Het was een goede tijd, onze conferentie in Segou. We hebben onze directeur van meerdere kanten leren kennen: als fanatiek fotograaf en boeiende spreker. Ook onze (Amerikaanse) collega’s waren zeer over hem te spreken.
Voor alle kids (inmiddels groeit het veld met kinderen) was een speciaal programma uit de States overgekomen. De dochter van onze directeur hielp mee met de organisatie. Het was leuk om te zien hoe enthousiast de kinderen waren in ons laten zien wat ze die week hadden geleerd.
Zoals bij elke conferentie (airco en grote hoeveelheden klaargemaakt voedsel) waren er weer aardig wat zieken. Nieuwe collega’s mailden al dat ze er niet naar uitzagen nog een keer te eten op de plek waar we ons bevonden. Toch staat dit hotel goed bekend en lijkt het met name te maken te hebben met de grote groepen die ze van voedsel moeten voorzien. Daarbij lieten wij het eten ook nog wel eens koud worden, omdat het programma uitliep.
Maar goed, het moet toch ook niet zo zijn dat elke conferentie ons halve team vloert…dat is nu ook weer niet de bedoeling ;-) Ikzelf (Ewien) kreeg naar alle waarschijnlijkheid (nooit 100% zeker te zeggen) malaria. Kan ik eindelijk meepraten over wat het is, al is het niet van harte hoor!! Ik blijf in het vervolg liever verre van dat…pff, wat kan je je dan ellendig voelen zeg. Schreeuwende oorpijn had ik en knallende koppijn, met daarbij alle andere voorkomende malaria symptomen.
Vandaag gaat het weer redelijk, al is mijn maag echt van slag. Die van Anco ook overigens, maar wellicht om andere redenen. De zware medicatie (als kuur) ligt zwaar op de maag, helemaal als je toch al niet veel kan en wil eten. Tel daar de verschillende medicijnen bij op voor de allergische reacties die ik had en ik kan het voorlopig (hoop ik) wel weer even medisch uitzingen.
Terug in Bamako vond er een culturele gebeurtenis plaats…Het buurtmeisje dat regelmatig komt zag onze auto aankomen en stond direct op de stoep. En dan te bedenken dat we alleen nog maar ons bed wilden zien ;-) Toen ze hoorde dat ik niet zo lekker was kwam ze even groeten en verdween ze weer.
Om vervolgens de volgende dag (zaterdag) voor me te komen zorgen. Het is grappig om te zien wat een 11-jarig meisje onder verzorgen verstaat. Al vond ik het bijzonder waar ze zelf mee aankwam. Zo vond ze dat ik moest eten om aan te sterken (anders werd ik niet gezond) en zette ze een schoteltje met vier kaasstukjes voor me neer en een schoteltje met een stukje vis.
Ook de koude, natte doek op mijn voorhoofd werd regelmatig ververst. En laat ze nu ook nog de afwas hebben gedaan ;-) Tussen de bedrijven door hield ze zich bezig met de tv en met tòntòn, zoals ze Anco noemt. Na de afwas – er is tenslotte gewerkt – vroeg ze waar ze zich kon wassen. Ik dacht eerst dat ik het niet goed verstond (gebrekkig Frans van haar kant en gebrekkig Bambara van mijn kant), maar dat was niet zo.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten