Mixed feelings

Vanochtend kreeg ik nog niet veel uit handen, al komt het moment van vertrek rap dichterbij. Gisteren een goede verjaars-afscheids-bbq gehad en dan wordt het ineens best definitief. Vrienden bleven slapen en ook die zijn vanochtend uitgezwaaid. De zin "Partir c'est mourir un peu" (vrij vertaald: afscheid nemen doet pijn!) komt meer dan eens bovendrijven.

Zo'n jaar Nederland is best lang, maar ook weer zo voorbij. We mochten optrekken met mensen die we voorheen niet (goed) kenden, ik werd lid van de plaatselijke fotoclub, Anco ging met liefde elke week naar de volleybal. En wat dacht je van al die heerlijke, lichte (zomer)avonden?

De omschakeling wil dit keer minder lukken, ook al pep ik mezelf met van alles en nog wat op :) Van cholocade tot een kort gesprek met mijn Hemelse Vader.

Toch zien we ernaar uit om (in ieder geval) nog een jaar in Mali werkzaam te zijn. Het weerzien met vrienden zal zoet zijn, de nahitte van de warmste meimaand minder...

We zullen ons in dit jaar concentreren op de Bethel bijbelschool en op nog meer kennisoverdracht aan jonge Malinezen. We hebben in het afgelopen jaar gezien dat een aantal dingen goed draaien wanneer wij er niet zijn. Uiteindelijk toch het doel waar we ons elke keer naar uitstrekken. Jezelf overbodig maken...

Ook met het videowerk verschijnen er veranderingen aan de horizon. We zullen meer proberen samen te werken met andere (zendings)organisaties en er staat een theatergroep te popelen om enkele audioscript in videobeelden om te zetten.

We hopen dit jaar ook nog een agrarisch project in Senegal te gaan bezoeken. Na ons jaar Mali groeit wellicht het verlangen om daar enkele maanden mee te mogen draaien met een bestaand team. Ancos hart gaat al enkele jaren uit naar het inzetten van creatieve manieren van voedselonderhoud.

Bidt voor ons als we weer aan een nieuw avontuur beginnen. Dat we mogen weten welke richting in te slaan en welke stappen wel - of soms juist niet - te ondernemen.

Tot slot een foto die nog een naam/titel wenst...Deze zal komen te hangen in de bibliotheek van (ik meen) Spijkenisse. Ik houd me aanbevolen voor creatieve hersenspinsels :)

Jet lach

[Bron foto: Express.be]

Inmiddels zit onze reis naar Amerika er alweer bijna een week op en we genieten nog na... Nooit geweten dat een jet lag (voor ons: jet lach) zo lang kan duren. Helemaal als je zelf weinig moeite doet weer in een normaal ritme te komen :)

Anco en ik zitten 's nachts tot 1 uur nog te stuiteren in ons bed - klaarwakker - terwijl we de ochtenden nauwelijks uit bed kunnen komen. Bijzonder hoe je systeem werkt. Of nu eigenlijk tegen werkt...

Vandaag ook weer, getuige het uur dat ik deze weblog publiceer :) Een bijzonder hectisch, maar goed, dagje achter de rug. Last minute shopping zullen we maar zeggen, voordat de tweede container haar deuren morgenochtend vroeg sluit.

Het lijkt toch iedere keer weer neer te komen op de laatste minuten. Je ruimt altijd minder tijd in dan je daadwerkelijk nodig hebt om de laatste dingen te regelen. Of het zit net even niet mee en je staat zo drie kwartier (die je eigenlijk niet hebt) bij de apotheek, omdat het a) druk is maar b) men zich afvraagt waarom je in hemelsnaam 370 Malarone pillen denkt nodig te hebben :)

En sja, dan proberen we ook nog even - op de valreep en in de avonduren - een trip naar Elburg te doen, om kennis te maken met een audio groothandel - de Grooth Audio - die we nog niet (goed) kennen.

En dan gebeurd het ... er is een klik en we praten langer dan verwacht over heel wat meer zaken dan alleen het opzetten van een radiostation, audio, video en andere materiële zaken. Geweldig vinden we dat!

Dan kijk je ondanks de moeheid toch met een heel goed gevoel terug op de dag. En doe je ook nog meer audio materialen de container in, om de laatste gaten letterlijk mee te vullen.

Toch ben ik opgelucht als de container morgen weer het erf afrijdt. Het kan maar klaar zijn! Containers inpakken is goed, handig, maar het zal 'nooit' ons favoriete onderdeel worden.

Gelukkig konden we dit keer, met de hulp van heel wat vrienden, snel uit de voeten en ging zowel het uitpakken (de container zat vol deuren, ramen, wc potten etc) als het inpakken als een speer. Daar teken ik voor! Op naar container nummer 3, die een dezer dagen ook weer gevuld het erf opkomt. Dit keer gelukkig de helft kleiner en met bestemming Guinee.

Tollende hoofden

Het is ongelooflijk wat we aan informatie krijgen te verwerken tijdens onze tijd in Omaha, Nebraska (Amerika)... vandaar de 'tollende hoofden'. Voeg daaraan toe een jetlag, niet voldoende slaap, veel indrukken en lange dagen en het plaatje is compleet :)

We hebben een nieuwe leus gehoord waar we wel achter kunnen gaan staan:”Normal is overrated”! Ofwel: normaal zijn wordt overgewaardeerd. Iedereen doet z'n uiterste best om ergens bij te horen, om tot de normale groep van deze samenleving te worden gerekend. Maar wat is normaal? En wie bepaalt dat? Uiteindelijk blijft toch elk mens uniek!

Dat Amerika Nederland niet is en andersom staat vast. Maar toch blijf ik me soms over dingen verbazen. Blijkt toch dat onze culturen verder uit elkaar staan dan ik dacht. Zonder daarover een waardeoordeel te willen vellen. Enkele grappige voorvallen...

Misschien hebben jullie wel eens gehoord van de zogenaamde 'refill'. In Amerika koop je één keer een drankje en daarna wordt deze standaard bijgevuld. Na het eten nam Anco een koffie en de serveerster pakte de nog halfvolle mok om deze bij te vullen. Anco grijpt naar de mok alsof z'n leven ervan afhangt. Hij dacht namelijk dat ze 'm al mee wilde nemen :)

Wel eens van een 'koffie drive-in' gehoord? Onze gastvrouw in Omaha gaat zo'n 2 à 3 keer per week haar favoriete koffie bij de drive-in halen. Wel handig, als je nog wat slaperig bent en niet op je best gekleed :)

En wat dacht je van een 'motor start-up' op afstand, voordat je de auto instapt? Op die manier kan ook alvast de airco koud draaien. Toen ik dit voor het eerst zag, wist ik even niet wat ik zag.

Het blijft grappig om de verschillen te observeren. Al begrijp je als buitenstaander soms niet hoe de vork in de steel zit. Tot groot vermaak soms van ons gastgezin! En onszelf overigens, omdat de sfeer in huis erg open is en er veel grappen onderling worden gemaakt.

De afgelopen week was het lekker druk en hebben we veel mensen mogen ontmoeten. Elke avond vallen we moe en voldaan in bed. We hebben veel nieuwe dingen geleerd en ontdekt. Nu nog een schifting maken van wat bruik- en haalbaar is in Mali :)

Volgend jaar Koningsdag?

Heerlijk was het vanochtend, struinen over de Vrijmarkt in Rotterdam. Al leek het niet zo druk - qua kramen en bezoekers - als twee jaar geleden...

Elk familielid had wel een eigen lijstje van dingen die men graag zou willen vinden. Maar toch kwamen we tot de conclusie dat de tijden sinds Marktplaats er is, veranderd zijn. Nu kun je het hele jaar door dingen via internet verkopen en daardoor lijkt de kwaliteit er op rommelmarkten er op achteruit te gaan.

Desalniettemin heb ik me prima vermaakt. Al was het alleen al om de vriendelijke Turk die ons een heerlijk broodje Kebab overhandigde :) Ook had ik - volgens Anco - aantrekkingskracht op kraamverkopers voor het goede doel. Zo heb ik tomaten gekocht voor een kindertehuis in Roemenië, een knuffeldierpakket voor Thailand en bijna een hoed voor een onderwijsproject in Kenia.

Op zulke momenten vind ik het interessant om het verhaal achter de mens te ontdekken. Waarom is iemand zo gepassioneerd over het project waar men voor staat?

Onderweg vroeg ik me af vanaf welk jaar we eigenlijk Koninginnedag vieren?

De eerste koninginnedag was op 31 augustus 1890. Deze werd gevierd op de verjaardag van Koningin Wilhelmina. Daarvoor bestond er niet zoiets als een koningsdag. Koninginnedag is altijd op 31 augustus gevierd totdat koningin Juliana de troon besteeg. Pas in de jaren 50 van de vorige eeuw werd het een officiële vrije dag. [kunst-en-cultuur.infonu.nl]

Zal met de troonsbestijging van Willem-Alexander een eerste Koningsdag gevierd worden? De tijd zal het leren... Al is mijn associatie bij het woord Koningsdag toch een andere. De feestelijke dag dat de hemelse Koning naar aarde terug zal keren...wel toepasselijk in de tijd vóór Hemelvaart en Pinksteren, waarop we gedenken dat deze zelfde Koning opvoer naar de hemel (na te lezen in Handelingen 1: 1-11)...

Laat ik afsluiten met iets heel anders. Tijdens onze tocht door Rotterdam, kwamen we ook meerdere nesten van meerkoeten tegen, heel dicht langs de waterkant. Ze trokken zich niets van de voorbijgaande mens aan en bouwden gewoon verder aan hun nest (met jongen). Tussen de takken door zag je ook afval uit het nest steken. Wel eens een meerkoet zien slepen met een plastic rietje? Wikipedia: "Het nest wordt aan de waterkant gebouwd van riet en waterplanten, maar ook van drijvend afval zoals stukken papier of plastic."

Moet je zien!

De afgelopen dagen ben ik enorm bemoedigd door drama, dans en muziek. Een geweldige manier om stil gezet te worden bij de diepere betekenis van Goede Vrijdag en Pasen. Kijk en geniet je met me mee?

Elk jaar wordt er een zogenaamde 'Resurrection dance' rond Pasen (soms ook Kerst) uitgevoerd ergens in de wereld. Dit keer Texas in de VS. Maanden oefenen groepen afzonderlijk op verschillende pasjes om dit vervolgens in het openbaar 'spontaan' op te voeren. Deze vorm van dans is ook bekend onder de naam Flashmob.

Ik moet je eerlijk zeggen dat ik bijna elke keer met kippevel zit te kijken, zo gaaf vind ik het. Dans en muziek is wat mij betreft een enorme binnende factor en daar geniet ik als kijker ook van. Nieuwsgierig geworden? Kijk dan naar de uitvoering van 'Dance your shoes off' - in de letterlijke zin van het woord :) Kijk en geniet!

Uniek was ook de opvoering van 'the Passion' in Gouda...De website beloofde: Een passiespel over de laatste uren van Jezus' leven en over zijn opstanding uit de dood. Opgevoerd door bekende Nederlandse artiesten. Een megagroot, indrukwekkend evenement middenin de lichtstad Gouda.

En dat was niets teveel gezegd wat mij betreft. Ik heb letterlijk op het puntje van de bank gezeten, zo bijzonder vond ik het. Daarbij keek ik niet alleen naar het passiespel 'an sich', maar ook naar de technische hoogstandjes en de manier waarop het lijdensverhaal modern werd vorm gegeven. Wauw! Het heeft diepe indruk op me gemaakt!

Je kunt het geheel terugkijken op 'Uitzendinggemist.nl'. Een echte aanrader tijdens de Paasdagen. Nog niet geheel overtuigd? Bekijk dan onderstaand fragment waar Judas een bekend liedje van Marco Borsato naar 'zijn hand' zet...

Gezegende Paasdagen!

Maak ik nu reclame? :]

Als je ergens warm voor loopt, praat je erover niet? Nou, ik loop meer dan warm voor de 'Vrij Zijn weekenden', en om deze reden maak ik er GROOTS reclame voor. Zonder dat ik ervoor betaald word overigens, in materiële zin dan :)

Het laatste weekend van mei 2011 staat er weer een 'Vrij Zijn weekend' op het programma. Met als thema: 'Valt hier iets te vieren?'... God is de bedenker en de gever van het leven. Iedere dag is een geschenk uit zijn hand. Niet dat het leven altijd leuk is, maar omdat God wil dat we dagelijks met Hem leven en genieten van zijn aanwezigheid. In het komende Vrij Zijn Weekend willen we elkaar helpen, om God iedere dag de kans te geven om die dag de mooiste en beste dag van ons leven te laten worden. [website bevrijdingspastoraat.nl]

Vaste sprekers tijdens dit weekend zijn: Wilkin van de Kamp, Martin Koornstra, Willem Ouweneel en Jan Pool.

Als ik dit lees krijg ik er al helemaal zin in, maar toch ga ik dit keer niet. In de eerste plaats omdat we dan wel heel dicht tegen ons vertrek naar Mali hopen te zitten. Maar ook, omdat we vorige keer zagen dat er veel meer mensen de bemoediging van zo'n weekend kunnen gebruiken, dan er plaatsen zijn.

Aan ons - degene die geweest zijn - dus de vraag om een ander dit keer een plek te 'gunnen'. En dat doen we van harte! Want we gunnen iedereen een weekend 'Vrij Zijn'. Dit keer is het zelfs zo dat elke deelnemer een cadeautje krijgt - ja van materiële aard dit keer, althans dat denk ik :)

Ik weet niet hoe het met jullie liefdestaal zit, maar één van mijn talen is cadeautjes geven en ontvangen. Alleen al daar voor zou ik kunnen gaan :)

Maar goed, even serieus. We bevelen dit gratis weekend bij een ieder van harte aan. Nog nooit geweest? Bekijk dan het programma en schrijf je vandaag nog in. De plaatsen gaan als zoete broodjes over de toonbank en zijn weg voor je het weet!

Nog een heel goed weekend en geniet van alle dingen!

O ja, dit vergat ik te zeggen. Mocht je de naam 'Vrij Zijn' te zweverig of te charismatisch klinken, toch gaan! Het onderwijs is alles behalve zweverig en wat mij betreft betekent 'Geloven in God' in de eerste plaats vrijheid.

Ga-laten

Deze uitspraak van mijn zwager schoot de laatste dagen door me heen. Toen ik vanochtend ook nog iets op de radio hoorde wat dit 'triggerde', besloot ik de zaken van me af te schrijven :)

Een radio 1 presentator - afkomstig uit Suriname - wilde vanochtend begrijpen waarom de gemiddelde Nederlander zijn tuin haast tot tempel maakt. Zodra het voorjaar haar gezicht laat zien, haast men zich naar tuincentra en andere plekken om het nodige aan te schaffen om de tuin op z'n mooist te maken. Met daarin de nodige competitie tussen verschillende buurten!

Vanuit zijn Surinaamse achtergrond benadert hij een tuin heel anders. In een tuin groeit alles van zelf en je bent met name bezig met snoeien, niet met aanplanting...Een andere benadering, die mij tot nadenken zette :)

De tuin zou namelijk een plek moeten zijn om tot rust te komen, om te genieten van Gods prachtig geschapen natuur. Maar net als zoveel aspecten in onze samenleving, verheffen we tuinieren bijna tot een moeten in plaats van zijn. Mijzelf incluis, al hebben we hier niet echt een tuin waarop ik me kan en wil uitleven :) Je kunt hier dan ook bijvoorbeeld denken aan je huis altijd tip top in orde, een (andere) hobby of werk...

Mali lijkt ver weg, maar toch zijn we er elke dag wel mee bezig. We zijn dingen aan het plannen, projecten aan het voorbereiden, we brengen bezoeken aan bedrijven, etc. Als ik niet oplet ga ik ook hiervan weer de nodige 'to do' lijstjes van maken, waardoor ik soms volledig Zijn plank mis sla. Ik heb me dan ook per direct voorgenomen om te 'gaan laten'. Om meer stil te staan bij het moment en de mensen om me heen. Om zo het maximale uit een dag te mogen halen.

Niet alles hoeft perfect (liever niet zelfs!), ten koste van alles. Afrikanen beseffen / begrijpen dit vaak veel beter. Wellicht ben ik dan ook weer meer toe aan Mali dan ik zelf denk. Overigens voordat we weer voet aan Afrikaanse wal zullen zetten, vliegen we voor 10 dagen naar Amerika.

Een grote kerk heeft ons uitgenodigd om van hun video team te komen leren. Ik zal dan ook een weekje met hen mogen optrekken om ze de hemd van het lijf te vragen. Het zal een leerzame tijd worden, maar vooral ook een tijd van genieten. Ook krijgen we hierdoor weer een kans om Anco's broer en familie te zien.

Laat ik afsluiten met deze prachtige poëzie:

"Hij zendt de bronnen naar de beken, tussen de bergen vloeien zij daarheen;

zij drenken alle dieren des velds, de wilde ezels lessen hun dorst.

Daarbij woont het gevogelte des hemels, van tussen de takken laat hij zijn lied horen.

Hij drenkt de bergen uit zijn oppperzalen, van de vrucht uwer werken wordt de aarde verzadigd."

Psalm 104: 10-13

p.s Ik ga mijn wasje ophangen, want uiteraard is er ook voor 'alles een tijd' :) Sta even stil en geniet van de dag!

Movies that matter!

Het kostte wat moeite om naar onze voorkeursfilm te kunnen op het 'Movies that matter' festival, maar dan heb je ook wat :) Een vriendin en ik maakten bijna een sprongetje van blijdschap toen we uiteindelijk - met onze naam op de reservelijst - nog net op tijd een kaartje wisten te bemachtigen.

Dit internationale film- en debatfestival presenteert ieder voorjaar zo'n 70 human rights speelfilms en documentaires en dagelijkse talkshows en debatten met internationale gasten. Een bezoek aan dit festival zag ik dan ook vooral als een manier om (nieuwe) inspiratie op te doen.

De film waar wij voor waren gekomen - Children of War - ging over kindsoldaten die geronseld werden om te vechten voor het Lord's Registance Army in het Noorden van Oeganda:

Drie jaar lang volgt Children of War een groep voormalige kindsoldaten in een rehabilitatiecentrum in het noorden van Oeganda. De kinderen ondergaan een proces van trauma therapie en verwerking. De documentaire, gedeeltelijk gefilmd in het zwart-wit, toont naast het vele verdriet, ook de kracht en de hoop van de kinderen.

Naar schatting 35.000 kinderen zijn tijdens de oorlog in Noord-Oeganda door het Verzetsleger van de Heer (Lord’s Registance Army) ontvoerd uit hun huis, school of dorp. Deze rebellengroep, onder leiding van de door zichzelf benoemde profeet Joseph Kony, leidde de kinderen op tot soldaten of gaf ze weg als seksslavinnen. Dit ging gepaard met misbruiken, religieuze indoctrinatie en het gedwongen meedoen aan bruut geweld.

De filmmaker richtte de camera met name op de kinderen die op wonderbaarlijke wijze uit het leger wisten te ontsnappen. En welke belangrijke rol het Rachele Rehabilitation Center inneemt bij de opvang van de jonge slachtoffers. Een team van coaches helpt de kinderen middels rollenspellen en (groeps)gesprekken bij de verwerking van hun trauma’s en werkt toe naar de uiteindelijke hereniging met hun achtergebleven families.

Dus geen nadruk op de oorlog met al haar ellendige facetten, maar juist op de hoop en herstel van deze veerkrachtige kinderen. Het is (letterlijk) ongelooflijk om te zien wat deze kinderen op zo'n jonge leeftijd al hebben doorgemaakt. Daar kun je je geen voorstelling bij maken hier in het 'relatief veilige Westen'. "Ik heb mijn hoop verloren, maar mijn toekomst nog niet!", sprak een oud kindsoldaat na afloop tijdens de paneldiscussie.

Tijdens genoemd paneldiscussie kwamen er interessante aspecten naar voren, er zaten verschillende kopstukken in het publiek. De ambassadeur van Oeganda in Brussel was ook vertegenwoordigd en kon waardevolle veldervaring toevoegen. Ik ergerde me soms aan een enkeling die vanuit zijn Nederlandse hokje de film had bekeken. Daarmee probeer je nu eenmaal mijns inziens appels met mango's te vergelijken...

Deze avond heeft wel weer het verlangen in me aangewakkerd om actiever aan de slag te gaan met de wens ook een documentaire te maken in Mali. Er zijn ook daar zoveel aspecten in de samenleving die aan de aandacht van het Westen dreigen te ontsnappen. Makkelijk is het echter niet, om hiervoor een goed team - en de middelen - bij elkaar te krijgen. Zeker weer een actief punt van gebed ...

Wat een contrast was deze avond vergeleken met de avond erna. Toen kreeg ik de gelegenheid om een lezing bij te wonen van natuurfotograaf Edwin Giesbers. Heb er maar één woord voor over: wauw! Wat een geweldige platen liet hij zien, zowel heel dichtbij als ver weg (Borneo). Ik moest tijdens de 2 uur durende presentatie oppassen dat mijn mond niet de hele tijd open bleef staan :)

Terwijl ik hiervan genoot, worstelde ik nog wel enigszins om van de beelden van de avond ervoor los te komen. Het leed veroorzaakt door de mens afgewisseld met de Bovennatuurlijke schoonheid van de natuur. In ieder geval heb ik op beide avonden weer voldoende inspiratie en uitdagingen opgedaan. Zij het op wel heel verschillende fronten :)

Grensoverschrijdende vriendschap

Het wonen en werken in het buitenland levert vaak bijzondere vriendschappen op. En dan lijkt de wereld ook opeens heel klein. Zo zaten we gisteren aan tafel met (ex) Mali vrienden en een (ex) Congo vriendin.

In Congo kwamen we onze (ex) Mali vrienden weer tegen en leerden we via hen de inmiddels (ex) Congo vriendin kennen. Begrijp je 'm? :)

Het is altijd weer een genot om herinneringen aan vervlogen tijden op te halen. Doordat je allemaal in hetzelfde land hebt gewerkt, heb je vaak ook aan twee woorden genoeg. Voeg daaraan toe een gezonde dosis humor en het plaatje is compleet.

Bij het afscheid van één van deze (ex) Congo vrienden, bezochten we een Congolees straat theater. We waren onder de indruk van het talent dat werd neergezet met zo weinig middelen. Een 'aftands podium' met rijen plastic stoelen, minimale verlichting en geluid ... En dat midden in een wijk, zodat met name het gewone publiek ervan mee kan genieten.

Kosten laag, plezier des te groter. Je kon toen echt zien dat muziek en cultuur een heuse uitlaatklep voor de Congolezen is. En talent is er des te meer, omdat iedereen het (harde) dagelijkse leven wat aangenamer wil maken. Een 'reminder' voor mij ook weer dat een goed product / goede voorstelling neerzetten niet altijd samen hoeft te gaan met grote budgetten en dure apparatuur. De juiste mensen op de juiste plaats, dat is veel belangrijker!

Die avond vond er een dansvoorstelling plaats, enigszins te vergelijken met het Nationaal Ballet in Nederland. Wat een energie, wat een enthousiasme spatte er van het podium af.

Aan het einde van de voorstelling daalde men af om ook het publiek het podium op te krijgen. Ik durfde niet goed en hield het af. Tot mijn verbazing zag ik Anco op een gegeven moment wel het podium betreden. Dat terwijl hij altijd beweert dat zijn lichaam en ritme geen goede combinatie vormen :)

Zie hier het bewijs, een dansende Anco in de maat van de Congolese muziek. Zo zie je maar weer, wat een avondje bijpraten voor herinneringen naar boven haalt :) Het is goed om alle dagen te blijven genieten van de kleine dingen. Helemaal in een land (of zal ik zeggen wereld?) waar - naar onze maatstaven - nog zoveel mis dreigt te gaan...

Hoop voor de toekomst!

Het duizelt me weleens de laatste dagen: een aardbeving en vloedgolf in Japan (Officieel meer dan 14.000 doden en vermisten in Japan, berichtte nu.nl), met als gevolg een crisis met Japanse kerncentrales. Aanhoudende strijd in Libië en andere delen van Noord-Afrika, het Midden-Oosten en ga zo maar door...

Tijdens mijn metrotochtje zaterdag naar Rotterdam - met Amsterdam als vervolg - schoot dit alles door me heen. Ik keek eens om me heen en zag al mijn mede-reizigers met andere ogen. Kenden zij (de) hoop? Hadden zij een toekomstverwachting waarin ze al deze gebeurtenissen kunnen plaatsen?

Zijn al deze rampen dan toch een straf van God, zoals een Japanse minister beweerde? Vanuit de bijbel (Mattëus 24 / Rede over de laatste dingen) kunnen we aangeven dat al deze rampen ons niet verbazen en ons ook niet met angst vervullen. Mooi vond ik het dan ook om juist nu een overdenking te lezen van Corrie ten Boom, getiteld:

Wat Hij maakt, kan Hij herstellen

Ergens in Rusland woonden veel mensen in een groot huis, opgedeeld in appartementen. Het souterrain stond vol rommel van al de gezinnen. Daartussen lag een prachtige harp, die niemand had kunnen repareren.

Op een avond, toen er veel sneeuw lag, vroeg een zwerver of hij in het gebouw mocht slapen. De mensen maakten een plekje voor hem vrij in een hoek van de kelder en hij was blij dat hij daar mocht overnachten.

Een poosje later hoorden de mensen prachtige muziek uit de kelder komen. De eigenaar van de harp rende naar beneden en zag de zwerver op de harp spelen. 'Maar...hoe heeft u die gerepareerd? Wij kregen het niet voor elkaar', zei de eigenaar.

De zwerver glimlachte en antwoordde: 'Ik heb die harp jaren geleden zelf gemaakt, en als je iets hebt gemaakt, kun je het ook repareren.'

Hieruit putte ik weer hoop dat God alles heeft gemaakt en dat er niets buiten Hem om gebeurd. Hoe moeilijk dat soms ook te plaatsen is voor ons, wij zien slechts een deel van 'het plaatje'... En zoals eerder genoemd: God komt nooit te laat! Ook niet voor Japan, Libië en alle andere streken. Daar houd ik me met beide handen aan vast!

Vroeg uit de veren

Afgelopen dinsdagochtend vroeg (half 6) waren we weer te gast in het EO radioprogramma 'De nacht op 1'. Het laatste half uur van dit 4-uur durende programma wordt contact gelegd met Nederlanders die werkzaam zijn in het buitenland ...

Normaliter zitten we dan met z'n tweeën aan de telefoon, maar wegens ziekte was Anco dit keer uitgeschakeld. Best spannend vond ik dit, maar ik vond het ook wel weer een mogelijk groeipunt voor mezelf :)

Aan de andere kant van de lijn sprak een ZOA-hulpverlener die in Sri Lanka woont, het land dat de laatste maanden geteisterd werd door hevige overstromingen. Tot mijn stomme verbazing had dit nieuws niet tot nauwelijks het Nederlandse nieuws gehaald. Hoe concurrend kan het aanbod aan nieuws vaak zijn?

Naast vragen over ons werk nu in Nederland en normaliter in Mali, spraken we ook over de opstanden in Libië. Zoals eerder geschreven raakt dit ook Mali, omdat de Malinese President een goede vriend van de Libische leider is (of inmiddels was?). Hij investeerde veel in Mali en bouwde zo als het ware zijn koninkrijk. Hiermee verwierf hij toch als het ware een soort heldenstatus.

Ook werft hij op grote schaal jonge Toearegs om te vechten voor zijn wankelende regime. Volle vliegtuigen trekken richting Libië met de belofte op wapens en geld. Waarom deze steun zou je zeggen? De gemiddelde Malinees is ook niet gek en goed op de hoogte van de wereldpolitiek. De armoede spiraal en onvrede met je land gaat diep en kan aanzetten tot een daad als deze.

'We zijn erg bezorgd, want ongeacht of Kadhafi wint of verliest, dit heeft straks consequenties voor ons', zei Abdou Salam Ag Assalat, voorzitter van de regionale volksvertegenwoordiging in Kidal in het noordoosten van Mali. Hij vreest het ergste wanneer de jongeren terugkeren met wapens en de regio mogelijk destabiliseren. De autoriteiten pogen de uittocht tegen te gaan en vooral voormalige rebellen ervan te weerhouden naar Libië te gaan maar dat is moeilijk. 'Kadhafi's lange arm is hier aan het werk, hij weet wie te benaderen. Ze gaan in groepen op reis. Naar verluidt zijn er zelfs vliegreizen naar Libië vanuit Tsjaad'.

De circa 1,5 miljoen Toearegs zijn nomadische Berbers, die leven in een gebied dat is verspreid over Niger, Mali, Algerije, Libië en Burkina Faso. Deze moslims staan er bekend om dat niet de vrouwen maar de mannen een sluier voor hun gezicht dragen. De afgelopen decennia kwamen Toearegrebellen verschillende keren in opstand tegen de autoriteiten van Mali en Niger. [bron: de Gelderlander]

Wil je meer horen van het interview? Surf dan naar 'de Nacht op 1' en scroll door naar het laatste half uur van het programma.

Mocht je tijdens het luisteren iets te doen willen hebben, tel dan alle genoemde 'uh's' :) Op een gegeven ogenblik betrapte ik mezelf erop dat ik in gedachten aan het tellen was. Kwam overigens ook omdat Anco en ik de zondag ervoor naar een aflevering 'Man bijt hond' keken, waarin voorbijgangers werden gevraagd aan een spelletje 'zeg geen uh' mee te doen.

In de praktijk blijkt toch dat als je enigszins zenuwachtig bent (check!) en nadenkt over het antwoord op een vraag (check!), je vaker geneigd bent het woordje 'uh' te laten vallen. Let op: zodra je er op gaat letten, lijkt het alleen maar erger te worden. Al happerend vervolg je dan je verhaal :)

Foto jonge Toeareg: Lies Hesselman (columbusmagazine.nl)

Dichtend de dag door

Vandaag heb ik heel wat uren in de auto gezeten en dan stem ik regelmatig de radio af op de EO/ Dit is de dag. Een informatieve live-talkshow met gevarieerde gasten uit het nieuws die worden bevraagd door twee bekende EO-presentatoren.

In elke aflevering geeft een 'dichter bij de dag' tegen drie uur een eigen samenvatting van wat er aan tafel is besproken. Vandaag was dit Remon de Jong. Zijn gedicht wil ik jullie niet onthouden, de middag na een hectische verkiezingsdag.

Ate de Jong (Nederlands filmregisseur, scenarioschrijver en filmproducent, red.) maakt een film, ik heb het script gelezen
Het kost maar vijf miljoen, dus laten we fundraisen
Een echte neder thriller met een ingewikkeld plot
Waarin de hoofdrol voor blonde rechtshandige wordt

Die enorm heeft te lijden van een verwrongen wereldbeeld
Er worden spellen in gespeeld en zetels in verdeeld
De film is erg lang met enorm veel dialoog
Zonder daarin communicatie, dus een tweeweg monoloog

Het hele korte zinnen, dat zijn de acteurs gewend
Spreek in soundbytes, suggereer een happy end
Na een urenlang voorspel is de climax daar
Een goed punt om te stoppen, maar dan is de film niet klaar

Er volgt een love story met avances rechts en links
Wie gaat met wie, de truukjes zijn vaak slinks
Voor het slotstuk is het nodig dat u thuis fantaseert
Want het einde is nog open van de film Geert

Remon de Jong

En dan te bedenken dat eind mei pas de 'daadwerkelijke uitslag' rond zal zijn. Niet voor niets kwam het spreekwoord 'Vertrouwen komt te voet en vertrekt te paard' vandaag weer meerdere keren voorbij. Tussen vandaag en eind mei zit nog heel wat tijd, dat aldus de commentatoren vooral gebruikt zal worden om te lobby-en achter de schermen ...

Hmm, in dat licht weet Remon de Jong de verkiezingsuitslag goed onder woorden te brengen. Het einde is nog open, de uitslag nog niet in zicht!

Een ieder alvast een heel goed weekend toegewenst! Wij zullen morgen vrienden bezoeken in Zeeland. Even lekker uitwaaien en de boel de boel laten.

Vrijheid als hoogste goed

De afgelopen dagen zit ik zo nu en dan aan de radio gekluisterd te luisteren naar de ontwikkelingen in Libië. Wat niemand had gedacht, gebeurde toch...Ook de Libiërs kwamen in opstand tegen de "grote leider"... Niet geheel onbelangrijk voor Mali, die veel 'ontvangt' van deze Afrikaanse leider.

Hoe het uit gaat pakken is niet goed te voorspellen, groot geschut wordt inmiddels ingezet. Velen laten het leven. Daar spreekt geen liefde uit voor het volk. Libië is geen arm land in materiële zin, het wordt gezien als sluis naar het Westen. Maar kent men échte vrijheid? Wat is échte vrijheid? Want daar draait het hier om.

Anco en ik mochten van het weekend weer iets proeven van die vaak onbeschrijfbare, bovennatuurlijke vrijheid. Samen met 1.500 anderen maakten we het 'Vrij Zijn' weekend (Gods plan, roep en stem verstaan) op de Betteld mee. Graag wil ik enkele gedachtenspinsels met jullie delen:

• Gods droom is dat wij Zijn liefde ontvangen - beantwoorden EN doorgeven. Leef tot zegen van anderen, elke dag, elk uur, in elke situatie van mijn leven!
• God geeft niet alleen visie, maar ook PROvisie. Hij zal in alle (benodigde) dingen rijkelijk voorzien. [Ef. 2:10]
• Met God optrekken (wandelen) = Gods stem verstaan. De wenselijke, wekelijkse briefjes uit de hemel zullen je relatie met God hoogstwaarschijnlijk niet ten goede komen.
• Laat jouw onzekerheden los om te kunnen vertrouwen op Zijn zekerheden! De eerder genoemde 'briefjes' zijn bonus, het is de relatie waar het Hem om gaat.
• Een TomTom begint ook pas te spreken wanneer jij gaat rijden!
• God wil Zijn kracht in zwakheid volbrengen ... [beeld van het Lam]
• Jezus doet een uitnodiging (Waarom kom je niet een beetje dichterbij?), geen veroordeling. Praat voortdurend met Hem; geef Hem elke dag een moment van onverdeelde aandacht; lees in Gods woord; wandel in dankbaarheid; wandel in vergevingsgezindheid; heb ontzag voor God en geef nooit op!
• Probeer niet op een ander te lijken, dat doet God verdriet. Je bent mooi zoals Hij je geschapen heeft.
• Veel mensen halen hun identiteit uit: Je bent wat je doet; Je bent wat je hebt; Je bent wat anderen van je zeggen... ipv uit Jezus.
• Je hoeft niet groot te zijn of vele titels te hebben om autoriteit te hebben in Jezus. Een grote liefde voor God is genoeg!
• De volmaakte liefde (Gods) drijft vrees uit; deze is sterker dan de haat en overwint de duisternis [VRIJHEID]

En zo komen we weer terug bij dat sleutelwoord waarmee we begonnen: vrijheid. Niet zozeer in materiële, maar vooral in geestelijke zin! Er is zoveel meer te zeggen over het weekend, er zijn zoveel mooie dingen gebeurd. Alleen al als ik denk aan de afsluitende genezingsdienst krijg ik kippenvel op mijn armen.

Bij deze nodig ik jullie dan ook allen van harte uit om het volgende 'Vrij Zijn' mee te beleven. Zelf meebeleven heeft zoveel meer impact dan erover lezen :)

Graag sluit ik af met een gemaakt grapje vanaf het podium. Humor was overigens een belangrijk ingrediënt van het weekend ...

Eén van de sprekers oefenden zijn preken regelmatig tussen een drietal koeien in de wei. Gewoon om meer vertrouwd te raken met het spreken voor een écht publiek. Op een dag deed hij aan het einde ook een oproep om naar voren te komen...Laat één koe dit nu daadwerkelijk doen... Je weet maar nooit hoe een koe een haas vangt :)

Video ter inspiratie (onthoudt: een uitnodiging, geen veroordeling!)

Jackie Pullinger

Ski fun en techies

Een geweldige twee weken hebben we achter de rug. We kregen de gelegenheid om na jaren weer eens te gaan skiën in de Alpen - aanbod van een vriendin waar we boeken voor het ziekenhuis in Koutiala gingen halen - om vervolgens voor de eerste keer bij een christelijke, technische conferentie op de Betteld aan te schuiven.

Waar ik bij het tweede deel vooraf nog niets wist wat zo'n conferentie 'me zou brengen', werd ik tijdens super enthousiast. Was weliswaar de enige vrouw tussen zo'n 50 man, maar dat heeft ook voordelen :) Deuren die voor je worden opengehouden, een pooltafel tot je beschikking tijdens de conferentie, een computerhoek waar je altijd terecht kunt en een groep mannen die oprecht van techniek houden, maar bovenal van God!

Maar laat ik eerst terug gaan naar de Alsace en Les Contamines. Wat een schitterend gebied! In de bergen voel ik me altijd dichter bij de grootsheid van de natuur en daarbij haar Createur. Geweldig! Genoot al zonder dat ik één dag op de skies had gestaan :) Daarbij vond ik het een uitdaging om met mijn fotocamera het sneeuwlandschap vast te leggen (foto's volgen).

Waar Anco's ski-record op zo'n 80 km/u is vastgezet, genoot ik van de blauwe - wat vlakkere - pistes. Doordat er geen verse sneeuw was gevallen de laatste tijd, waren stukken verijzeld en dat maakt het voor de beginnende skiër niet altijd makkelijk :) Toch genoot ik weer meer van het skiën gecombineerd met de buitenlucht dan ik vooraf had gedacht. Het was ook echt gezellig met onze twee reisgenoten en naast serieuze gesprekken hebben we ook hartelijk gelachen samen.

Na een week Frankrijk reden we 's nachts naar Zuidland om - na enkele uren slaap - op tijd op de technische conferentie te kunnen zijn. Vanaf het eerste moment een geweldige plek om te zijn. Zowel geestelijk als technisch opgeladen worden, wat wil je nog meer? :)

De hoofdspreker van de conferentie sprak over de inzet van computers en internet om mensen cross-cultureel met het Evangelie te bereiken. Hij was een begiftigd spreker die het publiek (inclusief ons) echt uitdaagde en aan het denken wist te zetten.

Eén sessie ging over 'Mobile ministries' en wat voor (bijna) onbegrensde gebieden hier nog braak liggen om het Woord van God door te geven. Ikzelf heb op het puntje van mijn stoel gezeten om geen woord te kunnen missen van wat hier werd gezegd. Ook voor Mali valt hier nog 'veel winst' te behalen.

Naast inhoudelijk goede technische sessies, baden we ook in kleine groepen voor elkaar en Gods werk en was er tijd om met elkaar van gedachten te wisselen over bepaalde (technische) aspecten. Een bijzondere tijd, waarin we veel hebben mogen horen om over na te denken!

Ik wil de 'techies' aanmoedigen om eens langs www.cybermissions.org te surfen! We geven aan hen die interesse hebben ook graag meer info, zijn presentaties zijn vrij om te verspreiden en dat doen we dan dus ook! :)

Een heel goede week toegewenst allen!

Wederom een bliksemgesprek

Velen hebben inmiddels 'doorgekregen' dat we weer in Nederland zijn. Na 9 weken klef Congo en 10 dagen warm Mali is dat overigens weer even enorm wennen. Brrr...

"Maar hoe lang blijven jullie nu eigenlijk? En hoe brengen jullie je tijd zoal door?" zijn veelgestelde vragen. Legitieme vragen die niet altijd even concreet te beantwoorden zijn. Helemaal niet als je een ietwat mobiel, grensoverschrijdend leven als zendingswerker leeft :)

Maar goed, we doen een poging qua planning, die meer dan flexibel / rekbaar is ... Voorlopig zullen we weer in Nederland zijn (we denken toch wel tot eind april / begin mei) en hopen we onder andere twee, misschien wel drie containers met hulpgoederen te gaan vullen. Niet alleen voor het werk in Mali, maar mogelijk ook voor het ziekenhuis in Guinee.

Het is altijd weer bijzonder om te zien hoe deze goederen naar ons toe worden "geleid". Zo hadden we deze week een ontmoeting met een (ander) bliksembeveiligingsbedrijf dat eventueel wel interesse had om het ziekenhuis in Guinee (Hope Clinic) onder haar vleugels te nemen. Het is voor ons altijd weer verrassend om te zien wat er uit een gesprek komt rollen.

We waren overigens met dit nieuwe bedrijf in contact gekomen via Phoenix Contact, die de beveiliging van de bijbelschool hadden gesponsord in 2010. Onze contactpersoon aldaar zat er tijdens dit gesprek ook bij. En dat maakte het extra bijzonder!

Voor het gesprek van start ging kwamen we er al achter dat we met andere christenen om de tafel schoven. Ze peilden vooraf voor welke organisatie wij in Mali werkten en ze bleken zelf uit een CAMA gemeente te komen. Hoe geweldig is dat!

Gaandeweg het gesprek ging ons hart sneller kloppen vanwege de interesse die vanaf de eerste minuut al bestond om Hope te helpen met de expertise die men in huis had. Ook donatie van (bliksem)goederen bleek geen probleem te zijn. Men had vooraf al wat leveranciers gepeild en warm gekregen voor dit project.

Expertise vertaald zich echter niet alleen in ontwerpen van een plan, maar ook de uitvoering daarvan. Toen men ons vroeg of de benodigde kennis in Guinee aanwezig is om een en ander te installeren, deden wij een uitnodiging om een groepje technische mannen uit Nederland met ons mee te sturen om in benodigde kennis te voorzien. Ons gezelschap was direct meer dan enthousiast!

Na wat details te hebben doorsproken over hoe zo'n werkreis er dan uit zou kunnen zien, werden we allen nog enthousiaster. Nu hopen dat het qua planning en uitwerking allemaal precies past.

Bijzonder vonden we de vraag vanuit Phoenix Contact of we 'wel vaker' zo bij bedrijven werden onthaald. Waarop we eerlijk konden zeggen dat het eerste contact met Phoenix - en in het bijzonder met de contactpersoon die tegenover ons zat - niet altijd gewoon is en dat we daarin echt Gods hand mogen zien. We kijken dan ook reikhalzend uit naar het vervolg op deze eerste stappen!

Als toerist in Mali

Tijdens ons 10-daags bezoek waren er momenten dat ik me voelde als een toerist in Mali. Helemaal toen men in 'mijn eigen straat' Engels tegen me begon te spreken... Rare gewaarwording!

Ook onze Malinese bekenden waren zo nu en dan de kluts kwijt. Verbaasd vroegen ze ons dan of we weer terug van verlof waren? Of toch even op bezoek? Sommigen waren bij afscheid nog steeds in de veronderstelling dat ze ons weer dagelijks in Koutiala zouden aantreffen. Hen in die waan laten was soms makkelijker dan een ingewikkelde, lange uitleg :)

Toch was het goed om even terug te zijn en verschillende contacten weer aan te halen. Lamissi, Ewien's videohelper, heeft inmiddels een gezonde zoon gekregen. Gezond in de ruime zin van het woord :) Het ventje is inmiddels zo'n 4 maanden en weegt al ruim 7 kilo! Dat is meer dan gezond voor Afrikaanse begrippen!

Ook het weerzin met Joel (de agrarische student die drie weken in NL was) en zijn familie was hartverwarmend. Zij presteerden het om een Malinees drie gangen menu voor ons te bereiden. Dat was ook voor ons een geheel nieuwe ervaring :) Joel had naar eigen zeggen in Nederland geen twee dagen hetzelfde gegeten. Nu was het zijn beurt om ons tijdens één maaltijd verschillende Malinese gerechten voor te schotelen.

Ewien genoot van haar weerzien met de 'boekenclub ladies'...Onder het genot van een heuse kaasfondue, probeerden we de afgelopen tijd met elkaar in te halen. We wisten ook allen dat het weer even zou duren voor we elkaar weer zullen zien. Toch wel één van de moeilijkere kanten van het leven in het buitenland: altijd weer een komen en gaan van mensen.

Uiteraard waren niet alleen de mensen blij ons te zien, maar was ook onze Malinese hond Bantu door het dolle heen. Van blijdschap ging hij ook weer lekker op ieders schoot liggen, wanneer deze of gene daartoe de aanleiding gaf. We hadden Bantu nog nooit in zo'n goede vorm gezien: hij zag er duidelijk dunner en gespierder uit. En dat alles voor....jawel een vriendinnetje!! Een blonde tweejarige labrador heeft zijn hart sneller doen kloppen. Het was aandoenlijk om ze samen te zien spelen (zie ook foto hieronder).

Naast het weerzien van verschillende mensen, is er ook nog gewerkt. Anco en zijn vader hebben de stroomvoorziening op de bijbelschool Bethel weer aanzienlijk kunnen verbeteren. Na het bliksembezoek in september waren er toch nog wat klussen blijven liggen.

Onze toeristische uitstapjes bestonden bijvoorbeeld uit: een bezoek aan de 'ijzersmid-markt', de meisjesschool in Baramba, een pottenbakkersdorp in Segou (hier moest je met de boot heen varen!) en verschillende kunstateliers en markten.

We hebben veel gezien en bezocht tijdens onze 10-daagse reis, waardoor Anco's ouders zich een gevarieerd beeld van het Malinese leven konden vormen. We hopen hen hierover zelf aan het woord te laten in een volgende nieuwsbrief!

Warme deken

Het beeld van een 'warme deken' komt meerdere keren bij me op, nu we weer in de Malinese straten rondwandelen...En dan gaat het niet alleen om de temperatuur (overdag zo'n 25 - 30 graden), maar meer om de vriendelijkheid waarmee de Malinezen een ieder bejegenen.

We merken dat onze tijd in Congo om meerdere redenen goed is geweest. Al is het alleen al om Mali - het land wat je toch voor lief nam - met andere ogen weer eens te bekijken. En gastvrijheid, dat staat in Mali op plaats nummer 1. Helemaal als je wat ouder bent en grijze haren telt, dan zwaait menig (taxi)deur letterlijk voor je open :)

Afgelopen dinsdag hebben we voor 'een ruime week' weer voet op Malinese bodem gezet. Om vooral Anco's ouders kennis te laten maken met het land en de mensen waar we ons alweer ruim 6 jaar (onder) bevinden. Daarnaast kwam het ook handig uit om nog wat herstelwerk op de bijbelschool Bethel te verrichten. Je kunt tenslotte heel wat materiaal meenemen als je in totaal acht koffers (en een beetje) tot je beschikking hebt :)

De eerste dag Bamako was afwisselend. Het varieerde van een uurtje dierentuin, een wandeling door het nieuwe Nationale park tot een kijkje achter de schermen van een watercentrale en een rit over de oudste 'natuurbrug' van Bamako. Ook gingen we even terug naar de plek waar het allemaal begon, ons eerste huis, ons eerste plekje in Mali. Pure nostalgie!

De tweede dag zou in het teken hebben gestaan van onze reis naar Koutiala, zij het niet dat Anco toch een griepje tussen Nederland en Mali opgelopen heeft. Voor hem een dagje uitzieken in bed, voor de anderen een rustig dagje van wandelen en de artistieke markt bezoeken. In de hoop dat we morgenvroeg weer enigszins fris op pad kunnen gaan.

Vandaag moest ik wel lachen om menig Malinees. Om hoe gemakkelijk men een praatje aanknoopt en contact maakt, zonder dreigend over te komen. Ook de taxichauffeur lachte hartelijk met ons mee, al verstaat hij geen woord Nederlands (denken wij :)

Van het hogere gehalte 'grijze haren' maken we dankbaar gebruik. Want voor oudere mensen lopen ze extra hard, er kan veel om het een (blanke) oudere naar de zin te maken. Het feit dat je hun land bezoekt op hogere leeftijd dwingt respect af. En de eventuele taalbarrière? Die wordt met man en macht geminimaliseerd. Genoeg creativiteit om toch een brug te leggen.