40+ jaar Mali

Vanavond namen we afscheid van onze buren (Avant zendingwerkers), die na 40+ jaar in Mali te hebben gewerkt, weer huiswaarts keren. De avond was feestelijk aangekleed, al vergoot men uiteraard ook de nodige tranen.

Dankzij hen zijn we in 2004 – toen we naar Mali vertrokken – aan een huis gekomen. Eerst tijdelijk, maar later ‘voor vast’. De eerste drie maanden van ons verblijf in Mali, huurden we een compleet ingericht huis, van Avant zendingswerkers die met verlof waren.

Toen later bleek dat de betreffende werkers niet terug naar Mali zouden keren, bleven we wat langer in het huis. Om later naar een ander huisje op dezelfde compound te verhuizen. Anco en ik hebben het er nog regelmatig over, hoe goed het was om op deze betreffende compound te komen wonen. Helemaal in het begin zijn we met raad en daad bijgestaan.

Dat onze buren niet alleen voor ons klaar stonden werd vanavond duidelijk. De hele christelijke gemeenschap was bij elkaar gekomen, om hen van een warm afscheid te voorzien. Ook mochten we uit hun mond meer horen over de geschiedenis de afgelopen jaren van Mali.

Toen zij bijvoorbeeld naar Mali kwamen, was er ‘slechts’ één kerk(gemeenschap). Inmiddels zijn er meer dan 60. Ook waren zij belangrijke sleutelfiguren als het ging om de kennismaking met de Protestante zending en oprichting van kerken. Met hun pastorale en muzikale gaven hebben ze bekendheid gekregen door heel Bamako en daarbuiten.

Geliefd waren en zijn zij ook. Zendingsbreed hebben ze voor heel wat (jonge) mensen hun huis gastvrij opengesteld. En dat was te zien, het publiek om me heen bekijkend deze avond.

Zijzelf voerden ter afscheid een kort zangstuk op….waarin veel humor zat verweven. Met een lach blikten ze terug op de tijd dat ze eerste voet op Malinese bodem zetten. Met veel drama zetten ze het lied “Zolang het maar geen Afrika is” in (zie foto)…Met een knipoog naar de periode dat ze te horen kregen naar Mali te worden uitgezonden.

De tijd die voor hen ligt zal ‘anders’ worden, niet makkelijk. Ze gaan terug naar Canada en zullen van voor af aan moeten beginnen als het gaat om een huis, auto en andere benodigdheden. Ze zullen wel dicht(er)bij hun familie zijn. Hun zoon, die eerder een niertransplantatie heeft gehad, is weer onder ziekenhuis controle. En zal naar alle waarschijnlijk een nieuwe transplantatie moeten ondergaan.

Zowel hier als in Canada hebben vele mensen bewondering voor dit bijzondere echtpaar. Zij zijn voor velen een voorbeeld. Ik zal de gesprekken met mijn buurvrouw – en de raad die ik daarbij krijg – zeker missen! En de humoristische blik die beiden hebben op (de ernst van) het leven ;-)