Ik zie mijn kind!

Afgelopen vrijdag kregen we de kans om de omgeving van Koutiala te gaan ontdekken. Althans omgeving, onze bestemming bevond zich toch wel zo’n 1,5 rijden van Koutiala. In een eerdere weblog schreef ik over het ‘mobiele echo-apparaat’ dat een Amerikaanse arts naar Mali meenam.

Met het idee hier training in te geven, zodat lokale mensen de dorpen in kunnen om risicovolle zwangerschappen tijdig te traceren. Vrijdag mocht hij het eerste apparaat, ter grootte van een laptop, testen en aan de betreffende kliniek geven.

Anco en ik gingen mee voor de technische uitvoer van het geheel. Althans, ik nam foto’s en Anco verrichte het zware, zweet opwekkende werk ;-) Om dit apparaat goed te laten functioneren hadden we een (extra) zonnepaneel meegebracht, met bijbehorende ‘solar controller’.

Vooraf werd goed nagedacht over de kamer waar het apparaat moest gaan functioneren in de toekomst, zodat het zonnesysteem op de juiste locatie op het dak geïnstalleerd kon worden. Kabels met verschillende lengtes waren ook onderdeel van het arsenaal.

Op het moment dat alles geïnstalleerd was, - wat niet makkelijk was, wanneer je met een ‘simpele’ handboor door een cementen muur moet boren, omdat er geen 220V aanwezig is – vroegen we een zwangere vrouw (zie foto) op de tafel plaats te nemen.

Nadat ze haar twee rokken (erg cultureel!) iets omhoog had gedaan, werd de baby op de echo zichtbaar. De Amerikaanse arts liet haar ook zelf meekijken op het scherm. Dat wekte verbazing bij de vrouw op, dat ze zomaar haar eigen ongeboren baby kon zien. Dat dat toch mogelijk is!!

Met de mededeling dat haar baby er goed uit ziet, stapte ze weer van de onderzoekstafel af de warmte in. Haar andere kind was blij dat mama weer terug was, want die had tijdens het onderzoek een keel opgezet. Hij liet zich niet troosten door één van andere medewerkers van de kliniek.

Iedereen was die dag erg blij dat de kop eraf was, dat in één van de zes (CPAM) klinieken het nu mogelijk is om zwangere vrouwen te onderzoeken. We lieten ons vertellen dat zo’n 31 bevallingen deze maand (september dus) hadden plaatsgevonden. Dat is toch gemiddeld meer dan één per dag.

We zien toekomst in deze apparaten, waardoor het schrikbarend hoge sterftecijfer onder (zwangere) vrouwen wellicht enigszins omlaag kan worden gebracht. Het is uiteraard allemaal kleinschalig, maar dat neemt de kracht ervan niet weg!