Op naar Segou

Van maandag t/m vrijdag bevinden we ons in Segou, voor onze jaarlijkse conferentie. Met dit jaar onze directeur uit NL als spreker. Het beloofd wat!!

We zullen deze week niet over internet beschikken en dus minder bereikbaar zijn. Het kan verkeren ;-) Tot ziens in september!

Wel of niet verhuizen?

Het is ons de laatste tijd meerdere keren gevraagd. Wanneer gaan jullie nu precies naar Koutiala verhuizen? Om eerlijk te zijn weten we dat nog niet. Het kan zelfs zo zijn dat we uiteindelijk niet zullen verhuizen…

Huh, denken jullie nu wellicht. Maar dat schreven jullie toch in de laatste nieuwsbrief (mei 2007). Ja, dat klopt, maar sindsdien is een en ander enigszins veranderd. Allereerst is het huis waarin we zouden trekken nog niet klaar. Het huis was van origine een kantoor en moet als het ware omgetoverd worden tot guesthouse / tijdelijke woning voor ons.

Dit betekent dat er nog geen keuken ingebouwd is en de collega die hierover gaat is bijzonder druk met het installeren van nieuwe collega’s. En daarbij het klaarmaken van hun huizen etc. Dit deed ons ertoe zetten om hem gerust te stellen door te zeggen dat wij niet zo’n haast hebben en ook in de tussentijd heen en weer naar Koutiala kunnen blijven reizen, indien nodig.

Al met al ziet het er dus zeker niet uit dat we in augustus, september van woonstek zullen veranderen. Ook wel weer OK, omdat we in Bamako onze weg weten en hier onze meeste vrienden hebben wonen. Het moet echter ook niet te lang duren voor we verhuizen, omdat het anders niet meer ‘de moeite’ is voor ons verlof in 2008.

We zullen een en ander dus gewoon even rustig aankijken en erover praten met onze directeur uit Nederland, die vanavond aankomt in Mali.

De eerste versie van de gezondheidsvideoclip is inmiddels gereed. Nog even een VCD-tje branden en dan laten we de eerste drie minuten volgende week op de Ségou-conferentie aan onze collega’s zien. Nog even spannend hoe een ieder hierop zal reageren.

Voorafgaand, en eigenlijk ook belangrijker, laten we de eerste versie aan de acteurs zien van het ziekenhuis. Zij kunnen dan nog (klein) commentaar op de videoclip geven, voordat we de uiteindelijke versie branden. Ook hierin even afwachten dus, maar het resultaat is, vinden we zelf, erg mooi geworden!

Pups en zo

Het is bijzonder hoe snel de pups groeien, deze week zijn de oogjes opengegaan. Ook worden voorzichtig de eerste stapjes gezet. Waren de oren in het begin ‘platte lapjes’, nu zie je er ook echt ‘diepte’ in. Ze reageren alert en bijten de moeder bij het eten met hun pas verkregen tandjes.

Ook de kleine (zorgen)pup groeit goed en we zien een duidelijke vooruitgang in hoe hij zich ontwikkelt en voortbeweegt. Twee pups zijn al vergeven, een nog niet. Tegen de tijd dat ze het nest kunnen verlaten, zal er voor hem ook een thuis gevonden zijn.

De afgelopen week is Anco naar Koutiala geweest, om allerhand werk te verrichten. Er komen nieuwe collega’s in Koutiala binnenkort, die hij van een internetverbinding wilde voorzien. Daarnaast is er altijd werk te doen op de bijbelschool Bethel.

Ikzelf bleef thuis om de laatste hand aan de (eerste versie van de) videoclip te leggen. Door een allergische reactie (op een medicijn) kwam ik echter niet zo ver als ik gehoopt had. Het plan ligt er om een stukje van de eerste video op onze jaarlijkse conferentie in Segou te laten zien. Deze gaat maandag over een week van start. Onze directeur uit Nederland zal hier de gastspreker zijn.

We zien uit naar ons Nederlandse bezoek, in de vorm van onze directeur en zijn dochter. Het is altijd goed en leuk om in onze eigen taal te kunnen praten en door hem worden we ook altijd weer even op scherp gezet als het gaat om welke reden we in Mali zijn.

Daarnaast kennen we hem als directeur, en nog niet als spreker. Het zal een nieuwe ervaring worden om hem eens van deze kant te zien ;-) Onze kerk in Magnambougou zal hem volgende week zondag ontvangen, waar hij in het Frans zal spreken. Onze voorganger maakt altijd graag plaats voor sprekers uit verschillende werelddelen en de boodschap die zij te delen hebben.

Deze week zullen we dan langzaamaan dingen gaan voorbereiden voor dit bezoek en onze conferentie. Een tijd waarin we als collega’s van elkaars werk mogen horen en er voor elkaar kunnen zijn. Het is altijd goed om van elkaar te horen – in de vorm van een verslag / presentatie - wat er het afgelopen jaar is gebeurd. En uiteraard zal het een tijd worden om te ontspannen!

Op kamp

Eerst maar even een update op mijn jeuk. Het gaat stukken beter, als gevolg van de medicijnen die ik voorgeschreven kreeg. Vandaag is de laatste dag dat ik deze moet slikken en dan hoop ik dat alle vlekken en jeuk weg zijn. Zo niet, dan ga ik morgen even terug naar de arts die me behandeld heeft.

Ik merkte vanochtend droog op dat ik – kijkend naar mezelf – in ieder geval niet meer na hoef te denken over een carrière als model (eenmaal terug in Nederland ;-) De vlekken zijn grotendeels weggetrokken, maar mijn benen – hier verschenen ze als laatste – zien er nog erg bijzonder uit. We zullen zien wat deze laatste medicijndag gaat brengen. Ben in ieder geval dankbaar dat ik weer wat nachten kon slapen.

Terug naar de titel van deze weblog. Twee weblogs geleden schreef ik over ons buurmeisje dat spontaan met ons mee naar de kerk ging. En de eventuele mogelijkheid om haar naar kinderkamp te laten gaan. Een en ander is gelukt – ze is deze week op kamp -, al ging het niet zonder slag of stoot.

Op zondag wilde ik, na de kerk, weer even bij haar familie langsgaan. Zei het niet dat mijn uitslag dit verhinderde. Moedig als het meisje zelf is, is ze met haar 11 jaar zelf naar de kerk gegaan. Vervolgens kwam ze bij ons langs thuis om te zien hoe het met me ging. Ze had in de kerk opgevangen dat ik ziek thuis lag. Bijzonder niet?

Heb haar film laten kijken, terwijl ik het grootste deel op bed lag. Ze vermaakte zich prima en zat helemaal in de film die ik voor haar had opgezet. Toen ik haar later vroeg of ze op kamp mocht van haar ouders, schudde ze bevestigend met haar hoofd.

Diezelfde avond echter bleek anderszins. Ze stond spontaan weer bij ons huis en probeerde me uit te leggen dat ik nu met haar mee moest naar haar vader en oom. Ik moest komen bevestigen dat er echt een kamp was en het meisje dit niet zelf had verzonnen.

Een korte blik richtend op mijn gehavende huid, besloot ik alles te bedekken, en met haar mee te gaan. Het bleek al snel dat vader en oom haar best erop wilde sturen, mits ze wisten wat het programma van de week precies was. Waar ze precies sliepen en wat ze mee moest nemen. De achterliggende vraag kwam niet geheel naar voren, maar het ging hen uiteraard ook om het christelijke gehalte.

Op dat moment besloot ik hen te zeggen dat ik morgenochtend terug kon komen met onze dominee. Hij draait tenslotte al jaren mee met zo'n kamp, terwijl ik er zelf nog nooit lijfelijk aanwezig ben geweest. Dat was goed zeiden ze, en daar lieten we het even bij.

De dominee een en ander uit laten leggen bleek een goede zet te zijn. Hij en de familie bleken uit dezelfde regio te komen en hadden een en ander gemeen. Na een uitleg over het kamp kreeg ons buurmeisje dan ook toestemming om mee te gaan. Inmiddels was het 11 uur in de ochtend, terwijl het kamp om 13 uur van start zou gaan. Ruim op tijd dus voor Malinese begrippen ;-) Ben benieuwd hoe zo'n eerste kampervaring bevalt.

Overal jeuk

Voor de verandering heb ik (Ewien) een slechte (gezondheids)week achter de rug. Het begon vorige week vrijdag of zaterdag...Een urine infectie stak de kop op. Uit eerdere ervaring wist ik welke medicijnen hiervoor te nemen. Want afwachten, bleek in het verleden, helpt de situatie niet ;-)

Op aanraden van een collega nam ik dit keer echter een ander merk medicijn. En dat, bleek donderdag, geen goede keuze te zijn. Al is er één positief element in het geheel: mijn infectie is inmiddels helemaal verdwenen ;-)

Maar ja, wat kreeg ik ervoor terug (zie foto). Overal kleine, later grotere, rode vlekken die jeuken als een gek. Kon vannacht van ellende niet stil in m'n bed blijven liggen. En dat gebeurd maar zelden ;-) Heb de nacht dan ook doezelend in bad doorgebracht, omdat het onder water niet zo jeukt en ik daarmee het krabben vermijd.

Kijkend naar de foto's die ik mijn collega opstuurde, zei ze direct met het medicijn te stoppen en 2 of 3 dagen af te wachten. Dan zouden de rode vlekken wel weg zijn. Niet dus he! Per dag kreeg ik er alleen maar meer. Vandaag zijn alleen mijn hand- en voetpalmen nog maar gevrijwaard. De rest is bedekt, tot aan de binnenkant van mijn oren en mijn gezicht toe. Best 'impressive', dacht ik, toen ik mezelf in de spiegel bekeek.

Tegelijkertijd maakte ik me wel een beetje zorgen of er ooit weer een gaaf huidje onder vandaan zou komen. Het is ook zo wat om met blijvende rode vlekken door het leven te gaan. Naast het uiterlijke aspect was het vooral de jeuk die me vanochtend naar het ziekenhuis liet gaan.

Daar werd ons vermoeden en dat van de collega bevestigd. Het medicijn dat ik had genomen bevatte penicilline, waarvoor ik allergisch ben. Geen penicilline meer dus zolang ik in Mali ben. En in Nederland nog eens goed testen wat ik wel en niet kan hebben.

Het voordeel van onze tocht naar het ziekenhuis was, dat er goede medicijnen werden voorgeschreven. Dit keer één tegen de jeuk en één die de algehele uitslag tegengaat. Eén bijverschijnsel, vertelde de arts, is minder prettig. Zucht dacht ik, altijd die bijverschijnselen bij elke pil die je neemt. En dat is...dat je er slaperig van wordt.

Ha, laat ik dat nu net willen. Heb vannacht geen oog dichtgedaan. Voor mij dus een weekendje binnen de muren van ons huis. Ik zie de mensen op straat al kijken (of in de kerk) als er zo'n roodbevlekte blanke rondloopt. Toch hoop en bid ik van harte dat een en ander binnen de gestelde vijf dagen over is. Zo leer ik mijn gezondheid weer waarderen!

Op Afrikaanse wijze

Allereerst even een update op de pups. De kleinste doet het steeds beter, al blijft hij nog wel erg klein vergeleken bij z'n snel groter wordende broers. We blijven hem voorlopig dus nog wel even bijvoeren, naast de moedermelk die hij nu ook weer tot zich neemt.

De jeugdconferentie (zie vorige weblog) is gisteren officieel van start gegaan. Er was nog heel wat consternatie voor de start. De President was uitgenodigd, maar kwam uiteindelijk niet. Tot op het laatste moment werd de locatie van de 'grote opening' gewijzigd. Heel wat dingen waren op z'n Afrikaans geregeld ;-) soms ter irritatie van andere Afrikanen.

Ondanks alle te nemen hindernissen was en is het goed om zoveel jeugd bij elkaar te zien uit verschillende landen. Tot onze vreugde kwamen we onze vriend Elio ook weer tegen, die vanuit Burkina bij ons vorig jaar stage kwam lopen. Het was goed om hem weer te zien en te horen dat hij het goed maakte.

Langzaamaan hoorden we de verhalen achter de tot nu toe toch wel slecht georganiseerde conferentie. Op het laatste moment was besloten om de conferentie toch door te laten gaan, waardoor een 'onervaren' commissie pas eind juni in werking was gezet. De vorige commissie (daterend uit 1994) had geen draaiboek achtergelaten, zelfs geen enkele geschreven notitie.

Toch is alles niet hieraan toe te schrijven. Veel dingen gingen op het laatst nog fout, als gevolg van traagheid? Slechte organisatoren? Zo kreeg men op de dag van de opening door dat de hoofdspreker niet zou komen. Dit zou hij drie weken geleden hebben gemeld, maar dit bericht was nog niet geheel doorgedrongen ;-) Toch wel een grote fout, als hij de belangrijkste 'teaching' voor de jongeren zou verzorgen. En een vervangende hoofdspreker trek je niet zo even uit een hoed.

We hopen maar dat de Malinese jeugd van gemaakte fouten wil leren... De jeugd heeft – ondanks klagerijen soms – lol met elkaar en geniet waar mogelijk. Dat hun harten ook mogen worden aangeraakt om hun jeugdgenoten te bereiken.

Iets heel anders, maar wel van Malinese makelij ;-) Afgelopen zaterdag werd ik aangesproken door een van de buurtmeisjes. Ze vertelde me dat ze zondagochtend bij ons op bezoek kwam. Ik zei op mijn beurt dat dat niet echt kon, omdat we dan naar de kerk gaan. OK, reageerde ze, dan ga ik met jullie mee.

In de hoop dat ze dit met haar ouders zou bespreken, ze is 11 jaar, zei ik dat dat goed was als ze klaarstond als we langskwamen. Dat stond ze niet, maar wel een minuut later nadat haar zus haar snel had geroepen.

In onze kerk heb ik haar naar de kinderdienst gebracht waar ze, hoewel ze eerst even angstig keek, graag wilde blijven. Toen we terug naar huis reden zei ze dat ze het erg leuk had gevonden en volgende week weer mee wilde.

Sja, bedacht ik, dan moet ik eerst even kennis maken met de ouders. Dat heb ik dus met knikkende knieën gedaan ;-) Ik zag die dag niet alleen haar ouders, maar ook de hele verdere familie. Bij iedereen even zitten, praten, lachen om mijn Bambara. Haar vader zei dat ze met ons meemocht, zolang ze geen christen wordt. Luchtig merkte ik op dat dat niet aan ons is...en liet het er op dat moment bij.

Toch is een en ander best lastig. Voor raad hoe een en ander verder aan te pakken, keren we ons tot onze gemeente. Mijn plan is om deze week nog een keer terug te gaan naar haar ouders met onze jeugdleider om toestemming te vragen voor haar om mee te gaan op een kinderkamp. We zullen zien wat deze week gaat brengen ;-)

Intensieve zorg

Na maandag – de dag dat er drie pups ter wereld werden gebracht – is ons leven lichtjes veranderd ;-) Het leven draait soms wel eens te draaien om de drie pasgeboren.

We grappen naar elkaar dat we sinds die dag populairder dan ooit zijn geworden. De deur wordt namelijk platgelopen door mensen die de kleine beestjes willen bewonderen. Vergeven zijn ze inmiddels al, nadat ze vijf dagen geleden op deze wereld zijn gekomen.

Ook de moeder is nog wat onwennig, omdat ze toch al een “muso kòròba” is. Een oude vrouw in het Bambara…Niemand dacht dat ze nog pups kon krijgen…Maar ja, zet er een actieve Bantu naast, laat de natuur z’n gang gaan, en het is zo gepiept lachte onze buurvrouw.

Eén van de pups vraagt extra zorg. Hij wordt door zijn twee, snel groeiende broers verdrongen. We zagen hem de laatste twee dagen zienderogen achteruit gaan. Tijd voor actie dachten we, naast het weghalen van de twee broers opdat hij voldoende kan drinken.

Momenteel voeden we hem bij met baby-poedermelk. En hij lijkt het zeer te waarderen. Je ziet hem tevreden liggen met een rond buikje na onze melk in pipet. Al met al vraagt dit heel wat zorg. Onze Malinese vrienden staan er wel eens raar bij te kijken. Wat een commotie voor zo’n kleine pup ;-)

Altijd weer de natuur kwestie natuurlijk. Laat je de natuur z’n gang gaan, wat hem het leven gaat kosten. Of helpen we hem een handje in het begin, waardoor zijn overlevingskans vergroot wordt. Uiteraard moet hij dan nog steeds leren op eigen poten te staan. Lastige keuze soms. Maar goed, wij hebben dus besloten hem een handje te helpen.

Genoeg over pups nu….Volgende week staat er een drukke week voor de deur. Dan komt de kerkelijke jeugd samen in het voetbalstadium - bij ons om de hoek – om een tweejaarlijkse jeugdconferentie te houden. De kerk heeft ons gevraagd te helpen op technisch vlak.

Anco is druk doende om vier computers gereed te maken, te gebruiken voor de registratie etc. Ook hebben we getracht voor internet te zorgen, maar dat zit er niet in. Het ministerie van sport (naast het stadion gehuisd) zou hiervoor hun connectie moeten willen delen en daar hebben we nog niets van gehoord …. Erg Malinees overigens. Niet direct nee zeggen, maar gewoon niets meer van je laten horen ;-)

We zijn erg benieuwd hoe zo’n conferentie in een stadium verloopt. Ze verwachten zo’n 1.000 jongeren uit Burkina Faso, Mali, Guinee, Ivoorkust, Gabon en omringende landen. Later meer over hoe we deze week mochten ervaren…