Gezamenlijke aftrap

Ja, ja, geef maar toe. Met deze titel had ik wel direct de aandacht of niet? Helemaal omdat Nederland in de steigers staat om het op te nemen tegen Portugal. En Van Basten iedereen maar in spanning laten over zijn basisopstelling ;-)

Grappig ja, maarruh gezamenlijke aftrap?! Ja, vanochtend wel te verstaan. Vandaag mochten we voor het eerst een presentatie doen buiten onze eigen gemeentekring, familie en vrienden om. En wel in de CAMA-gemeente Mijdrecht. Altijd weer spannend, zo'n eerste keer van iets. Maar goed was het, zonder meer!!

We hadden goed geoefend gisteren, net voor het vertrek naar een familiedag. Mijn zus, zwager en dochtertje(s) waren ons publiek. Goede reacties, dingen om te verbeteren kwamen dan ook van hun kant. Het lijkt te hebben geholpen ;-) Allen qua tijd kwamen we vandaag wat anders uit. Bleken we tijdens het oefenen ons verhaal toch wel in 25 minuten, een half uur te hebben afgerond....vandaag , in ons enthousiasme, hebben we denk ik toch echt wel een presentatie van 40, 45 minuten gehouden.

Dat krijg je, geloof ik, als je uit Afrikaanse gewoonte geen horloge meer draagt. Maar het werd goed ontvangen. We kregen positieve feedback. Het verhaal kwam duidelijk over en de anecdotes werden gewaardeerd. Anco kon zo nu en dan ook op een goede wijze humor in het verhaal verwerken.

Het is altijd weer geweldig om hartelijk ontvangen te worden op een plek waar je nog nooit bent geweest. En dan ook oprechte interesse te ervaren over het leven en werk overzee. En dan niet om een schouderklopje te ontvangen, maar om te laten zien dat de CAMA zegen mag ontvangen in en vanuit Mali.

Ook de familiedag gisteren was historisch te noemen. De 'Kwanten' (familie van Ewien's kant) was – naar ik me heb laten vertellen – voor het eerst sinds zo'n 25 jaar weer bij elkaar in Gorinchem.

Vanaf de buiten de Waterpoort zijn we met z'n allen naar het Muiderslot (slot Loevesteijn) geweest, om vervolgens te picnicken. De dag werd afgesloten met een korte wandeling langs historische plaatsen in Gorinchem en een lopend buffet. Een bijzonder weekend, met bijzondere ontmoetingen!!

p.s. Dat gezamenlijke in die titel slaat op het gezamenlijk op het podium staan voor een presentatie ;-)

Avontuurlijke vakantiereis

Afgelopen weekend trokken we samen op naar het Oosten van het land, om onze laatste bezoeken af te leggen. Ook hier werden we weer meer dan hartelijk ontvangen en was het goed om (oude) vrienden te ontmoeten.

Elke keer weer komen we moe, maar vooral bemoedigd terug in Zuidland. Het is goed om te horen dat het gezinnen momenteel goed gaat en om getuigenissen te horen van Gods trouw door de jaren heen.

Dan komt er nu dan ook tijd vrij voor een korte vakantiereis naar Luxemburg en Frankrijk. Ewien trekt met vriendin en auto de bergen in, terwijl Anco op de boerderij blijft om zijn favoriete hobby – klussen aan de boot – uit te oefenen.

Het plan is om de bergen in te trekken, in Frankrijk, en de vrijheid op te zoeken. Wat heerlijk is het dan om zo met de auto, en je kampeersetje in de achterbak op pad te gaan. Is wel wat anders dan de slechte (beasfalteerde) wegen in West-Afrika. Heerlijk om er zo avontuurlijk op uit te mogen trekken.

Voor het vertrek – maandag de 26e – staan er nog een aantal bezoeken met collega-zendingswerkers en een CAMA-kerk op de agenda. Ook zijn we steeds drukker om de laatste zaken rond te krijgen voor vertrek. Onze vertrekdatum staat nog niet definitief vast, maar zal in ieder geval later zijn dan de geplande 14 juli 2006.

Ook geniet Ewien met name van het WK-voetbal, al is het soms moeilijk om mensen om haar heen (op de boerderij) te enthousiasmeren ...Dus als iemand nog een goed plaatsje weet om NL- Argentinië te bekijken, kom maar op! De tweede helft van Ivoorkust-NL was toch minder leuk, zo in je eentje op de bank ;-) Al was het spel van Nederland ook een stuk bedroevender de tweede helft in vergelijking met de eerste.

Gek ook overigens hoe anders je naar een potje voetbal kunt gaan kijken, na 1,5 jaar Mali. Ergens diep van binnen was ik namelijk ook wel voor buurland Ivoorkust (ja sorry, ik beken ;-), omdat het het verscheurde land zoveel goed zou (kunnen) doen. Lastig hoor, al die verschillende loyaliteiten...Ik kijk in ieder geval met spanning uit naar de wedstrijd van morgenavond.

Opwarmen in Gelderland

Nou, wat hebben we genoten zeg van een weekendje Gelderland, van het weer en het gezelschap! Anco en ik zeiden grinnikend tegen elkaar dat we nu eens geen open haard nodig hadden om ons lichaam op te warmen. Tot voor kort kregen onze medebewoners het zo nu en dan te heet!! En Anco maar doorstoken....

Momenteel vullen we nog een groot deel van onze tijd met het afleggen van persoonlijke bezoeken en dat is erg leuk. Het is geweldig om vrienden weer na 2 jaar te zien, vaak in een heel nieuwe leef- en/of werkomgeving. Goed was het ook om een vriendin te bezoeken die ook zo'n twee jaar in Mali heeft gewerkt. Met haar konden we wat verder de (Malinese) diepte in, en ook samen oplosscenario's verzinnen.

Daarnaast zijn we langzaamaan toch ook weer dingen aan het regelen voor de terugreis. Inmiddels kregen we al een heel aantal computers en aanverwante zaken toegezegd. Het is echt geweldig om te zien hoe soms bepaalde zaken en ook mensen 'op ons pad' komen. Mensen die niet weten wat we precies nodig hebben, maar wel met het juiste aandragen. Echt gaaf!!

Qua financiële ondersteuning voor de komende periode zijn we nog niet helemaal rond. Om die reden zijn we dan ook wat actiever op zoek gegaan naar mensen c.q. organisaties die een structurele toezegging willen doen. Bij de CAMA werkt het toch zo, dat je zo'n 90 - 95% aan toezeggingen binnen moet hebben, willen ze je weer het veld op laten gaan. Dus mochten jullie als bloglezers nog iemand kennen die wellicht interesse heeft, aarzel niet om onze nieuwe folder door te sturen.

Morgen hopen we spijkers met koppen te slaan als het gaat om onze 'functie-omschrijving' voor de tweede periode in Mali. Het is goed om – samen met onze directeur in NL – duidelijke doelen te stellen voordat we terug gaan naar het veld. Je kunt anders zo makkelijk opgeslokt worden door alledaagse, kleinere zaken, die ook belangrijk zijn, maar je afhouden van het opzetten van grotere projecten.

We zien allebei uit naar het gesprek van morgen en zullen daarna verslag uitbrengen. Blijf vooral met ons meedenken en laten horen wat je van een en ander vindt!! Dat verrijkt ons denken over en werken in een heel andere cultuur...

A-team versus kouwkleumen

Afgelopen maandag was het een feest om mijn verjaardag in NL te kunnen vieren. In de middag gingen we met een kleine vriendengroep van start met allerlei teambuildings-spelen. Echt de moeite waard. Ondanks de harde wind werd er fanatiek gestreden. Laat ik enkele spelen van die dag beschrijven.

Nadat de teams waren ingedeeld (echtparen uit elkaar ;-), een coach was aangesteld en een naam verzonnen (het A-team tegen de kouwkleumen) gingen we daadwerkelijk van start. Om op te warmen en elkaar letterlijk goed te leren kennen begonnen we met een krattenrace. Hierbij wordt een parcour afgebakend, wat je zo snel mogelijk – over kratten lopend - moet afleggen zonder dat een teamlid de grond raakt. En dan te bedenken dat je met 7 man/vrouw op drie colakratten staat!!

Een ander onderdeel van de middag was het bouwen van een houten brug. Het was de bedoeling om in een zo kort mogelijke tijd zonder hulpmiddelen – zoals touwtjes, spijkertjes, schroefjes of gaten in de grond- een brug te bouwen. Het enige wat de groepen kregen waren de stammen en een plaatje hoe de brug er uit moest komen te zien.

We hebben die middag niet alleen onze spierballen laten rollen. Ook onze hersenpan werd gekraakt. Het van de tv bekende kopspijkeren werd uit de hoge hoed getoverd. Met in dit geval Oude- en Nieuw Testamentische vragen ;-)

Het was leuk te zien hoe fanatiek het er zo nu en dan aan toeging. De verschillende groepen 'groeiden' als het ware naar elkaar toe. Dit terwijl sommige groepsleden elkaar aan het begin van de middag niet tot nauwelijks kenden.

De avond sloten we af met een (familie)bbq: altijd leuk!! Ook hier kun je allerlei psychologische bewegingen op loslaten. De mannen (uiteraard) stonden een fikkie te stoken, terwijl de vrouwen bedrijvig heen en weer liepen tussen de keuken, woonkamer en buitenplaats. Daar zat een groepje lekker te kletsen, ergens anders werd een mini-tractor uit de schuur gehaald, vervolgens kwam Johannes aangescheurd in Sjaak zijn 45 km-wagen enz.

Het was echt een erg gezellige en relaxte dag/avond. Jong en ouder waren vertegenwoordigd en speelden of praatten met elkaar. Heb met mezelf de afspraak gemaakt dat we dit over twee jaar maar weer moeten herhalen. Als ik dan niet te oud en krakkemikkerig ben ;-)

O ja, de spullen die we gebruikten voor de genoemde spelen komen bij Outdoor Ministries in Ede vandaan. Neem ook eens een kijkje op hun website: www.outdoorministries.nl.

Zwetend achter de CAMA-stand

Zaterdag was voor ons stand-dag. En wel achter de CAMA-stand in Biddinghuizen, het Opwekkingsfestival. We waren door de CAMA uitgenodigd om van 10.30 tot 19.30 uur hen in de Zendingstent te vertegenwoordigen. Dat was leuk, maar ook wel erg vermoeiend ;-)

Het leuke aan zo'n stand en tent is wel het feit dat je 'iedereen' lijkt tegen te komen. Op het veld met zeg 10.000 christenen dreig je elkaar nog wel eens mis te lopen, maar die ontmoet je dan wel weer in de stand. We hebben dan ook veel momenten op zo'n dag gehad van: hey, wat leuk om jou weer eens te zien! Dat effect was natuurlijk extra aanwezig, omdat we al 3 jaar niet in NL waren geweest (Frankrijk meegenomen).

Een beetje ongemakkelijk voelde ik me soms wel als vertegenwoordiger. Ik moest echt weer een beetje wennen aan de spontaan op te zetten gesprekken als 'Hallo, heb je interesse in de zending'. Grappig was wel, dat in de WEC-stand tegenover ons een oude bekende stond. Dat ervoer ik dan wel als een knipoog van boven.

Opvallend was ook het aantal jonge mensen dat stilstond bij een/onze stand. Of het aantal technici dat op ons pad kwam. Hebben we allemaal doorgestuurd naar onze directeur in NL, omdat we op het veld wel degelijk hebben gezien hoe hard zij nodig zijn.

Het was bij de stand zo nu en dan ook wel een soort reünie van zendelingen op verlof. Dan zag het van een afstand uit als een gezellig praatfeestje. We deden dan als vier man/vrouw dik ons best om mensen te trekken en gaven hen direct een stapel foldertjes mee van alle zendelingen die de CAMA rijk is ;-)

Grappige momenten ervoer ik wel als ik met een jongere praatte die dan een folder van ons pakte, er even goed naar keek en toen vragend haar wenkbrauwen optrok. Zo, van bent “u” (ja voor hen ben ik u) dat echt? Reacties als 'hoe oud bent u dan? O, maar zo oud ziet u er niet uit' deden me zo nu en dan twijfelen. Is dit nu een compliment als je maandag 32 jaar oud wordt? Of kom ik te kinderlijk over?

Heb besloten het positief op te pakken en me voor te houden dat als ik 40 jaar en ouder bent, vooral op zulke reacties zit te wachten....We zullen zien. Leuk en bemoedigend vonden we zo'n stand-dag, voor herhaling vatbaar. Al is het wel jammer dat je weinig van het buitenprogramma meekreeg en het erg broeierig was in de zendingstent. We hebben dan ook tot zwetens toe staan praten ;-)