Grensverleggend

Heb het idee 101 dingen tegelijk te moeten regelen, maar echt ver kom ik nog niet… Mijn hoofd is al over de grens van Mali, in Bobo / Burkina Faso waar een video-seminar gehouden wordt volgende week. En ik het voorrecht heb één van de vier cursisten te zijn ;-)

Deze video-seminar zal openstaan voor de zendingsvelden van West-Afrika. Met als doel: het onder de knie krijgen van het hele (professionele) videoproces, van begin tot eind. Onderwerpen als verschillende soorten cameras, belichting, geluid, editing, etc. zullen de revue passeren. Met niemand minder als een filmmaker bij National Geographic die de lessen verzorgd….Hmm, geen wonder dat ik er nu al naar uitkijk ;-)

Deze seminar is niet alleen grensverleggend omdat ik er de grens van Mali voor over moet. Het zal ook grensverleggend zijn als het gaat om een eerste stap naar een ander onderdeel van mijn / ons werk. De Malinese kerk heeft namelijk de vraag gesteld om een actievere rol te spelen in communicatie, zowel in schrift als beeld. Na de cursus te hebben gevolgd, zal er dan ook een groep samen worden gesteld en zal het mijn taak zijn het geleerde aan een actieve, kleine groep over te brengen. Een interessante, maar toch ook ‘grensverleggende’ taak ;-)

Ikzelf had graag een jonge Malinees direct mee naar de cursus genomen. Dit bleek in de praktijk niet haalbaar te zijn, omdat de cursus geheel in het Engels wordt gehouden. Niet dat er geen Malinezen te vinden zijn die voldoende Engels beheersen, alleen moet het ook maar net dé persoon zijn die de Malinese kerk voor deze taak uitkiest.

De keuze om via de kerk te werken brengt soms met zich mee, dat projecten op een later tijdstip dan gepland van start gaan. Het is nu eenmaal Malinees om ‘met z’n allen’ een gerichte keuze te maken. Ik vergelijk het altijd maar een beetje als onze ‘vergadercultuur’, waar je tenslotte ook langs allerlei schijven moet, alvorens er een beslissing wordt genomen. Al is het uiteraard niet één op één vergelijkbaar.

Wanneer de kerk echter eenmaal instemt met een bepaald project, worden ook echt alle zeilen bijgezet. Je kunt dan ook uitgaan van een 100% motivatie! Hoeveel te meer haal je uit een project, waar dan ook, wanneer de medewerkers gemotiveerd zijn en zelf ook de zin van het project inzien? Juist ja, om die reden werken we dan ook zo ;-)

Maar goed, voordat deze enerverende week van start gaat, ' mag' ik dus nog 101 regeldingen doen ;-) We zijn al halverwege als het gaat om de reis, we verblijven momenteel (weer) in Koutiala. Anco is aan het werk op het radiostation van de bijbelschool Bethel. Deze zal voorzien worden van zonnepanelen, waardoor de energietoevoer en daarmee de zenduren optimaal worden t.a.v. de vroegere opzet.

Ikzelf kan vrijdagochtend met collega’s, woonachtig in Koutiala, meeliften naar Bobo. Op die manier hebben we twee vliegen in één klap. Daarnaast is het bovendien een stuk gezelliger om met een familie op reis te gaan, i.p.v. met de bus en / of zelf met de auto.

Veraf maar toch ook dichtbij

Gisteren sprak ik met een vriendin over de situatie van ons buurland Guinée en hoe ‘onwerkelijk’ bepaalde bedreigende situaties in een land op je over kunnen komen. Het is dan vaak toch een ‘ver-van-je-bed-show’, iets wat in films voorkomt, maar waar je je in werkelijkheid niet veel bij kunt voorstellen.

Ook voor ons hier in Mali is de situatie in Guinée onwerkelijk. Onze taalvrienden, die ons met de Kerst bezochten, en collega zendingswerkers wonen er en daardoor komt het dichterbij. Maar toch…Maar wat vindt er momenteel plaats in Guinée? ...Een korte, maar vooral niet volledige, uitleg:

De president van Guinée is oud (vaak ziek) en met name geïnteresseerd in zijn eigenbelang. De afgelopen drie jaar lijkt de economie van Guinée in een vrije val beland te zijn. Rijst is nog nauwelijks betaalbaar, laat staan groenten en vlees. De werkeloosheid is torenhoog en als iemand al werk heeft is het nog maar de vraag of hij / zij uitbetaald krijgt. Stroom / energie is er vaker niet dan wel. En zo is er nog veel meer wanbeleid op te sommen.

Eén specifieke actie van de president begin 2007 deed de deur voor de vakbonden dicht. De president liet persoonlijk een corrupte vriend en zakenman vrij uit de gevangenis, met als verklaring: de staat – dat ben ik, en de rechtspraak – dat ben ik. De betreffende man zat vast op verdenking van oplichting van de Centrale bank. Verstrengelde financiële belangen zijn dan ook niet uitgesloten.

Guinée is nu al meer dan drie weken in ‘nationale staking’. De bevolking heeft massaal het werk neergelegd. Met als eisen: de aanstelling van een nieuwe Eerste Minister met beperkte macht en een prijsverlaging door de overheid van brandstof en eerste levensbehoeften.

Maar ondertussen lijdt de bevolking en daarmee onze vrienden en hun twee kinderen. De markten zijn deze week weer gedeeltelijk open, al zijn bepaalde producten sinds de staking simpelweg niet meer te koop. Samenscholing op de straten wordt niet getolereerd. Het is dan ook het beste om zoveel mogelijk binnenshuis te blijven. Het is nu des te meer een harde strijd om in leven te blijven.

Toch gebeuren er ook positieve dingen, aldus in een e-mail van onze vrienden. Zo verzamelden christenen zich in een grote kerk in het midden van de stad (Kissidougou) om in de lokale taal het lied ‘On Christ the Solid Rock I Stand’ te zingen. Een krachtig en emotioneel moment, aldus onze vrienden.

Een makkelijke oplossing zal er niet zijn voor Guinée. Toch hopen en bidden we dat de vrede in het land bewaard mag blijven. En dat, welke oplossing zich ook voordoet, dit met name ten goede zal komen van de gehele bevolking in Guinée.

Een mail van onze vrienden vandaag meldt verdere positieve dingen. De president heeft gezegd de eerste eis van de vakbonden in te willen willigen. Om deze reden is er dan ook een commissie ingesteld (erg Afrikaans) om te onderzoeken welke macht de nieuw te kiezen Eerste Minister zou moeten verkrijgen. De eerste stap, aldus onze vrienden, naar een goede en vreedzame oplossing, lijkt hiermee te zijn gezet.

Een weblog dit keer van heel andere aard. Dit onderwerp staat ons, zoals jullie begrijpen, na aan het hart.

Bron: CNV Internationaal

Ziekenhuis krijgt gezicht

Ons verblijf in Koutiala is erg goed. We leren elke dag nieuwe dingen. Niet alleen over onze (nieuwe) collega's, maar ook bijvoorbeeld over het vrouwen- en kinderziekenhuis. Het is geweldig om deel uit te mogen maken van een team dat zoveel hart heeft voor de vrouwen- en kinderen in Mali.

Om even ieders geheugen op te frissen: 1 op de 10 vrouwen in Mali sterven voor, tijdens of na een bevalling. De gemiddelde Malinese vrouw krijgt 7,3 kinderen. Een gespecialiseerd ziekenhuis voor deze groep is dan ook niet overbodig!

Onze tijd in Koutiala dit keer had, naast ons werk, ook een 'onderzoekend' karakter. We begaven ons op vlakken waarop we ons nog niet hadden begeven. Ikzelf kreeg de gelegenheid om een gyn. operatie te mogen bijwonen en filmen. Op de valreep vandaag kon ik nog een fotosessie schieten van een 'in mijn ogen erg snelle' keizersnee. Wauw, zoiets had ik nog nooit gezien en meegemaakt ;-)

Dat een baby zo snel uit de snee in een buik kan komen, daar had ik nog nooit echt bij stil gestaan. En het feit dat de moeder niet geheel onder narcose gaat, wegens gevaar voor de baby. Ook daar had ik nog nooit goed over nagedacht. Tussen de snede en het halen van de baby werd me ook even bijgebracht dat een goede gynaecoloog de baby binnen twee minuten ter wereld moet brengen. Bijzonder hoe zo'n werkproces in de operatiekamer verloopt.

De schoonvader (uit Amerika) van een collega legde maar wat graag uit, aan de hand van de foto's, wat hij precies tijdens zo'n operatie allemaal had gedaan. Het feit dat hij zijn hand ver in de snede steekt om de baby te draaien zag er meer dan pijnlijk uit. Al zag het er allemaal erg vakkundig uit, voor iemand met leken-ogen op dit gebied ;-)

Mijn tijd in het ziekenhuis was ook een échte culturele ervaring. Omdat je dan pas merkt hoe verschillend mensen naar ziekte, leven en dood kunnen kijken. Je merkt bijvoorbeeld maar weinig van de vader voor, tijdens en na de operatie. En wanneer de vrouw terug naar haar kamer wordt gereden, is het me nog niet duidelijk wie nu eigenlijk bij wie hoort. De baby wordt nauwelijks bekeken en de eerste vraag is uiteraard of het een jongentje is. Al kun je overigens deze gang van zaken niet automatisch toepassen op ieder echtpaar.

Ook de dood van een baby die gisterenavond nog een uiterst moeilijke bloedtransfusie kreeg, wordt gelaten aangenomen. De moeders in Mali zijn helaas te bekend met een jong sterfgeval in de familie. Wanneer ik later hoor dat de baby waarschijnlijk overleden is door een medische fout, moet ik even slikken. Niet dat dat in NL niet voorkomt, maar de verantwoordelijkheid van ouders, medisch personeel en de rol van God wordt in deze cultuur zo heel anders ervaren.

Toch is het bestaan van een ziekenhuis een ware zegen. Door het hele gebouw heen wordt gewezen op dé bron van leven, heelheid en genezing. Ook straalt er warmte uit van de omgang tussen medisch personeel en patiënten. Het is een plek waar ik graag terug zal komen. Al hoop ik dan uiteraard niet degene te zijn die op de operatietafel ligt ;-)

Kerk maakt zich sterk

Vandaag hadden we het voorrecht een conferentie bij te wonen waar onze nationale Kerkpresident sprak. We hebben hem reeds in 2004, voor ons vertrek naar Mali, leren kennen. Toendertijd was hij al erg geliefd en kon hij in eenvoudige, maar duidelijke woorden vertellen voor wat voor uitdagingen de kerk in Mali stond en staat.

Ook vandaag was zijn 'toespraak' (voor Malinese begrippen) kort en helder. De toehoorders wisten, zonder hiervoor speciaal te worden aangewezen, wat hun rol zal zijn. En dat terwijl beide partijen, een christelijke NGO en de nationale kerk, het in het recente verleden over veel dingen niet eens konden worden.

Toch vonden zij elkaar (wederom) in hun liefde voor God en de compassie naar hun medemens door 'daden' . Het was gaaf om te zien en te horen hoe over en weer gezamenlijke doelstellingen werden hernieuwd en er een luisterend oor was voor beide zijden (lees: partijen). Ook een levendige discussie over (menings)verschillen werd daarbij niet uit de weg gegaan. Men kwam eerlijk uit voor wat men denkt en voelt. Met als gevolg: hernieuwde moed en zin om met elkaar het land en volk Mali 'verder te helpen'....

Met blijdschap in mijn hart hoorde ik onze President, als afgevaardigde van de Nationale kerk, streefpunten opnoemen die we alleen maar kunnen omarmen. Uitgangspunten overigens die ook binnen ons werk hoog op de agenda staan. De kerk in Mali wil intern sterker worden, streven naar (financiële) autonomiteit. Men wil minder afhankelijk zijn van hulp van buitenaf, maar haar eigen capaciteit verbeteren.

Het begrip 'heldere communicatie' werd daarbij als belangrijk sleutelfactor genoemd. Een begrip overigens wat de laatste tijd meerdere malen ons pad heeft gekruisd. Ook op lokaal niveau, binnen onze eigen gemeente, wordt er aan betere communicatie gewerkt. Afgelopen zondag vroeg de kerk ons om zitting te nemen in een comité, speciaal hiervoor opgericht. Waarbij Anco de groep van advies kan voorzien als het gaat om de technische aspecten van communicatie (radio, programma's, geluid, etc) en ikzelf van dienst kan zijn bij schriftelijke- en elektronische communicatie.

De kerk (lees Malinezen) gaan steeds meer het belang inzien van communicatie en techniek. Ons werkveld wordt hierdoor op bepaalde gebieden duidelijker en vraaggericht. Het werkt zoveel beter als de kerk met een specifieke behoefte komt, waarin zendingswerkers kunnen voorzien. Zonder hierbij vanaf dag 1 het heft in eigen handen te nemen.

Ik merk dat ik de draad enigszins dreig kwijt te raken van deze weblog ;-) Weet in ieder geval dat we ons bemoedigd voelen in ons leven en werken in Mali. Het is een genot om hier te zijn en samen te werken met Malinese christenen, zonder hierbij alles te zien door een roze bril!

Morgen tot en met zaterdag reizen we weer af naar Koutiala om video- en internetwerk te doen. Ikzelf ga ook kijken of er tijd is om een keizersnee bij te wonen in het CAMA-ziekenhuis aldaar. Het lijkt me interessant en daarnaast geeft het ons, als niet medische collega's, meer inzicht in het werk dat onze medische collega's iedere dag verzetten. Ben benieuwd overigens hoe 'bloedstendig' ik zal zijn ... ;-)

Permissie om te filmen?

In Mali kom je altijd weer voor verrassingen te staan...als bij alle dingen, plezierige maar ook minder plezierige ;-) De verrassing van vandaag begon minder plezierig, maar eindigde meer dan OK. In de auto konden Anco en ik er wel weer om grinniken. Maar wat een land, bedachten we hoofdschuddend...

Laten we even teruggaan naar vanochtend. Voordat we naar kantoor gingen dachten we 'even', met de nadruk op dit woord, een paar shots te filmen van de rivier de Niger die dwars door de stad heen stroomt. Met deze missie in ons hoofd gingen we op pad. We besloten een publieke plek uit te kiezen om te filmen, in onze ogen een veilige keus.

Voor de zekerheid had ik mijn videocamera (althans van de zending) al in de auto voorbereid. Je weet maar nooit, dacht ik in mijn achterhoofd, wie zich met het filmen zou gaan bemoeien. Laat ik nu net klaar staan om te filmen, duikt er een man op uit het niets. Nog wel gehuld in een uniform. Gloeps dacht ik even, snel doorfilmen...zodat ik wat materiaal heb voordat hij me zegt te stoppen ;-)

En ja hoor, daar kwam de vraag. “Heeft u permissie om te filmen?”...Permissie? Hebben we dat nodig dan? Dat is toch eigenlijk een beetje achterhaald....Niets van deze antwoorden hielp ons (helaas), we moesten mee naar de directeur van het culturele centrum, waarachter we aan het filmen waren. Anco had ondertussen een bevriende politie-agent gebeld om advies te vragen en te verifiëren of we inderdaad een permissie nodig hadden.

Wij bedachten ons dat alle toeristen die al filmend rondlopen in Mali ook geen permissie hebben...dat zou onbegonnen werk zijn of niet? Onze geuniformde vriend was echter niet voor rede vatbaar en dus op naar de directeur. Anco verdween in een kantoortje, terwijl ik snel mijn videocamera weer in de auto opborg. Mochten ze het per sé willen zien, dan zou ik 'm er wel weer uithalen.

Gelukkig kwam het niet zo ver, en kon de directeur wel een beetje om onze 'fout' lachen. Toch raadde hij ons aan een gratis filmbewijs te gaan halen, zodat we niet wederom in de problemen zouden komen tijdens het filmen. Sja, daar sta je dan, komend uit een cultuur waar foto's maken en filmen de normaalste zaak van de wereld is. Binnenkort toch maar zo'n papiertje proberen te machtigen. Met wellicht de volgende discussie hoe lang een en ander geldig is ;-)

Malinezen zijn overigens over het algemeen heel aardige en behulpzame mensen. Om een vers voorbeeld te geven vanuit de praktijk. Vandaag bij het thuiskomen ondervond ik problemen met het 'op de compound rijden' van de auto. Je moet dan de auto neerzetten (deed dit met de handrem die niet goed meer werkt ;-), deuren open doen, naar binnen rijden, auto uitstappen, deuren dicht en parkeren..

Enigszins vermoeiend dus, helemaal als je auto achteruit de hobbel afrijdt en de kans groot is dat je wellicht een voetganger raakt. Laat nu een voorbijganger, totaal onbekend, al seinend aangeven de deur voor me open en dicht te willen doen. Nou, als dat geen service is ;-)

Feestelijke heropening CLE

Time flies, ik kan bijna niet geloven dat het alweer de 6e januari 2007 is!! Al heen en weer wiebelend op mijn stoel schrijf ik deze weblog. Ik hoef mijn raam niet open te doen om de blijde, maar vooral luide muziek te horen, komend van de compound naast ons. Het is vandaag een bijzondere dag, voor de Malinese kerk en voor de zending.

Vandaag vond de officiële (her)opening van het literatuurcentrum CLE plaats (Centre de Littérature Evangelique)...Als goede buur, maar vooral als belangstellende, woonden we dan ook deze ceremonie bij. Een ceremonie met een Malinees karakter: veel (maar minder lang dan normaal ;-) sprekers, luide muziek en gezang, het publiek op z'n best gekleed en uiteraard het bekende ceremoniële lintje ;-)

Uiteraard werden er ook grapjes over namen gemaakt (vallen altijd goed in Mali) en was er veel vrolijkheid over en weer. Een ieder was bijzonder tevreden dat het literatuurcentrum haar deuren weer opende. De rode draad door alle toespraken heen is samen te vatten met twee Afrikaanse spreekwoorden / gezegden: “Een gestorven oude man is als een bibliotheek die brandt” en “Het woord vervaagt, maar het schrift blijft”...

Het publiek, bestaande uit afgezanten van allerlei Afrikaanse etnici werd dan ook opgeroepen het centrum mede tot een succes te maken. Door een pen op te pakken en ideeën aan het papier toe te vertrouwen. Op het gebied van de theologie, de geschiedenis van het land, de volkeren, etc. Het centrum is heropent door Avant ministries (de zendingsorganisatie op wiens compound we wonen) in samenwerking met de Malinese kerk.

De ceremonie zou een uur duren, aldus de uitnodigingse-mail die een ieder ontving. Bij het zien van het programma dachten we allen: ja, ja, dat gaat nooit lukken ;-) Laten de Malinezen hier nu zelf een oplossing voor hebben gevonden. De laatste spreker onthulde hun geheim. Ze hadden besloten om alle sprekers 'pal onder de zon' te plaatsen, waardoor ze het wel zouden laten om hun toespraak langer te maken dan noodzakelijk. De grap werd door het publiek goed ontvangen en ik moet zeggen het werkte nog ook!!

Ook wij zijn bijzonder blij met een literatuurcentrum als CLE, op steenworpafstand van onze woning. Voor januari is Ewien bijvoorbeeld gevraagd om een “zendingsblad” op te richten, met informatie over de Malinese zendelingen werkzaam door het hele land. Waar anders zouden we dat makkelijk en (naar men zegt ;-) goedkoop kunnen laten printen dan bij onze buren CLE?

We verblijden ons dan ook met onze (Malinese) broeders en zusters dat Avant ministries het doorzettingsvermogen en de visie had om de deuren van CLE na enkele jaren weer te heropenen! Zoals elke spreker het zei: Gloire à Dieu! (Ofwel: de eer aan God).

Paradijselijk vermaak

De dagen in het paradijs van Mali waren: geweldig, nat, koud, bewolkt, gezellig, internationaal, diervriendelijk, boomachtig, k(r)amperen, spelletjes tot middernacht, Afrikaanse muziek en dansen, films op het grote doek, energiek op de jet-ski, bibberend in het water, met enige angst van de glijbaan, maar vooral een gezellig samen-zijn.....

Kijk voor een meer volledig beeld in ons online foto-album....