Nog niet op weg!

Dachten we toch vrijdagochtend vroeg naar Guinee te vertrekken, maar nee hoor, het is een paar dagen uitgesteld. Nu vertrekken we zondag 1 mei in de ochtendgloren richting Kan Kan, om daar vervolgens te overnachten, en de maandagochtend weer verder te reizen. Veertien uur in 1 dag is toch wat veel, en dat met slechte wegen.

Het leuke van dit uitstel is dat we Koninginnedag kunnen vieren! En dat pakt uit in Mali. De Nederlanders in Mali zijn toch goed vertegenwoordigd, denk wel een groep van een man/vrouw of 100. De Nederlandse Ambassade geeft voor deze gelegenheid dan elk jaar een receptie en een feest. Nee hoor, Koninginnedag in Mali komt helemaal goed. Al maak ik me nog wel een beetje zorgen over wat ik aan zal trekken ;-) De uitnodiging schrijft voor: tenue de ville. Maar dat zou betekenen: anco in een pak en ikzelf in een mantelpakje MET panty's. Nee hoor, mij niet gezien, 'k verf mijn haar wel oranje...

In Guinee zullen we ook op zoek gaan naar de zoon van onze werker en vriendin Aya. Hij verblijft met familie van Aya in een vluchtelingenkamp en naar Aya's zeggen komen we vlak bij de plaats waar hij is. Ze heeft een tas klaargemaakt met kleren, een deken en schoenen. Ook heeft ze hem een brief geschreven en ons aardig wat richtingaanwijzers en namen..Ze hoopt dan ook echt dat we hem vinden. En wij ook ! Laatst heb ik via internet weer een keer “Spoorloos” gekeken en zo voelt het ook wel een beetje. Het liefst had ik Aya mee laten gaan, maar dat kan helaas niet. Misschien een andere keer...

Maar goed, duim en bidt dat we daadwerkelijk tijd zullen hebben om onze zoektocht in te zetten. We zijn toch afhankelijk van meerderen, als het gaat om tijd en vervoer. Aya is vol vertrouwen, ze zegt dat we hem zeker zullen vinden. We hopen het van harte! En zo ja, dan wordt deze weblog vervolgd!

Een heel gezellige Koninginnedag toegewenst voor iedereen! Doe Bea (aardig bedoeld ;-) van ons de groeten!

Op naar Guinee

We zijn ons aan het voorbereiden voor een reis naar Guinee. Vrijdag vertrekken we en dan zijn we D.V. 10 of 11 mei weer terug. De reis naar Guinee zullen we weer per auto afleggen (zo'n 14 uur), maar dit keer niet met onze eigen pick-up van de missie. Dit keer laten we ons rijden ;-) Drie artsen (plastisch chirurg, tandarts en gynaecoloog) hebben ons meegevraagd om een kijkje te nemen in de Hope Clinic (www.hopeclinicguinea.org) in Guinee.

Avontuurlijk als we zijn zeggen we daar natuurlijk geen nee tegen. Nee, even zonder dollen. We zullen in Guinee de Hope Clinic gaan bezoeken, een plek waar de lokale bevolking terecht kan voor (kleine) medische zorg en tandproblemen. Maar wat gaan wij dan doen zou je zeggen? Voor de artsen ligt het duidelijk...

Het zal een week worden van projecten bezoeken, (Nederlandse) collega's ontmoeten, en met een verfkwast aan de slag. En voor ons beiden zit er ook een stukje werk in qua kennisdeling en kennisverkrijging: Anco gaat mee voor het technische deel in breedste zin van het woord, Ewien kan een kijkje achter de schermen nemen van de website bouw, die opnieuw opgezet wordt (momenteel is zij een website aan het bouwen voor het Koutiala ziekenhuis project).

Een nieuwe Nederlandse collega, tropenarts, zal als we aankomen nog vrij 'nieuw' in Guinee zijn. Ze heeft haar afscheidsdienst enige tijd geleden gehad en is sinds vorige week zaterdag richting Guinee vertrokken. Het zal leuk zijn haar te ontmoeten, de laatste keer zagen we haar in Nederland, nu bijna een jaar geleden.

Of we in de tijd dat we in Guinee zijn over internet beschikken is niet duidelijk. We weten in ieder geval dat we een slaapplekje krijgen bij (of zou het in zijn ;-) de Hope Clinic. We zien er erg naar uit, het is lekker om even uit de hitte en het dagelijks werk te zijn. En uiteraard om nieuwe collega's te ontmoeten.

Tot ziens!

Voetbalvervolg

We hebben nog niet zo lang geleden geschreven over de wedstrijd Mali – Togo, die flink uit de hand liep. In het Nederlandse nieuws de afgelopen dagen kwam de klassieker Ajax-Feyenoord er ook niet al te best van af. Wat is het toch met voetbal zou je denken?

Nou, hier in Mali heeft het de gemoederen tot vandaag de dag niet onberoerd gelaten. De tijd na de wedstrijd zijn verschillende belangrijke functionarissen bij elkaar gekomen en zijn er knopen doorgehakt. Zo is er een groep schuldigen opgepakt en voor aardig lange tijd in de gevangenis opgeborgen. Ook hebben we ons laten vertellen dat binnen de politie en het leger ook flink wat ontslagen zijn gevallen. Beide groepen hebben zich op de bewuste avond niet laten zien. Wat wellicht een heel andere uitkomst van 'dit drama' had kunnen betekenen...

Tijdens een Hollands avondje eten bij vrienden kwamen we ook nog iemand tegen die op de bewuste avond in het voetbalstadion zat, met vrienden. Hij vond het knap eng, zei hij ook. Heel wat auto's zijn onderweg beschadigd en sommige zelfs totaal afgebrand. Het gebeurde zelfs dat vandalen gewoon je auto heen en weer lieten gaan en allerlei schade aanrichtten. Nou, doe ons dan maar lekker een avondje buis zou ik zeggen.

Hij vond het in ieder geval wel bijzonder dat deze gebeurtenis nog steeds het nieuws in Mali haalde. Dat komt niet vaak voor..

Maar ondertussen gaat iedereen toch gewoon over op de orde van de dag. Dat moet ook wel, anders komt er geen brood op de plank. Vandaag is een Nationale feestdag, men viert de geboorte van Mohammed. Vannacht werd ons deze 'bijzondere gebeurtenis' luidkeels bijgebracht. Laten we er nu niets van hebben begrepen, omdat het in het Arabisch was.

De voetbalrellen heeft toch ook wel wat losgemaakt onder de expats, van welke soort dan ook (inclusief zendelingen). Als er toch zoveel agressie loskomt bij een 'simpel potje voetbal', wat kan er dan wel niet gebeuren als er echt iets aan de hand is. Maar dit kan overal gebeuren, zullen we maar zeggen, daarbij kijkend naar Nederland.

Toch lijkt er veel onvrede naar boven te komen tijdens zo'n wedstrijd, een ontlading van frustraties. Mali kent toch meer dan 50% jongeren, waarvan het overgrote deel geen goede opleiding heeft genoten en nu zonder werk zit. Politiek Mali zal hier toch over moeten gaan nadenken, voor het echt uit de hand loopt.

Ontspannen in Mali

Goede vrienden van ons vroegen ons wat we zoal ter ontspanning doen in Mali. Uit de weblogs maakten ze op dat we vooral over werk schreven, waardoor er misschien geen plaats meer voor ontspanning is? Bij deze dan, een weblog speciaal gericht op ontspanning in Mali.

Allereerst verlopen de '(werk)dagen' hier in Mali niet zoals in Nederland of een ander Westers land. Malinezen (Afrikanen) hebben er een handje van om binnen te lopen op elk gewenst tijdstip van de dag. Dat past binnen hun cultuur, zij leven immers met name buiten. Alleen slapen doen ze in huis, als het niet te warm is ;-)

Maar goed, terug naar het werkelijke onderwerp van deze weblog: ontspanning. Allereerst nemen we geregeld een duik in het zwembad bij ons op de compound, om lekker af te koelen. Met name nu het steeds warmer wordt, lijkt het soms alsof onze hersenen het kookpunt bereiken. Ook hebben we een zwembad 'tot onze beschikking' waar wat meer baantjes in te trekken zijn. Bij de Nederlandse juf in Bamako, die we al kennen van onze oriëntatie in 2003. Dit is altijd een uitstekende manier om even bij te kletsen, voorzien van een lekker bakje thee.

In het weekend kunnen we, indien het niet te warm is, deelnemen aan wandeltochten door en in de omgeving van Bamako. Deze groep van met name expats lopen zich dan in het zweet en daarmee doen we leuke, en ook nuttige, contacten op. En daarbij leren we steeds meer en meer van de mooie kant van Bamako te waarderen.

Door de weeks gaan we weleens een avondje spelletjes doen bij de buren. Of samen een filmpje kijken. Het grappige is dat, sinds we een redelijk goede internetverbinding hebben, we zo nu en dan ook op www.uitzendinggemist.nl te vinden zijn. Ewien schrijft daarnaast in haar vrije tijd voor een digitale nieuwsbrief, voor iedereen die iets met Afrika heeft, www.afrikanieuws.nl. Anco houdt het meer bij lekker buiten klussen, of sleutelen aan zijn motor. Er zijn altijd wel klusjes / projectjes te bedenken die het leven op de compound veraangenamen.

Zo heeft hij nu een waterpomp op de kop weten te tikken, waardoor er water uit de put kan worden gepompt om bijvoorbeeld de vele bomen en planten water te geven. Scheelt niet alleen in de portemonnee, maar ook in de water aansleep. Dit water is tenslotte al beschikbaar, klaar voor gebruik.

De computers staan ook niet stil en vormt onderdeel van onze vrije tijd. Het hoort bij ons werk om kennis op eigen vakgebied bij te houden c.q. uit te breiden. En ja, weblogs schrijven schaar ik ook maar onder vrije tijd ;-) Op Ewien's verlanglijstje staat overigens nog tuinieren, al gaat dat wel heel anders in z'n werk dan in NL, vreest ze. Want verstand hebben van tuinieren heeft ze niet echt ;-) Maar goed, tips zijn altijd welkom! Daarbij wel rekening houdend met het tropische klimaat...

Nepleraar ?! (2)

Onze weblog van 8 april jl. kreeg zowaar een vervolg. Tot verrassing van Anco en Ewien en vele anderen. Na het telefoongesprek met onze 'leraar' die beweerde ons nooit te hebben gezien, alleen gesproken, is Anco nog eens wat meer op onderzoek uit geweest.

Hij had de naam van deze leraar gekregen via een Nederlandse (internet)vriend. Daar ging hij de dag na het laatste incident (leraar die op donderdag om 6 uur 's avonds zou langskomen, maar nooit kwam) eens een kijkje nemen in een nieuw opgezet internetcafé. Zo gezegd, zo gedaan.

Laat nu die vriend nietsvermoedend vragen hoe een en ander met Ahmadou, de leraar, is afgelopen. Anco vertelt ons verhaal, omschrijft de persoon waarom het gaat en.....Ja hoor, onze vriend zegt doodleuk dat de omschrijving die Anco geeft (postuur, etc) in zijn ogen niet overeenkomt met Ahmadou. Nou breekt mijn (boeren)klomp, dacht Anco vervolgens. Vriend belt Ahmadou op, en hij zegt diezelfde avond om 6 uur weer langs te komen. De vorige donderdag wilde hij dit ook, maar er kwam een begrafenis tussen. Ja, in Nederland kan dit niet, maar in Mali wel. Zodra iemand overlijdt wordt deze vaak dezelfde dag, binnen 24 uur, ter aarde gelaten. Dus een begrafenis komt er zomaar wel eens tussen.

Anco voor 6' en naar huis, klokslag 6 uur: geen Ahmadou. Zie je nu wel, denkt Ewien, is weer een of ander smoesje geweest. Om 8 uur, nadat we alles weer zo'n beetje vergeten zijn, begint Jeny, de hond op de compound, te blaffen. En ja, onze mobiel gaat. Ahmadou, om te melden dat hij voor de poort staat. Die heeft lef denken wij beiden, maar ondertussen zijn we toch wel nieuwsgierig.

Anco gaat op de poort af, kijkt eens goed in het donker (vaak zie je dan alleen witte tanden en oogbollen, vandaar) en ja hoor, het is...Een andere Ahmadou dan wij gezien hebben de week ervoor. Hij neemt hem mee ons huis binnen en ook ik sta paf. Hoe heeft dit zo kunnen lopen? Ook Ahmadou zelf is verbaasd. Nu weet hij toch zeker dat hij ons alleen heeft gesproken over de telefoon en nooit hier binnen is geweest. Maar wie was dan die andere ' leraar' die vrolijk bij ons aan tafel heeft gezeten, nota bene aantekeningen heeft gemaakt en zei terug te komen voor een proefles?

Miss Marple is er niets bij, wellicht zou zij dit mysterie op kunnen lossen. Na een tijdje praten kunnen wij met z'n 3' en er wel enigszins om lachen. Al blijft de situatie vreemd. Hoe kan iemand op dezelfde dag, rond hetzelfde uur bij ons binnenkomen en ' spelen' alsof hij leraar is. Nu we er goed over nadenken vonden we hem al enigszins vreemd reageren in het begin, alsof hij niet wist om welke reden hij bij ons binnen was geroepen. Nu grappen we zelfs dat het misschien wel een verkoper aan de deur was die naar binnen is geloodst door ons en het spelletje mee heeft gespeeld. Maar goed, vreemd blijft het....

Nepleraar ?!

Ja, ja, de titel beloofd weer heel wat ;-) Wat je niet allemaal meemaakt als je leeft en werkt in Mali. Niet dat het alleen maar aan deze kant van de aardbol gebeurd natuurlijk.

Maar wat dan?, vragen jullie je natuurlijk af. Nou, het is zo. We gingen (maar weer eens) op zoek naar een Bambaraleraar, omdat degene die we nu hebben goed is, maar erruughhh prijzig. Om die reden dachten we: kom laat ons nog een leraar er bij zoeken om per week bijvoorbeeld een uurtje Bambara te praten met name.

Wij op zoek, via Nederlandse vrienden kregen we een naam doorgespeeld. Een goede leraar, aldus hen, een ex-Peace Corpser. Peace Corps is een vrijwilligersorganisatie opgezet vanuit de Amerikaanse overheid. Veel jonge mensen komen hiermee voor een jaartje of 2 naar een land als Mali. Maar goed, Peace Corps dus, staat goed bekend om haar taalcursussen. Dus dat zit wel snor, dachten we ;-)

Fout dus hé, in ons geval. Na een paar keer heen en weer bellen zou onze nieuwe leraar vrijdags om 10 uur (belangrijk detail) bij ons langskomen voor een kennismakingsgesprek. Hij kwam netjes met de auto (vrij uniek voor een Malinees), koffertje (oogt toch goed niet?) in de hand, niets op aan te merken. Nou, hij zou voor dinsdag (afgelopen dinsdag dus) een algemene proefles samenstellen. OK, afgesproken, klaar.

Dinsdag 10 uur zitten we netjes klaar, we hebben er zin in. Het is nog ochtend, niet te warm, dus kom maar op. Half 11, geen leraar...kwart voor 11, nog steeds geen leraar. Gezien onze eerdere ervaringen met leraren, bel ik (Ewien) 'm op. Hmm, nogal wat rumoer op de achtergrond. Wat blijkt nou? Zit hij doodleuk op zijn werk, waarvan wij overigens niet wisten dat hij dat had ;-)

Ik vraag hem beleefd waarom hij niet bij ons les is komen geven? 'Lesgeven?, maar ik ken jullie helemaal niet,' beweert de man aan de andere kant van de lijn doodleuk. Nou, daar zakt dan toch in eerste instantie je broekrok (in Mali) van af. Hoezo, u kent ons niet? We hebben elkaar vrijdag nog gezien, toen bent u hier geweest, op de compound naast radio Espoir. 'Bij u langs geweest?, nee hoor, we hebben elkaar alleen maar over de telefoon gesproken...

Sja, wat doe je dan? De stem die aan de andere kant te horen is, is toch echt wel gelijk aan die van de persoon die vrijdag bij ons binnen was. Weet je wat? Ik geef de telefoon aan Anco, die heeft meer geduld met dit soort dingen ;-) Hopla, voor jou! Nou, Anco stelt ook nog wat aanvullende vragen. Of hij een auto rijdt, of hij heet zoals wij denken dat hij heet...Ja, klopt allemaal, maar hij heeft ons echt nog nooit gezien.

Baf, daar sta je dan, met je mond vol tanden. Ewien geeft aan het gesprek te staken, Anco wil hem nog wel een kans geven...OK, donderdagavond 18.00 uur. Hij blijkt namelijk 5 dagen per week bij de Amerikaanse Ambassade te werken. Om die reden kon hij, aldus hem, nooit om 10 uur bij ons zijn de betreffende vrijdag (?!). Wat denk je? Donderdagavond, niks hoor, niemand aan de poort. Nou, daar blijf je dan mooi mee zitten. Was onze leraar een verbeelding? Of leed hij aan 'short memory loss'? Wie zal het zeggen?

Centre d'informatique

Van de week zijn we mogelijk tegen een leuk, onverwachts project ‘gelopen’. Anatole, een Congolees die met onze collega (op verlof) Carina Saarloos samenwerkt, nam ons mee naar de jeugdgevangenis. Een gevangenis met zo’n 90 jongens onder de 18 jaar. Al eerder hadden we wel eens gesproken over wat we eventueel als technici voor deze doelgroep konden doen. Afgelopen week kregen we de kans om dat eens wat nader te bekijken.

Een van de eerste dingen die Anco opviel was de deur als toegang naar de gevangenis die continue openstond. Bracht dat jongens niet in de verleiding de benen te nemen? Misschien wel, aldus Anatole, maar dan waren ze toch zo weer opgepakt. Weinig schijn van kans dus om ongezien te verdwijnen.

Door de deur gekomen, keken we uit op een grote binnenplaats. Aan de linkerkant waren jongens bezig om een vak uit te oefenen, er werden daar bijvoorbeeld allerlei dingen aan elkaar gelast. Rechtskijkend zagen we een basketbalveld, omgeven door allerlei kleine kamertjes. Sommige dienden als slaapzalen, andere als onderzoekskamer, weer een andere als onderwijslokaal en ga zo maar door. Op het eerste gezicht zag het er niet heel slecht uit, al ben je natuurlijk nog altijd je vrijheid kwijt als je daar zit.

In het kantoortje van de directeur bespraken we met de zoon van…enige mogelijkheden/ideeën. Het was wel duidelijk dat hij enthousiast was over het feit om een klein centre d’informatique op te richten in één van de zalen. Dit houdt praktisch gezien in: een computer of 3 in een zaal, waar de jongens les kunnen krijgen in word, excel, etc. Internet was niet direct nodig, aldus de zoon van, omdat de arbeidskansen van de jongens meer vergroot worden als ze leren met een computer om te gaan.

Anatole en Anco legden tijdens het gesprek de nadruk op het feit dat we bijvoorbeeld een Malinese leraar ‘informatique’ wilden inhuren. Zodat het project, mocht het doorgaan, ook gewoon voortgaat als wij op verlof gaan in 2006. Ook stelde Anco voor om enkele leerlingen van hem mee te nemen om de installatie uit te voeren. Op die wijze maakten zij dan ook kennis met ‘de gevangenis’ en konden zij op later tijdstip eventueel ingeroepen worden voor reparaties.

Al met al, oogsten we veel enthousiasme voor het plan. Natuurlijk moesten we ook nog even de mening van ‘de jongens’ peilen. Nou, die waren er wel voor te porren. Met veel gejuich en geklap werd het idee in ontvangst genomen. Nu moet er alleen nog een definitief akkoord van de hoogste bazen van de gevangenis komen. Naar verwachting is dat volgende week bekend, en zouden we al binnen 2-3 weken de computers kunnen installeren.

Ook het feit dat er jongens geselecteerd worden voor de cursus door de directeur, ontnam hen het enthousiasme niet. De deelnemende jongens moeten namelijk op z’n minst in het Frans kunnen lezen en schrijven. We houden jullie op de hoogte rond de ontwikkelingen van dit centre d’informatique en of het plan doorgang mag vinden.

Hartelijke groet vanuit een steeds warmer wordend Bamako.