Kerst en meer in Freetown...

Toch nog een weblog in 2004 ;-) Het bleek dat er meer mogelijkheden waren dan we dachten om op internet te gaan. Kerst is voorbij, we hebben genoten van een totaal ander ingevulde, maar goede en vreugdevolle Kerstdienst. Oud en Nieuw is in het vooruitzicht, we zijn benieuwd wat dat gaat brengen. Hoe vergaat het ons verder in Freetown?

Goed, het is geweldig om Sjoukje's leefomgeving en een stukje van haar werk te zien. De afstand tussen Sierra Leone & Mali geografisch gezien is niet al te groot, het is allebei West-Afrika zou je zeggen. Maar toch gaat die vlieger niet helemaal op. Het is interessant en leuk om de overeenkomsten, maar ook de verschillen tussen beide landen met elkaar te bespreken.

Een groot verschil tussen Sierra Leone en Mali is, dat de eerste een Engelse kolonie was, de tweede een Franse. En dat werkt door in vele aspecten binnen de maatschappij. In Sierra Leone verbaasden we ons bijvoorbeeld over de hoeveelheid (Engelse) kerken die we zagen toen we Freetown binnenreden. In Mali voeren de moskeeën toch echt de boventoon, kerken zijn nauwelijks tot niet zichtbaar. In Mali 'tolereert' men zogezegd christenen, in Sierra Leone wordt onze pick-up met Mission Protestante CMA hartelijk binnengehaald.

Sierra Leone / Freetown is druk bezig met de wederopbouw van hun land, na een burgeroorlog die in februari 2002 officieel zijn einde vond. De gevolgen van de oorlog zijn op sommige gebieden nog duidelijk zichtbaar, bijvoorbeeld in de hoeveelheid invaliden die te zien zijn in de straten. Het duidelijkst echter is de oorlog 'zichtbaar' in de harten (en dus de houding) van de Sierra Leonezen. En dan te bedenken dat iedereen de oorlog mee heeft gemaakt, oud én jong. Het is tenslotte nog maar ruim 2 jaar geleden.

Qua ligging & klimaat verschillen beide landen duidelijk. Zo is Freetown een schiereiland omgeven door (jawel!) de zee en bergen, en ligt Mali ook tussen de bergen, maar absoluut niet aan de zee ;-) Hebben we het in Freetown 's nachts en overdag gewoon 'plakkend' warm, in Bamako is het toch even anders. Daar hebben we het momenteel 's nachts koud (trekken gauw een deken over ons heen) en overdag 'droog' warm. En zo zijn er vele verschillen én overeenkomsten op te noemen. Wat we nu niet gaan doen, want dan wordt deze weblog véeeeeélllllll te lang...

We genieten in ieder geval met volle teugen van ons bezoek aan Sjoukje in Freetown en zullen, D.V., 2 januari weer terugreizen naar huis. Een autorit die toch wel 2 dagen in beslag zal gaan nemen, hebben we op de heenreis ervaren ;-)

Laatste weblog 2004

Dat was het dan bijna voor 2004. We zijn ons klaar aan het maken voor onze reis naar Sierra Leone (Freetown). Donderdagochtend vroeg trekken we er met de auto op uit, om rond 3 januari 2005 (jawel!) weer terug te keren.

We hopen dat jullie allen van de weblogs in 2004 genoten hebben en het de moeite waard was om te lezen. Mocht iemand aspecten uit ons leven missen die nog niet beschreven zijn, voel je vrij om ze te mailen. Dan zullen we zien of aan het verzoek kan worden voldaan.

Voor vertrek hopen we onze December nieuwsbrief nog op de website te plaatsen, waarin we kort ingaan op Kerst in Mali en op de plannen voor 2005. Uiteraard zullen we jullie allen ook in 2005 graag op de hoogte houden van de goede en minder goede kanten van ons leven in Mali.

<>Bedankt voor alle getoonde interesse, zowel werk als privé. Dat jullie allen een gezegende Kerst mogen hebben en een interactief 2005!

Hartelijke groet uit een alweer warmer wordend Mali.

Vriend of vijand?

Het is al meer dan eens gezegd; de omgang met de Malinese politie is soms een heel avontuur. Soms in negatieve, soms in positieve zin. Zo deed Ewien deze week een positieve ervaring op, terwijl ze als bestuurder toch echt fout zat. Zo zie je maar weer, soms doe je niets fout en riskeer je een boete, soms doe je wel iets fout en kom je er zonder kleerscheuren af. Het zit 'm vaak in het humeur van de agent gecombineerd met de houding die je tegenover de politieman(nen) in kwestie aanneemt.

Even een korte situatieschets. Ewien en vriendin kwamen net terug van de kapper. Niks bijzonders op zich, zij het niet dat deze afspraak wel extra lang had geduurd, vanwege een dubbele afspraak...Maar goed, de politieagenten...

Op weg naar huis na ons kapperavontuur, wilden we toch wel erg graag 'snel' naar huis. Onze afspraak bij de kapper had tenslotte het dubbele aantal uren in beslag genomen, dus het liep toch al gauw richting etenstijd ;-)

Stel jullie het volgende voor: Ewien bestuurt de auto, maar denkt niet echt na over de weg die ze rijdt. Dit doet haar co-bestuurder naast haar, die de weg (in theorie) kent. De co-bestuurder heeft echter nog niet zoveel Mali-rij-ervaring, waardoor we een bijzonder koppel vormen. En dan gaat het mis. De co-bestuurder dirigeert ons een weg in met het overbekende 'bord tomatensoep'. Een eenrichtingsweg zogezegd, waar we van de kant waarvan we vandaan kwamen niet in mochten. Opeens zagen bestuurder en co-bestuurder zich gesteld tegenover een dreigend aantal auto's. Met als enige uitwijkmogelijkheid een draai naar links. Weliswaar de juiste weg naar huis, maar via een onjuiste manoeuvre. En ja, een politieagent zou zijn werk niet goed uitvoeren als hij hiervoor niet op zijn fluitje blies.

Auto gestopt, raampje open en natuurlijk....lief glimlachen alle twee. De juiste papieren voor zowel bestuurder als auto uit de kast en netjes overhandigen. Meneer de politieagent een beetje moeilijk doen over de APK-papieren van de auto, terwijl die toch echt in orde waren. Maar goed, einde van het liedje was dat Ewien (als bestuurder) even mee moest komen naar de baas, omdat meneer de agent zonder overleg met zijn baas de zaak niet kon afhandelen. Ewien bedacht zich ondertussen dat ze vriendjes moest worden met meneer agent, alvorens bij de baas te komen. Dat zou haar de grootste kans op geen boete geven.

Zo gezegd, zo gedaan. Hoe word je het snelste vriendjes met een mannelijke agent? Precies, door je vrouwelijke domheid als het gaat om het besturen van auto's naar boven te laten drijven. Zinnen als 'niet zoveel rijervaring in de stad; mijn man zit meestal achter het stuur, etc' kwamen al snel mijn mond uit. En ja hoor, het hielp, hij begreep het, maar nu alleen de baas nog. Sja, dat was andere koek, want hij ging maar door op de papieren, die volgens hem niet in orde waren. Ja wel, die waren in orde, vraag maar aan meneer de agent. Daarnaast kennen we in Nederland ook een APK-keuring, dus ja, ik wist als bestuurder waarover ik het had ;-)

Na een kleine 20 minuten kreeg de baas er ook wel genoeg van, en sloegen hij en zijn agent een andere vis aan de haak. Of wij als vrouwen achter het stuur voortaan niet meer een weg in wilden rijden, voorzien van een bord tomatensoep? Nee hoor, agent, we zullen het nooit meer doen. En toen mochten we zomaar doorrijden, zonder enige boete te hoeven betalen. En dat laatste gebeurd je niet zomaar!

Dubbel feest

Zoals velen van jullie al weten, was het gisteren feest in huize van Bergeijk, zelfs dubbel feest. We hadden al een avondje uit eten gepland staan, vanwege ons 3,5 jarig huwelijk. Pas later kwam daar een reden bij, toen we hoorden dat op dezelfde dag, 14 december, ook onze container (als alles meezat ;-) de compound zou binnen rollen.

In het begin waren we daar nog wat sarcastisch over, vanwege het feit dat als een Afrikaan zegt dat hij er direct aankomt, hij hier niet altijd mee bedoelt dat hij dan op dezelfde dag aankomt ;-) Maar boven alle verwachting stond er daadwerkelijk een vrachtwagen met 2 kisten binnen de kortste keren bij ons op de compound. En dat gaf de nodige consternatie. De hele compound, zo'n 12 in totaal, liep uit om dit te zien en de handen uit de mouwen te steken.

Wat bleek nou? Bij de transporteur hadden ze al met veel pijn en moeite een vorkheftruck kunnen bemachtigen, maar die was niet meegekomen met de spullen. Hoe gingen we de kisten van rond de 800 kilo en 300 kilo dan uit de vrachtwagen laden. Tsja, daar is maar één passend (Afrikaans) antwoord op: gewoon de kisten openschroeven, een lijn vormen van mensen en stuk voor stuk alles uitladen. En dat is ook wat we hebben gedaan. Zie je toch dat veel handen weinig werk maken, want binnen een klein uur was alles gepiept. Na flink te hebben gezweet smaakte een colaatje toch lekkerder dan anders...

's Avonds konden we dan ook volop genieten van een avondje uit. Het voelde toen echt wel alsof er een flinke last van ons af was gevallen. We vonden het ook wel humor dat juist op deze dag onze spullen vrijkwamen. 'Ruim' op tijd voor ons vertrek naar Sierra Leone & precies op tijd om van het weekend te kunnen verhuizen.

Hartelijke groet vanuit Bamako, dat het jullie allen goed mag gaan.

West-Africa Wins Again (WAWA)

Schreven we in onze vorige weblog (9 dec) dat we te horen zouden krijgen of we de missie pick-up zouden mogen gebruiken om naar Sierra Leone af te reizen...Wel, we hebben te horen gekregen dat dit is goedgekeurd. We mogen er dus vanuit gaan, D.V, Kerst & Nieuwjaar met Sjoukje te vieren en iets te mogen zien van hoe zij leeft en werkt.

Voordat dit zo ver is, hebben we nog even de tijd om de reis voor te bereiden. Ook hopen we voor ons vertrek, op 22 december, te verhuizen. Een en ander is o.a. afhankelijk van het door de douane komen van onze spullen. Deze staan alweer een maand bij de douane in Bamako. Onze persoonlijke spullen zijn 'goedgekeurd' en kunnen tegen een kleine betaling erdoorheen, ware het niet als alles als één pakket door de douane moet. Alles of niets dus. De 16 computers echter in onze verscheping zorgen voor problemen.

De douane zegt nu doodleuk dat je per gezin één computer mag importeren. Dus één van de 16 zouden we mee kunnen krijgen, over de andere 15 zouden we invoerrechten moeten betalen. En dan te bedenken dat een oude computer hier in Mali al gauw zo'n 200 euro waard is! Nog afgezien van het feit dat we bijna alle computers gratis ontvangen hebben voor werk in Mali.

Anco heeft met de transiteur gepraat en uitgelegd dat sowieso 4 computers al voor privégebruik zijn, vanwege onze professie. Daarnaast zijn de computers die we invoeren oud en weinig waard, in de toekomst te gebruiken voor werk ten behoeve van Malinezen. De transiteur begrijpt dit, maar de douane wil simpelweg geld vangen. Op zich niet zo'n probleem, zij het niet dat het bij hen aan de strijkstok blijft hangen. Invoerrechten op zich is een wettelijk gegeven, alleen de uitvoer in Mali verloopt naar willekeur. Helemaal als je een blanke huidskleur hebt, worden dollartekens in hun ogen weerspiegeld. Vandaar ook onze titel vandaag: WAWA, oftewel West-Africa Wins Again.

De douane weet heel goed dat we onze huisraad, ingekist bij de computers, nodig hebben. En dus uiteindelijk wel bereid zullen zijn om te betalen. Maar hoe hoog dit bedrag zou moeten zijn, daarover volgt dan een hele onderhandeling. Momenteel zijn we dit alles 'enigszins' zat, maar kunnen we dit ook weer niet overduidelijk laten blijken. Je moet namelijk koel blijven tijdens de onderhandelingen, je van je beste kant laten zien, anders gaan de deuren van de douane helemaal dicht. En blijft er soms niets over dan je container met spullen gewoon te laten staan, bij de douane ;-)

Dat laatste zijn we voorzeker niet van plan, maar wijsheid, inzicht en gebed voor dit 'probleem' zijn voorzeker nodig. En laat ik daar geduld, veerkracht en voldoende humor aan toevoegen. Wordt vervolgd!

Kerst 2004

Dit jaar zullen we Kerst en Nieuwjaar op een heel andere manier ervaren. Vorig jaar studeerden we rond deze tijd in Frankrijk en gingen we met de Kerst ‘gewoon’ naar Nederland om dit met familie en vrienden te vieren. Dit keer zal dat anders zijn.

Al hebben we wel iets om naar uit te kijken. Onze vriendin Sjoukje werkt sinds februari 2004 in Sierra Leone (Freetown), één van onze buurlanden. Een land in opbouw, met nog de naweeën van een jarenlange (burger)oorlog. Een land ook met, hebben we ons laten vertellen, ontzettend mooie (Bounty) stranden. Nu e-mailden we al een tijdje over en weer of we de Kerst niet gezamenlijk konden vieren. Zij het in Mali, zij het in Sierra Leone.

Uiteindelijk hebben we er voor gekozen om haar, D.V., met de auto op te gaan zoeken. De weg naar Guinee (Conakry) vanuit Bamako is een goede weg, vanaf daar kun je twee dingen doen: of de veerboot nemen naar Freetown, of verder met de auto. Dat laatste zullen we doen, in totaal is het een reis van zo’n 2.000 km heen en terug. Vandaag zullen we te horen krijgen of we hiervoor de mission pick-up mogen gebruiken, omdat we nog steeds op zoek zijn naar een eigen auto.

Het zal geweldig zijn om Kerst en Nieuwjaar met vrienden te vieren, om ook wat op te snuiven van haar woonomgeving en werk. Het zal voor ons ook een tijd zijn van ‘even er tussenuit’, even weg van de intensieve taalstudie en de aanpassing aan het land waarin we de komende jaren zullen wonen.

We zullen deze reis vastleggen met foto’s en video, waardoor we later een en ander op de website kunnen publiceren. Voor nu wensen we jullie allen fijne feestdagen toe. We horen graag hoe jullie Kerst dit jaar gaan invullen.

Een zondag als geen ander

De zondag begon als alle anderen...Met ons 's ochtends klaar maken voor de kerk. Dit keer wilden we naar een Franse dienst in de stad, omdat daar ook een christelijk winkeltje was waar we wat dingen / cadeaus konden kopen.

De dienst begon als sommige anderen...We zongen ter voorbereiding op Kerst wat Kerstliederen en luisterden naar een preek die in het teken van Kerst en de komst van het kindje Jezus stond. Ook het koor zette haar beste beentje voor, erg mooi om stil van te genieten. De dienst eindigde ook als alle anderen...We kregen de zegen mee, gaven verschillende mensen om ons heen een hand en wenste hen een goede zondag.

Op het moment dat we naar buiten gingen werd deze zondag 'als geen ander'. We kwamen een Malinese man tegen, waarmee we weleens een woordje Nederlands hadden gewisseld. Ja, jullie lezen het goed, Nederlands! Hij bleek een vriend te hebben in, naar ik meen, Brussum en beschikte om deze reden over enige Nederlandse vocabulaire.

Onze vriend had dit keer een bijzonder verzoek: of we voor dinsdag even een Franse brief aan zijn vriend in het Nederlands wilden vertalen. Dan zou deze door anderen mee worden genomen naar Frankrijk om daar op de post te doen. Waarom Frankrijk dachten wij? Maar daar was over nagedacht, vanuit Frankrijk zou de brief eerder zijn Nederlandse vriend bereiken. Na enig overleg tussen Anco en mij besloten we het direct te doen, zodat we niet speciaal terug hoefden te komen dinsdag om de brief langs te brengen.

Zo gezegd, zo gedaan, dachten we. Op een bankje neergestreken, begonnen we aan de vertaling. Onze Malinese vriend haalden er enige kleine woordenboekjes voor ons bij (een Frans-Engelse en een Frans-Duitse), voor als de brief woorden zou bevatten die we niet zouden kennen. Ook lette hij er zorgvuldig op dat we geen stukken zouden overslaan en moedigde Anco zo nu en dan aan wat langzamer voor te lezen, omdat hij doorhad dat ik, Ewien, het tempo niet altijd bij kon houden.

De inhoud van deze brief was bijzonder en gedetailleerd. Hij bedankte zijn vriend voor de zorg die hij voor hem droeg en vroeg hem een aantal dingen op te sturen. Zo had hij een hydraterende crème nodig, omdat zijn voeten opengescheurd waren. Hij had al een aantal dermatologen in Mali geraadpleegd zei hij, een aantal crèmes, die hij bij name noemde, geprobeerd, maar niets baatte. Om dezelfde reden (zijn voeten) vroeg hij ook om goede sandalen van een bepaald duur Duits merk. Dezelfde dermatologen zouden hem hebben afgeraden langer plastic sandalen / slippers te dragen. Sandalen dus ook maar opsturen, maar wel met bon, zodat hij ze, als ze onverhoopt niet pasten, terug kon sturen.

Het laatste verzoek aan zijn vriend bedroeg het opsturen van 'echte boter', pure chocolade en energiekoeken, want hij had honger en kwam energie tekort. De boter moest wel in bevroren staat opgestuurd worden, verpakt in diepvrieszakken, anders zou deze gesmolten zijn tegen de tijd dat het aankwam. De boter moest van recente productie datum zijn zodat deze nog even goed zou blijven.....

Bij het vertalen van deze brief moesten Anco en ik zo nu en dan wel een beetje lachen, maar we begrepen de ernst van waaruit hij zijn Nederlandse vriend schreef. Vele gezinnen in Mali hebben niet voldoende geld en dus ook niet voldoende eten om de dag rond te komen. Ondervoeding, in combinatie met ziekten als malaria en aids, zorgen in Mali voor één van de hoogste kindersterfte cijfers van de hele wereld. De levensverwachting bedraagt zo'n 45 jaar.

Zwarte piet, wie kent 'm niet

Sinterklaasje kom maar binnen met je knecht, want we zitten allemaal even recht. Ja hoor, ook in Mali doen we volop aan Sinterklaas. Ewien mocht vandaag zelf allerlei zwarte pieten kunsten tonen. Voor het eerst zwarte Piet en dan nog wel in Mali.

Het stuk lopen naar de Nederlandse Ambassade was al een hele opgave. Elke Malinees die we op ons pad tegenkwamen keek ons na en lag helemaal in een deuk. Al hadden we ons nog zo mooi uitgedost. De pakken die uit de kast werden gehaald waren niet mis. Alles erop en eraan: korte broek, panty, bijpassend jasje, pet met veer, pruik en oorbellen. De aankleding van de avond kon dus ook al niet meer stuk.

Voor wij dosten we ons dan zo op? Voor zo'n kleine 40 Nederlandse en Belgische kinderen. De Sint las in twee talen uit het Grote Boek voor, omdat de Belgische kinderen over het algemeen alleen Frans spraken. Het was erg leuk om een keer mee te maken en om mee te doen. In het begin was het even wennen, maar met 4 pieten kom je er al snel in.

Zo hebben we liedjes gezongen, gedirigeerd (uiteraard), we zijn op het dak van de schuur geklommen (waar we niet zo snel meer afkwamen), hebben volop gedanst en met de kinderen over Spanje gepraat. De kinderen kwamen in kleine groepjes naar voren (bij Sint), hadden een 'onderonsje' met de Sint en kregen vervolgens een cadeau toegestopt.

De rest van de groep kinderen zat netjes op een stel rieten matten voor de Sint, zodat ze alles goed konden aanschouwen zonder zelf (al) in the picture te staan. De avond verliep goed en leuk. Eén meisje bleef ons pieten maar bevragen en daar hadden we ook wel lol in. Sja, nu nog Sinterklazen met de oudere kinderen ;-) Half december gaan we de avond nog eens dunnetjes over doen, alleen dan met onze internationale collega's. Ben benieuwd hoe ordelijk dat verloopt ;-)