04 mei 2007

Stressfactor nr. 1!


Op weg naar kantoor besloot ik deze weblog te wijden aan mijn stressfactor nr. 1 in Mali: het verkeer! Helemaal toen ik besefte de route naar kantoor maar liefst 4 x te moeten rijden vanochtend, omdat ik mijn sleutel vergat. Laat er nu, net voor kantoor, bijna een baby onder mijn wielen lopen...doodeng. De tweede keer was de moeder gelukkig meer alert ;-)

Laat ik eens trachten onder woorden te brengen wat er zo tijdens een rit van huis naar kantoor (en andersom) op mijn pad komt....Het blijft een poging uiteraard, want dit is iets wat je zelf moet ervaren wil je begrijpen hoe een en ander in z’n werk gaat.

Bij het verlaten van onze compound ben ik direct alert. De brommertjes vliegen je om de oren, zodra je de poort verlaat. Laten nu met name de brommertjes (althans hun eigenaren dan ;-) kris kras overal doorheen rijden zonder te kijken of een en ander wel kan. Spiegels? Nergens voor nodig...Alleen wat voor me gebeurd is toch belangrijk? Het is zelfs zo dat een vriendin me vertelde dat haar bewaker de spiegels er linea recta afhaalde, want die had je toch niet nodig (huh?)...

Brommertjes dus...overal tussendoor, langs, achter en voor je auto op de gekste momenten. En dan hebben we het nog niet eens over de voetgangers die proberen het publieke transport nog net te halen. Het werkt hier niet echt op tijden, dus je moet rennen om je ‘bus (sotrama)’ te halen. Met alle gevolgen vandien. Hoe vaak er niet opeens iemand uit het niets begint over te rennen, tussen de auto’s door, het is niet te tellen...

En dan de koeien en geiten die zelf hun weg proberen te vinden (zie foto)...Altijd weer een raar gezicht. Helemaal als we ontdekken dat er geen eigenaar bij loopt, terwijl het toch geldschatten zijn die zomaar dreigen onder de wielen te lopen.

Kinderen vormen echter nog mijn grootste angstbron. Met hele hordes (klein en groot) lopen ze langs de weg, steken ineens over of rijden met hun fiets naar het midden van de weg. Spontane hartkloppingen krijg ik ervan. Helemaal als ik bedenk dat de moeders er vaak of niet bij zijn om ze te vergezellen ofdat ze gewoon net zo onoplettend zijn.

De inmense hitte nu helpt ook niet mee. Het lijkt wel of iedereen minder oplettend is en bijna slapend (zwieberend) op zijn motor zit. Ook ik merkte het zelf vanochtend. Had niet genoeg thee (cafeïne) binnengekregen, waardoor ik niet helemaal helder uit mijn ogen keek. Heb voor, tijdens en na veel gebeden voor de reis (3 keer in totaal!)...

Met name in het verkeer komt de fatalistische houding weer naar boven bij de Malinezen. Waar wij ‘eigen verantwoordelijkheid nemen’ aan onze kinderen leren, is het in Mali meer ‘de wil van God’ die je wel of niet veilig thuisbrengt.

Ook ons team in Mali blijft niet gespaard voor ongelukken. De afgelopen weken is ons team opgeschrikt door een ongeluk, met dodelijke afloop. Een meisje van 9 dat ineens de weg overstak, daarbij de handen van haar vriendinnen loslatend. Een tragisch ongeluk, waarvan ons teamlid nog steeds kapot is. Het ongeluk speelt zich keer op keer af voor zijn ogen, wat ging er mis? In zijn geval was er niets te ‘verwijten’ van zijn kant, maar dat blijft moeilijk te verkroppen.

En de familie? Die reageerde erg Malinees. Het was Gods wil, deze dingen gebeuren nu eenmaal in het leven. Bizar vind ik het elke keer weer hoe ‘niet overstuur’ familie, betrokkenen op een dode reageren. Alsof ze door zich minder te laten gaan de pijn minder zullen voelen...Volgens mijn eigen invulling dan ;-)

Ik dank God iedere dag weer dat ik veilig thuis ben gekomen, zonder iets of iemand te hebben geraakt.

Geen opmerkingen: