Ons verblijf in Koutiala is erg goed. We leren elke dag nieuwe dingen. Niet alleen over onze (nieuwe) collega's, maar ook bijvoorbeeld over het vrouwen- en kinderziekenhuis. Het is geweldig om deel uit te mogen maken van een team dat zoveel hart heeft voor de vrouwen- en kinderen in Mali.
Om even ieders geheugen op te frissen: 1 op de 10 vrouwen in Mali sterven voor, tijdens of na een bevalling. De gemiddelde Malinese vrouw krijgt 7,3 kinderen. Een gespecialiseerd ziekenhuis voor deze groep is dan ook niet overbodig!
Onze tijd in Koutiala dit keer had, naast ons werk, ook een 'onderzoekend' karakter. We begaven ons op vlakken waarop we ons nog niet hadden begeven. Ikzelf kreeg de gelegenheid om een gyn. operatie te mogen bijwonen en filmen. Op de valreep vandaag kon ik nog een fotosessie schieten van een 'in mijn ogen erg snelle' keizersnee. Wauw, zoiets had ik nog nooit gezien en meegemaakt ;-)
Dat een baby zo snel uit de snee in een buik kan komen, daar had ik nog nooit echt bij stil gestaan. En het feit dat de moeder niet geheel onder narcose gaat, wegens gevaar voor de baby. Ook daar had ik nog nooit goed over nagedacht. Tussen de snede en het halen van de baby werd me ook even bijgebracht dat een goede gynaecoloog de baby binnen twee minuten ter wereld moet brengen. Bijzonder hoe zo'n werkproces in de operatiekamer verloopt.
De schoonvader (uit Amerika) van een collega legde maar wat graag uit, aan de hand van de foto's, wat hij precies tijdens zo'n operatie allemaal had gedaan. Het feit dat hij zijn hand ver in de snede steekt om de baby te draaien zag er meer dan pijnlijk uit. Al zag het er allemaal erg vakkundig uit, voor iemand met leken-ogen op dit gebied ;-)
Mijn tijd in het ziekenhuis was ook een échte culturele ervaring. Omdat je dan pas merkt hoe verschillend mensen naar ziekte, leven en dood kunnen kijken. Je merkt bijvoorbeeld maar weinig van de vader voor, tijdens en na de operatie. En wanneer de vrouw terug naar haar kamer wordt gereden, is het me nog niet duidelijk wie nu eigenlijk bij wie hoort. De baby wordt nauwelijks bekeken en de eerste vraag is uiteraard of het een jongentje is. Al kun je overigens deze gang van zaken niet automatisch toepassen op ieder echtpaar.
Ook de dood van een baby die gisterenavond nog een uiterst moeilijke bloedtransfusie kreeg, wordt gelaten aangenomen. De moeders in Mali zijn helaas te bekend met een jong sterfgeval in de familie. Wanneer ik later hoor dat de baby waarschijnlijk overleden is door een medische fout, moet ik even slikken. Niet dat dat in NL niet voorkomt, maar de verantwoordelijkheid van ouders, medisch personeel en de rol van God wordt in deze cultuur zo heel anders ervaren.
Toch is het bestaan van een ziekenhuis een ware zegen. Door het hele gebouw heen wordt gewezen op dé bron van leven, heelheid en genezing. Ook straalt er warmte uit van de omgang tussen medisch personeel en patiënten. Het is een plek waar ik graag terug zal komen. Al hoop ik dan uiteraard niet degene te zijn die op de operatietafel ligt ;-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten