Anco & zijn Lazy boy

Even een update vanuit Bamako over Anco zijn motorwonden. Zoals de titel al zegt, neemt Anco nog niet volledig deel aan het actieve leven. Zijn Lazy boy, luie en gemakkelijke stoel waarin je je beensteun omhoog kan doen, is momenteel zijn grootste vriend ;-) Het is al met al niet makkelijk om vrijwel de hele dag stil te moeten zitten. Maar ja, lopen is te pijnlijk.

Vanaf dinsdag vorige week (dag van het ongeluk) zijn we zo'n 5 keer bij de kliniek langsgeweest om Anco's wonden te laten verzorgen. De heling gaat minder snel dan gehoopt en verwacht. Zelfs de verpleegster gaf afgelopen maandag aan dat ze 'niet contente' was. We plagen haar maar een beetje wanneer ze zegt:”Kom overmorgen terug en dan kan het verband eraf!”. Klinkt als muziek in Anco's (en mijns ;-) oren, maar het is tot nu toe nog niet gelukt.

De zuster was er vandaag van overtuigd dat de wonden donderdag beter zullen zijn. Zo niet, dan gaan we bij haar thuis eten! Anco weet al wat hij plagend zal gaan zeggen bij binnenkomst donderdag: 'Dat wordt bij jou thuis eten!' Al hopen we natuurlijk van niet.

Het is bijzonder om te zien hoeveel collega's en Malinezen al aan Anco's stoel hebben gestaan. Zodra ze het horen, komen ze even langs om te groeten en beterschap te wensen. En om zo nu en dan stiekem een technische vraag te stellen. Wel een goede afleiding overigens voor Anco. Maandag stonden 2 van zijn studenten voor de deur en heeft hij de les gewoon door laten gaan. Daarna wel moeier dan normaal, maar dat geeft niet. Dan kan hij tenminste lekker slapen!

Mijn verjaardag was 'anders' dan anders. Het regende pijpenstelen (ja echt in Mali!), waardoor de stroom werd afgekapt. Toen hebben we in het donker bij kaarslicht een spelletje Carcassonne gespeeld. Het zwemmen in Eden Village houden we onszelf tegoed, al zal het nog wel eventjes duren voordat Anco weer een duik zal nemen.