Het was vroeg vandaag, vroeger dan normaal toen ik uit bed stapte ;-) Om welke reden dan wel, hoor ik jullie denken...Wel, we hebben er een kleine bij, ofwel twee tijdelijk dan. Twee jonge puppy's die zich gedragen als twee kleine baby's, voor zover we dat kunnen inschatten zonder ooit ouders geweest te zijn.
Het is wel erg leuk hoor, twee van die kleine waggelende lab's de hele tijd achter je aan. Ze volgen je werkelijk tot in de verste uithoeken van huis en compound. Maar zo nu en dan moet er ook gewerkt worden. Ons volgende project thuis zal zijn, je raadt het wellicht al, een speelweide. Waar je ze in kunt zetten, zonder elke minuut op ze te hoeven letten.
Klinkt alsof ik het zonder liefde zeg, maar dat is niet zo! We hebben ook alle kinderen van de compound er direct bij, omdat ze, aldus de ouders, nu nauwelijks meer thuis zijn. En ja, da's soms ook gewoon lastig, om een klein kind te vertellen dat de puppy's ook rust nodig hebben. Dat ze, omdat ze zo klein zijn, nog veel moeten slapen. Ja, vertel dat maar eens, terwijl twee grote bruine kinder- en puppyogen je vol verwondering aankijken. Uhhhhhhhhhhhh....(gloeps)
Goede oefening dus, twee jonge hondjes (vanaf morgen één). Vandaag was niet alleen een bijzondere dag, omdat we er een nieuw familielid bij hebben gekregen, hij luistert overigens naar de naam Bantu (= mensenvriend). Vandaag zijn we ook officieel ons werk (= computerproject) in de jeugdgevangenis Bolle Mineur gestart. Dit luidde we in door middel van een 'dedication service'. Excuses voor de Engelse termen door alle Weblogs heen, zo nu en dan kunnen we niet meer in het Nederlands denken. Engels, Frans en Bambara dingen naar de eerste plaats in onze hersenen.
[Vervolg] We komen net thuis van de 'dedication' (opening) van het computerproject in de jongensgevangenis. Het was gaaf om het enthousiasme van, met name, de jongeren te zien. Ook de directeurszoon en 'aanhang' waren aanwezig. Carina opende met twee liederen in Bambara, die ook de jongens goed konden meezingen. En meezingen en klappen deden ze. Overigens wel bijzonder in een (Moslim) cultuur waar zingen niet gewoon is. Daarna sprak de directeurszoon van de gevangenis een kort woordje, gevolgd door Joel Bubna, onze directeur.
Samen bidden en zingen en daarna: de officiële opening van de computerzaal. Een opening in Afrika is geen opening als er geen lintje wordt doorgeknipt en een cakje gegeten (hebben we ons laten vertellen). Anatole (medewerker in de gevangenis) knipte dan ook een heus 'oranje' lint door. Vervolgens gaf Anco nog een kortje demonstratie hoe je de muis goed onder de knie kan krijgen. Jawel, door middel van een spelletje op de computer ;-) Joel sloot af met gebed en de officiële opening was een feit. Joel, onze computerleraar (erg verwarrend die namen) hoopt volgende week van start te gaan.
We hopen met het project de jongens computervaardigheden bij te brengen. Zodat ze een betere kans hebben op de arbeidsmarkt, zodra ze de jeugdgevangenis verlaten. Maar, zoals Joel Bubna ook in zijn 'speech' zei, bovenal willen we de boodschap 'achter' de computer aan hen duidelijk maken. Dat God ook van hen, gevangenen, houdt en naar hen omkijkt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten