Empowerment

We zijn terug op stek na een korte, intensieve, maar goede reis naar Bamako. Het was vooral leuk om bepaalde mensen te bezoeken na lange tijd. Zo ook onze oud-buren in Sogoniko (onze buurt in Bamako voor drie jaar) ... Grappig hoe Bantu's pup daar nu de regels bepaald.

Voordat we vertrokken vond er een vrouwenbijeenkomst plaats in de grote kerk in Koutiala. Mijn vriendin en ik projecteerde daar de nieuwste gezondheidsvideo "Dumuni ni sin" op de witte muur (zie foto). Een groep van 45 kerkvrouwen bekeek de 15 minuten durende film aandachtig.


Het was zo stil toen ik rondliep om wat foto's te schieten, dat ik me een beetje zorgen maakte. Normaal gesproken wordt er toch wel tussendoor gelachen, bijvoorbeeld om de vrouwen die ze herkennen. Nu vertrok bijna niemand een spier, al bleven ze wel allemaal aandachtig naar het scherm kijken.

Opgelucht haald ik adem toen in de laatste seconden er toch gelach in de zaal klonk. Pff, gered! Mijn vriendin stamelde wat woorden van dank, toen een invloedrijke, oudere vrouw in de groep opstond. Ze gebaarde dat ze graag wilde dat we de microfoon op het geluidsapparatuur aansloten. Ze had een boodschap voor de groep.

De tranen schoten ons in de ogen toen we haar boodschap hoorde. Allereerst prees ze het gedane werk in naam van God. Tegen de vrouwen zei ze (vrij vertaald): Zie hier wat we kunnen "presteren" als we als christenen samenwerken. De weg ligt voor ons open, met een video als deze kunnen we de samenleving in, onze buurten om op een creatieve manier van Jezus te getuigen"... Ze zag uit naar meer videoproducties als deze en ze moedigde de vrouwen aan indien ze gevraagd werden, hun medewerking te verlenen.

We voelden ons dan ook enorm gezegend door deze boodschap / reactie. Het gaat niet om wat wij - als blanken, zendingswerkers - kunnen neerzetten, maar om de samenwerking en effectiviteit in Malinese ogen van datgeen wat we doen.

Het videowerk is dan ook allereerst bedoeld om interkerkelijk de vrouwen / leden te laten samenwerken. Dit is in het verleden niet altijd zo geweest en als het gebeurde, ging er wel eens iets mis. Toch komt er meer en meer begrip dat de krachten gebundeld moeten worden, willen we als christenen een stem krijgen in een voornamelijk Islamitisch land. Het videowerk kan daarbij een laagdrempelige ingang vormen.

Momenteel wordt een volgende productie voorbereid. Dit keer (en daar ben ik heel erg blij mee) doet een andere denominatie mee, die vorige keer niet stond te trappelen om kennis en vaardigheden te delen. Ik ben dan ook heel benieuwd hoe deze productie in de praktijk gaat uitpakken!

Aftellen

Nog drie weken voordat we voet op Nederlandse bodem zetten. Op de kalender zijn we nu toch wel aan het aftellen. Een welkome "break" op een koeler plekje op deze aardbol.

Alhoewel, zo slecht is het de laatste dagen niet. Vandaag heeft het wel drie uur achter elkaar geregend. Teken dat de regentijd echt van start is gegaan.

Anco heeft de afgelopen week hard gewerkt om de trekker weer aan de praat te krijgen. Hij vertoont wat slijtage / mankementen, juist nu hij goed gebruikt kan worden. Nu de regens komen worden ook vele akkers druk bewerkt. Skype is toch een handig communicatie middel wat dat betreft. Anco's vader kijkt zo mee - via foto's etc - en voorziet van advies. Handig!

Voordat we naar Nederland komen om containers vullen willen we in Mali een en ander goed achterlaten. Anco is daarnaast druk met de voorbereiding / bestellingen van de containers. Ewien hoopt een groot deel van het script voor een volgende video af te hebben. Op die manier kan ze in Nederland werken aan de "juiste shots", waardoor het project gewoon door kan gaan.

De video over babyvoeding is goed verkocht. Dinsdag gaan we de video nog in de grote kerk in het dorp vertonen, aan de christelijke vrouwengroep. Vorige week wilden we dit al doen, maar toen hadden we niet op zo'n grote opkomst gerekend. Om nu met 45 (i.p.v 8) vrouwen om een klein laptop scherm te gaan zitten, dat is ook niets. We bliezen dan ook de bijeenkomst af en willen het deze dinsdag, wat grootser, overdoen.

De Ivoriaanse dominee, die altijd meehielp bij het schieten van de video's - heeft aangegeven te willen stoppen. Dat was wel even slikken, omdat je er dan opeens voor je gevoel alleen voorstaat. Een goede vriendin vroeg echter wat voor iemand ik zocht en toen ik een en ander opnoemde zei ze pardoes: "O, maar dan weet ik wel iemand! Die voldoet aan vrijwel al je eisen..." Zo gezegd, zo gedaan. In de middag werd ik aan deze en gene voorgesteld. Het ziet er naar uit dat het een goede match is en een gebedsverhoring van beide kanten.

Regentijd is niet alleen gunstig voor de Malinese gezinnen. Gisteren kregen we al direct een aanvraag voor wat extra geld, omdat alle kinderen ziek waren. Met de regen verschijnen ook de muggen weer op het toneel en zal de malaria drastisch toenemen.

Malaria is en blijft nog steeds doodsoorzaak nr. 1. Met name onder de zwakkere groepen, zoals jonge kinderen, oude en zieke (lees: zwangere) vrouwen en mannen. Verschillende organisaties delen bij tijd en wijlen gratis muskieten netten uit, maar lang niet iedereen wil of kan (niet in het bezit) hieronder slapen.

Wijzelf slapen overigens altijd onder een net. Voelt toch nog vaak als echt kamperen ;-) Hierdoor ben je - zegt men - voor 80% tegen beten van muskieten beschermd. Niet mis vinden wij en de moeite waard om hierdoor wat warmer te slapen.

Jarig in Mali

Laat ik als eerste, edele daad deze blog eens vernieuwen op mijn verjaardag ;-) Zag tot mijn schrik (alhoewel....) dat de laatste alweer van een tijd geleden stamt.

Gezien mijn verjaardag vandaag leek het me wel toepasselijk om het onderwerp Jarig in Mali aan te halen. Niet zozeer of ik me jarig voel in Mali - niet zo erg, maar wellicht niet anders dan in NL - maar hoe de gemiddelde Malinees zijn verjaardag viert.

Niet eigenlijk om eerlijk te zijn! Ik heb het er nog eens uitgebreid met Moussa over gehad waarom niet. Ik wist wel dat velen de exacte dag dat ze geboren zijn niet weten. Kun je je het voorstellen? Daarnaast is het geen traditie om je verjaardag te vieren in Mali.

Dat is voor mij niet genoeg. Waarom is het geen traditie? Geld - althans het hebben van geen geld - komt dan toch ook weer om de hoek kijken. Maar niet alleen. Gemiddeld haalt 1 op de 4 kids maar hun 5e verjaardag. Dat is niet mis! Voor je 5e heb je als gezin dus nog niet zo heel veel te vieren, omdat het kind nog erg kwetsbaar is voor allerlei ziekten waaraan hij of zij uiteindelijk kan overlijden.


Niet zo'n blij bericht (en dat op mijn verjaardag ;-), maar wel de naakte waarheid! Een vriendin van mij vindt dat ieder kind eens een verjaardag moet hebben gevierd. Om die reden organiseerde ze een prinsessen verjaardag voor een Afrikaans meisje uit haar team.

Een waar feest was het voor haar en hen die waren uitgenodigd. Zoiets hadden ze nog nooit meegemaakt: een mooie roze taart, spelletjes op het binnenplein, sieraden maken, het hield niet op. En dacht ik nog enigszins cynisch dat een prinsessen thema wellicht niet zou aanslaan in een land als Mali...Helemaal mis natuurlijk! Want ieder meisje diep in haar hart wil wat zijn? Juist ja, een prinses!

Jullie vragen je nu natuurlijk (nieuwsgierig) af hoe ik mijn verjaardag ga vieren? Vanmiddag wat boekclub leden (wordt binnenkort opgestart) / vriendinnen uitgenodigd. Middagje in het zwembad en daarna kleine hapjes (allemaal vanaf "scratch" bereid) en hopelijk spelletjes.

Een warme groet vanuit Mali!

p.s. Deze weblog schreef ik vanuit mijn bed, dus uitslapen doe ik ook op mijn verjaardag ;-)