Wellicht een wat theatrale titel voor deze weblog…Maar ik ben nu eenmaal een periode van overdenken ingegaan….zo voor ons geplande vertrek naar Koutiala. De laatste keer dit, de laatste keer dat, we genieten nog even volop van de ‘goede dingen’ in Bamako.
We kregen gisteren een telefoontje uit Koutiala dat het huis goed vordert, zelfs nu we niet fysiek aanwezig zijn ;-) De woonkamer wordt gewit en de buitenplaats (een soort verlengstuk aan het huis voorzien van muskietengaas) wordt afgerond. Zodra we onze intrek nemen zullen we wat foto’s schieten en publiceren.
In Bamako wordt ons van verschillende kanten gevraagd of we naar onze verhuizing uitzien. Wat mij betreft een beetje ‘dubbel’, omdat we in de afgelopen drie jaar veel hebben opgebouwd hier in Bamako. Niet dat we Mali verlaten en Bamako + vrienden nooit meer zien, maar de fysieke afstand van 5 uur rijden is niet makkelijk te overbruggen. Met name voor onze Afrikaanse vrienden.
Vrienden en kerk zullen de ‘zaken’ zijn die we het meest zullen missen. Daarnaast kent Bamako ook haar gemakken waar we in Koutiala (toch meer dorps) geen toegang toe zullen hebben. Bamako, als hoofdstad, is dan ook geen reële afspiegeling van het algemene leven in Mali.
De komende drie weken zullen we druk zijn met het afronden en goed achterlaten van lopende projecten. Om die reden hebben we bijvoorbeeld vanochtend de jonge jongensgevangenis Bolle Mineurs bezocht. Het was tijd om een nieuw samenwerkingscontract te tekenen.
Het was goed om daar te zijn en op ontspannen wijze met de directeur te converseren. Hij is een goed opgeleide man, met veel (politiek) inzicht. Hij heeft ons veel geleerd in zo’n half uur over de geschiedenis van Mali. Zulke momenten zijn belangrijk om tijd voor te nemen. Het wordt altijd zeer gewaardeerd.
Voor de directeur en zijn mede- moslims is een ander einde in zicht. De Ramadan zal aan het einde van deze week worden gevierd. Tijdens het gesprek zagen we dat de directeur zelfs zijn speeksel niet doorslikte, als ‘uiting’ van zijn vastentijd. Deze maand van vasten is toch altijd fysiek weer zwaar, daarbij denkend aan met name de hitte / klamheid van deze tijd van het jaar.
Na onze verhuizing naar Koutiala zullen we al vrij spoedig op reis gaan. Met als bestemming: Guinée, de Hope Clinic. Anco hoopt daar de zonnepanelen uit te breiden en met internet verder aan de slag te gaan. Er zullen nog twee Nederlanders zijn op dat moment, dus dat wordt ‘gezellig’ ;-)
Voor die tijd hopen we ons te kunnen settelen en de hond te laten wennen aan zijn nieuwe omgeving. Op dit moment is hij nog ontwetend van de verandering die voor de deur staat. Het is goed om de zaken (nu vooral) per dag te bekijken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten