Vandaag is onze eerste, echte dag in Hope Clinic, Guinee. De reis voorafgaand niet meegerekend. De reis bracht dit keer een flink Afrikaans gehalte met zich mee ;-)In Koutiala hebben we als gekken gewerkt om de dozen en spullen zoveel mogelijk uitgepakt te krijgen. Het is gelukt tot op zekere hoogte, maar het was hard aanpoten. Bantu kreeg net de kans om enigszins gewend te raken, toen we de auto alweer pakte en op reis gingen. Maar…zoals geschreven in de vorige weblog, heeft hij iemand die goed voor hem zorgt.
De reis naar Guinee was, op sommige punten, een echte uitdaging. We waren al vermoeid voordat we vertrokken, dus dat werkte ook niet altijd mee. Gelukkig konden we de humor van bepaalde situaties blijven inzien, waardoor we altijd weer – zei het later – op de plaats van bestemming aankwamen.
Bamako uitrijdend ontdekte Anco dat hij bepaalde, belangrijke onderdelen niet had gekocht. Hij was het simpelweg gewoon vergeten!
Het eerste deel van de reis was meer dan OK als het gaat om de weg. Onze eerste bestemming was Kissidougou, de plaats waar taalvrienden van ons wonen. De laatste 100 km naar Kissidougou waren echter slechter dan slecht (zie foto’s). Waardoor we flink achterliepen op schema. In Afrika rijdt je niet graag in het donker, tenzij het echt moet.
Zo’n 30 kilometer voor ons eindpunt blokkeerde een truck (zie foto) onze weg. Er was geen mogelijkheid om eromheen of onderdoor (zoals de motorrijders deden) te gaan. Afwachten dus en mee aanwijzingen geven als het ging om het vinden van een mogelijke oplossing.
De oplossing (kraan van de wagen rijden, een weg banen en de kraan de wagen laten trekken waarop hij stond) deed soms eng aan. Meerdere keren dacht ik echt dat de kraan eraf zou vallen en dan waren we echt ver van huis. Al met al, met veel trekken en duwen, kreeg de machinist het voor elkaar. Na een ruim halfuur – best goed achteraf – konden we onze weg vervolgen.
Nog geen 5 kilometer voor Kissidougou (het was inmiddels donker), kwamen we jongens tegen die heftig naar ons zwaaiden. Geen idee hebbend wat hun bedoeling was. De brug in Kissidougou bleek buiten werking te zijn. Het was zo donker, dat we het niet eerder hadden opgemerkt.
De gemaakte omleiding was al niet veel beter…na enkele minuten hoorden we een raar geluid. Alsof we een lekke band hadden. Uitstappend, bleek dit ook het geval te zijn. Het “leuke” van Afrika is, dat mensen die langskomen je gewoon een handje helpen.
Een jongen op motor stapte af, liet zijn lichten schijnen op de lekke band, pakte het gereedschap om de band te verwisselen en toog – samen met Anco – aan het werk. Nadat de klus geklaard was (nog geen 15 minuten) gaf hij ons een hand, vertelde zijn naam, en stapte weer op zijn motor. Later kwamen we hem weer tegen en wees hij ons de (goede) weg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten