Dit internationale film- en debatfestival presenteert ieder voorjaar zo'n 70 human rights speelfilms en documentaires en dagelijkse talkshows en debatten met internationale gasten. Een bezoek aan dit festival zag ik dan ook vooral als een manier om (nieuwe) inspiratie op te doen.
De film waar wij voor waren gekomen - Children of War - ging over kindsoldaten die geronseld werden om te vechten voor het Lord's Registance Army in het Noorden van Oeganda: Drie jaar lang volgt Children of War een groep voormalige kindsoldaten in een rehabilitatiecentrum in het noorden van Oeganda. De kinderen ondergaan een proces van trauma therapie en verwerking. De documentaire, gedeeltelijk gefilmd in het zwart-wit, toont naast het vele verdriet, ook de kracht en de hoop van de kinderen.
Naar schatting 35.000 kinderen zijn tijdens de oorlog in Noord-Oeganda door het Verzetsleger van de Heer (Lord’s Registance Army) ontvoerd uit hun huis, school of dorp. Deze rebellengroep, onder leiding van de door zichzelf benoemde profeet Joseph Kony, leidde de kinderen op tot soldaten of gaf ze weg als seksslavinnen. Dit ging gepaard met misbruiken, religieuze indoctrinatie en het gedwongen meedoen aan bruut geweld.
De filmmaker richtte de camera met name op de kinderen die op wonderbaarlijke wijze uit het leger wisten te ontsnappen. En welke belangrijke rol het Rachele Rehabilitation Center inneemt bij de opvang van de jonge slachtoffers. Een team van coaches helpt de kinderen middels rollenspellen en (groeps)gesprekken bij de verwerking van hun trauma’s en werkt toe naar de uiteindelijke hereniging met hun achtergebleven families.
Dus geen nadruk op de oorlog met al haar ellendige facetten, maar juist op de hoop en herstel van deze veerkrachtige kinderen. Het is (letterlijk) ongelooflijk om te zien wat deze kinderen op zo'n jonge leeftijd al hebben doorgemaakt. Daar kun je je geen voorstelling bij maken hier in het 'relatief veilige Westen'. "Ik heb mijn hoop verloren, maar mijn toekomst nog niet!", sprak een oud kindsoldaat na afloop tijdens de paneldiscussie.
Tijdens genoemd paneldiscussie kwamen er interessante aspecten naar voren, er zaten verschillende kopstukken in het publiek. De ambassadeur van Oeganda in Brussel was ook vertegenwoordigd en kon waardevolle veldervaring toevoegen. Ik ergerde me soms aan een enkeling die vanuit zijn Nederlandse hokje de film had bekeken. Daarmee probeer je nu eenmaal mijns inziens appels met mango's te vergelijken...
Deze avond heeft wel weer het verlangen in me aangewakkerd om actiever aan de slag te gaan met de wens ook een documentaire te maken in Mali. Er zijn ook daar zoveel aspecten in de samenleving die aan de aandacht van het Westen dreigen te ontsnappen. Makkelijk is het echter niet, om hiervoor een goed team - en de middelen - bij elkaar te krijgen. Zeker weer een actief punt van gebed ...
Wat een contrast was deze avond vergeleken met de avond erna. Toen kreeg ik de gelegenheid om een lezing bij te wonen van natuurfotograaf Edwin Giesbers. Heb er maar één woord voor over: wauw! Wat een geweldige platen liet hij zien, zowel heel dichtbij als ver weg (Borneo). Ik moest tijdens de 2 uur durende presentatie oppassen dat mijn mond niet de hele tijd open bleef staan :) Terwijl ik hiervan genoot, worstelde ik nog wel enigszins om van de beelden van de avond ervoor los te komen. Het leed veroorzaakt door de mens afgewisseld met de Bovennatuurlijke schoonheid van de natuur. In ieder geval heb ik op beide avonden weer voldoende inspiratie en uitdagingen opgedaan. Zij het op wel heel verschillende fronten :)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten