en soms tegen. De laatste paar dagen zijn niet makkelijk voor ons geweest. Na onze terugkomst uit Dogon is er heel wat gebeurd in onze “mission”. Zo hebben we afgelopen zaterdag nacht onze nieuwe Nederlandse collega's weer op het vliegtuig naar Nederland gezet. Zes weken eerder hadden we hen ook van hetzelfde vliegveld gehaald.
Hierover verder niet in detail tredend, één van hen lijdt aan een depressie die in Mali – tot ieders verdriet – sterker werd in plaats van afnam. De verantwoordelijkheden voor het opbouwen van een nieuw bestaan, het werk dat er lag en de verwachtingen van een ieder versterkten dit alles. Met verdriet in ons hart lieten we hen gaan, in de korte tijd dat we hen beter hebben leren kennen, 'klikte het' tussen hen en ons, zoals we het allen omschreven.
De avond / nacht erop, zondagnacht, brachten we Robin en Annemiek (een Nederlandse vriendin) naar de kliniek, omdat Robin aanhoudende koorts hield. Dezelfde kliniek overigens waar Anco in 2003 werd binnengereden ;-) Inmiddels is de juiste diagnose gesteld en is Robin – tot opluchting van allen – aan de beterende hand.
Afgelopen maandag kregen we te horen dat het vrijkomen van onze container (die we overigens deelden met de eerder genoemde nieuwe Nederlanders) minder snel verloopt dan verwacht en gehoopt. De douane blijft maar allerlei (nieuwe) papieren vragen. Het is nu een soort machtspelletje en het helpt hierbij niet dat veel douanepersoneel recent gewisseld is. De zorgvuldig opgebouwde relaties zijn hierdoor als sneeuw voor de zon verdwenen.
In de middag kwam onze Bolle Mineur computerleraar langs, om te vertellen dat hij weer geen lijst met nieuwe namen (van leerlingen) had ontvangen. Ook daar vond een recente wisseling van personeel plaats, waardoor de directeur (niet bijzonder gek op christenen) flink tegenwerkt. Gisteren, dinsdag, kwam Joel weer langs om te zeggen dat de lijst er is, maar nog niet overhandigt. DV mag hij vandaag weer van start gaan. Dit keer prijkt ook de naam van de directeur zelf op de lijst ;-) Bidt voor fijngevoeligheid en doorzettingsvermogen voor Joel.
Als klapper (;-) ontvingen we een e-mail van onze veldleider dat een echtpaar, nu in Amerika, niet terug zal keren naar Mali. Een gerechtvaardigde, maar moeilijke beslissing , o.a. genomen a.g.v. het eerder genoemde SFR enkele weken geleden. Een beslissing die bij ons team hard aankomt, maar uiteraard vooral bij het betreffende echtpaar en hun kinderen.
Deze Weblog is niet bedoeld om medelijden op te wekken ;-), maar om een realistisch beeld te geven van onze week. Het is, zoals in ieders leven, niet altijd rozegeuren en maneschijn op het zendingsveld. Maar we mogen erop vertrouwen (heb ik vanochtend ook net gelezen ;-) dat God alles doet meewerken ten goede, voor hen die Hem liefhebben.
Veel zegen toegewenst voor een ieder deze week!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten