Onze schuren staan vol met rijst, zakken van 50 kilo. We voelen ons zo nu en dan een beetje als Jozef, toen hij allerlei graanschuren liet vullen ter 'overleving' van de komende hongersnood. Al is het bij ons niet direct een komende hongersnood die ons deed besluiten zakken met rijst te kopen.
De prijs van de rijst zal namelijk de komende maanden alleen maar omhoog gaan (tenminste tot oktober) en om die reden bedachten we dat het goed was om NU veel rijst in te kopen. Het begon bij Aya, die graag voldoende rijst wilde inkopen en opslaan voor als haar zus en zoon uit Guinée overkomen. Wanneer weet ze nog niet. Ja hoor, Aya en Anco (nog voor z'n ongeluk) trokken erop uit om te onderhandelen over de prijs. In het groot aankopen moest voordeel opleveren, aldus de insteek van Anco. Het lukte ze om de prijs naar beneden te krijgen en tevreden kwamen ze terug.
Vervolgens vertelde Paul, onze werker in het cyber, dat hij geen eten meer had om zijn vrouw en drie kinderen te voeden. Ja, dat gaat je dan wel aan het hart op zo'n moment, want je wilt niet dat je werkers honger lijden. We gaven hem eerst 10 kilo uit onze zak mee, tegen (en dat was ook de opzet) een lagere prijs dan hij normaal zou betalen als hij dit op de markt kocht. Gelukkig ging hij naar huis, met z'n 10 kilo rijst achterop de fiets.
We hadden al eerder bedacht dat het beter is voedsel (lees:rijst) te geven dan geld. Eten is toch een eerste levensbehoefte. Toch 'kleven' hier ook wel een paar bezwaren aan. Zo vertelde Paul dat hij zo'n 2,5 kilo rijst per dag nodig heeft om zijn gezin, neef en anderen te voeden. Anco heeft toen geprobeerd uit te leggen dat dat niet echt de bedoeling is. We wilden hem en zijn familie helpen, maar niet heel Bamako, die bij hen op de stoep staat als ze doorhebben dat Paul voldoende rijst heeft.
Daar moest Paul wel een beetje om lachen, maar hij begreep het wel. Het is alleen een moeilijk vraagstuk, aan de Malinese cultuur gerelateerd. Het feit dat zijn neef elke dag bij hen mee-eet, kunnen wij 'alleen' zien als een extra mond om te voeden. Terwijl het in de Malinese cultuur de normaalste zaak van de wereld is, dat je je neef die geen gezin heeft, uitnodigt om te komen eten.
Al met al hebben we nu dus onze schuren gevuld met 50-kilo-zakken-rijst en betalen we als het ware een deel van onze werkers in natura. Ook wij zelf hebben een 50-kilo-zak aangeschaft. Al zal deze niet zo snel opgaan als bij onze werkers. Wij eten tenslotte maar één warme maaltijd (niet altijd rijst) per dag, terwijl de gemiddelde Malinees 2 keer rijst per dag krijgt voorgeschoteld. Als rijst al niet te duur is qua aanschaf!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten