Mama's en de papa's

Laten we starten met een foto van de Inga dam (vorige blog). Zie je Anco staan op de trap? Niet? Geen zorgen, er is niets mis met je ogen...hij valt nu eenmaal bijna weg tegen de grootste dam :)

Nu we onze vijfde week in Congo in zijn gegaan, beginnen we dieper over bepaalde zaken na te denken. In zowel positieve als minder positieve zin :)

Eén ding is zeker: Congo - als natie - heeft nog een lange weg te gaan. Terwijl ik dit tik hoor ik gezang op de achtergrond. Op dat vlak heeft Congo meerdere streepjes voor op Mali. De gemiddelde Congolees heeft een zangstem van hoog niveau. Met het daarbij behorende ritme :)

Qua economie en ontwikkeling daarentegen ligt Mali ver voor op Congo, hoe bizar dat soms ook klinkt. Mali behoort tenslotte ook tot de 10 armste landen van de wereld. De oorlog en jaren schrikbewind hebben veel stuk gemaakt, waardoor de wederopbouw maar niet op gang wil komen. Men blijft steken op het zogenaamde overlevingsniveau.

Zolang zaken op hoger niveau ook niet beter worden geregeld, zullen er weinig 'Westerse bedrijven' geld in de maatschappij willen pompen. Terwijl dat juist een impuls zou geven aan de economie en dus ook werkgelegenheid.

Bijna elke Congolees zou ook het liefst naar het buitenland willen, om of te studeren of te werken. Maar zo gemakkelijk is dat niet. Ook wonen er aardig wat Congoleze intellectuelen in het buitenland. Maar over terugkeren denken ze niet na, zolang er geen orde op zaken wordt gesteld.

En zo is de cirkel eigenlijk weer rond. Het stemt de gemiddelde Congolees treurig. Men heeft weinig zicht op verandering de komende (min) 10 jaar. Tenzij de verkiezingen volgend jaar een totale ommekeer brengen. Men hoopt en bidt hierop!

En dan de mama's en de papa's...Het trof me ineens dat ik het enigszins bijzonder - of moet ik zeggen bizar? - vind dat in een maatschappij waar zoveel wantrouwen en achterdocht is, men gewend is elkaar mama of papa [vul je naam maar in] te noemen.

Voor ons wel gunstig, kunnen we die dimensie ook eens aan onze naam toevoegen :) Maar toch! Het beeld van een mama of papa zou toch een heel andere sfeer moeten oproepen over het algemeen. Of wellicht denk ik teveel door en is het simpelweg de positie die je in de maatschappij bekleed. Wie zal het zeggen?

p.s.
Mijn oog viel op de Blog-titel "God komt nooit te laat"... Daar houd ik me aan vast, ook voor Congo.