Eerst maar even een update op mijn jeuk. Het gaat stukken beter, als gevolg van de medicijnen die ik voorgeschreven kreeg. Vandaag is de laatste dag dat ik deze moet slikken en dan hoop ik dat alle vlekken en jeuk weg zijn. Zo niet, dan ga ik morgen even terug naar de arts die me behandeld heeft.
Ik merkte vanochtend droog op dat ik – kijkend naar mezelf – in ieder geval niet meer na hoef te denken over een carrière als model (eenmaal terug in Nederland ;-) De vlekken zijn grotendeels weggetrokken, maar mijn benen – hier verschenen ze als laatste – zien er nog erg bijzonder uit. We zullen zien wat deze laatste medicijndag gaat brengen. Ben in ieder geval dankbaar dat ik weer wat nachten kon slapen.
Terug naar de titel van deze weblog. Twee weblogs geleden schreef ik over ons buurmeisje dat spontaan met ons mee naar de kerk ging. En de eventuele mogelijkheid om haar naar kinderkamp te laten gaan. Een en ander is gelukt – ze is deze week op kamp -, al ging het niet zonder slag of stoot.
Op zondag wilde ik, na de kerk, weer even bij haar familie langsgaan. Zei het niet dat mijn uitslag dit verhinderde. Moedig als het meisje zelf is, is ze met haar 11 jaar zelf naar de kerk gegaan. Vervolgens kwam ze bij ons langs thuis om te zien hoe het met me ging. Ze had in de kerk opgevangen dat ik ziek thuis lag. Bijzonder niet?
Heb haar film laten kijken, terwijl ik het grootste deel op bed lag. Ze vermaakte zich prima en zat helemaal in de film die ik voor haar had opgezet. Toen ik haar later vroeg of ze op kamp mocht van haar ouders, schudde ze bevestigend met haar hoofd.
Diezelfde avond echter bleek anderszins. Ze stond spontaan weer bij ons huis en probeerde me uit te leggen dat ik nu met haar mee moest naar haar vader en oom. Ik moest komen bevestigen dat er echt een kamp was en het meisje dit niet zelf had verzonnen.
Een korte blik richtend op mijn gehavende huid, besloot ik alles te bedekken, en met haar mee te gaan. Het bleek al snel dat vader en oom haar best erop wilde sturen, mits ze wisten wat het programma van de week precies was. Waar ze precies sliepen en wat ze mee moest nemen. De achterliggende vraag kwam niet geheel naar voren, maar het ging hen uiteraard ook om het christelijke gehalte.
Op dat moment besloot ik hen te zeggen dat ik morgenochtend terug kon komen met onze dominee. Hij draait tenslotte al jaren mee met zo'n kamp, terwijl ik er zelf nog nooit lijfelijk aanwezig ben geweest. Dat was goed zeiden ze, en daar lieten we het even bij.
De dominee een en ander uit laten leggen bleek een goede zet te zijn. Hij en de familie bleken uit dezelfde regio te komen en hadden een en ander gemeen. Na een uitleg over het kamp kreeg ons buurmeisje dan ook toestemming om mee te gaan. Inmiddels was het 11 uur in de ochtend, terwijl het kamp om 13 uur van start zou gaan. Ruim op tijd dus voor Malinese begrippen ;-) Ben benieuwd hoe zo'n eerste kampervaring bevalt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten