Hartelijk dank voor uw / jouw ondersteuning het afgelopen jaar!
Het wordt zeer gewaardeerd...

Nog even Nederland

Officieel zouden we gisteren het vliegtuig terug naar Mali hebben genomen. Dit is echter niet het geval. Waarom niet vragen jullie je wellicht af? Dat zit zo...

Belangrijke spullen - die absoluut mee moesten - kwamen niet binnen voor de (eerste) sluitdatum van de container afgelopen vrijdag. Reden dus om de sluitdatum op een later tijdstip te laten vallen.

Reden ook om wat dagen langer in Nederland te blijven, zodat we zelf de container kunnen dichtlassen en 'uitzwaaien'. Tot hier geen probleem, zij het niet dat je vlucht omboeken rond de Kerst nog niet al te makkelijk is.

Na overleg met de vliegmaatschappij en beide directeuren (hier en op het veld) besloten we ons ticket om te boeken op de eerst mogelijk beschikbare datum, 28 december!!

Dat was even omschakelen voor met name mij (Ewien), omdat mijn lichaam en geest ingesteld waren op een rustige Kerst in Mali. Want koud is het hier in Nederland ;-)

Maar goed, nu de kogel door de kerk is (bij wijze van spreken), maken we er hier in NL een speciale Kerst van. We hebben besloten een paar rustige dagen door te brengen op de Veluwe...Onze gastheer en vrouw ;-), binden de skies onder dit jaar.

Een versgepleegd telefoontje leert me dat de container inmiddels gevuld is met de meest belangrijke zaken, die nu wel zijn gearriveerd. Anco heeft nog tot 11 uur morgen de tijd om hem 'af te vullen' ... daarna is het echt klaar!

Het zal een heerlijk gevoel geven, het moment dat de deur echt dichtzit is en door een vrachtwagen weg wordt gehaald. Aan onze kant kan er dan in ieder geval niets meer worden gedaan.

Nog even een anecdote met als thema "vreemdeling in eigen land" ... Ik was het openbaar vervoer zo ontwend, dat ik het op station Schiedam-Centrum er warm van kreeg...

Met nog 2 minuten te gaan kreeg ik het niet uitgevogeld hoe ik het metrostation moest verlaten. Om vervolgens een treinkaartje te kopen en de trein naar Rijswijk te pakken.

Met mij stond er ook een buitenlandse man, bepakt en bezakt, hard te proberen hoe nu toch die uitgangspoortjes werken. Ook hij keek me vragend aan. Al met al ging het licht bij me op (bij hem overigens ook ;-), miste ik mijn trein en besloot 'van ellende' maar in de stationsrestauratie neer te ploffen onder het genot van een hete kop thee.

't Is toch niet zo makkelijk als ik altijd dacht: het openbaar vervoer in Nederland ;-) Een koude hand, maar hartelijke groet, van een na een griep opknappende Malinees.

Een heel warm Kerstfeest toegewenst!!

Container gearriveerd

Onze tijd in Nederland vliegt voorbij, we zijn alweer meer dan een week in Nederland. En koud hebben we het nog steeds, maar dat zal wel zo blijven.

Vandaag is de container voor Mali gearriveerd en staat de tijd van vullen voor de deur. Het is altijd weer passen en meten om een en ander goed in de container te krijgen. Dit keer wordt de klus makkelijker (aldus Anco), omdat we hem niet tot de nok toe hoeven te vullen.

Het gewicht van de batterijen en trekker is al zo groot, dat we wellicht over de genoemde standaard kilo’s heengaan. Om deze reden hoeven we dit keer niet alles op alles te zetten om elk gaatje te vullen. Al was het afvullen met Nederlandse lekkernijen natuurlijk ook een heerlijk vooruitzicht ;-)

De komende twee dagen staan dan ook in het teken van sorteren, inpakken en de container reisvaardig maken. Het regenachtige Nederlandse weer helpt daar helaas geen handje bij.

Onze oproep voor spullen in de vorige weblog gaf leuke reacties. Van allerlei kanten wordt met ons meegedacht en spullen, groot of klein, aangeleverd. Namens onze Malinese vrienden bij voorbaat dank!

Ook krijgen we de vraag regelmatig gesteld of we weer uitzien naar ons vertrek naar Mali. Ons antwoord is altijd tweeledig: ja, omdat we zien dat er nog zoveel (meer) te doen is. Nee, omdat we familie en vrienden weer achterlaten.

Het leven in Nederland – eigen taal en cultuur – is nu eenmaal makkelijker. Wat overigens niet per definitie wil zeggen beter. We hebben de laatste drie jaar gezien dat we als het ware een stukje credit hebben mogen opbouwen bij de Afrikanen. Het is nu als het ware tijd voor “het echte werk”.

De Franse taal gaat ons beter af, belangrijke contacten zijn gelegd en we weten onze weg meer en meer te vinden. Al blijf je natuurlijk altijd voor verrassingen staan ;-)

Projecten tot ons verlof zullen zich met name richten op: volledige energievoorziening (van de zon) op de bijbelschool in Koutiala, reizen naar de Hope Clinic in Guinee, het bouwen van een nieuwe ziekenhuis website en de productie van een tweede gezondheidsvideoclip.

We houden u graag op de hoogte!

Sinterklaas wie kent 'm niet?

Ook wij mochten, als geboren Nederlander, gisteren het Hollands feest vieren ;-) Niet dat Sinterklaas Mali niet aandoet, maar toch…op eigen bodem viert men dingen anders ….

Naast feestvieren werken we hard door aan het regelen en vullen van de container, nodig voor ons werk / de verschillende projecten. Het gaat goed! De container is geregeld en wordt uiterlijk maandag afgeleverd. De spullen om deze te vullen stapelen zich in de werkschuur op.

Van allerlei kanten krijgen we zaken aangeboden: ups- en, computers, schermen, toetsenborden, muizen, kleding, muziekinstrumenten etc. Iedere dag is het weer een verrassing wat er bij is gekomen.

Deze container geeft ons de gelegenheid om ook voor andere (niet-CAMA) projecten en collega’s spullen mee te nemen. De grootste plek dit keer wordt in genomen door een….trekker.

Een trekker? Ja, ter hulp aan lokale christenen. Zij kunnen op deze wijze ook wat loonwerk doen en de trekker inzetten voor grondbewerking. In Mali vindt het werk op de land nog vrijwel allemaal met de hand plaats.

Onze goede vrienden uit Ede helpen ons een handje mee als het gaat om het inpakken van de container. Altijd gezellig! We moeten ons overigens wel een beetje over de kou en regen heen zetten. Het is tenslotte veel warmer in huis (lees: bed ;-) dan in buiten, in de schuur. Zelfs drie lagen kleding helpen vaak niet tegen de ergste kou…

Vandaag rijdt Anco met vriend Derk een rondje door het land. Om op verschillende plaatsen nog spullen op te halen. Anco had een advertentie op marktplaats.nl geplaatst en kreeg daardoor veel spullen gratis voor Mali aangeboden.

Janneke en ik starten vandaag met het testen van de computers, schermen e.d. We willen de container met bruikbare spullen vullen en testen om deze reden toch alle aangeleverde spullen voordat ze in de container gaan. Gewoon om er zeker van te zijn! ;-)

Mocht u nog spullen hebben staan waarvan u denkt dat ze bruikbaar zijn? Bel of mail ons gerust! We verblijven op de boerderij in Zuidland…

Computers e.d.
# usb keys voor dominees en kerkelijke werkers
# (oude) digitale fototoestellen voor media doeleinden kerk Mali
# laserprinters (geen inktjet vanwege uitdroging) voor media doeleinden christenen, organisaties Mali

Muziek
# instrumenten (alles) voor gebruik in CAMA-gemeenten her en der door Mali verspreid

Videowerk
# belichting - meeneembare, draagbare lampen
# dvd spelers

Overig
# 2e hands (mountain) bikes, voor Malinese werkers etc.
# goede, oude kleren, voornamelijk voor jongens gevangenis Bolle Mineurs (anderen mogen ook)
# grote, zware compressor, drilhamer (slaan van putten)

't Natte NL

Zaterdagmiddag zijn we dan toch veilig aangekomen op Schiphol ;-) Na één dag vertraging wegens overboeking van de betreffende vlucht in Bamako.

Onze eerste indrukken? Nat, koud, maar goed en gezellig! We hebben ons maar weer lekker voor de open haard in Zuidland geinstalleerd.

Later meer ... allen een goede week toegewenst!

Twee weken Nederland

Vandaag zijn we weer in Bamako aangekomen...om morgennacht voor zo'n 2 weken naar Nederland te vliegen. Met als doel: het pakken van een container voor ons werk etc.

Onze Malinese vrienden in Koutiala grappen al of ze ons in 2008 meer zullen zien. Bantu is voor de zekerheid al dikke vrienden met onze buren / collega's geworden ;-)

Maar goed, Nederland dus. We hebben al meerdere tips gekregen als het gaat om het verdragen van de kou. Geen van allen hebben we overigens toegepast ;-) Mij lijkt het persoonlijk wel wat om eens een keer niet te zweten. En uiteraard hebben we altijd de open haard en het verwarmde waterbed in Zuidland nog.

Even serieus...De belangrijkste spullen voor de container - batterijen en solarpanelen voor projecten - zijn inmiddels al in Zuidland gearriveerd. Ook over een container kunnen we maandag al direct praten c.q. beschikken. Met het pakken kunnen we dan de kou verdrijven en ons alsnog in het zweet werken.

Naast het bezoeken van familie en het ophalen van (container)spullen zullen we proberen niet teveel (Nederland door) te reizen. Twee weken zijn tenslotte zo voorbij en ons doel is vooral de container dicht te krijgen en de papieren te versturen.

Uiteraard vinden we het wel leuk om mensen te zien ;-) Dus neem vooral contact op om te kijken of een bezoekje boerderij tot de mogelijkheden behoord...

Een hartelijke groet nu nog vanuit Mali, binnenkort vanaf Nederlandse bodem!

Fotoblog nieuw huis

Onze woonkamer


Onze woonkamer (2)


Onze keuken, bedankt Derk!!


Moussa, onze helper in huis


Onze werkkamer...

Onverwachte wending

Dit keer een weblog vanuit Conakry, de hoofdstad van Guinee. Mijn stoel staat gericht op de oceaan, nadat we net een duik (fris kon ik het niet noemen ;-) in het zwembad hebben genomen.

Deze onverwachte wending (dit bezoek was niet echt gepland) kwam op, nadat het werk in N'Zao sneller klaar was dan gepland. En vanwege het verlangen van Anco om een radiostation in Conakry te bezoeken waarmee hij al enige tijd e-mail contact heeft over de technische set-up van het hele gebeuren.

Deze radio is opgezet door een CAMA zendelinge en heeft het afgelopen jaar – dat het open is - al bijzonder veel gepresteerd. Tot voor kort had men het niet voor mogelijk geacht om überhaupt een radiostation te bezitten. Radio “Familia” is echter wel aan bepaalde regels gebonden, opgelegd vanuit de overheid.

Niet verkeerd overigens, omdat het ook helpt aanbieders van programma's te 'shiften'. Eén van de regels is bijvoorbeeld dat de programma's niet ten (on)gunste van bepaalde regilies mogen zijn. Het radiostation haalt haar uitkomsten (met name) uit reclames en het uitzenden van persoonlijke berichten.

Het bezoek aan Conakry is een welkome afwisseling, het is altijd weer leuk om nieuwe steden te bezoeken. Ook geeft het Ewien de gelegenheid wat van het radiowerk te filmen, wat weer als 'promotiemateriaal' kan worden gebruikt.

We merken wel dat Guinee itt Mali nog een langere weg heeft te gaan als het gaat om infrastructuur, opbouw van de stad e.d. Toch glimlachen de mensen – inclusief de militairen - weer meer dan het begin van dit jaar, toen Guinee verstrikt raakte in opstanden en aanhoudende stakingen.

Morgen zullen er metingen worden verricht op het radiostation, zodat de toekomstige energie opzet van radio Familia in kaart kan worden gebracht. De in december te vullen container zal ook materialen gaan bevatten voor het genoemde radiostation.

Dinsdag staat de terugreis naar Mali alweer gepland, zodat we woensdag wat zaken in Bamako kunnen regelen. Alvorens donderdag af te reizen naar Koutiala en te zien hoe onze Bantu zich heeft gedragen. Een grote verrassing blijft het hoe hij op ons reageert, in een nog wat onbekende omgeving. We hebben hem tenslotte wel erg snel aan zijn eigen lot overgelaten ;-)

Brr, koud hé

Het is fris in N’Zao en dat geeft ons extra energie. We worden nu spontaan wakker voordat de ‘wekker’ afgaat ;-) Kun je zien wat 10 graden verschil met je lichaam en geest kan doen.

Het gaat goed met het werk, een en ander verloopt soepel. Anco heeft meerdere huizen van internet voorzien en een extra set zonnepanelen zijn op het dak geplaatst. Het lijkt baat te hebben, al laat de zon zich in Guinee geen hele dagen zien.

Een door Ewien gemaakte videoclip over Hope Clinic en zonne energie (8 min) moet de kijkers wat bewuster maken van de zon als energiebron. Het leven en werken op zonne energie vraagt een bepaalde verandering van denken. Je kunt niet zomaar alle apparaten aansluiten die je met elektriciteit – zonder na te denken – dagelijks gebruikt.

Verder zijn er altijd computerproblemen (hard – en software)... Het vochtige klimaat van Guinee is soms net zo schadelijk als het droge, stoffige klimaat in Mali.

Het team is erg veranderd sinds ons laatste bezoek in juni jl. Zowel in omvang als in samenstelling. In de komende maanden moeten er nog heel wat huizen uit de grond worden getild, om de komende echtparen te kunnen huizen. N’Zao wordt al een echte blanke kolonie ;-)

Voor ons is het altijd weer makkelijk inpassen, als we een bezoek brengen aan Hope. Er is altijd een vaste kern aan mensen die bekend zijn. Op die manier kunnen we de draad weer makkelijk oppakken.

De andere, (nieuwe) teamleden leren we dit keer (beter) kennen onder het genot van een maaltijd. Heerlijk, lekker aan de slag en qua maaltijden geen zorgen!

Het leven in het Guesthouse is druk, maar gezellig. Je hebt als je wilt in ieder geval altijd wel aanspraak. Ook zijn er op dit moment twee Nederlanders die we kennen van een Hope bezoek twee jaar geleden. Zij komen eens per (2) jaar naar de kliniek om hand- en spandiensten te verlenen.

Dit keer bouwen ze warm waterketels van “scratch”. Een hele uitdaging hier in Afrika, waar je vaak het juiste materiaal en handige tools mist. Ook Anco vindt een en ander interessant om als kennis mee te nemen naar Mali. Herinner je je nog wat er gezegd werd over alleen maar koud water (tot nu toe) in de vorige weblog? ;-)

Ook hier hebben we alleen koud water. Om die reden stellen we onze douche maar even uit tot de namiddag, vroege avond. Bij de eerste waterdruppels komt dan nog de gedachte “brr, koud hé” in ons op.

Back at Hope

Vandaag is onze eerste, echte dag in Hope Clinic, Guinee. De reis voorafgaand niet meegerekend. De reis bracht dit keer een flink Afrikaans gehalte met zich mee ;-)

In Koutiala hebben we als gekken gewerkt om de dozen en spullen zoveel mogelijk uitgepakt te krijgen. Het is gelukt tot op zekere hoogte, maar het was hard aanpoten. Bantu kreeg net de kans om enigszins gewend te raken, toen we de auto alweer pakte en op reis gingen. Maar…zoals geschreven in de vorige weblog, heeft hij iemand die goed voor hem zorgt.

De reis naar Guinee was, op sommige punten, een echte uitdaging. We waren al vermoeid voordat we vertrokken, dus dat werkte ook niet altijd mee. Gelukkig konden we de humor van bepaalde situaties blijven inzien, waardoor we altijd weer – zei het later – op de plaats van bestemming aankwamen.

Bamako uitrijdend ontdekte Anco dat hij bepaalde, belangrijke onderdelen niet had gekocht. Hij was het simpelweg gewoon vergeten!

Het eerste deel van de reis was meer dan OK als het gaat om de weg. Onze eerste bestemming was Kissidougou, de plaats waar taalvrienden van ons wonen. De laatste 100 km naar Kissidougou waren echter slechter dan slecht (zie foto’s). Waardoor we flink achterliepen op schema. In Afrika rijdt je niet graag in het donker, tenzij het echt moet.

Zo’n 30 kilometer voor ons eindpunt blokkeerde een truck (zie foto) onze weg. Er was geen mogelijkheid om eromheen of onderdoor (zoals de motorrijders deden) te gaan. Afwachten dus en mee aanwijzingen geven als het ging om het vinden van een mogelijke oplossing.

De oplossing (kraan van de wagen rijden, een weg banen en de kraan de wagen laten trekken waarop hij stond) deed soms eng aan. Meerdere keren dacht ik echt dat de kraan eraf zou vallen en dan waren we echt ver van huis. Al met al, met veel trekken en duwen, kreeg de machinist het voor elkaar. Na een ruim halfuur – best goed achteraf – konden we onze weg vervolgen.

Nog geen 5 kilometer voor Kissidougou (het was inmiddels donker), kwamen we jongens tegen die heftig naar ons zwaaiden. Geen idee hebbend wat hun bedoeling was. De brug in Kissidougou bleek buiten werking te zijn. Het was zo donker, dat we het niet eerder hadden opgemerkt.

De gemaakte omleiding was al niet veel beter…na enkele minuten hoorden we een raar geluid. Alsof we een lekke band hadden. Uitstappend, bleek dit ook het geval te zijn. Het “leuke” van Afrika is, dat mensen die langskomen je gewoon een handje helpen.

Een jongen op motor stapte af, liet zijn lichten schijnen op de lekke band, pakte het gereedschap om de band te verwisselen en toog – samen met Anco – aan het werk. Nadat de klus geklaard was (nog geen 15 minuten) gaf hij ons een hand, vertelde zijn naam, en stapte weer op zijn motor. Later kwamen we hem weer tegen en wees hij ons de (goede) weg.

Met een “tot morgen” namen we afscheid. Niet dat we hem de volgende morgen zouden zien, maar je zegt nu eenmaal geen “Au revoir” in Kissidougou ;-)

Wagen volgeladen

Het is echt waar, afgelopen vrijdag zijn we officieel naar Koutiala verhuisd. En hoe? (zie foto). Het was nog een hele puzzelklus voor Anco om zoveel mogelijk in de auto en de aanhangwagen te krijgen. Maar het is gelukt!

Met ruim 60 km / uur ;-) hebben we onze bestemming Koutiala bereikt. Geen douanepost heeft ons aangehouden om dingen “te controleren”. Bantu heeft geen kik gelaten, keek alleen zo nu en dan angstig als we moesten uitstappen om een lekke band te vervangen. Hij was wel degelijk bang dat we hem op dit nieuwe avontuur alleen zouden laten.

Na 8 uur rijden (we vertrokken om 5 uur in de ochtend), kwamen we aan bij ons nieuwe huis. En konden we het gedane werk – na ons vertrek – bewonderen. Het zag er allemaal mooi uit, alhoewel nog niet af. In een van de volgende blogs volgen foto’s.

Bantu was de eerste dag flink zenuwachtig en loopt ons en iedereen overal achterna. Het was ook wel verwarrend omdat we in het ene huis dozen uitpakten, in een ander (guest)huis sliepen en weer ergens anders aten. Hij heeft dan ook bij menig huis voor de deur gezeten of wel een kijkje binnen genomen.

De kinderen hier zijn dol op hem en hij laat zich flink verwennen. Eén van de kinderen neemt de zorg voor het eten op haar, wanneer wij op reis zijn. Ze is helemaal dierenfreak, dus dat komt goed. Volgende week mag ze een en ander al in de praktijk brengen. Dan staat er een reis van twee weken naar de Hope Clinic, Guinee gepland.

Deze laatste weken van het jaar worden druk. Na Guinee brengen we een bezoek aan ….. jawel Nederland! Met als doel: het vullen van een nieuwe (werk)container. We zien er erg naar uit, maar weten ook dat het een drukke tijd gaat worden die we optimaal zullen moeten benutten. Mochten jullie ons willen zien? Dan zal dit tussen de bedrijven door moeten en zoveel mogelijk op de boerderij.

Dit bezoek geeft ons ook de gelegenheid om familie te bezoeken. Speciaal onze schoonzus en familie die sinds mei heel wat hebben meegemaakt. En Ewien’s vader die in december zijn laatste werkdag heeft. Ook hebben we de kleinste aanwinst van Ewien’s zus nog niet mogen bewonderen. Het wordt dus ook sociaal gezien een reis met mooie momenten.

Nog even terug naar de realiteit van deze dag. Vannacht hopen we in het huis te kunnen slapen, afhankelijk van het opzetten van het waterbed (altijd erg lekker koel in Mali ;-). Ewien protesteert nog enigszins omdat de douche alleen koud water bevat. In deze koeler wordende tijd niet altijd een pretje!

Bepaalde werkzaamheden zullen blijven liggen tot we terug uit Guinee zijn. Denk hierbij aan: het laten maken c.q. van kasten, het mugvrij maken van het huis, het afbouwen van de keuken. Toch wordt op dit moment aan de basisbehoeften voldoen: er is water, we kunnen koken en slapen. Wat wil je nog meer?

Verhuizing vindt plaats!

Even geduld aub, momenteel zijn we aan het verhuizen! ;-)

Bekijk ondertussen even de trailer van de eerste gezondheidsvideo en vertel ons wat je ervan vindt!!

Tot in Koutiala...

Afrikaanse potluck

Vandaag namen we ‘officieel’ afscheid van Bamako en vrienden en hadden voor deze gelegenheid een tuinfeestje georganiseerd. Een nieuwe ervaring, waarbij allerhand publiek door elkaar liep: kerkmensen, collega’s, vrienden uit de buurt, etc. Het was een leuke ervaring, zeker voor herhaling vatbaar ;-)

We hadden onze ‘blanke’ gasten gevraagd eten mee te brengen – maakte niet uit wat -, waarvan de hele groep (zo’n 30 man) kon eten. Het bleef tot vanavond een verrassing wat iedereen meebracht. En dat gaf een leuke dimensie aan het geheel.

Wij, als gastheer en –vrouw, hadden twee kratten frisdrank gekocht en met grote ijsblokken koud gelegd. Deze enorme ijsblokken zijn makkelijk in Mali te verkrijgen, voor weinig geld, omdat de bakkerijen dit door hun meel mengen. Ja, je leest het goed, ijs door het meel. Anders blijft dit niet goed en tast het de smaak van het (te bakken) brood aan.

Nederlandse vrienden / collega’s kwamen een paar uur eerder om de tuin mee in orde te maken. De zitmeubelen werden voor het gemak naar buiten verplaatst, wat kerstverlichting ter sfeer en ook de Holland vlaggetjes kwamen deze avond te voorschijn. Al met al, een simpel opgezet maar gezellig feest.

Vrienden namen gasten mee en ook kinderen waren er voldoende. Ook de pup van de buren had een kameraadje gevonden waarmee hij de hele avond onder de pannen was. Het feit dat het feest buiten was, gaf een gemoedelijk tintje mee aan het feest.

Aan het einde van de avond bleven we niet met veel etensresten zitten, alsof het van tevoren zo berekend was! Bij binnenkomst van de laatste gasten was er nog precies genoeg eten en konden we voor hen de laatste borden opwarmen. Geweldig als dit op deze manier kan!

We hebben deze avond afscheid kunnen nemen op een ontspannen manier. De verhuizing staat momenteel op dinsdag of woensdag a.s. gepland. Enigszins afhankelijk van onze snelheid van inpakken en het goed achterlaten van onze projecten hier in Bamako.

Toch valt het ons reuze mee wat we aan spullen verzameld hebben in de drie jaar dat we in Bamako, Mali zijn. Het huis leegruimen is dan ook geen grote opgave. Eenmaal in Koutiala hoop ik wat foto’s van huis en omgeving te publiceren. Mocht ik het spontaan vergeten, wijs me er dan gerust nog even op!

Voor nu, een goede zondag en week voor iedereen! Groeten uit een snel kouder wordend Mali!

Meer dan een apotheek

Mijn Congolese vriendin (kwam met malaria op het werk) – die nu tijdelijk voor ons in huis werkt – ‘inspireerde’ me een weblog over apotheken in Mali te schrijven. Een booming business kunnen we wel zeggen, heel anders opgezet dan we in NL / Europa gewend zijn.

Overigens, Aya is haar moeder en zus bezoeken in Ivoorkust, Guinee. Om deze reden hebben we tijdelijk iemand anders in huis. Daarnaast zal Aya niet met ons meeverhuizen naar Koutiala, omdat haar belangrijkste werk bij onze collega Carina ligt en niet bij ons ;-) We ondersteunden haar financieel, zodat ze zelf als het ware zendelinge in Mali kon zijn. Zij blijft voor onbepaalde tijd weg, om tot rust te komen en bij haar familie te zijn.

Terug naar de apotheken….Iedereen in Mali doet aan wat we noemen zelfmedicatie. Je kunt het bijna zo gek niet bedenken of je kunt het krijgen óf op straat, óf in de apotheken. Met alle gevaren van dien . De straatverkoop van medicijnen is schrikbarend hoog en ook gevaarlijk. Bij de apotheek krijg je vaak gedegen voorlichting, terwijl de verkopers op de straat weinig tot niets geven aan medisch advies. Simpelweg omdat ze ‘gewoon’ medicijnen verkopen en geen kennis hebben op dat vlak.

Van het weekend bij de apotheek – en ook op andere dagen, plaatsen – viel het me op dat er een keur aan dingen te koop is. Niet alleen medicijnen, maar ook geurvreters of simpelweg bodylotion. Ook voor babyvoeding etc. kun je naar de apotheek gaan.

Een goede apotheek geeft ook preventief advies, in de vorm van een mededelingenbord waarop een onderwerp behandeld wordt. Eigenlijk heel simpel, en indien je kunt lezen effectief. Afgelopen weekend viel mijn oog op een sticker met de tekst: “Voorkom malaria, slaap onder een geïmpregneerd muskietennet. Per twee minuten sterft er iemand a.g.v. malaria”.

Of de sticker het specifiek had over Mali, West-Afrika werd niet genoemd. Toch is het sterftecijfer a.g.v. malaria (vooral onder kinderen) schrikbarend hoog. Recent kwam een artikel uit over de inzet van de gemeenschap om malaria te lijf te gaan. Met als hoofdpunt: trek erop uit, ga de dorpen in om malaria te lijf te gaan. Wacht niet totdat mensen naar jou toe komen, want dat is vaak al (te) laat.

Het artikel noemde verder de volgende feiten:

• Jaarlijks overlijden twee tot drie miljoen mensen aan malaria. Negentig procent van de slachtoffers valt in Afrika, vooral onder kinderen (WHO, Unicef).
• De (hoge) kosten om een dokter te consulteren, geeft dat medische zorg voor veel mensen (met name in de dorpen) buiten bereik blijft.
• Heb je geld om medicijnen te kopen, dan wil dat nog niet zeggen dat je ook daadwerkelijk medicijnen in handen krijgt. De overheid dient de juiste (hoeveelheid) medicijnen te krijgen op de juiste plaats. Goed logistiek management (o.a. transport) schort daarbij nogal eens.

Om genoemde redenen is preventie zo noodzakelijk, in welke vorm en schaal dan ook. Wil je meer weten over de ziekte malaria in Mali? Lees dan verder op: http://nl.wikipedia.org/wiki/Malaria.

Malaria is zeker een onderwerp wat we graag zouden behandelen in één van de korte gezondheidsvideo. Met daarbij in meest ideale zin ook de trek naar de omringende dorpen in Koutiala om de video te tonen.

Nieuwe leraar gevangenis

Een kleffe groet vanuit Mali. Iedereen zit echt met smart (en zweet) op de koude tijd te wachten. De aanloop is nog even aanpoten, maar daarna trekken ook wij onze deken, cq slaapzak uit de kast ;-)

Het einde van de Ramadan is rustig verlopen, al hadden we wederom hier in Mali / Bamako twee dagen feest. Op straat leken het er overigens wel drie, zolang bleef men in hun nette kleren lopen. Het einde van de Ramadan wordt officieel bepaalt door de stand van de maan, maar hier in Mali lopen de meningen vaak uiteen. En hebben we op z’n minst twee dagen feest (dit jaar vrijdag en zaterdag)…

Maar goed, daarover ging deze weblog niet, gezien de gekozen titel. We willen jullie een update geven als het gaat om het computerproject in de jonge jongensgevangenis.

De laatste maanden is er het één en ander gebeurd en werden er in de zomermaanden geen lessen verzorgd. Op zich niet zo heel erg, omdat ook de scholen rond die tijd vakantie hebben. Een aantal jongens in de gevangenis gaat ook naar school.

De leraar die we ‘hadden’ had persoonlijke problemen, waardoor we het werken met hem niet konden voortzetten. We hoopten in de zomermaanden dat hij tot ‘inkeer’ zou komen en we alsnog met hem verder konden. Dit was helaas niet het geval!

Wat dan? Tsja, dan zit je eerst even met je handen in de haren. De leraren die én goed met computers zijn én contactvaardig zijn liggen (hier) namelijk niet voor het oprapen. Toch wilden we de jongens in de gevangenis niet laten zitten en gingen vol goede moed op zoek naar een nieuwe leraar.

Al rondvragend kregen we er – via via – toch één op het oog. Na enkele gesprekken hadden we er vertrouwen in, morgen gaat hij voor het eerst in de gevangenis lesgeven. De jongens hadden de laatste weken al door – toen ze buiten aan het werk waren – dat er verandering aan zat te komen. Zodra ze ons zagen, zwaaiden ze enthousiast.

We hebben de afgelopen maanden niet stilgezeten en hebben o.a. het samenwerkingscontract met de gevangenis vernieuwd. De directeur stelde geen diepe vragen toen de nieuwe leraar werd voorgesteld. Cultureel gezien confronteer je iemand niet, en 'het hebben van problemen' kent men in Mali maar al te goed.

We hebben er vertrouwen in dat deze leraar zijn beste beentje voor gaat zetten. En de directeur van de gevangenis? Die heeft ook zijn handtekening weer onder het contract gezet. Hieruit spreekt ook duidelijk zijn vertrouwen.

Wordt vervolgd!

Vandaag (vrijdag) zijn we in de gevangenis langsgeweest. De jongens toonden veel interesse toen we de computerzaal opende en begonnen met schoonmaken. Sommige jongens - die de cursus al hadden gedaan - lieten op de computer zien wat ze hadden gedaan. Ook werd er ijverig geveegd en schoongemaakt ;-)

40+ jaar Mali

Vanavond namen we afscheid van onze buren (Avant zendingwerkers), die na 40+ jaar in Mali te hebben gewerkt, weer huiswaarts keren. De avond was feestelijk aangekleed, al vergoot men uiteraard ook de nodige tranen.

Dankzij hen zijn we in 2004 – toen we naar Mali vertrokken – aan een huis gekomen. Eerst tijdelijk, maar later ‘voor vast’. De eerste drie maanden van ons verblijf in Mali, huurden we een compleet ingericht huis, van Avant zendingswerkers die met verlof waren.

Toen later bleek dat de betreffende werkers niet terug naar Mali zouden keren, bleven we wat langer in het huis. Om later naar een ander huisje op dezelfde compound te verhuizen. Anco en ik hebben het er nog regelmatig over, hoe goed het was om op deze betreffende compound te komen wonen. Helemaal in het begin zijn we met raad en daad bijgestaan.

Dat onze buren niet alleen voor ons klaar stonden werd vanavond duidelijk. De hele christelijke gemeenschap was bij elkaar gekomen, om hen van een warm afscheid te voorzien. Ook mochten we uit hun mond meer horen over de geschiedenis de afgelopen jaren van Mali.

Toen zij bijvoorbeeld naar Mali kwamen, was er ‘slechts’ één kerk(gemeenschap). Inmiddels zijn er meer dan 60. Ook waren zij belangrijke sleutelfiguren als het ging om de kennismaking met de Protestante zending en oprichting van kerken. Met hun pastorale en muzikale gaven hebben ze bekendheid gekregen door heel Bamako en daarbuiten.

Geliefd waren en zijn zij ook. Zendingsbreed hebben ze voor heel wat (jonge) mensen hun huis gastvrij opengesteld. En dat was te zien, het publiek om me heen bekijkend deze avond.

Zijzelf voerden ter afscheid een kort zangstuk op….waarin veel humor zat verweven. Met een lach blikten ze terug op de tijd dat ze eerste voet op Malinese bodem zetten. Met veel drama zetten ze het lied “Zolang het maar geen Afrika is” in (zie foto)…Met een knipoog naar de periode dat ze te horen kregen naar Mali te worden uitgezonden.

De tijd die voor hen ligt zal ‘anders’ worden, niet makkelijk. Ze gaan terug naar Canada en zullen van voor af aan moeten beginnen als het gaat om een huis, auto en andere benodigdheden. Ze zullen wel dicht(er)bij hun familie zijn. Hun zoon, die eerder een niertransplantatie heeft gehad, is weer onder ziekenhuis controle. En zal naar alle waarschijnlijk een nieuwe transplantatie moeten ondergaan.

Zowel hier als in Canada hebben vele mensen bewondering voor dit bijzondere echtpaar. Zij zijn voor velen een voorbeeld. Ik zal de gesprekken met mijn buurvrouw – en de raad die ik daarbij krijg – zeker missen! En de humoristische blik die beiden hebben op (de ernst van) het leven ;-)

Einde in zicht...

Wellicht een wat theatrale titel voor deze weblog…Maar ik ben nu eenmaal een periode van overdenken ingegaan….zo voor ons geplande vertrek naar Koutiala. De laatste keer dit, de laatste keer dat, we genieten nog even volop van de ‘goede dingen’ in Bamako.

We kregen gisteren een telefoontje uit Koutiala dat het huis goed vordert, zelfs nu we niet fysiek aanwezig zijn ;-) De woonkamer wordt gewit en de buitenplaats (een soort verlengstuk aan het huis voorzien van muskietengaas) wordt afgerond. Zodra we onze intrek nemen zullen we wat foto’s schieten en publiceren.

In Bamako wordt ons van verschillende kanten gevraagd of we naar onze verhuizing uitzien. Wat mij betreft een beetje ‘dubbel’, omdat we in de afgelopen drie jaar veel hebben opgebouwd hier in Bamako. Niet dat we Mali verlaten en Bamako + vrienden nooit meer zien, maar de fysieke afstand van 5 uur rijden is niet makkelijk te overbruggen. Met name voor onze Afrikaanse vrienden.

Vrienden en kerk zullen de ‘zaken’ zijn die we het meest zullen missen. Daarnaast kent Bamako ook haar gemakken waar we in Koutiala (toch meer dorps) geen toegang toe zullen hebben. Bamako, als hoofdstad, is dan ook geen reële afspiegeling van het algemene leven in Mali.

De komende drie weken zullen we druk zijn met het afronden en goed achterlaten van lopende projecten. Om die reden hebben we bijvoorbeeld vanochtend de jonge jongensgevangenis Bolle Mineurs bezocht. Het was tijd om een nieuw samenwerkingscontract te tekenen.

Het was goed om daar te zijn en op ontspannen wijze met de directeur te converseren. Hij is een goed opgeleide man, met veel (politiek) inzicht. Hij heeft ons veel geleerd in zo’n half uur over de geschiedenis van Mali. Zulke momenten zijn belangrijk om tijd voor te nemen. Het wordt altijd zeer gewaardeerd.

Voor de directeur en zijn mede- moslims is een ander einde in zicht. De Ramadan zal aan het einde van deze week worden gevierd. Tijdens het gesprek zagen we dat de directeur zelfs zijn speeksel niet doorslikte, als ‘uiting’ van zijn vastentijd. Deze maand van vasten is toch altijd fysiek weer zwaar, daarbij denkend aan met name de hitte / klamheid van deze tijd van het jaar.

Na onze verhuizing naar Koutiala zullen we al vrij spoedig op reis gaan. Met als bestemming: Guinée, de Hope Clinic. Anco hoopt daar de zonnepanelen uit te breiden en met internet verder aan de slag te gaan. Er zullen nog twee Nederlanders zijn op dat moment, dus dat wordt ‘gezellig’ ;-)

Voor die tijd hopen we ons te kunnen settelen en de hond te laten wennen aan zijn nieuwe omgeving. Op dit moment is hij nog ontwetend van de verandering die voor de deur staat. Het is goed om de zaken (nu vooral) per dag te bekijken.

Geslaagd feest

Gisterenavond hebben we weer een nieuwe (culturele) ervaring opgedaan...we waren uitgenodigd op een echt, Malinees afscheidsfeest. Niet dat we voorheen niet op feesten kwamen, maar deze avond was toch wel heel speciaal.

Twee collega's, verpleegsters in het ziekenhuis, keerden na twee jaar Mali terug naar de States. Om hun tijd in Mali af te sluiten kwamen er zo'n 120 mannen / vrouwen / kinderen om persoonlijk afscheid van hen te nemen. Uiteraard had iedereeen hiervoor zijn of haar beste pak uit de kast gehaald.

Naar Malinese tradities, werden er ook veel mensen aan het woord gelaten, waarbij de volgorde bijzonder belangrijk is. Ook werd er een koor uitgenodigd om – met xylofoon - het feest luister bij te zetten. Het eten werd verzorgd door de buren van genoemde collega's. De vrouwen waren al vroeg in de middag bezig met koken.

Eenmaal opgediend in schalen, aten we allemaal (niet schrikken ;-) met de rechterhand. Weet niet of dit al eens eerder in een weblog ter sprake is gekomen, maar in Mali eet je traditioneel gezien met je handen waarbij vrouwen en mannen zich rondom een grote schaal scharen. Soms tot schrik van buitenlandse gasten....

Het eten was heerlijk, en knoeien is niet erg. Da's dan weer een voordeel van deze Malinese eetwijze. Al is het soms lastig om je Westerse denkpatroon (mama: niet knoeien met je eten!...Kind: ja mama) even opzij te schuiven.

Ook voor ons was het een speciale avond, omdat het feest ook de 'grand finale' was voor de eerste videoclip over diarree. Een collega zei gekscherend dat iemand dat toch een keer in zijn nieuwsbrief moest vermelden: groot afscheidsfeest met vertoning van de film “diarree” ;-)

Voor deze gelegenheid was er een groot wit doek gespannen (normaliter gebruikt voor evangelisatie in de bush) en was een goed geluidssysteem opgetrommeld. De regen diende zich deze avond niet aan, dus daar hadden we 'geluk' bij.

Het was bijzonder om te zien wat voor effect het tonen van een film op zo'n groot doek (zie foto) op Malinezen, maar ook ons, had. Het gaf echt een helder beeld, indrukwekkend gewoon. Goed om in gedachten te houden voor latere videoclips.

Het deed me deugd om het publiek te horen lachen. Ook werd er na afloop – aldus collega's – over en weer over de film gepraat. Eén van de taalleraren van collega's vertelde dat het een goed verhaal was, zoals het echt plaatsvond in Mali.

Bijzonder was het moment na vertoning van de film. Eén van de dominees werd gevraagd te bidden voor het gebruik van deze videoclip. Dat de vrouwen in het ziekenhuis de film tot zich zouden nemen en hun voordeel eruit zouden doen. Zowel in lichamelijke als geestelijke zin! Wordt vervolgd...

P.S Ik ben weer in Bamako, Anco komt zondag / maandag...

Ik zie mijn kind!

Afgelopen vrijdag kregen we de kans om de omgeving van Koutiala te gaan ontdekken. Althans omgeving, onze bestemming bevond zich toch wel zo’n 1,5 rijden van Koutiala. In een eerdere weblog schreef ik over het ‘mobiele echo-apparaat’ dat een Amerikaanse arts naar Mali meenam.

Met het idee hier training in te geven, zodat lokale mensen de dorpen in kunnen om risicovolle zwangerschappen tijdig te traceren. Vrijdag mocht hij het eerste apparaat, ter grootte van een laptop, testen en aan de betreffende kliniek geven.

Anco en ik gingen mee voor de technische uitvoer van het geheel. Althans, ik nam foto’s en Anco verrichte het zware, zweet opwekkende werk ;-) Om dit apparaat goed te laten functioneren hadden we een (extra) zonnepaneel meegebracht, met bijbehorende ‘solar controller’.

Vooraf werd goed nagedacht over de kamer waar het apparaat moest gaan functioneren in de toekomst, zodat het zonnesysteem op de juiste locatie op het dak geïnstalleerd kon worden. Kabels met verschillende lengtes waren ook onderdeel van het arsenaal.

Op het moment dat alles geïnstalleerd was, - wat niet makkelijk was, wanneer je met een ‘simpele’ handboor door een cementen muur moet boren, omdat er geen 220V aanwezig is – vroegen we een zwangere vrouw (zie foto) op de tafel plaats te nemen.

Nadat ze haar twee rokken (erg cultureel!) iets omhoog had gedaan, werd de baby op de echo zichtbaar. De Amerikaanse arts liet haar ook zelf meekijken op het scherm. Dat wekte verbazing bij de vrouw op, dat ze zomaar haar eigen ongeboren baby kon zien. Dat dat toch mogelijk is!!

Met de mededeling dat haar baby er goed uit ziet, stapte ze weer van de onderzoekstafel af de warmte in. Haar andere kind was blij dat mama weer terug was, want die had tijdens het onderzoek een keel opgezet. Hij liet zich niet troosten door één van andere medewerkers van de kliniek.

Iedereen was die dag erg blij dat de kop eraf was, dat in één van de zes (CPAM) klinieken het nu mogelijk is om zwangere vrouwen te onderzoeken. We lieten ons vertellen dat zo’n 31 bevallingen deze maand (september dus) hadden plaatsgevonden. Dat is toch gemiddeld meer dan één per dag.

We zien toekomst in deze apparaten, waardoor het schrikbarend hoge sterftecijfer onder (zwangere) vrouwen wellicht enigszins omlaag kan worden gebracht. Het is uiteraard allemaal kleinschalig, maar dat neemt de kracht ervan niet weg!

Echt Malinees

Op het moment dat ik deze Weblog begin, bedenk ik me dat het vandaag mijn zus haar verjaardag is. Zus, vanaf hier: gefeliciteerd!

Momenteel zijn we beiden weer in Koutiala en wordt er hard aan het huis gewerkt. Het begint er steeds meer en meer op te lijken dat we echt in Oktober zullen verhuizen. Dat geeft gemixte gevoelens: we laten veel achter in Bamako en gaan een nieuw avontuur tegemoet. Waarin andere mensen een rol zullen gaan spelen…in de goede zin van het woord.

Tijdens een vorig bezoek aan Koutiala had ik een ‘naaier’ nodig om een wikkelrok te maken. Via een collega kwam ik bij Ami terecht, mijn naamgenoot. Vandaag kwam ik vluchtig langs haar naaishop en besloot ik haar even te groeten. Op zulke momenten verbaas ik me keer op keer hoe goed Malinezen zijn in het onthouden van gezichten, namen.

Zodra ze me zag, herkende ze me direct. En stond ze op van achter haar naaimachine om even te kletsen. Ze reageerde verheugd op het nieuws dat onze verhuizing naar Koutiala dichterbij kwam. En dat nadat we elkaar slecht één keer eerder hebben gezien. De warmte en gastvrijheid die van Malinezen uitgaat blijft bijzonder!

Ook Anco had gisteren een super Malinese ervaring, met de nadruk op ‘super’ ;-) In Koutiala wordt bij twee families het internet intensief gebruikt in verband met ‘homeschooling’ (hebben we hier een goed Nederlands woord voor?)…Dit vraagt zoveel bandbreedte, dat anderen (lees: collega’s) hier hinder van ondervinden. Andere zaken als het checken van e-mail worden hierdoor vaak bemoeilijkt.

Tijd voor actie, vonden we met z’n allen. Sinds kort kent Koutiala ook een andere internetaanbieder met de naam Orange (ook in Europa bekend!?)…Hij en collega er dus op af. In de ochtend werd besloten in verband met Ramadan. Kom je in de namiddag dan wordt er al ‘langzaamaan’ afgebouwd met het werk in afwachting van de avond.

Maar goed, Orange dus…Wat bleek nu? Het kantoor van Orange bleek niet veel meer dan een kale ruimte te zijn. Een telefoon / internet aanbieder waar geen enkele telefoon aanwezig was ;-) Een internetverbinding regelen voor Koutiala? Nee, dan moet u in Bamako zijn (huh?)!! We kunnen wel even contact voor u opnemen…als we uw mobiel mogen gebruiken?!

Toen Anco me dit vertelde kon ik m’n lach niet inhouden. Zo Malinees om op deze wijze zaken te doen. Hoe vaak door vrienden, bekenden, onbekenden niet om het gebruik van mijn telefoon (en dus krediet wat op die van hen mist) wordt gevraagd. Het is niet meer op twee handen te tellen. En zoals een goede Nederlander betaamt blijven we vriendelijk lachen. Want grappige situaties levert het op, dat is zeker!

Dag bezoek!

Het zit er weer op, ons bezoek is gisterennacht naar Nederland teruggevlogen. Na een lekker etentje bij de Italiaan hebben we (zonder tranen ;-) afscheid genomen. We waren het eens over de afgelopen tijd: leuk / gezellig, werken tot het zweet je uitbrak, leerzaam, geslaagd. Onze vrienden hebben een goede tijd in Mali gehad en het bezoek als zeer positief ervaren…

Dat lag uiteraard niet alleen aan ons (het moet gezegd worden ;-), maar ook aan de gastvrijheid van de Malinezen. Onze vrienden hebben drie maanden gewerkt op de Anastasis, in Benin en Liberia. Het leven in Mali vonden zij dan ook een stuk vriendelijker, soms zelfs ‘minder agressief’. Voor herhaling vatbaar, wat ons betreft!

Met het wegbrengen van onze gasten, haalde Anco alweer een nieuwe (ziekenhuis) gast op. Dit keer vanuit heel andere hoek, namelijk Amerika. Deze gast komt drie weken helpen in het ziekenhuis, hij komt personeel trainen voor het gebruik van een ‘mobiel echo-apparaat’… Het apparaat is niet groter dan een laptop en dus ook makkelijk mee te nemen als handbagage.

Het verbaasde me weer hoe makkelijk een en ander (aan apparatuur) door de douane op het vliegveld kwam. De arts vertelde dat ze eigenlijk alleen geïnteresseerd waren of hij voedsel Mali importeerde. Niet dus, dus dat kwam mooi uit!

Het project met mobiele echo-apparaten vind ik de moeite waard om te vermelden. Veel zwangerschappen in de Malinese dorpen, aldus deze arts ook, hoeven niet te gaan zoals ze nu gaan. Met allerlei complicaties, voor zowel moeder als kind. Met dit apparaat en de bijbehorende training hoopt hij dat medewerkers de dorpen in zullen gaan om vroegtijdig meer gecompliceerde zwangerschappen te traceren. Opdat deze vrouwen weer (op tijd) naar het ziekenhuis in Koutiala kunnen worden ‘doorverwezen’…

Een geweldig initiatief vind ik zelf! Op die manier kan het sterftecijfer bij bevallingen (1 op de 10 vrouwen) naar beneden. Om nog niet eens te spreken van de kinderen die geboren worden.

Anco is inmiddels alweer naar Koutiala vertrokken…Ik zal wat later (begin volgende week) gaan in verband met een vrouwenconferentie waar ik naar toe ga zaterdag. Alleen ben ik echter niet, onze kleine vriendin heeft reeds ontdekt dat we alweer terug zijn. Ze ligt hier op de Lazy Boy (uitklapbare luie stoel) te slapen … Ben ik zo slaapverwekkend dan? Je zou het bijna zeggen.. maar nee dit is heel gewoon hier in Mali.

Bovendien vast ze wegens de Ramadan en kan ze over zo’n 30 minuten (het is nu kwart over 6 in de avond) weer eten en drinken. Niet eenvoudig en dat ruim 30 dagen lang.

Eigen huis en tuin

Het kantoor in Koutiala begint al steeds meer op een ‘echt huis’ te lijken. Er wordt hard geklust, door zowel Nederlanders als Malinezen. Met nog drie klusdagen te gaan, voordat onze kluspartners weer op het vliegtuig naar Nederland stappen.

Het is bijzonder goed en leuk om op deze wijze aan de slag te gaan. Waren onze twee vrienden niet gekomen, dat had het huis er wellicht nog zo bijgestaan als de afgelopen maanden. Nu het werk eenmaal in gang is gezet, zal de afronding niet lang op zich laten wachten.

Wat wordt er precies gedaan? Muren uitgehakt om twee kamers tot woonkamer samen te trekken, een keuken wordt uit hout getoverd, de badkamer wordt verlengd waardoor ons bad toch mee naar Koutiala kan ;-) Op die manier krijgt ook een loze (kantoor)ruimte weer een functie.

Naast klussen rijden we veel door Koutiala rond, om allerlei materialen te verzamelen. Of om mensen te bezoeken…Of (idee voor vanmiddag) om een rustig plekje te zoeken waar een wandeling kan worden gemaakt.

Marconieta heeft ook haar verpleegkundige talenten in praktijk gebracht. Drie dagen in de week komen moeders met babies voor allerlei kleine ‘check-ups’: wegen, meten, vaccinaties, voorlichting over voeding etc. Ook de zwangere vrouwen komen op die dagen voor controle. Gemiddeld komen er dan 40-60 babies per dagdeel.

Derk is de specialist in keukens en dat komt mooi uit. Verder zijn hij en Anco twee handen op één buik en genieten zichtbaar van het samen klussen (en mannenpraat ;-). Zo nu en dan rijzen er vragen op over de Malinese, niet altijd veilige, werkwijze maar ook dat hoort bij het leven hier in Afrika.

Al met al schiet het werk lekker op en denken we dat we in oktober wel naar Koutiala kunnen verhuizen. Veel Malinezen blijven ons ook vragen wanneer we nu (eindelijk in hun beleving) deze kant op komen. Nu kunnen we zeggen dat er aan het huis wordt gewerkt en zodra het klaar is, dat we onze spullen oppakken en verhuizen. Dat is voor hen vaak een bevredigend antwoord.

Het is verder ook heerlijk om te kunnen overleggen in je eigen taal. We betrappen ons erop dat we soms Nederlands tegen Amerikanen praten ;-), Engels tegen Malinezen etc. Het is zogezegd een ratjetoe in onze hoofden. Meer zelfs dan normaal…

Even terug op stek

We zijn weer even terug uit Koutiala…met de nadruk op even, omdat maandagnacht twee goede vrienden Bamako binnenvliegen. Ze gaan ons helpen bij het opknappen van ons toekomstige huisje in Koutiala. Echt geweldig vinden we dat!

Het virus dat rondwaaide op de conferentie heeft menig teamlid wat achterop gezet. Zelfs vandaag hebben sommigen onder ons nog te kampen met buik- en darmklachten. Voorlopig voor ons geen groep mensen bij elkaar met een airco die virussen rond circuleert ;-)

Bij thuiskomst werden we opgewacht door drie enorm gegroeide pups (zie foto). De tijd gaat aanbreken dat we afscheid van twee van hen moeten nemen. De derde blijft op de compound en wordt verzorgd door onze buren. Ben benieuwd hoe dat verloopt, als vader, moeder én zoon een tijdje op hetzelfde territorium rondrennen…

In Koutiala hebben we rustig aangedaan, omdat onze lichamen nog niet heel hard meewerkte bij het doen van ‘zwaarder’ werk. Anco is bezig geweest op de bijbelschool – opzet van een zonnesysteem - , terwijl Ewien met collega’s heeft gewerkt aan de Engelse ondertiteling van de videoclip over diarree.

Mensen in Koutiala (ziekenhuis) en de States (een dokter die enkele weken in Koutiala heeft gewerkt) staan te popelen op de laatste versie van de videoclip. Een collega, verpleegster vertelde dat het bijzonder is hoeveel kinderen ze nu behandeld en ziet voor diarree. Zo’n gezondheidsclip zal dan een goede hulp zijn bij het niet keer op keer vertellen hoe dit te voorkomen en hoe dit te behandelen.

Voor ons vertrek naar Koutiala volgende week hopen we een en ander rond te hebben, zodat we kunnen starten met het kopiëren van DVD’s…

Zoals genoemd zullen we zo’n acht dagen gaan klussen in Koutiala. De betreffende vrienden zijn kinderverpleegkundige en timmerman / manusje-van-alles. Zij zal in het ziekenhuis kunnen worden ingezet, terwijl hij – samen met Anco en anderen – aan de bouw van de keuken begint. O ja, Anco vertelt een ieder ook al dat 'de vrouwen' aan het verven worden gezet...

Veel Malinezen vragen ons keer op keer wanneer we nu precies naar Koutiala verhuizen. Op dit moment kunnen we volmondig zeggen: binnenkort, want er wordt aan ons huis gewerkt ;-) Zodra ons huisje klaar is, kunnen we gaan nadenken over inpakken. Het zal nog een hele klus worden om ons huis in Bamako leeg te maken, met name als het gaat om onze werk / logeerkamer. Iedereen glimlacht bij het zien van de vele technische spullen die Anco hierin weet op te stapelen.

Net als die goede, oude tijd zullen we maar zeggen….Ook in Den Haag had Anco er een handje van om één kamer volledig in beslag te nemen voor zijn ‘technisch spul’…Ik vrees dat het in Koutiala niet veel anders zal gaan in de (nabije) toekomst ;-)

Belevenissen Segou

Het was een goede tijd, onze conferentie in Segou. We hebben onze directeur van meerdere kanten leren kennen: als fanatiek fotograaf en boeiende spreker. Ook onze (Amerikaanse) collega’s waren zeer over hem te spreken.

Voor alle kids (inmiddels groeit het veld met kinderen) was een speciaal programma uit de States overgekomen. De dochter van onze directeur hielp mee met de organisatie. Het was leuk om te zien hoe enthousiast de kinderen waren in ons laten zien wat ze die week hadden geleerd.

Zoals bij elke conferentie (airco en grote hoeveelheden klaargemaakt voedsel) waren er weer aardig wat zieken. Nieuwe collega’s mailden al dat ze er niet naar uitzagen nog een keer te eten op de plek waar we ons bevonden. Toch staat dit hotel goed bekend en lijkt het met name te maken te hebben met de grote groepen die ze van voedsel moeten voorzien. Daarbij lieten wij het eten ook nog wel eens koud worden, omdat het programma uitliep.

Maar goed, het moet toch ook niet zo zijn dat elke conferentie ons halve team vloert…dat is nu ook weer niet de bedoeling ;-) Ikzelf (Ewien) kreeg naar alle waarschijnlijkheid (nooit 100% zeker te zeggen) malaria. Kan ik eindelijk meepraten over wat het is, al is het niet van harte hoor!! Ik blijf in het vervolg liever verre van dat…pff, wat kan je je dan ellendig voelen zeg. Schreeuwende oorpijn had ik en knallende koppijn, met daarbij alle andere voorkomende malaria symptomen.

Vandaag gaat het weer redelijk, al is mijn maag echt van slag. Die van Anco ook overigens, maar wellicht om andere redenen. De zware medicatie (als kuur) ligt zwaar op de maag, helemaal als je toch al niet veel kan en wil eten. Tel daar de verschillende medicijnen bij op voor de allergische reacties die ik had en ik kan het voorlopig (hoop ik) wel weer even medisch uitzingen.

Terug in Bamako vond er een culturele gebeurtenis plaats…Het buurtmeisje dat regelmatig komt zag onze auto aankomen en stond direct op de stoep. En dan te bedenken dat we alleen nog maar ons bed wilden zien ;-) Toen ze hoorde dat ik niet zo lekker was kwam ze even groeten en verdween ze weer.

Om vervolgens de volgende dag (zaterdag) voor me te komen zorgen. Het is grappig om te zien wat een 11-jarig meisje onder verzorgen verstaat. Al vond ik het bijzonder waar ze zelf mee aankwam. Zo vond ze dat ik moest eten om aan te sterken (anders werd ik niet gezond) en zette ze een schoteltje met vier kaasstukjes voor me neer en een schoteltje met een stukje vis.

Ook de koude, natte doek op mijn voorhoofd werd regelmatig ververst. En laat ze nu ook nog de afwas hebben gedaan ;-) Tussen de bedrijven door hield ze zich bezig met de tv en met tòntòn, zoals ze Anco noemt. Na de afwas – er is tenslotte gewerkt – vroeg ze waar ze zich kon wassen. Ik dacht eerst dat ik het niet goed verstond (gebrekkig Frans van haar kant en gebrekkig Bambara van mijn kant), maar dat was niet zo.

En ja hoor, vijf minuten later stond mevrouw onder de douche. Had graag een verborgen camera willen hebben om te zien wat ze allemaal voor nieuwe dingen zag en tot zich nam ;-) Toch heeft het wel wat, zo’n meisje dat graag hier haar tijd doorbrengt. We begrijpen het ook prima, omdat bij haar thuis niets meer te vinden is dan een woonkamer met wat oude meubels erin. Speelgoed of een tv zijn ver te zoeken.

Op naar Segou

Van maandag t/m vrijdag bevinden we ons in Segou, voor onze jaarlijkse conferentie. Met dit jaar onze directeur uit NL als spreker. Het beloofd wat!!

We zullen deze week niet over internet beschikken en dus minder bereikbaar zijn. Het kan verkeren ;-) Tot ziens in september!

Wel of niet verhuizen?

Het is ons de laatste tijd meerdere keren gevraagd. Wanneer gaan jullie nu precies naar Koutiala verhuizen? Om eerlijk te zijn weten we dat nog niet. Het kan zelfs zo zijn dat we uiteindelijk niet zullen verhuizen…

Huh, denken jullie nu wellicht. Maar dat schreven jullie toch in de laatste nieuwsbrief (mei 2007). Ja, dat klopt, maar sindsdien is een en ander enigszins veranderd. Allereerst is het huis waarin we zouden trekken nog niet klaar. Het huis was van origine een kantoor en moet als het ware omgetoverd worden tot guesthouse / tijdelijke woning voor ons.

Dit betekent dat er nog geen keuken ingebouwd is en de collega die hierover gaat is bijzonder druk met het installeren van nieuwe collega’s. En daarbij het klaarmaken van hun huizen etc. Dit deed ons ertoe zetten om hem gerust te stellen door te zeggen dat wij niet zo’n haast hebben en ook in de tussentijd heen en weer naar Koutiala kunnen blijven reizen, indien nodig.

Al met al ziet het er dus zeker niet uit dat we in augustus, september van woonstek zullen veranderen. Ook wel weer OK, omdat we in Bamako onze weg weten en hier onze meeste vrienden hebben wonen. Het moet echter ook niet te lang duren voor we verhuizen, omdat het anders niet meer ‘de moeite’ is voor ons verlof in 2008.

We zullen een en ander dus gewoon even rustig aankijken en erover praten met onze directeur uit Nederland, die vanavond aankomt in Mali.

De eerste versie van de gezondheidsvideoclip is inmiddels gereed. Nog even een VCD-tje branden en dan laten we de eerste drie minuten volgende week op de Ségou-conferentie aan onze collega’s zien. Nog even spannend hoe een ieder hierop zal reageren.

Voorafgaand, en eigenlijk ook belangrijker, laten we de eerste versie aan de acteurs zien van het ziekenhuis. Zij kunnen dan nog (klein) commentaar op de videoclip geven, voordat we de uiteindelijke versie branden. Ook hierin even afwachten dus, maar het resultaat is, vinden we zelf, erg mooi geworden!

Pups en zo

Het is bijzonder hoe snel de pups groeien, deze week zijn de oogjes opengegaan. Ook worden voorzichtig de eerste stapjes gezet. Waren de oren in het begin ‘platte lapjes’, nu zie je er ook echt ‘diepte’ in. Ze reageren alert en bijten de moeder bij het eten met hun pas verkregen tandjes.

Ook de kleine (zorgen)pup groeit goed en we zien een duidelijke vooruitgang in hoe hij zich ontwikkelt en voortbeweegt. Twee pups zijn al vergeven, een nog niet. Tegen de tijd dat ze het nest kunnen verlaten, zal er voor hem ook een thuis gevonden zijn.

De afgelopen week is Anco naar Koutiala geweest, om allerhand werk te verrichten. Er komen nieuwe collega’s in Koutiala binnenkort, die hij van een internetverbinding wilde voorzien. Daarnaast is er altijd werk te doen op de bijbelschool Bethel.

Ikzelf bleef thuis om de laatste hand aan de (eerste versie van de) videoclip te leggen. Door een allergische reactie (op een medicijn) kwam ik echter niet zo ver als ik gehoopt had. Het plan ligt er om een stukje van de eerste video op onze jaarlijkse conferentie in Segou te laten zien. Deze gaat maandag over een week van start. Onze directeur uit Nederland zal hier de gastspreker zijn.

We zien uit naar ons Nederlandse bezoek, in de vorm van onze directeur en zijn dochter. Het is altijd goed en leuk om in onze eigen taal te kunnen praten en door hem worden we ook altijd weer even op scherp gezet als het gaat om welke reden we in Mali zijn.

Daarnaast kennen we hem als directeur, en nog niet als spreker. Het zal een nieuwe ervaring worden om hem eens van deze kant te zien ;-) Onze kerk in Magnambougou zal hem volgende week zondag ontvangen, waar hij in het Frans zal spreken. Onze voorganger maakt altijd graag plaats voor sprekers uit verschillende werelddelen en de boodschap die zij te delen hebben.

Deze week zullen we dan langzaamaan dingen gaan voorbereiden voor dit bezoek en onze conferentie. Een tijd waarin we als collega’s van elkaars werk mogen horen en er voor elkaar kunnen zijn. Het is altijd goed om van elkaar te horen – in de vorm van een verslag / presentatie - wat er het afgelopen jaar is gebeurd. En uiteraard zal het een tijd worden om te ontspannen!

Op kamp

Eerst maar even een update op mijn jeuk. Het gaat stukken beter, als gevolg van de medicijnen die ik voorgeschreven kreeg. Vandaag is de laatste dag dat ik deze moet slikken en dan hoop ik dat alle vlekken en jeuk weg zijn. Zo niet, dan ga ik morgen even terug naar de arts die me behandeld heeft.

Ik merkte vanochtend droog op dat ik – kijkend naar mezelf – in ieder geval niet meer na hoef te denken over een carrière als model (eenmaal terug in Nederland ;-) De vlekken zijn grotendeels weggetrokken, maar mijn benen – hier verschenen ze als laatste – zien er nog erg bijzonder uit. We zullen zien wat deze laatste medicijndag gaat brengen. Ben in ieder geval dankbaar dat ik weer wat nachten kon slapen.

Terug naar de titel van deze weblog. Twee weblogs geleden schreef ik over ons buurmeisje dat spontaan met ons mee naar de kerk ging. En de eventuele mogelijkheid om haar naar kinderkamp te laten gaan. Een en ander is gelukt – ze is deze week op kamp -, al ging het niet zonder slag of stoot.

Op zondag wilde ik, na de kerk, weer even bij haar familie langsgaan. Zei het niet dat mijn uitslag dit verhinderde. Moedig als het meisje zelf is, is ze met haar 11 jaar zelf naar de kerk gegaan. Vervolgens kwam ze bij ons langs thuis om te zien hoe het met me ging. Ze had in de kerk opgevangen dat ik ziek thuis lag. Bijzonder niet?

Heb haar film laten kijken, terwijl ik het grootste deel op bed lag. Ze vermaakte zich prima en zat helemaal in de film die ik voor haar had opgezet. Toen ik haar later vroeg of ze op kamp mocht van haar ouders, schudde ze bevestigend met haar hoofd.

Diezelfde avond echter bleek anderszins. Ze stond spontaan weer bij ons huis en probeerde me uit te leggen dat ik nu met haar mee moest naar haar vader en oom. Ik moest komen bevestigen dat er echt een kamp was en het meisje dit niet zelf had verzonnen.

Een korte blik richtend op mijn gehavende huid, besloot ik alles te bedekken, en met haar mee te gaan. Het bleek al snel dat vader en oom haar best erop wilde sturen, mits ze wisten wat het programma van de week precies was. Waar ze precies sliepen en wat ze mee moest nemen. De achterliggende vraag kwam niet geheel naar voren, maar het ging hen uiteraard ook om het christelijke gehalte.

Op dat moment besloot ik hen te zeggen dat ik morgenochtend terug kon komen met onze dominee. Hij draait tenslotte al jaren mee met zo'n kamp, terwijl ik er zelf nog nooit lijfelijk aanwezig ben geweest. Dat was goed zeiden ze, en daar lieten we het even bij.

De dominee een en ander uit laten leggen bleek een goede zet te zijn. Hij en de familie bleken uit dezelfde regio te komen en hadden een en ander gemeen. Na een uitleg over het kamp kreeg ons buurmeisje dan ook toestemming om mee te gaan. Inmiddels was het 11 uur in de ochtend, terwijl het kamp om 13 uur van start zou gaan. Ruim op tijd dus voor Malinese begrippen ;-) Ben benieuwd hoe zo'n eerste kampervaring bevalt.

Overal jeuk

Voor de verandering heb ik (Ewien) een slechte (gezondheids)week achter de rug. Het begon vorige week vrijdag of zaterdag...Een urine infectie stak de kop op. Uit eerdere ervaring wist ik welke medicijnen hiervoor te nemen. Want afwachten, bleek in het verleden, helpt de situatie niet ;-)

Op aanraden van een collega nam ik dit keer echter een ander merk medicijn. En dat, bleek donderdag, geen goede keuze te zijn. Al is er één positief element in het geheel: mijn infectie is inmiddels helemaal verdwenen ;-)

Maar ja, wat kreeg ik ervoor terug (zie foto). Overal kleine, later grotere, rode vlekken die jeuken als een gek. Kon vannacht van ellende niet stil in m'n bed blijven liggen. En dat gebeurd maar zelden ;-) Heb de nacht dan ook doezelend in bad doorgebracht, omdat het onder water niet zo jeukt en ik daarmee het krabben vermijd.

Kijkend naar de foto's die ik mijn collega opstuurde, zei ze direct met het medicijn te stoppen en 2 of 3 dagen af te wachten. Dan zouden de rode vlekken wel weg zijn. Niet dus he! Per dag kreeg ik er alleen maar meer. Vandaag zijn alleen mijn hand- en voetpalmen nog maar gevrijwaard. De rest is bedekt, tot aan de binnenkant van mijn oren en mijn gezicht toe. Best 'impressive', dacht ik, toen ik mezelf in de spiegel bekeek.

Tegelijkertijd maakte ik me wel een beetje zorgen of er ooit weer een gaaf huidje onder vandaan zou komen. Het is ook zo wat om met blijvende rode vlekken door het leven te gaan. Naast het uiterlijke aspect was het vooral de jeuk die me vanochtend naar het ziekenhuis liet gaan.

Daar werd ons vermoeden en dat van de collega bevestigd. Het medicijn dat ik had genomen bevatte penicilline, waarvoor ik allergisch ben. Geen penicilline meer dus zolang ik in Mali ben. En in Nederland nog eens goed testen wat ik wel en niet kan hebben.

Het voordeel van onze tocht naar het ziekenhuis was, dat er goede medicijnen werden voorgeschreven. Dit keer één tegen de jeuk en één die de algehele uitslag tegengaat. Eén bijverschijnsel, vertelde de arts, is minder prettig. Zucht dacht ik, altijd die bijverschijnselen bij elke pil die je neemt. En dat is...dat je er slaperig van wordt.

Ha, laat ik dat nu net willen. Heb vannacht geen oog dichtgedaan. Voor mij dus een weekendje binnen de muren van ons huis. Ik zie de mensen op straat al kijken (of in de kerk) als er zo'n roodbevlekte blanke rondloopt. Toch hoop en bid ik van harte dat een en ander binnen de gestelde vijf dagen over is. Zo leer ik mijn gezondheid weer waarderen!