op, hoeveel meer we hebben in het Westen. Al zien we het niet altijd zo, omdat we ons blindstaren op de dingen die we niet hebben en een ander wel.

Happy Valentine!!

Update Bantu

We krijgen regelmatig de digitale vraag toegesteld hoe het met Bantu, onze puppy, is. Vandaar het idee eens een weblog aan hem te wijden. Het is maar goed dat hij het niet weet, anders zou hij vol trots (of niet) naast me komen zitten...

We moeten zeggen dat het hebben van een kleine pup in en om het huis, leuker is (denk ik) dan we beiden dachten. Vaak denk je toch aan het extra werk (zindelijk krijgen, drie keer per dag eten, etc) dat je met zo'n beestje erbij krijgt. Maar Bantu is een ware aanvulling aan onze 'household'.

In het begin moesten maar weinig honden (we hebben er nu in totaal vier ;-) iets van Bantu hebben. Maar daar trok hij zich niets van aan. Er is toch niemand (dacht hij) die hem niet aardig zou vinden?? !! Al likkend en poten gevend sloeg hij zich er dan ook doorheen. Zelf de meest terughoudende hond op onze 'courtyard' moest eraan geloven.
Nu hij 4 maanden is, vragen we ons wel eens af wat hij wel en niet begrijpt. Volgens onze buurman Phil, die hem vandaag uit het bloemenperk heeft gejaagd, doet hij zich op zulke momenten dommer voor dan hij is. Hoe herkenbaar ;-) Deden we dat niet allemaal toen we klein waren en iets hadden gedaan dat niet door de beugel kon??

Deze week is een speciale voor Bantu, omdat Anco een week aan het werk is in Koutiala. Dat staat gelijk aan: meer tijd in het huis (op de koude stenen vloer), aan het voeteneinde van Ewien (wegens eenzaamheid) en andere verwennerijen. Gasten reageren soms verbaasd als ze binnenkomen en iets langs hun benen voelen glijden. Ja hoor, Bantu is binnen en ligt in mum van tijd ondersteboven op de grond. Op zijn rug liggen, met vier poten omhoog, is namelijk zijn favoriete slaaphouding.

Rond deze dagen is het ook meer oppassen geblazen. Met het groter worden van Bantu, springt hij (volgens Ewien net als een varkentje) steeds hoger in de lucht. Het is altijd weer een verrassing wat we 's ochtends in zijn hok (een omgekeerde kartonnendoos) aantreffen. De buren komen ook wel eens verdwaalde kleren en andere spullen terugbrengen, die Bantu naar het andere eind van de 'courtyard' heeft gesleept.

En dan water...Hoe kunnen we dat vergeten. Onze hond (als alle labradors) zijn Gek – met een hoofdletter G – op water. Zodra hij water ziet gaan zijn ogen glanzen. Bantu gaat dan ook vaak genoeg met zijn poten in zijn waterbak (veel te klein uiteraard) staan. Ook het zwembad is een genoegdoening. Beetje sneu altijd als hij buiten het zwembad blijft en wij erin dobberen. Dan rent hij blaffend rond en zet zijn modderige poten uit protest op de zwembadrand.

Er is meer over Bantu te zeggen dan ik in eerste instantie dacht. Voor ons staat het hebben van een pup wel enigszins gelijk aan het hebben van een baby. Al hebben we met die laatste nog geen ervaring opgedaan ;-) Vaders, moeders, klim in de pen als mijn idee hierover onjuist is!! Groeten en een poot van Bantu ;-)

Zwart van de mensen

De opening van het Koutiala Hospital zaterdag was een waar feest. Het zag letterlijk zwart van de mensen ;-) Ook de officiële delegatie was goed vertegenwoordigd. Met trots kijken de organisatoren – onze collega's in Koutiala – terug op een geslaagde dag.

Verrast waren Anco en ik toen we bij de ingang zes vlaggenstokken – waaronder de Nederlandse!! - de lucht in zagen gaan. Eén van onze Malinese collega's vroeg nog even snel aan Anco of rood boven moest of blauw. Het idee achter de vlaggen was, dat voor elk land dat een bijdrage had geleverd, op welke manier dan ook, een vlag op stok ging.

Ook de twee hoofdgebouwen van het ziekenhuis (één voor vrouwen en één voor kinderen) waren in zeer korte tijd afgebouwd en afgewerkt. Het was echt geweldig om te zien hoe hard een ieder had gewerkt. Het bezoek van de minister – zie vorige weblog- had daarvoor een extra 'boost' gegeven.

En dan de ceremoniële opening...Alles verliep keurig op tijd. Er werden veel mensen (Afrikaanse wijze ;-) aan het woord gelaten, voor een korte tijd. Dat maakte dat de ceremonie vlot doorliep. Vanuit Amerika en elders waren zo'n 80 gegadigden overgekomen. Ook de President van CAMA Amerika liet zijn waardering duidelijk horen.

Bijzonder was de getuigenis van een familie die zo'n beetje een heel gebouw had bekostigd. De moeder van de vrouw uit de familie was overleden en had een groot hart voor kinderen. Na lang praten en bidden met elkaar besloten zij haar erfenis te gebruiken ter nagedachtenis aan haar moeder. En kregen zij hart voor het Koutiala Hospital.

Ook de vrouwen en kinderen uit de kerk zongen en dansten erop los. Het was een waar genot voor oog en oor. Later op de dag hoorden we ook van de tegenwerkingen die hadden plaatsgevonden. De laatste dagen voor de opening was er veel afgediscussiërd met de officiële mensen van Koutiala. Zij wilden het hele programma omgooien, omdat de minister van Werkgelegenheid kwam en andere 'hoge' mensen. Het team heeft letterlijk moeten praten als Brugman om het programma voor het grootste deel overeind te houden.

Eén van de discussiepunten was bijvoorbeeld de inzet van Grio's in het geheel. Grio's zijn traditionele zangers, die hun zegen uitzingen over het ziekenhuisterrein. Dit echter niet vanuit een christelijk, maar animistisch oogpunt. Na lang praten werden de Grio's dan ook toegestaan, maar BUITEN het ziekenhuisterrein, het publieke domein. Op de opening zelf presteerden ze het echter om hun stemmen te laten horen. Veel Afrikaanse christenen lieten hun onvrede blijken, door niet voor hen op te staan.

Ook de kinderen lieten een groot getuigenis achter, met zang en dans. Het christelijke karakter kwam hierin zo duidelijk naar voren, dat 'men' (van buiten) besloot om hen geen tweede dans op te laten voeren. Ondanks akkefietjes als deze, was de dag van begin tot eind een getuigenis. Tot laat in de avond kwamen mensen vanuit de 'bush' het ziekenhuis bekijken en aanraken. Tot op heden was er nog niet zoiets groots en goeds op medisch vlak neergezet, speciaal voor vrouwen en kinderen.

Als je bedenkt dat gemiddeld 1 op de 10 vrouwen tijdens en na de bevalling sterft in Mali, kun je je wellicht de blijdschap van met name de vrouwen wel enigszins inschatten. We zien uit naar de dingen die komen gaan!

Surf naar http://www.koutialahospital.org/home.php voor een serie foto's van de opening.

Koutiala op stelten

Gisterenavond zijn de eerste 'eregasten' voor de ceremoniële opening van het Koutiala Hospital binnengevlogen. Zaterdag is voor het Koutiala team een grote dag, dan wordt een kroon geplaatst – in de vorm van een opening - op het vele werk van de afgelopen jaren. Men zegt dat zelfs de President van Mali langskomt.

Zaterdag dus...Maar voor deze dag aanbreekt wordt er nog flink wat werk verzet. Het is een hele onderneming om bijvoorbeeld 80 internationale gasten goed onder te brengen. Koutiala is, vergeleken bij Bamako, meer een dorp. Qua slaapplaatsen heb je de keuze uit één hotel (kamers onbekend), het CAMA-guesthouse en een guesthous van een andere missie. Daar houdt de keuze wel zo'n beetje op.

Uitdaging één is dan ook het vinden van voldoende slaapplaatsen. Ik neem in ieder geval mijn opblaasbare matje mee. Het scheelt dat ik overal kan slapen, maakt niet uit waarop of waarin. Tijdens onze huwelijksreis – alweer langgeleden – bouwden we onze auto zo nu en dan om tot slaapplaats. Voor als de nood echt uitbrak!

Het feit dat de Malinese President en delegatie heeft toegezegd te zullen komen, verandert wel de aankleding en het programma van de dag. Iedereen is als het ware gespitst op zijn komst. Enige weken geleden werd het team in Koutaila al 'verrast' met een onverwachts bezoek van de Minister van Volksgezondheid. Zij was op de terugweg naar Bamako vanuit Timboektoe en besloot het ziekenhuis aan te doen.

Een goede test om te zien hoeveel werk men kan verzetten in één dag. Zij liet het namelijk net een dag vantevoren weten wanneer en hoe laat ze kwam. Haar bezoek aan Koutiala haalde de kranten. Veel informatie over dit bezoek werd niet gegeven, maar er werd een positief beeld geschetst van het – zoals men noemde – Amerikaanse project. Groen licht dus om door te gaan met de voorbereiding voor de opening.

Hier in Bamako begint het feest vanaf morgen. Het CAMA-team wordt ontvangen door de dominees en vrouwen, daarna volgt er een internationale potluck. Wij als Nederlanders zullen hen eens een echte huzarensalade voorschotelen. Kijken hoe deze internationaal gezien gewaardeerd wordt.

Vrijdag vroeg in de ochtend reizen we (in colonne) af naar Koutiala, met een stop in Segou. Dit weekend start daar het welbekende muziekfestival. Het schema laat zien dat we welgeteld 1,5 uur hebben. 's Avonds spaghetti in Koutiala en dan – gok ik – op tijd naar bed. Het zou wat zijn op zaterdag, al die gapende zendelingen ;-)

Hoe de ceremonie zaterdag wordt ingekleed is voor ons ook een verrassing. We zijn geen deel van het comité. Het wordt in ieder geval een waar feest, waarin het werk voor God centraal zal staan. Speciaal voor deze gelegenheid is de 'oprichtster' van het ziekenhuis - inmiddels dik 50+ - teruggekeerd naar haar thuishaven Mali.

Ter ere van de opening worden digitale ballonnen op de website opgelaten: http://www.koutialahospital.org/home.php