Wederom een bliksemgesprek

Velen hebben inmiddels 'doorgekregen' dat we weer in Nederland zijn. Na 9 weken klef Congo en 10 dagen warm Mali is dat overigens weer even enorm wennen. Brrr...

"Maar hoe lang blijven jullie nu eigenlijk? En hoe brengen jullie je tijd zoal door?" zijn veelgestelde vragen. Legitieme vragen die niet altijd even concreet te beantwoorden zijn. Helemaal niet als je een ietwat mobiel, grensoverschrijdend leven als zendingswerker leeft :)

Maar goed, we doen een poging qua planning, die meer dan flexibel / rekbaar is ... Voorlopig zullen we weer in Nederland zijn (we denken toch wel tot eind april / begin mei) en hopen we onder andere twee, misschien wel drie containers met hulpgoederen te gaan vullen. Niet alleen voor het werk in Mali, maar mogelijk ook voor het ziekenhuis in Guinee.

Het is altijd weer bijzonder om te zien hoe deze goederen naar ons toe worden "geleid". Zo hadden we deze week een ontmoeting met een (ander) bliksembeveiligingsbedrijf dat eventueel wel interesse had om het ziekenhuis in Guinee (Hope Clinic) onder haar vleugels te nemen. Het is voor ons altijd weer verrassend om te zien wat er uit een gesprek komt rollen.

We waren overigens met dit nieuwe bedrijf in contact gekomen via Phoenix Contact, die de beveiliging van de bijbelschool hadden gesponsord in 2010. Onze contactpersoon aldaar zat er tijdens dit gesprek ook bij. En dat maakte het extra bijzonder!

Voor het gesprek van start ging kwamen we er al achter dat we met andere christenen om de tafel schoven. Ze peilden vooraf voor welke organisatie wij in Mali werkten en ze bleken zelf uit een CAMA gemeente te komen. Hoe geweldig is dat!

Gaandeweg het gesprek ging ons hart sneller kloppen vanwege de interesse die vanaf de eerste minuut al bestond om Hope te helpen met de expertise die men in huis had. Ook donatie van (bliksem)goederen bleek geen probleem te zijn. Men had vooraf al wat leveranciers gepeild en warm gekregen voor dit project.

Expertise vertaald zich echter niet alleen in ontwerpen van een plan, maar ook de uitvoering daarvan. Toen men ons vroeg of de benodigde kennis in Guinee aanwezig is om een en ander te installeren, deden wij een uitnodiging om een groepje technische mannen uit Nederland met ons mee te sturen om in benodigde kennis te voorzien. Ons gezelschap was direct meer dan enthousiast!

Na wat details te hebben doorsproken over hoe zo'n werkreis er dan uit zou kunnen zien, werden we allen nog enthousiaster. Nu hopen dat het qua planning en uitwerking allemaal precies past.

Bijzonder vonden we de vraag vanuit Phoenix Contact of we 'wel vaker' zo bij bedrijven werden onthaald. Waarop we eerlijk konden zeggen dat het eerste contact met Phoenix - en in het bijzonder met de contactpersoon die tegenover ons zat - niet altijd gewoon is en dat we daarin echt Gods hand mogen zien. We kijken dan ook reikhalzend uit naar het vervolg op deze eerste stappen!

Als toerist in Mali

Tijdens ons 10-daags bezoek waren er momenten dat ik me voelde als een toerist in Mali. Helemaal toen men in 'mijn eigen straat' Engels tegen me begon te spreken... Rare gewaarwording!

Ook onze Malinese bekenden waren zo nu en dan de kluts kwijt. Verbaasd vroegen ze ons dan of we weer terug van verlof waren? Of toch even op bezoek? Sommigen waren bij afscheid nog steeds in de veronderstelling dat ze ons weer dagelijks in Koutiala zouden aantreffen. Hen in die waan laten was soms makkelijker dan een ingewikkelde, lange uitleg :)

Toch was het goed om even terug te zijn en verschillende contacten weer aan te halen. Lamissi, Ewien's videohelper, heeft inmiddels een gezonde zoon gekregen. Gezond in de ruime zin van het woord :) Het ventje is inmiddels zo'n 4 maanden en weegt al ruim 7 kilo! Dat is meer dan gezond voor Afrikaanse begrippen!

Ook het weerzin met Joel (de agrarische student die drie weken in NL was) en zijn familie was hartverwarmend. Zij presteerden het om een Malinees drie gangen menu voor ons te bereiden. Dat was ook voor ons een geheel nieuwe ervaring :) Joel had naar eigen zeggen in Nederland geen twee dagen hetzelfde gegeten. Nu was het zijn beurt om ons tijdens één maaltijd verschillende Malinese gerechten voor te schotelen.

Ewien genoot van haar weerzien met de 'boekenclub ladies'...Onder het genot van een heuse kaasfondue, probeerden we de afgelopen tijd met elkaar in te halen. We wisten ook allen dat het weer even zou duren voor we elkaar weer zullen zien. Toch wel één van de moeilijkere kanten van het leven in het buitenland: altijd weer een komen en gaan van mensen.

Uiteraard waren niet alleen de mensen blij ons te zien, maar was ook onze Malinese hond Bantu door het dolle heen. Van blijdschap ging hij ook weer lekker op ieders schoot liggen, wanneer deze of gene daartoe de aanleiding gaf. We hadden Bantu nog nooit in zo'n goede vorm gezien: hij zag er duidelijk dunner en gespierder uit. En dat alles voor....jawel een vriendinnetje!! Een blonde tweejarige labrador heeft zijn hart sneller doen kloppen. Het was aandoenlijk om ze samen te zien spelen (zie ook foto hieronder).

Naast het weerzien van verschillende mensen, is er ook nog gewerkt. Anco en zijn vader hebben de stroomvoorziening op de bijbelschool Bethel weer aanzienlijk kunnen verbeteren. Na het bliksembezoek in september waren er toch nog wat klussen blijven liggen.

Onze toeristische uitstapjes bestonden bijvoorbeeld uit: een bezoek aan de 'ijzersmid-markt', de meisjesschool in Baramba, een pottenbakkersdorp in Segou (hier moest je met de boot heen varen!) en verschillende kunstateliers en markten.

We hebben veel gezien en bezocht tijdens onze 10-daagse reis, waardoor Anco's ouders zich een gevarieerd beeld van het Malinese leven konden vormen. We hopen hen hierover zelf aan het woord te laten in een volgende nieuwsbrief!

Warme deken

Het beeld van een 'warme deken' komt meerdere keren bij me op, nu we weer in de Malinese straten rondwandelen...En dan gaat het niet alleen om de temperatuur (overdag zo'n 25 - 30 graden), maar meer om de vriendelijkheid waarmee de Malinezen een ieder bejegenen.

We merken dat onze tijd in Congo om meerdere redenen goed is geweest. Al is het alleen al om Mali - het land wat je toch voor lief nam - met andere ogen weer eens te bekijken. En gastvrijheid, dat staat in Mali op plaats nummer 1. Helemaal als je wat ouder bent en grijze haren telt, dan zwaait menig (taxi)deur letterlijk voor je open :)

Afgelopen dinsdag hebben we voor 'een ruime week' weer voet op Malinese bodem gezet. Om vooral Anco's ouders kennis te laten maken met het land en de mensen waar we ons alweer ruim 6 jaar (onder) bevinden. Daarnaast kwam het ook handig uit om nog wat herstelwerk op de bijbelschool Bethel te verrichten. Je kunt tenslotte heel wat materiaal meenemen als je in totaal acht koffers (en een beetje) tot je beschikking hebt :)

De eerste dag Bamako was afwisselend. Het varieerde van een uurtje dierentuin, een wandeling door het nieuwe Nationale park tot een kijkje achter de schermen van een watercentrale en een rit over de oudste 'natuurbrug' van Bamako. Ook gingen we even terug naar de plek waar het allemaal begon, ons eerste huis, ons eerste plekje in Mali. Pure nostalgie!

De tweede dag zou in het teken hebben gestaan van onze reis naar Koutiala, zij het niet dat Anco toch een griepje tussen Nederland en Mali opgelopen heeft. Voor hem een dagje uitzieken in bed, voor de anderen een rustig dagje van wandelen en de artistieke markt bezoeken. In de hoop dat we morgenvroeg weer enigszins fris op pad kunnen gaan.

Vandaag moest ik wel lachen om menig Malinees. Om hoe gemakkelijk men een praatje aanknoopt en contact maakt, zonder dreigend over te komen. Ook de taxichauffeur lachte hartelijk met ons mee, al verstaat hij geen woord Nederlands (denken wij :)

Van het hogere gehalte 'grijze haren' maken we dankbaar gebruik. Want voor oudere mensen lopen ze extra hard, er kan veel om het een (blanke) oudere naar de zin te maken. Het feit dat je hun land bezoekt op hogere leeftijd dwingt respect af. En de eventuele taalbarrière? Die wordt met man en macht geminimaliseerd. Genoeg creativiteit om toch een brug te leggen.