Pff, wat een terugreis

Ons verblijf in Koutiala was erg goed. We konden echt vorderingen zien in het reilen en zeilen van het (toch grote) ziekenhuis. Ook was het goed om collega's weer te zien, na ons verlof in NL.

Het was alsof we niet weg waren geweest, we konden de draad als het ware gewoon weer oppakken. De eerste vraag die Maggie, dochter van collega's Neselroade, aan Anco stelde was dan ook: “Ome Anco, wanneer gaan we springen op de trampoline?” Op de vraag aan hun moeder waarom ze zo graag met ome Anco sprongen, antwoordden zij in koor: “Omdat ome Anco zo gevaarlijk is ;-)”

Hmm, wat moeten we daar nu van denken. Maar ja, de moeder was het eens, dus dan ga ik me er (opvoedtechnisch) maar niet mee bemoeien...toch?

Bemoedigd werden we ook bij het horen van de verhalen over het ziekenhuis. Eén daarvan wil ik jullie niet onthouden. Er werd enkele dagen geleden een vrouw binnengebracht, die niet op eigen kracht kon lopen. Ook praatte ze niet meer sinds een bepaalde tijd. Haar familie wist niet zo goed, wat ze met haar aanmoesten.

Na enige medische controles bleek er lichamelijk niets mis te zijn. Ze gaven haar een kalmeringsmiddel en that's it. Aangezien ze toch een soort woede-aanvallen bleef houden, besloot het team voor haar te bidden. Ook verwijderden ze haar “fetisch” kettingen, bedoelt om de geesten gunstig te stemmen.

Het onvoorstelbare gebeurde: na enkele dagen liep ze weer zelf en begon zelfs weer te praten. De familie kon er niet bij, wat had de dokter haar gegeven? Moeilijker bleek het om uit te leggen dat er op medisch vlak niets toe gediend was, behalve dan dat kalmeringsmiddel. Op deze manier werd een getuigenis afgegeven dat God machtiger is dan welke (boze) geest in Mali dan ook. Wonderbaarlijk in een land waar voorouder- en geestenverering aan de orde van de dag is.

Maandagochtend vroeg begonnen we aan de terugreis. Deze liep wel even wat anders dan de heen...De auto van een collega had het namelijk begeven en was tijdelijk gestationeerd in Segou (zo'n 2,5 uur van Bamako). Het plan was nu om de auto naar Bamako te slepen. Ik al sturend, Anco voor ons en dan met een ijzeren stang tussen de twee auto's.

Het enige dat ik moest doen was sturen, maar hoe...;-) Het bleek een zwaardere klus te zijn dan ik in eerste instantie dacht. De vrouwen werden dan ook in de achterste wagen geplaatst (ik en onze domineesvrouw), de mannen (Anco en onze dominee) in de voorste. Geen radio, geen airco (wel ramen open natuurlijk) en alleen converseren in het Bambara...Vandaar de zin: pff wat een terugreis.

Maar gezellig was het, de trip van zo'n 6-7 uur. Omdat we niet over een radio beschikte, zong mijn buurvrouw liederen in het Bambara. Daarnaast kreeg ik echt de gelegenheid om haar wat beter te leren kennen op deze manier. Onze vriendschap heeft zich verdiept tijdens deze reis, al miste ik zo nu en dan nog wel wat Bambara. Verbrand en zwetend tot aan mijn onderbroek kwamen we rond 6 uur 's avonds aan in Bamako. Ik was dan ook nog niet zo blij geweest (sinds onze terugkomst uit NL) om weer thuis te zijn!

Terug in Koutiala

Momenteel zijn we een paar dagen in Koutiala, om o.a. de situatie van de internetverbinding(en) te bekijken. In de tijd dat we in Nederland waren is de bliksem op het zendingskantoor ingeslagen. Ook werkte de internetverbinding op het ziekenhuisterrein niet naar behoren.

In vier maanden tijd hebben zich op internet- en computervlak dan ook geregeld wat problemen voorgedaan. Anco is momenteel de dingen aan het bekijken, met een Malinees aan zijn zijde. Het wordt toch tijd dat er een Malinees wordt opgeleid in Koutiala, om deze technische werkzaamheden te doen. Enthousiast is hij in ieder geval, nu nog proberen de kennis over te dragen.

Het is goed om te zien hoe het vrouwen- en kinderziekenhuis in Koutiala draait. Een gemiddelde maandag geeft al gauw 50-60 patiënten. Dit is dan ook de drukste dag van de week. Buiten dat ontvangt het ziekenhuis zo'n 30 patiënten per dag. Hun naam is over het hele land bekend. Wij hebben bijvoorbeeld onze dominee en zijn vrouw uit Bamako meegenomen, voor een algehele check-up.

Vandaag heb ik in het ziekenhuis rondgelopen en de sfeer is echt goed. Zo anders over het algemeen, dan in een overheidsziekenhuis. Je merkt door alles heen de liefde voor elkaar en anderen. Het grappige is wel, dat Malinese vrouwen over het algemeen naar het ziekenhuis komen, bevallen en dan de volgende dag naar huis willen. Omdat manlief op een warme maaltijd wacht. Hoezo cultuurverschillen?

Het team, zowel Europees, Amerikaans als Malinees wordt hechter. Het was duidelijk dat er niet alleen gewerkt wordt met elkaar, maar vooral ook gelachen. Ook geeft onze Amerikaanse collega Daniel Nesselroade regelmatig trainingen en cursussen over specifieke onderwerpen. Het was echt heel gaaf om het ziekenhuis draaiende te zien.

Gemiddeld worden er ook 1-2 bevallingen per dag gedaan. Dit is een goed teken, helemaal omdat Mali de hoogste plaats inneemt als het gaat om moedersterfte voor, tijdens of na de bevalling.

Ons plan is nog tot zondag of maandag in Koutiala te blijven. Om op deze manier een duidelijk beeld te krijgen van het (technisch) werk dat nog moet worden verzet. Ook ben ikzelf begonnen met het vastleggen van alle CAMA-zendingswerkers. Aan de hand van een up-to-date foto en een korte introductievideo.

Het idee ligt er, om een interactieve website te maken, waarop de kaart van Mali wordt afgebeeld. Door op de foto te klikken wordt het filmpje van de betreffende zendingswerker gestart. Ook zou het leuk / goed zijn om een contactmogelijkheid te creeëren, bijvoorbeeld door middel van een chat/e-mail mogelijkheid. Om op deze manier het contact tussen veld en thuisland te vergroten. We zullen zien...Ons team kent vele culturen en dus ook gedachten ;-)

Culturele verschillen

Grappig is dat, hoe culturele verschillen je ineens weer kunnen opvallen. Na een verlof van 4 maanden (toch 1/3 jaar) vielen me bepaalde verschillen tussen Mali en NL weer extra op. Een topje van de ijsberg...

Onderstaande situatie overkwam ons meerdere keren. We ontmoetten iemand weer voor de eerste keer na onze terugkeer en de conversatie ging ongeveer zo:”Hallo, Anco / Ewien, hoe gaat het met je? Je hebt een goede tijd gehad zie ik, je bent gegroeid!”. Vertaal dit even terug naar de NL'se maatschappij. Wat doe je daar vooral NIET? Juist ja, over je gewicht (of dat wat er bij gekomen is) praten. Vooral niet aan het begin van een gesprek.

Hier in Mali ligt dit echter anders. Het viel ons extra op weer, dat zodra een Malinees welgesteld is, hij over het algemeen ook – vergeleken met de armere laag – een stuk dikker wordt. Ook vrouwen, na hun huwelijk, nemen in gewicht toe. Hiermee suggereer ik echter niet dat dat in NL niet hetzelfde is, maar daar spreken we er tenminste niet zo direct over ;-)

Een andere situatie waarin we terecht kwamen van de week, kon in onze ogen ook alleen plaatsvinden in Mali / Afrika. De eerste week kwamen er internetvragen op Anco af. Connecties die niet werken, vanwege het onweer of de harde wind in Mali de laatste tijd. Eén van de betere doorgeefpunten voor een goede connectie is het Ministerie van Financiën. Dit gebouw staat namelijk bovenop een heuvel, goed uitkijkend over Bamako.

Laat nu ook net 'daar' het probleem liggen dat een aantal collega's geen internet hebben. Dit bleek te liggen aan de antenne die door de wind van richting was veranderd. Een niet al te moeilijk probleem om op te lossen, mits ....'de man met de sleutel' er is.

Wat bleek toen wij eind vorige week bij het Ministerie aanklopten? De 'man met de sleutel', naar het dak wel te verstaan, was met verlof. Maandag zou hij wel weer terug zijn in Bamako. Of iemand een andere sleutel heeft? Nee, nee, niemand anders heeft een sleutel. Of we zo vriendelijk zouden willen zijn tot maandag te wachten?

Als men in Mali echter maandag zegt, kun je er gerust een paar dagen bij optellen, in het gunstige geval ;-) Vandaag waren we dan ook wel zo slim om onze Malinese vriend Madany mee te nemen. Gewoon voor de zekerheid! En ja hoor, 'de man met de sleutel' was nog niet gearriveerd...Hij zou zich in Koulikoro, enkele kilometers van Bamako bevinden.

Vriend Madany heeft hem vandaag meerdere keren gebeld, om er zeker van te zijn dat we nu écht de sleutel zouden krijgen. En ja hoor, rond enen was het een feit. 'De man met de sleutel' kwam speciaal voor ons naar Bamako, om de sleutel te brengen. En toen was het probleem dan ook binnen 'no time' opgelost. Weer een paar mensen blijgemaakt vandaag....Maar dan wel op een Malinees tempo ;-)

Eerste dagen Mali

De eerste dagen terug in Mali zijn weer wennen, maar ook erg bekend. Je weet voor zo'n tweede termijn waarnaar je terug keert. Zo hebben we boodschappen gedaan in dezelfde vertrouwde winkel, halen we ons fruit bij onze vaste fruitdame en ga zo maar door...

Ook de krekels 's nachts en zelfs de roep van de moskeeën klinken vertrouwd. Tijdens deze eerste dagen wordt er ook van je 'verwacht' dat je mensen bezoekt, al is het alleen maar om te groeten. Ook gaat het al vrij snel de ronde wanneer iemand weer terug is van weggeweest. Wacht je te lang, dan zullen ze zelf naar je toekomen, als je een goede relatie met hen hebt.

Leuk was het om onze leraar van de bijbelschool/ zendingsjaar ETH op straat tegen te komen. We wisten dat hij nog tot morgen in Bamako zou zijn, en besloten hem op het zendingskantoor op te gaan zoeken. Al rijdend merkte Ewien opeens op: hey, dat lijkt René wel...Even goed kijken en ja hoor, daar liep hij langs de kant van de weg.

Na bij hem Nederlandse koffie te hebben gedronken, hebben we hem ons (vernieuwde) huis laten zien. Het was heel goed en leerzaam om bij te kletsen. René en zijn vrouw Cecilia – die nog regelmatig voor haar werk terugkomt naar Mali – zijn vele jaren werkzaam geweest op het Maliveld.

René was hier ook met een speciale reden. Onze velddirecteur had hem gevraagd een demografisch onderzoek te doen in de stad Ségou. In deze stad bezit CAMA een stuk grond, waar jaren niets mee gedaan is. Het verlangen hiermee iets te doen groeide in de loop der jaren en om die reden was René gevraagd, samen met een Malinese dominee, Ségou sociaal in kaart te brengen. En dat heeft hij gedaan! Erg leerzaam voor ons om van te horen.

Zo vullen we onze eerste dagen met het opnieuw inrichten van ons huis, het aanhalen van (oude) contacten en onze plaats weer vinden binnen een (opnieuw) vernieuwd team! Anco klimt daarnaast alweer als van ouds in allerlei torens. Het onweer de afgelopen maanden heeft sommige (internet)netwerken de das omgedaan.

Het plan ligt er om begin september twee weken af te reizen naar Ouagadougou (Burkina Faso), om het team aldaar te helpen met een internet – netwerk. Spannend, maar ook leuk. We houden beiden van reizen en helpen graag andere teams op technisch gebied. Heerlijk ook om deze vrijheid van onze veldleider te krijgen...

Door zo bezig te zijn, kunnen we het gemis van familie en vrienden vooral in zo'n eerste week goed relativeren. Want 'gezellig' was het in NL zeker!

Container dicht!

Eindelijk is het dan zover ;-) , de container zit onofficieel dicht! Het was een hele klus – vooral voor Anco – om al passend en metend de container vol te krijgen. Hij is deze week wel twee keer naar Stichting Hand gereden om extra materiaal te halen voor Mali. Vanochtend hebben we de container afgevuld met spullen van de Lidl. Dinsdag wordt de container in Zuidland opgehaald en naar de verschepingsmaatschappij gebracht.

Bantu – onze hond – zal ons dankbaar zijn, omdat we ook 20 kilo hondenbrokken voor hem bij ons hebben. In Mali is dit zelden verkrijgbaar en als het verkrijgbaar is, erg duur. Hij eet dus eigenlijk altijd met de pot mee. Vandaag zagen we een labrador op straat lopen en schoot het door ons heen hoe gegroeid Bantu wel niet moet zijn in 4 maanden. We zullen het maandag zien.

Want dat is de dag dat we terugvliegen. We vliegen rond een uur of 5 en zullen ruim 5 uur onderweg zijn naar Bamako, Mali. Daar zal onze collega Carina ons opwachten op het vliegveld. Nog wel een vreemd gevoel overigens, dat we dan weer in Mali zijn. Het is nu nog alsof je met één been al in Mali staat, maar met het andere in Nederland. Beetje vreemd, onbestemd gevoel moet ik zeggen.

Maar dankbaar zijn en blijven we! Het was – zoals al eerder gezegd – goed om in Nederland te zijn. We zullen met name de mensen gaan missen ;-) Om die reden is Ewien vandaag nog even de Bart Smit ingehold om een uitbreiding uit te zoeken op het kaartspel Catan voor twee personen. Jawel Sjouk, ik heb er nog één gevonden (Handelaren en Barbaren ofzo)....Als we dan erg heimwee hebben kunnen we ons nog vermaken met een geweldig leuk spel.

Er zal veel op ons af komen zodra we voet op Malinese bodem zetten. We waarderen het dan ook zeer als jullie met name in de eerste week weer terug in Mali aan ons willen denken en voor ons willen bidden. We zullen een tijd tegemoet gaan van heroriëntatie, je plek weer vinden. Maar ook van veldconferenties, reizen naar Burkina Faso en Guinee. En dan is het voor je het weet – we spreken uit ervaring ;-) - alweer Kerst en Nieuwjaar.

Dit keer hoeven we niet lang op bezoek te wachten, want Arianne (zus Anco) en vriendin zoeken ons eind September alweer op. Nogmaals allen hartelijk dank en veel zegen toegewenst voor de komende 20 maanden. Dat we elkaar in gezondheid mogen weerzien!

K'an bè! (Tot ziens in het Bambara ;-)

O ja, vooral de taalstudie oppakken zal weer een hele klus zijn. Het is toch vaak lastig om (veel) werk en studie te combineren...

Bijzondere afscheidsdienst

Het was een bijzondere dag, zondag 6 augustus jl. Een dag waarop het afscheid van NL en familie/vrienden wel erg dichtbij kwam. In een afscheidsdienst in onze gemeente in Den Haag werd stilgestaan bij ons vertrek en werd een zegen meegegeven voor onze tweede termijn in Mali.

Het was geweldig om nog even te kunnen (na)praten met familie en vrienden na deze dienst. Ook mochten we in het Bambara afscheid nemen van de gemeente. Het is in Mali de 'gewoonte' om elkaar zegeningen toe te wensen. Voor bijna elke gebeurtenis kent men wel een aparte zegening: het hebben van nieuwe kleren, geboorte, sterven, reizen, etc.

Het leek ons dan ook toepasselijk om op deze manier afscheid te nemen van Den Haag, van de gemeente. Het vroeg wat interactie van het publiek, omdat je als ontvanger als het ware de zegening bevestigd door “Amiina” te zeggen. Een en ander werd goed opgepakt.

Na de dienst was er gelegenheid om nog wat na te praten onder het genot van zelfgebakken cake. Vriendin Marconieta had zaterdag haar bakkunsten laten zien door 8 cakes te bakken, terwijl man Derk-Jan Anco hielp met de zwaardere (las)klussen. De cake viel in de smaak en we hadden nog precies één cake over. Goed uitgeteld dus hoeveel cakes er ongeveer nodig waren.

Het thema zending liep als rode draad door de dienst heen. Ook werd er nog even stilgestaan bij enkele pionier-zendelingen uit de jaren '50. Dat zending van nu heel andere vormen kan aannemen bleek daar wel uit, maar de basis blijft overeind: de liefde voor God en de verspreiding van Zijn Woord.

Allen die bij de dienst aanwezig konden zijn: hartelijk dank! En voor allen: tot ziens in 2008....

Stressmeter stijgt ;-)

De geplande rust in de Oase (zie vorige weblog) is niet geheel tot uiting gekomen...We hadden toch nog aardig wat aan ons hoofd voordat we op vakantie gingen. Daarnaast zat het weer niet mee helaas! Dinsdag en woensdag was er alleen maar regen wat de klok sloeg, dus besloten we een dag eerder naar huis te gaan.

Anco redeneerde dat het weinig zin had om in een klein appartementje (het was een beetje krap, maar wel erg gezellig ;-) binnen te blijven, als we nog heel wat te regelen hadden. En helemaal ongelijk kon ik 'm niet geven, al had ik toch nog wel graag wat meer vakantie gehad!

Op vakantie is het vaak dat je de boel gewoon lekker de boel laat en de 'zorgen van alledag' lekker even kan vergeten. Ik had mijn laptop ook thuis gelaten, dus kon ook niets doen dat met het werk te maken had. Heerlijk was dat!

De stroom aan beeldschermen en andere handige zaken voor in Mali heeft zijn einde nog niet bereikt. Gisteren kregen we een mailtje van een goede vriendin dat er bij hen op het bedrijf spullen als beeldschermen, archiefkasten, stoelen etc. weggingen. En of wij er nog iets mee konden.

Het was als een knipoog van boven...Laten we nu met het idee rond hebben gelopen om naar Stichting Hand te gaan om 25 beeldschermen te halen, als het enigszins mogelijk was....Nu moeten we er alsnog heen, maar voor een veel kleinder aantal schermen.

Vandaag, net nog, maakte ook Anco een luchtsprong. Het satelietsetje dat nooit (goed) heeft gedraaid in Mali, wordt teruggenomen en kan worden ingeruild (tegen een schappelijk bedrag) voor een goed werkend systeem. Dit liep al enkele weken (zoniet maanden) en we werden het niet helemaal eens over de prijs / kosten.

Wat bleek nou? De vrouw aan de andere zijde, van het bedrijf, had een foutje gemaakt. Ze bleek een bedrag berekend te hebben wat bijna 5 keer hoger lag. Geen wonder dat wij het daar niet mee eens waren ;-) Waren we voor onze vakantie toch niet voor niets naar België afgereisd, om het bedrijf persoonlijk te bezoeken.

En zo zijn er nog vele (kleine) regelzaken die veel tijd kosten. Onze streefdag om de container ingepakt en klaar te hebben ligt op woensdag a.s. Daarna daalt in huize Van Bergeijk de stressmeter weer!

p.s.
Onze vakantieplek was erg mooi, met name ook de omgeving. Je had strand, duinen én bos bij elkaar. Daarnaast lag Alkmaar op fietsafstand, dus leuk om er op uit te trekken.