Bijzonder was het om met zo'n 3.000 - meest Afrikaanse - christenen samen te komen op de Wereldgebedsdag afgelopen Pinksterzondag. Voor deze gelegenheid wordt elk jaar een cultureel centrum afgehuurd in het hartje van Bamako. Dit jaar, aldus mijn buurman, was de zaal voor het eerst geheel gevuld. Zweten was het wel, maar dat leek niemand echt te deren...
Op deze bijzondere zondag wordt er over de hele wereld gebeden. In Mali werd bijvoorbeeld gedankt voor het rustige verloop van de Presidentsverkiezingen, het bespaard blijven van de vogelgriep, het openlijk christen kunnen zijn in een overwegend Moslimland en de momenteel relatieve vrede in buurland Guinée.
Ook werd er voor de regering van het land gebeden, de afname van corruptie op hoog niveau en de strijd die gevoerd wordt door het christelijke hoofdkantoor om een stuk land te mogen kopen. Ook Europa, en dan met name Israel werd niet vergeten in de gebeden. En dan is dit slechts een heel kleine selectie uit de vele opgezonden gebedspunten. Op zo'n middag werd voor Afrikaanse begrippen ;-) systematisch 'gewerkt'. Je werd als het ware in kolommen ingedeeld die dan weer verschillende onderwerpen voor rekening (gebed) namen.
Zo nu en dan opende ik mijn ogen om om me heen te kijken en te luisteren naar het geroezemoes van vele stemmen. Ik voelde me dan bevoorrecht om op deze plek aanwezig te zijn, ook al voelde ik me die dag niet 100% ;-) De Pinksterochtend hadden we een goede dienst in onze eigen gemeente gehad, waarin men werd opgeroepen om massaal naar eerdergenoemde gebedsmiddag te gaan.
Het feit dat er relatief zo 'weinig' mensen tot geloof komen in Mali, aldus onze voorganger, komt deels door de angst van de christenen in Mali om Jezus daadwerkelijk na te volgen, van Hem te getuigen door de Geest. Dat was duidelijke taal en zeker ook de realiteit in Mali. Daarbij ook hand in eigen boezem stekend.
Er zijn vele verhalen elke week weer van dorpelingen die tot geloof komen, komen te overlijden en dan aan hun lot worden overgelaten door de rest van het dorp. Men zit dan letterlijk te wachten op 'de christenen' die zich maar moeten ontfermen over hun dode broeder of en zuster. Deze christen (vaak een dominee) moet dan vaak van ver komen, uit de stad, en kan op deze manier een getuigenis zijn. Toch is deze isolatie van familie en gemeenschap de angst van vele Moslims die interesse in het christelijk geloof tonen. Helemaal in een groepsgeoriënteerde maatschappij.
Toch zien we de blijdschap onder (pasbekeerde) christenen en de verandering in hun leven. Daar gaat – in het dagelijks leven - een echt getuigenis van uit. Angst voor (met name) het hiernamaals zet zich om in zekerheid over het leven.
Op de gebedsmiddag dwaalde mijn gedachten ook veelvuldig af naar Nederland. Waar op dit moment onze jonge schoonzus, net bevallen van een dochter, op het IC ligt. Een hersenbloeding in de kleine hersenen gooide haar leven van de een op de andere dag om. In vertrouwen brengen we haar in gebed bij onze Geneesheer, Heer over hemel en aarde. Want één ding is zeker: God is een God van wonderen, daar kunnen we ook hier in Mali niet omheen. Hij heeft de toekomst in Zijn hand, Zijn plannen falen niet. Dat geeft vertrouwen, hoop om door te gaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten