Kabbelend beekje

Ons leven is momenteel een beetje te vergelijken met een kabbelend beekje. Zonder al te poëtisch te worden in deze weblog. Anco's wonden genezen langzaam en het lopen gaat nog steeds niet makkelijk. Om deze reden brengen we meer tijd in huis door dan we wellicht zouden willen.

Maar....dat betekent niet dat we afgesloten zijn van de buitenwereld. Want de buitenwereld zorgt wel dat zij naar binnenkomt. Zo kregen we gisteren een 'troep' (daar leek het wel een beetje op ;-) verpleegsters op bezoek. Een groep die door een collega van ons werd rondgeleid. Een mix van Amerikanen en Malinezen. Ze kwamen even langs om ons te bemoedigen en ons van enig advies te voorzien.

Diezelfde dag kwam er een 'invasie' van CAMA-dominees langs. Ook zij wilden ons vooral bemoedigen en kwamen ons vertellen wat ze aan het doen waren op het gebied van het openen van 'een christelijk cybercafé'.

Zo stond er vandaag opeens een vreemde Afrikaan binnen. Anco en ik keken al een beetje van: kennen we die? Het gebeurt ons namelijk regelmatig dat we de Afrikanen die we kennen of niet kennen niet uit elkaar kunnen halen. Het is lastig als je vaak de enige blanke bent en zij, om die reden, jouw gezicht en naam wel onthouden ;-)

Maar goed, dit bleek de vriend van onze werker te zijn, en hij werkt bij een apotheek. Ook hij kwam even binnen, bekeek de wond, wenste ons een snelle beterschap en gaf ons nog wat adviezen.

Al met al, gaat het (zoals gezegd) de goede kant op en zien we ernaar uit dat Anco weer mobiel zal zijn. Dan kunnen we weer verder met de technische projecten waarmee we bezig zijn en hoeven we ons niet te beperken in het naar buiten gaan en mensen bezoeken.