Frustraties Chinese kabels

Beste allemaal, een weblog geschreven door Anco.... De eerste tot op heden. Ehh ja normaal gesproken ben ik niet zo schrijverig en lezerig. Maar goed vandaag dan toch omdat ik weer eens zo een dag heb waarbij ik dacht dat 'velen' in Nederland niet weten hoe gecompliceerd of frustrerend een dag in een onderontwikkeld land als Mali kan zijn. Dit keer maar eens van me af schrijven i.p.v. Ewien er mee lastigvallen....

Vandaag zou ik 'even' een netwerkverbinding opzetten op een school voor alle zendingskids van de verschillende zendingsorganisaties in Bamako. De computerbeheerder van de school had al het een en ander voorbereid. Mijn taak zou bestaan uit het connecteren aan internet vanaf ons huis via een draadloze verbinding van 1,1 km naar de school.
Met al mijn ervaring in netwerken van de afgelopen 12 jaar zou dit een routineklusje moeten zijn van een ochtendje werk.

Wel, het is nu avond en het werkt nog steeds niet.... grrrrr... Het relatief eenvoudigst was de draadloze verbinding, 1,1 km valt in de categorie 'erg makkelijk, succes verzekerd'. Maar goed om de radiomodem aan het gebouw te hangen moet je wel pluggen en schroefjes hebben. Dit is altijd moeilijk, want er bestaat in Bamako niet zo iets geweldigs als een Gamma met ruim assortiment. Je moet zoeken in kleine shopjes langs de weg en als ik dan toevallig wat goeds vind dan koop ik er, indien mogelijk, direct 100 bij wijze van spreken, want de volgende keer zijn ze er hoogst waarschijnlijk niet meer.

Al met al radiomodem op het dak van de school opgehangen en verbinding getest: omstreeks 11:30 werkende. Vervolgens moest er een netwerkkabel van het dak naar het computerlokaal op de begane grond. Ongeveer 35m kabel, dat moet prima kunnen. De maximale lengte in Nederland is zo'n 100 meter. We moesten boren door drie dikke betonnen muren, geen goede ladder aanwezig, slechte oude boormachine en boren die ook niet geweldig boren, temperatuur rond 32 graden. ....

Drie uur later kabel geïnstalleerd, connectors aangebracht en testen maar.... Niets geen verbinding???????? Helaas weer zo'n Chinese kabel. Afgelopen jaar heb ik al zoveel problemen gehad met kabels meer dan 30 meter. Bizar, in Nederland heb ik vele kabels in KPN centrales gelegd met lengtes tot 100 meter. Nu gebruikt KPN ook wel heel dure kabels die je zelfs in computerwinkels in Nederland niet kunt kopen.... Maar goed, ik heb ook veel ervaring met normale Nederlandse kwaliteit en heb prima verbindingen aangelegd. Lengtes tot wel 70 meter zijn prima te doen met die kabels.

Goede kabels zijn helaas niet te koop in Bamako. Er is zeer veel Chinese troep op de markt hier. Mijn Malinese vriend Madany zou vanavond weer een andere verkoper aan de deur krijgen die beweert betere kabels te verkopen. We zullen zien.

Wees niet bang dat ik nu accuut naar huis wil, maar soms vraag je je af wat ik aan het doen ben en waarom? Nou laat ik maar zeggen wordt vervolgd, want deze weblog wordt al veel te lang en ik wilde nog veel meer vertellen, waaronder de hoopvolle zaken. Misschien morgen meer.

Weer thuis!!

Ja, een logisch vervolg op onze laatste weblog (klaar voor vertrek) is....jullie raden het al: weer thuis! Rond 11 uur reden we, na twee weken Burkina Faso, Bamako weer binnen. Altijd weer een beetje vreemd, na zo'n reis (aan alle vakantie/goede tijd weg komt een eind zullen we maar zeggen ;-) Maar, een groter geworden Bantu die ons vrolijk begroette was het meer dan waard...

We hebben een hele goede, rustige reis/tijd gehad bij onze collega's en vele interessante mensen ontmoet. We hebben bijvoorbeeld het radiowerk in Bobo voor een deel mogen zien, een (gezondheids)project Accedes waar ook een Nederlandse collega van ons werkt. En ga zo maar door. Het was elke keer weer grappig op welke originele manier we met Nederlanders in contact kwamen, zowel in Bobo als Ouagadougou (de hoofdstad).

In Ouagadougou bij onze collega's uit Mali, Shawn en Becky, werden we hartelijk ontvangen en in hun huis opgenomen. Zo werd ik meegenomen op theevisite, een babyshower (kennen we dat in Nederland?), een bijbelstudie brunch en ga zo maar door. Aan uitnodigingen geen gebrek. Ook mochten we een stukje van het werk zien dat Shawn en Becky de afgelopen drie maanden hebben gedaan.

Zo hebben we Kerstfeest gevierd met 600 (!) geadopteerde wezen, straatkinderen en familie. Een geweldige ervaring, qua organisatie zo nu en dan op Afrikaanse wijze uitgevoerd. Maar wat een feest voor hen, de zaal dreunde er zo nu en dan van. Kerstdag zelf hebben we op Amerikaanse wijze mogen vieren, met stocking en al. Onze Engelse vocabulaire is weer uitgebreid met een speciaal soort woorden, allemaal betrekkend hebben op X-mas.

Een bezoek aan een jongerencentrum in Burkina was goed om ideeën op te doen. We werden er hartelijk rondgeleid en van informatie voorzien. Daarnaast was er dit keer ook volop tijd voor ontspanning en een kijkje binnen het gezinsleven van Shawn en Becky. Becky verwacht hun tweede kindje in mei dit jaar en zal wellicht de eerste patiënte zijn in het al eerder genoemde Koutiala Hospital.

Zij schreef ons gisteren een e-mail en vertelde dat Ella, hun tweejarige dochtertje de dag van ons vertrek alsmaar de logeerkamer binnenliep om ons te zoeken. Toen we wegreden dacht ze dat ze meemocht en had haar reiskleren en nieuwe poppentas al klaar. Het is voor haar nog even wachten: eind januari gaan ze weer terug naar Mali.

De dag voor Kerst bezochten we de dierentuin van de president van Burkina Faso. Hij heeft een groot stuk land, waarop hij allerlei dieren houdt, zoals: nijlpaarden, een tijger, apen, struisvogels, olifanten, hyena's, buffels, zebra's....Aardig 'impressing', helemaal als je het vergelijkt met de dierentuin in Bamako. De dieren zagen er verzorgd uit, met uitzondering van de apen die in een veel te klein hok werden gestationeerd.

Bij het filmen van de tijger (die dreigend op aai-afstand langs het hek liep) werd Anco besprongen. Gelukkig zat er een hek tussen ;-) Tijdens onze tocht te voet door het reservaat werden we achtervolgd door een struisvogel, in de goede zin van het woord. Hij (of zij?) vond het gezellig om een eindje met ons op te lopen.

Onze indruk van Burkina Faso is goed. De hoofdstad is veel wijdser opgezet en schoner dan Bamako. Ook mochten we er in aanraking komen met een Nederlands stel dat tv-werk doet. Daar hebben we evangelisatiemateriaal kunnen kopen voor jongeren en mochten we met hen over hun werk in gesprek gaan. Erg interessant!

Nou, dat was onze reis wel zo'n beetje in een notendop. Of notedop? Heb het nieuwe Groene Boekje al op mijn verlanglijstje staan voor in Nederland volgend jaar, want de twijfels worden groter en GROTER. Voor jullie allen: een heel goed en koud begin van het nieuwe jaar toegewenst!! Steek voor ons ook wat vuurwerk af. Wij gaan dit jaar voor de verandering kamperen aan de Niger met bijna ons hele team. Hoop dat de krokodillen thuis blijven ;-)

Klaar voor vertrek?!

Bijna, bijna....nog niet helemaal klaar voor vertrek, maar dat is 'normaal' in huize Van Bergeijk. We houden alletwee niet van inpakken, dus dat gebeurd altijd op het laatste moment. Ook moet Carina's website vandaag nog online. Dus we moeten nog even doorwerken ;-) Maar dan ga je ook weg met een gerust hart.

Maar wat gaan we eigenlijk precies doen? We gaan twee collega's in Burkina Faso opzoeken met de Kerst. Een stukje vakantie, een beetje werk. We gaan bijvoorbeeld op de heenweg de media-coördinator van West-Afrika opzoeken in Bobo (ligt op de route). Om de koppen even bij elkaar te steken als het gaat om media en de toekomst.

Verder gaan we naar een heus wildpark (met games heeft men ons verteld), dit ter ontspanning!! Ook gaan we Kerst vieren, erg speciaal, met ruim 600 mensen. De collega's in Burkina werken tijdelijk met straatkinderen en wezen en daarvoor is een groots Kerstfeest op touw gezet. Wel bijzonder en spannend allemaal. Ben erg benieuwd. Mijn hart gaat nu al sneller kloppen, als ik weer denk aan het werk dat ik gedaan heb in het verleden onder straatkinderen/mensen.

Ook staat een bezoek aan het jeugdcentrum van Piet (erg beroemd in Burkina) op het programma. Om ideeën op te doen voor de toekomst. Het idee leeft meer en meer om een cyber/jeugdcentrum mee te helpen opzetten in Mali/Bamako. We zullen zien hoe de wegen leiden.

Rest me alleen nog te zeggen (ik schaam me diep dat dat nog niet is gebeurd sinds de laatste Weblog), dat de lessen in de gevangenis van start zijn gegaan!!!!! We hebben maandag jl. 8 schriften en pennen gegeven. Ben geen jeugdwerker, maar voor de zekerheid waren de schriften en pennen allemaal gelijk. Kan er ook niet om gevochten worden, mochten ze dat doen op die leeftijd ;-)

Onze leraar is erg geduldig geweest en blijft enthousiast. Wij hopen op onze laatste dag (vandaag dus) voor vertrek een kijkje te gaan nemen. Het is belangrijk voor de 'jongens' om zo nu en dan onze neus te laten zien. En bovendien zijn we ook wel nieuwsgierig hoe zo'n les eraan toegaat. Onverwachts bezoek dus!

Voor jullie allen: Gezegende Kerstdagen en een heel goed 2006!! Ongelooflijk, hoe hard de tijd gaat. We hopen velen in het nieuwe jaar te mogen begroeten. Ons verlof is nog steeds gepland in: april, mei en juni van het nieuwe jaar.

Wielen!!

Wielen?! Ja, wielen. We hebben geleerd in de tijd dat we in Mali zijn, dat zendelingen onderling je vragen of je 'al wielen hebt of niet'? Ofwel: of je al in het bezit bent van een auto of niet?

Nou, maandag (dag laatste weblog) waren we dit niet, maar vandaag gaat het – als alles goed gaat – toch echt gebeuren. Zeg nooit dat het helemaal zeker is, de ervaring leert dat je daar in Mali nogal eens van terug moet komen ;-) Vandaar met enige reserve delen wij hierbij mede dat we: een auto hebben!! Voor de mannen onder ons: een Toyota Landcruiser oud model (aldus Anco) uit begin '90'er jaren, diesel.

Kleur? (belangrijke vraag voor de vrouwen onder ons ;-) Geen idee! Het is raar maar waar, ikzelf heb de auto tot op heden nog niet gezien. Anco is momenteel de laatste zaken aan het regelen (op naam zetten, betalen = ook belangrijk ;-), etc). Het duurt even, maar dan heb je ook wat.

Anco's Malinese vriend kwam spontaan met deze auto-optie op de proppen. De prijs lag enigszins boven ons budget, maar we beseften allen dat dit een kans was die we niet een tweede keer zouden krijgen. Dus toch gedaan, we zien gewoon als een investering. Nu alleen nog het geld bij elkaar zien te krijgen ;-)

Het laatste nieuws als het gaat om de jongensgevangenis Bolle Mineur: we hebben inmiddels een lijst met 8 namen van jongens die met de computercursus van start willen gaan. De computerzaal is echter nog leeg (computers, tafels, stoelen en ramen!!) zijn weggehaald door de directie. De ramen zouden niet goed genoeg zijn – de computers mochten eens gestolen worden – en moesten spontaan/accuut ter reparatie.

In Mali duurt dat allemaal wat langer (geduld is een schone zaak) en kan er van alles tussendoor komen. Ook weet je in de gevangenis niet altijd of de ramen nu daadwerkelijk de reden zijn, of dat er een achterliggende reden/gedachte is dat men doet wat men doet. Snappie? Malinezen zijn niet zo rechtstreeks als de gemiddelde Nederlander, en dat maakt de situatie soms knap ingewikkeld.

Maar goed, we gaan gewoon door! In 2005 hopen we toch echt met de eerste computerles van start te zijn gegaan. Joel, de leraar, bevestigde vandaag nog eens dat les 1 is voorbereid, en dat hij vanmiddag (volgens de afspraak die er nu ligt) kan beginnen. We zijn benieuwd en hopen en bidden van harte dat dit zo is. Maar een stemmetje achterin mijn hoofd blijft zeggen:”Het is vrijdag vandaag, men gaat naar de moskee om te bidden”. Dat zou best weer eens zo'n situatie kunnen zijn, die er zomaar even tussenkomt ;-)

Sinterklaasontbijt...

Ja, ja ook in Mali is Sinterklaas dit jaar weer langsgekomen. Hij is ons niet vergeten dit keer en heeft ons op een heerlijk Sinterklaasontbijtje getracteerd. Het ontbijt bestond uit: lekkere broodjes, afgewisseld met pepernoten, chocolademunten en een eitje. Wat een combinatie als ik het zo eens allemaal opschrijf ;-) Maar wel lekker!!

We hadden ons op uitnodiging naar Annemiek, de Nederlandse juf, begeven. Gewapend met cadeautjes voor haar zoontje Robin van 1,5 / 2 jaar. Ook hadden we voor de gelegenheid Bantu, onze pup, meegenomen. Om met haar 'Malinese straathond', zoals ze liefdevol genoemd wordt ;-) te spelen.

Haar hond draagt de naam Boefje en dat past ook echt wel bij het karakter. Bantu moest zo nu en dan flink van zich afbijten (letterlijk en figuurlijk), omdat Boefje haar van alle kanten besprong. Uit enthousiasme kan ze dan geen minuut stil zitten en komt alle energie vrij. Bantu daarentegen is een echte labrador, dat gaat er allemaal wat langzamer en beheerster aan toe.

We lieten Bantu later even binnen bij ons slapen en toen trok Robin aan neus en oor. Maar we geloven dat hij dit veel beter vond dan zo'n wilde hond boven op zijn nek. Geef mij dan maar Robin, zag je hem bijna denken.

Annemiek heeft dit jaar ook weer voor de Nederlandse en Frans-Belgische kids een Sinterklaasfeest georganiseerd. Ikzelf was daarbij zwarte Piet vorig jaar, maar heb het nu aan anderen overgelaten. Roulatie is meer dan goed, elk jaar dezelfde pieten wordt (misschien) ook wat saai !!

Wij staan nu op het punt om naar een auto te gaan kijken van Nederlanders die ik ken vanwege het schrijven voor Afrikanieuws.nl. Zij hebben een rondreis door West-Afrika gedaan en willen nu de auto die ze hebben verkopen. Ondertussen zijn we weer terug en is de auto gezien en gereden. Anco is er nog niet zeker van of dit 'de auto' voor ons is en wil er een nachtje over slapen.

Het was overigens wel leuk om met de Nederlanders te kletsen. Het is altijd weer bijzonder hoe je een leuk en geanimeerd gesprek kunt voeren, zonder de mensen ooit vooraf gezien te hebben. Dit hebben we al meerdere keren ervaren tijdens ons verblijf in Mali. Je hebt altijd als eerste troef het Nederlandschap gemeenschappelijk en dan ben je al een heel eind!!

Discriminatie ?!

Heb voor vandaag een ' lastig' onderwerp uitgekozen...omdat het me echt dwars heeft gezeten de laatste dagen. Het brengt mijn beeld over het tolerante Mali ook aan het schudden. Wel maf eigenlijk, want in dat hele beeld van hier zie ik ook elementen van Nederland terug. Van buitenaf lijkt het zo tolerant, maar als insider krijg je steeds meer zicht op de keerzijde van deze (schijn)tolerantie?!

Ik moet me wat meer verklaren denk ik, want anders spreek ik in raadselen ;-) Het betreft twee situaties die zich de afgelopen dagen hebben voorgedaan in onze omgeving. Twee situaties waarin de christen-moslim relatie op scherp werd gesteld.

In de ene situatie gaat het om het 'samenleven' op één compound. In de andere over het sterven en begraven van een christenvrouw. De situatie over het samenleven trof me diep, omdat het Aya betrof, onze vriendin en huiswerker. Het ging eigenlijk, zo van een afstand bezien, over iets kleins, maar er waren dieperliggende wortels. Het verschil dat ze als christen maakte op een moslimcompound. Het feit dat zij zich niet gedroeg zoals zij dat deden, anders durfde te zijn. Zich niet conformeerde aan de groep.

Een lastig gegeven overigens, in een samenleving waar de groep alles is. Niet altijd begrijpelijk ook, voor ons die in een individuele samenleving zijn opgegroeid. Het situatie twee waarop ik wat dieper wil ingaan. Zo nu dan
'verbazen' Anco en ik ons over het feit wat er mogelijk is op christelijk vlak/werk in een 'moslimland' als Mali. Let op, de aanhalingstekens staan er niet voor niets, omdat veel Malinezen veel meer moslim zijn in naam, verweven met een grote brok animisme.

Maar goed, terug naar de kern. Collega Carina komt in haar werk veel nare kanten van het leven tegen: prostitutie, aids, dood. Nu betrof situatie twee een ex-prostituee die tot geloof was gekomen en (letterlijk) uit haar oude leven was gestapt. Haar oude leven had toch zo haar sporen achtergelaten en enige dagen geleden stierf zij, de christenen om haar heen bedankende voor wat zij hadden gedaan.

Omdat zij geen familie had namen Carina en Aya het verzorgen van de begrafenis op zich. Daarin werd het verschil tussen christen en moslim pijnlijk duidelijk. Zo wilden de moslims haar, als christenvrouw, niet wassen. Ook het maken van de 'kleding', het vervoer van het mortuarium naar de begraafplaats en het delven van het graf werd standaard niet voor haar gedaan. Waarom? Verschil in religie! In dat alles kunnen we heel duidelijk verschil maken als christenen, door ook deze dingen te doen. Niet omdat het makkelijke dingen zijn om te doen, maar omdat we van haar/hem houden.

Geloof en handelen gaan in een land als Mali hand in hand. Veel moslims komen tot geloof door middel van visioenen. Maar het is ook vaak de zich anders opstellende / handelende christen die bij hen nieuwsgierigheid opwekt. En zichtbaar wordt dat, meer dan je soms zou willen, in een samenleving waar relaties de sleutel vormen.