Dachten we het er dit keer goed af te brengen, wordt Anco in de laatste weken toch nog ziek ;-) Na onze terugkomst uit Timboektoe bleek hij buiktyphus en malaria te hebben opgelopen. Een combinatie die in Mali vaak samengaat.
Het lastige met buiktyphus is, dat je vaak niet precies meer kunt traceren waar en hoe je het hebt opgedaan. Slechte hygiëne is vaak de hoofdboosdoener. Als je je beroerd voelt (want dat voel je je bij buiktyphus) is het niet zo belangrijk meer waar je het hebt opgedaan, zolang je er maar weer snel afkomt.
Over het algemeen geldt de regel: hoe sneller je erbij bent, een test doet en een kuur krijgt voorgeschreven, hoe beter het voor je is. Dan kun je binnen een paar dagen weer beter zijn. Anco's Malinese vriend stond dan ook direct op de stoep toen hij hoorde dat Anco ziek was. Om hem vervolgens (met enige kracht) de auto in te krijgen naar het ziekenhuis.
Wij – als blanken / westerlingen – weten immers niet wat malaria is (in tegenstelling tot hem / de Malinezen) en moeten niet te eigenwijs zijn om zelf een kuurtje ertegen aan te gooien. Eerst checken in het ziekenhuis wat je precies onder de leden hebt en dan gaan kuren.
Vandaag voelt Anco zich alweer een stuk beter – dankzij een medicijnenkuur – en begint hij het ziek-zijn al een beetje zat te raken. Er moet – aldus zijn zeggen – nog veel worden gedaan, voor ons vertrek. Dat dag aan dag dichterbij komt. Wel spannend allemaal. Onze Amerikaanse buren vroegen al of we aan het pakken waren.
Pakken? Nog niet eens over nagedacht, dat komt wel in de laatste week. Veel zullen we toch niet meenemen. Al moet ons huis wel een beetje netjes achter worden gelaten, omdat er een Amerikaans stel (collega's) tijdelijk in komt wonen. Zij denken erover na hun verlof in Bamako te komen wonen en kunnen op deze manier in drie maanden tijd de stad verkennen, contacten leggen etc.
Of wij in Bamako terugkomen na ons verlof is nog een vraag. Momenteel zijn we met onze (veld)directeur aan het overleggen over de (werk)mogelijkheden. Waarmee onze woonplaats dan weer samen zou gaan hangen. We proberen in deze tijd echt te leven van dag tot dag. Anders zou je haast vergeten dat er nog 3,5 week resten voordat we naar Nederland gaan.
We krijgen in ieder geval aardige uitnodigingen her en der, waardoor het verlangen om even terug te zijn in Nederland dagelijks toeneemt. Grappig, hoe je al met je hoofd in Nederland kunt zijn, zodra je de vliegtickets / dag hebt vastgelegd. We willen echter ons werk goed verzorgd achterlaten, dus gaan er nog even tegenaan.
En dat terwijl de temperatuur in huis (om over buitenshuis maar niet te praten) oploopt tot zo'n 38 graden!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten