06 december 2004

Een zondag als geen ander

De zondag begon als alle anderen...Met ons 's ochtends klaar maken voor de kerk. Dit keer wilden we naar een Franse dienst in de stad, omdat daar ook een christelijk winkeltje was waar we wat dingen / cadeaus konden kopen.

De dienst begon als sommige anderen...We zongen ter voorbereiding op Kerst wat Kerstliederen en luisterden naar een preek die in het teken van Kerst en de komst van het kindje Jezus stond. Ook het koor zette haar beste beentje voor, erg mooi om stil van te genieten. De dienst eindigde ook als alle anderen...We kregen de zegen mee, gaven verschillende mensen om ons heen een hand en wenste hen een goede zondag.

Op het moment dat we naar buiten gingen werd deze zondag 'als geen ander'. We kwamen een Malinese man tegen, waarmee we weleens een woordje Nederlands hadden gewisseld. Ja, jullie lezen het goed, Nederlands! Hij bleek een vriend te hebben in, naar ik meen, Brussum en beschikte om deze reden over enige Nederlandse vocabulaire.

Onze vriend had dit keer een bijzonder verzoek: of we voor dinsdag even een Franse brief aan zijn vriend in het Nederlands wilden vertalen. Dan zou deze door anderen mee worden genomen naar Frankrijk om daar op de post te doen. Waarom Frankrijk dachten wij? Maar daar was over nagedacht, vanuit Frankrijk zou de brief eerder zijn Nederlandse vriend bereiken. Na enig overleg tussen Anco en mij besloten we het direct te doen, zodat we niet speciaal terug hoefden te komen dinsdag om de brief langs te brengen.

Zo gezegd, zo gedaan, dachten we. Op een bankje neergestreken, begonnen we aan de vertaling. Onze Malinese vriend haalden er enige kleine woordenboekjes voor ons bij (een Frans-Engelse en een Frans-Duitse), voor als de brief woorden zou bevatten die we niet zouden kennen. Ook lette hij er zorgvuldig op dat we geen stukken zouden overslaan en moedigde Anco zo nu en dan aan wat langzamer voor te lezen, omdat hij doorhad dat ik, Ewien, het tempo niet altijd bij kon houden.

De inhoud van deze brief was bijzonder en gedetailleerd. Hij bedankte zijn vriend voor de zorg die hij voor hem droeg en vroeg hem een aantal dingen op te sturen. Zo had hij een hydraterende crème nodig, omdat zijn voeten opengescheurd waren. Hij had al een aantal dermatologen in Mali geraadpleegd zei hij, een aantal crèmes, die hij bij name noemde, geprobeerd, maar niets baatte. Om dezelfde reden (zijn voeten) vroeg hij ook om goede sandalen van een bepaald duur Duits merk. Dezelfde dermatologen zouden hem hebben afgeraden langer plastic sandalen / slippers te dragen. Sandalen dus ook maar opsturen, maar wel met bon, zodat hij ze, als ze onverhoopt niet pasten, terug kon sturen.

Het laatste verzoek aan zijn vriend bedroeg het opsturen van 'echte boter', pure chocolade en energiekoeken, want hij had honger en kwam energie tekort. De boter moest wel in bevroren staat opgestuurd worden, verpakt in diepvrieszakken, anders zou deze gesmolten zijn tegen de tijd dat het aankwam. De boter moest van recente productie datum zijn zodat deze nog even goed zou blijven.....

Bij het vertalen van deze brief moesten Anco en ik zo nu en dan wel een beetje lachen, maar we begrepen de ernst van waaruit hij zijn Nederlandse vriend schreef. Vele gezinnen in Mali hebben niet voldoende geld en dus ook niet voldoende eten om de dag rond te komen. Ondervoeding, in combinatie met ziekten als malaria en aids, zorgen in Mali voor één van de hoogste kindersterfte cijfers van de hele wereld. De levensverwachting bedraagt zo'n 45 jaar.

Geen opmerkingen: