Weekendje paradijs

Zo wordt ons jaarlijkse weekendje k(r)amperen met het team gekscherend genoemd....Door onze vrienden uit Guinee die net in Mali zijn aangekomen. Wat een verschil aldus hen, Mali/Bamako of Guinee/Conakry. Zoveel meer ontwikkeld, al blijven bepaalde algemene straatbeelden gelijk.

Hieruit blijkt altijd maar weer dat alles 'relatief' is. En je vooral je ogen gericht moet houden op de goede dingen van het land, de mensen, het leven hier. Van dit 'goede' van Mali gaan we van het weekend meer zien dan ons wellicht lief is ;-) We strijken als team namelijk neer op een plek wat in de volksmond “het paradijs van Mali” wordt genoemd.

Teriya Bugu
Letterlijk uit het Bambara vertaald betekent teriya bugu: de strohut van de vriendschap ;-) Het dorp is al in 1960 gebouwd door een Franse pater met de naam 'Bernard Verspieren'. Hij had een ware passie voor het land Mali en haar mensen en heeft vrijwel zijn hele leven hier gewoond. Vandaag de dag wordt Teriya Bugu gezien als een ware oase in de bush.

Met o.a. ruim 200.000 geplante bomen aan de rand van de rivier de Bani, een boerderij met hoenderhof, een grote moestuin, een dorp van ruim 500 inwoners + school en andere activiteiten, een museum, een hotel en (als we op de foto afgaan op het web) een bijzonder aantal zonnepanelen ;-)

Sommige van ons team betrekken in dit paradijs een huisje, wij zelf gaan traditioneel kamperen. Al kunnen we ons laten verleiden tot het eten van een maaltijd in het restaurant. Deze tijd wordt elk jaar gebruikt om als team niet alleen samen te werken, maar er ook samen op uit te trekken. En uiteraard om het nieuwe jaar in te luiden.

2007
Het jaar 2007 zal voor ons alweer het derde jaar in Mali in gaan luiden. Jaren waarin we goede en minder goede tijden hebben gekend, zowel qua werk als privé. Het computerproject in de jonge jongensgevangenis zal in Januari 2007 extra aandacht en tijd van ons vragen. Afgelopen week zijn we naar de gevangenis geweest en toen schrok ik wel van de 'magerheid' van bepaalde jongeren in de gevangenis. Het was toch alweer een tijdje geleden dat we de gevangenis hadden bezocht.

Vandaag hopen we wederom (na gisteren al een poging te hebben gedaan) de computers op te kunnen halen om hen van enig onderhoud c.q. update te voorzien. Deze stap zal de deur weer open moeten doen om tot een gesprek met de directeur te komen over de toekomst van het project. We gaan het gesprek open in en hopen en bidden dat de relatie met de directeur mag verbeteren. Een en ander gaat iedere keer ten koste van de jongens, die ongeduldig vragen wanneer het project weer van start zal gaan.

Maar daarover meer in 2007 ;-) Dit weekend zullen we de door ons gekochte vuurpijlen afsteken. Op een gezegend en gezond Nieuwjaar, zowel voor u allen als voor ons! Tot volgend jaar....

Kerstboom doet intrede

Onze eerste échte Kerst in Mali....Onze eerste Kerst in 2004 waren we in Sierra Leone. In 2005 deden we Burkina Faso aan. Hierbij stonden we eigenlijk niet direct stil, tot Paul (onze cyberman) ons vroeg waar we dit jaar naar toegingen...Nou uh, nergens, want we krijgen na de Kerst bezoek. Taalvrienden van Les Cedres die zelf in een klein plaatsje Kissidougou in Guinee wonen.

Maar goed, Kerst in Mali dus. Tot nu toe een waar feest. Al was Kerstnacht voor ons even afzien, vanwege de knoerdharde muziek tot 3,4 uur in de nacht en de honden die door het dolle heen waren. Met 3 mannen en 1 vrouw onder hen valt het niet altijd mee, en moeten we ze zo nu en dan a.g.v jaloezie uit elkaar halen.

De kerstboom dus...een kleine, kleurige, nepperd wel te verstaan. Niet dat dit nu zo belangrijk is aan de Kerst, maar wel uniek in huize Bergeijk. Vrijdagavond kreeg Anco deze cadeau, om aldus collega's de vrede in huis te bewaren ;-) Ikzelf ben namelijk met kerstbomen opgegroeid, Anco niet en die gaf er dus ook weinig om. Amerikaanse collega's was dit ter ore gekomen (in Amerika is het Kerstfeest een groot, kleurrijk feest!!) en besloten een kleine voor ons op de kop te tikken. Zo gezegd, zo gedaan. En laten we er nu beide van genieten ;-)

Terug waar het allemaal om draait. Niet om de boom, of de cadeaus die eronder liggen. Ook niet om de kleding, of wat eten we die dag? Aspecten overigens, die door sommige mensen in Mali wel als erg belangrijk worden beschouwd. Zo kan het voorkomen dat mensen al hun geld aan het kopen van kleding voor de hele familie opmaken, en dan vergeten dat er ook nog moet worden gegeten. Leningen bij hun bazen zijn dan (helaas) vaak aan de orde van de dag in deze feestmaanden.

Het viel ons beiden vanochtend in de kerk op, dat er maar een klein aantal gemeenteleden waren met de “Kerststof” van dit jaar. Waaraan dit ligt / lag is ons nog niet duidelijk geworden. Interessant gegeven om in het nieuwe jaar eens na te vragen bij onze dominee.

De Kerstboodschap van vandaag borduurde voort op die van gisteren: vrede. In hoeverre we vrede hebben binnen onze familie? Binnen onze buurt? Binnen onze gemeente? Met de mensen om ons heen? Hierbij werd Jezus aangehaald als de “Prins van de vrede”, genoemd in Jesaja 9: 5. Dat het onze opdracht is, als navolgers van Koning Jezus, om in vrede te leven met onze omgeving, met onze medemens. Ongeacht de situaties waarin we verkeren. Het is een 'staat' die je aanneemt, een houding die Jezus ons leert.

Net voor de Kerst hebben maar liefst 210 dopelingen aan deze opdracht gehoor gegeven. Om navolgers te worden van Jezus. Onze gemeente in Magnambougou telde 29 dopelingen onder het totaal van 210. Aan hen, maar ook aan ons, de opdracht om “mensen van vrede” te zijn, te worden. Een uitdaging voor het jaar dat voor ons ligt. Waarbij we klein mogen beginnen, binnen ons gezin, de mensen om ons heen...

Vanuit Mali dan ook een vrederijk 2007 toegewenst!

Pats, weer een vlieg

Het leven in de 'bush' (Malinees platteland) is ons sinds kort niet meer onbekend. Van zaterdag tot en met woensdag woonden en werkten we in Farakala. Faraka wat? Juist ja, pak je atlas er maar NIET bij, want ook wij kregen het voor vertrek geen helder beeld waar we nu precies zouden neerstrijken ;-)

Farakala dus, een niet onbelangrijk dorpje gelegen in het zuiden van Mali. Een dorp waar CAMA wortels heeft als het gaat om o.a. bijbelvertaalwerk. Een plek waar een oud-collega nog regelmatig naar terugkeert vanuit Nederland om met een lokaal vertaalteam verder te werken aan de vertaling van het Nieuwe Testament in Senoufo.

Voor ons dus dé plek waar we onze eerste echte “bush” ervaring opdeden. Maar dat niet alleen, we hebben ook – op verzoek - technische hand- en spandiensten verleend aan het vertaalteam aldaar. Met als resultaat: de toevoeging van een zonnepaneel en onderwijs als het gaat om batterij- en computeronderhoud. Geen overbodige luxe, met een duidelijk faciliterende functie binnen het hele vertaalwerk.

Het was een leuke, maar vooral leerzame ervaring. Dagen waarin we stromend water en het hebben van een koude koelkast meer en meer zijn gaan waarderen. Iets wat we in de bush-dagen moesten 'ontberen' ...We zullen het doortrekken van het toilet dan ook niet meer als vanzelfsprekend beschouwen ;-) De mug in Bamako verpopte zich in de bush als vlieg. Enigszins irritant, helemaal als ze ook nog eens aanhankelijk werden ;-) We hebben de afgelopen dagen dan ook meegedaan aan de wedstrijd (op de muur bijgehouden) “wie slaat de meeste vliegen per dag dood?”

Maar bovenal was het geweldig om te zien hoe een vertaalteam functioneert. En hoe serieus er binnen zo'n team ook aan de juiste vertaling (in culturele, maar ook contextuele zin) van de bijbel wordt gewerkt. Niet dat we daar voorheen aan twijfelden, maar het vertaalproces bleef voor ons technici toch nog enigszins 'vaag'. Nu mochten we met eigen ogen en oren zien hoe een en ander in zijn werk gaat. Petje af!!

Ook de vertalers hadden honger naar het op de juiste manier omgaan met hun spullen. Op het laatst was het niet alleen Anco die theorieën aandroeg, maar kwamen de vertalers ook met hun eigen praktijkvragen. Echt leuk en bemoedigend om te zien. In Februari 2007 zullen we, als het goed is, nog een keer naar Farakala terugkeren voor een follow-up.

Enigszins verbaasd waren we op zondag om een dienst te horen in zowel Senoufo als Bambara. Talen die overigens erg verschillend zijn, het Senoufo had in onze oren meer weg van Chinees ;-) Ik, Ewien, was dan ook in zekere zin blij dat we Bambara mogen leren. De gemeente vormde een voor Malinese (dorps)begrippen grote groep. Later hoorden we dat ook de burgemeester christen is!!

De gemeente in Farakala groeit dan ook, waarbij de burgemeester een duidelijke voorbeeldfunctie heeft. In dorpen willen de mensen vaak dat christenen het Evangelie eerst brengen aan het dorpshoofd en/of de leider, alvorens zij bereid zijn te luisteren. Om het dorp op deze wijze voor 'bepaalde invloeden' te behoeden.

Even er tussenuit

Gisterenmiddag, avond en nacht zijn Anco en ik er even tussenuit geweest ;-) Telefoon uit, geen laptop mee, en al helemaal geen checken van de e-mail. Dacht Anco nog toen hij de auto instapte dat hij kerstinkopen ging doen, op het moment dat we bij een hotel parkeerden werd hij toch wel erg achterdochtig. Iets in het hele kerstinkoop-verhaal klopte niet, bleef hij maar zeggen ;-)

En dat klopte....Ik had namelijk stiekum een nachtje geboekt in een hotel in Bamako, ter ere van ons 5,5 jarig huwelijk. Nou niet echt een periode die je normaliter viert, maar na al het ziek-zijn van de laatste maand/weken, vond ik dat een verwennerij op z'n plaats was. En dat was het!! Het zwembadwater was erg koud, maar na even doorbijten was ook dat een verfrissing ;-)

We moesten dan ook hard lachen toen we vanochtend bij onze velddirecteur kwamen voor een gesprek, en hij als eerste vroeg wat we vonden van de e-mail die hij ons gisteren had gestuurd. E-mail? Geen idee, hebben we niet gelezen sinds gisterenmiddag 3 uur, vertelden we met een grijns. Nou, we kunnen jullie vertellen dat dat hem even van zijn stuk bracht. Technische mensen zo lang zonder laptop en/of e-mail? Hoe is dat mogelijk?

Vandaag bereiden we ons voor op een korte reis naar Farakela, een plek waar een Nederlandse SIL-collega van ons werkt. In dit dorp, gelegen op het Malinese platteland (zeg maar), zijn zij druk bezig met de vertaling van de bijbel in het Sénoufo. Wij gaan dit keer met haar mee om eens een kijkje te nemen naar de technische opzet van het project. Om tevens te bekijken waar verbeteringen kunnen worden aangebracht en op welke manier.

Anco's maag- en darmklachten zijn nog niet over, of kwamen eigenlijk een tijdje geleden weer terug. We zullen dan ook de Amerikaanse arts raadplegen wat te doen en belangrijker wat (aan medicijnen) mee te nemen, voordat we op pad gaan. Ook zullen we eens kijken of het drinken van gekocht mineraalwater zijn lichaam goed doet. Anco's maag heeft vanaf het begin van onze tijd in Mali enige moeite gehad met het gefilterde 'Bamakose' water.

Na onze terugkeer in Bamako staan de Kerstdagen alweer voor de deur. Ik vertelde vandaag nog tegen een collega dat Kerst vieren nog steeds een beetje vreemd aanvoelt, als de zon zo hoog aan de hemel staat. Dit jaar zullen we Kerst voor het eerst 'helemaal' vieren in Bamako (vorig jaar waren we in Burkina Faso, het jaar ervoor in Sierra Leone).

Na de Kerst komen taalschoolvrienden van ons, nu woonachtig in Guinée, naar Bamako. We zien er naar uit om hen te ontmoeten! Kerst is tenslotte een feest dat je met familie, vrienden wilt vieren, in welke plaats of land dan ook...

Muziekfeest in de gemeente

Het uitpakken van de container was niet alleen feest voor ons, ook voor onze gemeente in Magnambougou (wijk vlak bij onze wijk Sogoniko ;-) In de container hadden we namelijk een mengpaneel, een multikabel en een drumstel. Vanochtend was de onofficiële ingebruikname....en gezongen, gedanst en geklapt werd er !!

Ikzelf had niet gedacht wat voor verschil het hebben van deze dingen wel niet kan maken. Opeens was ik veel meer bij de les ;-) en kon ik naar mijn idee meer van het Bambara volgen. Ook de musici speelden er vrolijk op los en hadden wel degelijk door welke mogelijkheden de kerk waren binnengekomen.

Onze dominee Abel, zelf een musicus, liet alle gekregen dingen tijdens de dienst omhoog houden, zodat alle gemeenteleden het konden zien. De mannen en kinderen (jongens om precies te zijn) gingen staan en hadden de meeste interesse. Hoe onverwachts ;-)

Toen Anco gisteren alle spullen met de muziekgroep ging testen, kwam hij vol verhalen thuis. Iedereen was zo ontzettend blij en dankbaar en vertelden hoeveel jaren ze naar dit moment hadden uitgekeken. We hebben al wel eens eerder verteld dat de muziekgroep van onze gemeente als het ware door Mali heenreist. Ze worden vaak gevraagd om op conferenties e.d. te spelen.

Ook het drumstel werd tijdens de Franse dienst ingewijd. Bedankt Erwin, je had moeten zien hoe het ritme een ieders lichaam heen en weer deed bewegen. Op een manier die ons Nederlanders niet eigen is ;-) Voordat alles werd neergezet gisteren werd er uitvoerig gedankt en gebeden. Dat de spullen die zij van God mochten ontvangen ook beschermd mogen worden tegen alle kwaad. Bijzonder, vertelde Anco, dat Afrikanen ook daar uitgebreid voor bidden en danken. Iets wat wij in het Westen niet altijd gewend zijn.

Bij het zien van de volle kerkzaal dwaalden mijn gedachten even af naar gisterenavond. Toen trok de nieuwe James Bond film namelijk een volle filmzaal. Iets wat wij nog nooit hadden meegemaakt in de twee jaar dat we in Bamako wonen. Heel ander publiek zagen we ook, de jeugd en wat rijkere bovenlaag van Bamako.

Ter gelegenheid van een afscheid van een Nederlandse vriendin hadden we bij de filmzaal afgesproken. Niet mijn type film overigens, als ik heel eerlijk ben. Toch was het een bijzondere culturele ervaring. Het is heel gewoon dat mensen tijdens de film zitten te kletsen en zo nu en dan werd er ook geapplaudiseerd als James zich weer uit een peniebele situatie had gered. Slap verhaal vond ik het overigens wel, maar dat kwam wellicht ook doordat ik de helft van het “gesynchroniseerde” Frans niet verstond ;-)

De bekende slogan riep gegiechel op: Je m'appelle Bond, James Bond....Beide evementen met een cultureel sausje, alleen van heel andere orde. Een ieder die een bijdrage heeft geleverd aan de aanschaf van alle instrumenten: heel hartelijk dank vanuit een dankbare gemeente in Mali!!

Beefburgers ipv pepernoten

Sinterklaas pakken we dit jaar groter aan dan we dachten ;-) Vanmiddag was het dan eindelijk zover...De container kwam binnen, om 12.41 uur om precies te zijn...

Voordat de container het erf opreed, grapten we nog over de kleur die de container had. Die was ik spontaan vergeten in al die maanden ;-) Laat ik er nu ook nog spontaan naast zitten. Ik dacht toch echt dat hij rood was, maar uiteindelijk was hij toch groen. Misschien toch kleurenblind?

Maar goed, het was nog een hele onderneming om de container (alles bij elkaar toch zo'n 7 ton) heelhuids op vaste grond te krijgen. Op geheel Malinese wijze moest er eerst nog een deal worden gemaakt over de prijs van de heftruck. Laat Anco's vriend Madany de prijs nog op het laatste moment met 2/3e omlaag weten te krijgen.

De container moest over de poort van de compound van collega's worden getild. De drempel was vrij hoog en het was ook nog eens lastig met een electriteitsdraad waar de heftruck onder moest blijven. Ik heb in mijn leven nog nooit een vracht zo wiebelend over de drempel zien gaan. Toen het “moment suprême” dan ook daar was, keek ik maar niet. Stond eerlijk gezegd hard te bidden dat er niets mis zou gaan. Heb al teveel verhalen gehoord van containers die van de trein en/of heftruck vallen.

Maar het lukte wel (zie foto's als bewijs)....En daar waren we meer dan blij om. Zodra de container op de grond stond, begon de poppenkast pas echt. De douane kwam drie man/vrouw sterk de container 'controleren'. Onder toeziend oog van de douane mag de deur pas worden opengemaakt. Dit gedeelte van het proces staat me het meest tegen. De douaneambtenaren kunnen echt vervelend doen en je op de zenuwen werken. Daarnaast zeggen ze het één en doen het ander.

Nadat de groep weg was kon het echte werk beginnen. Met twee jongens van Madany hebben we de hele dag uitgepakt, gesorteerd etc. Een hele klus, gelukkig was het vandaag niet al te warm. Daarna naar huis en onze eerste lading in de auto eens rustig bekijken. We hadden in ieder geval een doos lekkers met ons meegebracht.

Op deze wijze werd het vandaag toch nog een heus Sinterklaasfeest, alleen dan zonder pepernoten en taai taai. Beefburgers en chocomel, dat is weer eens iets anders. Het gebeurd tenslotte niet elke dag dat onze container binnenkomt, zonder dat er ook maar iets van de inhoud is beschadigd ;-)

Met onze inhoud kunnen we weer een tijd vooruit, de container bevatte met name spullen voor (toekomstige) projecten. Een Sinterklaasfeest om niet snel te vergeten en vooral dankbaar te zijn.

Zie ginds komt de....

Container voor ons dan....Sinterklaas ook wel, maar die valt dit jaar een beetje weg tegen de mogelijke komst van onze container. Ja, ja het is echt waar. De berichten vertellen ons dat maandag of dinsdag wel eens DE dag kan zijn dat hij vrijkomt en daadwerkelijk naar onze wijk wordt vervoerd. Maar het blijft natuurlijk: eerst zien, dan geloven!

Maandag, aldus het plan, worden de laatste onderhandelingen gevoerd om de prijs van het stallen bij de douane definitief te bepalen. Deze loopt aardig op als de container er al zo'n 2 maanden staat ;-) Al met al moet een en ander maandag worden afgehandeld, zodat de container eindelijk vrijgegeven kan worden.

En dan Sinterklaas...Wellicht vragen jullie in NL je af of we de Sint in Mali vergeten? Nee hoor, Sinterklaas wordt volop gevierd. Niet alleen door ons in het klein, maar ook bij de Nederlandse Ambassade in het groot. Het geeft elk jaar weer grappige reacties op de gezichten van Malinezen, wanneer Sint en zijn pieten voorbij lopen. Ze vinden het wellicht het vreemdst dat blanken schoensmeer op hun gezicht smeren, om piet te zijn ;-)

Binnen ons internationale team hebben we eerdere jaren ook Sinterklaas gevierd. Dit jaar doen we het als Nederlanders onder elkaar. Het is niet half zo leuk om Sinterklaas te vieren, als je niet eens kunt dichten in je eigen taal. Met onze Amerikaanse collega's erbij werden het namelijk gedichten in het Engels, pff lastig hoor. Helemaal als je zelf al zo'n goede dichter in 'de Neerlandsche taal' bent (ahum)....

Maar goed, dit jaar geen gedichten voor ons. Met een kleine groep vrienden gaan we kaasfonduen, gewapend met ieder drie cadeautjes. Van deze drie zijn er twee minder/niet leuk en één leuk. Het gaat er uiteindelijk om om al dobbelend een leuk cadeautje van de ander (reeds uitgepakt) in handen te krijgen of voor een nog ingepakt (maar wellicht minder leuk) cadeautje te gaan. Het is iedere keer maar weer de vraag waarmee je uiteindelijk naar huis gaat.

Rond de Kerst vorig jaar hebben we een soortgelijk 'spel' met ons team in Bamako gedaan. Dat gaf zo nu en dan hilarische momenten. De één was niet zo vrij om iets van een ander te 'stelen', terwijl de ander dit absoluut wel was. Ook culturele verschillen komen hier altijd duidelijk naar voren.

Goede herinneringen koesteren we aan ditzelfde spel, gedaan met Malinese dominees en hun vrouwen. Nooit gedacht voorheen dat Malinezen hier zo fanatiek in kunnen zijn. Het werd een avond waarin veel gelachen werd en waarin het de sfeer duidelijk ten goede kwam.

Al met al voelt Anco zich dagelijks sterker, beter. Hij heeft dan ook weer zin om erop uit te gaan. Dat ligt toch heel anders als je je niet lekker voelt. We zijn er in ieder geval blij mee, want ziek zijn is ook niet alles. Hier niet, maar ook in Nederland niet.

Voor nu een gezellig en gezond Sinterklaasfeest toegewenst! Eet niet teveel taai taai en pepernoten...

Van kastje naar de ....

De uitslagen van de verkiezingen in NL zijn inmiddels lang en breed bekend. We kijken met nieuwsgierigheid naar het proces van mogelijke kabinetsvorming. Zelfs onze Amerikaanse collega's krijgen Nederlands politiek nieuws te zien. Al zei het dan vanwege het boerkaverbod en onze intolerantie in deze kwestie ;-)

Maar goed, over politiek moest deze weblog niet gaan. Al zou de titel er wellicht goed bij passen?! Ons van het kastje naar de muur gaat over ziek – zijn in een land in Mali en passende zorg daarbij proberen te vinden. Met de nadruk op proberen, want simpel is het vaak niet....

Wij dachten in goede handen te zijn bij dr. Guindo, maar iets minder bleek meer waarheid te zijn. Gisterenavond gingen we, gewapend met alle medicijnen, naar de Engelse kerk. Om een second opinion te vragen aan (dit keer) een Amerikaanse arts. Een arts overigens die goed bekend staat om zijn acurate kennis, in combinatie met de Tropen.

Op verzoek van een collega op het veld zijn we hem gaan raadplegen. De betreffende collega (en wij ook overigens ;-) vond dat Anco te lang niet fit bleef. Zo gezegd, zo gedaan. Geduldig naar ons verhaal luisterend kwam hij tot de (voor mij enigszins schokkende) conclusie dat Anco wellicht geen 'Candida' had. Hij maakte er zelfs grapjes over, door te zeggen neem iedereen hier in de kerk vanavond en je zult bij hen allen Candida aantreffen (in de hoeveelheid die Anco zou hebben dan ...;-)

Hmm, wat moesten we daarvan denken? Daarnaast had onze jonge arts bij dr. Guindo een diagnose gesteld, maar hiervoor niet de juiste medicijnen gegeven. Hij behandelde Anco op parasieten en meer, niet op de betreffende schimmelinfectie. Ik voelde me steeds kleiner worden op medisch gebied. Hoe naïef kun je zijn, dacht ik bij mezelf.

Gezien de samenstelling aan medicijnen, had onze onbekende dokter het zekere voor het onzekere genomen en Anco medicijnen voorgeschreven voor zo'n beetje alles waarop zijn klachten betrekking konden hebben. Een vooral Franse insteek, aldus onze Amerikaanse dokter, die wellicht enigszins goed had gedaan in het hele proces.

Mocht Anco's lichte koorts aanhouden de komende dagen, dan dacht hij eerder aan.....Wat hoor ik daar? Ja, buiktyphus!!! Laat dat nu het laatste zijn waaraan de dokter zei dat Anco leed. Een beetje krediet moeten we hem wel geven, want buiktyphus komt bijna nooit naar boven in een test. Gezonde mensen, aldus de test, kunnen het hebben. En bij zieke mensen laat de test niets zien. Lastig, buitengewoon lastig...

Inmiddels zijn we een dag verder en ben ik enige frustratie (die ik gisterenavond voelde) kwijt geraakt ;-) Wat is het soms goed dat je ergens een nachtje over kan slapen. Vandaag zijn we twee keer naar het ziekenhuis gegaan, om de vraag te krijgen morgenvroeg terug te komen. Dan zal er een laatste bloedtest worden gedaan om te zien of Anco (jawel) buiktyphus sporen heeft. Ofdat hij (zeg maar) als genezen kan worden verklaard.

Maarruh...dachten we later in de auto. Beetje onlogisch is het wel. De betreffende dokter dacht namelijk dat het in geen geval buiktyphus was. Maar laten we hem er toch nog maar even op testen?? In ieder geval laten we hen dan ook direct weer een vaccin hiertegen geven. Je weet maar nooit! En dit keer vragen we in ieder geval de bloed uitslagen zwart op wit. Kunnen we altijd nog even onze Amerikaanse dokter inschakelen als back-up ;-)

Al met al gaat het vandaag beter met Anco en krijgt hij langzaamaan weer meer energie. Goed eten en drinken en vooral rustig aan doen. Dat was het devies van beide doktoren!!

Verkiezingsstrijd

Met de komende verkiezingen in NL op het oog, spoorde een vriendin me aan iets over het verkiezingsstelsel in Mali te schrijven. Voordat ik de verkiezingsstrijd laat 'losbarsten' eerst een korte update over Anco en zijn schimmelinfectie ;-)

De afgelopen week wisselde het per dag of Anco zich beter of minder voelde. Hij heeft vrij zware medicijnen gekregen die hem letterlijk 'zwaar op de maag' vallen. Toch zien we een duidelijke verbetering als het gaat om zijn wc-gang en de daaraan gekoppelde maag- en darmklachten. Tot en met vrijdag deze week moet hij het 'minst goed vallende' medicijn innemen en dan gaan we terug naar de kliniek voor (bloed)controle.

In tijden van ziekte merken we toch dat het niet altijd makkelijk is om in een land als Mali meer op elkaar aangewezen te zijn dan bijvoorbeeld in NL... Begrijp me goed, het gaat goed met ons huwelijk!, maar een aanslag op je gezondheid is vaak ook een aanslag op zijn of mijn humeur ;-) Je bent dan als het ware te lange tijd op een te kleine oppervlakte!

Opmerkelijk was het feit, dat ook Malinese dominees 'extra' gebed vroegen als het ging om ziekten en zieken. Ze hadden geconstateerd dat er opvallend veel zieken onder de christenen waren de afgelopen tijd.

Dan de verkiezingen
We nemen overigens niet deel aan de verkiezingen in NL...Teveel gedoe als je in het buitenland woont en daarnaast zijn we er politiek gezien 'uit' als je niet in het land zelf woont.

Maar goed, terug naar Mali. Ook Mali maakt zich op voor de verkiezingen, en wel in mei 2007! Dit komt met name tot uiting in het straatbeeld. Er wordt op allerlei verschillende plaatsen gerenoveerd en verbouwd. De huidige president moet tenslotte wel goed voor de dag komen.

Stukje geschiedenis
Volgens de grondwet van 1974 die in 1979 in werking trad, was Mali een eenpartijstaat. De grondwet is na de val van het Traoré-regime in maart 1991 opgeschort. Hiermee kwam een einde aan het eenpartijsysteem, waarin de president zowel staatshoofd als regeringsleider was. De derde republiek begon in 1992 met een nieuwe grondwet en de eerste democratische verkiezingen. Bestuurlijk is het land ingedeeld in acht regionen en één stadsdistrict (Bamako).

Sinds 1992 is Mali een meerpartijenstaat met elke vijf jaar vrije verkiezingen. Het parlement telt 129 zetels, waarvan 13 voor Maliërs in het buitenland. Bron: worldwidebase.com.

Dan nu een greep uit de praktijk

• De huidige, zittende President ATT kwam in 1991 aan de macht, na een staatsgreep onder zijn leiding!
• In 2002 is hij gekozen tot President., na een interimperiode. Alle grote politieke partijen besloten toen ATT te steunen, om de simpele reden dat zij toegang tot het “decision-making” proces verkozen boven het langs de zijlijn blijven staan.
• ATT formeert een regering waarin maar liefst negen partijen zijn vertegenwoordigd en een groot aantal onafhankelijke deskundigen, getrouwen van de president zelf. Met als gevolg: vrijwel geen oppositie in het Malinese parlement. Een zekere mate van politieke stabiliteit ontstaat, maar ook de ruimte voor inhoudelijke discussies rond maatschappelijke thema's in het parlement is daarmee aanzienlijk verkleind
• In de aanloop naar de verkiezingen van 2002, hebben de politieke partijen onderling toenadering gezocht en wordt het belang van een succesvolle verkiezingsronde algemeen erkend. Voor het eerst in de Malinese geschiedenis komt er geen overweldigende meerderheid voor één van de kandidaten uit de bus. De verkiezingen verlopen over het algemeen vreedzaam en eerlijk, al moet de uitslag in twee kiesdistricten geannuleerd worden. De opkomst (25%) naar de stembus is bedroevend laag en weinig representatief.
• Vraag je Malinezen vandaag de dag naar de verkiezingen, dan weten ze vaak niet wanneer deze precies worden gehouden. Ook is de algemene houding: ATT zal wel weer winnen, want er wordt toch geen (echte) tegenkandidaat geaccepteerd. En ATT zelf? Die voelt zich als een koning op zijn zetel. Zijn residentie schittert (letterlijk) op een heuvel, uitkijkend over Bamako.
• Maar eerlijk is eerlijk: ATT wordt door de meerderheid van de Malinese bevolking gewaardeerd. Hij brengt, aldus de grootste garde, politieke stabiliteit en zet zich in voor het land.

Maar goed, net als in elk andere land blijft óók in Mali politiek natuurlijk gewoon politiek ;-)

Bananenetende dokter

De afgelopen twee dagen hebben we in een heuse Malinese kliniek vertoefd. Maandagmidddag besloten we, voordat we een definitieve beslissing namen over onze reis naar Guinee, wat testen te laten doen bij Anco, die aanhoudende maag- en darmklachten bleef houden. Een ware culturele ervaring was het gevolg....

De kliniek waarheen we reden is ons niet onbekend. In 2003 (tijdens onze oriëntatiereis) is Anco hier behandeld voor malaria en buiktyphus. Dat jaar was hij goed ziek. In 2005 gingen we meer dan één keer bij hen op bezoek, vanwege Anco's kapotte knieën als gevolg van een motorongeluk.

De plagerijen van Malinese kant (verpleegster en dokter) waren dan ook niet van de lucht. Uiteraard wilden ze allereerst weten of Anco zijn motor nu eindelijk liet staan. Nee, moest Anco bekennen, maar hij rijdt er wel een stuk minder op ;-) Sinds vorig jaar heeft de kliniek zich flink uitgebreid en ziet alles er een stuk professioneler uit.

Dr. Guindo, de naamdrager van de kliniek, heeft in Frankrijk gestudeerd en is daarna naar Mali teruggekeerd om goede gezondheidszorg te verlenen. Iets wat schaars is, zelfs in een grote (hoofd)stad als Bamako. We waren dan ook blij om te zien hoe goed een en ander nu loopt en hoeveel zorg hij besteed aan hygiëne en het schoonhouden van het gebouw.

Terug naar maandag...Enigszins verbaasd waren we toen de behandelende arts besloot Anco in de kliniek te houden. Hij bleek in lichte mate te zijn uitgedroogd (als gevolg van langdurige diarrhee) en de arts wilde testen waarom zijn maag zo opspeelde de laatste tijd. Na enig overleg bleek de arts niet van zijn standpunt af te wijken en wilde hij dat Anco bleef. We kregen een kamer gewezen en na enige minuten werd hij aan een (vocht)infuus gelegd. Sja, daar zit en lig je dan, terwijl we die ochtend nog plannen had om een lange reis naar Guinée te maken ;-)

Sommige verplegers herkenden Anco nog en begonnen al gauw grapjes over zijn naam te maken (écht Malinees). Anco op zijn beurt hield alle handelingen nauwlettend in de gaten en gaf waar nodig ook aanwijzingen. Waarop één Malinese verpleger lachend zei of hij inmiddels verpleegster was geworden.

Na niet al te lange tijd werd er een extra matras op de grond gelegd. Het teken dat ik de nacht bij Anco op de kamer door mocht brengen. We grapten samen al dat het enige wat we misten (vergeleken met het Westen) was muziek en een kleine tv. Op z'n Malinees werd er vervolgens coca cola en een tros bananen aangedragen. Op advies van de dokter ;-)

De nacht zelf sliepen we weinig. Om de paar minuten deed Anco het licht aan om zijn dodelijke jacht naar muggen kracht bij te zetten. Op die momenten dachten we: sja, het blijft tenslotte Mali...Ook de volgende dag, bij het maken van de doktersronde, kwam deze gedachte weer naar boven.

Grijnzend namen we het volgende beeld in ons op. Dr. Guindo (overigens niet onze behandelende dokter dit keer) doet zijn ronde en kom ook even bij ons langs. Hij ziet de tros bananen op Anco's tafel liggen, pakt er één en eet deze rustig op. Om al pratend oude herinneringen van 2003 op te halen. We laten hem vervolgens ook foto's zien waarop hij zelf met Anco staat. Non, zegt hij verbaasd, c'est pas vrai (het is niet waar)! Ben jij dat? Het was ons al opgevallen dat de dokter in drie jaar zichtbaar ouder was geworden.

De foto's doen hun werk, want ook onze behandelende dokter wil ze zien als hij een paar uur later langskomt. De verpleger komt een keer binnen op zoek naar een banaan. Met een knipoog zegt hij: Net als de dokter en geeft ons een grote grijns. Het is hem dus ook opgevallen, denk ik bij mezelf. Zal een bananenetende dokter aan je bed dan toch niet zo normaal zijn?

O ja, inmiddels is bekend geworden wat Anco mankeert. Hij heeft last van een schimmel infectie met de naam “Candida Albicans”. Dinsdagavond mocht hij naar huis met de nodige medicijnen. Het zal nog wel ruim een week duren voor hij weer (enigszins) fit is.

Is er leven na de dood?

Een vraag die onze tijdelijke Bambaraleraar meer dan eens aan ons heeft gesteld. Een vraag die, sinds hij een maand geleden inviel voor onze zieke leraar, echt belangrijk was geworden, was gaan leven. Hij moest en zou het nog een keer horen gisteren, de laatste dag dat wij hem officieel als leraar hadden.

Een groot deel van ons Bamakoteam kreeg met hem te maken, zij het voor lessen Frans of Bambara. Het viel ons op dat waar hij ook kwam, qua groepsamenstellingen, hij vragen stelde over ons geloof, de bijbel en alles wat daarmee samenhing. Op deze manier kon hij ook als het ware 'checken' of onze verhalen overeen kwamen.

Lastig was het soms wel, om zijn vragen in het Bambara te beantwoorden. Soms prevelde ik maar een schietgebedje naar boven dat het dit keer toch écht in het Frans moest, omdat ik de woorden niet had. Maar wacht eens even, dacht ik op een gegeven moment, de Bijbel heeft ze wel. En die is in het Bambara ;-)

Vaak gingen we met een luidbonkend hard een discussie in. Om daar soms weer teleurstellend uit te stappen, omdat we het meer over verschillen bleken te hebben gehad dan overeenkomsten. We moeten de bijbel laten spreken, dacht ik dan bij mezelf, niet onszelf. Een niet altijd makkelijke opgave in de praktijk.

Onze leraar starte gisteren de les met de vraag of ik dominee ben? Hmm, heb ik iets gemist? Dominee? Nee, zendingswerkers. Maar ging hij rustig verder, elke zendeling is toch dominee? Nee, niet elke legde ik hem uit, maar we zijn wel naar de bijbelschool geweest. Maar, ging hij verder, hoe moet dat dan als iemand zich wil bekeren? Moet hij / zij dan naar de kerk? Ah, nu ging er een lichtje bij me branden.

Binnen de Islam zijn 'chefs' heel belangrijk: de chef van het dorp, de chef van de kerk (Imam), de chef van de buurt, etc. Vaak willen mensen niet met je praten over belangrijke zaken, zoals geloof, als je niet eerst met de chef hebt gepraat. Iets van die gedachtengang zag ik ook in onze leraars vragen doorschemeren.

Ook zat hij met de vraag wat iemand moest bidden tot God wilde hij christen worden? En wist je dan zeker dat je naar de hemel ging na je dood? Waarom lieten mensen zich dopen na hun bekering? Allemaal heel ongewone vragen voor een Moslim, maar niet voor een zoekende Moslim.

De Bambarales werd dan ook een les om op het puntje van je stoel te gaan en blijven zitten. In alle eerlijkheid probeerden mijn collega en ik zijn vragen te beantwoorden. Hij legde ook uit dat het erg moeilijk was te blijven geloven in een religie, waarbij je niet zeker weet of je in de hemel komt. Hij had een bezoek gebracht aan zijn maraboet (soort toverdokter, machtig figuur binnen de samenleving) en hem de vraag gesteld of hij wist of hij naar de hemel zou gaan. Na vijf minuten nadenken zei de maraboet: Nee, dat kan ik niet met zekerheid zeggen.

Een eerlijk, maar hartbrekend antwoord voor onze leraar. Om die reden kwamen al bovengestelde vragen op. Inmiddels leest hij elke dag zijn Bambarabijbel en vroeg hij collega's om vandaag langs te mogen komen om te praten. Hij woont namelijk in dezelfde buurt als hen. Bidt met ons dat hij zijn hart mag gaan volgen, en de angsten van afwijzing (door gezin, familie, vrienden, etc) achter zich te laten. Er komt heel wat moed bij kijken om van 'geloof te veranderen' in een maatschappij waar meer dan 90% Moslim is.

Nieuw Minyanka Testament

Ons verblijf in Koutiala doet ons goed. Door interactie met verschillende Malinezen op verschillende gelegenheden leren we in korte tijd veel over de Malineze cultuur en gewoonten. Zaterdag woonde ik voor het eerst een 'opdraging' bij van het Nieuwe Testament in Minyanka. Een feestelijke, en vooral warme aangelegenheid.

De vertaling van het Nieuwe Testament in Minyanka nam zo'n 25 jaar in beslag. Eén van de zendingswerkers van SIL vertelde dat het hen 14 jaar kostte om de taal zo te leren dat men kon beginnen aan het vertalen van de bijbel. Dat de mensen zaterdag meer dan blij waren met het resultaat werd gedurende de hele dag duidelijk.

Achtergrond (Wikipedia)
Minyanka (ook bekend als Mamara, Miniyanka, Minya, Mianka, Minianka en Tupiire) is een Senoufo taal gesproken door ongeveer 700.000 mensen in het Zuid-Oosten van Mali. Qua kenmerken ligt het dichtbij het Supyire. Minyanka vormt één van de nationale talen in Mali.

Zaterdag werd het Nieuwe Testament dan ook dansend en zingend voor het 'uitzinnige' publiek van 1.500 – 2.000 gebracht. Het is voor ons – als Westerlingen – ondenkbaar om te begrijpen hoe blij men was de bijbel in de eigen taal (van het hart) te kunnen lezen.

De viering was in Malinese stijl. Met veel, heel veel toespraken, zang, dans en muziek. En natuurlijk ging men van start met de ons welbekende 'voorstelronde'. Iedere hoogwaardigheidsbekleder werd persoonlijk aan het publiek voorgesteld. Een feestelijk gebeuren. Doodstil werd het toen men voorlas uit één van de Evangeliën, gevolgd door een korte preek.

Naar Afrikaanse gewoonten begonnen we redelijk op tijd en liep de ceremonie slechts 2 uur uit ;-) Gebroederlijk namen we allen plaats in kleine kringen om de dag af te sluiten met een Malinese maaltijd. Altijd weer een goede oefening, eten uit een gezamenlijke kom, daarbij alleen je rechterhand gebruikend.

Gedurende de ceremonie mocht ik foto's schieten. Dat gaf me de gelegenheid om rond te lopen en met eigen ogen te zien hoe de mensen op hun nieuwe bijbel reageerden. Het viel me op dat er één en al blijdschap van hun gezichten af te lezen was. Zelfs de kleinere kinderen drongen zich ver naar voren op het moment dat de bijbels op de hoofden van mensen werden binnengedragen.

Het doet een mens goed om op zo'n belangrijke dag onder de Malinezen te zijn. Zelfs al liep de temperatuur op tot zo'n 40+ graden en wist je na vijf uur niet goed meer hoe je kon blijven zitten ;-)

Knipoog van boven

Greetings van Koutiala! Anco en ik zijn weer herenigd na een week elkaar niet te hebben gezien ;-) Enkele tijd geleden alweer schreef ik een Weblog over de lastige dingen die in zich in een week Mali kunnen voordoen. Om deze reden wilde ik jullie niet onthouden hoe lastige dingen zich kunnen transformeren in goede. Kom t'ie!

Herinneren jullie nog de kwestie rondom de jonge jongensgevangenis Bolle Mineur in Bamako? De lijst met nieuwe leerlingen voor de computercursus die maar niet vrijkwam? We kunnen helaas nog niet zeggen dat er een nieuwe lijst is, maar we kregen wel een goed advies van het moslimhoofd van de vrouwengevangenis, gelegen achter Bolle Mineur.

De situatie kort uitleggend, vertelde zij dat het het beste is om het computerproject tot het einde van het jaar stil te leggen. Dit betekent dat Joel, onze computerleraar, nog wel naar de gevangenis gaat om met de jongens te praten (de relatie te onderhouden), maar dit jaar geen nieuwe cursus meer opstart.

Ook gaf deze vrouw aan dat de directeur in Bolle Mineur wellicht op eigen gewin uit is en simpelweg onze computers wil verkopen. Omdat het project op onze voorwaarden is gestart, komt hij in zijn opinie niet voldoende aan zijn trekken. Dit overigens terwijl we net hadden ingestemd dat ook de leidinggevenden in de cursus konden gaan meedraaien ;-)

De knipoog van boven is dit: de situatie in Bolle Mineur ging maar door en door en er zat geen schot in het verkrijgen van een nieuwe lijst. Dat lag ons zwaar op het hart. Om die reden bad ik ook geregeld de laatste dagen om een duidelijke richting die we moesten opgaan. Ik moet daarbij zeggen dat ik enigszins verbaasd was deze richting te krijgen via het moslimhoofd van de vrouwengevangenis.

Een andere knipoog volgde nog diezelfde dag. Voor ons verlof kwam ik wekelijks op de compound van een Ivoriaans meisje en haar familie. We lazen dan christelijke lectuur om mijn Bambara op een hoger peil te krijgen ;-) en haar wat meer vertrouwd te maken met het Woord van God.

Laat ze nu dezelfde dag (als dat we het advies kregen), thuis bij me langskomen om te vertellen dat ze met school van start is gegaan. Iets waarover we het al zo vaak gehad hadden samen. Ik daagde haar vaak uit na te denken over haar toekomst. Het grappige is ook, dat ze een school in “electronique” en “engels” heeft gekozen. Toen ik het Anco vertelde later, wilde hij maar wat graag haar schriften zien ;-) Technisch geschoolde Malinezen zijn namelijk meer dan welkom!!

Nat pak

Het is alweer bijna een week geleden sinds de laatste Weblog. In de tussentijd ben ik, Ewien, naar een vrouwenconferentie geweest en bevindt Anco zich met Elio in Koutiala. Onze container met spullen is helaas nog niet gearriveerd, maar Anco vond dat hij 'voor nu' meer in Koutiala kon betekenen dan hier in Bamako.

Het thema van deze vrouwenconferentie was: Spreuken 3: 5 en 6. “Vertrouw met heel je hart op de Here en verwacht het niet van je eigen verstand. Laat God delen in alles wat je doet, dan kan Hij je levensweg bepalen...” Een bijbeltekst waar je als vrouwen, wonend in Mali, je mee kan vereenzelvigen. Hoe verleidelijk is het om met ons menselijk verstand de situatie in Mali te bestempelen als: arm, zonder toekomst.

Het team dit jaar was weer totaal anders dan vorig jaar, al vond ik dit jaar de lezingen meer aanspreken, inspireren. Dit wellicht ook als gevolg dat twee van de vijf vrouwen in Afrika hadden gewoond en gewerkt. Nieuw voor mij was de verantwoordelijkheid voor de technische zaken (beamer, powerpoint, geluid), zonder een man meekijkend op de achtergrond ;-) Mijn vertrouwen groeide met de dag. Het was dan ook op meerdere punten jammer dat de conferentie maar 2,5 dag besloeg.

Eén ding zal me echter wel bijblijven. Lori, een single zendelinge (niet CAMA), en ik waren elkaar al dagen aan het 'teasen', op welke manier dan ook. Zij trok gekke bekken naar me, ik gooide een slok water in haar nek. Met als gevolg dat ik de waarschuwing kreeg mogelijk door haar in het zwembad te worden gegooid. Het hotel waar we de conferentie hielden, beschikt ook over een mooi zwembad.

Tot mijn verrassing was het niet Lori die me met kleren al in het zwembad gooide, maar het vrouwenteam, op het moment dat we “silly shots” aan het maken waren in de zwembadtuin, achter het hotel. Twee vrouwen hielden me omhoog in een soort armstoel, toen één van hen opperde me in het zwembad te gooien. Niet wetend dat ze dat echt zouden doen, lachte ik hen uit en schonk er verder niet al teveel aandacht aan.

Raar keek ik op, enkele minuten later, toen ik echt (nogmaals met kleren aan) boven het water bungelde. Aangemoedigd door wat vrouwen, waaronder mijn Noorse vriendin, die ter ontspanning nadobberden in het water. En ja hoor, na het afdoen van sieraden, werd ik echt te water gelaten. Ik had graag de gezichten willen filmen van de Malinezen in het hotel die raar opkeken toen ik druipend door de hotelgang liep ;-)

En Lori, die al lachend door mij werd omhelst tot ze er zelf nat van werd. Wat een bedanking voor het harde werk dat ik voor hen had gedaan, voegde ze er lachend aan toe. Even kwam de gedachte op om ook haar alsnog in het zwembad te gooien. Maar ja, zij had wel erg veel sieraden en alles om. Misschien volgend jaar? Al riskeren we dat het tegen die tijd alweer vergeten is.

Al met al was het een goede, ontspannende tijd, waarin we veel hebben mogen leren. Maar ook de nodige doses humor mee mochten krijgen. En ik? Ik werd op de foto gezet, toen ik verslaafd als ik ben, een cola in het hotel kocht tijdens het eten voor maar liefst 1.500 CFA (ruim 2 euro)....Voor dit geld kun je op straat 1/3 krat (24/3 = 8 flesjes) kopen. Al moet ik eerlijk toegeven dat mijn mond ook even openviel toen hij de rekening kwam presenteren!

Dag bezoek!

Vannacht hebben we ons bezoek, Anco's zus en vriendin, naar het vliegveld gebracht. Wel raar, om na 2,5 week iemand weer terug te zien gaan naar het land waar we zelf oorspronkelijk vandaan komen ;-)

Het was een leuke, afwisselende tijd waarin ze zelf ook op pad zijn gegaan. Ze gaven zelf aan een goed beeld te hebben gekregen van het land, de cultuur / gewoonten en mensen. Ook gaat ons leven en werken op deze manier meer spreken. Het is toch altijd moeilijk om bepaalde dingen zo over te laten komen dat de culturele kloven worden overschreden.

Toch voelen we ons niet alleen nu, zonder bezoek ;-) Sinds een week hebben we namelijk Elio bij ons, een domineeszoon uit Burkina Faso. We hebben in eerdere weblogs al wel eens over hem gepraat. Hij is naar Mali gekomen om een maand – voordat zijn school weer start – 'stage' te lopen bij Anco. Het is een pientere, leuke jongen, één van de beste die we tot nu toe zijn tegengekomen als het gaat om computers en informatique.

Het plan is dat Anco en hij deze week naar Koutiala trekken samen. Om werk te verrichten op de bijbelschool Bethel. Ze zullen niet al het geplande werk kunnen doen, omdat de benodigde spullen hiervoor in twee containers zitten. Eén van het ziekenhuis, waarvan de container van de trein is gevallen. En één van ons, waarin maar geen schot lijkt te komen als het gaat om het vrijgeven bij de douane.

Ikzelf heb al gekscherend gezegd dat het wellicht weer een kerstcadeau gaat worden, net als twee jaar geleden. Niet dat ik dit hoop uiteraard, maar het woord container is me de laatste tijd tot boven het hoofd gestegen. Heb al getracht het een andere benaming te geven – houten kist, C, dat ding -, maar dat helpt me niet het uit de achterkant van mijn hoofd te halen ;-)

Maar goed, deze week brengt weer voldoende afleiding. Anco gaat op pad naar Koutiala en ik ben vanaf donderdag op een vrouwenconferentie te vinden. Deze vindt jaarlijks plaats en wordt georganiseerd door een Amerikaanse groep kerkvrouwen. Zij komen dan naar Bamako om alle (zendeling)vrouwen te “pamperen” zoals ze dat zo mooi noemen.

Dit houdt in: zingen, spreken, maar ook ontspanning. De voorgaande jaren kwamen er vrouwen mee die nagels deden, haren knipten etc. Ik moet eerlijk bekennen dat ik de eerste keer, in 2004, sceptisch stond tegen het hele fenomeen. Maar inmiddels heb ik de contacten die je opdoet tijdens zo'n conferentie leren waarderen.

Dit keer zal ik de conferentie doorlopen als de “technische vrouw”. Ik zal alleen zonder Anco van start moeten gaan, omdat hij de voorgaande jaren altijd zijn vrouwen mannelijk hielp het geluidssysteem op te zetten. We zullen zien !!

Soms zit het mee ...

en soms tegen. De laatste paar dagen zijn niet makkelijk voor ons geweest. Na onze terugkomst uit Dogon is er heel wat gebeurd in onze “mission”. Zo hebben we afgelopen zaterdag nacht onze nieuwe Nederlandse collega's weer op het vliegtuig naar Nederland gezet. Zes weken eerder hadden we hen ook van hetzelfde vliegveld gehaald.

Hierover verder niet in detail tredend, één van hen lijdt aan een depressie die in Mali – tot ieders verdriet – sterker werd in plaats van afnam. De verantwoordelijkheden voor het opbouwen van een nieuw bestaan, het werk dat er lag en de verwachtingen van een ieder versterkten dit alles. Met verdriet in ons hart lieten we hen gaan, in de korte tijd dat we hen beter hebben leren kennen, 'klikte het' tussen hen en ons, zoals we het allen omschreven.

De avond / nacht erop, zondagnacht, brachten we Robin en Annemiek (een Nederlandse vriendin) naar de kliniek, omdat Robin aanhoudende koorts hield. Dezelfde kliniek overigens waar Anco in 2003 werd binnengereden ;-) Inmiddels is de juiste diagnose gesteld en is Robin – tot opluchting van allen – aan de beterende hand.

Afgelopen maandag kregen we te horen dat het vrijkomen van onze container (die we overigens deelden met de eerder genoemde nieuwe Nederlanders) minder snel verloopt dan verwacht en gehoopt. De douane blijft maar allerlei (nieuwe) papieren vragen. Het is nu een soort machtspelletje en het helpt hierbij niet dat veel douanepersoneel recent gewisseld is. De zorgvuldig opgebouwde relaties zijn hierdoor als sneeuw voor de zon verdwenen.

In de middag kwam onze Bolle Mineur computerleraar langs, om te vertellen dat hij weer geen lijst met nieuwe namen (van leerlingen) had ontvangen. Ook daar vond een recente wisseling van personeel plaats, waardoor de directeur (niet bijzonder gek op christenen) flink tegenwerkt. Gisteren, dinsdag, kwam Joel weer langs om te zeggen dat de lijst er is, maar nog niet overhandigt. DV mag hij vandaag weer van start gaan. Dit keer prijkt ook de naam van de directeur zelf op de lijst ;-) Bidt voor fijngevoeligheid en doorzettingsvermogen voor Joel.

Als klapper (;-) ontvingen we een e-mail van onze veldleider dat een echtpaar, nu in Amerika, niet terug zal keren naar Mali. Een gerechtvaardigde, maar moeilijke beslissing , o.a. genomen a.g.v. het eerder genoemde SFR enkele weken geleden. Een beslissing die bij ons team hard aankomt, maar uiteraard vooral bij het betreffende echtpaar en hun kinderen.

Deze Weblog is niet bedoeld om medelijden op te wekken ;-), maar om een realistisch beeld te geven van onze week. Het is, zoals in ieders leven, niet altijd rozegeuren en maneschijn op het zendingsveld. Maar we mogen erop vertrouwen (heb ik vanochtend ook net gelezen ;-) dat God alles doet meewerken ten goede, voor hen die Hem liefhebben.

Veel zegen toegewenst voor een ieder deze week!

Winderig Dogon

Na de aankomst van zus Arianne en vriendin Marlies hebben we nog niets van hen laten horen via de weblog. Bij deze. Momenteel zijn Anco & ik teruggekeerd naar Bamako, terwijl zij hun reis samen voortzetten. Gisteren zijn ze met de boot vanuit Mopti vertrokken naar Timboektoe. Als de reis goed verloopt, komen ze hier morgen rond de middag aan.

Voordat we hen in Sevare (stadje vlakbij Mopti) achterlieten, zijn we gezamenlijk op reis geweest. Allereerst hebben we hen meegenomen naar Koutiala, om het ziekenhuis en de bijbelschool te bezoeken. Ook mochten ze kennis maken met onze collega's aldaar, die ons allen hartelijk ontvingen.

De bijbelschool had inmiddels bezoek gehad van een Frans team, dat hen voorzag van zonne energie en alles dat ervoor nodig is. Anco ging (positief) 'uit z'n dak' toen hij al het materiaal zag dat ze inmiddels hadden geïnstalleerd. Het was echt beter dan hij had durven dromen. De bijbelschool Bethel in Koutiala had voorheen gemiddeld drie uur stroom via een dieselgenerator, die meer dan de helft van hun maandelijkse schoolbudget opslurpte. Een hele vooruitgang dus!

Na Koutiala zijn we doorgetrokken naar één van de meest bijzondere plekjes van Mali: het Dogongebied. Een stukje geschiedenis: In de 11e eeuw verjaagden de Dogon de pygmeeën uit dit gebied om zich er zelf te vestigen. Op het onherbergzame rotsplateau was tot de komst van de Dogon nauwelijks vruchtbare grond te vinden. Zij brachten er daarom manden met vruchtbare aarde naartoe, zodat ze gewassen konden gaan verbouwen. We wandelen met een gids door de dorpjes van uit leem opgetrokken huisjes en maken kennis met het animistische geloof. Dat voor de Dogon alles een ziel heeft, komt tot uiting in het prachtige houtsnijwerk, van bijvoorbeeld de deuren van de graanschuren of de maskers die ze voor hun rituelen gebruiken.

In de ongeveer dertig dorpen vindt iedere vijfde dag de belangrijkste gebeurtenis van de vijfdaagse week plaats: de markt! De koopwaar wordt zo aantrekkelijk mogelijk op de grond uitgestald, maar de meeste tijd gaat op aan het roddelen over de omringende dorpen. Bijna geen enkel dorp heeft elektriciteit of stromend water. Het is dan ook enigszins behelpen tijdens onze overnachting in de Dogondorpen. Maar wanneer de zon ondergaat en je je slaapplaats buiten op het dak opzoekt, doet de aanblik van de overweldigende sterrenhemel het gebrek aan comfort gauw vergeten.

Niets is minder waar. Een bezoek aan het Dogongebied is meer dan bijzonder, iedere keer weer. Het slapen op het dak was dit keer van iets minder comfort. Het dak was smal, waardoor je angsten kon ontwikkelen er 's nachts af te kunnen vallen ;-) Daarnaast stak de wind enorm op en hadden wij, Anco en ik, het warm onder Arianne's slaapzak. Maar zij, Arianne en Marlies, het koud in hun lakenzak.

De koude en korte nacht(rust) was al snel vergeten toen we verder trokken langs de verschillende dorpjes. Al kolanoten, pennen en snoepjes uitdelend, maakten we onze doorgang door de dorpjes. Ook een ritje op een koeiewagen maakte onderdeel uit van het geheel. Dit keer troffen we het enorm met onze gids. Hij was opgegroeid in het gebied en wist ons dus veel te vertellen. En verhalen vertellen kunnen ze, de bewoners van de Dogon!

Toch typisch hoe anders je kunt leven. Zij hebben niet veel meer dan een lemen huisjes, wat kleren, kookgerei, een hond, haan en wat beesten. Hun vermaak bestaat uit: feesten / dansen en verhalen vertellen rondom het vuur. En toch lijken zij zoveel gelukkiger?! Of zou het dan toch bedrog zijn? En verlangt een ieder naar vooruitgang? Een mysterie dat me bezighield tijdens onze tocht, maar waarop ik nog geen duidelijk antwoord heb mogen ontvangen...

Bekijk onze fotogalerij voor meer foto's van onze Dogontrip!!

Nieuw werk

Nee hoor, we zijn nog steeds zendelingen in Mali. Voor hen die bij de titel van deze Weblog dachten dat we van baan veranderd zijn ;-) Wel is er voor Ewien een 'ander' aspect bijgekomen, bij het werk dat ze vooral achter de computer deed. Vanavond mocht ik weer met collega Carina mee naar de Ghana bar. Een bar waar ze Engelstalige 'ladies' opzoekt om met hen over God, hun werk en hun leven te praten.

Er zijn alweer 6 maanden verstreken, sinds de laatste keer dat ik hier met Carina was. Net voordat we op verlof kwamen naar Nederland, als ik me goed herinner. Er zijn andere gezichten bijgekomen sindsdien, maar de plek en het werk zijn niets veranderd. Het is nog steeds zo donker, dat je moeite moet doen om te zien wie je tegenover je hebt.

Mooie namen kwamen er weer voorbij: Joy, Tina, Karen, Irene....met even mooie gezichten en speciale dames. Iedere vrouw heeft zo weer haar eigen karakter, haar eigen droom. De één houdt van haar werk, de ander zou 'indien God een wonder uitwerkt' vanavond nog ermee willen stoppen. Vaak bedoelen zij met zo'n wonder een andere goede baan, waarmee ze net zoveel geld verdienen (of meer) als ze nu doen. Weer anderen hebben een oprecht verlangen om terug te gaan naar hun geboorteland, zoals Nigeria, Ghana of Togo.

Het is bijzonder hoe Carina het verhaal van David en Batseba zo weet te vertellen, dat het de dames aanspreekt. Dat ze er wat mee kunnen in hun leven, op dit moment. Het is een verhaal over het voor God verbergen van je zonden, over het slapen met iemand anders dan je eigen man / vrouw. Een verhaal ook van hoop, van terugkering tot God.

Het doet me veel om deze vrouwen zo te zien, in een kringetje om Carina die met een kleine zaklamp haar bijbel leest. Ook lachen we met z'n allen als we horen welke vragen de vrouwen elkaar onderling stellen. Al wijst Carina altijd serieus op de mogelijkheid om uit dit werk, uit dit leven te stappen. Helemaal nu ze een inloopcentrum runt, samen met andere christenvrouwen, waar de vrouwen in de namiddag terecht kunnen voor een praatje, een film of gebed.

Het zeepproject – enkele maanden geleden gestart – is een andere mogelijkheid om geld te verdienen. Binnenkort zal er een andere groep vrouwen van start gaan, inclusief Engelssprekende Nigerianen, als ze zich aandienen. Een goed alternatief dus, voor de vrouwen die écht uit de prostitutie willen stappen.

Bij de laatste twee dames komt ook naar voren dat de Ramandan voor hen een stille tijd is. De moslims die oprecht vasten, zie je tijdens deze maand niet in de Ghana bar. Wanneer we vragen wat voor hen te bidden, kijken Carina en ik elkaar aan, als één van hen om wijsheid vraagt. Een goed gebedspunt haken we in. Wijsheid in de te nemen stappen, wijsheid tijdens deze maand van de Ramandan. Wellicht dé maand om de zonde, in dit geval prostitutie, voorgoed de rug toe te keren. Om een vol, nieuwe start te maken, samen met God.

Container in Bamako ;-)

Was de container in de vorige weblog “bijna” in Bamako, inmiddels weten we dat hij 'echt' in Bamako is gearriveerd. We hebben hem (of haar ;-) nog niet met onze eigen ogen gezien, maar we mogen erop vertrouwen dat hij echt bij de douane staat.

Nu is het wachten op de papieren om de container vrij te krijgen. Onze vorige container heeft aardig lang bij de douane gestaan, dus we hopen van harte dat het dit keer minder tijd en geld in beslag gaat nemen. Vertrouwen daarin hebben we wel, omdat het in onze ogen anders, beter, geregeld is dan de vorige keer.

In onze Malinese kerk hebben we een christen gevonden die van beroep “transiteur” is. Hij houdt zich dagelijks bezig met het papierwerk en de bedragen daaromheen die nodig zijn om een container Mali in te voeren. Ook komen onze spullen nu op naam van CPAM (NGO voor het ziekenhuis in Koutiala) binnen, omdat er spullen in zitten die nodig zijn voor het werk in Koutiala.

Voordat de container op ons erf verschijnt, krijgen we bezoek uit Nederland. Arianne, Anco's zus, en vriendin Marlies komen vrijdagnacht aan in Mali. We zijn erg benieuwd hoe zij Mali zullen ervaren en meerdere collega's hebben al suggesties gedaan om de twee weken dat zij hier zullen zijn te vullen.

Het is voor ons alweer even geleden dat we bezoek in Mali hebben gehad. Marc & Janneke zochten ons op in januari 2005. Nederlands bezoek is dan ook meer dan welkom ;-) Het vergt wel even een aanpassing binnen ons huis. De logeer/werk kamer is sinds 2005 meer werk, dan logeer geworden. Tijd om een en ander op te ruimen en in te richten voor het komende bezoek.

Anco moppert wel eens dat het allemaal 'slechter' is geworden nadat ik ook mijn intrek heb genomen in de werkkamer. Kort na onze terugkomst in Mali. Voorheen werkte ik vooral in de woonkamer, een warmere (geen airco), maar vooral ook 'meer afleidende' omgeving. Nu kan ik als het ware de werkdeur achter me dichttrekken en genieten van een boek, film of spelletje in de avond. De visuele verleiding om altijd bezig te zijn met werk is minder groot.

Voorlopig blijven we in Bamako, naast wellicht toeristische attracties met Arianne en Marlies. De tweede week van november staat er weer een reis gepland, dit keer naar Guinee (de Hope Clinic). We zullen dan, samen met een groepje Amerikanen, werken aan het 'technisch klaarmaken' van de kliniek.

Container bijna in Bamako!

Zegt men...met de nadruk op 'bijna'. We hebben al heel wat horrorverhalen gehoord. Over containers die van de trein vallen, tussen Dakar en Bamako. Tot containers die drijvend in het water worden aangetroffen. Als ik er goed over nadenk moet ik me maar zo min mogelijk letterlijk inbeelden, want anders raak ik in paniek ;-)

Het bericht dat de container wellicht vandaag aankomt, kregen we onder ogen toen we in Koutiala waren. Hier waren we voor een conferentie en deels werk. Slechte combinatie in de praktijk overigens, omdat je – zodra je aan het werk gaat – niet meer (terug) naar de conferentie gaat. Om die reden leek het ons verstandiger om de eerste dag de conferentie te bezoeken en de tweede dag pas aan het werk te gaan.

Een bijzondere conferentie overigens, waar zo'n 300 Malinese dominees en hun vrouwen op af kwamen. Het onderwerp van wat men noemt “een College of Prayer” was het samen praten, samen bidden als Malinese man en vrouw. Iets wat bij ons heel normaal kan zijn, maar in een land als Mali zeker niet vanzelfsprekend is.

Wat mij persoonlijk heel erg aansprak was de eerlijkheid en openheid waarmee dingen bespreekbaar werden gemaakt. Zo gaf de nationale kerkpresident, Moïse Guindo, persoonlijk een getuigenis over een 'zwarte tijd' uit zijn huwelijk. Een tijd waarin zijn vrouw en hij niet samen praatten, en samen baden, voor zowel privézaken als werk.

Ook bracht het Amerikaanse (leiders)team bepaalde hindernissen naar voren die het samen bidden, samen praten in de weg stond. Eén daarvan was de Malinese cultuur. Een ander de culturele gedachte en gewoonten van de (eerste) zendelingen in Mali. Het is bijvoorbeeld in Mali niet gewoon dat man en vrouw samen aan tafel eten. Voor ons toch de plek om dingen te bespreken, die zich die dag hebben voorgedaan. In Mali eet de vrouw vaak apart met de kinderen.

Interessant vond ik de opmerking van het Amerikaanse team dat ook de culturele gewoonten van de (eerste) blanke zendelingen in de weg stonden. Om dit te visualiseren kwam een collega in de kring van mensen staan om vergeving te vragen voor datgene wat toendertijd uit goede wil is gedaan. Hierbij bijvoorbeeld denkend aan het stichten van de kerken met een eigen stijl van muziek en kerkorde.

Als reactie hierop kwam Moïse Guindo ook naar voren en vroeg vergeving voor datgene wat “de Malinese christenen” niet goed hadden gedaan. In het verleden heeft zich namelijk nogal wat spanning voorgedaan tussen kerk en missie. Vaak ging het hierbij om geld en/of kwaadsprekerij. Het niet willen luisteren en/of openstaan voor de ander.

Ook voor ons (Anco en mij) waren deze dagen belangrijk om weer eens stil te worden gezet bij de noodzaak van communicatie binnen een 'gezin'. Het is vaak zo makkelijk om het werk te doen, iedere dag weer, zonder al teveel (onbewust) met elkaar te communiceren. Stil te staan, voor elkaar te bidden.

Onze dominee in Mali en zijn vrouw waren er ook, en zijn zelfs met ons meegereden van Bamako naar Koutiala en terug. Ook hij gaf aan dat de conferentie waardevol was en dat we als westerlingen en Afrikanen elkaar moeten liefhebben, over de culturele barrières heen. Een heel mooi gegeven, niet altijd makkelijk uitvoerbaar in de praktijk! Toch ervoer ik dat wel degelijk tijdens de conferentie in Koutiala: de wederzijdse liefde voor elkaar!

Dag van de onafhankelijkheid

Vandaag is het behoorlijk stil op straat, veel Malinezen doen het rustig aan. Het is namelijk een vrije dag vanwege de verkregen onafhankelijkheid in 1960 onder leiding van President Mobido Keita. Dat did niet zonder slag of stoot ging, moge duidelijk zijn.

Keita bleef niet lang aan de macht, zoals de onderstaande 'korte tijdslijn' duidelijk maakt. De genoemde Touareg zijn een trots woestijnvolk met een nomadische levenswijze. Hun traditionele leefgebied ligt in het noorden van Mali en overschrijdt de vroegere koloniale en huidige grenzen van Mali. Ze voelen zich gemarginaliseerd en komen in gewapend verzet. Ook nu, anno 2006, gaat deze strijd door.

Eind 19e eeuw
Frankrijk lijft het Malinese gebied in bij hun koloniale rijk. Ze noemden het gebied Soudan. Begin verzet van de Touareg. Het Franse koloniale bewind reageert met harde hand op het verzet.

1960
Afhankelijkheid van Frankrijk. Het nieuwe land –onder leiderschap van Mobido Keito- word Mali genoemd. Keito stelt een eenpartijensysteem in en treedt hard op tegen het verzet van de Touareg.

1963
Eerste Touareg rebellie tegen President Modibo Keita.

1968
Keita wordt afgezet door het leger. Hun leider Generaal Moussa Traoré handhaaft het politieke systeem en de harde lijn tegen de Touareg. Hun verzet verhevigt. Moussa Traoré wordt in 1991 na een burgerrevolutie afgezet.

Toch blijven de Malinezen Keita trouw, omdat onder zijn leiding Mali een onafhankelijkheidsstatus heeft verkregen.

Ook wij vieren deze vrije dag, zei het op een geheel eigen wijze ;-) We bleken zo moe te zijn van alle gebeurtenissen de afgelopen weken, dat we met moeite ons bed uit konden komen. Verschrikt keken we dan ook op de klok, om te zien dat we tot zeker half 12 hadden gedut/geslapen. Kan met een gerust hart zeggen dat ik dat toch al jaren niet voor elkaar heb gekregen ;-)

Het is goed om even op adem te komen, want wellicht reizen we volgende week alweer af naar Koutiala. Om nog wat werk af te maken en naar een conferentie te gaan. Geheel zeker is het nog niet, omdat het toch wel kort na onze reis naar Burkina is.

Gisteren hadden we een gesprek met het leidersteam van Mali en West-Afrika. Dit als onderdeel van het eerder genoemde SFR, Strategic Field Review. Het was een goed gesprek en we mochten ook vooral met elkaar lachen. Het is ons met name het laatste jaar duidelijk geworden dat we gezegend zijn met een sterk leiderschapsteam. Een team dat met name oog heeft voor ieders gaven en talenten.

Uit de vele gesprekken die de afgelopen week zijn gevoerd, zal een strategisch beleidsplan voortvloeien. Wat onze rol in het geheel 'precies' zal gaan zijn, zal de komende tijd duidelijk worden. We houden jullie op de hoogte!

Terug in Bamako

We zijn weer terug op onze eigen stek in Bamako. Moe, maar voldaan! Toen we uit de auto stapten, troffen we een dolblije Bantu aan en onze kok in de keuken! Wat wil je nog meer na een vermoeiende reis vanuit Burkina?

De ochtend vertrokken we rond 7.30 uur vanuit Bobo, om vervolgens rond 6 uur in de avond aan te komen in Bamako. Morgenochtend vallen we direct met onze neus in de boter, een eerste team bijeenkomst voor het Strategic Field Review. Wat is het weer heerlijk om thuis te zijn ;-)

Het was best bijzonder om twee weken deel uit te maken van een ander (werk)veld en tijdens deze hele periode te wonen in een....jawel guesthouse! Al met al was het hard werken, maar ook erg gezellig. We hebben zo ongeveer elke avond bij een ander gezin aan tafel gezeten.

Ook werden we vrijdag jl. mee uitgenomen om te bowlen. En dat konden ze de Amerikanen! Anco en ik hadden met name lol over het feit dat we het alletwee beroerd deden. Techniek van niets, maar vooral veel plezier om elkaar. Wat wil je nog meer?

Een dezer dagen zal ik de gemaakte foto's in Burkina Faso uploaden. Er zitten mooie tussen, dus kom vooral van de week nog eens terug! Een groet vanuit Mali.

Internet update Ouaga

We zijn nu bijna een week in Ouaga om het CAMA-team te helpen bij het opzetten van een eigen internet-netwerk. Wat makkelijk leek in eerste instantie, bleek een stuk moeilijker in de praktijk.

Afstanden tussen de verschillende huizen en dus modems bleek niet het probleem te zijn, maar de hoogte. Het basisstation (base) ligt namelijk als het ware in een diep gat, waardoor antennes meer de hoogte in moeten om de gewenste signaalsterkte te krijgen.

Dat het team serieus bleek in het koppelen van hun 12 locaties, bleek al vanaf het begin. De meest technische dominee van het CAMA-team was twee weken vrijgezet, met ook een Burkina Bé. Een handige jongen van 20-22 jaar, met gevoel voor techniek. Van het soort dat je maar weinig tegenkomt in West-Afrika.

Hij volgt zijn technische studie aan een goede school in Ouaga en heeft als specialisatie: netwerken en het onderhoud ervan. Niet een niet onbelangrijk onderwerp hebben we in Mali ervaren de afgelopen periode. Het is ons nog niet gelukt om een geschikte Malinees te vinden die dit onderwerp beheerst of kan/wil beheersen.

De afgelopen week is zwaar geweest voor met name Anco en de genoemde twee. Dingen die op het oog makkelijk moesten kunnen, namen veel meer tijd in beslag dan in eerste instantie beraamd. Je zou denken dat we na twee jaar Mali-ervaring wel wisten dat technische zaken hier vaak twee keer zo lang duren als elders in de wereld ;-) Maar ja, zonder goede moed zouden we helemaal nergens komen. Dus petje af!

Elio, de jongen waarover ik al sprak, heeft met grote ogen staan kijken de eerste dagen wat er allemaal bij het opzetten van een netwerk komt kijken. Het is als het ware een praktijkstage voor hem, waarbij hij de theorie van school goed kan gebruiken. Slim is hij wel en hij heeft al heel wat termen in zijn hoofd opgenomen. Hij zal dan ook een sleutelfiguur worden in het onderhouden van het netwerk dat we hopen achter te laten ;-)

In oktober hopen we naar Koutiala te gaan, om daar de bijbelschool te voorzien van solarenergie en hen tegelijkertijd aan te sluiten op het bestaande internet-netwerk. We hebben Elio dan ook gevraagd om ook te komen, aangezien zijn school pas start in november en hij familie heeft in Koutiala. Twee vliegen dus in één klap. Hij reageerde enthousiast en het ziet ernaar uit dat hij het serieus wil overwegen.

We zullen zien wat onze tijd hier in Ouaga uiteindelijk brengt, oplevert. Het leert ons in ieder geval weer te leven bij de dag. Bijbels ook zou ik zeggen, om geen zorgen te hebben voor morgen. Niet altijd even makkelijk, als je in theorie weet wat er allemaal nog voor elkaar gebokst moet worden in een toch korte tijd ;-)

Hartelijke groet voor een ieder vanuit het koelere Ouaga!

Kookkunsten

We willen in deze weblog een heugelijk feit mededelen. Sinds een week kunnen we genieten van een heuse kok! En koken dat ze kan...zonder dat we ons er ook maar een moment mee hoeven te bemoeien. Heerlijk om dit (niet favoriete) deel van ons leven in Mali in handen van een expert te geven.

Koro, zo heet ze, is dan ook een geschenk uit de hemel. Koken in Mali staat niet gelijk aan (bijvoorbeeld) koken in Nederland. Er bestaan geen uitgebreide supermarkten, wel uitgebreide markten ;-) Ook is het begrip kant-en-klaar producten hier niet bekend. Tenzij je er een klein fortuin aan uit kunt en wilt geven. Groenten en fruit zijn in beperkte mate aanwezig en moeten zorgvuldig schoongemaakt worden, wil je maag zich niet drie keer omdraaien.

Slechts enkele redenen waarom we zo blij zijn met een kok, die koken ook écht leuk vindt ;-) Koro is een vrouw die we via een Nederlandse vriendin op het spoor kwamen. Of eigenlijk kwam zij ons op het spoor. Op een avond belde ze ons op met de vraag of we haar aan werk wilden helpen.

Na een gesprek met haar te hebben gehad, klikte het en dachten we: laten we gewoon eens een proefweek nemen voor onze reis naar Burkina Faso (a.s. zondag) en zien hoe zij en wij haar bevallen. Nou, we waren direct weg van haar kookkunsten. Ze werkt niet alleen heel schoon (erg belangrijk in een land als Mali), maar weet ook zelf van wanten. Ze heeft veel bij Franse ontwikkelingswerkers gewerkt en is dus ook met name Europees georiënteerd.

Daarnaast hoeven we haar gewoon niet te vertellen (we hebben namelijk weinig fantasie op kookvlak) wat ze de drie ochtenden per week dat ze komt moet klaarmaken. Dat bedenkt ze allemaal zelf, zonder ook maar één kookboek in te kijken. Het is echt een kunst!

Zij neemt op deze manier een stukje kookstress bij ons weg – deze tijd kunnen we dan weer aan andere (werk)zaken besteden - , terwijl we haar met haar drie kinderen een vast inkomen bieden. Beide partijen gelukkig! We weten (nog) niet veel van Koro, anders dan dat haar man haar sinds December 2005 heeft verlaten. Bij de opvoeding van haar drie kinderen staat ze er nu dan ook helemaal alleen voor. Geen eenvoudige taak, in een land waar de armoede aan de orde van de dag is.

Haar (sociale) situatie deed ons dan ook mede besluiten om van haar deugd (= koken) onze deugd te maken. We houden jullie van Koro's situatie en kookunsten op de hoogte.

p.s.

De komende twee weken zullen we minder bereikbaar zijn (qua e-mails, Skype, etc), omdat we voor twee weken naar Burkina Faso gaan. Met als doel: het opzetten van een (onderling) internetnetwerk.