Dit maanwandelen heb ik, Ewien voor alle duidelijkheid, niet in Bamako gedaan. Maar helemaal in Teriya Bugu, zo'n 300 km van Bamako. Wellicht komt de naam Teriya Bugu de oplettende lezer bekend voor. Dit is dezelfde plek waar ons nieuwsjaark(r)amperen met ons Mali – team heeft plaatsgevonden.
Het was uiteindelijk wel een lange rit om zeggen en schrijven een 1,5 uur (10 km) maan te wandelen. Maar ja, wie A zegt moet ook B zeggen. De echte sportievelingen lieten zich dan ook zien op dit afwisselende weekend, waar niet alleen gewandeld werd, maar ook (maan) gezwommen, lekker gegeten en jawel gedanst.
Al met al erg leuk, als je de enigszings oncomfortabele reis heen en terug even voor het gemak uitwist. Anco, die de afgelopen tijd wat minder sportief is ;-) is thuisgebleven. Bij mijn vraag vooraf wat hij van plan was allemaal te gaan doen in mijn afwezigheid zei hij 'slapen'. Bij dezelfde vraag wat hij had gedaan, antwoordde hij: computeren, computeren, computeren...
En da's waar. Hij heeft namelijk o.a. de computers voor het project in de jonge jongensgevangenis klaargemaakt. Er staat voor maandag (a.s.) een afspraak om 3 computers te herinstalleren en woensdag met de eerste jongens (weer) van start te gaan. Hier zien we met z'n allen erg naara uit, om 'eindelijk' weer te kunnen beginnen. Gebed voor een soepele herstart is hierbij niet overbodig....
Nog even terug naar Teriya Bugu...We hebben daar weer culturele momenten mogen beleven. Niet alleen 'op z'n Malinees', maar ook 'op z'n Frans'. Het grootste deel van de 40 deelnemers komt namelijk van Franse huize.
Het begon al toen we vrijdagavond vrij laat aankwamen. Laten we zeggen rond een uur of 8. Bij de vraag aan 'de keuken' of we nog iets lichts en makkelijks konden eten, werd er een beetje gemompeld. We waren namelijk de enige gasten op dat moment ;-) Uiteindelijk kon dit wel, maar dan zou het om 11 uur 's avonds klaar zijn. Elf uur? Zoiets makkelijks moet dit dan niet zijn. Nee, de Malinese koks wilden alles serveren zoals het menu van de dag bood, inclulsief aardappels voor de puree die nog klaargemaakt moesten worden, enz, enz. Nee, doe dan maar alleen de omelette die onderdeel van het menu was...en dat kon uiteindelijk gelukkig, waardoor we toch zeker rond 9 uur aan tafel deelnamen.
De volgende dag besloten een vriendin en ik te gaan waterfietsen...bijna op het heetst van de dag. We hadden ons echter goed ingesmeerd (1x) en water hadden we bij ons. Voor de gelegenheid hadden we ons wel een keertje in een korte broek gehesen (in Mali laat een vrouw haar knieën en heupen niet zien), wat later uiteraard niet zo'n goed idee bleek te zijn.
Onze bleke, niet aan zon blootgestelde knieën (en voeten, en handen) bleken niet bestand te zijn tegen een 2 uur felbrandende zon. En auw, wat een pijn doet dat zeg. Maar goed, het was de ervaring waard. We hebben niet alleen beesten op de foto kunnen zetten, maar ook vissers die met hun bootje de netten aan het ophalen waren. Speciaal voor de foto (en een woordje Bambara) gooide hij ook nog wel een keer zijn net uit (zie foto). Als dank, en omdat ik cultureel zijn zus ben, kregen we dan ook twee versgevangen – hopen we althans, vissen aangeboden. Tot hilariteit van de koks in de keuken gaven we die weer aan hen cadeau, toen we weer veilig op land waren.
Nou, je kunt niet zeggen dat we ons niet hebben vermaakt. Al lig ik deze weblog wel met een natte handdoek op mijn knieën te typen ;-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten