Full house

Verrast keken we op toen onze bewaker gisteren kwam vertellen dat Jeni – een van de honden op de compound – aan het bevallen was. Bevallen? We wisten niet eens dat ze zwanger was ;-)

Enige maanden geleden hadden we wel een vermoeden dat ze dit was, maar toen leek ze maar niet dikker te worden en dachten we: nah, zal vast niet zo zijn. Nu we de (tot nu toe) drie kleine puppies zien weten we in ieder geval zeker wie de vader is. Ze lijken allemaal als twee druppels water op...Bantu!

Iedere Malinees die komt kijken reageert eigenlijk hetzelfde. Ze willen allemaal een puppie hebben. Toch zijn we daar een beetje afwachtend mee. Over het algemeen, gezien de Afrikaanse honden (African mut) die we zien, wordt er niet zo heel goed voor honden, als huisdier, gezorgd. Je zou de verwaarloosde, op straat ronddolende honden de kost eens moeten geven ;-)

Daarnaast vraagt een hond als een labrador extra verzorging. Het zijn dieren die erg 'sociaal' zijn, veel aandacht nodig hebben. Daarnaast kan een labrador, als je hem de kans geeft, blijven eten. En daar is uiteraard geen geld voor in het gemiddeld Malinees gezin. Niet dat je hem moet blijven doorvoeren overigens, anders eet hij zich letterlijk dood.

Al met al, is een hond in Mali geen huisdier zoals wij dat kennen in het Westen. Ze kunnen soms verbaasd opkijken als ze zien hoe wij met Bantu omgaan. Een echte vriendschapsband met een hond klinkt hen toch wat vreemd in de oren.

Bij Bantu zien we ook al dat het klimaat in Mali niet alleen slecht is voor mens, maar ook voor dier. Hij wordt dezer dagen letterlijk door allerlei beesten opgegeten. Vliegen die zijn oren als lekkernij zien, maar vooral ook de aanval van muggen en wormen is groot. Heeft alles te maken met de regentijd.

De regens lijken deze dagen beter door te komen, dat is goed voor de oogst in Mali. Er was en is bezorgdheid over de hoeveelheid regen die gevallen is de afgelopen tijd. De aarde schreeuwt om meer water, wil het vruchtbaar zijn dit jaar.

Ben benieuwd of er vandaag nog een vierde telg op de wereld gezet wordt. Jeni ziet er namelijk nog wel een beetje zwanger uit ;-) Nu dat we het weten...De pup die als laatste ter wereld is gekomen drinkt nog niet voldoende. Dat is met name een zorg voor de kinderen hier op de compound. Ze kwamen al aan met de suggestie om hem met de fles te voeden.

We zullen zien, de natuur moet tenslotte ook z'n gang gaan...En Bantu? Die houden we vooral binnen, omdat de ouders elkaar soms grauwend tegemoet treden. Maf niet soms? De natuur...

Week van veranderingen

De afgelopen weken hebben heel wat dingen plaatsgevonden. Ons team heeft vanaf vorige week woensdag weer een veldleider voor een jaar. Onze collega's kwamen op die dag terug van een jaar verlof, om in deze rol te dienen. Anco hoopt ook met onze veldleider het nodige aan radiowerk te kunnen doen voor ons verlof in 2008.

Afgelopen maandag – of eigenlijk zondagnacht – zijn we opnieuw tante en oom geworden! Mijn zus en zwager hebben er een derde dochter bij, Hester (zie foto). Het is altijd weer bijzonder, zo'n jonge, gezonde baby én moeder! Sinds onze verhuizing naar Mali staan we met name bij de gezondheid van beiden extra stil. Zo'n goede uitkomst is (hier) niet vanzelfsprekend. Lastig is het ook altijd weer om op zulke mooie momenten niet in de gelegenheid te zijn om een bezoek te brengen. Maar ja, het is zo 2008 zullen we maar zeggen ;-)

Afgelopen woensdag zijn we met de editing van de in juni geschoten film van start gegaan. Voor deze gelegenheid is er weer een videoplek klaargemaakt in onze woonkamer ;-) Wonen en werken zijn hierdoor weer minder gescheiden (zie weblog na onze terugkomst uit NL), maar ja, door ruimtegebrek moeten we wel...De samenwerking met de Malinese dominee gaat goed, hij en ik hebben er beiden veel plezier in. We hopen de film medio september 2007 gereed te hebben.

Een wat minder bericht kregen we te horen van onze kokkin. Sinds enkele maanden is zij in een echtscheidingsproces verwikkeld. Haar man is sinds langere tijd bij haar weggelopen, haar en vijf kinderen achterlatend. Het proces vreet aan haar en is niet makkelijk om te doorlopen. Toch gelooft ze dat het voor haar beter is om dit door te zetten. Haar man zorgt niet voor haar gezin en hij sliep tijdens hun huwelijk al elders, met verschillende vrouwen.

Zulke gesprekken zijn niet makkelijk, omdat God niet achter een echtscheiding staat. Toch wil ik een en ander niet onderschatten, omdat Mali écht grote problemen kent op het gebied van seksualiteit. Het feit dat een man meerdere vrouwen kan en mag trouwen, komt dit niet ten goede.

Onze kokkin verraste me door te vragen of ik voor haar wilde bidden. Voor Kerst hadden we haar een bijbel cadeau gegeven en een stripbijbel voor haar dochter. Sindsdien neemt haar interesse toe voor het christelijk geloof en hebben we regelmatig geanimeerde gesprekken.

Dit keer vertelde ze me dat ze écht een verschil ziet tussen christenen en moslims in Mali. Op een christelijke compound, vertelde ze me, is er veel minder ruzie, men respecteert elkaar. Daarnaast wist ze me ook te vertellen dat de gemiddelde Malinese moslimman niet naar zijn vrouw luistert. Ook al geeft ze een goed advies. Dit is anders binnen christelijke huwelijken, was haar observering.

Zij, als Malinese 'moslim', ziet dan ook heil in de groei van oprechte christenen in Mali. Alleen dan kan Mali vooruit, in letterlijke en figuurlijke zin.

Stelen om te overleven

Deze week kregen we te horen dat Anco's beste Malinese vriend niet meer in Mali wil werken. Oorzaak: corruptie die hem eerlijk werken onmogelijk maakt. Hij vertelde ons dat Mali hem nodig heeft, maar niet de Malinezen. Hierbij lettend op het nuance-verschil.

Deze aankondiging viel enigszins rauw op ons dak. Des te meer omdat we hem nog als ' hoop voor de toekomst van Mali' zagen. Als hij de druk (van corruptie en andere invloeden) al niet 'aankan', wie dan wel? Tegelijkertijd begrijpen we zijn beslissing en zien we zelf ook dat de corruptie meer en meer toeneemt en daarmee ook de onvrede.

De rijken worden rijker en de armen armer. Teveel ontwikkelingsgeld blijft aan de strijkstok hangen en er is vrijwel niemand die hier actief iets tegen doet. Met als gevolg: toenemende en wijd verspreidere corruptie door heel Mali. En slechts individuen die hiermee hun zakken spekken.

Op sommige dagen worden we daar wel eens moedeloos van en lijkt onze hoop voor Mali in de grond te zakken. Toch willen we ons daar niet in vastbijten en moedigen we elkaar aan de kleine, goede dingen in het leven van vrienden om ons heen te zien. Ook de jeugd in onze kerk maakt zich sterk voor een beter Mali. Onder het motto: verander Mali, begin bij jezelf.

Daarnaast moet je ook blijven beseffen dat deze praktijken zich ook in Nederland / Europa voordoen, zei het in een andere, soms meer verborgen vorm.

Al met al zullen we – als Anco's vriend elders een baan vindt – hem wel enorm gaan missen. Hij is een handige schakel in het regelen van allerlei (culturele) zaken en dient daarbij ook als een eerlijk en transparant klankbord voor ons. Hij is een van de weinige Malinezen die letterlijk alles durft te zeggen. Hij zou een goede Nederlander zijn ;-)

Hoe een en ander af gaat lopen is nog niet bekend. We hebben goede hoop dat hij alsnog een andere baan in Mali vindt, omdat het land mensen zoals hij hard nodig heeft. Ook in Bamako zien we het tij keren. Steeds meer mensen komen naar de (hoofd)stad en vinden daar niet wat ze zoeken: werk, rijkdom, een doel om te leven. Zodra er maar voldoende mensen ontevreden zijn / raken over de situatie, politiek van het land, kan verandering worden ingezet.

Zelf geloven we dat de groei van het aantal christenen het land ten goede komt. Dat zien we in buurland Burkina Faso, waar 10% christen is. Om die reden blijven we dan ook getuigen over het hoe en waarom we in Mali zijn.

Smiling Coast

Zo noemt men de stranden in Gambia...en niet zonder reden. Op de gezichten van veel inwoners – woonachtig in het toeristische gedeelte van het land – verschijnt vaak een glimlach. Met of zonder bepaalde bijbedoelingen...

De twee weken zon – zee en strandvakantie gaf ons de tijd om tot rust te komen. We hebben veel bijgeslapen en nagedacht over de tijd die voor ons ligt. Met een verhuizing op komst en daarmee de onvermijdelijke veranderingen, aanpassingen en het nemen van afscheid.

Maar eerst Gambia...Wat vonden we van het land? En wat viel ons op? Onze vakantie in een notendop...

De reis met de auto naar het land toe (en terug) was goed. Op die manier hebben we zo'n beetje het hele land doorgekruisd. Zo groot is het tenslotte niet.. Het land Gambia vormt als het ware de hamburger in een McBurger, waarbij de laatste het land Senegal is. Hmm, bijzondere woorkeuze, wellicht tijd voor een MacDonalds menu? ;-)

Een minder leuke kant van het reizen met de auto was toch wel de oversteek met de pont. Niets bijzonders zou je zeggen. Maar het is en blijft nu eenmaal (West)Afrika. Eén uur, ...twee uur, ....drie uur, ...vier uur, ...wachten. Hmm, het duurt toch wel erg lang.

Wat bleek? De rij naast ons betaalde 'smeergeld' om snel over te kunnen varen. Met als gevolg dat onze rij vooruitkroop, letterlijk en figuurlijk. Wij met de politie gepraat en de poortbewaker, met onvriendelijkheid als gevolg. Tot ook de Gambianen er genoeg van kregen en er bijna 'een relletje' ontstond. Op het juiste moment wist Anco onze auto handig in de poorten voor overtocht te manoevreren, waardoor ook andere snelle jongens werden stilgezet. Hij bleek er een vriend bij te hebben, die door zijn snelle actie ook de poorten van de overtocht binnendrong.

Toch bleek het einde nog niet in zicht. Binnen de poorten was het nog eens wachten, wachten, tot de pont eraan kwam. In dit geval een hout-je-touwtje, omdat maar één van de vier motoren functioneerde. We zagen medewerkers met emmers brandstof sjouwen om 'het ding' toch maar aan de praat te krijgen. Toen dit niet echt lukte, kwam een andere pont ons te hulp. Met een duwtje in de rug bleek onze boot toch nog te kunnen varen. Was nog nooit zo blij om heelhuids aan de overkant te staan ;-)

Maar avontuurlijk was het en daar ging het om niet? Naast de nodige rust, hebben we ook nog wat cultuur gesnoven (bezoekjes aan natuurparken enzo). Op een van onze routes kwamen we een Nederlands restaurant tegen met de naam "Dutch Whale", waar ze zowaar kroketten en frikandellen verkochten. Mjam!

Zo nu en dan maakten we een praatje met de lokale mensen, om eens te zien wat hun visie op het land was. De antwoorden waren divers, maar positief. Ook over de regering – lees President – was men te spreken. Hij wordt omschreven als een jonge, eerlijke, hardwerkende man. Een billboard onthulde zijn wens voor Gambia: een economische superpower in de 21ste eeuw?!

Wij hebben in ieder geval genoten van de vakantie en de rust. Het even weg zijn uit de vertrouwde omgeving en de boel de boel laten. Opgeladen kunnen we er nu weer tegenaan. Binnenkort meer over onze activiteiten de komende tijd...Warme groeten.