Las op internet dat de Nederlandse jeugd massaal wil emigreren. Onder het mom van: Nederlandse jeugd heeft meer met cola dan klompen. Na hierover even te hebben nagedacht, dacht ik: ja, zou je eigenlijk ook wel van de Malinese jeugd kunnen zeggen. Dan zou de volgende uitspraak wellicht toepasselijker zijn: Malinese jeugd heeft meer met cola dan Malinese tradities.
Heb er al eerder in weblogs over geschreven: het verlangen van de jeugd om hun land te ontvluchten….Weg uit de armoede, de werkeloosheid en de uitzichtloosheid. Waarbij het beeld van de trek naar het Westen gelijk staat aan: voldoende werk, geld en toegang tot dingen die men hier niet kan krijgen.
Wellicht niet geheel onterecht, behalve dat de jeugd hierbij denkt dat alles ‘zo komt aanwaaien’ en vergeet dat hiermee (veel) geld gemoeid gaat. Al filosoferend op een terrasje bespraken een vriendin (die binnenkort terug naar NL gaat) en ik onze ervaringen met Bamako, Mali. Zo’n tweede termijn in hetzelfde land ga je dingen anders zien, begin je je eigen mening te vormen over bepaalde dingen.
Interessant vond ik het wel wat deze vriendin over de stad Bamako zei. Zij heeft er al heel wat jaartjes meer op zitten dan wij, dus heeft recht van spreken ;-) Met name de laatste twee jaar heeft zij dingen zien veranderen. Bars, disco’s schieten als paddestoelen uit de grond. De bevolkingsgroei neemt grootste vormen aan, zij het door geboorte en/of door trek vanaf het platteland.
Een en ander uit zich bijvoorbeeld in het steeds chaotischer wordende verkeer…het lijkt wel of elk gezinslid tegenwoordig over een brommertje beschikt. In minder materiëlistische zin merkten we beiden op dat er een mentaliteitsverandering plaatsvindt. Met name zichtbaar onder de (ook hier) dynamische en meer willende jeugd.
De jeugd wil (over het algemeen) alles, maar wil er niets voor hoeven doen. Waarbij het fatalistische karakter van een moslimland als Mali daar nog een schepje bovenop doet. Het ligt tenslotte toch allemaal in Gods hand (zal ik overigens niet ontkennen ;-), waardoor een passieve houding (ben ik het niet mee eens ;-) geoorloofd is.
Mijn vriendin zag het grootste toekomstige probleem toch wel in die explosieve bevolkingsgroei. Helemaal in de stad, Bamako dus. Meer dan 65% liet ik me vertellen is 20 jaar of jonger. Hoe krijgen die allen werk? En hoe houdt ‘men’ deze groep tevreden? Een eenvoudig antwoord hierop is niet te geven. Helemaal niet in een land als Mali, waar de kloof tussen allerarmst en rijk steeds groter wordt.
Een plasticvrij Mali zou dan in onze ogen praktisch meer haalbaar zijn. Al zouden we beiden Mali dan niet meer herkennen…;-)
p.s.
Deze overpeinzingen kwamen naar boven met het oog op de komende presidentsverkiezingen hier in Mali eind april 2007.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten