Caleb was onze portier in de stad op het kantoor. Gisterenochtend kwam hij niet op zijn werk opdagen. De nachtwacht ging dus maar eens richting Caleb's huis om te kijken wat er eventueel aan de hand was.
Hij was nog maar net de straat uit van het kantoor en daar stond een hele groep mensen bij elkaar. Daar aangekomen bleek Caleb op de grond te liggen. Omstanders wisten te melden dat hij afgestapt was van zijn fiets en vervolgens zijn fiets tegen een boom zette en vervolgens neerviel.....
Kaleb bleek de laatste tijd al meer flauw gevallen te zijn en had een lage bloeddruk aldus een arts. Hij was nog maar 53 jaar. Toch dachten we dat hij al in de zestig was, zo zag hij er tenminste uit. In Mali ligt de gemiddelde levensverwachting rond de 45 jaar.
Afgelopen vrijdag was de begrafenis, daar gaat hier in Mali nooit langer dan 1,5 dag overheen. Meestal wordt 'de overledene' dezelfde dag nog begraven, maar goed het was nu met 30 graden nog relatief koel. We gingen eerst naar de kerk, waar wel zo'n 300 mensen bij elkaar gekomen waren om afscheid te nemen van Caleb. Hij was een geliefd persoon.
De dienst was echt voor de levenden, er werd wat over Caleb verteld, maar men sprak vooral over het heldere evangelie wat Caleb als zijn Hoop in het leven kende. Vanaf z'n 12e jaar in de kerk gekomen, op z'n 24e gedoopt en in zijn achtertuin was een nieuwe kerk begonnen die vandaag de dag tot een grote gemeente is uitgegroeid. Heel zijn leven zich in de gemeente ingezet en veel betekent voor vele medemensen. De laatste jaren had hij een 'rustiger' baantje bij ons zendingskantoor als portier.
Hij lag gewoon voorin de kerk op een soort tafel met een kleed erover heen. Een kist is te duur. Na de dienst vlug naar de begrafenis waar als je er aankomt toch al blijkt dat ze hem vanuit het busje (ja ook rouwauto's komen er hier niet aan te pas) direct in het graf gelegd hebben. De begraafplaats op zich is een verschrikkelijk e aanblik. Een smal weggetje op een ongeveer 2 hectare braakliggend terrein. Links van het weggetje allemaal verbrand afval en duizenden koeienhorens, die moeilijk verbranden. Rechts van het weggetje allemaal heuveltjes wat erop duidt dat er iemand begraven ligt.
De grafheuveltjes verregenen al gauw tot een wat hobbelig landschap waar iedereen gewoon overheen loopt en de grafheuveltjes direct langs de weg daar worden 'gewoon' auto's overheen geparkeerd. Bij Caleb's graf aangekomen staan alle mannen er omheen en de vrouwen kijken op een afstandje van zo'n 15 meter toe. Ik (Anco) sta daar en zeg tegen mijn buurman: “Joh ik sta toch zeker ook op iemands grafheuveltje” Ja dat geeft niets is het antwoord..... Het is even wennen.
Het graf zelf is een gat van ongeveer 1,5 meter diep en aan de zijkant onderin zover uitgehold dat ze het lichaam helemaal in de zijkant van het graf kunnen duwen. Nu worden er modderstenen gepakt en wordt er met modder en de modderstenen netjes een muurtje gemetseld zodat het lichaam niet meer te zien is en je alleen een recht gat de grond in overhoud. Nu beginnen heel wat mannen met scheppen en met de blote handen het gat weer te vullen met de losse aarde. Omdat het lichaam zo netjes in de zon gebakken aarde is weg gemetseld gaat het niet stinken en gaan honden en andere beesten er niet naar graven. Met de losse grond wordt even netjes een grafheuveltje gemaakt.
Nu nog weer even gauw terug naar de kerk voor een minuut of 10 en dan op naar het huis van de familie. Iedereen blijft daar even zitten. Alle vrouwen op de binnenplaats en de mannen bij elkaar op de straat voor het huis. Dan na een half uurtje meldt de familie dat we permissie hebben om te vertrekken. Je hoeft dan nog niet weg, maar je bent vrij om te gaan.
Tja dat was weer eens een bijzondere ervaring, leven en dood is dagelijks zo dichtbij hier, maar ook voor de aanwezigen een grote troost dat Caleb nu in de Hemel is bij Zijn Vader.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten