Kerst en meer in Freetown...

Toch nog een weblog in 2004 ;-) Het bleek dat er meer mogelijkheden waren dan we dachten om op internet te gaan. Kerst is voorbij, we hebben genoten van een totaal ander ingevulde, maar goede en vreugdevolle Kerstdienst. Oud en Nieuw is in het vooruitzicht, we zijn benieuwd wat dat gaat brengen. Hoe vergaat het ons verder in Freetown?

Goed, het is geweldig om Sjoukje's leefomgeving en een stukje van haar werk te zien. De afstand tussen Sierra Leone & Mali geografisch gezien is niet al te groot, het is allebei West-Afrika zou je zeggen. Maar toch gaat die vlieger niet helemaal op. Het is interessant en leuk om de overeenkomsten, maar ook de verschillen tussen beide landen met elkaar te bespreken.

Een groot verschil tussen Sierra Leone en Mali is, dat de eerste een Engelse kolonie was, de tweede een Franse. En dat werkt door in vele aspecten binnen de maatschappij. In Sierra Leone verbaasden we ons bijvoorbeeld over de hoeveelheid (Engelse) kerken die we zagen toen we Freetown binnenreden. In Mali voeren de moskeeën toch echt de boventoon, kerken zijn nauwelijks tot niet zichtbaar. In Mali 'tolereert' men zogezegd christenen, in Sierra Leone wordt onze pick-up met Mission Protestante CMA hartelijk binnengehaald.

Sierra Leone / Freetown is druk bezig met de wederopbouw van hun land, na een burgeroorlog die in februari 2002 officieel zijn einde vond. De gevolgen van de oorlog zijn op sommige gebieden nog duidelijk zichtbaar, bijvoorbeeld in de hoeveelheid invaliden die te zien zijn in de straten. Het duidelijkst echter is de oorlog 'zichtbaar' in de harten (en dus de houding) van de Sierra Leonezen. En dan te bedenken dat iedereen de oorlog mee heeft gemaakt, oud én jong. Het is tenslotte nog maar ruim 2 jaar geleden.

Qua ligging & klimaat verschillen beide landen duidelijk. Zo is Freetown een schiereiland omgeven door (jawel!) de zee en bergen, en ligt Mali ook tussen de bergen, maar absoluut niet aan de zee ;-) Hebben we het in Freetown 's nachts en overdag gewoon 'plakkend' warm, in Bamako is het toch even anders. Daar hebben we het momenteel 's nachts koud (trekken gauw een deken over ons heen) en overdag 'droog' warm. En zo zijn er vele verschillen én overeenkomsten op te noemen. Wat we nu niet gaan doen, want dan wordt deze weblog véeeeeélllllll te lang...

We genieten in ieder geval met volle teugen van ons bezoek aan Sjoukje in Freetown en zullen, D.V., 2 januari weer terugreizen naar huis. Een autorit die toch wel 2 dagen in beslag zal gaan nemen, hebben we op de heenreis ervaren ;-)

Laatste weblog 2004

Dat was het dan bijna voor 2004. We zijn ons klaar aan het maken voor onze reis naar Sierra Leone (Freetown). Donderdagochtend vroeg trekken we er met de auto op uit, om rond 3 januari 2005 (jawel!) weer terug te keren.

We hopen dat jullie allen van de weblogs in 2004 genoten hebben en het de moeite waard was om te lezen. Mocht iemand aspecten uit ons leven missen die nog niet beschreven zijn, voel je vrij om ze te mailen. Dan zullen we zien of aan het verzoek kan worden voldaan.

Voor vertrek hopen we onze December nieuwsbrief nog op de website te plaatsen, waarin we kort ingaan op Kerst in Mali en op de plannen voor 2005. Uiteraard zullen we jullie allen ook in 2005 graag op de hoogte houden van de goede en minder goede kanten van ons leven in Mali.

<>Bedankt voor alle getoonde interesse, zowel werk als privé. Dat jullie allen een gezegende Kerst mogen hebben en een interactief 2005!

Hartelijke groet uit een alweer warmer wordend Mali.

Vriend of vijand?

Het is al meer dan eens gezegd; de omgang met de Malinese politie is soms een heel avontuur. Soms in negatieve, soms in positieve zin. Zo deed Ewien deze week een positieve ervaring op, terwijl ze als bestuurder toch echt fout zat. Zo zie je maar weer, soms doe je niets fout en riskeer je een boete, soms doe je wel iets fout en kom je er zonder kleerscheuren af. Het zit 'm vaak in het humeur van de agent gecombineerd met de houding die je tegenover de politieman(nen) in kwestie aanneemt.

Even een korte situatieschets. Ewien en vriendin kwamen net terug van de kapper. Niks bijzonders op zich, zij het niet dat deze afspraak wel extra lang had geduurd, vanwege een dubbele afspraak...Maar goed, de politieagenten...

Op weg naar huis na ons kapperavontuur, wilden we toch wel erg graag 'snel' naar huis. Onze afspraak bij de kapper had tenslotte het dubbele aantal uren in beslag genomen, dus het liep toch al gauw richting etenstijd ;-)

Stel jullie het volgende voor: Ewien bestuurt de auto, maar denkt niet echt na over de weg die ze rijdt. Dit doet haar co-bestuurder naast haar, die de weg (in theorie) kent. De co-bestuurder heeft echter nog niet zoveel Mali-rij-ervaring, waardoor we een bijzonder koppel vormen. En dan gaat het mis. De co-bestuurder dirigeert ons een weg in met het overbekende 'bord tomatensoep'. Een eenrichtingsweg zogezegd, waar we van de kant waarvan we vandaan kwamen niet in mochten. Opeens zagen bestuurder en co-bestuurder zich gesteld tegenover een dreigend aantal auto's. Met als enige uitwijkmogelijkheid een draai naar links. Weliswaar de juiste weg naar huis, maar via een onjuiste manoeuvre. En ja, een politieagent zou zijn werk niet goed uitvoeren als hij hiervoor niet op zijn fluitje blies.

Auto gestopt, raampje open en natuurlijk....lief glimlachen alle twee. De juiste papieren voor zowel bestuurder als auto uit de kast en netjes overhandigen. Meneer de politieagent een beetje moeilijk doen over de APK-papieren van de auto, terwijl die toch echt in orde waren. Maar goed, einde van het liedje was dat Ewien (als bestuurder) even mee moest komen naar de baas, omdat meneer de agent zonder overleg met zijn baas de zaak niet kon afhandelen. Ewien bedacht zich ondertussen dat ze vriendjes moest worden met meneer agent, alvorens bij de baas te komen. Dat zou haar de grootste kans op geen boete geven.

Zo gezegd, zo gedaan. Hoe word je het snelste vriendjes met een mannelijke agent? Precies, door je vrouwelijke domheid als het gaat om het besturen van auto's naar boven te laten drijven. Zinnen als 'niet zoveel rijervaring in de stad; mijn man zit meestal achter het stuur, etc' kwamen al snel mijn mond uit. En ja hoor, het hielp, hij begreep het, maar nu alleen de baas nog. Sja, dat was andere koek, want hij ging maar door op de papieren, die volgens hem niet in orde waren. Ja wel, die waren in orde, vraag maar aan meneer de agent. Daarnaast kennen we in Nederland ook een APK-keuring, dus ja, ik wist als bestuurder waarover ik het had ;-)

Na een kleine 20 minuten kreeg de baas er ook wel genoeg van, en sloegen hij en zijn agent een andere vis aan de haak. Of wij als vrouwen achter het stuur voortaan niet meer een weg in wilden rijden, voorzien van een bord tomatensoep? Nee hoor, agent, we zullen het nooit meer doen. En toen mochten we zomaar doorrijden, zonder enige boete te hoeven betalen. En dat laatste gebeurd je niet zomaar!

Dubbel feest

Zoals velen van jullie al weten, was het gisteren feest in huize van Bergeijk, zelfs dubbel feest. We hadden al een avondje uit eten gepland staan, vanwege ons 3,5 jarig huwelijk. Pas later kwam daar een reden bij, toen we hoorden dat op dezelfde dag, 14 december, ook onze container (als alles meezat ;-) de compound zou binnen rollen.

In het begin waren we daar nog wat sarcastisch over, vanwege het feit dat als een Afrikaan zegt dat hij er direct aankomt, hij hier niet altijd mee bedoelt dat hij dan op dezelfde dag aankomt ;-) Maar boven alle verwachting stond er daadwerkelijk een vrachtwagen met 2 kisten binnen de kortste keren bij ons op de compound. En dat gaf de nodige consternatie. De hele compound, zo'n 12 in totaal, liep uit om dit te zien en de handen uit de mouwen te steken.

Wat bleek nou? Bij de transporteur hadden ze al met veel pijn en moeite een vorkheftruck kunnen bemachtigen, maar die was niet meegekomen met de spullen. Hoe gingen we de kisten van rond de 800 kilo en 300 kilo dan uit de vrachtwagen laden. Tsja, daar is maar één passend (Afrikaans) antwoord op: gewoon de kisten openschroeven, een lijn vormen van mensen en stuk voor stuk alles uitladen. En dat is ook wat we hebben gedaan. Zie je toch dat veel handen weinig werk maken, want binnen een klein uur was alles gepiept. Na flink te hebben gezweet smaakte een colaatje toch lekkerder dan anders...

's Avonds konden we dan ook volop genieten van een avondje uit. Het voelde toen echt wel alsof er een flinke last van ons af was gevallen. We vonden het ook wel humor dat juist op deze dag onze spullen vrijkwamen. 'Ruim' op tijd voor ons vertrek naar Sierra Leone & precies op tijd om van het weekend te kunnen verhuizen.

Hartelijke groet vanuit Bamako, dat het jullie allen goed mag gaan.

West-Africa Wins Again (WAWA)

Schreven we in onze vorige weblog (9 dec) dat we te horen zouden krijgen of we de missie pick-up zouden mogen gebruiken om naar Sierra Leone af te reizen...Wel, we hebben te horen gekregen dat dit is goedgekeurd. We mogen er dus vanuit gaan, D.V, Kerst & Nieuwjaar met Sjoukje te vieren en iets te mogen zien van hoe zij leeft en werkt.

Voordat dit zo ver is, hebben we nog even de tijd om de reis voor te bereiden. Ook hopen we voor ons vertrek, op 22 december, te verhuizen. Een en ander is o.a. afhankelijk van het door de douane komen van onze spullen. Deze staan alweer een maand bij de douane in Bamako. Onze persoonlijke spullen zijn 'goedgekeurd' en kunnen tegen een kleine betaling erdoorheen, ware het niet als alles als één pakket door de douane moet. Alles of niets dus. De 16 computers echter in onze verscheping zorgen voor problemen.

De douane zegt nu doodleuk dat je per gezin één computer mag importeren. Dus één van de 16 zouden we mee kunnen krijgen, over de andere 15 zouden we invoerrechten moeten betalen. En dan te bedenken dat een oude computer hier in Mali al gauw zo'n 200 euro waard is! Nog afgezien van het feit dat we bijna alle computers gratis ontvangen hebben voor werk in Mali.

Anco heeft met de transiteur gepraat en uitgelegd dat sowieso 4 computers al voor privégebruik zijn, vanwege onze professie. Daarnaast zijn de computers die we invoeren oud en weinig waard, in de toekomst te gebruiken voor werk ten behoeve van Malinezen. De transiteur begrijpt dit, maar de douane wil simpelweg geld vangen. Op zich niet zo'n probleem, zij het niet dat het bij hen aan de strijkstok blijft hangen. Invoerrechten op zich is een wettelijk gegeven, alleen de uitvoer in Mali verloopt naar willekeur. Helemaal als je een blanke huidskleur hebt, worden dollartekens in hun ogen weerspiegeld. Vandaar ook onze titel vandaag: WAWA, oftewel West-Africa Wins Again.

De douane weet heel goed dat we onze huisraad, ingekist bij de computers, nodig hebben. En dus uiteindelijk wel bereid zullen zijn om te betalen. Maar hoe hoog dit bedrag zou moeten zijn, daarover volgt dan een hele onderhandeling. Momenteel zijn we dit alles 'enigszins' zat, maar kunnen we dit ook weer niet overduidelijk laten blijken. Je moet namelijk koel blijven tijdens de onderhandelingen, je van je beste kant laten zien, anders gaan de deuren van de douane helemaal dicht. En blijft er soms niets over dan je container met spullen gewoon te laten staan, bij de douane ;-)

Dat laatste zijn we voorzeker niet van plan, maar wijsheid, inzicht en gebed voor dit 'probleem' zijn voorzeker nodig. En laat ik daar geduld, veerkracht en voldoende humor aan toevoegen. Wordt vervolgd!

Kerst 2004

Dit jaar zullen we Kerst en Nieuwjaar op een heel andere manier ervaren. Vorig jaar studeerden we rond deze tijd in Frankrijk en gingen we met de Kerst ‘gewoon’ naar Nederland om dit met familie en vrienden te vieren. Dit keer zal dat anders zijn.

Al hebben we wel iets om naar uit te kijken. Onze vriendin Sjoukje werkt sinds februari 2004 in Sierra Leone (Freetown), één van onze buurlanden. Een land in opbouw, met nog de naweeën van een jarenlange (burger)oorlog. Een land ook met, hebben we ons laten vertellen, ontzettend mooie (Bounty) stranden. Nu e-mailden we al een tijdje over en weer of we de Kerst niet gezamenlijk konden vieren. Zij het in Mali, zij het in Sierra Leone.

Uiteindelijk hebben we er voor gekozen om haar, D.V., met de auto op te gaan zoeken. De weg naar Guinee (Conakry) vanuit Bamako is een goede weg, vanaf daar kun je twee dingen doen: of de veerboot nemen naar Freetown, of verder met de auto. Dat laatste zullen we doen, in totaal is het een reis van zo’n 2.000 km heen en terug. Vandaag zullen we te horen krijgen of we hiervoor de mission pick-up mogen gebruiken, omdat we nog steeds op zoek zijn naar een eigen auto.

Het zal geweldig zijn om Kerst en Nieuwjaar met vrienden te vieren, om ook wat op te snuiven van haar woonomgeving en werk. Het zal voor ons ook een tijd zijn van ‘even er tussenuit’, even weg van de intensieve taalstudie en de aanpassing aan het land waarin we de komende jaren zullen wonen.

We zullen deze reis vastleggen met foto’s en video, waardoor we later een en ander op de website kunnen publiceren. Voor nu wensen we jullie allen fijne feestdagen toe. We horen graag hoe jullie Kerst dit jaar gaan invullen.

Een zondag als geen ander

De zondag begon als alle anderen...Met ons 's ochtends klaar maken voor de kerk. Dit keer wilden we naar een Franse dienst in de stad, omdat daar ook een christelijk winkeltje was waar we wat dingen / cadeaus konden kopen.

De dienst begon als sommige anderen...We zongen ter voorbereiding op Kerst wat Kerstliederen en luisterden naar een preek die in het teken van Kerst en de komst van het kindje Jezus stond. Ook het koor zette haar beste beentje voor, erg mooi om stil van te genieten. De dienst eindigde ook als alle anderen...We kregen de zegen mee, gaven verschillende mensen om ons heen een hand en wenste hen een goede zondag.

Op het moment dat we naar buiten gingen werd deze zondag 'als geen ander'. We kwamen een Malinese man tegen, waarmee we weleens een woordje Nederlands hadden gewisseld. Ja, jullie lezen het goed, Nederlands! Hij bleek een vriend te hebben in, naar ik meen, Brussum en beschikte om deze reden over enige Nederlandse vocabulaire.

Onze vriend had dit keer een bijzonder verzoek: of we voor dinsdag even een Franse brief aan zijn vriend in het Nederlands wilden vertalen. Dan zou deze door anderen mee worden genomen naar Frankrijk om daar op de post te doen. Waarom Frankrijk dachten wij? Maar daar was over nagedacht, vanuit Frankrijk zou de brief eerder zijn Nederlandse vriend bereiken. Na enig overleg tussen Anco en mij besloten we het direct te doen, zodat we niet speciaal terug hoefden te komen dinsdag om de brief langs te brengen.

Zo gezegd, zo gedaan, dachten we. Op een bankje neergestreken, begonnen we aan de vertaling. Onze Malinese vriend haalden er enige kleine woordenboekjes voor ons bij (een Frans-Engelse en een Frans-Duitse), voor als de brief woorden zou bevatten die we niet zouden kennen. Ook lette hij er zorgvuldig op dat we geen stukken zouden overslaan en moedigde Anco zo nu en dan aan wat langzamer voor te lezen, omdat hij doorhad dat ik, Ewien, het tempo niet altijd bij kon houden.

De inhoud van deze brief was bijzonder en gedetailleerd. Hij bedankte zijn vriend voor de zorg die hij voor hem droeg en vroeg hem een aantal dingen op te sturen. Zo had hij een hydraterende crème nodig, omdat zijn voeten opengescheurd waren. Hij had al een aantal dermatologen in Mali geraadpleegd zei hij, een aantal crèmes, die hij bij name noemde, geprobeerd, maar niets baatte. Om dezelfde reden (zijn voeten) vroeg hij ook om goede sandalen van een bepaald duur Duits merk. Dezelfde dermatologen zouden hem hebben afgeraden langer plastic sandalen / slippers te dragen. Sandalen dus ook maar opsturen, maar wel met bon, zodat hij ze, als ze onverhoopt niet pasten, terug kon sturen.

Het laatste verzoek aan zijn vriend bedroeg het opsturen van 'echte boter', pure chocolade en energiekoeken, want hij had honger en kwam energie tekort. De boter moest wel in bevroren staat opgestuurd worden, verpakt in diepvrieszakken, anders zou deze gesmolten zijn tegen de tijd dat het aankwam. De boter moest van recente productie datum zijn zodat deze nog even goed zou blijven.....

Bij het vertalen van deze brief moesten Anco en ik zo nu en dan wel een beetje lachen, maar we begrepen de ernst van waaruit hij zijn Nederlandse vriend schreef. Vele gezinnen in Mali hebben niet voldoende geld en dus ook niet voldoende eten om de dag rond te komen. Ondervoeding, in combinatie met ziekten als malaria en aids, zorgen in Mali voor één van de hoogste kindersterfte cijfers van de hele wereld. De levensverwachting bedraagt zo'n 45 jaar.

Zwarte piet, wie kent 'm niet

Sinterklaasje kom maar binnen met je knecht, want we zitten allemaal even recht. Ja hoor, ook in Mali doen we volop aan Sinterklaas. Ewien mocht vandaag zelf allerlei zwarte pieten kunsten tonen. Voor het eerst zwarte Piet en dan nog wel in Mali.

Het stuk lopen naar de Nederlandse Ambassade was al een hele opgave. Elke Malinees die we op ons pad tegenkwamen keek ons na en lag helemaal in een deuk. Al hadden we ons nog zo mooi uitgedost. De pakken die uit de kast werden gehaald waren niet mis. Alles erop en eraan: korte broek, panty, bijpassend jasje, pet met veer, pruik en oorbellen. De aankleding van de avond kon dus ook al niet meer stuk.

Voor wij dosten we ons dan zo op? Voor zo'n kleine 40 Nederlandse en Belgische kinderen. De Sint las in twee talen uit het Grote Boek voor, omdat de Belgische kinderen over het algemeen alleen Frans spraken. Het was erg leuk om een keer mee te maken en om mee te doen. In het begin was het even wennen, maar met 4 pieten kom je er al snel in.

Zo hebben we liedjes gezongen, gedirigeerd (uiteraard), we zijn op het dak van de schuur geklommen (waar we niet zo snel meer afkwamen), hebben volop gedanst en met de kinderen over Spanje gepraat. De kinderen kwamen in kleine groepjes naar voren (bij Sint), hadden een 'onderonsje' met de Sint en kregen vervolgens een cadeau toegestopt.

De rest van de groep kinderen zat netjes op een stel rieten matten voor de Sint, zodat ze alles goed konden aanschouwen zonder zelf (al) in the picture te staan. De avond verliep goed en leuk. Eén meisje bleef ons pieten maar bevragen en daar hadden we ook wel lol in. Sja, nu nog Sinterklazen met de oudere kinderen ;-) Half december gaan we de avond nog eens dunnetjes over doen, alleen dan met onze internationale collega's. Ben benieuwd hoe ordelijk dat verloopt ;-)

Leuke ontmoetingen

In Mali wonen staat ook gelijk aan het hebben van (bijzondere) ontmoetingen. Het leven vindt voornamelijk buiten plaats, waar alle tijd en plaats is om mensen te ontmoeten. We willen jullie een aantal leuke/bijzondere ontmoetingen van de afgelopen week niet onthouden.

Zo ontmoette ik (Ewien) enkele dagen geleden een taxichauffeur die dezelfde Malinese naam (Diarra) draagt als Anco. Namen, en dan met name dezelfde achternamen, vormen altijd een aanknopingspunt tot gesprek. Hij moedigde me dan ook aan zijn naam en telefoonnummer op te schrijven, voor als we een volgende keer met de taxi wilden. En ja hoor, nog diezelfde dag belden we hem op om een taxi voor de volgende dag te 'reserveren'. Zat ik opeens met 2 Diarra's in 1 auto ;-)

Een andere bijzondere ontmoeting vond plaats toen we samen zaten te wachten op de 'autoverkoper' die maar niet kwam. Het is overigens heel gewoon in Mali om niet op tijd te komen. Zo had een schilderijverkoper ons aan de poort (van onze compound) gezegd zaterdagochtend langs te komen. Wanneer kwam hij weer langs? Juist zaterdag rond half 6 in de avond! Het begrip tijd plaatst men nu eenmaal in een heel andere context. Terug naar onze autoverkoper.

Het grappige (of niet) in dit geval was, dat onze Malinese verkoper samenwoonde met een Canadese. Wel iemand van de tijd dus. In de tijd dat zij met hem heen en weer belde over hoe laat hij nu (eindelijk) kwam, leerde we haar wat beter kennen. Zo nu en dan wat ongemakkelijk, omdat beide partijen zich in een situatie bevonden die we zelf niet hadden uitgekozen. Zo kwamen we heel wat te weten over de vriendin van de autoverkoper, maar hebben we de man in kwestie die dag niet meer gezien ;-)

Anco vroeg aan iemand waar hij koud water kon kopen. De man pakte zijn brommer en Anco moest mee achterop. Anco sputterde wat tegen dat hij wel kon lopen en of op de brommer stappen niet te duur was, maar dat was geen probleem. Sterker nog, niet “mijn probleem”. Later bleek dat water vragen zeer cultureel beladen is, en dat 'geen Malinees' je dat mag weigeren. Deze man wilde ons echt gaan voorzien van water; ook al kostte hem dat een brommer ritje.

En zo zijn er nog veel meer ontmoetingen te beschrijven. We komen er steeds vaker achter dat Mali een bijzonder land is om in te wonen. We voelen ons dan ook meer dan bevoorrecht om hiervan deel uit te mogen maken en een kleine bijdrage te mogen leveren.

Afrikaanse zaken

Vandaag zijn we naar de 'copyshop' geweest op de hoek, om Bambara-readers te laten kopiëren die niet meer worden bijgemaakt. Maar die wel erg goed zijn voor onze taalstudie.

Op deze wijze proberen we de Afrikaanse kleinhandelaren zo veel mogelijk van dienst te zijn, door niet de dingen altijd zelf te willen doen / uitzoeken, maar het ook gewoon uit handen te geven. Na enige onderhandelingen over de prijs, is in West-Afrika onderdeel van de zakenrelatie, kunnen we onze kopieën maandag ophalen.

Zo hebben we sinds kort ook een christelijke naaier gevonden. Kleren laten maken in Mali is namelijk veel praktischer en goedkoper dan deze in de winkel te kopen. Op deze wijze heb je altijd kleren naar je eigen smaak, al moet je vaak wel met wat voorbeelden op de proppen komen. Er zijn maar weinig kleermakers (vaak mannen overigens) die zelf modellen ontwerpen.

Vanavond start er een (jeugd)evangelisatie-actie, georganiseerd door de CMA-kerk waar we kerken. Op het voetbalveld vlak achter de betreffende kerk worden dan van allerlei activiteiten georganiseerd, met als doel aan de praat te raken met de jongeren. We gaan ook een kijkje nemen en zullen hierover wellicht later meer berichten.

Bij ons achter zit het ministerie van jeugd- en sport van Mali, wat zich onder andere uit in een groot basketbal/voetbalveld. Veel jongeren zijn hier met name in de ochtend (= het koel) en in de avond (= het weer koel) te vinden. Het leek me wel een idee om daar eens en sportief bezig te zijn en onderwijl wat Bambara-woorden op te pikken. Nu alleen nog de moed om dit voornemen in de praktijk te brengen ;-)

Even bijbloggen

Het is alweer een tijd geleden dat we onze weblog hebben gevuld. Vanaf deze week zullen we ons leven beteren en proberen terug te gaan naar zo'n 3 weblogs per week.

Wat is er gebeurd sinds onze laatste weblog? Nou, we zijn in ieder geval op reis geweest en dat was geweldig. Zie hiervoor ons korte reisverslag en de fotogalerij op onze website (www.avonturiers.nl). Toen wij op reis waren zijn onze verschepingsspullen aangekomen in Bamako. En dat is meer dan goed nieuws. Op dit moment probeert Job, onze Malinese agent op kantoor, onze spullen van de douane los te peuteren. We hadden hiervan al in het bezit kunnen zijn, maar dan hadden we flink wat moeten betalen. Zo gaat dat nu eenmaal hier in West-Afrika. We hebben dan ook besloten nog even geduld te hebben, waardoor de te betalen prijs met rasse schreden zal dalen. Soms lijkt het net de effectenbeurs, alleen anders ;-)

Uiteraard gaan we gewoon door met de taalstudie en dat is een hele kluif. Al merken we dat we stap voor stap vooruitgaan en dat is goed om in gedachte te houden. Anco is uitgenodigd om bij onze leraar, zijn vrouw en 12 kinderen op de thee te komen. Een goede en gezellige Bambara-oefening.

Als we onze spullen hebben hopen we (voorlopig) te verhuizen naar een kleiner huis op dezelfde compound als waar we nu wonen. In januari komen de échte bewoners van 'ons huis' weer terug en moeten we sowieso verhuizen. Hoe lang we hier blijven wonen hangt echt af van ons toekomstig werk. Dit wordt stukje bij beetje duidelijker en we hopen in december een gesprek te hebben met o.a. de mediacoördinator van de CAMA en ook met AGEMPEM, een overkoepelende organisatie van alle Evangelische kerken in Bamako (Mali). Dus daarover meer in een volgende weblog/nieuwsbrief.

Hartelijke groet vanuit een koeler wordend Mali (de nachten pakken we er zo nu en dan onze slaapzak bij ;-)

Gesprek directeur en korte reis

Afgelopen week heeft onze nieuwe directeur, Ab Goldberg, Mali aangedaan. We mochten hem op deze wijze, zowel als team als persoonlijk, beter leren kennen. Ab is geen onbekende op het zendingsveld, hij en zijn vrouw Gerda hebben 15 jaar in Ivoorkust gewerkt. Hierdoor kan hij in zowel de positieve als minder positieve kanten van het zendingsleven meedenken – en voelen, en dat is wel prettig.

Ook hebben we het gehad over visie, en het beeld dat we hebben als het gaat om ons (toekomstig) werk. Momenteel is dit nog niet heel duidelijk omlijnt, anders dan dat ons werk zal inhouden: de technische ondersteuning van projecten gedragen door de Malinese kerk. Om hier een goed beeld van te krijgen, gaan we de tijd nemen om te praten met sleutelfiguren binnen de kerken, aanverwante organisaties, etc. Ondertussen gaan we uiteraard vrolijk verder met onze taalstudie Bambara.

Vanaf morgen zullen we 5 dagen op reis zijn, met onze collega Carina en twee vriendinnen uit Nederland. We zullen Mali in deze dagen wat meer vanuit toeristisch oogpunt gaan aanschouwen. Onze fotocamera ligt dan ook al klaar. We zullen met z'n 5-en richting het Dogon gebied trekken, wat bekend staat om zijn traditionele bouw en leef- en omgangsvormen. Hier zullen we een gids in de arm nemen om hier een dag of 2 rond te kunnen trekken.

Daarnaast zullen we Djenné aandoen, de voor Malinezen (bijna) 'heilige' stad. Anco en ik hebben net een boek gelezen (getiteld 'Het zandkasteel'), waarin Djenné wordt beschreven. Het boek vertelt het verhaal van een Nederlander, Ton van der Lee, die zijn succesvolle filmbedrijf opgeeft om zijn droom, het bouwen van een traditioneel huis in Djenné, te verwezenlijken. Centraal staat de vraag: jaag ik hiermee een illusie na of is dit nu daadwerkelijk datgene wat ik altijd al wilde? Grappig feit om te weten is, dat Van der Lee nog steeds in Djenné woont en inmiddels meerdere boeken heeft gepubliceerd.

Nou, we zullen met eigen ogen gaan bekijken of het door hem geschetste beeld van Djenné met de werkelijkheid overeenkomt ;-) Tot over een dag of 5...

Onverwachte gasten

Zaterdagavond stonden we verbaasd te kijken toen er opeens 2 oud-collega’s van Ewien (gemeente Wassenaar) onverwachts op de stoep stonden ;-) Hans & Monique zullen de komende maand door Mali trekken en wilden ons verrassen. Nou, verrast waren we zeker. Ewien had wel gehoord van een andere oud-collega dat ze in november naar Mali kwamen, maar hoe en wanneer dat wist ze niet.

En laten ze dan, tot onze stomme verbazing, opeens via de achterdeur naar binnen komen lopen. Ze hadden op Malinese wijze de weg naar ons huis gevonden. Ze hadden een taxi aangehouden en gevraagd of hij “Mission Protestante CMA” wist…Ja hoor, dat wist hij wel. Let op: een Afrikaan zal niet snel (lees nooit) zeggen dat hij het niet weet. En vervolgens zette hij hen af bij de Katholieke Missie. Op de vraag of Anco & Ewien er waren, verschenen er grote vraagtekens boven het hoofd van de persoon aldaar, dat is logisch.

Weer de taxi in en dan toch naar de Protestante Missie, en ja hoor, dat ging goed. Anco & Ewien? Ja hoor, die kenden ze wel (gelukkig ;-), dan moest je naar een compound gaan dicht bij Radio Espoir. Na enkele tijd door de stad te hebben gereden, bereikten ze (enigszins opgelucht) ons huis. En gezellig dat wij het vonden om lekker Nederlands bij te kletsen & een maaltijd met elkaar te nuttigen (alhoewel, Monique voelde zich niet zo lekker, en dutte wat weg). Te horen hoe het hen ‘en Nederland’ verging. En om natuurlijk te horen hoe het er op Ewien’s oude werkplek aan toe gaat momenteel.

Onverwachte gasten van heel andere aard in Mali waren de sprinkhanen. Ook oud-collega Hans informeerde in hoeverre zij Mali hadden aangedaan. Bronnen melden dat Mauritanië het hardst getroffen is van West-Afrika. In Mali is met name het midden getroffen, de gebieden rond de rivier. De schade is momenteel nog niet goed zichtbaar, omdat de sprinkhanen eitjes hebben achtergelaten in de grond. Bij de volgende oogst (volgend jaar) zal hierop direct actie moeten ondernomen, wil Mali geen aanzienlijke schade oplopen als gevolg van de plaag. Maar of iedereen, met name de regering, hiervan doordrongen is??

Terug in Bamako

We hebben een goede gebedsconferentie achter de rug, waarin we collega’s (beter) hebben mogen leren kennen. En we veel voor en met elkaar hebben mogen bidden. Er was een sprekersechtpaar uit Amerika, die het bijbelboek Hooglied besprak. Hij had dit boek de laatste 2 jaar met zijn zoons bestudeerd en kwam met bijzondere en goedgeplaatste toepassingen voor ons team op dit moment. Het was ook een tijd waarin teambuilding in de breedste zin van het woord plaatsvond.

Het is best bijzonder om een gebedsconferentie te hebben, in een land waar het overgrote deel de Islam aanhangt. De Ramadan loopt alweer een beetje op zijn einde (gelukkig) en dat zal wat rust in het land geven. Tegen het vallen van de avond struikel je over de Malinezen die zich naar huis haasten om een potje te kunnen bereiden. Da’s ook niet gek, als je een hele dag bij meer dan 30 graden niet heb mogen eten en drinken.

Zaterdag is bij ons ook “boodschappendag”, al is het in Mali niet zo dat je het met 1 keer per week afkan. De Malinezen zelf kopen bijvoorbeeld daghoeveelheden in. Om deze reden zie je ook in heel Mali kleine kioskjes, die van alles en nog wat in kleinverpakking verkopen.

Vanochtend gingen we naar de markt voor groenten en fruit. Normaliter kost een kilo aardappelen hier zo’n 300 CFA (zo’n 46 eurocent), momenteel betalen we 500 (zo’n 77 eurocent). En dat, merkte Anco verontwaardigd op, terwijl de prijs in Nederland veel lager ligt, zeker thuis op de boerderij. Paul, onze huiswerker, zal dus ook geen aardappels eten, simpelweg te duur. Het seizoen is voorbij. Aardappels worden niet lang bewaard in de hitte. Overigens zijn groenten wel het hele jaar door op de markt verkrijgbaar, als men de veldjes waarop een en ander verbouwd wordt maar blijft beregenen.

Verbaasd en geschokt waren we toen we hoorden van de moord op Theo van Gogh, o.a. columnist van de Metrokrant. Tot ons verdriet lazen we in latere berichten dat de dader een moslim is uit de extremistische hoek. Deze gruwelijke daad zet de ‘(Nederlandse)moslim’ weer een slecht daglicht.

Taalstudie en meer

In onze laatste weblog (28 oktober) ging het over het leren van nieuwe dingen, in dit geval koekjes bakken en pizza's. Er valt voor ons veel te leren in Mali de eerste tijd. Dat is soms leuk (koekjes), maar soms ook een opgave, vermoeiend (taalstudie). Het 'normale' leven in Mali neemt hierdoor ook veel meer tijd in beslag dan in Nederland.

Twee keer per week krijgen we les van Segou Kamara, vader van maar liefst 12 kinderen. Hij geeft ons niet alleen les in Bambara, maar hij leert ons ook veel over de Malinese cultuur en gewoonten/gebruiken. En dat maakt een les levendig en toegespitst op de praktijk. Segou is een goed opgeleide man, die ook les geeft in Engels en Frans. Hij zegt zelf humanist te zijn en zowel de Islam als het Christendom niet het ware geloof te vinden. Dat geeft vaak aanleiding tot interessante discussies tijdens de les.

De Ramadan, waaraan Segou wèl meedoet, is bijvoorbeeld een goed discussieonderwerp op dit moment. Het is vandaag de 18e dag van de Ramadan, voor veel moslims een (fysiek) erg zware maand én dure maand. Het is geen pretje om overdag niets te mogen eten en drinken (zelfs geen water). Hij vertelde ons dan ook dat er elk jaar moslims zijn die deze vastenmaand met de dood moeten bekopen. Tijdens zulke gesprekken kunnen wij iets vertellen over wat de bijbel zegt over vasten en waarom we als christenen hiervoor niet aan een bepaalde maand of tijdsduur gebonden zijn. Op deze wijze is er openheid om meer over elkaars geloof én gebruiken daarbinnen te weten te komen én te leren.

Dinsdag 02 november zullen we als CAMA-team afreizen naar Koutiala voor een 3-daagse gebedsconferentie. Deze conferentie wordt één keer per jaar gehouden én dient om elkaar als team beter te leren kennen én voor elkaar én het werk te kunnen bidden. Erg belangrijk dus voor ons als team én voor het werk dat we (gaan) doen in Mali.

De rest van de week zullen er dan ook geen berichtjes verschijnen op onze weblog. Simpelweg omdat de internetverbindingen in Koutiala slechter zijn dan in Bamako én omdat het goed is om ons deze week op het doel van de conferentie te richten = elkaar ontmoeten én gebed.

Les in (koekjes) bakken

We hebben het al eerder genoemd in onze oktober-nieuwsbrief: creativiteit in Mali is op vele vlakken gewenst. Zo ook als het gaat om bakken & braden. Ewien krijgt sinds kort “les” in koekjes, bananenbrood bakken, pizza maken, etc. Wie had dat ooit gedacht? Zij zelf in ieder geval niet ;-)

In Mali is het moeilijk om aan gevarieerde broodproducten te komen, men eet hier over het algemeen (als men al brood eet) gewoon baguette. Bruin brood is wel te koop, maar helemaal aan het andere eind van de stad. Iets wat je niet dagelijks doet.

Er is ook een keur aan koekjes te koop, maar daar moet je wel flink voor in de buidel tasten. Wat doe je dan als echte Hollandse zendeling? Je koopt of de meest goedkope koekjes (niet altijd even lekker) of je gaat in de leer bij een ervaren Canadese zendelinge (Brenda). Voor dat laatste heeft Ewien dus gekozen, al is het alleen al omdat Anco de zelfgebakken koekjes van Brenda wel erg lekker vindt.

Op deze wijze combineer je een stukje gezelligheid en elkaar beter leren kennen, met een praktische bezigheid, in dit geval koekjes bakken. Mooi geregeld, niet?

Motormuis

We waren al enige tijd op zoek naar een goed vervoermiddel, maar konden tot voor kort niet slagen. In Bamako is het zoeken van een 'goede, niet al te dure' auto niet de makkelijkste opgave. Soms sla je stijl achterover als je hoort wat ze durven te vragen voor een in onze ogen zeer oude auto.

Maar goed, gisteren is het dan toch gebeurd: Anco heeft een Honda Transalpe 600 aangeschaft, voor de kenners onder ons (zie foto). Hij had deze al een tijdje op het oog, maar de eigenaar wilde al die tijd niet in prijs omlaag. Uiteindelijk is Anco toch gezwicht en hebben we sinds gisteren een heus vervoermiddel.

Het was gisteren dan ook de dag van de koopoverdracht en dat gaat toch wel ietsje anders dan in Nederland. De koper, verkoper en getuige (in de persoon van Ewien dit keer) gaan naar de plaatselijke burgemeester om de koopoverdracht te regelen. Bamako kent er meer dan één vanwege de grootte van de stad.

Je komt binnen in een overvol kamertje met allerlei mensen, die komen voor een zogenaamde 'legalisatie van handtekening(en)'. Dit is nodig om de koop te formaliseren. De 'ambtenaar' zit aan een bureau, zonder computer (even voor de duidelijkheid), met een stapel papieren links van hem, waar al jaren niet naar is gekeken. Alle handelingen worden vastgelegd in 'het boek', wat als het vol is in de kast (= archief) wordt 'geworpen'. Maar goed, we moeten dit doen, wil de koop rechtsgeldig zijn.

De ambtenaar vraagt hoe het gaat, wil de paspoorten van koper en verkoper zien, zet een paar stempels op de koopakte (allemaal erg Frans), geeft weer een hand en zwaait ons vriendelijk uit. Voordat hij dat doet wil hij graag 500 franc (= nog geen euro) ontvangen voor de handelingen die hij heeft verricht. We vroegen ons nieuwsgierig af wat het zou kosten om ons huis te verkopen ;-) Die we overigens niet hebben hoor, voor alle duidelijkheid...

Overal vrouwen

Zo voelde het wel eens, een overweldiging aan vrouwen. Maar ik moet ook eerlijk zijn: ik ben in de week dat de groep vrouwen er was verfrist, verkwikt, opgebouwd en tot nieuwe inzichten gekomen. Zowel de vrouwen als missionarissen hebben in deze week veel van elkaar kunnen leren, vriendschappen kunnen opbouwen, relaties kunnen leggen. Echt goed!

Er is veel gedaan, veel gezegd tijdens deze week en het zou te ver gaan om hier in z'n totaliteit op in te gaan. Eén onderdeel van de week was het zogenaamde “Prayer path”. Dit hield in dat je je in een labyrint bevond, met verschillende stations. Bij elk station werd je stilgezet bij bepaalde (unieke) aspecten in je leven en bij de Grootheid van Gods werk daarin. Eén van deze overdenkingen wil ik jullie niet onthouden:

Life is a gift of God
Feel your fingertips
Look at the pattern of them
Each is unique – YOU are unique
YOU are all made on God's image
YOU are loved bij the Creator
who is proud of YOU, the created one
Show me the YOU that God sees...

In deze week mochten we vele giften ontvangen, zowel in geestelijke als materiële zin. Een voor veel vrouwen bijzondere gift was een armband gemaakt door de groep vrouwen toen ze nog in Amerika waren. Deze armband bevat vier verschillende kleuren stenen, met ieder een aparte betekenis:

Groen: God has been Near from the Start
"In the beginning God created the heavens and the earth” Genesis 1:1

Black: God is near in the Dark
"Even in the darkness light dawns for the upright” Psalm 112: 4a

Red: God is near in the Heart
"And I will ask the Father, and He will give you another Counselor to be with you forever, the Spirit of truth...” John 14: 16 – 18

Yellow: God will be near Forevermore
"And I heard a loud voice from the throne saying, 'Now the dwelling of God is with men, and He will live with them. They will be His people, and God Himself will be with them and be their God...” Rev. 21: 3-5

Small ladies retreat

Maandag, dinsdag en vandaag hebben we, als CAMA-vrouwen in Mali, een kleine vrouwenconferentie gehad. Althans, ik zou er maandag bij zijn, maar toen lagen zowel Anco als ik ziek op bed. We hadden schijnbaar iets opgelopen (who knows where) en voelden ons in de nacht van zondag op maandag erg beroerd. Met de nadruk op erg. En ja hoor, eerst wierp ik alles eruit, een tijdje later Anco. Verplicht bed houden dus op maandag, niet leuk, maar wel even goed. En daarbij, we waren het er alle twee over eens : als je dan toch ziek moest zijn, dan maar 'gezellig' samen.

Dinsdag en vandaag ben ik weer vol goede moed op pad gegaan. Anco voelde zich ook al een heel stuk beter, maar deed het nog even rustig aan. Tijdens deze dagen stond het CAMA-werk in Mali centraal en konden alle vrouwen (zo'n 8 in totaal) hun verhaal kwijt als het ging om: hoe ze in Mali terecht waren gekomen en wat hun (toekomstig) werk inhoudt. De conferentie werd georganiseerd door de 'Salem ladies' uit Amerika die elk jaar naar een zendingsveld trekken om zendingswerk in de praktijk te beluisteren en te bekijken/beleven. Om op deze wijze meer bij de mensen en het werk betrokken te zijn en gericht voor hen te kunnen bidden.

Daarnaast werden we als vrouwen echt in de watten gelegd: er werd lekker voor ons gekookt, mijn haar is geknipt (erg kort aldus Anco ;-), ze namen allerlei kleine presentjes mee, etc. Het waren echt dagen waarin we als CAMA-team ook de gelegenheid kregen om nader tot elkaar te komen. Door elkaar getuigenissen te horen, door de tijd nemen met elkaar te praten, en om bijvoorbeeld gezellig spelletjes te doen.

Deze 'small retreat' ging vooraf aan een 'big retreat', dat morgen van start gaat. De donderdag, vrijdag en zaterdag zal een groep van zo'n 75 vrouwen uit Bamako en omstreken zich verzamelen. Dit zullen niet alleen vrouwen van CAMA zijn, maar ook van andere zendingsorganisaties. Ben benieuwd hoe dit gaat uitpakken, jullie horen later meer...

Oriëntatie

De afgelopen dagen zijn we ondergedompeld in oriëntatie sessies. Hierin kwamen onderwerpen naar voren, zoals de cultuur in Mali, de rol van de kerk, de rol van de CAMA en natuurlijk niet te vergeten de missionaris zelf. Deze dagen brachten we door met 2 andere nieuwe echtparen op het veld. Op deze wijze kregen we ook de gelegenheid elkaar als ‘nieuwelingen’ wat beter te leren kennen.

Volgende week wordt een echte vrouwenweek voor Ewien. Ieder jaar komt er een vrouwenteam over uit de USA om ons, missionarisvrouwen, in de watten te leggen. En dat kan op vele manieren is ons verteld. Ze brengen niet alleen een boodschap (in woordelijke zin) over, maar zullen ook, als je dit wilt uiteraard, je make-up doen, je haar knippen, lekker voor je koken, etc. Het is zelfs zo dat de vrouwen speciaal op bepaalde ‘taken’ worden geselecteerd. Ewien is benieuwd hoe ze deze ‘vrouwen’ dingen zal vinden ;-) Uiteraard kan daar pas achteraf een gedegen uitspraak over worden gedaan.

De afgelopen weken zijn we ook op zoek geweest naar een geschikte auto voor Bamako, maar dat viel niet mee. Vaak worden er veel te hoge prijzen gevraagd voor oude, niet in goede staat verkerende auto’s. Het is dus niet een aankoop die je zomaar eventjes doet. Terwijl een auto in een stad als Bamako, met zo’n 297 m2 aan oppervlakte hemelsbreed, op z’n zachtst gezegd wel handig is. Ook een eigen huisje laat nog even op zich wachten. Zodra we meer succes hiermee hebben, horen jullie van ons.

Een hartelijke groet vanuit het altijd weer zonnige Bamako ;-)

Beschuit met muisjes

[Een wat verlaat bericht, vanwege internetstoringen ;-)]

Vandaag (dinsdag 12 okt) ontvingen we ons eerste pakketje uit Nederland: bijzonder leuk. Het pakketje had er ongeveer 2 weken over gedaan om van Nederland naar Mali af te reizen*. In het doosje bevonden zich ook 2 beschuiten en een zakje blauwe en roze muisjes. Hiermee mochten we alsnog vieren dat we er een nieuw neefje bij hebben: Jonathan. Zoon van Marc & Janneke van Bergeijk.

Drop mocht natuurlijk niet ontbreken in de doos. En we hebben Job, onze Malinese agent op kantoor, er direct van laten proeven. En ja hoor, het smaakte goed, was zijn mening. Zelfs nadat we hem hadden uitgelegd dat niet-Nederlanders de smaak van drop nogal eens 'bijzonder' vinden. Anco vertelde dat hij een Koreaanse studenten een keer drop had gegeven en die vonden het naar medicijnen smaken. Tsja, meningen verschillen nu eenmaal.

Ook briefpost uit Nederland komt goed aan, hartstikke leuk om dat te ontvangen. Op deze manier blijven we toch verbonden met de mensen die ons dierbaar zijn. We mochten vandaag ook voor het eerst Nederlands bezoek ontvangen: een echtpaar uit Zoetermeer. Ze zijn in Mali ter oriëntatie.

Hier in Mali is alles goed, momenteel is het gemiddeld 33 graden in huis. We mochten vanochtend van onze 3e Bambara-les genieten. Het blijft lastig om met een Westers denkpatroon 'een Oosterse' taal aan te leren. Bij het leren van Frans hadden we nog wel een referentiekader met bijvoorbeeld het Engels, maar dat is nu helemaal niet het geval. Onze leraar is echter een optimist en zei vanochtend nog dat we over 2 maanden 'goed' Bambara zullen praten. De tijd zal het leren.

*
Een pakketje naar Mali komt het beste aan wanneer: deze goed dichtgetaped zit; er op de buitenkant staat geschreven wat het pakketje inhoudt; er een e-mailtje wordt verstuurd met de datum van verzending.

Bijzondere kerkdienst

Vandaag zijn we naar een bijzondere Malinese kerkdienst geweest. De drie kinderen van Paul, onze 'huishulp', werden opgedragen* en hij had ons, via zijn broer die Frans spreekt, voor de dienst uitgenodigd. Even voor 9 uur (de diensten beginnen hier wat vroeger dan in Nederland) waren we present, maar Paul hadden we nog niet gezien. 'Zijn we wel in de juiste kerk?' schoot het even door ons heen.

Wat bleek nu even later? We zagen Paul opkomen met het koor, vol overtuiging zingend en dansend. Op deze manier zagen we hem eens van een heel andere kant dan tijdens zijn werk. Voordat zijn kinderen werden opgedragen vond er van alles plaats. Het koor zette haar beste beentje voor als het gaat om zang en dans, de jongeren brachten liederen in het Frans ten gehore...

Daarna was het de beurt aan Paul & zijn vrouw en kinderen. Ze kwamen naar voren, beantwoordden een aantal vragen en ontvingen de zegen van de 'pasteurs'. Daarna werden andere 'pasteurs' naar voren gevraagd om hen een zegen toe te zingen. Het was echt een vrolijk ingerichte dienst. We staan er altijd versteld van hoe ritmisch de Malinezen zijn, zonder hiervoor al te veel moeite hoeven te doen.

Na de dienst ging het feest door, een select gezelschap blijft dan achter om met elkaar te eten. Het eten koken gaat echter niet als bij ons, even het gas aansteken en koken maar. De preparatie in Mali duurt vele malen langer. Wij werden dan ook uitgenodigd om mee in de schaduw te komen zitten om te praten en thee te drinken. Dat hebben we ongeveer 3 uur volgehouden!

Daarna vonden we het tijd (toch wel een westers begrip) om 'de weg te vragen'. In Mali geef je hiermee aan dat je het tijd vindt om naar huis te gaan. Malinezen zullen je dan, over het algemeen, niet direct de route geven en dan ben je 'verplicht' nog even te blijven. Na ons tweede bakje thee kregen we uiteindelijk 'groen licht', en deed de groep waarmee we waren opgetrokken ons uitgeleide.

*
Veel (CAMA)-kerken dragen kinderen op, om ze vervolgens op latere leeftijd (wanneer ze aangeven dit zelf te willen) te laten dopen (=volwassendoop).

Nieuwe outfit

Veel dingen in Mali gaan net even anders als in NL. Zo ga je niet even naar een winkelcentrum om nieuwe kleren te kopen. Nee, je gaat naar de markt, zoekt wat stofjes uit en laat voor zo`n 5 euro een jurk en een rok maken. Een broek kan ook natuurlijk, maar dan moet er wel iets langs overheen, omdat de heupen en knieën van een vrouw het meest aantrekkelijk zijn. Vanaf de dag dat we in Mali zijn aangekomen, draag ik (Ewien) dan ook vrijwel geen broeken meer....

Vanochtend hebben we voor het eerst in het geheel opnieuw geverfde zwembad op onze compound gezwommen: heerlijk verkoelend! Is een heerlijk begin van de dag, gaan we vaker doen (zolang het nog kan).

Een nieuwe taal leren is ook een dagelijks onderdeel van onze dag. Het gaat langzaam, maar we hebben veel mensen om ons heen die ons een mondje willen helpen. Een Malinees begint over het algemeen te lachen als hij een blanke Bambara hoort spreken. Ze verbazen zich erover dat je het probeert en zijn direct enthousiast.

Avonturiersblog

Vanaf vandaag kunt u ongeveer drie-wekelijks onze avonturen in Mali volgen via deze Weblog. Momenteel verkeert deze Weblog nog een beetje in een testfase. We hopen later, als onze spullen geariveerd zijn in Mali, dit alles van een leukere omlijsting te voorzien.

Tot gauw,
Anco & Ewien