Het zit er weer op, ons bezoek is gisterennacht naar Nederland teruggevlogen. Na een lekker etentje bij de Italiaan hebben we (zonder tranen ;-) afscheid genomen. We waren het eens over de afgelopen tijd: leuk / gezellig, werken tot het zweet je uitbrak, leerzaam, geslaagd. Onze vrienden hebben een goede tijd in Mali gehad en het bezoek als zeer positief ervaren…
Dat lag uiteraard niet alleen aan ons (het moet gezegd worden ;-), maar ook aan de gastvrijheid van de Malinezen. Onze vrienden hebben drie maanden gewerkt op de Anastasis, in Benin en Liberia. Het leven in Mali vonden zij dan ook een stuk vriendelijker, soms zelfs ‘minder agressief’. Voor herhaling vatbaar, wat ons betreft!
Met het wegbrengen van onze gasten, haalde Anco alweer een nieuwe (ziekenhuis) gast op. Dit keer vanuit heel andere hoek, namelijk Amerika. Deze gast komt drie weken helpen in het ziekenhuis, hij komt personeel trainen voor het gebruik van een ‘mobiel echo-apparaat’… Het apparaat is niet groter dan een laptop en dus ook makkelijk mee te nemen als handbagage.
Het verbaasde me weer hoe makkelijk een en ander (aan apparatuur) door de douane op het vliegveld kwam. De arts vertelde dat ze eigenlijk alleen geïnteresseerd waren of hij voedsel Mali importeerde. Niet dus, dus dat kwam mooi uit!
Het project met mobiele echo-apparaten vind ik de moeite waard om te vermelden. Veel zwangerschappen in de Malinese dorpen, aldus deze arts ook, hoeven niet te gaan zoals ze nu gaan. Met allerlei complicaties, voor zowel moeder als kind. Met dit apparaat en de bijbehorende training hoopt hij dat medewerkers de dorpen in zullen gaan om vroegtijdig meer gecompliceerde zwangerschappen te traceren. Opdat deze vrouwen weer (op tijd) naar het ziekenhuis in Koutiala kunnen worden ‘doorverwezen’…
Een geweldig initiatief vind ik zelf! Op die manier kan het sterftecijfer bij bevallingen (1 op de 10 vrouwen) naar beneden. Om nog niet eens te spreken van de kinderen die geboren worden.
Anco is inmiddels alweer naar Koutiala vertrokken…Ik zal wat later (begin volgende week) gaan in verband met een vrouwenconferentie waar ik naar toe ga zaterdag. Alleen ben ik echter niet, onze kleine vriendin heeft reeds ontdekt dat we alweer terug zijn. Ze ligt hier op de Lazy Boy (uitklapbare luie stoel) te slapen … Ben ik zo slaapverwekkend dan? Je zou het bijna zeggen.. maar nee dit is heel gewoon hier in Mali.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten