De afgelopen twee dagen hebben we in een heuse Malinese kliniek vertoefd. Maandagmidddag besloten we, voordat we een definitieve beslissing namen over onze reis naar Guinee, wat testen te laten doen bij Anco, die aanhoudende maag- en darmklachten bleef houden. Een ware culturele ervaring was het gevolg....
De kliniek waarheen we reden is ons niet onbekend. In 2003 (tijdens onze oriëntatiereis) is Anco hier behandeld voor malaria en buiktyphus. Dat jaar was hij goed ziek. In 2005 gingen we meer dan één keer bij hen op bezoek, vanwege Anco's kapotte knieën als gevolg van een motorongeluk.
De plagerijen van Malinese kant (verpleegster en dokter) waren dan ook niet van de lucht. Uiteraard wilden ze allereerst weten of Anco zijn motor nu eindelijk liet staan. Nee, moest Anco bekennen, maar hij rijdt er wel een stuk minder op ;-) Sinds vorig jaar heeft de kliniek zich flink uitgebreid en ziet alles er een stuk professioneler uit.
Dr. Guindo, de naamdrager van de kliniek, heeft in Frankrijk gestudeerd en is daarna naar Mali teruggekeerd om goede gezondheidszorg te verlenen. Iets wat schaars is, zelfs in een grote (hoofd)stad als Bamako. We waren dan ook blij om te zien hoe goed een en ander nu loopt en hoeveel zorg hij besteed aan hygiëne en het schoonhouden van het gebouw.
Terug naar maandag...Enigszins verbaasd waren we toen de behandelende arts besloot Anco in de kliniek te houden. Hij bleek in lichte mate te zijn uitgedroogd (als gevolg van langdurige diarrhee) en de arts wilde testen waarom zijn maag zo opspeelde de laatste tijd. Na enig overleg bleek de arts niet van zijn standpunt af te wijken en wilde hij dat Anco bleef. We kregen een kamer gewezen en na enige minuten werd hij aan een (vocht)infuus gelegd. Sja, daar zit en lig je dan, terwijl we die ochtend nog plannen had om een lange reis naar Guinée te maken ;-)
Sommige verplegers herkenden Anco nog en begonnen al gauw grapjes over zijn naam te maken (écht Malinees). Anco op zijn beurt hield alle handelingen nauwlettend in de gaten en gaf waar nodig ook aanwijzingen. Waarop één Malinese verpleger lachend zei of hij inmiddels verpleegster was geworden.
Na niet al te lange tijd werd er een extra matras op de grond gelegd. Het teken dat ik de nacht bij Anco op de kamer door mocht brengen. We grapten samen al dat het enige wat we misten (vergeleken met het Westen) was muziek en een kleine tv. Op z'n Malinees werd er vervolgens coca cola en een tros bananen aangedragen. Op advies van de dokter ;-)
De nacht zelf sliepen we weinig. Om de paar minuten deed Anco het licht aan om zijn dodelijke jacht naar muggen kracht bij te zetten. Op die momenten dachten we: sja, het blijft tenslotte Mali...Ook de volgende dag, bij het maken van de doktersronde, kwam deze gedachte weer naar boven.
Grijnzend namen we het volgende beeld in ons op. Dr. Guindo (overigens niet onze behandelende dokter dit keer) doet zijn ronde en kom ook even bij ons langs. Hij ziet de tros bananen op Anco's tafel liggen, pakt er één en eet deze rustig op. Om al pratend oude herinneringen van 2003 op te halen. We laten hem vervolgens ook foto's zien waarop hij zelf met Anco staat. Non, zegt hij verbaasd, c'est pas vrai (het is niet waar)! Ben jij dat? Het was ons al opgevallen dat de dokter in drie jaar zichtbaar ouder was geworden.
De foto's doen hun werk, want ook onze behandelende dokter wil ze zien als hij een paar uur later langskomt. De verpleger komt een keer binnen op zoek naar een banaan. Met een knipoog zegt hij: Net als de dokter en geeft ons een grote grijns. Het is hem dus ook opgevallen, denk ik bij mezelf. Zal een bananenetende dokter aan je bed dan toch niet zo normaal zijn?
O ja, inmiddels is bekend geworden wat Anco mankeert. Hij heeft last van een schimmel infectie met de naam “Candida Albicans”. Dinsdagavond mocht hij naar huis met de nodige medicijnen. Het zal nog wel ruim een week duren voor hij weer (enigszins) fit is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten