Een vraag die onze tijdelijke Bambaraleraar meer dan eens aan ons heeft gesteld. Een vraag die, sinds hij een maand geleden inviel voor onze zieke leraar, echt belangrijk was geworden, was gaan leven. Hij moest en zou het nog een keer horen gisteren, de laatste dag dat wij hem officieel als leraar hadden.
Een groot deel van ons Bamakoteam kreeg met hem te maken, zij het voor lessen Frans of Bambara. Het viel ons op dat waar hij ook kwam, qua groepsamenstellingen, hij vragen stelde over ons geloof, de bijbel en alles wat daarmee samenhing. Op deze manier kon hij ook als het ware 'checken' of onze verhalen overeen kwamen.
Lastig was het soms wel, om zijn vragen in het Bambara te beantwoorden. Soms prevelde ik maar een schietgebedje naar boven dat het dit keer toch écht in het Frans moest, omdat ik de woorden niet had. Maar wacht eens even, dacht ik op een gegeven moment, de Bijbel heeft ze wel. En die is in het Bambara ;-)
Vaak gingen we met een luidbonkend hard een discussie in. Om daar soms weer teleurstellend uit te stappen, omdat we het meer over verschillen bleken te hebben gehad dan overeenkomsten. We moeten de bijbel laten spreken, dacht ik dan bij mezelf, niet onszelf. Een niet altijd makkelijke opgave in de praktijk.
Onze leraar starte gisteren de les met de vraag of ik dominee ben? Hmm, heb ik iets gemist? Dominee? Nee, zendingswerkers. Maar ging hij rustig verder, elke zendeling is toch dominee? Nee, niet elke legde ik hem uit, maar we zijn wel naar de bijbelschool geweest. Maar, ging hij verder, hoe moet dat dan als iemand zich wil bekeren? Moet hij / zij dan naar de kerk? Ah, nu ging er een lichtje bij me branden.
Binnen de Islam zijn 'chefs' heel belangrijk: de chef van het dorp, de chef van de kerk (Imam), de chef van de buurt, etc. Vaak willen mensen niet met je praten over belangrijke zaken, zoals geloof, als je niet eerst met de chef hebt gepraat. Iets van die gedachtengang zag ik ook in onze leraars vragen doorschemeren.
Ook zat hij met de vraag wat iemand moest bidden tot God wilde hij christen worden? En wist je dan zeker dat je naar de hemel ging na je dood? Waarom lieten mensen zich dopen na hun bekering? Allemaal heel ongewone vragen voor een Moslim, maar niet voor een zoekende Moslim.
De Bambarales werd dan ook een les om op het puntje van je stoel te gaan en blijven zitten. In alle eerlijkheid probeerden mijn collega en ik zijn vragen te beantwoorden. Hij legde ook uit dat het erg moeilijk was te blijven geloven in een religie, waarbij je niet zeker weet of je in de hemel komt. Hij had een bezoek gebracht aan zijn maraboet (soort toverdokter, machtig figuur binnen de samenleving) en hem de vraag gesteld of hij wist of hij naar de hemel zou gaan. Na vijf minuten nadenken zei de maraboet: Nee, dat kan ik niet met zekerheid zeggen.
Een eerlijk, maar hartbrekend antwoord voor onze leraar. Om die reden kwamen al bovengestelde vragen op. Inmiddels leest hij elke dag zijn Bambarabijbel en vroeg hij collega's om vandaag langs te mogen komen om te praten. Hij woont namelijk in dezelfde buurt als hen. Bidt met ons dat hij zijn hart mag gaan volgen, en de angsten van afwijzing (door gezin, familie, vrienden, etc) achter zich te laten. Er komt heel wat moed bij kijken om van 'geloof te veranderen' in een maatschappij waar meer dan 90% Moslim is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten