Gisterenavond hebben we weer een nieuwe (culturele) ervaring opgedaan...we waren uitgenodigd op een echt, Malinees afscheidsfeest. Niet dat we voorheen niet op feesten kwamen, maar deze avond was toch wel heel speciaal.
Twee collega's, verpleegsters in het ziekenhuis, keerden na twee jaar Mali terug naar de States. Om hun tijd in Mali af te sluiten kwamen er zo'n 120 mannen / vrouwen / kinderen om persoonlijk afscheid van hen te nemen. Uiteraard had iedereeen hiervoor zijn of haar beste pak uit de kast gehaald.
Naar Malinese tradities, werden er ook veel mensen aan het woord gelaten, waarbij de volgorde bijzonder belangrijk is. Ook werd er een koor uitgenodigd om – met xylofoon - het feest luister bij te zetten. Het eten werd verzorgd door de buren van genoemde collega's. De vrouwen waren al vroeg in de middag bezig met koken.
Eenmaal opgediend in schalen, aten we allemaal (niet schrikken ;-) met de rechterhand. Weet niet of dit al eens eerder in een weblog ter sprake is gekomen, maar in Mali eet je traditioneel gezien met je handen waarbij vrouwen en mannen zich rondom een grote schaal scharen. Soms tot schrik van buitenlandse gasten....
Het eten was heerlijk, en knoeien is niet erg. Da's dan weer een voordeel van deze Malinese eetwijze. Al is het soms lastig om je Westerse denkpatroon (mama: niet knoeien met je eten!...Kind: ja mama) even opzij te schuiven.
Ook voor ons was het een speciale avond, omdat het feest ook de 'grand finale' was voor de eerste videoclip over diarree. Een collega zei gekscherend dat iemand dat toch een keer in zijn nieuwsbrief moest vermelden: groot afscheidsfeest met vertoning van de film “diarree” ;-)
Voor deze gelegenheid was er een groot wit doek gespannen (normaliter gebruikt voor evangelisatie in de bush) en was een goed geluidssysteem opgetrommeld. De regen diende zich deze avond niet aan, dus daar hadden we 'geluk' bij.
Het was bijzonder om te zien wat voor effect het tonen van een film op zo'n groot doek (zie foto) op Malinezen, maar ook ons, had. Het gaf echt een helder beeld, indrukwekkend gewoon. Goed om in gedachten te houden voor latere videoclips.
Het deed me deugd om het publiek te horen lachen. Ook werd er na afloop – aldus collega's – over en weer over de film gepraat. Eén van de taalleraren van collega's vertelde dat het een goed verhaal was, zoals het echt plaatsvond in Mali.
Bijzonder was het moment na vertoning van de film. Eén van de dominees werd gevraagd te bidden voor het gebruik van deze videoclip. Dat de vrouwen in het ziekenhuis de film tot zich zouden nemen en hun voordeel eruit zouden doen. Zowel in lichamelijke als geestelijke zin! Wordt vervolgd...
P.S Ik ben weer in Bamako, Anco komt zondag / maandag...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten